Bruce Springsteen - Only the Strong Survive (2022)

Hé Gijsbert ....
Dag meneer van de platenmaatschappij.....
Wat lees ik nu .... jij vindt het nieuwe album van Bruce Springsteen niet goed?
Ja, dat klopt. het stelt mij toch enigszins teleur. Is niet wat ik van hem gewend ben.....
Oei, dat is vervelend. Maar wij zitten hier niet te wachten op slechte recensies in de media. Wij sturen jou niet voor niets die LP toe. Dan verwachten wij ook wat terug. Dat begrijp jij toch wel hè Gijsbert?
Ja, dat begrijp ik.
Dat is heel mooi Gijsbert. Dan zitten wij weer op dezelfde golflengte. Wat spreken wij dus af, Gijsbert?
Dat ik de volgende keer een positieve recensie schrijf als Bruce Springsteen weer een nieuw album uitbrengt.
Zo mag ik het horen, Gijsbert. Zo kennen wij jou weer. Dag Gijsbert en nog een fijne dag.
Dag meneer van de platenmaatschappij.

Een keer volledig geluisterd en op een paar nummers na vond ik er niet veel aan. De verwachtingen waren al niet zo hoog en dat kwam dus ook uit. Het is niet mijn muziek smaak.
Wachten op het volgende echte studio album en hopelijk niet volume 2.

Laat dat nou net ook mijn favorieten van dit album zijn, grappig.

Verder behoorlijk eens met je bericht. Van Bruce is geweten dat ie alle zin voor subtiliteit al 'ns overboord wil gooien, en dat gebeurt hier natuurlijk. Het past ook wel bij dat volle, georkestreerde geluid van de songs die hij covert. Bij de aankondiging van de plaat gaf hij aan dat hij deze songs wilde zingen en brengen op een manier die dat Grote Amerikaanse Liedjesboek (om maar eens een suffe vertaling te gebruiken) eer zou aandoen. En dat doet ie eigenlijk wel, hoewel er maar weinig meerwaarde in schuilt voor de gemiddelde luisteraar. Als men mij vertelt dat Bruce zich hier ontzettend mee heeft geamuseerd, geloof ik het meteen!

De liedjes zingen dus, dat doet The Boss. Voor zo ongeveer al de rest, van het inspelen van bijna alle instrumenten tot de productie, zorgde Ron Aniello. Dat verdient een speciale vermelding, natuurlijk.

Het is uiteindelijk een plaat die op twee gedachten doet hinken, want enerzijds zitten er songs tussen die me echt uitdagen om niet over m'n nek te gaan (Nightshift is veel te zoet, veel te veel, veel te lang), maar aan de andere kant heb je wel wat pareltjes die zich lijken te verstoppen in dit 50-minuten durende plaatje. De titelsong opent de plaat nog wat schoorvoetend, maar Soul Days dompelt me daarna wel meteen heerlijk onder in een melancholisch, soulvol bad. Do I Love You (Indeed I Do) is heerlijk kort en zwierig, met dat euforische tintje dat ik in een aantal van Bruce's eigen songs ook wel hoor. Hey, Western Union Man is gewoon genieten, samen met de enthousiaste, energieke performer die Springsteen nog steeds is. En in 7 Rooms of Gloom is het eerder roepen dan zingen wat Springsteen doet, maar dat geeft de song net een wat rauwer randje, had gewild dat er meer songs op dit album daar "last" van hadden gehad.

Tegenover die lichtpuntjes staat echter ook heel wat overdaad, wat me dus die bittere (of in dit geval suikerzoete) smaak geeft. Het is dus een beetje als zoeken naar enkele welriekende krenten in een met glazuur overgoten toetje. En soms is dat gewoon leuk.

3 sterren

Zo beleef ik hem ook een beetje. Afgezien van het vinyl, want ik heb hem op polycarbonaat.

Ongecompliceerd en genietbaar op zijn tijd. Ik zal hem zeker vaker draaien. Maar waar ik bij de Pete Seeger Sessions echt het enthousiasme en plezier er vanaf vond spatten, is deze wat introverter.

