Bruce Springsteen - Only the Strong Survive (2022)

Hmm, lastige. Ik ben gek op soul en ik ben gek op Bruce. In die combinatie ben ik er nog niet over uit eigenlijk.
Het wordt allemaal prima gebracht, maar de zang van Bruce associeer ik niet met de soul waar ik graag naar luister. Dat hoeft niet erg te zijn natuurlijk; hij doet het echt zo beroerd niet, maar ergens voelt het ook niet helemaal lekker of zo. Ik kan het niet helemaal duiden: zijn stem klinkt wat hard in de rustiger nummers (gaat het uptempo dan heb ik er geen last van, alhoewel ik het op 7 Rooms of Gloom echt geforceerd en lelijk vind).

Nightshift vind ik als origineel al een draakje en daar doet the boss het wat mij betreft niet beter. Ik vind het gewoon een vervelend nummer en ook hier: zijn stem past er niet lekker bij.
Bij The Sun Ain't Gonna Shine Anymore springt het glazuur van mijn tanden en ik ben toch echt niet vies van wat kitsch.

Do I Love You (Indeed I Do) vind ik dan weer wel dik in orde (waar men hier niet erg enthousiast over was).

Twijfels alom want: slecht is het allemaal niet en waarom zou Bruce niet aan soulnummers mogen komen?! Misschien is het echt enorm wennen en voelt dat later wat makkelijker. Misschien is het allemaal maar zo zo omdat er aan de originelen niet te tornen valt, maar misschien is dit ook wel gewoon een prima, lekker weg luisterend album. Misschien moeten we ons wat meer openstellen voor dit avontuur waar hij volgens mij wel plezier in heeft en moeten we ons wat meer ontspannen en dat plezier ook op ons laten stralen.

Nee, ik vind het geen spektakel, maar ik vind het ook zeker niet beroerd. Een wat laffe en vooral veilige 3,5* voor nu dan maar?! Misschien als het album wat meer is gaan wennen dat er nog een halfje bij kan. Het kopen van een fysiek exemplaar wil daar nog wel eens bij helpen.

Ik heb het album inmiddels twee keer helemaal beluisterd, maar dit gaat hem niet worden voor mij. Ik vind de arrangementen niet mooi en de zang niet goed passen. Van alle songs op het album ken ik minstens 1 maar meestal wel 2 of 3 betere versies. Ik luister nog maar eens wat Elvis op From Elvis In Memphis deed met Only The Strong Survive. Dan is die versie van Springsteen wel heel mager. En dat is maar een van helaas slechts vele voorbeelden. Springsteen was in de jaren 90 ook wel eens in een wat minder goede vorm, maar dit vind ik zijn minste album tot dusver.

“Everyday I try to describe soul. Maybe you could hum, eight bars of what soul represents.”
Al neuriënd beantwoord Sam Cooke het verzoek.

Zonder één woord te zingen, laat de zanger horen waar het om draait bij Soul (capital S intended). Het stemgeluid!
Timing en intonatie zijn cruciaal in dit muziekgenre. Je hebt het, of je hebt het niet.

Bruce Springsteen heeft het niet.

Als groot soul- én Springsteen liefhebber zou je denken dat dit mijn kopje thee wel is. Maar mijn soul-hart is in dit geval onverbiddelijk en veegt mijn Springsteen liefde met één luisterbeurt van de kaart.
Hier zat ik simpelweg niet op te wachten.

Het is daarbij niet zo dat ik geenzins op soul covers zit te wachten; de 'Save Our Soul' albums van Marc Broussard behoren tot mijn favorieten.
In dat verlengde raad ik aan om beide covers van 'What Becomes of the Broken Hearted’ te luisteren. Misschien maakt dat inzichtelijk waar de schoen wringt.

Bruce mist in dit genre de zeggingskracht. Hij mist het gevoel. Hij mist: de soul.

Ook de muzikale begeleiding blaast me nergens van de sokken. Het bekende instrumentarium klinkt flets en volgt de automatische piloot.
Er is voor mij geen enkele reden om deze covers opnieuw te beluisteren.

Mijn waardering voor Springsteen zal er niet minder om worden. Bruce doet waar hij zin in heeft. Dat is zijn goed recht.

