Linkin Park - Hybrid Theory (2000)

Godallemachtig wat ben ik boos op mezelf dat ik toch het hele stuk heb gelezen ondanks dat het toch al vanaf de eerste regel duidelijk was dat dit een pretentieus stukje kijk-mij-eens-literair zijn zou worden. Ik was one step closer om een cure for the itch on my ass te vinden. Deze comment is geen meesterwerk en in the end net zo simply forgotten als het gebral hier boven.

Je kan misschien de wereld verblijden met een mening/recensie die volgens jou wel iets toevoegt aan dit forum. Mensen afbranden op hun stijl zonder zelf te investeren is te gemakkelijk.

ik vind deze schrijfstijl simpel weg beter lezen, die andere kwam wat over the top over. ik ga er bij deze dan ook vanuit dat jij nergens een recensie schrijft die een cd afbrandt, aangezien je zelf geen album hebt gemaakt?
Recensies van mijn kant kan je her en der op de site vinden en wees gerust kritisch of brandt ze af...veel plezier

Jemig Shelter last van maandelijkse perikelen? #gezeuromniks

Ik vond dit destijds een fantastiche plaat. en Linkin Park misschien wel het beste dat Nu-Metal te beiden had.
Inmiddels vind ik het nog altijd een heel prettig album, maar lang niet meer zo speciaal als destijds. Het geluid is veel minder uniek dan ik destijds vond. Ik mag er nog altijd graag naar luisteren.

#waaromzeurjemeedan

Ik snap dat eigenlijk nooit zo. Later een lagere score geven aan een album die 'ooit' goed was. Je smaak kan wel veranderen maar dat doet toch niets af aan de kwaliteit van een album die gewoon goed is of niet? De kwaliteit blijft toch gewoon hetzelfde los van jouw verandere smaak? Of niet? Je gaat toch ook niet minder van je kind houden omdat die ouder is? De liefde blijft hetzelfde.

Pas op, straks geraak je in een objectiviteit vs subjectiviteit discussie verwikkeld en dat wil je op Musicmeter echt niet. Maar echtig.

Ik vind het juist altijd heel leuk als iedereen het met me eens is

Berichten verplaatst naar Linkin Park

“I kept everything inside and even though I tried, it all fell apart”

Eergisteren verloor Chester Bennington, frontman van Linkin Park, de strijd met zijn eigen geest op 41-jarige leeftijd. Hij laat een vrouw en zes kinderen achter. Het nieuws raakte me, ook al heb ik nooit naar Linkin Park geluisterd met dezelfde intensiteit als sommige leeftijdsgenoten. Ik kende geen teksten vanbuiten, keek niet reikhalzend uit naar nieuwe releases van de band en raakte zelfs wat geïrriteerd door mensen die dweepten met Chester en co. Zo goed waren ze toch niet? Nu-metal leek me een snel voorbijgaande rage te zijn die algauw in de donkere, vergeten krochten van de muziekgeschiedenis zou belanden. De combinatie van hardere Rock/Metal en Hip-Hop was nog nooit echt op deze manier uitgevoerd, maar mijn jonge oren konden deze vernieuwing niet appreciëren. Ik schoof deze muziek opzij als zijnde irrelevant en dook opnieuw in mijn Post-Punk en New Wave platen.

Toch nestelden enkele deuntjes van Linkin Park zich met nostalgische tederheid in mijn geheugen, en ik kan niet terugdenken aan mijn middelbare schooltijd zonder dat de muziek van Chester Bennington en Mike Shinoda ergens voorbij komt gefladderd.

Jaren gingen voorbij, ik ging anders naar muziek luisteren, verkende andere horizonten en keerde soms terug naar platen die ik ooit verwerpelijk vond. Die term heb ik bij Linkin Park echter nooit gebruikt. Een hele tijd terug luisterde ik met hernieuwde interesse naar hun debuutalbum ‘Hybrid Theory’ en moest constateren dat deze plaat een ongelooflijke energie bezit. De songs zijn aanstekelijk: het is muziek voor een generatie die behoefte had aan een nieuwe vocabulaire om uiting te geven aan haar frustraties, teleurstellingen en angsten. Naar aanleiding van het droeve nieuws over Chester ben ik ook meer te weten gekomen over zijn tragische levensloop: jarenlang misbruik, verslavingsproblematiek en depressies tekenen zijn jonge leven. Dit alles geeft de teksten op ‘Hybrid Theory’ een emotionele lading mee die sterk resoneert (of allesinds resoneerde) bij een jong publiek. Chesters trauma’s blijken onherstelbare psychische littekens teweeggebracht te hebben, maar zijn muziek is ongetwijfeld therapeutisch geweest voor talloze fans die vergelijkbare problemen hebben doorgemaakt. Hulde daarvoor, Chester, alsook voor je kenmerkende stijl en alles wat je de muziekwereld hebt geschonken. Deze review draag ik op aan jou en iedereen die je een warm hart toedraagt. We beginnen aan ‘Hybrid Theory’.

