menu

Warhaus - Ha Ha Heartbreak (2022)

mijn stem
3,68 (165)
165 stemmen

Belgiƫ
Pop / Soul
Label: [PIAS]

  1. Open Window (5:36)
  2. When I Am with You (5:37)
  3. It Had to Be You (3:03)
  4. Time Bomb (4:54)
  5. Desire (4:15)
  6. I'll Miss You Baby (4:05)
  7. Mondello's Melody (1:00)
  8. Batteries & Toys (4:07)
  9. Shadow Play (4:02)
  10. Best I Ever Had (3:18)
totale tijdsduur: 39:57
zoeken in:
avatar van shariramaut
4,5
Het enige puntje van kritiek dat ik bij deze plaat heb, is dat het voor mij zelfs nog iets langer had mogen duren. ♥

avatar van popstranger
Gisteren een mooie set met 3 nummers uit dit album gespeeld in De Toots Sessies op Canvas. Te bekijken op VRT Max.

avatar van VDB79
3,5
Goeie plaat, staan een paar hele knappe songs op.

avatar van remcodurez
3,5
Voor mij kent dit album een aantal sterke nummers waaronder het populaire openingsnummer Open Window, en de minder populaire laatste tracks van het album Shadow Play en Best I Ever Had.

De andere nummers zijn ok, maar doen me niet heel veel. Vooral omdat ze me teveel aan voorgaand werk van hemzelf of Balthazar doen denken en daar niet veel aan bijdragen.

Daarnaast blijft ik zoals esteban ook reeds aanhaalt een probleem hebben met hem als persoon op zich. Hoe hij zich in de media profileert en welke interviews hij geeft.
Daarbij heb ik niet het gevoel dat hij zichzelf een macho-rol aanmeet, maar dit gewoon ook effectief is.

Op persoonlijk vlak ligt hij dus heel ver van mijn persoonlijkheid en dit doet onbewust toch ook afbreuk aan mijn plezier dat ik beleef in het luisteren van zijn muziek.

avatar van Monsieur'
4,5
remcodurez schreef:
Op persoonlijk vlak ligt hij dus heel ver van mijn persoonlijkheid en dit doet onbewust toch ook afbreuk aan mijn plezier dat ik beleef in het luisteren van zijn muziek.


Maar wat zou persoonlijkheid nu van doen hebben met goede muziek? De keren dat ik iets van hem lees of zie is hij best nederig en kleurrijk in het uitleggen hoe liedjes tot stand komen. De man heeft meerdere slippertjes gemaakt (denk dat niemand zich in hem kan 'verplaatsen' als groupie-jagende rockster) maar is dat niet juist ook de hele charme van deze plaat?

Je een ster wanen en je tegoed doen aan alle hedonistische geneugtes en er op het laatste nummer pas écht achterkomen: You're The Best I Ever Had... Plus we kregen het prachtige Montbray in de schoot geworpen...

avatar van remcodurez
3,5
Monsieur' schreef:
(quote)


Maar wat zou persoonlijkheid nu van doen hebben met goede muziek? De keren dat ik iets van hem lees of zie is hij best nederig en kleurrijk in het uitleggen hoe liedjes tot stand komen. De man heeft meerdere slippertjes gemaakt (denk dat niemand zich in hem kan 'verplaatsen' als groupie-jagende rockster) maar is dat niet juist ook de hele charme van deze plaat?

Je een ster wanen en je tegoed doen aan alle hedonistische geneugtes en er op het laatste nummer pas écht achterkomen: You're The Best I Ever Had... Plus we kregen het prachtige Montbray in de schoot geworpen...


Zoals ik al zei, doet dit 'onbewust' afbraak aan 'mijn' luisterplezier. Muziek is nu eenmaal een subjectieve persoonlijke beoordeling. Je kan zelf objectieve vereisten stellen en als ik dit doe kom ik vermoedelijk voor mijzelf tot 4*, maar ook dit is maar een persoonlijk cijfer.

Zelf ervaar ik zijn persoon als een gladde immo-verkoper die de typische doorzichtige "truken van de foor" bovenhaalt. Albums die gebaseerd worden op break-ups of prille liefdes doen me eerlijk gezegd ook niet snel iets, mede omdat ik het na al die vele vergelijkbare albums ondertussen wel gehad heb met dit thema en vermoedelijk ook omdat ik ondertussen al wat jaartjes ouder geworden ben.

avatar van esteban
2,5
Monsieur' schreef:
(quote)


Maar wat zou persoonlijkheid nu van doen hebben met goede muziek?