Leuk geprobeerd verder, maar in dit vakgebied is The Boss slechts een medewerker. Een nummertje.

Daar is ie dan. Covers, vol. 1 staat er onheilspellend op de hoes. Vol. 2 gaat bestaan uit grindcore-covers vertelde Bruce me laatst en vol. 3 uit drillrap.

Het valt me nog enigzins mee, hoewel met name tussen de overbekende nummers een paar ongelofelijke schmierende stinkers staan die echt doorslaan naar TROS muziekfeest-achtige holadiejee met afgrijselijke koortjes (Nightshift, The Sun Ain't Gonna Shine Anymore, Don't Play That Song, What Becomes Of the Brokenhearted).
Met name tussen de (mij) onbekendere nummers zitten een paar leuke: Do I Love You (beste nummer), Turn Back the Hands of Time, Hey Western Union Man, en 7 Rooms Of Gloom vallen hier op in positief opzicht.
Maar het is allemaal weinig subtiel. Vol georchestreerd, allemaal op zijn Springsteens gezongen, gladgestreken als de coverfoto, en aan het eind van deze plaat ben ik helemaal koortjes- en violenmoe. Murwgebeukt door soul, blijkbaar is het mogelijk.

Bruce maakte zelf ook al eens een nummer met de titel Someday We'll Be Together, te vinden op The Promise. Dat was eigenlijk ook al een vroege poging tot soul, en een mislukking (ook al weer om zeep geholpen door een koortje). Deze plaat zal ook niet vaak de weg naar mijn oor vinden. Bruce wist altijd heel geslaagd soul-invloeden, of stukken nummers in de geest van soul (ik denk hierbij bijvoorbeeld aan het "this train"-stuk in Land Of Hope and Dreams of een cover als Drift Away) te incorporeren in zijn muziek, maar een volledige soulplaat? Meh.

Nix mis mee, nou ja op Nightshift na dan (die is toch echt wel te glad). Al die "negativiteit"hier ik hoor het gelukkig niet. Degelijk en goed album (geen hoogvlieger).

Cover albums zijn altijd lastig te beoordelen je legt de nummers toch snel naast het origineel en die zijn bijna altijd beter. Zo ook bij deze, maar Springsteen doet het toch wel meer dan behoorlijk en de meesten vinden zijn stem / manier van zingen er niet bij passen, ik vind het wel wat hebben. Je hoort weer Springsteen zo als Springsteen jaren geleden klonk. Niet meer het ingetogenen van zijn laatste paar albums, maar hij geeft nu weer eens regelmatig gas. Mooi om te horen dat zijn stem nog in orde is, geeft hoop voor de concerten van volgend jaar.

Al met al gewoon een degelijk album dat zeker niet misstaat in zijn discografie.

The Boss die zich waagt aan klassiekers als "The sun ain't gonna shine anymore" of "Nightshift". Hij is niet de eerste bekende artiest die het doet (denk bijvoorbeeld aan Seal met zijn album "Soul").

De klassieke versies zitten te veel in mijn hoofd en Bruce probeert er zijn eigen draai aan te geven, maar het komt bij mij niet echt binnen.
Hij had het waarschijnlijk nog op zijn bucketlist staan. Ik ben er niet echt door geraakt.

Ik denk dat Phil Collins [onterecht] de meest afgezeken artiest op deze site is,vooral met zijn cd Going Back kreeg hij er van langs maar die was vele malen beter als dit gedrocht. Ik ben fan van Bruce Springsteen en hij heeft mij twee keer in de Kuip de avond van mijn leven bezorgt maar kan dit echt niet goed vinden, en kopen om de verzameling compleet te houden daar ben ik al lang geleden mee gestopt. Maar nogmaals smaken verschillen en meningen moet je respecteren,zo had ik laatst een leuke discussie met een vriend die mij Sgt.Peppers van de Analogues liet horen perfect nagespeeld maar waarop ik zei dat ik de instrumentale versie van Andy Timmons en de live versie van Cheap Trick vele malen leuker vond om naar te luisteren.
Ik ben ook van mening dat als deze plaat van Springsteen uitgebracht was door een onbekende artiest dan had hij na drie dagen in de uitverkoop bakken gestaan.

