The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland (1968)

Een van de meest invloedrijke albums uit de rockgeschiedenis. Heb nog een origineel exemplaar uit '68.
En hoor toch nu pas de (bijna schaamteloos) geleende intro/melodie in Metallica's 'The Unforgiven 2'
(en Iron Maidens 'Children of the damned') van '1983... (A Merman I Should Turn to Be)'.

Heerlijke plaat.
De heerlijke uitgebriede solo's maken dit album voor mij beter dan de voorganger.
Hoogtepunten zijn beide versies van Voodoo Chile waarop het magistrale spel van Steve Winwood ook niet onvermeld mag blijven.
Verder vind ik 1983 heerlijk in zijn bijna jazzy benadering.
Jimi levert hier ook (het eerste?) bewijs dat Bob Dylan een uitstekend componist is, maar het uitvoeren aan anderen moet overlaten.

Met sommige dingen ben ik rijkelijk laat. Zo ook het luisteren van Hendrix. Doordat ik Prince fan ben heb ik dit uiteraard meerdere malen geprobeerd, aangezien mijn kleine held in vele opzichten is geïnspireerd door Hendrix. Op een of andere manier kwam ik er nooit in. Kon niet zoveel met de stem, en kon het niet lang horen.

En op een dag pakte ik Are you experienced nog maar eens op, en toen viel het kwartje!

Dus ik was klaar voor meer, en dan bedoel ik zijn reguliere albums, want er is wel heel veel live spul te krijgen, maar daar kan ik nog niet zo veel mee. Band of Gypsies vind ik wel leuk, maar daar heb ik wellicht meer tijd voor nodig.

Anyway, na de nodige zoektocht heb ik een vinyl exemplaar van dit album gevonden (met de blote dames) en draai m helemaal grijs! Wat een plaat zeg, het duurt effe, maar dan heb ik ook wat.

Voodoo Chile is wel het absolute hoogtepunt van deze plaat, die eigenlijk vol staat met top muziek!

Dikke 4,5 sterren!!!!!!!! BAM!

Jongens, kom even op... Er is al anderhalf jaar niks meer gepost bij dit album.

Mijn stem rust vooral op de nummers die ik heel erg goed vind zoals; Voodoo Chile, Burning of the Midnight Lamp, 1983, All Along the Watchtower & Voodoo Child (Slight Return). De rest is zeker ook goed maar maken wat minder indruk t.o.v. de nummers die ik net noemde. Ik vind het mooi hoe Jimi "fillers" op z'n album heeft die nog steeds van zo'n hoge kwaliteit zijn, in tegenstelling tot de meeste bands van die tijd.

Daarom de 4.5*.

Jimi. Held.

Ik luister gewoon regelmatig naar dit album.

Één van de beste gitaristen ooit, fantastisch album met een zeer mooie orginele hoes die hier helaas niet geplaatst is

Gelukkig maar want Jimi was er zelf niet blij mee!

Vandaag op vinyl gekocht, in Duitsland gedrukt maar de binnenzijde van de sleeve geeft een andere tracklisting weer dan de platen zelf. Die van de platen komt overeen met de lijst hierboven. Speciaaltje dus.

Kende het albul natuurlijk wel al, maar op vinyl geeft net dat beetje meer.

Ik heb dit album in twee versies: deze en de andere met vage foto. Laat Instagram de foto met naakte dames nu verwijderen want niet netjes

Hoe dan ook: vandaag 50 jaar oud alweer!

Overigens krijgt dit album een reissue met de foto zoals Hendrix het oorspronkelijk wilde hebben maar wat compleet genegeerd werd.

Ongelooflijk hoe goed sommige albums zelfs na 50 jaar nog zijn.

Niet dat Jimi Hendrix de plank misgeslagen heeft, maar op Electric Ladyland is hij met zijn Experience band weer op de goede weg. Het drietal heeft duidelijk een bepaalde koers voor ogen en dat is een heerlijk psychedelische bluesrockplaat. Zeker in combinatie met de uitstraling die het heeft, komt het geheel lekker over. Een proloog met de titel ...And The Gods Made Love is al een schot in de roos. Let wel, dit album komt wat mij betreft het beste tot zijn recht in de avond, lekker comfortabel achterover liggen. Met de dreunende klanken en de ogen dicht kan ik me het spetterende begin goed voorstellen. Door naar Electric Ladyland waar zich met Crosstown Traffic de eerste klassieker ontpopt. Heerlijk nummer. Voodoo Chile is een prachtige livetrack die je het gevoel geeft dat je erbij bent. Door het hoge improvisatiekarakter komt het heel spontaan over en Jimi bewijst zich wederom als tekstschrijver. Het feest gaat gewoon door, maar kent weer een climax met Burning Of The Midnight Lamp tot en met 1983. Ik zit er bijna van te balen dat ik geen goede joint tot mijn beschikking heb. De beste songs zijn voor het laatst bewaard. All Along The Watchtower verpulvert het origineel van Bob Dylan. Jimi's gitaarpartijen behoren tot de beste die ik ooit gehoord heb. Ook Voodoo Chile (slight Return) is een terechte klassieker. Electric Ladyland is een buitenaards goede plaat waar meer visie in schuilt dan op het eerste gehoor lijkt. Ik vraag me af of Jimi Hendrix dit ooit had kunnen overtreffen.