Alles. Of toch bijzonder veel. Immense sympathie voor een bepaalde artiest doet toch ook het luisterplezier, mogelijk onbewust, stijgen? Uiteraard werkt dat dan ook in de omgekeerde richting. We hebben in ieder geval een totaal andere indruk van de man. Het is niet altijd makkelijk dat volledig los te laten, dat is nu eenmaal menselijk. Doe mij qua persoonlijkheid dan maar pakweg Tamino.

avatar van Monsieur'
4,5
esteban schreef:
(quote)


Doe mij qua persoonlijkheid dan maar pakweg Tamino.


Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelf ook liever een Tamino als persoon denk ik. Warhaus staat ook mijlenver weg van hoe ik leef of de liefde waardeer. Maar juist tegenover een sympathieke Tamino vind ik Warhaus wel lekker afsteken; we hoeven niet allemaal brave hendrikjes te zijn. Zonder de persoon Maarten is Warhaus ook niet spannend. Een groot deel van de mensen vinden de broertjes van Oasis ook ontzettende eikels, over Morrisey nog niet gesproken of de onbewezen misstanden van Michael Jackson.

Het is (helaas?) soms juist de persoon die de muziek zo daverend maakt.

avatar van esteban
2,5
Daar kan ik je wel in volgen.

Het hangt ook van artiest tot artiest, en bijhorende attitude, af wat een mens al dan niet kan verdragen. En dat is heel persoonlijk. Als de muziek op zich geniaal en onweerstaanbaar is bevonden door mezelf, zal een ... eh ... sterk uitgesproken persoonlijkheid in de minder positieve zin misschien minder door wegen. Allemaal mogelijk. Bij Warhaus, of liever Maarten, is het een euvel voor mij. Helaas. Toch staat Open Window met z'n prachtige outro hier vaak op.

avatar van sj0n88
4,0
Interessante discussie over de invloed van de persoonlijkheid van een artiest op de waardering voor zijn/haar muziek. Ik kan me heel goed voorstellen dat de persoon Maarten zelfingenomen kan overkomen en daarmee afbreuk doet aan de muziekbeleving. Een sympatiekiteitsprijs zal hij waarschijnlijk ook nooit winnen, maar voor mij draagt zijn zelfverzekerde voorkomen juist bij aan de kracht van Warhaus. Flink wat bluf, maar de kwaliteit van zijn muziek is wmb gewoon ook heel hoog. Na het eerste album van Warhaus was ik nog wat sceptisch, maar de opvolger ben ik verslaafd aan geraakt. En ook dit album zet ik weer met veel plezier op. Eerlijk: er zitten de nodige trucjes in de muziek verwerkt, maar op de een of andere manier val ik er als een blok voor.

avatar van shariramaut
4,5
Gisteren live aan het werk gezien in de Handelsbeurs in Gent en hélemaal omver geblazen. Dit is muziek die je echt live moet horen, voelen. Topmuzikanten die elk nummer gewoon steengoed uitwerken live, daar ben ik nog eens echt van m'n melk van. En ik heb al véél concerten gezien.

avatar van KKOPPI
Ik kende deze man niet, ik klikte even willekeurig op Open Window.....wat is dit goed zeg.

avatar van Monsieur'
4,5
Toch op de valreep een nummer één van mijn eindlijstje moeten plaatsen naar 2...

avatar van davevr
3,5
Stem aangepast. Een paar uitschieters maar ook wat mindere stukken. Ik hou het voorlopig op 3,5*.

Ik begrijp de discussie niet over zijn arty farty gehalte. Eerst Alex Turner dan hier, ik vind t best leuk dat er wat drama etc in de rock komt. Ze kunnen niet allemaal houthakkershemden dragen hé

avatar van Kaaf
3,0
mr.oizo schreef:
Ik moet zeggen dat ik het 'truukje' van Balthazar/Warhaus nu wel een keer ken. Veel strijkers, blazers, loom zingen, kekke koortjes...
De nummers van Warhaus zouden naadloos op een Balthazar album kunnen. Met als verschil dat Balthazar in mijn ogen over het algemeen wat pakkende nummers heeft.


