menu

Warhaus - Ha Ha Heartbreak (2022)

mijn stem
3,68 (165)
165 stemmen

Belgiƫ
Pop / Soul
Label: [PIAS]

  1. Open Window (5:36)
  2. When I Am with You (5:37)
  3. It Had to Be You (3:03)
  4. Time Bomb (4:54)
  5. Desire (4:15)
  6. I'll Miss You Baby (4:05)
  7. Mondello's Melody (1:00)
  8. Batteries & Toys (4:07)
  9. Shadow Play (4:02)
  10. Best I Ever Had (3:18)
totale tijdsduur: 39:57
zoeken in:
avatar van julesvb
5,0
Zijn beste werk tot nu toe. Mooier geheel dan de vorige twee, en een rijkere variatie aan songs. Je kan een duidelijke opdeling maken tussen ‘oude’ en ‘nieuwe’ Warhaus: Shadow Play, Time Bomb, It Had to be You en Desire zouden zo allemaal op zijn vorige platen kunnen staan. Terwijl hij met Open Window - zijn beste nummer tout court - of I’ll Miss You Baby echt een nieuwe romantische en orkestrale kant opgaat, minder sensueel en verleidelijk, eerder melancholisch en introspectief. Het is net dat contrast dat deze plaat zo sterk maakt. Daarnaast is de instrumentatie prachtig, de pianist wéét wat hij doet: die jazzakkoorden op het einde van When I Am With You of die arpeggio’s in Time Bomb - een vleugje Ravel. Dat is gewoon puur vakmanschap. Of mijn persoonlijke favoriet: de basklarinet. Echt veel hoor je hem niet (Desire en Shadow Play), het spel is subtiel en in de mix krijgt hij nooit de overhand, maar hoe zalig is die sound wel niet. Het zijn die kleine dingen die het afmaken.
Maarten heeft Balthazar niet nodig, hij is beter af solo.

Overigens, omdat de vocals van deze plaat in een Italiaanse hotelkamer zijn opgenomen, zou je op het einde van Time Bomb blijkbaar boze buren horen die op de muren kloppen. Voorlopig heb ik het nog niet kunnen opmerken.

avatar van Kaaasgaaf
4,5
Wow, wat een plaat dit! Nu vond ik de muziek van Warhaus altijd al reuzefijn, maar ook net iets te weinig onderscheidend van Balthazar. In mijn beleving staat dit album vele malen meer op zichzelf. De weelderige semi-jazzy arrangementen geven het op momenten een Bowieësque sfeer, en elk nummer is even melancholisch als troostend knus. Een album om je door mee te laten voeren.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Warhaus - Ha Ha Heartbreak - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Warhaus - Ha Ha Heartbreak
Na vijf jaar stilte heeft Maarten Devoldere zijn project Warhaus nieuw leven ingeblazen, wat een zeer sfeervolle en verrassend soulvolle collectie songs oplevert, die de komende maanden voor heel wat warmte gaat zorgen

Maarten Devoldere kennen we vooral van de Belgische band Balthazar, maar ik vond de muziek die hij in 2016 en 2017 maakte als Warhaus eigenlijk interessanter. Na vijf jaar stilte keert Warhaus terug. Dit keer met een wat kleinere rol voor Sylvie Kreusch, maar ook Ha Ha Heartbreak is een bijzonder fraai album. Warhaus klinkt nog wat soulvoller dan op de vorige twee albums en heeft gekozen voor een wat broeierige instrumentatie waarin de strijkers flink mogen aanzwellen. Het levert een geluid op met een zeer aangename jaren 70 vibe, maar het blijft ook het karakteristieke Warhaus geluid, dat ook dit keer zeker niet onder doet voor de muziek van Balthazar.

Warhaus, een soloproject van Balthazar voorman Maarten Devoldere, dook in 2016 voor het eerst op met het prachtige We Fucked A Flame Into Being. Het album werd vergeleken met de albums van roemruchte muzikanten als Leonard Cohen en Nick Cave, maar zelf beluisterde ik het album vooral als een eerbetoon aan de minstens even legendarische Serge Gainsbourg.


We Fucked A Flame Into Being was een broeierig en sensueel album, dat opviel door een bijzonder sfeervolle instrumentatie vol echo’s uit zowel de Franse als de Amerikaanse filmmuziek. De al even broeierige zang van Maarten Devoldere, hier en daar bijgestaan door zijn toenmalige vriendin Sylvie Kreusch, was de kers op de taart.

Warhaus keerde een jaar na het debuutalbum terug met een minstens even bezwerend maar ook wat meer ingetogen titelloos tweede album, maar de afgelopen vijf jaar was het helaas stil rond Warhaus en lag de focus bij Balthazar. Deze week keert Maarten Devoldere echter terug met het derde album van Warhaus, Ha Ha Heartbreak.

