menu

Jeff Buckley - Live at Sin-é (1993)

mijn stem
4,12 (95)
95 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Columbia

  1. Be Your Husband * (4:55)
  2. Lover, You Should've Come Over * (9:25)
  3. Mojo Pin (5:37)
  4. Duane Eddy, Songs for Lovers * (1:18)
  5. Grace * (6:49)
  6. Reverb, the Doors * (1:39)
  7. Strange Fruit * (7:43)
  8. Night Flight * (6:40)
  9. If You Knew * (4:28)
  10. Fabulous Time for a Guinness * (0:40)
  11. Unforgiven (Last Goodbye) * (5:36)
  12. Twelfth of Never * (3:35)
  13. Café Days * (0:15)
  14. Eternal Life * (0:36)
  15. Eternal Life (5:50)
  16. Just Like a Woman * (7:27)
  17. False Start, Apology, Miles Davis * (1:03)
  18. Calling You * (5:51)
  19. Nusrat, He's My Elvis * (3:13)
  20. Yeh Jo Halka Saroor Hai * (6:09)
  21. I'm a Ridiculous Person * (0:39)
  22. If You See Her, Say Hello * (8:18)
  23. Matt Dillon, Hollies, Classic Rock Radio * (1:32)
  24. Dink's Song * (11:14)
  25. Musical Chairs * (1:08)
  26. Drown in My Own Tears * (4:11)
  27. The Suckiest Water * (0:08)
  28. The Way Young Lovers Do (10:06)
  29. Walk Through Walls * (0:26)
  30. Je N'en Connais Pas La Fin (5:02)
  31. I Shall Be Released * (5:20)
  32. Sweet Thing * (10:36)
  33. Good Night Bill * (0:16)
  34. Hallelujah * (9:15)
toon 30 bonustracks
totale tijdsduur: 26:35 (2:37:00)
zoeken in:
avatar van Pantaviar
5,0
Goed, na zo'n uitvoerig bericht van thetinderstick, heb ik natuurlijk niet veel meer toe te voegen. Ik ben het ook grotendeels met hem eens, al heeft mij de stem van Jeff nooit geïrriteerd. Verder klopt het ook dat dit album naast Grace en Sketches tot de essentiële albums van Jeff gerekend mag worden.

Ik ken dit album nu al meerdere jaren (5 jaar) en nog steeds zet ik hem met enige regelmaat op: daarvoor is de kwaliteit van de opnames gewoon meer dan goed genoeg voor, staan er veel andere nummers op dan je op Grace en Sketches kan horen en zorgt de intieme sfeer voor een speciale ervaring.

avatar van Pantaviar
5,0
Twee jaar na de laatste post (toevallig die van mijzelf) geef ik een update. Ik heb afgelopen week de "limited edition" op vinyl mogen ontvangen. Een van mijn duurdere aankopen uit mijn leven en natuurlijk allemaal (misschien niet zo relevante) stroop om de mond van de fan, maar het blijft toch een speciale ervaring deze muziek via vier grammofoonplaten en mooi artwork te mogen bewonderen.

Ik ken de cd-versie niet, maar in het meegeleverde boekje staan drie getuigenissen van vrienden / kennissen van Jeff, waarin hun ervaringen in Sin-e beschreven worden. Kort samengevat: na 10 jaar "dwangmatig" geoefend te hebben, brengt Jeff hier nummers van zijn idolen en ook eigen nummers op een bijzondere wijze te horen: hij beheerst zang en gitaar zo goed dat hij zijn idolen evenaart of zelfs voorbij streeft. Bovendien is hij in staat hetzelfde nummer op dezelfde dag op drie (compleet) verschillende manieren te vertolken, waardoor het elke keer een nieuwe belevenis is. Daarnaast gebruikt hij deze optredens om zijn eigen geluid en stijl (voor Grace) steeds beter te vinden. Een geboren entertainer: de interactie met het publiek gaat heel natuurlijk en intiem. Het lijkt of het zijn beste vrienden zijn. Jeff was dol op Sin-e: hij wilde voorkomen dat hij geleefd zou worden door het grote succes en prefereerde "beperkt" succes om zo zijn integriteit te kunnen behouden.

Ik was al dol op dit album, maar krijg nu nog meer het gevoel dat ik persoonlijk in Sin-e zit als ik naar de platen luister. Dit optreden is door Columbia Records professioneel opgenomen voor de originele EP (van vier nummers). Vandaar de fantastische kwaliteit. Ik ben echt dankbaar dat ik nu nog, na meer dan 25 jaar, van dit optreden mag genieten. Het talent (en het resultaat van het harde werken) van Jeff straalt er vanaf. Dit is een niveau, die slechts zeer weinig onder ons kunnen/zullen bereiken. Heerlijke nummers, prachtig gezongen, fantastisch gespeeld op gitaar, veel humor en heel intiem. Echt een bijzonder belevenis.