Ik moet zeggen dat ik dit punt al bereikt had na twee albums van Balthazar. Bij de derde werd het me teveel. Maar sommige mensen kunnen er blijkbaar geen genoeg van krijgen.

avatar van Kos
3,0
Kos
Ik vind de openingstrack erg leuk en zwierig maar daarna weet t me toch allemaal niet heel erg er bij te houden.
Komt een beetje gimmicky op me over met dat quasi-zwoele gedoe.

Dubbel gevoel. Op zich prima, beetje saai, meer van hetzelfde, luistert makkelijk weg, maar ook wel erg gemakkelijk en aanstellerig. Komt ook bij dat de laatste keren dat ik Warhaus/Balthazar live zag, de positieve nonchalance (wat ik in 2011-18 wel zag/hoorde) lijkt te zijn vervangen door verveling (afgelopen jaren) en matige shows. Vraag me vooral af hoeveel zin ze er zelf nog in hebben...

avatar van niels78
3,5
Ik kom maar niet door dit album heen.. dat komt omdat ik Open Window al een week op repeat heb namelijk! Wat een mooi nummer!
Ben de komende maanden benieuwd naar het niveau van de rest

avatar van MarkS73
4,0
Wat is 'Open window' en prachtig nummer zeg! Ik kende deze man helemaal niet, op mijn Facebook tijdlijn kwam steeds een reclame voor een aankomend concert voorbij dus ik werd nieuwsgierig en ben zijn muziek eens gaan beluisteren. Het klinkt allemaal lekker, toch vind ik voorgaande albums wat beter, het lukt mij niet om het hele album mijn aandacht er bij te houden. Overigens heb ik dat ook bij zijn andere albums, ze kennen allemaal een aantal hoogtepunten maar op een gegeven moment wordt het allemaal toch wat saai en begint zijn stem mij wat te ergeren. Niettemin ben ik eindelijk eens blij met een advertentie die steeds voorbij komt.

3,0
Na wat berichten hier heb ik deze artiest en dit album eens de kans gegeven vandaag. En eerlijk is eerlijk, het klinkt allemaal prima, goeie productie vooral. De manier van zingen van dit heerschap doen mij een beetje denken aan Rick Miller, maar dan met hele andere muziek er onder.
Deze plaat gaat denk ik nog wel een paar keer beluisterd worden. Als vermoed ik wel dat dit album na die paar keer door mij niet zo regelmatig meer beluisterd gaat worden. Of toch wel.....?

avatar van Kaaasgaaf
4,5
MarkS73 schreef:
Wat is 'Open window' en prachtig nummer zeg! Ik kende deze man helemaal niet, op mijn Facebook tijdlijn kwam steeds een reclame voor een aankomend concert voorbij dus ik werd nieuwsgierig en ben zijn muziek eens gaan beluisteren. Het klinkt allemaal lekker, toch vind ik voorgaande albums wat beter, het lukt mij niet om het hele album mijn aandacht er bij te houden. Overigens heb ik dat ook bij zijn andere albums, ze kennen allemaal een aantal hoogtepunten maar op een gegeven moment wordt het allemaal toch wat saai en begint zijn stem mij wat te ergeren. Niettemin ben ik eindelijk eens blij met een advertentie die steeds voorbij komt.

Ik snap zeker wat je bedoelt, maar sommige artiesten (of eigenlijk de meeste artiesten, ook de hele goede) zijn niet zo geschikt om in korte tijd het hele oeuvre van te verorberen, die kan je beter wat gedoseerd ontdekken. Maarten Devoldere is bepaald geen Bowie, Beck of Prince, zowel de muziek die hij met Balthazar als met Warhaus maakt ligt toch behoorlijk dicht bij elkaar. Maar er zijn toch wel steeds accentverschillen, die elke plaat wel weer op zichzelf doen staan. En die komen juist wel goed naar voren als je hem een tijdje niet hebt gehoord.

avatar van MarkS73
4,0
Kaaasgaaf schreef:
(quote)

Ik snap zeker wat je bedoelt, maar sommige artiesten (of eigenlijk de meeste artiesten, ook de hele goede) zijn niet zo geschikt om in korte tijd het hele oeuvre van te verorberen, die kan je beter wat gedoseerd ontdekken. Maarten Devoldere is bepaald geen Bowie, Beck of Prince, zowel de muziek die hij met Balthazar als met Warhaus maakt ligt toch behoorlijk dicht bij elkaar. Maar er zijn toch wel steeds accentverschillen, die elke plaat wel weer op zichzelf doen staan. En die komen juist wel goed naar voren als je hem een tijdje niet hebt gehoord.


