menu

Creedence Clearwater Revival - Green River (1969)

mijn stem
3,96 (360)
360 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Roots
Label: Fantasy

  1. Green River (2:36)
  2. Commotion (2:44)
  3. Tombstone Shadow (3:39)
  4. Wrote a Song for Everyone (4:59)
  5. Bad Moon Rising (2:21)
  6. Lodi (3:12)
  7. Cross-Tie Walker (3:19)
  8. Sinister Purpose (3:23)
  9. Night Time Is the Right Time (3:08)
  10. Broken Spoke Shuffle * (2:39)
  11. Glory Be * (2:48)
  12. Bad Moon Rising [Live] * (2:07)
  13. Green River / Suzie Q [Live] * (4:28)
  14. Lodi [Live] * (3:19)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 29:21 (44:42)
zoeken in:
avatar van RuudC
3,5
Dit gaat niet de juiste kant op. De eerste plaat kreeg een 4,5*, vervolgens nummer twee een 4* en dit album zet die trend voort. Het wordt per plaat softer. De bluesrock transformeert meer en meer in country en dat is een genre waar ik makkelijk jeuk van krijg. Songs als Lodi, Wrote A Song For Everyone en Cross-Tie Walker doen me dan ook niks. De eerste drie nummers zijn wel ok. Bad Moon Rising en in mindere mate Sinister Purpose redden Green River. Mijn favoriet zal het nooit worden. De cover op dit album is de eerste van CCR die me overigens niks doet.

Tussenstand:
1. Creedence Clearwater Revival
2. Bayou Country
3. Green River

avatar van Forza
4,5
RuudC schreef:
Dit gaat niet de juiste kant op. De eerste plaat kreeg een 4,5*, vervolgens nummer twee een 4* en dit album zet die trend voort. Het wordt per plaat softer. ...


Gelukkig komt Cosmo's Factory nog, hun magnum opus .

Vind Green River overigens ook een sterke cd.

avatar van glenn53
4,0
Nou, ik vrees het ergste.

avatar van lennert
4,5
Onverwachts, maar dit album bevalt me tot nu toe het beste. Er is inderdaad wat meer ruimte voor country invloeden, maar de verhalende songs die ik hier hoor als Lodi en Tombstone Shadow bevallen me prima. Opener Green River heeft nog lekker wat van die zompige bluesrock en de grote hit Badmoon Rising blijft nog steeds goed. Grappig hoe kort al deze albums eigenlijk duren, want het mag van mij best nog wel wat langer allemaal. Erg fijn in ieder geval!

Tussenstand:
1. Green River
2. Creedence Clearwater Revival
3. Bayou Country

avatar van Cor
3,5
Cor
Vond de voorganger net iets meer een geheel. Dit is weer een samenraapsel van an zich niet verkeerde liedjes, maar ik kan net niet in het album kruipen. 'Commotion' is wel lekker.

4,5
Het 3e album vind ik de beste. Weet eigenlijk niet precies waarom, de kwaliteit van een aantal albums ligt ook erg dicht bij elkaar. Ik denk toch de sfeer op deze lp. Alleen al de opener Green River, kan dat nummer wel een hele dag op repeat zetten zonder het spuugzat te worden.

