Protomartyr - Formal Growth in the Desert (2023)
mijn stem
75 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Domino
-
Make Way (2:57)
-
For Tomorrow (2:26)
-
Elimination Dances (3:37)
-
Fun in Hi Skool (2:42)
-
Let's Tip the Creator (3:43)
-
Graft vs. Host (2:52)
-
3800 Tigers (2:23)
-
Polacrilex Kid (3:48)
-
Fulfillment Center (1:52)
-
We Know the Rats (2:56)
-
The Author (3:21)
-
Rain Garden (4:58)
0
geplaatst: 8 maart 2023, 11:14 uur
Erg benieuwd naar onze post-punkers, hoop dat ze een groei hebben doorgemaakt.
Ik vond relatives in descent en ulimate succes today prima platen maar nergens super vernieuwend of meesterwerkjes.
Make way klinkt alvast veelbelovend!
Ik vond relatives in descent en ulimate succes today prima platen maar nergens super vernieuwend of meesterwerkjes.
Make way klinkt alvast veelbelovend!
0
geplaatst: 8 maart 2023, 17:04 uur
Slecht kan ik Make way niet noemen, maar de zogenaamde 'x-factor' ontbreekt. Naar aanleiding van Processed by the boys en The aphorist, die op de voorganger stonden, en daarnaast het iets oudere Pontiac 87, had ik daar wel op gehoopt. Weinig nummers uit de (huidige) jaren 20 hebben hier zo vaak opgestaan als de eerste twee.
Beetje geforceerd, zoals die hardere stukken erin komen. Het nummer loopt niet lekker. De vanzelfsprekendheid van bovengenoemde veelgedraaide nummers ontbreekt, en dat vind ik nou net prettig in muziek.
Hopelijk herbergt de rest van het album nog het een en ander wat in de buurt komt van wat ik had gehoopt.
Beetje geforceerd, zoals die hardere stukken erin komen. Het nummer loopt niet lekker. De vanzelfsprekendheid van bovengenoemde veelgedraaide nummers ontbreekt, en dat vind ik nou net prettig in muziek.
Hopelijk herbergt de rest van het album nog het een en ander wat in de buurt komt van wat ik had gehoopt.
0
geplaatst: 11 maart 2023, 23:14 uur
Ja het nummer kan mij ook zeer bekoren. Sluit aan op vorige album en dat was geweldig.
0
geplaatst: 8 mei 2023, 23:00 uur
Two strikes achter elkaar. Wederom een straf nummer, geheel anders dan Make Way. Joe Casey trekt alle registers open.
2
geplaatst: 1 juni 2023, 06:24 uur
Hoe is het mogelijk om angstprikkels te ervaren wanneer emoties gevoelloos verdoofd zijn. Het is de bewuste keuze van het lichaam om deze in paniekaanvallen om te zetten. Bewapen je tegen fatalistische dreiging en duik kansloos de verdediging in. Wanhoop als absorberende voedingsbron. Postpunkband spelen op dit machteloze sentiment in, door hier zwaarbeladen destructieve noise op los te laten. Die onwetendheid van het toekomstperspectief zuigt tijdens het Ultimate Success Today opnameproces alle energie uit Joe Casey, de verhalende frontman van Protomartyr weg. Wat blijft er over als je totaal opgebrand alles gegeven hebt. Niks meer dan leegte toch?
Formal Growth in the Desert staat voor de afgestorven onvruchtbare woestijnvlakte. De fase van na het verval, leven in het niets. De mensheid is een stuurloze mierenkolonie, zonder een daadkrachtige regerende koningin. Levenloze zielen in spookstad Detroit City. Het monddode geweten, Joe Casey is een spreekbuis die deze nietszeggendheid snoeihard verwoordt. Formal Growth in the Desert gaat van de onverwachte wendingen uit. De destructieve kracht laat zijn sporen achter. Hoe we de rotzooi overleven is niet langer meer de vraag. Die puinhoop vormt de nieuwe uitzichtloze bestaansbodem. Zonder muziek is er tijdens de pandemie geen bestaansrecht, de dood wacht zijn moment af om Protomartyr definitief op te eisen. Het voortbestaan van de band hangt aan een afgerafeld draadje, met de onverwoestbare wilskracht van de frontman tot een verstikkende strop bijeengebonden. De stroperige baspartijen van Scott Davidson vervangen de loslatende lijmresten uit het verleden door een nieuw laagje troost.