Ik heb dit album vandaag meerdere malen beluisterd en ik ben om, fantastisch album. Dit geldt trouwens ook voor zijn eerste album. Zijn muziek is inderdaad groeimuziek, het wordt elke luisterbeurt beter.

avatar van Cor
4,0
Cor
Ik vind het in zijn soort (coole, zwoele, loungy nightclub muziek) een fraai exemplaar. Over de geweldige openingstrack 'Open Window' is genoeg gezegd. Maar ook de rest van het album heeft die heerlijk ontspannen-nostalgische sfeer. Fijn album!

avatar van deric raven
4,5
Terwijl de ene band zich voor een eeuwigheid in de studio opsluit en uiteindelijk met een verspild mager eindresultaat naar buiten treedt, benut de andere juist alle vrije tijd om zich verder te ontplooien en te verbeteren. Speeluren maken, ervaringen delen, nieuwe samenwerkingsverbanden aangaan en door deze groeispurt vervolgens alert blijven en je vooral creatief ontwikkelen. Als je in het bezit bent van zoveel talent is het asociaal om dit tot een enkele band te beperken. Niet bloedeloos aan stagnerende muzikale bloedarmoede ten onder gaan, maar continu in beweging blijven. Stilstand leidt nou eenmaal tot een niet meer in te halen achterstand. In België nemen Tom Barman (dEUS, TaxiWars), Bert Dockx (Dans Dans, Flying Horseman) en Maarten Devoldere (Balthazar, Warhaus) het voortouw, zonder deze eigenzinnige geniale breinen zou de scene er totaal anders uitzien, sterker nog, misschien zelfs helemaal dood bloeden.

Met Balthazar verlaat Maarten Devoldere op Fever de rokerige jazzclubs en opent hij de meer toegankelijke discodeuren. Sand is een objectief tijdsmonument, waarbij Maarten Devoldere het geheel dirigeert, controleert en juist met beperkte middelen het maximale resultaat bereikt. Vervolgens ontstaat er privé en op het muzikale vlak een leegte die opnieuw tot bloei moet komen. Het oververhitte broeierige Balthazar komt in die rustmodus terecht. De singer-songwriter hervindt zichzelf in het in de ijskast geplaatste Warhaus, zijn veredelde solo project. Ha Ha Heartbreak is fris en cool, en volgt na het We Fucked a Flame Into Being debuut met gemak het meesterlijke onbevangen gelijknamige tweede album Warhaus op. Warhaus staat los van Balthazar, het is geen nieuw hoofdstuk, maar gewoon een totaal ander verhaal. Het moment om een vervolgboek te schrijven is reeds aangebroken.

Ho, wacht even, je zei toch solo project? Is het niet iets te oneerbiedig om zijn vriendin Sylvie Kreusch te vergeten? Nou die relatie is dus op de klippen gelopen. Deze achtergrond dropt een op springen staande tijdbom op de Warhaus verslaglegging en vormt in principe de rode draad op de emotionele Ha Ha Heartbreak scheidingsplaat. Hoe je het ook wendt of keert, het is blijkbaar een onmogelijke opgave om een Warhaus plaat zonder de invloed van Sylvie Kreusch te maken. De verbittering op het wrange Ha Ha Heartbreak is verraderlijk liefdesverdriet met een hard gelag, de pijnlijke treurnis van het brekende gemis omvatrijk samengevat in een tiental beeldschone songs. Nog steeds filmisch, al zijn het nu juist de autobiografische levenstekenen die beeldend in tegenovergestelde richting teruggedraaid passeren, vastlopen of juist open hiaten achterlaten. De romanticus zonder romance. Dagdromen totdat de avondduisternis zich in de gedaante van een opslokkende nachtmerrie openbaart. Normaal zoekt een muzikant in deze fase een studio op, Maarten Devoldere zondert zich in het Siciliaanse Palermo af, een drie weken lang geboekte hotelkamer als tijdelijk toevluchtsoord.