Mooi vlot gespeeld album. Bruce is 73 jaar en dat hoor je er niet vanaf. Only the Strong Survive. Spijker op de kop! Het is een afwisselende coverplaat maar met duidelijk veel plezier gemaakt.

Meh, de (nog) matige score hier geeft goed aan hoe veel van de recensies hier vaak zijn wanneer het geen oude krakers zijn of puur alternatief werk.
Wanneer een album een positieve vibe of iets van populair is dan kun je hier steevast de zurige spruitjeslucht met extreem lage scores wel verwachten.

Jammer, er zou meer moeten worden beoordeeld op muzikaliteit en opname.
Daarom een volle punt extra als compensatiepunt!

Laat dat nou net ook mijn favorieten van dit album zijn, grappig.

Verder behoorlijk eens met je bericht. Van Bruce is geweten dat ie alle zin voor subtiliteit al 'ns overboord wil gooien, en dat gebeurt hier natuurlijk. Het past ook wel bij dat volle, georkestreerde geluid van de songs die hij covert. Bij de aankondiging van de plaat gaf hij aan dat hij deze songs wilde zingen en brengen op een manier die dat Grote Amerikaanse Liedjesboek (om maar eens een suffe vertaling te gebruiken) eer zou aandoen. En dat doet ie eigenlijk wel, hoewel er maar weinig meerwaarde in schuilt voor de gemiddelde luisteraar. Als men mij vertelt dat Bruce zich hier ontzettend mee heeft geamuseerd, geloof ik het meteen!

De liedjes zingen dus, dat doet The Boss. Voor zo ongeveer al de rest, van het inspelen van bijna alle instrumenten tot de productie, zorgde Ron Aniello. Dat verdient een speciale vermelding, natuurlijk.

Het is uiteindelijk een plaat die op twee gedachten doet hinken, want enerzijds zitten er songs tussen die me echt uitdagen om niet over m'n nek te gaan (Nightshift is veel te zoet, veel te veel, veel te lang), maar aan de andere kant heb je wel wat pareltjes die zich lijken te verstoppen in dit 50-minuten durende plaatje. De titelsong opent de plaat nog wat schoorvoetend, maar Soul Days dompelt me daarna wel meteen heerlijk onder in een melancholisch, soulvol bad. Do I Love You (Indeed I Do) is heerlijk kort en zwierig, met dat euforische tintje dat ik in een aantal van Bruce's eigen songs ook wel hoor. Hey, Western Union Man is gewoon genieten, samen met de enthousiaste, energieke performer die Springsteen nog steeds is. En in 7 Rooms of Gloom is het eerder roepen dan zingen wat Springsteen doet, maar dat geeft de song net een wat rauwer randje, had gewild dat er meer songs op dit album daar "last" van hadden gehad.

Tegenover die lichtpuntjes staat echter ook heel wat overdaad, wat me dus die bittere (of in dit geval suikerzoete) smaak geeft. Het is dus een beetje als zoeken naar enkele welriekende krenten in een met glazuur overgoten toetje. En soms is dat gewoon leuk.

3 sterren

Bedroevend met name het Surpremes nummer. Zonder de E Street band is t vaak matig, Tunnel of love uitgezonderd. Stem klinkt ook steeds dunner, wat geen schande is.

Over Bruce Springsteen is inmiddels alles wel gezegd en geschreven. Vanaf zijn debuutalbum "GREETINGS FROM ASBURY PARK, N.J." uit 1973 is de zanger, gitarist en componist niet meer weg te denken uit de muziekwereld. In het jaar voorafgaand aan zijn 50 jarig jubileum brengt The Boss een album uit met favoriete liedjes uit het soul genre. De op 23 september 1949 in New Jersey Amerika geboren legende "wilde een album maken waar (hij) gewoon zong" en probeerde "recht te doen" aan "het grote Amerikaanse liedboek van de jaren '60 en '70", aldus het persbericht waarmee het album werd aangekondigd. Dat schijfje kreeg de titel "ONLY THE STRONG SURVIVE – COVERS VOL. 1", dat min of meer aangeeft dat we nog meer van dit soort projecten mogen verwachten. De vraag is of het iets is waar de fans op zitten te wachten en of het een waardevolle toevoeging is op zijn immense oeuvre.