Het hoge niveau zouden ze van album 2 t/m 5 volhouden.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Het titelnummer is meteen symbolisch voor de hele plaat : uitermate simpel, met pas aan het einde van de derde regel een ander akkoord, steeds herhaalde riffs, een minimalistische gitaarsolo, een rustieke tekst vol plattelandsgenoegens, een begeleiding die geen franje kent – maar het wèrkt, want de melodie blijft onmiddellijk hangen, de stem getuigt van de eerlijkheid van Fogerty's visie, de band swingt en de totaalsound is perfect, ergens tussen rock en rockabilly in. Het lijkt een nummer van niks, maar ik heb het nu zeker al honderd keer gehoord en ik ben het nog steeds niet zat.
        Het album als geheel is uniek binnen Creedence's oeuvre omdat er geen enkele opvuller op staat. Elk nummer heeft z'n eigen pakkende melodie, sterke tekst en straffe ritme, steeds een basis van strakke rock met tekstueel vaak een onverwacht donker randje: het ongeluk van Tombstone shadow, de wanhoop van Wrote a song for everyone, de onheilszwangere voorspellingen van Bad moon rising, het onvermogen om uit de greep van Lodi te geraken, de fantomen van Sinister purpose. Dat geeft dit album nog meer gewicht – niet dat gewone "good time rock & roll" onvoldoende zou zijn, maar door de onderstroom van spanning krijgt de muziek nog een extra lading.
        (Bij Commotion dacht ik altijd dat ik tijdens de solo na het tweede couplet steeds een fluitje hoorde, maar dat blijkt dus een naar achteren gemixte mondharmonica te zijn. En ook dacht ik vroeger dat met een "cross-tie" een soort dasje bedoeld werd, en dat een "cross-tie walker" een ambtenaar met een burgerlijk dasje op weg naar z'n werk is, maar het gaat om iemand die de dwarsbalken tussen de rails volgt en zo gaat waar het spoor / de wind / het lot hem brengt, de archetypische Amerikaanse zwerver onderweg – met de Amerikaanse traditie weet Fogerty wel raad.)
        Het lijkt allemaal zo simpel en voor de hand liggend. Het geheim van Creedence is misschien wel dat er geen geheim is : het is wat je hoort, maar wat je hoort is uniek. (En zó simpel is het trouwens nou óók weer niet, want bij die gitaarsolo van Green River hoor je stiekem drie gitaren door elkaar heen.)

avatar van caravelle
BoyOnHeavenHill zegt: Het titelnummer is meteen symbolisch voor de hele plaat : uitermate simpel, met pas aan het einde van de derde regel een ander akkoord, steeds herhaalde riffs, een minimalistische gitaarsolo, een rustieke tekst vol plattelandsgenoegens, een begeleiding die geen franje kent – maar het wèrkt, want de melodie blijft onmiddellijk hangen, de stem getuigt van de eerlijkheid van Fogerty's visie, de band swingt en de totaalsound is perfect, ergens tussen rock en rockabilly in. Het lijkt een nummer van niks, maar ik heb het nu zeker al honderd keer gehoord en ik ben het nog steeds niet zat.

Dit herken ik ook, heb het misschien wel duizend keer gehoord. Verveelt nooit.

avatar van milesdavisjr
3,0
Sneller dan ik van onderbroek wissel brachten veel bands in de jaren 60 en 70 met de regelmaat van de klok een nieuwe plaat uit, vaak zelfs nog in hetzelfde jaar. Bayou Country bleek voor mij het debuut niet te evenaren, benieuwd of Green River dat wel kan.
Het titelnummer is aardig maar weet nog niet te overtuigen, Commotion is ook weer degelijk, het dwingende ritme steekt goed in elkaar en pakt de aandacht. Tombstone Shadow swingt en vormt een heerlijke Rhythm & blues song, in dit soort nummers komen voor mijn gevoel de sterke punten van de band altijd goed naar voren komen. Wrote a Song for Everyone, dit neigt al meer naar country en laat dat nou net een genre zijn dat mij totaal niet ligt, daar moet ik bij zeggen dat de mannen wel aan de goede kant van de streep blijven, de song is bij vlagen trouwens wat saai. Bad Moon Rising, vlot en jolig, maar ook pakkend. Het is echter ook een wat cheesy song, niet slecht maar ook niet geweldig. Lodi, het verhalende karakter van dit nummer is prima, maar het terugkerende country element stoot ook weer af. Cross-Tie Walker vind ik niks, alsof je een Amerikaanse line-dance saloon binnenstapt. Sinister Purpose is wederom degelijk maar niet wereldschokkend, beter dan de voorgaande songs in ieder geval. Night Time Is the Right Time is natuurlijk de perfecte afsluiter van dit schijfje. Fogerty trekt dit nummer volledig naar zich toe, hoewel het niet het meest inventieve nummer is van de band, klinkt het geheel overrompelend, een dampende moerasblues song die je wel mee moet zingen wat mij betreft. Deze track contrasteert wat mij betreft ook een beetje met het overige songmateriaal op deze plaat; de country invloeden nemen een grotere positie in en dat vind ik jammer. Wisselvalliger dan zijn voorganger en daarmee dus ook niet beter.