‘Papercut’ knalt er gelijk in met een vette gitaarriff en de typische raps van Shinoda. Wanneer de zang van Chester erbij komt hoor je pas echt de typische Linkin Park-sound die het Warner Bros label meer dan 30 miljoen verkochte albums zou opleveren. Een ‘hybrid’ tussen metal, rock en rap. Een solide tekst en refrein maken van ‘Papercut’ de perfecte opener. Sterke performances van alle bandleden hier.

“It’s like I’m paranoid lookin’ over my back
It’s like a whirlwind inside of my head
It’s like I can’t stop what I’m hearing within
It’s like the face inside is right beneath my skin”

‘One Step Closer’ begint zo mogelijk met een nog aanstekelijkere riff dan het vorige nummer. De vocals vullen elkaar perfect aan en zijn in balans, Shinoda en Bennington als het gouden duo van de nu-metal. Weer slagen ze erin om een catchy refrein uit hun mouw te schudden en de energie blijft aanwezig.

Op ‘With You’ weerklinkt opnieuw een soortgelijk gitaarwerk, maar het tempo ligt te hoog en de ‘flow’ is te goed om nu al te gaan vervelen. Enkele handigheidjes op vlak van productievlak worden toegevoegd maar komen niet ‘gimmicky’ over. Wederom klinkt Bennington erg passioneel zonder de pedalen te verliezen, een eigenschap die hem als zanger ver boven de middelmoot doet uitstijgen.

‘Points Of Authority’ blijft uit hetzelfde vaatje tappen, maar het valt me op hoe snel en vlot de nummers in elkaar overlopen. Dit zorgt ervoor dat ook bij dit 4de nummer de vaart er niet uitgaat.

Als men hierna een onopvallend nummer geplaatst zou hebben, was de kans groot dat het album als een groteske kaassouflé in elkaar zou zakken. Gelukkig wordt ‘Points Of Authority’ gevolgd door het ijzersterke ‘Crawling’, met een geweldige zangprestatie van Bennington en een tekst die onder de huid gaat zitten. Eén van mijn persoonlijke favorieten. Opvallend genoeg ook een nummer waar de focus erg op Chester ligt.

“There’s something inside me that pulls beneath the surface
Consuming confusing
This lack of self-control I fear is never ending
Controlling I can’t seem
To find myself again
My walls are closing in
I’ve felt this way before
So insecure”

‘Runaway’ vind ik ook erg lekker klinken. Mooie, volle productie, wat ik ervoor misschien als ‘te afgelikt’ bestempeld zou hebben. Het poppy kantje van de band komt hier om de hoek kijken, maar ook dat doen ze goed. Meezingen met het refrein allemaal:

“I wanna run away
Never say goodbye
I wanna know the truth
Instead of wondering why
I wanna know the answers
No more lies
I wanna shut the door
And open up my mind”

Het lichtjes freaky begin van ‘By Myself’ doet de luisteraar even opschrikken, maar het songmateriaal is hier te flauw om te overtuigen. De kritische luisteraar begint parallellen tussen de nummers te zien en vreest dat het een trucje is dat eindeloos herhaald zal worden. Toch meen ik dat het probleem hier misschien niet zozeer bij het nummer zelf ligt, maar bij de plaatsing van het nummer in de tracklist. Het verbleekt gewoon bij de twee voorgaande nummers. En al helemaal bij het volgende.

Track 8 is wellicht het meest populaire nummer van Linkin Park en wat mij betreft ook hun beste. ‘In The End’ draagt alle kenmerken van een rock-anthem in zich: groots refrein, machtige hooks en gewoon een topmelodie. Ik weet niet of Chester ooit beter heeft geklonken dan op dit lied. De tekst is louterend en goed in zijn eenvoud. Een classic.

“I’ve put my trust in you
Pushed as far as I can go
For all this
There’s only one thing you should know

I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn’t even matter
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn’t even matter”

Alles wat na ‘In The End’ komt kan de megahit niet overtreffen. Toch hebben ook deze nummers hun waarde en ze ronden het album meer dan waardig af. ‘A Place For My Head’ is een oerdegelijk nummer met nog enkele leuke instrumentale stukjes en fijne zang en rap van Bennington en Shinoda.