Het 21e album van Springsteen is de opvolger van het, voor mij, fenomenale "LETTER TO YOU", dat twee jaar geleden verscheen. Een album dat voor mij tot de beste behoorde van dat jaar, gedreven en met een aantal songs die voor mij nog steeds een lust voor het oor zijn. Met spanning, maar ook met een soort van gereserveerdheid onderwierp ik het nieuwe album aan een eerste luisterbeurt, en daar werd ik niet echt vrolijk van. Aangezien ik niet na één keer luisteren een mening kan geven, heb ik het album de afgelopen weken een aantal keer afgespeeld, maar mijn enthousiasme steeg slechts een klein beetje.

De start, "ONLY THE STRONG SURVIVE", origineel uitgevoerd door Jerry Butler, tevens één van de componisten, brengt het 50 minuten durend schijfje redelijk goed op gang. Daarna volgen nog 14 nummers, waaronder een aantal grote internationale hits. "NIGHTSHIFT" van de Commodores, "THE SUN AIN’T GONNA SHINE ANYMORE" van de Walker Brothers, "WHAT BECOMES OF THE BROKEN HEARTED" van Jimmy Ruffin en de Supremes hit "SOMEDAY WE'LL BE TOGETHER" voegen wat mij betreft niets toe aan de definitieve versies van genoemde acts. "NIGHTSHIFT" vind ik zelfs erg flauw gedaan, Bruce onwaardig.

Van de overige nummers bevallen mij "DO I LOVE YOU (indeed i do)"(Frank Wilson), "HEY WESTERN UNION MAN" (Jerry Butler) en "ANY OTHER WAY" (William Bell) erg goed. Gedreven gespeeld door Springsteen zelf en producer en multi-instrumentalist Ron Aniello, aangevuld met de E-Street Horns. Springsteen zingt dan weer voluit, dan weer ingetogen, maar alles wel met de bekende The Boss emotie. De namen van de originele uitvoerenden is indrukwekkend, er zitten groten tussen, zoals de Four Tops (“WHEN SHE WAS MY GIRL” en “7 ROOMS OF GLOOM”), The Temptations (“I WISH IT WOULD RAIN”) en Ben E. King (“DON’T PLAY THAT SONG”).

Vijftien prettige liedjes, goed gespeeld en gezongen en het album klinkt ook goed, zoals je mag verwachten van Bruce Springsteen. "ONLY THE STRONG SURVIVE – COVERS VOL. 1" is wat mij betreft een aardige plaat, niet hoogstaand, maar een tussendoortje dat op zijn tijd lekker smaakt.

Springsteen staat of course op een dusdanige plek dat ie kan doen wat de beste man wilt doen. Daar is niks fouts aan. Verder is dit album een behoorlijke stap buiten zijn reguliere oeuvre dus denkelijk moeten we het ook zo zien. Niet te vergelijken met het E Street geluid, absoluut niet. Ook niks fout mee. Aandacht op de zang en heel eerlijk, het pleizier spat er toch wel vanaf. Van de muziek. Van de clips die zijn vrij gegeven. Volgens mij haf hij, buiten reguliere paden, the time of his life. En dat op zijn leeftijd. Geef hem eens ongelijk. Geloof ook niet dat het album gemaakt is voor de gemiddelde Springsteen fan. Je hoeft het niet leuk of goed te vinden. Hij kennelijk wel, prima toch. De aanduiding van Vol.1 doet natuurlijk ook een Vol.2 vermoeden, ook prima toch. Heb de oranje lp inmiddels binnen, mooie retro look hoes trouwens, kennelijk wel over nagedacht. En of zo'n cover het origineel nu overtreft of niet, so what. It's fun time. De meeste covers leggen het af tegen het origineel, dus waarom zou dat nu anders moeten zijn. Bezie het gewoon als een tussendoortje waar de beste man veel lol mee had. En wij als fan, liefhebber beslissen zelf wel wat we ervan vinden. Met deze plaat worden voor mij deze darker days weer net iets lichter van kleur. Niks meer. Niks minder