menu

RAYE - My 21st Century Blues. (2023)

mijn stem
3,74 (36)
36 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Human Re Sources

  1. Introduction (0:57)
  2. Oscar Winning Tears (3:03)
  3. Hard Out Here (3:11)
  4. Black Mascara (3:59)
  5. Escapism (4:32)

    met 070 Shake

  6. Mary Jane (3:52)
  7. The Thrill Is Gone (3:19)
  8. Ice Cream Man (4:08)
  9. Flip a Switch (3:21)
  10. Body Dysmorphia (2:33)
  11. Environmental Anxiety (3:14)
  12. Five Star Hotels (3:24)

    met Mahalia

  13. Worth It (4:06)
  14. Buss It Down (2:36)
  15. Fin (0:30)
totale tijdsduur: 46:45
zoeken in:
avatar van Cannabooze
4,0
In de muzikale blender van My 21st Century Blues spat het muzikale vakmanschap van Raye alle kanten op.

Haar pen is niet van de gekuiste tong. Raye levert woorden met kracht. Zingend of rappend: in grote lijnen punctueel, met een aangenaam stemgeluid.

De dertiende uit het dozijn 'self claimed powervrouwen'? Daar lijkt het wel op, wanneer óók zij de donkere kant van mannen (of een ex) belicht en er vooral zélf sterker uitgekomen is. Dit kennen we ondertussen wel. Toch neemt de Londonse haar eigen tekortkomingen ook ruim onder de loep. Daarmee blijft ze bescheiden en toont zich een powervrouw met klasse.

Muzikale klasse. Dat vooral. De productie van dit debuut is om door een (gouden) ringetje te halen.
Pop. Hip Hop. R&B. Soul. Dance. Het is er allemaal.
En veelal ijzersterk!

My 21st Blues is een afwisselend en dynamisch debuut van een artiest die nog weleens héél groot kan worden. Hoewel. Ze is op dit moment één van de meest gestreamde artiesten wereldwijd. Dus ze is het in feite al. (Nu alleen nog de festivals domineren.)

*Dit is normaal absoluut niet mijn genre muziek. Toch weet Raye me - met name door de dynamiek - te overtuigen.

avatar van henrie9
4,0
Staat ze dan ineens toch volop in the picture, de Londense Raye, aka Rachel Keen. Wordt ze gevraagd voor de meest gerenommeerde tv-shows, mag ze de grootste festivalpodia op, zo ook Rock Werchter straks...
Maar ze hielden ze daar bij Polydor voorheen wel eerst een aantal jaren aan het lijntje. Terwijl ze eigenlijk al veel eerder thuishoorde in het rijtje van Beyoncé, Winehouse, SZA, Rosalía, Monáe, FKA Twigs en consoorten. Tijdens een lange kwakkelperiode van ter plaatse trappelen, met een sussend epeetje hier en daar, ging haar ster desondanks toch hoger stijgen, want Raye beleverde als componiste en songwriter intussen al kleppers als Beyoncé, John Legend of Ellie Goulding.

Op de hoes van haar debuutplaat, eindelijk, bij haar eigen onafhankelijk Human Re Sources-label, staat ostentatief de wankelende Raye in jonge versie bovenop een witte berg muziekinstrumenten. Veel te groot in haar rode naaldhakken, symbool van gedwongen push naar te snelle volwassenheid. De grijpgrage, graaiende handen daartussen van de witte mannen die haar aan banden hielden. Graffitti op de instrumenten overloopt de songtitels.

De huidige Raye staat voor prille, regelloze muziek, gemaakt zonder concessies, met volledig eigen controle op de richting die ze uitwil en gemaakt met vriend-producer Mike Sabath. Van louter dance is ze veelzijdig geëvolueerd naar hitgevoelige pop en house, gemengd met r&b, soul, gospel en jazz, doorgaans op een dancy beat. Vooral die stem van haar is energiek, haar tong messcherp en een karakter onbevangen recht voor de raap.