Joe Casey houdt zich verbeten in, wacht geduldig af om zijn onverwerkte trauma’s aan de maatschappij tentoon te stellen, en het zinloze een zin te schenken. De tekstschrijver speelt met bewustwording, en haalt nog steeds de winst uit de confrontatie. Joe Casey beseft des te meer dat hij hiervoor die innerlijke onrust niet volledig ten koste van zichzelf op de weegschaal moet leggen. Privé heeft hij hoe dan ook de nodige deuken opgelopen. Door het overlijden van zijn dementerende moeder komt dat besef van sterfelijkheid wel heel dichtbij. Die onvervangbare zwaartelast krijgt door de slagvaardige percussieregen van Alex Leonard in het loeizware Graft vs. Host een afsluitende grafbestemming. Vanwege deze tekortkoming is die mantelzorgerrol geen issue meer, en verlaat Joe Casey het ouderlijke huis om zich te ontketen. Je boekt alleen maar winst door verlies en teleurstellingen te aanvaarden. Een nieuwe levensfase in het voorruitzicht.
Met eigenzinnige kromtrekkende gitaarsnaren die zich amper laten stemmen trappen ze in het dwarse Make Way af. Ze ontkrachten tevens de mogelijkheid om een heuse dessert ballad te construeren. Ergens doolt er nog een sensuele rusteloze slidegitaar rond. Vol overgave eist de zanger zijn plek op, om genadeloos toe te slaan. Het vermorzelende opruiende For Tomorrow ontplooit zich tot een punkrock song als Greg Ahee met zijn duivels gitaarspel, de erfenis van het verval in decadente laaghangende geluidswolken een plaats gunt. Gevolgd door de ondraaglijke Elimination Dances spoken waarbij men kansen zorgvuldig liquideert omdat de verspilde tijd het onmogelijk maakt om deze zinvol te benutten. We tekenen ons eigen toekomstperspectief op papier uit. The Author verwezenlijkt de Amerikaanse Droom in een nachtmerrie doemscenario.
Verontrustende We Know the Rats shoegazer misvormingen hechten zich als parasieten aan de noise beginselen vast. En dan kom je tot de ontdekking dat deze wereld niet meer jouw wereld is. Onherkenbaar vervaagd, en de scheefhoudingen tuimelen in het voordeel van de kapitalisten als goudmassa van de weegschaal af. Let’s Tip the Creator. Bundel je woede en frustraties en creëer je eigen tikkende tijdbom. Op Ultimate Success Today klinkt een gedesillusioneerde oververmoeide Joe Casey als een hardnekkige depressie. Formal Growth in the Desert is de ongewilde realistische antireactie en trekt de kromgetrokken waanzin van de voorganger recht. Het is de slepende lijdensweg naar het verlossende Rain Garden kruispunt. Poëet Joe Casey treedt hier in de voetsporen van klaagzang romanticus Morrissey. The World Won’t Listen.
Protomartyr - Formal Growth in the Desert | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
Formal Growth in the Desert staat voor de afgestorven onvruchtbare woestijnvlakte. De fase van na het verval, leven in het niets. De mensheid is een stuurloze mierenkolonie, zonder een daadkrachtige regerende koningin. Levenloze zielen in spookstad Detroit City. Het monddode geweten, Joe Casey is een spreekbuis die deze nietszeggendheid snoeihard verwoordt. Formal Growth in the Desert gaat van de onverwachte wendingen uit. De destructieve kracht laat zijn sporen achter. Hoe we de rotzooi overleven is niet langer meer de vraag. Die puinhoop vormt de nieuwe uitzichtloze bestaansbodem. Zonder muziek is er tijdens de pandemie geen bestaansrecht, de dood wacht zijn moment af om Protomartyr definitief op te eisen. Het voortbestaan van de band hangt aan een afgerafeld draadje, met de onverwoestbare wilskracht van de frontman tot een verstikkende strop bijeengebonden. De stroperige baspartijen van Scott Davidson vervangen de loslatende lijmresten uit het verleden door een nieuw laagje troost.