Girl, it’s in the future we belong, I know it’s in the future we belong. Een smeekbede om de relatie weer op te pakken, of het gezonde verstand dat een goede verstandhouding een toekomstige samenwerking niet in de weg hoeft te staan. Met de vintage sexy Open Window soulsingle laat Maarten Devoldere alle opties open. Een sensueel croonende player, die met zijn betoverd bruinwarme stemgeluid het uitdagende liefdesspel bespeelt. Licht kitscherige Leonard Cohen tragiek, zwoel overtuigend met een hoog orkestraal film noir sentimenteel drama gevoel. Een ieder herkent die behoefte wel om na een uitzichtloze relatie alle materiële en geestelijke rotzooi uit het raam te kieperen. Eventjes die ingehouden woede vrij spel geven, om vervolgens opgeruimd het leven te herpakken. Maarten Devoldere opent zijn hart en geeft direct al toegang tot zijn ziel. When I Am with You en I’ll Miss You Baby zijn het hulpeloze heimelijke verlangen naar een onbeantwoorde zorgvraag. Tekstueel draagt When I Am with You dezelfde wanhoop met zich mee als dat ultieme tragische Lovesong liefdesnummer van The Cure. Een soortgelijke kwetsbaarheid, een soortgelijke hang naar betere tijden. De singer-songwriter geeft de jacht nog niet op, maar bespiedt zijn prooi van een afstand, afwachtend om op het juiste moment opnieuw toe te slaan. Het kat en muis spelletje, liefde genaamd.

It Had To Be You baant zich door het jungle oerwoud aan dierlijke behoeftes een weg. Balthazar teammaatje Simon Casier geeft met zijn doordouwende dwarsduistere baslijnen deze complexiteit net dat extra duwtje in de juiste richting. Heel eventjes dat overspel gevoel en die soepele Balthazar aders blootleggen, de maniakale gekte binnenlaten om vervolgens weer die Warhaus schakeling te maken. Donkere Timebomb nachtcafe jazzfunk, met verleidende achtergrondvocalen. De vervloekende verschrikkingen van de passionele loerende hoofdzondes in het begerende Desire. The Crime Of The Century, een wellustige privédetective op oorlogspad. Het bluesy Americana gitaarintermezzo Mondello’s Melody is het moment om tot jezelf te komen, conclusies te trekken en gedempt de loeizware deprimerende Batteries & Toys reis te vervolgen. Soms is het beter om afstand van het verleden te nemen, hoe dierbaar dit ook is. Weggooien en opgeschoond opnieuw beginnen.

En dan verwacht je een hoopvolle kijk op de toekomst. Integendeel, het doordenderende Shadow Play heeft een groenzwarte niet afpoetsbare beslagen koperaanslag. Ziekmakende tegendraadse triphop met de sprankeling van dat onvatbare Belgische muzikale klimaatbeheersingsgevoel. Afkicken van de druggy verslavingen, afkicken van de ontembare liefdesescapades, afkicken van de voorspelbaarheid van het leven. Best I Ever Had laat zich als een zwart gebrande Nick Cave passage lezen. Best I Ever Had? Nee, ik hoop het niet. In het hoofd van Maarten Devoldere spelen zich zeker nog wel nieuwe verhalen af.

Warhaus - Ha Ha Heartbreak | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Zandkuiken
Batteries & Toys, wat een nummer. Moment de grâce van Devoldere, die wel op elk van zijn platen zo’n song heeft waarmee hij me in de touwen werkt. Wat een enorm talent hebben die Balthazar-boys toch.

avatar van Monsieur'
4,5
deric raven schreef:
Best I Ever Had? Nee, ik hoop het niet. In het hoofd van Maarten Devoldere spelen zich zeker nog wel nieuwe verhalen af.


In ieder geval wel een van de beste reviews van afgelopen jaar. Die pen van jou schrijft in pieken als een hartmonitor.

4,5
Dim
Met één van de beste nummers van 2022 als opener begint deze plaat natuurlijk fantastisch. En het blijft genieten van de uitermate fijne sfeer die Devoldere neerzet, zoals op Sand ook al het geval was. Het is aan de ene kant wat duister en onheilspellend, maar tegelijkertijd ook warm en toegankelijk.
Waar Open Window heerlijk lang doorgaat is het overigens jammer dat dat bij Mondello's Melody niet zo is.
Bij het laatste nummer lijkt trouwens de fut eruit - "best I ever had" zingt hij niet met overtuiging.

avatar van Near
2,5
Echt zo muziek voor de "serieuze liefhebber". Instrumentaal heel degelijk, en een beetje bohémien in attitude. Muziek die zich een "buiten-de-lijntjes"-imago aanmeet, zonder er daadwerkelijk ook buiten te kleuren.