In wat ze te vertellen heeft is ze behoorlijk somber. Raye omschrijft zichzelf als een vrouw van gemengd ras, individu als resultaat van verschillende afkomsten en culturen. Ze laat hier pur sang het diep persoonlijke verhaal van haar leven los, eerlijke songwriting, rauw en geneeskrachtig, als therapie voor haar vele existentiële blues. Trauma's die ze te verwerken kreeg, ervaringen met mannen die in de eerste plaats aan haar twijfelden, alles passeert in de songs in chronologische volgorde de revue. Daarbij ook verslaving, vertekend zelfbeeld (het openhartige 'Body Dysmorphia'), onzekerheid, aanranding. Ze presenteert haar story zwoel nachtelijk in een loungy piano-'Introduction', warm jazzy, inclusief met enthousiast applaus. Raye sluit het achteraf even intiem af met 'Fin'. Persoonlijke afscheidswoorden op een bedje van piano-akkoorden, dertig seconden dank aan vooral familie en producer Mike Sabath die haar zeven jaar vechten voor dit fraai 'My 21st Century Blues' ondersteunden.

Ja, Raye en de liefde. Het zwevende 'Oscar Winning Tears' is een terugblik in IMAX op de eerste rij op fake-tranen van een intussen. irrelevant geworden ooit te lang aanslepende relatie. Of is dit tegelijk een metafoor voor haar vroegere professionele kooiing? Piano, strijkers, een beat en, voor het eerst, die orkaan van een stem. Nog meer daarvan in de iconische triphopper 'Escapism'. Deze monster-Tiktok-hit so far met zanger-rapper 070 Shake camoufleert catchy een depressieve, zelfdestructieve periode na relatiebreuk. Je hoort gelijk in het gebruik van de instrumenten, gitaren, strijkers en als sirenes snerpende synths hoe hard drugverslaving zich invreet.

In de hitsig uitdagende single 'Hard Out Here' doet een vocoderende Raye onder een Peppers'-'Take It Away'-ritme, verweven met opgetogen strijkertoetsen, haar onthutsend boekje open over 'het leven zoals het is onder contract bij een platenmaatschappij'. Polydor in haar geval, met zijn 'witte CEO's met hun mollige roze handen. Raye spaarde overigens haar intense, emotioneelste relaas op voor haar debuut. De ballad 'Ice Cream Man', song die die ze al had in 2018, wordt een ongezouten aanklacht over aanranding door een Polydor-producent.

De vrolijke popdancehit 'Black Mascara', geladen beats maskeren weer een rauw empowerend verhaal over misleid worden. Bedoeld als hart onder de riem ook voor al de vrouwen van haar generatie die door hun eigen '21ste eeuw-blues' moeten. Het sober soul-jazzy 'Mary Jane' brengt Raye weer geweldig croonend tussen afgebeten gitaarnoten en ingetogen beat. Moedige Raye en haar eigen 'liefdesliedje' over verslaving aan marihuana, codeïne en alcohol. Een fragiele artieste, hier in gedachten zeker bij overleden stadsgenote Amy Winehouse.
Ook 'The Thrill Is Gone' is een topsingle, in genre bewust beïnvloed door B.B.King's gelijknamige song. Moderne gloedvolle soul op z'n Raye's, nu eens rauw zingend opgenomen zonder autotune. Zit je pardoes live tussen de vurige blazers en backgroundzangeressen van The Moon Girls.

'Flip a Switch' mengt vervolgens tere klassieke gitaar met onverschrokken dance-beats, electronica en autotune. Rosalía is niet ver weg. 'Environmental Anxiety' is qua thema wat atypisch op dit album, het is Raye's chaotische milieusong, eerst een sample van stemmen, dan droog met doorslaande drums en politiesirenes overgaand in een breakbeat. 'Five Star Hotels' is sensuele r&b met een trapbeat en Raye in een melodieus romantisch duet met de Britse Mahalia. Met een avondlijke jazz-intro glijdt zwoel en funky 'Worth It' binnen, vol charmante instrumentatie en souplesse. De 'happiest song', volgens Raye zelf. 'Buss It Down' is dan afsluitend de schattige gospel-soulpopper, waarmee Raye nog eens met haar uitzonderlijke stemgeluid vrijuit haar ziel mag blootleggen. Het gospel-effect komt er overigens door opeenstapeling van haar eigen stem.