Joe Casey houdt zich verbeten in, wacht geduldig af om zijn onverwerkte trauma’s aan de maatschappij tentoon te stellen, en het zinloze een zin te schenken. De tekstschrijver speelt met bewustwording, en haalt nog steeds de winst uit de confrontatie. Joe Casey beseft des te meer dat hij hiervoor die innerlijke onrust niet volledig ten koste van zichzelf op de weegschaal moet leggen. Privé heeft hij hoe dan ook de nodige deuken opgelopen. Door het overlijden van zijn dementerende moeder komt dat besef van sterfelijkheid wel heel dichtbij. Die onvervangbare zwaartelast krijgt door de slagvaardige percussieregen van Alex Leonard in het loeizware Graft vs. Host een afsluitende grafbestemming. Vanwege deze tekortkoming is die mantelzorgerrol geen issue meer, en verlaat Joe Casey het ouderlijke huis om zich te ontketen. Je boekt alleen maar winst door verlies en teleurstellingen te aanvaarden. Een nieuwe levensfase in het voorruitzicht.
Met eigenzinnige kromtrekkende gitaarsnaren die zich amper laten stemmen trappen ze in het dwarse Make Way af. Ze ontkrachten tevens de mogelijkheid om een heuse dessert ballad te construeren. Ergens doolt er nog een sensuele rusteloze slidegitaar rond. Vol overgave eist de zanger zijn plek op, om genadeloos toe te slaan. Het vermorzelende opruiende For Tomorrow ontplooit zich tot een punkrock song als Greg Ahee met zijn duivels gitaarspel, de erfenis van het verval in decadente laaghangende geluidswolken een plaats gunt. Gevolgd door de ondraaglijke Elimination Dances spoken waarbij men kansen zorgvuldig liquideert omdat de verspilde tijd het onmogelijk maakt om deze zinvol te benutten. We tekenen ons eigen toekomstperspectief op papier uit. The Author verwezenlijkt de Amerikaanse Droom in een nachtmerrie doemscenario.
Verontrustende We Know the Rats shoegazer misvormingen hechten zich als parasieten aan de noise beginselen vast. En dan kom je tot de ontdekking dat deze wereld niet meer jouw wereld is. Onherkenbaar vervaagd, en de scheefhoudingen tuimelen in het voordeel van de kapitalisten als goudmassa van de weegschaal af. Let’s Tip the Creator. Bundel je woede en frustraties en creëer je eigen tikkende tijdbom. Op Ultimate Success Today klinkt een gedesillusioneerde oververmoeide Joe Casey als een hardnekkige depressie. Formal Growth in the Desert is de ongewilde realistische antireactie en trekt de kromgetrokken waanzin van de voorganger recht. Het is de slepende lijdensweg naar het verlossende Rain Garden kruispunt. Poëet Joe Casey treedt hier in de voetsporen van klaagzang romanticus Morrissey. The World Won’t Listen.
Protomartyr - Formal Growth in the Desert | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
1
geplaatst: 2 juni 2023, 20:51 uur
deric raven schreef:
Hoe is het mogelijk om angstprikkels te ervaren wanneer emoties gevoelloos verdoofd zijn. Het is de bewuste keuze van het lichaam om deze in paniekaanvallen om te zetten. Bewapen je tegen fatalistische dreiging en duik kansloos de verdediging in. Wanhoop als absorberende voedingsbron. Postpunkband spelen op dit machteloze sentiment in, door hier zwaarbeladen destructieve noise op los te laten. Die onwetendheid van het toekomstperspectief zuigt tijdens het Ultimate Success Today opnameproces alle energie uit Joe Casey, de verhalende frontman van Protomartyr weg. Wat blijft er over als je totaal opgebrand alles gegeven hebt. Niks meer dan leegte toch?
Formal Growth in the Desert staat voor de afgestorven onvruchtbare woestijnvlakte. De fase van na het verval, leven in het niets. De mensheid is een stuurloze mierenkolonie, zonder een daadkrachtige regerende koningin. Levenloze zielen in spookstad Detroit City. Het monddode geweten, Joe Casey is een spreekbuis die deze nietszeggendheid snoeihard verwoordt. Formal Growth in the Desert gaat van de onverwachte wendingen uit. De destructieve kracht laat zijn sporen achter. Hoe we de rotzooi overleven is niet langer meer de vraag. Die puinhoop vormt de nieuwe uitzichtloze bestaansbodem. Zonder muziek is er tijdens de pandemie geen bestaansrecht, de dood wacht zijn moment af om Protomartyr definitief op te eisen. Het voortbestaan van de band hangt aan een afgerafeld draadje, met de onverwoestbare wilskracht van de frontman tot een verstikkende strop bijeengebonden. De stroperige baspartijen van Scott Davidson vervangen de loslatende lijmresten uit het verleden door een nieuw laagje troost.