Niks bijzonders, gewoon prima.

Ik zit tussen 3 een 3,5 ster. Voorlopig 3,5.

Zo gaat het inderdaad 9 van de 10 keer helaas...

Wat een onzin....

Dit vind ik toch wel behoorlijk offensief richting de integriteit van Gijsbert....... ik neem aan dat hij met zijn staat van dienst toch wel gewend is zijn eigen muzikale kompas aan te houden bij het opstellen van recensies.

By the way, ik vind het een herfst-fris en knisperend album waar het zang en speelplezier aan af te horen is.

Bruce had duidelijk zin om even, met goede zin, af te wijken van zijn gebaande paden om zich buiten zijn comfort zone over te geven aan zijn soul-helden. Voor een keer niks mis mee....

Heerlijk plaatje wat mij betreft. Zoals Roxy al aangeeft is het spelplezier duidelijk hoorbaar. Bruce zingt lekker ontspannen, hij lijkt zich voorgenomen te hebben even geen spierballen te hoeven tonen. Daarnaast klinkt het album fris en losjes, niet dicht geproduceerd zoals veel van Bruce's latere releases.

Leuk uitstapje!

Oké oké, Volume 1 dus er volgen er vast meer. Was dit nu echt wel nodig Bruce? Nou ja, na zo'n carrière mag de goede man natuurlijk gewoon doen wat hij wilt en als dat een soulcoverplaat is dan hebben wij het er maar mee te doen.

Ik vind t bij tijd en wijle wel aardig maar net zo vaak niet zo best. Don't Play That Song en7 Rooms of Gloom steken er wat mij betreft aardig boven uit en het zijn de bekendste nummers (Nightshift en The Sun Ain't Gonna Shine Anymore) die voor mij echt door de ondergrens zakken.

Een klein vijfje kan ik er aan kwijt. Dus 2,5*

Misschien wordt Vol. 2 wel een album vol (post-)punk covers? Hij heeft "Clampdown" van the Clash al eens (live) gedaan?

London Calling ook

Bedroevend met name het Surpremes nummer. Zonder de E Street band is t vaak matig, Tunnel of love uitgezonderd. Stem klinkt ook steeds dunner, wat geen schande is.

Vier sterren **** en een pagina grote recensie in de nieuwe Mojo Magazine.

Maar in hun jaarlijstje geen plek voor dit album

Vol. 1.
Ik weet het niet. Dat kan nog wat worden, je gaat je handen als artiest daar snel aan branden. Rod Stewart heeft 6 Great American Songbook album volgekweeld voordat hij er achter kwam dat een eigen (nieuw) rock album toch wel beter werd gewaardeerd. Mits er natuurlijk de juiste aandacht, interesse, enthousiasme aan werd besteed en de songs goed zijn.

Behalve het zwaar afwaarderen, weten de Stewart fans niet goed wat ze met het al die Songbook albums aan moeten, de slap gepresenteerde oude Amerikaanse covers hangen als een molensteen om hun nek.

Gelukkig kwam Stewart na 11 jaar nog juist op tijd tot inkeer en kwam hij terug met een heel sterk eigen album, op 68-jarige leeftijd.
Maar als Springsteen hier al een vol. 1 aan gaat hangen op 73-jarige leeftijd doet dat het ergste voor de toekomst vrezen.

Er zijn nu eenmaal een paar artiesten, Dylan, Cave, Young, Springsteen etc wiens werk, hoe matig soms ook, altijd met bejubel ontvangen wordt , ze zijn boven alle kritische noten uitgestegen, alles wat ze doen krijgt goede recensies door de schrijvende pers, hun status is zodanig dat kritisch luisteren onmogelijk is geworden.