Raye is een fascinerende karakterzangeres nu pril aan het popfirmament, rastalent dat in haar muziek woest vecht voor leven en toekomst. Letterlijk een vrijgevochten artieste. 'My 21st Century Blues' is een verkennend, weliswaar nog niet geheel perfect, maar heel solied album. Veel nummers erop, maar alle essentieel voor het verhaal dat ze wil vertellen. Een debuut bovendien met zomaar een parade van hits. Raye, iemand die straks in staat zal zijn om ons als performer ook live door de puinhoop van haar leven te leiden. Zeker, live kunnen haar kwetsbare, eerlijke songs alleen maar nog meer renderen. Met 'My 21st Century Blues' mikt een muzikale persoonlijkheid recht op de Pop Champions League.

avatar van MIAB
4,0
Wat een fijne artiest is Raye. Heerlijke stem, maar erg fijne muziek om naar te luisteren. 3,5*

Oscar Winning Tears (3:03) --- 4,0
Hard Out Here (3:11) --- 3,0
Black Mascara (3:59) --- 4,0
Escapism (4:32) --- 4,0
Mary Jane (3:52) --- 3,5
The Thrill Is Gone (3:19) --- 3,5
Ice Cream Man (4:08) --- 4,0
Flip a Switch (3:21) --- 4,0
Body Dysmorphia (2:33) --- 3,0
Environmental Anxiety (3:14) --- 3,0
Five Star Hotels (3:24) --- 3,0
Worth It (4:06) --- 3,5
Buss It Down (2:36) --- 3,0

avatar van MIAB
4,0
Hij gaat bij mij al een halfje omhoog. Ice Cream Man is echt indrukwekkend.

avatar van DjFrankie
4,0
DjFrankie (moderator)
Dit is toch veel leuker dan Caroline Polachek, mijn eerste gedachte bij deze plaat.

Goeie opbouw in deze plaat, en de plaat ligt lekker in het gehoor. Het begint al met de aankondiging waarna Raye haar verhaal verteld.

Ik denk ook hierbij aan Little Simz, Sudan Archives als ik de plaat beluister.

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: RAYE - My 21st Century Blues - dekrentenuitdepop.blogspot.com

RAYE - My 21st Century Blues
RAYE werd het afgelopen jaar eindelijk omarmd als een van de grote talenten van de Britse popmuziek en haar verrassend veelzijdige debuutalbum My 21st Century Blues laat horen dat dit volkomen terecht is

My 21st Century Blues van RAYE verscheen aan het begin van dit jaar, maar zelf ontdekte ik het album pas nadat het opdook in heel veel jaarlijstjes. Daarin hoort het debuutalbum van de Britse muzikante zeker thuis, want RAYE bulkt van het talent. My 21st Century Blues is een zeer gevarieerd album vol invloeden. Die veelzijdigheid trekt de muzikante uit Londen door in de muziek en de zang op haar debuutalbum. Bij eerste beluistering hoor je vooral een toegankelijk popalbum met invloeden uit de R&B, soul, hiphop, jazz en pop, maar My 21st Century Blues stijgt al snel tot grote hoogten, ook als je normaal gesproken niet zo vatbaar bent voor het soort muziek dat RAYE maakt.

De Britse muzikante RAYE haalt met haar debuutalbum My 21st Century Blues flink wat jaarlijstjes, waaronder een aantal zeer aansprekende lijstjes. Het kwam voor mij als een totale verrassing, want ik heb zelf geen aandacht besteed aan het album en heb er ook nauwelijks naar geluisterd eerder dit jaar. Ik ging er van uit dat het debuutalbum van het alter ego van Rachel Keen zich ver buiten mijn muzikale comfort zone bevond, maar dat blijkt reuze mee te vallen.

Zoals zoveel andere Britse popmuzikanten begon Rachel Keen ooit aan een opleiding op de gerenommeerde BRIT School, maar ze vond het keurslijf van de muziekschool al snel te strak en ging haar eigen weg. Dat doet ze ook op haar debuutalbum, waarop het in muzikaal opzicht alle kanten op kan. RAYE maakt op My 21st Century Blues toegankelijke Britse pop met een vleugje soul, maar ze kruipt in een aantal tracks ook een stuk dichter tegen de hiphop en R&B aan. Flirts met de dansvloer en hier en daar een vleugje jazz maken het bonte muzikale palet van het debuutalbum van RAYE compleet.

My 21st Century Blues staat vol met zeer aanstekelijke songs, waarvan een aantal het geweldig doet op de dansvloer. Op hetzelfde moment is de muziek van de jonge Britse muzikante eigenzinnig. Het debuutalbum van RAYE staat bol van de invloeden, maar is ook in muzikaal opzicht een zeer divers album. In een deel van de tracks op het album domineert de elektronica, maar My 21st Century Blues kan ook warm en organisch klinken.