Joe Casey houdt zich verbeten in, wacht geduldig af om zijn onverwerkte trauma’s aan de maatschappij tentoon te stellen, en het zinloze een zin te schenken. De tekstschrijver speelt met bewustwording, en haalt nog steeds de winst uit de confrontatie. Joe Casey beseft des te meer dat hij hiervoor die innerlijke onrust niet volledig ten koste van zichzelf op de weegschaal moet leggen. Privé heeft hij hoe dan ook de nodige deuken opgelopen. Door het overlijden van zijn dementerende moeder komt dat besef van sterfelijkheid wel heel dichtbij. Die onvervangbare zwaartelast krijgt door de slagvaardige percussieregen van Alex Leonard in het loeizware Graft vs. Host een afsluitende grafbestemming. Vanwege deze tekortkoming is die mantelzorgerrol geen issue meer, en verlaat Joe Casey het ouderlijke huis om zich te ontketen. Je boekt alleen maar winst door verlies en teleurstellingen te aanvaarden. Een nieuwe levensfase in het voorruitzicht.
Met eigenzinnige kromtrekkende gitaarsnaren die zich amper laten stemmen trappen ze in het dwarse Make Way af. Ze ontkrachten tevens de mogelijkheid om een heuse dessert ballad te construeren. Ergens doolt er nog een sensuele rusteloze slidegitaar rond. Vol overgave eist de zanger zijn plek op, om genadeloos toe te slaan. Het vermorzelende opruiende For Tomorrow ontplooit zich tot een punkrock song als Greg Ahee met zijn duivels gitaarspel, de erfenis van het verval in decadente laaghangende geluidswolken een plaats gunt. Gevolgd door de ondraaglijke Elimination Dances spoken waarbij men kansen zorgvuldig liquideert omdat de verspilde tijd het onmogelijk maakt om deze zinvol te benutten. We tekenen ons eigen toekomstperspectief op papier uit. The Author verwezenlijkt de Amerikaanse Droom in een nachtmerrie doemscenario.
Verontrustende We Know the Rats shoegazer misvormingen hechten zich als parasieten aan de noise beginselen vast. En dan kom je tot de ontdekking dat deze wereld niet meer jouw wereld is. Onherkenbaar vervaagd, en de scheefhoudingen tuimelen in het voordeel van de kapitalisten als goudmassa van de weegschaal af. Let’s Tip the Creator. Bundel je woede en frustraties en creëer je eigen tikkende tijdbom. Op Ultimate Success Today klinkt een gedesillusioneerde oververmoeide Joe Casey als een hardnekkige depressie. Formal Growth in the Desert is de ongewilde realistische antireactie en trekt de kromgetrokken waanzin van de voorganger recht. Het is de slepende lijdensweg naar het verlossende Rain Garden kruispunt. Poëet Joe Casey treedt hier in de voetsporen van klaagzang romanticus Morrissey. The World Won’t Listen.
Protomartyr - Formal Growth in the Desert | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
Hoe is het mogelijk om angstprikkels te ervaren wanneer emoties gevoelloos verdoofd zijn. Het is de bewuste keuze van het lichaam om deze in paniekaanvallen om te zetten. Bewapen je tegen fatalistische dreiging en duik kansloos de verdediging in. Wanhoop als absorberende voedingsbron. Postpunkband spelen op dit machteloze sentiment in, door hier zwaarbeladen destructieve noise op los te laten. Die onwetendheid van het toekomstperspectief zuigt tijdens het Ultimate Success Today opnameproces alle energie uit Joe Casey, de verhalende frontman van Protomartyr weg. Wat blijft er over als je totaal opgebrand alles gegeven hebt. Niks meer dan leegte toch?
Formal Growth in the Desert staat voor de afgestorven onvruchtbare woestijnvlakte. De fase van na het verval, leven in het niets. De mensheid is een stuurloze mierenkolonie, zonder een daadkrachtige regerende koningin. Levenloze zielen in spookstad Detroit City. Het monddode geweten, Joe Casey is een spreekbuis die deze nietszeggendheid snoeihard verwoordt. Formal Growth in the Desert gaat van de onverwachte wendingen uit. De destructieve kracht laat zijn sporen achter. Hoe we de rotzooi overleven is niet langer meer de vraag. Die puinhoop vormt de nieuwe uitzichtloze bestaansbodem. Zonder muziek is er tijdens de pandemie geen bestaansrecht, de dood wacht zijn moment af om Protomartyr definitief op te eisen. Het voortbestaan van de band hangt aan een afgerafeld draadje, met de onverwoestbare wilskracht van de frontman tot een verstikkende strop bijeengebonden. De stroperige baspartijen van Scott Davidson vervangen de loslatende lijmresten uit het verleden door een nieuw laagje troost.