Dat komt ook omdat hun materiaal eigenlijk altijd wel een voldoende is. Of je het nou zelf goed of mooi vind doet er even niet toe. Dan hang jij er een onvoldoende aan. Mag. Doe ik in het geval van dit album ook. Maar los van elke vorm van binding met de artiest kun je niet ontkennen dat het gewoon goed gebracht en gespeeld wordt over het algemeen. Vergelijken met ander werk van de artiest ligt uiteraard voor de hand, en is ook logisch. Maar dat vertroebeld de blik nog weleens.

Precies, en misschien heel flauw maar dit is deels een reden om nog weer een halve ster van mijn rating af te halen. Maar ook omdat ik dit echt een wangedrocht van een album vind. Prima dat Springsteen er lol in had, maar ik kan er niet naar luisteren. Juist omdat hij boven alle kritiek verheven is, zal hij hebben gedacht dat het wijs was dit album ook daadwerkelijk uit te brengen. Soul zonder ziel maken levert minpunten op wat mij betreft.

In de woorden van Justin Hawkins "I don't understand why this exists".

Wie?

Die van The Darkness (Not On the Edge of Town).

Ja weet ik. Had er een knipoog bij moeten zetten

Ach ja, we hebben allemaal onze dromen en ambities, die gunnen we Bruce ook. Maar of ‘ie ons er blijf mee maakt? Laat ik het bij mezelf houden: ik niet.

Over Bruce Springsteen is inmiddels alles wel gezegd en geschreven. Vanaf zijn debuutalbum "GREETINGS FROM ASBURY PARK, N.J." uit 1973 is de zanger, gitarist en componist niet meer weg te denken uit de muziekwereld. In het jaar voorafgaand aan zijn 50 jarig jubileum brengt The Boss een album uit met favoriete liedjes uit het soul genre. De op 23 september 1949 in New Jersey Amerika geboren legende "wilde een album maken waar (hij) gewoon zong" en probeerde "recht te doen" aan "het grote Amerikaanse liedboek van de jaren '60 en '70", aldus het persbericht waarmee het album werd aangekondigd. Dat schijfje kreeg de titel "ONLY THE STRONG SURVIVE – COVERS VOL. 1", dat min of meer aangeeft dat we nog meer van dit soort projecten mogen verwachten. De vraag is of het iets is waar de fans op zitten te wachten en of het een waardevolle toevoeging is op zijn immense oeuvre.

Het 21e album van Springsteen is de opvolger van het, voor mij, fenomenale "LETTER TO YOU", dat twee jaar geleden verscheen. Een album dat voor mij tot de beste behoorde van dat jaar, gedreven en met een aantal songs die voor mij nog steeds een lust voor het oor zijn. Met spanning, maar ook met een soort van gereserveerdheid onderwierp ik het nieuwe album aan een eerste luisterbeurt, en daar werd ik niet echt vrolijk van. Aangezien ik niet na één keer luisteren een mening kan geven, heb ik het album de afgelopen weken een aantal keer afgespeeld, maar mijn enthousiasme steeg slechts een klein beetje.

De start, "ONLY THE STRONG SURVIVE", origineel uitgevoerd door Jerry Butler, tevens één van de componisten, brengt het 50 minuten durend schijfje redelijk goed op gang. Daarna volgen nog 14 nummers, waaronder een aantal grote internationale hits. "NIGHTSHIFT" van de Commodores, "THE SUN AIN’T GONNA SHINE ANYMORE" van de Walker Brothers, "WHAT BECOMES OF THE BROKEN HEARTED" van Jimmy Ruffin en de Supremes hit "SOMEDAY WE'LL BE TOGETHER" voegen wat mij betreft niets toe aan de definitieve versies van genoemde acts. "NIGHTSHIFT" vind ik zelfs erg flauw gedaan, Bruce onwaardig.