In vocaal opzicht is het album al net zo divers. RAYE kan mee met de grote popzangeressen van het moment, maar ze kan ook de concurrentie met de smaakmakers in de hiphop en R&B aan. Het ene moment vertrouwt ze op elektronica en de autotune voor het vervormen van haar stem, maar de Britse muzikante kan ook rauw, puur en soulvol zingen. My 21st Century Blues sluit aan bij de grote Amerikaanse pop en R&B albums van 2023, maar het album klinkt toch ook typisch Brits, al is het maar door de tongval van de muzikante uit Londen.

Het debuutalbum van RAYE begeeft zich met name in de tracks die wat opschuiven richting hiphop en rap een flink stuk buiten mijn muzikale comfort zone, maar door al het muzikale avontuur en de vocale souplesse haak ik ook bij die tracks niet af. My 21st Century Blues bevat 15 tracks en ruim drie kwartier muziek en schiet in die 15 tracks meerdere kanten op. Het levert een album vol goede ideeën af, maar ook een album dat eigenzinniger en hierdoor interessanter klinkt dan vergelijkbare albums in het genre.

Bij eerste beluistering zag ik het eerste album van RAYE nog vooral als een ‘guilty pleasure’, maar hoe vaker ik naar het album luister, hoe meer ik onder de indruk raak van de muzikaliteit en originaliteit van RAYE en van haar persoonlijke teksten. De Londense muzikante kan een geweldig popalbum maken, maar ook een loom en zwoel R&B album of een rauw en intens soulalbum. Met My 21st Century Blues heeft ze alles op een hoop gegooid, maar het album klinkt zeker niet als een allegaartje. Zelf hoop ik op een tweede album met sober ingekleurde soul en jazz, maar ook als RAYE blijft doen wat ze doet op haar debuutalbum, kijk ik met veel nieuwsgierigheid uit naar het tweede album van deze zeer talentvolle Britse muzikante. Erwin Zijleman

avatar van Yield
Een van de weinige albums uit 2023 die boven de grauwe middelmaat uitstijgt. Fantastisch stemgeluid heeft deze talentvolle dame, beetje in de stijl van Little Simz, maar Raye is een veel betere zangeres. Geweldig album, half erbij.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Yield schreef:
Fantastisch stemgeluid heeft deze talentvolle dame, beetje in de stijl van Little Simz, maar Raye is een veel betere zangeres.

Little Simz is volgens mij een rapper

avatar van Yield
Mausie schreef:

Little Simz is volgens mij een rapper
Tuurlijk, maar Raye rapt ook regelmatig toch.

avatar van Reijersen
2,0
Dit is een album dat volledig langs mij heen zou zijn gegaan als ik niet via meerdere kanalen hoorde dat het zo fantastisch is. Dus dan is het wel tijd daar een eigen mening over te vormen. Na een intro komt het lekker binnen met Oscar Winning Tears. Krachtig gezongen/gerapt door Raye. Die sterke opener kan daarna geen vervolg gegeven worden. Hard out Here vind ik wat te standaard en Black Mascara zelfs vervelend stuiterend. Ook Escapism is matig. Met Mary Jane en The Thrill is Gone (rocky randje) gaat het weer wat meer de goede kant op. Ook Ice Cream Man is een fijn, makkelijk popliedje. En gaat de weg omhoog, dan gaat het ook weer naar beneden. Flip a Switch heeft van die vervelend nadrukkelijk aanwezige autotune, Body Dysmorphia is zeer eentonig en Envirnmental Anxiety is mij te vlak. Je zou willen dat ze wat meer met de zanglijnen speelt. Five Stars Hotels vind ik zelf erg slecht. Ik krijg de rillingen van dit soort (achtige) trapbeats en er is meer gemompel dan zang. Gelukkig laat Worth It horen dat Raye ook wat meer subtiliteit kent en het pianoliedje Buss it Down is ook weer fijn. Maar een zeer inconsistent album dus, het gaat van hot naar her als we praten over kwaliteit (subjectief) en kan bij mij al die lovende verhalen dus niet waarmaken.