Joe Casey houdt zich verbeten in, wacht geduldig af om zijn onverwerkte trauma’s aan de maatschappij tentoon te stellen, en het zinloze een zin te schenken. De tekstschrijver speelt met bewustwording, en haalt nog steeds de winst uit de confrontatie. Joe Casey beseft des te meer dat hij hiervoor die innerlijke onrust niet volledig ten koste van zichzelf op de weegschaal moet leggen. Privé heeft hij hoe dan ook de nodige deuken opgelopen. Door het overlijden van zijn dementerende moeder komt dat besef van sterfelijkheid wel heel dichtbij. Die onvervangbare zwaartelast krijgt door de slagvaardige percussieregen van Alex Leonard in het loeizware Graft vs. Host een afsluitende grafbestemming. Vanwege deze tekortkoming is die mantelzorgerrol geen issue meer, en verlaat Joe Casey het ouderlijke huis om zich te ontketen. Je boekt alleen maar winst door verlies en teleurstellingen te aanvaarden. Een nieuwe levensfase in het voorruitzicht.
Met eigenzinnige kromtrekkende gitaarsnaren die zich amper laten stemmen trappen ze in het dwarse Make Way af. Ze ontkrachten tevens de mogelijkheid om een heuse dessert ballad te construeren. Ergens doolt er nog een sensuele rusteloze slidegitaar rond. Vol overgave eist de zanger zijn plek op, om genadeloos toe te slaan. Het vermorzelende opruiende For Tomorrow ontplooit zich tot een punkrock song als Greg Ahee met zijn duivels gitaarspel, de erfenis van het verval in decadente laaghangende geluidswolken een plaats gunt. Gevolgd door de ondraaglijke Elimination Dances spoken waarbij men kansen zorgvuldig liquideert omdat de verspilde tijd het onmogelijk maakt om deze zinvol te benutten. We tekenen ons eigen toekomstperspectief op papier uit. The Author verwezenlijkt de Amerikaanse Droom in een nachtmerrie doemscenario.
Verontrustende We Know the Rats shoegazer misvormingen hechten zich als parasieten aan de noise beginselen vast. En dan kom je tot de ontdekking dat deze wereld niet meer jouw wereld is. Onherkenbaar vervaagd, en de scheefhoudingen tuimelen in het voordeel van de kapitalisten als goudmassa van de weegschaal af. Let’s Tip the Creator. Bundel je woede en frustraties en creëer je eigen tikkende tijdbom. Op Ultimate Success Today klinkt een gedesillusioneerde oververmoeide Joe Casey als een hardnekkige depressie. Formal Growth in the Desert is de ongewilde realistische antireactie en trekt de kromgetrokken waanzin van de voorganger recht. Het is de slepende lijdensweg naar het verlossende Rain Garden kruispunt. Poëet Joe Casey treedt hier in de voetsporen van klaagzang romanticus Morrissey. The World Won’t Listen.
Protomartyr - Formal Growth in the Desert | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com
Ken vooralsnog alleen de 2 vooruit geschoven singles, en die vond ik meer dan prima. Na jou review liggen de verwachtingen alleen maar hoger. Hoop het album dit weekend in zijn geheel te beluisteren.
1
geplaatst: 3 juni 2023, 17:38 uur
Het was te verwachten. Het niveau hoog houden na hun vorige twee albums is lastig. Het is gemiddeld genomen een aangename plaat terwijl Relatives In Decent en Ultimate Success Today sterker zijn over de gehele linie.
1
geplaatst: 3 juni 2023, 19:09 uur
Ik ben er nog niet aan toegekomen, slechts enkele nummers en die klonken niet verkeerd. Er waren zoveel goede releases gisteren, kan niet bijhouden met luisteren
0
geplaatst: 3 juni 2023, 19:52 uur
Ik vind m beter dan ultimate succes today hoor. Wel minder dan the agent intellect, hun beste imo.
Nergens word het saai, de nummers blijven ook goed plakken!
Nergens word het saai, de nummers blijven ook goed plakken!
2
geplaatst: 4 juni 2023, 11:32 uur
Loodzwaar en tegen het eind vermoeiend. Had gehoopt dat ze de iets lichtere toets van UST zouden handhaven.
