Yes - Mirror to the Sky (2023)

Yes bewijst met dit album nog steeds bestaansrecht te hebben; al klinkt de muziek soms gezapig en ietwat rommelig. Het titelnummer is niettemin een van de betere nummers van deze band. De compositie etaleert met name het gitaarspel van Howe, maar hij speelt gelukkig indringend en gedreven. Er wordt verder goed opgebouwd naar een memorabele climax. In ieder geval bevat deze plaat het beste werk dat de band heeft afgeleverd sinds de Fly From Here-suite.

Na een eerste luisterbeurt word ik er nog niet echt warm van, eerlijk gezegd. Maar ik geef hem wat tijd.

eerste minuten van 1e song. beetje rommelig; stem lijk idd beetje op jon anderson maar minder krachtig. even doorzetten maar geen goed teken voor de rest van het album.

Vrij veel slechte reacties hier. Bekijk het eens van de andere kant. Altijd nog een stuk beter dan de meeste andere prog bands.

Het klinkt als Yes maar ik mis de energie en virtuositeit van hun oude albums, maar dat mag ik ook niet verwachten, ze zijn al een hoop jaartjes ouder en niet iedereen van hun glorietijden doen nog mee. Ach ik ben blij dat ze toch nog wat nieuws brengen. Morgen even de 2e helft van de plaat beluisteren.

moet hem nog beluisteren. Daarna mijn oordeel

Yes stond lange tijd garant voor avontuurlijke creatieve progessieve rock.
De band vloog wel eens uit de bocht, was niet altijd even consistent en weinig stabiel in de line ups, maar enkele van hun albums behoren moeiteloos tot het beste wat in dit genre zijn gemaakt.
Enkele flarden gehoord en het is mede door Howe en het knap gereproduceerde basspel van Billy Sherwood (Squire dus), zonder meer het Yesgeluid.
Echter ik kan maar weinig met Jon Davison, een Anderson kloon, maar lang niet zo goed.
Het is een tribute band rond Steve Howe geworden die het blijft proberen. Live is het stroperig en rommelig geworden.

Kortom Yes is voor mij een gepasseerd station.
Er zijn gewoon te veel members uit de glorie jaren niet meer aanwezig.
Anderson, Bruford, Squire, White, Wakeman en voor mij part Rabin en Kaye. Dat zijn niet de minsten.

Wat ik tot nu toe van het nieuwe album heb gehoord (bijna alles), bevalt me erg goed. Sprankelend, een geluid dat wat meer organisch klinkt, hoorbaar spelplezier, niet te geloven eigenlijk dat dit album voortvloeit uit restjes van The Quest. De meeste stukken op Mirror zouden er op The Quest wel bovenuit steken.

Hier kan ik me in vinden, goed omschreven. En ja, het is niet meer de Yes van de jaren zestig, zeventig,tachtig enzovoort. Dat weten we inmiddels.
Ik ben, i.t.t. bikkel2, eigenlijk best onder de indruk van Jon Davison. Zijn stem past prima in deze Yes.
En een tribune band, ach, met Sherwood, en Downes heb je toch heren die al wat vaker hun deuntje hebben meegespeeld in voorafgaan Yes tributes.
Ik sluit me aan bij Barney Rubble, de beste Yes sinds Fly From Here! En als ik graag de “oude” Yes hoor draai ik Tales, Going For The One of Edge. Of de Talk suite. Ook mooi!

Eigenlijk zou de band onder een andere naam verder moeten gaan. Yesmusic ipv Yes. Zoiets.

Eerste reactie op dit nieuwe album van "Yes" : valt helemaal niet tegen! Ik ga hem nog eens een paar keer beluisteren en geef dan een definitief oordeel. Ondanks dus dat ik weet dat het eigenlijk geen Yes meer is

Sinds The Ladder niet meer zo blij geweest met een nieuwe Yes-release. Het mist de power van de vroege jaren zeventig, maar de zijden, soms CSN-achtige harmonieën, het soepele baswerk, de avontuurlijke inslag van de langere composities & het duidelijke spelplezier maken van Mirror to the Sky een waardige aanvulling op het immense oeuvre. Van de stukken op de bonus-cd is Unknown place een verrassing, alleen jammer dat Geoff Downes niet meer doet met zijn solo-ruimte voor toetsen in de tweede helft. Het klinkt alsof hij net een pammetje heeft gehad voor ze hem een speeltuin met orgels induwden.

na een paar x geluisterd te hebben is het geen martelgang en klinkt vooral het gitaarwerk meer dan behoorlijk. eigenlijk de hele instrumentatie is niet slecht. zelfs de zang enerveert me minder. 3***

"THE QUEST" vond ik al een flinke stap in de goede richting, want "HEAVEN & EARTH" was voor mij het absolute dieptepunt in de carrière van Yes. "MIRROR TO THE SKY" vind ik een erg fijne plaat, met een aantal geweldige nummers. Minpunt is en blijft, voor mij in ieder geval, de zang van Davison. Die blijft voor mij te eentonig, te hoog en daardoor ook soms te irritant. Gelukkig weet deze "luxe Yes tributeband" d.m.v. veel instrumentale delen die aandacht vaak weg te nemen.