Zelf vind ik het allemaal een beetje vermoeiend eerlijk gezegd. Het neemt zichzelf ook zó serieus - van die uithalen als "It's driving me crazy" in "I'll Miss You Baby" (die titel..), met dan die "rauwe" stem.. ik vind het een beetje onbedoeld lachwekkend soms.

Neen, neen; opnieuw een Balthazar die echt niet aan mij besteed is. 't Is m'n band niet.

avatar van Monsieur'
4,5
Near schreef:
Het neemt zichzelf ook zó serieus - van die uithalen als "It's driving me crazy" in "I'll Miss You Baby" (die titel..), met dan die "rauwe" stem..


Laat dat nou direct hét beste nummer van dit album zijn. Ik denk dat Nonkel Maarten een beetje een marmite artist is: de een brakend de ander versmadend. Waarom zou de beste man zichzelf niét serieus nemen op Ha Ha Heartbreak? Dit blijkt tenslotte zijn zielenroerselenplaat. Dit is voor mij hét Italiaanse-zomerdandy anthem.

Lekker zwelgen in jezelf en het verhaal. Een Siciliaans avondje, croonen met je handrug tegen voorhoofd, liggend op de Chesterfield sofa. Mond een beetje open, de smaak van iets te dure whisky voor één glas nog in de achterkant van je keel en scherpe lippen van die vieze sigaar. Je borstkas een beetje bezweet ondanks dat knoopje-teveel open. Voor je hangt een vanillekleurige lucht terwijl je je ogen tot spleetjes knijpt, turend over de glooiing van de Italiaanse heuvels. Je rekening bij de loungy nightclub is niet de enige rekening die openstaat. Je hart heeft nog iets met je te vereffenen (evenals wat louche nachtfiguren omdat je al dan niet flanerend de blikken stal van hun laaghangende één-avondsfruit.) Met opengesneden keel ligt er de ochtend erna vervolgens een schaap in de branding van de Tyrreense zee, maar dat boeit niet - ze weten niet waar jouw hotel is.
Sneller dan ze de avond ervoor van stapel liep wandelt ze de hotelkamer uit, te ongemakkelijk voor ontbijt. Je kunt tenslotte niet eens Italiaans.

De komende tijd toch maar die straatjes van Mondello ontwijken.

Maar goed, ik neem het denk ik allemaal iets te serieus

avatar van Near
2,5
Wel, ik moet zeggen dat het scenario dat je hierboven beschrijft eigenlijk heel treffend de atmosfeer die deze plaat uitwasemt weergeeft.. en meteen ook waarom ik soms eerder geneigd ben om eens met de ogen te rollen of te gniffelen.
Dat hoogdravend dwepen met het eigen hartzeer (al dan niet opgedaan na een avondje in een loungy nightclub) met een dure whisky in de ene hand en een sigaar in de andere, met het hemdje wat te veel open, zoals je't beschrijft.. tja.. dat voelt allemaal zo (ongewild?) karikaturaal aan. 't Lijkt wel een typetje uit een stationsroman. Tenminste, als het rolletje zonder een greintje ironie vertolkt wordt. En naar mijn gevoel is dat het geval op deze plaat (en naar het jouwe ook, als ik het goed begrijp?). Da's waar het misloopt tussen mij en deze plaat.

4,0
Ik ga volledig kapot op Time Bomb.

Die ongeremdheid is zotjes. Alles wat vast zit,komt los. Catharsis? Kunst van het zuiverste water dus. En donderdag hoor ik dat nummer live.

4,0
shariramaut schreef:
Gisteren live aan het werk gezien in de Handelsbeurs in Gent en hélemaal omver geblazen. Dit is muziek die je echt live moet horen, voelen. Topmuzikanten die elk nummer gewoon steengoed uitwerken live, daar ben ik nog eens echt van m'n melk van. En ik heb al véél concerten gezien.

Ik zie hen eindelijk donderdag. In Bergen Op Zoom, zowaar, dat was tenminste niet uitverkocht.

Warhaus en Sylvie Kreusch hun laatste albums zijn een genot. Je zou gaan denken dat break ups waardevol kunnen zijn

Gast
geplaatst: vandaag om 15:12 uur

geplaatst: vandaag om 15:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.