Van de overige nummers bevallen mij "DO I LOVE YOU (indeed i do)"(Frank Wilson), "HEY WESTERN UNION MAN" (Jerry Butler) en "ANY OTHER WAY" (William Bell) erg goed. Gedreven gespeeld door Springsteen zelf en producer en multi-instrumentalist Ron Aniello, aangevuld met de E-Street Horns. Springsteen zingt dan weer voluit, dan weer ingetogen, maar alles wel met de bekende The Boss emotie. De namen van de originele uitvoerenden is indrukwekkend, er zitten groten tussen, zoals de Four Tops (“WHEN SHE WAS MY GIRL” en “7 ROOMS OF GLOOM”), The Temptations (“I WISH IT WOULD RAIN”) en Ben E. King (“DON’T PLAY THAT SONG”).

Vijftien prettige liedjes, goed gespeeld en gezongen en het album klinkt ook goed, zoals je mag verwachten van Bruce Springsteen. "ONLY THE STRONG SURVIVE – COVERS VOL. 1" is wat mij betreft een aardige plaat, niet hoogstaand, maar een tussendoortje dat op zijn tijd lekker smaakt.

Springsteen staat of course op een dusdanige plek dat ie kan doen wat de beste man wilt doen. Daar is niks fouts aan. Verder is dit album een behoorlijke stap buiten zijn reguliere oeuvre dus denkelijk moeten we het ook zo zien. Niet te vergelijken met het E Street geluid, absoluut niet. Ook niks fout mee. Aandacht op de zang en heel eerlijk, het pleizier spat er toch wel vanaf. Van de muziek. Van de clips die zijn vrij gegeven. Volgens mij haf hij, buiten reguliere paden, the time of his life. En dat op zijn leeftijd. Geef hem eens ongelijk. Geloof ook niet dat het album gemaakt is voor de gemiddelde Springsteen fan. Je hoeft het niet leuk of goed te vinden. Hij kennelijk wel, prima toch. De aanduiding van Vol.1 doet natuurlijk ook een Vol.2 vermoeden, ook prima toch. Heb de oranje lp inmiddels binnen, mooie retro look hoes trouwens, kennelijk wel over nagedacht. En of zo'n cover het origineel nu overtreft of niet, so what. It's fun time. De meeste covers leggen het af tegen het origineel, dus waarom zou dat nu anders moeten zijn. Bezie het gewoon als een tussendoortje waar de beste man veel lol mee had. En wij als fan, liefhebber beslissen zelf wel wat we ervan vinden. Met deze plaat worden voor mij deze darker days weer net iets lichter van kleur. Niks meer. Niks minder

Maar dan toch een onvoldoende? (2.5 staat voor de ouderwetse 5)

Ik vind het ook zeker niet zijn beste, maar sta er ongeveer zo in als jij, fijne nummers, en een totaal andere kant van the Boss, maar wel mooi uitgevoerd en zeker leuk voor af en toe.

Over dit album zijn de meeste het wel eens, dat het zich niet kan meten aan zijn hoogtijdagen. Ikzelf ben daar niet naar op zoek. Ik waardeer zijn enthousiasme voor dit album en het gegeven dat hij de focus op zijn vocalen wilde en de rest wat los wilde laten. Een aangenaam tussendoortje, waar ik op zijn tijd prima naar kan luisteren.

Ik moet zeggen dat deze best aardig landt. Ik verbaas me er toch over hoe makkelijk de rauwe stem van The Boss matcht bij deze wat zoetigere, gladdere muziek dan hij normaal ten gehore brengt. En dit bedoel ik niet negatief. Maar Soul is wat gepolijster dan rock in zijn algemeenheid.

Ik zit nu tussen 3,5 en 4 sterren in. Ik draai hem graag. Prettig album. Geen topper, maar dat hoeft ook niet. Hij heeft mij al zoveel gebracht. Alles wat nu uitkomt is enkel extra. En een uitstapje als deze vind ik zeer prettig. Alvast benieuwd naar Covers vol.2.

Wel grappig dat ik altijd dacht dat I forgot to be your lover geschreven was door Robert Cray, op zijn album Twenty. Maar Robert Cray heeft dit nummer dus ook gecoverd. Ben ik dankzij Bruce achter gekomen!
(Ik had natuurlijk ook gewoon beter in het boekje van Twenty kunnen kijken...)