3
geplaatst: 4 juni 2023, 21:13 uur
zwaar is het album zeker, daarentegen is er momenteel geen groep die de tijdgeest zo muzikaal weet te omvatten. Hulde daarvoor, en specifiek voor de drummer, wat een geweldenaar.
1
geplaatst: 7 juni 2023, 11:51 uur
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Protomartyr - Formal Growth In The Desert - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Protomartyr - Formal Growth In The Desert
Het is momenteel flink dringen binnen de postpunk scene, maar de Amerikaanse band Protomartyr laat ook op haar nieuwe album Formal Growth In The Desert weer horen dat het mijlenver boven de concurrentie uit steekt
Luister naar het nieuwe album van de Amerikaanse band Protomartyr en je hoort flink wat invloeden uit de postpunk van decennia geleden. De band uit Detroit doet echter veel meer dan het reproduceren van het postpunk geluid van weleer. Ook op Formal Growth In The Desert sleept de band er ook weer invloeden uit andere genres bij en is het haar concurrenten zowel in muzikaal als in vocaal opzicht makkelijk de baas. Dat is Protomartyr het ook met de fascinerende songs die vol dynamiek en verrassingen zitten. Formal Growth is een donkere en behoorlijk heftige luistertrip van een kleine veertig minuten, maar het is er ook een waarin steeds meer moois aan de oppervlakte komt.
Bands die teruggrijpen op de postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 schieten de afgelopen jaren als paddenstoelen uit de grond. De meeste van deze bands en met name de bands uit Ierland en het Verenigd Koninkrijk slagen er in om het postpunk geluid van weleer vrij precies te reproduceren, waardoor het aanbod zo langzamerhand wat eenvormig begint te worden. Gelukkig zijn er ook bands als het Amerikaanse Protomartyr.
De band uit Detroit, Michigan, bouwt de afgelopen jaren aan een fantastisch oeuvre. Het is een oeuvre waarin invloeden uit de postpunk centraal staan, maar Protomartyr sleept er ook allerlei invloeden bij en verrijkt haar geluid ook nog eens met voor het genre atypische instrumenten als de saxofoon op het vorige album en de pedal steel op het deze week verschenen Formal Growth In The Desert.
De albums van de band lijken vooralsnog alleen maar beter te worden en wat mij betreft trekt Protomartyr de stijgende lijn van No Passion All Technique (2012), Under Color Of Official Right (2014), The Agent Intellect (2015), Relatives in Descent (2017) en Ultimate Success Today (2020) door op Formal Growth In The Desert.
Ook op haar nieuwe album maakt de Amerikaanse band geen geheim van haar liefde voor postpunk uit de laten jaren 70 en vroege jaren 80. Je hoort het in de diepe bassen, de bijzondere ritmes, het ruimtelijke gitaarwerk en de zang van voorman Joe Casey, die zijn teksten met veel venijn uitspuugt. Op hetzelfde moment maakt Protomartyr zeker geen dertien in een dozijn postpunk.
De band uit Detroit vermengt invloeden uit de postpunk met invloeden uit de indierock, noiserock en shoegaze, om maar eens drie extra genres te noemen. De band voegt hiernaast meer dynamiek toe aan haar muziek dan de gemiddelde postpunk band. Formal Growth In The Desert staat vol met ruwe uitbarstingen, maar Protomartyr neemt hier en daar ook flink gas terug en zeker wanneer de pedal steel af en toe voorzichtig opduikt op de achtergrond heeft de muziek van de Amerikaanse band een bijna filmisch karakter.
Het nieuwe album van Protomartyr klinkt door de mix van invloeden en alle dynamiek een stuk gevarieerder dan het gemiddelde postpunk album, maar in muzikaal opzicht is de band ook nog eens een stuk beter dan alle soortgenoten van de afgelopen jaren. De drummer blijft maar onnavolgbare ritmes slaan, die door de bassist op even onnavolgbare wijze worden gevolgd. Het gitaarwerk is verrassend veelkleurig en weet steeds weer de aandacht te trekken met rauwe riffs of juist zeer melodieuze passages.
Zanger Joe Casey is verder gelukkig niet de irritante praatzanger die tegenwoordig gemeengoed is in de postpunk. Ook Protomartyr is niet vies van gesproken teksten, maar Joe Casey klinkt eens niet alsof het telefoonboek wordt voorgelezen en vertolkt zijn teksten met heel veel energie en passie.