‘Forgotten’ doet me heel erg aan Limp Bizkit denken om begrijpelijke redenen. Op muzikaal vlak blijft echter de unieke Linkin Park-sfeer doorschemeren. Eveneens een leuk refrein. Het is weeral schrikken als het lied erop zit: nog maar twee te gaan.

‘Cure For The Itch’ blijkt een zo goed als instrumentaal stuk te zijn, dat voor mij vele echo’s bevat van de magische jaren ’90. Het nummer begint met iets wat op een typische rap-skit lijkt en gaat nadien over in een muzikaal stuk dat doet denken aan Moby maar vooral aan de sampleskills van DJ Shadow. Interessant nummertje.

Afsluiter ‘Pushing Me Away’ heeft elementen van ‘In The End’ maar is toch weer anders. Veel valt er niet over te zeggen behalve dat het gewoon goed in elkaar zit, zonder meer. Het heeft alle Linkin Park elementen die op perfecte wijze in elkaar passen en daarmee voor een bevredigend einde van de LP zorgen.

12 nummers, alles bij elkaar goed voor net geen 38 minuten aan muziek. Meer heeft ‘Hybrid Theory’ niet nodig om het nieuwe milennium met een enorme knal in gang te zetten. Een mijlpaal voor het jonge genre dat nu-metal heet en een plaat met ongelooflijk veel betekenis voor zoveel jonge mensen. Genoeg emotionele getuigenissen te vinden op het web: deze band heeft vele harten beroerd en verdient daarom alleen al mijn respect. Latere albums kenden nooit meer de kwaliteit van dit debuut, maar de hits blijven overeind. Chester, ‘In The End’ maakte het zeker wel uit wat je voor de (muziek)wereld en je fanbase hebt betekent. ‘Hybrid Theory’ is één van de eerste klassiekers van de Nillies geworden, tot spijt van wie het benijdt.

Deze post is afkomstig van mijn muziekblog Pop-Pourri , ook terug te vinden op facebook

Gewoon een classic! Houdt de vaart er goed in. Super productie en ik vind dat ze toch wel unieks hadden. Na al die jaren draai ik deze zo nu en dan nog wel eens en hij verveelt nooit.

Redelijk album van linkin park, maar de opvolger is wel wat beter. In the end vind ik trouwens echt een goed liedje.

Vermoedelijk niet als zodanig bedoeld, maar qua uitwerking feitelijk een retecommerciële mix van metal, rap, punk, scratch en pop, met op bijna elk nummer wel een pakkende gitaarhook à la Weezer en een lekker meebrulbaar refrein. Alles gedisciplineerd gespeeld en met een even harde als volle sound die gelukkig nergens over-the-top gaat of murw maakt, met dank aan de rustiger passages en Benningtons verstandige beslissing om af en toe gas terug te nemen en z'n gewone (en mooie) zangstem te gebruiken. Maar waar het toch op neerkomt is dat dit twaalf perfecte dynamietstaafjes zijn, en met sterk materiaal in een overtuigend jasje kun je niet gauw verkeerd zitten. Lekker compacte plaat ook – in meer dan één opzicht doet het me denken aan Therapy?'s Troublegum, ook zo'n tijdloos explosief.

Linkin Park is echt een band uit mijn begin-tienerjaren. Een hoop muziek uit die tijd blijkt later toch wat minder goed te zijn als ik het destijds vond. Nu valt dit ook nog wel enigszins te zeggen over Linkin Park; ik ben er niet meer idolaat van, maar nog steeds vind ik dit fijne toegankelijke mix van pop/rock/metal/hiphop.

Chester zingt en schreeuwt zijn zieleroerselen van zichzelf af. Hoewel de teksten een beetje emo zijn en niet heel hoogdravend (gelukkig niet eigenlijk) komt het best wel oprecht over. En voordat de nummers teveel op elkaar beginnen te lijken - een euvel wat nog wel eens op de loer ligt bij een LP-album - is het schijfje ook alweer afgelopen.

Hoewel ik Meteora destijds origineel in bezit had en dus ook veel meer heb gedraaid vind ik hun debuut net een slagje beter. Nummers als Papercut, One Step Closer en Crawling zijn ook wel echt knallers. Vooral het refrein van het laatste nummer vraagt erom meegebruld te worden

4 ster

Heerlijke rockgitaren
Memorabele refrains
En wát een energie

Dit album kon bij mij niet op een beter moment vallen

De frustraties, gevoel van uitzichtloosheid en opgeslotenheid die prominent naar voren komen in het album,
Precies wat ik op dit moment soms voel en waarin ik mij herken in het album
Als puber in lockdown tijd


Maar uiteindelijk is er licht aan het einde van de tunnel
Ik realiseer me dat ik het goed heb, dat ik dankbaar mag zijn voor wat ik heb en wie ik ben
Ik blijf een optimist in hart en nieren!