Eternal Life is het mooiste wat hij ooit gemaakt heeft, deze uitvoering dan, dit is het eerste wat ik hoorde in 1993, stond ook op een promo verzamel cd van Big Cat (met helden Pavement) en iets later kocht ik deze ep met 4 nummers.
Live ook nog gezien in Paradiso in een tour met een aantal Big Cats bands, veel drank maar Eternal LIfe herinnerde ik me nog heel goed, fok wat goed was dat
Fenomenaal nummer.
Lichtelijk overschat, Grace is een mooie plaat maar geen top.
Echter zo jammer dat hij niet meer mocht maken.....

[quote]thetinderstick schreef:
Belachelijk dat deze bij de EP's staat (hoe kan ik nou maar 2 favoriete nummers kiezen?), maar dat terzijde..

Van Jeff Buckley is (postuum) al veel uitgebracht. Maar wat is nu echt essentieel voor de 'beginner'?
Uiteraard is dat 'Grace', het enige album dat hij in leven heeft uitgebracht. Dat is ook 'Sketches for My Sweetheart the Drunk', het tweede album dat hij niet heeft af kunnen maken. Ook 'Mystery White Boy' zou ik noemen, waarop je kunt horen hoe Jeff en zijn band live klonken. Maar dat is zeker ook deze prachtige dubbelaar 'Live at Sin-e'.

Misschien hoor je op dit album nog wel het meest de essentie van Jeff Buckley. Je bent alleen met Jeff en zijn Fender Telecaster. In een totaal ongedwongen (cafe setting) sfeer speelt hij ruim twee en een half uur de prachtigste nummers. Het is alsof hij in je huiskamer staat te spelen. De geluidskwaliteit is subliem (mooie reverb op gitaar en stem) en hij maakt een praatje over vanalles en nogwat tussen de nummers door. Na 2,5 uur is hij klaar (bedtijd), maar voor je gevoel had hij zo nog uren door kunnen spelen (overigens zijn er op youtube nog meer covers te vinden die hij in Sin-e speelde) Meer nog dan de nummer an sich is het deze sfeer waardoor dit een essentiële Jeff Buckley plaat is. Het is alsof je een connectie maakt met zijn ziel.



Het gaat hier echt om de covers. Er zijn wel vroege versies te vinden van nummers die later op Grace zouden komen ("Lover, You Should Have Come Over", "Mojo Pin", "Grace", "Eternal Life", "Last Goodbye" en "Hallelujah"), die zijn mooi, maar niet zo goed als de latere studioversies.
Juist de covers laten horen uit welke hoeken Jeff de inspiratie vandaan haalde. Bob Dylan, Nina Simone, Led Zeppelin, Edith Piaff, Van Morrisson of zelfs Nusrat Fateh Ali Khan. Maar als Jeff Buckley hun werk speelt is het onmiskenbaar van Jeff Buckley. Bijna niemand zingt ze met zoveel soul en passie. Soms is het mij net iets teveel improvisatie ("Night Flight", "Dink's Song", "The Way Young Lovers Do"), maar het zij hem vergeven.

Ik vind het niet om de covers gaan, zoals ik eerder op de avond schreef vind ik dit veel beter dan Grace, zo puur de tracks die later op Grace kwamen vind ik bijna allemaal mooier hier, misschien ook omdat ik die 4 nummers die op de originele EP stonden al kende voor Grace.
Grace vind ik te gepolijst, de plaat viel me wat tegen wrs omdat ik deze ep zo mooi vond.
Maar dat is natuurlijk mijn mening.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Hmm... wou ik een stukje schrijven bij dit vriendelijke mini-album van 4 nummers en 27 minuutjes dat ik indertijd (1994) bij toeval tegenkwam en vanwege mijn enthousiasme voor Grace meteen kocht, zie ik hier dat het inmiddels is opgeblazen tot een dubbelalbum van 34 nummers en 157 minuten. Maar ja, van de man die bij leven en welzijn tot 1 volledig album plus wat EP's kwam staan er inmiddels ook maar liefst 24 titels op MusicMeter, dus van een alternatieve singer-songwriter blijkt hij inmiddels big business te zijn geworden. Aan de twee nummers die in aangeklede versie op Grace terecht zouden komen kun je horen dat Buckley ook in z'n eentje met alleen maar een Telecaster behoorlijk uit de voeten kon, want z'n zang blijft indrukwekkend-gecontroleerd zonder dat zijn gitaarspel daar onder lijdt, en op Je n'en connais pas la fin houdt hij het dan juist weer prachtig klein. Alleen halverwege het lange slotnummer vliegt hij echt uit de bocht wanneer in zijn DNA niet alleen de elastische stem van zijn vader blijkt te zitten maar ook diens voorkeur voor jazzy improvisaties middels vocale acrobatiek, en dat schiet mij bij zowel vader als zoon nog wel eens in het verkeerde keelgat (zoals hier). Al met al toch een prachtig intiem portret van wat deze man in z'n eentje kon, maar over wat de overige 130 minuten aan extra materiaal hebben opgeleverd kan ik dus geen oordeel vellen – ongetwijfeld van hetzelfde hoge niveau, maar het is raar dat dat dan niet onder een andere titel is uitgebracht, want mijn kleine EP verzuipt nu in het totaalplaatje.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:06 uur

geplaatst: vandaag om 13:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.