We worden dit keer helaas minder vaak getrakteerd op de stem van Sylvie Kreusch, die zich na het briljante soloalbum Montbray van vorig jaar concentreert op haar solocarrière, maar Maarten Devoldere verkeert ook dit keer in een uitstekende vorm. Direct vanaf de eerste noten slaan de warme klanken van Warhaus zich als een warme deken om je heen en dat houden ze een album lang vol.

Ha Ha Heartbreak ligt in muzikaal opzicht in het verlengde van zijn twee voorgangers, maar het album klinkt ook weer net wat anders. De combinatie van broeierige klanken en veel strijkers roept ook dit keer associaties op met Franse filmmuziek en ook dit keer lijkt het unieke oeuvre van Serge Gainsbourg een belangrijke inspiratiebron, maar Ha Ha Heartbreak is ook een soulalbum en ook nog eens een breakup album.

Maarten Devoldere geeft de sfeervolle klanken op het album alle tijd om breed uit te waaien, wat het album voorziet van een bijzondere sfeer. De instrumentatie en arrangementen zijn hier en daar bijna overdadig, maar de muziek van Warhaus vliegt nergens uit de bocht. Vergeleken met de vorige twee albums klinkt Ha Ha Heartbreak, mede door de strijkersarrangementen flink wat soulvoller en dat bevalt me wel.

Zeker als de zon onder is verleiden de warme klanken van Warhaus bijzonder makkelijk en is het album ook in vocaal opzicht lastig te weerstaan. Maarten Devoldere heeft voor het derde album van zijn gelegenheidsband een serie bijzonder sterke songs vol melancholie geschreven. Het zijn songs die ook uit de jaren 70 zouden kunnen stammen, maar het klinkt geen moment gedateerd.

Ik heb persoonlijk niet zo heel veel met de muziek van Balthazar, maar Ha Ha Heartbreak van Warhaus maakte direct bij eerste beluistering indruk en sindsdien zijn vrijwel alle songs op het album flink gegroeid. Waar ik op de eerste twee albums ook nog wel wat van Leonard Cohen en Nick Cave hoorde, duiken op album nummer drie hier en daar echo’s van soulzangers als Marvin Gaye op, maar Warhaus klinkt op Ha Ha Heartbreak toch vooral als Warhaus, dat overigens meer is dan Maarten Devoldere, want wordt er op het album fantastisch gemusiceerd, waarbij de drummer een eervolle vermelding verdient. Wat een heerlijk album voor alle donkere en koude avonden die er aan komen. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
4,5
Terwijl de ene band zich voor een eeuwigheid in de studio opsluit en uiteindelijk met een verspild mager eindresultaat naar buiten treedt, benut de andere juist alle vrije tijd om zich verder te ontplooien en te verbeteren. Speeluren maken, ervaringen delen, nieuwe samenwerkingsverbanden aangaan en door deze groeispurt vervolgens alert blijven en je vooral creatief ontwikkelen. Als je in het bezit bent van zoveel talent is het asociaal om dit tot een enkele band te beperken. Niet bloedeloos aan stagnerende muzikale bloedarmoede ten onder gaan, maar continu in beweging blijven. Stilstand leidt nou eenmaal tot een niet meer in te halen achterstand. In België nemen Tom Barman (dEUS, TaxiWars), Bert Dockx (Dans Dans, Flying Horseman) en Maarten Devoldere (Balthazar, Warhaus) het voortouw, zonder deze eigenzinnige geniale breinen zou de scene er totaal anders uitzien, sterker nog, misschien zelfs helemaal dood bloeden.

Met Balthazar verlaat Maarten Devoldere op Fever de rokerige jazzclubs en opent hij de meer toegankelijke discodeuren. Sand is een objectief tijdsmonument, waarbij Maarten Devoldere het geheel dirigeert, controleert en juist met beperkte middelen het maximale resultaat bereikt. Vervolgens ontstaat er privé en op het muzikale vlak een leegte die opnieuw tot bloei moet komen. Het oververhitte broeierige Balthazar komt in die rustmodus terecht. De singer-songwriter hervindt zichzelf in het in de ijskast geplaatste Warhaus, zijn veredelde solo project. Ha Ha Heartbreak is fris en cool, en volgt na het We Fucked a Flame Into Being debuut met gemak het meesterlijke onbevangen gelijknamige tweede album Warhaus op. Warhaus staat los van Balthazar, het is geen nieuw hoofdstuk, maar gewoon een totaal ander verhaal. Het moment om een vervolgboek te schrijven is reeds aangebroken.