Jeetje, dit is gewoon prima muziek. Er zit daadwerkelijk muziek in. Bij de vorige twee albums moest je zelf het kaf van het koren scheiden, op Mirror the Sky heeft eigenlijk elk nummer wel wat te bieden. Yes klinkt net iets minder bejaard. Steve Howe is duidelijk aanwezig, en daarmee blijft een deel van het echte Yes-geluid behouden. Billy Sherwood levert de beste baspartijen in decennia. Jon Davison is veel minder storend dan voorheen, al blijft het nog steeds een wat irritante zanger.

Ik ben eigenlijk heel tevreden met dit album. Door kwaliteit te leveren heeft de huidige samenstelling wat mij betreft weer wat meer bestaansrecht teruggekregen.

Nog steeds de plaat die ik het meeste draai, maar nu ik mijn rotatielijst wil bijwerken, is Mirror to the sky onvindbaar. Is er een storing? Ik kan wel meer albums niet vinden via de rotatielijst.

een enkel nummer is aardig, mar niet meer dan dat. Jeetje er nagenoeg niets meer van het echte Yes geluid over. Dat kan ook niet eigenlijk omdat alleen de gitarist over is. Op zo'n manier kunnen ze beter stoppen. twee sterren voor de moeite

Als met de echte Yes de Rabin-jaren wordt bedoeld, dan begrijp ik het wel. Je hoort nergens een Owner of a lonely heart, Rhythm of Love, of iets wat daar op lijkt. Mirror lijkt vooral aan te sluiten op de aanpak van de jaren zeventig. Ik hoop dat ze op deze manier nog een paar platen kunnen maken. Een enkel nummer (Living out their dream, Circles, One second) aardig, inderdaad, en de rest fantastisch. Ik hoop juist dat ze op deze manier nog een paar platen kunnen maken.

Steve Howe zei dat ze met deze bezetting gericht aan het groeien waren met een vast team, wat in het verleden nog weleens een probleem was. Op dit album niet zoals bij the Quest iedereen een bijdrage maar alles is Steve Howe wat de klok slaat met weer langere nummers. Levert dit dan weer een top album op? Dat kan ik ook weer niet zeggen. Living out their dream, Mirror to the sky zijn inderdaad uitstekend gelukt, circles of time is meer akoestisch nummer maar ook prima. Na 3 albums in deze bezetting begint me wel op te vallen dat de Howe composities misschien een Jon Anderson nodig heeft om de compositie te volmaken, en dat Jon Davidson ook soms de kracht mist in zijn stem t.o.v. Jon Anderson. Cut from the stars is een aardige opener met met name Billy Sherwood in een uitstekende rol maar haalt het niet bij The Icebridge. Geof Downes is juist wel een goede componist maar die komt op dit album nauwelijks aan bod. Op Unknown plcace van de tweede cd komt hij er met een orgel telkens door heen en dat klinkt echt als een verlichting ondanks de matiger compositie. de andere 2 nummers zijn te vergeten van het tweede schijfje All met all toch nog een wisselend resultaat

Veel componisten blijken boven zichzelf uit te stijgen als ze samenwerken. Denk aan Waters & Gilmour, mcCartney & Lennon. Yes kwam tot epische muziek door de combinatie Howe & Anderson ( hoewel ik misschien wat makkelijk voorbij ga aan Squire en Wakeman). Yes maakt nu wat gezapige, prettige nummers op Mirror to the Sky, maar echt bijzonder is het niet meer. Het titel stuk is best aardig overigens. Jammer, in de geringe tijd die de heren misschien nog rest zou ik toch graag Anderson en Howe nog samen zien werken. Wishful thinking vrees ik.

Zolang er niet gezongen wordt gaat het over algemeen wel. Door het wat filmische titelnr rond ik het naar boven af.

Ik onderschrijf de woorden van onze Arjan volledig. "Mirror to the sky" is fantastisch. Het album beluister ik nu nog via de stream maar de bestelling bij de webwinkel van ons allemaal is geplaatst. Natuurlijk, Steve Howe is het enige lid van de roemruchte bezetting uit de jaren '70 van de vorige eeuw die op dit album meedoet. Maar wat maakt het uit, zet uw vooroordeel, die ik ook zeker had, opzij en U luistert naar een fris en verrassend goed Yes album!

Sinds afgelopen donderdag draai ik "Mirror to the Sky" non-stop! Wat een vreselijk goed YES album. Oude YES tijden uit de jaren '70 en begin jaren '80 beleef ik thans opnieuw.
En Jon Davison? Gewoon een prima zanger.

Ik gooi er een half punt bovenop, december 24 en dagelijks wordt deze nog beluisterd.