Tussenstand:

1. Creedence Clearwater Revival
2. Bayou Country
3. Green River

avatar van teus
5,0
Over smaak valt niet te twisten zeggen ze altijd......Green River ,lodi ,Bad Moon rising ,Cross- Tie Walker en Commotion zijn juist bij.mij de hoogtepunten van het Green River Album

avatar van jorro
3,5
Een enigszins tegenvallend CCR album. Er staat eigenlijk geen nummer op wat me echt bij de strot grijpt. Misschien dat Bad Moon Rising daar in de buurt komt, maar ik vind veel andere CCR hits een stuk fijner. Het 5 minuten durende Wrote a Song for Everyone is een dieptepuntje. Gelukkig dat Sinister Purpose ook nog een dikke voldoende scoort waardoor ik toch nog op 3,5* uitkom.
#9 in de 100 Greatest Albums of 1969 en 17e in de Best Ever Albums over dat jaar. Wel bijzonder dat het volgens BEA het op één (Cosmo's Factory) na beste album van CCR is.

avatar van Spoelworm
Wrote a Song for Everyone krijgt hier geen lof?? Ik vind het een van de mooiste nummers van creedence. Maar dat ben ik

avatar van Koos R.
4,5
Het derde album van CCR heeft mij vanaf het begin al geboeid. Ondanks dat het album met nog geen dertig minuten aan de korte kant is, is het een album waar de samenhang tussen de nummers erg groot is. De stijl, de toon en sfeer is er eentje van samenhang.

Daar waar Bayou Country heerlijk loom opende, opent Green River met de titeltrack heerlijk droog sterk. Een terug-naar-de-basis snelle droge ritme. . Zodra John Fogerty zijn zang begint, ben ik onmiddelijk in de southern rock van de USA. Wandelend langs een rivier, bossen in de achtergrond, krokodillen die voorbij komen. Knap hoe een kort compact nummer me direct in de sferen kan brengen. Commotion heeft een scherpe toonstart, blijkt een vlotte protestsong te zijn. Lekkere korte gitaarrifjes, die er dwars doorheen lijken te komen. Tombtone Shadow: het ritme wijkt ligt af van Commotion, maar als luisteraar voelt het alsof het nummer heerlijk in het verlengde ligt, alsof het een kleine schouderklopje lijkt te geven. Op die manier komt de kracht van dit album naar voren: vlotte nummers, rustige nummers, doch in elkaars verlengde binnen de rocksfeer van het album.

Wrote a Song for Everyone vind ik dan een erg mooi nummer. Rustig in kadans gezongen, met soms een emotieverhoging. Bad Moon Rising is het klassieke vrolijk makende nummer. Onverwoestbaar. Het maakt het moelijke om twee favoriete nummers te kiezen. Sinister Purpose, ik vind 'm strak. Zangstijl afgewisseld met de fijne korte gitaarsolo's.

Ik vind de balans van Green River heel erg fijn. Een vlot rock album. Omdat er eigenlijk zoveel gebeurt in die korte nummers heb ik als luisteraar niet door dat het album slechts 30 minuten duurt.

avatar van Dirkrocker
3,5
Ik vind dit geen onaardig album, met lekkere opener green river. Ook natuurlijk lodi en de hit bad moon rising zijn voor mij de uitschieters. Toch op de een of andere manier doet dit album wat minder met me, dan het debuut en voorganger bayou country. Ook het hierna opvolgende Willy and the poor boys weet me meer te vermaken. Misschien dat ik deze weer wat vaker moet draaien?

Gast
geplaatst: vandaag om 21:57 uur

geplaatst: vandaag om 21:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.