Formal Growth In The Desert is een donker en, zeker op het eerste gehoor, overweldigend album, maar het is ook een album waarop steeds meer op zijn plek valt en waarop Protomartyr nog maar eens laat horen dat het binnen de postpunk scene van het moment behoort tot de interessantste bands. De lat lag al hoog voor Protomartyr, maar ik vind Formal Growth In The Desert weer net een stapje beter en indrukwekkender. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Protomartyr - Formal Growth In The Desert - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Protomartyr - Formal Growth In The Desert
Het is momenteel flink dringen binnen de postpunk scene, maar de Amerikaanse band Protomartyr laat ook op haar nieuwe album Formal Growth In The Desert weer horen dat het mijlenver boven de concurrentie uit steekt
Luister naar het nieuwe album van de Amerikaanse band Protomartyr en je hoort flink wat invloeden uit de postpunk van decennia geleden. De band uit Detroit doet echter veel meer dan het reproduceren van het postpunk geluid van weleer. Ook op Formal Growth In The Desert sleept de band er ook weer invloeden uit andere genres bij en is het haar concurrenten zowel in muzikaal als in vocaal opzicht makkelijk de baas. Dat is Protomartyr het ook met de fascinerende songs die vol dynamiek en verrassingen zitten. Formal Growth is een donkere en behoorlijk heftige luistertrip van een kleine veertig minuten, maar het is er ook een waarin steeds meer moois aan de oppervlakte komt.
Bands die teruggrijpen op de postpunk uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 schieten de afgelopen jaren als paddenstoelen uit de grond. De meeste van deze bands en met name de bands uit Ierland en het Verenigd Koninkrijk slagen er in om het postpunk geluid van weleer vrij precies te reproduceren, waardoor het aanbod zo langzamerhand wat eenvormig begint te worden. Gelukkig zijn er ook bands als het Amerikaanse Protomartyr.
De band uit Detroit, Michigan, bouwt de afgelopen jaren aan een fantastisch oeuvre. Het is een oeuvre waarin invloeden uit de postpunk centraal staan, maar Protomartyr sleept er ook allerlei invloeden bij en verrijkt haar geluid ook nog eens met voor het genre atypische instrumenten als de saxofoon op het vorige album en de pedal steel op het deze week verschenen Formal Growth In The Desert.
De albums van de band lijken vooralsnog alleen maar beter te worden en wat mij betreft trekt Protomartyr de stijgende lijn van No Passion All Technique (2012), Under Color Of Official Right (2014), The Agent Intellect (2015), Relatives in Descent (2017) en Ultimate Success Today (2020) door op Formal Growth In The Desert.
Ook op haar nieuwe album maakt de Amerikaanse band geen geheim van haar liefde voor postpunk uit de laten jaren 70 en vroege jaren 80. Je hoort het in de diepe bassen, de bijzondere ritmes, het ruimtelijke gitaarwerk en de zang van voorman Joe Casey, die zijn teksten met veel venijn uitspuugt. Op hetzelfde moment maakt Protomartyr zeker geen dertien in een dozijn postpunk.
De band uit Detroit vermengt invloeden uit de postpunk met invloeden uit de indierock, noiserock en shoegaze, om maar eens drie extra genres te noemen. De band voegt hiernaast meer dynamiek toe aan haar muziek dan de gemiddelde postpunk band. Formal Growth In The Desert staat vol met ruwe uitbarstingen, maar Protomartyr neemt hier en daar ook flink gas terug en zeker wanneer de pedal steel af en toe voorzichtig opduikt op de achtergrond heeft de muziek van de Amerikaanse band een bijna filmisch karakter.
Het nieuwe album van Protomartyr klinkt door de mix van invloeden en alle dynamiek een stuk gevarieerder dan het gemiddelde postpunk album, maar in muzikaal opzicht is de band ook nog eens een stuk beter dan alle soortgenoten van de afgelopen jaren. De drummer blijft maar onnavolgbare ritmes slaan, die door de bassist op even onnavolgbare wijze worden gevolgd. Het gitaarwerk is verrassend veelkleurig en weet steeds weer de aandacht te trekken met rauwe riffs of juist zeer melodieuze passages.
Zanger Joe Casey is verder gelukkig niet de irritante praatzanger die tegenwoordig gemeengoed is in de postpunk. Ook Protomartyr is niet vies van gesproken teksten, maar Joe Casey klinkt eens niet alsof het telefoonboek wordt voorgelezen en vertolkt zijn teksten met heel veel energie en passie.