Tussenstand:
1. Electric Ladyland
2. Are You Experienced
3. Axis: Bold As Love

Na het tegenvallende Axis: Bold As Love gaan Hendrix en kornuiten op Electric Ladyland weer lekker los. Twee nummers van 15 minuten, een aantal geslaagde singles en vooral lekker veel sfeerwisselingen zorgen ervoor dat het album een erg fijne zit is. Van de singles blijft All Along The Watchtower verreweg een van mijn favoriete Hendrix-tracks (inderdaad beter dan Dylan's origineel), maar de schoonheid van 1983... (A Merman I Should Turn to Be) verraste me helemaal. Absolute parel!

Tussenstand:
1. Electric Ladyland
2. Are You Experienced
3. Axis: Bold As Love

Met afstand Jimi's beste wat mij betreft

Laatst de nieuwe versie van Classic Albums zitten kijken van dit album. Het verlengde deel maakt t niet beter, die docu. Vind m langdradig, al geeft ie wel wat leuke feitjes.

Zet liever de plaat NAV die uitzending maar weer op en geniet van wat Hendrix op plaat heeft gezet. Het blijft fenomenaal. wat een muziekjaar, 68.. en dan hadden ze 67 en net op zitten... Mooie tijden!

Dat is dan ook de 50th anniversary edition die ik gisteren binnen kreeg uit the USA (scheelt nogal in aanschaf). Lees net dat die oorspronkelijke foto gemaakt is door... Linda McCartney. Die met de dames trouwens door Dave Montgomery (dus niet andersom ). Voorin het boek zie je ook de brief van Jimi met handgetekende voorstel voor deze cover:
The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland (CD, Album, Reissue, Remastered, Stereo) | Discogs

De nieuwe remaster van de originele 2-track master tapes klinkt hoe dan ook fabeltastisch! De 3 CD's en Blu-Ray zitten verpakt in een mooi boek met fraaie foto's, handgeschreven lyrics en uitgebreide toelichting.

Ik lees vooral veel slechte verhalen over het geluid.. Mooi dat jij het anders ervaart.

Nou, ik had dat ook gelezen. Maar dat gaat vooral over het concert van CD3. En die moet ik nog draaien...

Heb jij het ook over de remaster gelezen? Dat zou mij dus echt verbazen. Hoewel: er zijn altijd mensen voor wie het niet goed (genoeg) is.

@lennon e.a. Nog even over het geluid van het concert Live at the Hollywood Bowl op CD3 van de boxset. Dat is inderdaad behoorlijk bootleg te noemen! Maar: het is wel een geweldig, heftig en ruig concert. Liever iets echt goeds, dan audiofiel geluid. Dat konden ze hier ook niet van brouwen denk ik. Wel is het vreemd dat Foxey Lady er half (?!) op staat. Ook laten ze alle soundchecks horen, dus ik zou the Introduction overslaan en niet voor de LP box gaan, maar die op CD. Als je 'm voor een mooie prijs kunt vinden.

De track tijden van 1983 en Moon vind ik vreemd hier. Waarschijnlijk overgenomen van Spotify, maar op mijn dubbel cd staat dat 1983 4.50 duurt en Moon 9.46. Wie heeft het hier bij het rechte eind?

Ik beluister deze plaat nadat ik pas 'Band of Gysys' heb beluisterd. Met dat album heb ik iets, ook omdat het één van de eerste platen van Jimi Hendrix was die ik in bezit had. En als tiener echt mijn best moest doen om dat album te doorgronden en te waarderen. Dit album pas veel later gekocht. Ik heb de 1997 versie van MCA en eigenlijk pas een paar jaar in mijn bezit. Ik heb wel enkele verzamelplaten met alle hits en die draai ik iets meer. Maar na de aanschaf van de cd 'Band of Gypsys" (de grijsgedraaide plaat had ik al vanaf ijn 15e) en ook commentaar hier op MM gezet toch deze Electric Ladyland opgezet. Hij staat in de top 250, dus als velen gezien als een bepaalde mijlpaal. Ik kan daar ver in mee gaan, maar het pakt me minder dan 'Band of Gypsys". Aangezien het officieel een dubbelaar was ben je er ook wel een tijdje mee zoet. En niet alles vind ik interessant. Ik merk dat ik bij bepaalde nummers wat afhaak of betre gezegd wat weg droom en dat heb ik niet bij 'Band of gypsys'. Deze plaat is wel wat afwisselender, vandaar dat ik de hoge score ook wel begrijp. En er staat 'All along the watchower op" één van mijn lievelingsnummer van Hendrix. Ook het nummer 1983 vind ik bijzonder goed. Ik neig mede daardoor toch naar 4 sterren, net zoveel als 'Band of gypsys' , 3,5 vind ik net te weinig.