avatar van henrie9
4,0
Voor haar album 'My 21st Century Blues heeft Raye op 2 maart 2024 tijdens de uitreiking van de Brit Awards, de meest prestigieuze muziekprijzen in het Verenigd Koninkrijk, 6 prijzen in ontvangst genomen. Daarmee brak ze het record van het hoogste aantal prijzen tijdens 1 uitreiking. Ze won onder meer de award voor song van het jaar, beste nieuwe artiest, album van het jaar en artiest van het jaar.
En ja hoor, letterlijk, ook haar 'Oscar Winning Tears' waren er, ten overvloede. Applaus!

avatar van davevr
Ik heb net dat optreden op de Brit awards bekeken. Dat was wel wat. Ik ga dit eens herbeluisteren.

avatar van VDB79
4,5
Volledig gemist dit album maar wat een geweldige muziek. Enorm onder de indruk na 1 luisterbeurt. Live album met orkest ook fenomenaal. Kan goed begrijpen dat ze alle prijzen heeft weggekaapt bij de Brit awards gisteravond.

avatar van Joy4ever
Jammer dat niet meer nummers in de lijn van Escapism zijn, dat vind ik een erg lekker nummer.

Ik snap verder niet waarom deze dame zoveel prijzen heeft gewonnen met dit album.

avatar van tnf
tnf
Reijersen schreef:
Dit is een album dat volledig langs mij heen zou zijn gegaan als ik niet via meerdere kanalen hoorde dat het zo fantastisch is. Dus dan is het wel tijd daar een eigen mening over te vormen.


Idem.

Na diverse recensies te hebben gelezen, en daarnaast haar eigen verhaal over vrijgevochten zijn, los van haar oude platenmaatschappij, klinkt het geheel me toch wat gladder in de oren dan ik gehoopt had.

Ik betwijfel niet dat het goed gemaakt is, maar het is meer iets voor anderen.

En er zou best weleens een groot publiek voor kunnen zijn.

avatar van meneer
Ben er nu ook een aantal dagen naar aan het luisteren (ik surf soms weleens lekker mee op de hype). Maar dit album zet ik toch regelmatig opnieuw op. Het stomme is dat ik steeds (en vraag mij niet waarom) een soort Amy Winehouse vibe krijg. Dat komt absoluut niet door de muziek maar misschien door een bepaalde stem overeenkomst, intonatie, ik weet het echt niet.

Het intro is lekker. Bijna crooner-achtig alsof je in een blues club stapt. Raye wordt geintroduceerd, die gaat er even in mee maar dan neemt ze je plots (en snel) mee naar vandaag de dag. En de vele stijlen die je in de hedendaagse westerse muziekwereld hoort. De teksten zijn ook schatplichtig aan de hedendaagse media invloeden (en dat is af en toe niet mis).

Mooie vind ik dat Raye echt een heerlijke strakke stem heeft die allerlei kanten uitgaat en verschillende mogelijkheden aftast maar ook waar maakt. Haar stem heeft echt karakter. Dan weer de autotune, dan weer puur.

Toffe is ook dat ze haar lyrics schrijft, produceert (samen met Mike Sabath) en ook de muziek schrijft. De muziek is ook sterk. Ik kan er niet altijd mijn vinger op leggen hoe ik deze moet omschrijven.

Mooiste nummer vind ik momenteel Environmental Anxiety. Hier (en in wat andere nummers) kom ik soms wat Bon Iver achtige stem (vervorming) tegen zoals op hun album i,i (2019).

Maar dit hele album van Raye is, in mijn oren, een echt album die deze tijd representeert. Maar waarom ik nou die connectie met Winehouse heb ?

Edit: Raye - Live at Lowlands 2023

avatar van henrie9
4,0
meneer schreef:
Het stomme is dat ik steeds (en vraag mij niet waarom) een soort Amy Winehouse vibe krijg. Dat komt absoluut niet door de muziek maar misschien door een bepaalde stem overeenkomst, intonatie, ik weet het echt niet.
...
Maar dit hele album van Raye is, in mijn oren, een echt album die deze tijd representeert. Maar waarom ik nou die connectie met Winehouse heb ?


De connectie Raye - Winehouse die gemaakt wordt tussen deze twee oerbritse zangeressen is zeker niet nieuw. Raye heeft het er hier zelf over.
Raye <> Winehouse.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:35 uur

geplaatst: vandaag om 15:35 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.