Formal Growth In The Desert is een donker en, zeker op het eerste gehoor, overweldigend album, maar het is ook een album waarop steeds meer op zijn plek valt en waarop Protomartyr nog maar eens laat horen dat het binnen de postpunk scene van het moment behoort tot de interessantste bands. De lat lag al hoog voor Protomartyr, maar ik vind Formal Growth In The Desert weer net een stapje beter en indrukwekkender. Erwin Zijleman
2
geplaatst: 8 juni 2023, 15:00 uur
Wat is het toch een heerlijke band, wat mij betreft de meest interessante en relevante band van de afgelopen 10 jaar. Maar das mijn bescheiden mening. Deze nieuwe is wat zwaarder en zal wat vaker geluisterd moeten worden maar gaat ook weer groeien richting de 5 sterretjes. Eind van het jaar in de VERA erbij, nu al zin in.
0
geplaatst: 8 juni 2023, 18:06 uur
Het album is wat mij betreft zeker meer dan okee, maar de standaard is belachelijk hoog na met jame relatives in descent. Die had alles wat ik zoek in een album, kekker vuig gebrabbel maar niet saai, over een rijke uitdagende instrumentatie en doemdenkende maar rake teksten. Ik mis die muzikale uitdagendheid op deze laatste. Het vloeit allemaal naadloos in elkaar over, maar het beklijft niet allemaal even goed en soms heb ik het idee dat ik op dit album 3 keer hetzelfde nummer hoor. Dappere uitspraak voor mensen die zeggen dat ze blijven verbazen en dit qua kwaliteit niet minder is dan in ieder geval voorgenoemde hoogtepunt.
3
geplaatst: 9 juni 2023, 14:49 uur
Ik weet het nog niet met deze nieuwe worp. Muzikaal worden er interessante toevoegingen gedaan, maar ik merk toch dat ik nergens mijn oren spits of ineens heel alert word. Prima album, maar minder urgent en dwingend dan alle voorgangers, die altijd minimaal 4**** scoorden. Maar ik sluit ook niet uit dat ik dit album alsnog meer in mijn armen ga sluiten. Hij krijgt zeker nog kansen.
1
geplaatst: 13 juni 2023, 08:28 uur
Bij mij wil dit album ook niet helemaal landen. Het is zeker niet heel slecht, maar echt raken doet het mij ook nog niet.
1
geplaatst: 28 juni 2023, 14:16 uur
Ook hier wat landingsproblemen. Normaal gesproken hebben Protomartyr-albums altijd wel een paar tracks die mij naar het album doen grijpen. Dat is op Formal Growth in the Desert vooralsnog niet het geval en dat maakt het beluisteren van het album toch wel een pittige activiteit. Ja, de zanger klinkt weer heerlijk boos en muzikaal gebeuren er zo nu en dan ook wel wat interessante dingen. Maar het album als geheel weet me nog niet te pakken helaas.
1
geplaatst: 2 augustus 2023, 10:13 uur
Ik kwam er ook wat moeilijker in dit keer. Inmiddels draai ik het album regelmatig en vind ik het weer zeer sterk. Door kruder ook al gezegd maar ook voor mij is Protomartyr de meest interessante band van de afgelopen 10 jaar. Aankomende maandag in Paradiso ben ik erbij. Een groot deel van de setlist zal van dit album komen.
1
geplaatst: 10 augustus 2023, 14:03 uur
oceanvolta schreef:
. Aankomende maandag in Paradiso ben ik erbij. Een groot deel van de setlist zal van dit album komen.
. Aankomende maandag in Paradiso ben ik erbij. Een groot deel van de setlist zal van dit album komen.
7 stuks om precies te zijn. Ik vind dit album net ietsje minder dan de gebruikelijke Protomartyr standaard maar in een live setting maakte dat allemaal weinig uit. Wederom genoten.
0
Mausie (crew)
geplaatst: 18 augustus 2023, 17:20 uur
Tot aan het concert had ik ook moeite met dit album. Maar na een fantastisch optreden bevalt deze plaat een stuk beter. Het is zeker nog niet van het niveau van de twee voorgangers, dat ligt vooral aan het gebrek aan echte uitschieters. 3800 Tigers steekt er dan nog het meest bovenuit, bizar dat dit nummer de minste stemmen heeft. Maar over de breedte zeker een degelijke plaat.
* denotes required fields.
* denotes required fields.