Ho, wacht even, je zei toch solo project? Is het niet iets te oneerbiedig om zijn vriendin Sylvie Kreusch te vergeten? Nou die relatie is dus op de klippen gelopen. Deze achtergrond dropt een op springen staande tijdbom op de Warhaus verslaglegging en vormt in principe de rode draad op de emotionele Ha Ha Heartbreak scheidingsplaat. Hoe je het ook wendt of keert, het is blijkbaar een onmogelijke opgave om een Warhaus plaat zonder de invloed van Sylvie Kreusch te maken. De verbittering op het wrange Ha Ha Heartbreak is verraderlijk liefdesverdriet met een hard gelag, de pijnlijke treurnis van het brekende gemis omvatrijk samengevat in een tiental beeldschone songs. Nog steeds filmisch, al zijn het nu juist de autobiografische levenstekenen die beeldend in tegenovergestelde richting teruggedraaid passeren, vastlopen of juist open hiaten achterlaten. De romanticus zonder romance. Dagdromen totdat de avondduisternis zich in de gedaante van een opslokkende nachtmerrie openbaart. Normaal zoekt een muzikant in deze fase een studio op, Maarten Devoldere zondert zich in het Siciliaanse Palermo af, een drie weken lang geboekte hotelkamer als tijdelijk toevluchtsoord.

Girl, it’s in the future we belong, I know it’s in the future we belong. Een smeekbede om de relatie weer op te pakken, of het gezonde verstand dat een goede verstandhouding een toekomstige samenwerking niet in de weg hoeft te staan. Met de vintage sexy Open Window soulsingle laat Maarten Devoldere alle opties open. Een sensueel croonende player, die met zijn betoverd bruinwarme stemgeluid het uitdagende liefdesspel bespeelt. Licht kitscherige Leonard Cohen tragiek, zwoel overtuigend met een hoog orkestraal film noir sentimenteel drama gevoel. Een ieder herkent die behoefte wel om na een uitzichtloze relatie alle materiële en geestelijke rotzooi uit het raam te kieperen. Eventjes die ingehouden woede vrij spel geven, om vervolgens opgeruimd het leven te herpakken. Maarten Devoldere opent zijn hart en geeft direct al toegang tot zijn ziel. When I Am with You en I’ll Miss You Baby zijn het hulpeloze heimelijke verlangen naar een onbeantwoorde zorgvraag. Tekstueel draagt When I Am with You dezelfde wanhoop met zich mee als dat ultieme tragische Lovesong liefdesnummer van The Cure. Een soortgelijke kwetsbaarheid, een soortgelijke hang naar betere tijden. De singer-songwriter geeft de jacht nog niet op, maar bespiedt zijn prooi van een afstand, afwachtend om op het juiste moment opnieuw toe te slaan. Het kat en muis spelletje, liefde genaamd.

It Had To Be You baant zich door het jungle oerwoud aan dierlijke behoeftes een weg. Balthazar teammaatje Simon Casier geeft met zijn doordouwende dwarsduistere baslijnen deze complexiteit net dat extra duwtje in de juiste richting. Heel eventjes dat overspel gevoel en die soepele Balthazar aders blootleggen, de maniakale gekte binnenlaten om vervolgens weer die Warhaus schakeling te maken. Donkere Timebomb nachtcafe jazzfunk, met verleidende achtergrondvocalen. De vervloekende verschrikkingen van de passionele loerende hoofdzondes in het begerende Desire. The Crime Of The Century, een wellustige privédetective op oorlogspad. Het bluesy Americana gitaarintermezzo Mondello’s Melody is het moment om tot jezelf te komen, conclusies te trekken en gedempt de loeizware deprimerende Batteries & Toys reis te vervolgen. Soms is het beter om afstand van het verleden te nemen, hoe dierbaar dit ook is. Weggooien en opgeschoond opnieuw beginnen.

En dan verwacht je een hoopvolle kijk op de toekomst. Integendeel, het doordenderende Shadow Play heeft een groenzwarte niet afpoetsbare beslagen koperaanslag. Ziekmakende tegendraadse triphop met de sprankeling van dat onvatbare Belgische muzikale klimaatbeheersingsgevoel. Afkicken van de druggy verslavingen, afkicken van de ontembare liefdesescapades, afkicken van de voorspelbaarheid van het leven. Best I Ever Had laat zich als een zwart gebrande Nick Cave passage lezen. Best I Ever Had? Nee, ik hoop het niet. In het hoofd van Maarten Devoldere spelen zich zeker nog wel nieuwe verhalen af.

Warhaus - Ha Ha Heartbreak | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Gast
geplaatst: vandaag om 11:18 uur

geplaatst: vandaag om 11:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.