Er wordt soms wel wat geklaagd over bepaalde remasters. Ik luister nu het reguliere album van de 50th anniversary remaster. Vind het goed klinken, iets minder troebel en dof, maar ook niet zo'n scherpe, digitale koppijnremaster zoals er ook wel gemaakt worden.

Dit beviel me minder dan dat ik vooraf ingeschaald had. AATW en beide VC waren me goed bekend en zijn favorieten, maar de rest komt helaas niet tot aan de enkels. Degelijk, dat wel, maar te weinig gebald en in your face. Nu is het soms te veel gitaarkunstenarij zonder echt emotie over te brengen.

Huh, Voodoo chile is juist typerend Jimi Hendrix; fenomenaal!

Ligt het aan mij of hoor/zie ik overeenkomsten tussen 1983 en Sing this all together (see what happens)...

Vanaf 4:32

Naar mijn mening het beste album van TJHE. Volgens Best Ever Albums echter is 'Are you Experienced' het beste TJHE album (38) in de eeuwige lijst en is dit album op 73 het tweede.
Muziek waar ik altijd lgoed voor ga zitten, het liefst met een koptelefoon op. Het lekkerste van het album komt het laatst, All Along the Watchtower en Voodoo Child (Slight Return) zijn ook wat mij betreft de prijsnummers met een voorkeur voor die laatste song.
In de lijst over 1968 staat dit tweede in de 100 Greatest Albums of 1968 en 3e in de chart over 1968 van Best Ever Albums.

Het album recentelijk gewoon weer eens een paar keer gedraaid. Er zijn weinig albums waarvan ik zou willen dat ik meer dan ***** zou mogen geven, maar dit is er een van. Wat me het meeste opviel, is hoe ik de complexere stukken, die ik als jonge tiener voor het eerst hoorde op mijn verzamel LP 'Pop History' en niets van begreep, steeds beter ga vinden. Het album groeit nog steeds en dat is wel een prestatie na zoveel jaar.

(Op 'Pop History' stonden m.n. nummers van Electric Ladyland and 'Band of Gypsys'. Beide albums kocht ik pas in de jaren 90 op cd, met een hoes van Gered Mankowitz, dus een derde cover.)

Oeps! Op mijn cassettebandje had ik 1983 ingekort naar 4 minuten. Nu pas hoor ik de lange versie weer (en snap waarom ik in 1990 het middenstuk heb weggelaten).

Ik beluisterde dit album n.a.v. dit topic.

De naam en faam is mij wel bekend. En dat de man heel goed gitaar schijnt te spelen is mij ook weleens ten gehore gekomen. Hele platen luisteren is echter een andere zaak. Met best veel plezier heb ik naar dit album geluisterd. Hendrix laat veel facetten van zijn muzikale kunnen doorklinken. Zo is het sexy, broeierig, grooved het en natuurlijk de invloeden van blues. Of de meer jazzy invloeden op Rain Day, Dream Away bijvoorbeeld die ik zeer te genieten vind. Natuurlijk zitten er ook nummers bij die mij minder liggen en dat is vooral als het voor mijn gevoel gaat om snerpende gitaren om het snerpend gitaren.

De (blues / rock) songs an sich vind ik nog steeds niet zó bijzonder, maar die uitvoeringen (productie, gitaren, bas, drums, zang)... f*-in' A

Ik ben de laatste tijd terug wat meer naar Jimi Hendrix aan het luisteren dankzij de herontdekking van het fenomenale Band of Gypsys en het viel me op dat ik Electric Ladyland nog niet gereviewed had. Het is het slotstuk van het oeuvre dat ten boek stond als The Jimi Hendrix Experience en vroeger vond ik het de minste plaat in de trilogie. We zijn echter ondertussen zo'n 15 jaar verder en misschien kon ik er deze keer meer mee? Wel, daar kan ik kort in zijn: nope. Er staan absoluut geweldige nummers op deze Electric Ladyland. De cover van All Along the Watchtower is geweldig (en dat zeg ik niet zo vaak over een Bob Dylan cover) en voor nummers als Crosstown Traffic, Long Hot Summer Night en Gypsy Eyes mag je me altijd wakker maken. House Burning Down is misschien wel één van de beste nummers die in deze formatie zijn uitgekomen en over Voodoo Child (Slight Return) moet ik zelf niets zeggen om mijn waardering te laten blijken. Het is echter al hetgeen dat ertussen zit dat me compleet uit het album haalt. Dat Hendrix graag een potje jamt is me uiteraard gekend, maar ik vind het hier allemaal nogal oeverloos. Is het echt nodig dat 1983... (A Merman I Should Turn to Be) bijna een kwartier duurt? Het middenstuk pakte me toen niet en het pakt me nu nog altijd niet. Het is dan misschien ook niet zo verwonderlijk dat ik Axis: Bold as Love vroeger (en nu) nog altijd met kop en schouders boven de rest vind steken. In een ideale wereld had Electric Ladyland ook getrimd geweest tot een plaat van pakweg 3 kwartier en (indien ze natuurlijk de juiste keuzes hadden gemaakt) dan had Axis wel eens van de 1e plaats verstoten kunnen worden. Het heeft niet mogen zijn.