Misschien had ik erbij moeten zijn. Misschien. Maar in 2000 had ik betere dingen te doen dan naar Linkin Park te luisteren. In 2001 trouwens ook. En in 2002. <knip>. En in 2021.

Afijn, in 2022 moest het dan maar eens gebeuren. Een album met meer dan duizend stemmen, dus ergens doet deze band toch iets goed. Bij de eerste beluistering hoorde ik alleen nog niet wat.
Misschien zat ergens onder de boosheid iets heel moois verscholen? Maar nee, ik hoorde alleen boosheid, op een vrij puberale manier gebracht. Met veel hard-zacht-dynamiek ook, maar dat was in mijn herinnering toen heel erg in. Het idee bekroop me zelfs dat er een diepere laag was, ik kon hem allen zo snel niet vinden.

Afijn, een tweede luisterbeurt zal misschien helpen. Ergens in 2045 ofzo, dan ben ik wel weer voldoende hersteld.

Godallemachtig wat heb ik spijt van het volledig lezen van jouw comment. Mijn tong is Crawling van de zuurheid.

Rond het jaar 2000 was dit ontzettend in. Hardrock en metal werd voortaan door bepaalde media nu-metal of hard music genoemd. Dergelijke ingevingen heb ik nooit begrepen maar goed dat is een andere discussie. Ook ik vond Hybrid Theory een sterk album, begin 20 was ik, vanuit muzikaal oogpunt nog zoekende en de combinatie van een rapper, een mixer, veel 'groove' en catchy refreinen vond ik wel lekker klinken. Maar dat was destijds, inmiddels trek ik dergelijke muziek helemaal niet meer. Dat heeft niet zozeer te maken met de hapklare brokken die je voorgeschoteld krijgt, op zijn tijd kan dat best fraai smaken maar het is meer dat ik deze muziek ontgroeid ben. Linkin Park is voor mij typisch een product van zijn tijd, met een beperkte houdbaarheidsdatum. Maar dat geldt voor mij. Wellicht zijn er nog veel liefhebbers voor dergelijke bands te porren.

Dit trek ik niet deze muziek. 2 sterren

Ik vind dit een kutalbum. 2 sterren

Zonde.

Ik weet van tevoren dat ik dit niks ga vinden, want ik ken hier en daar een nummer van ze en dus ga ik niet de volledige plaat uit luisteren om vervolgens een lage stem uit te delen. Zou zonde van m'n tijd zijn.

Ik laat mijn 4,5 ster staan, redelijk recent heb ik deze zelfs nog op LP gekocht. Zal wel een stuk jeugdsentiment achter zitten, maar ik zet dit album graag nog af en toe op.

Perfect verwoord. Na dit grijsgedraaid te hebben als tiener is Linkin Park in mijn twintiger jaren van mijn radar gevallen. Nu ik de dertig voorbij ben, en zeker sinds het overlijden van Chester, is hiernaar luisteren als het thuiskomen bij een oude vriend. De memorabele riffjes en refreinen worden aaneengeregen en Chesters stem steelt telkens opnieuw de show. Enkel bij de laatste drie nummers gaat het niveau misschien ietsje naar beneden, maar echt inzakken doet het nergens en met minder dan 40 minuten duurtijd is dit album voorbij voor de klad erin kan komen. Dit zal mijn hele leven lang een guilty pleasure blijven. Een halfje erbij voor een solide 4 sterren.

Ik lees ergens 'ik trek dit niet', dat gaat mij te ver.
Maar heel erg aantrekkelijk is het nu ook weer niet.
Misschien maakt het veel uit, of je dit nu eigenlijk voor het eerst goed voorbij laat komen of dat je het meemaakte in 1999. Vaak kun je dan worden getroffen door de hype die er omheen komt te hangen die later wordt ingeruild voor jeugdsentiment.
Maar die band heb ik er dus niet mee.
En dan hoor ik een bonte schakering aan toegevoegde elementen aan een rockalbum. Rap en scratch, daar doe je mij sowieso geen plezier mee. Ik vind het een vrij storend onderdeel voor een, in de basis, nog niet eens zo'n slecht album.
Ze zullen er ongetwijfeld een geheel eigen publiek mee bedienen en dat is op zich natuurlijk prima.
Ik lees alleen ook dat de albums er niet meer beter op gaan worden en dan haak ik na dit debuut toch wel af.

Lees net dat ze een nieuwe single hebben met een zangeres

https://www.youtube.com/watch?v=SRXH9AbT280