PJ Harvey - I Inside the Old Year Dying (2023)

Ongrijpbaar en eigenzinnig gezien haar reputatie en artistieke pretenties, maar ook weer onmiskenbaar een gedreven PJH, (en het vertrouwde muzikale gezelschap). Nu ook wel eens benieuwd naar de teksten, want die zijn de aanleiding tot dit alles.

Zalig album! Kom er later nog op terug. Maar de titeltrack is een banger iig!

Zo waar dit. Let England Shake is een van mijn favoriete albums van de jaren '10, maar draai hem bijna nooit om precies die redenen die je aangeeft.

Zoals gewoonlijk bij PJ Harvey wederom top kwaliteit

Misschien dat ik ooit weleens een nummer van haar gehoord had, maar nooit toegekomen om een volledig album van haar te beluisteren. Maar dit album is in ieder geval een zeer aangename kennismaking, het past volledig in mijn straatje.

Dan heb je nog een hoop moois te gaan.

Wat een onwaarschijnlijk verhaal. Ze ontving zelfs twee keer de Mercury Prize en Jij bent daar als recensent nooit geïnteresseerd in geweest? Ik twijfel niet aan je oprechtheid maar dit komt mij wel heel vreemd voor.

Zou ik hierna Let England Shake en White Chalk proberen...

Op het eerste gehoor zeeeer artistieke en intrigirende, eigenzinnige plaat. Termen die ik zelf gewend ben van PJ harvey!
Het grijpt me wel iets minder als let england shake op het gebied van individuele songs, deze heeft dat wat minder.
Ondanks dat ben ik for sure tevreden
Ik zet m voorlopig op 4 sterren

Recensent is teveel eer, ben meer een enthousiaste muziekliefhebber, die alleen maar stukjes schrijft over albums die ik mooi vind. Er zijn trouwens wel meer grote namen waar ik nog nooit aan toegekomen ben.

Ik snap deze bewering niet goed als ik jouw top 10 bekijk een album van bv. Radiohead draai je toch ook niet als achtergrondmuziek maar staat toch ook in jouw top 10 ?? Muziek blijft natuurlijk persoonlijk !! maar muziek die ingewikkelder is is vaak wel veel boeiender dan commerciele meezingers !!

Jeetje, wat is het titelnummer bloedjemooi. Sowieso een kandidaat voor het podium van beste albums dit jaar.

Intrigerend album. Voor een groot gedeelte prachtig; af en toe schuurt haar stem dusdanig dat ze balanceert op een fijn randje. Dit scherp randje zorgt ervoor dat ik het album vaker wil opzetten zodat ik de muziek eigen kan maken.

Zo'n 2 jaar geleden een deep dive gedaan in de discografie van PJ. Ik vind haar echt 1 van de meest bijzondere artiesten ooit en dat bewijst ze op haar 53e nog steeds. Albums van haar vergelijken is vrij onmogelijk, omdat ze zo op zichzelf een eigen wereld zijn.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: PJ Harvey - I Inside The Old Year Dying - dekrentenuitdepop.blogspot.com

PJ Harvey - I Inside The Old Year Dying
PJ Harvey richtte zich de afgelopen jaren op het schrijven van haar eerste boek (Orlam), maar met I Inside The Old Year Dying levert ze toch ook weer een album af, dat uiteraard weer flink anders klinkt dan zijn voorgangers

I Inside The Old Year Dying is het tiende studioalbum van PJ Harvey en onderdeel van een bijzonder en verrassend veelkleurig oeuvre. Vergeleken met zijn voorgangers is het een behoorlijk ingetogen album, maar het is ook een complex album dat tijd vraagt van de luisteraar. In muzikaal en productioneel opzicht zit ook dit PJ Harvey album weer knap in elkaar en in vocaal opzicht doet de Britse muzikante er een schepje bovenop met wat expressievere vocalen. I Inside The Old Year Dying sluit aan op het vorig jaar verschenen boek en is hier en daar even onnavolgbaar. We hebben er lang op moeten wachten, maar het is een fraaie aanvulling op haar unieke oeuvre.

De Britse muzikante PJ Harvey bracht de afgelopen jaren zo ongelooflijk veel muziek uit, dat het nauwelijks is opgevallen dat haar laatste reguliere album inmiddels al meer dan zeven jaar oud is. Het in 2016 verschenen The Hope Six Demolition Project was tot voor kort immers het laatste reguliere wapenfeit van de Britse muzikante, die vervolgens nog wel een filmsoundtrack en een enorme stapel albums met demo’s uitbracht.

Even leek het er overigens op dat met het uitbrengen van het restmateriaal van al haar eerdere albums de cirkel rond was voor Polly Jean Harvey. Ze gaf immers zelf aan dat ze niet veel inspiratie meer had voor het schrijven van muziek en zich ging storten op een dichtbundel c.q. roman. Het eerste boek van PJ Harvey, Orlam, verscheen vorig jaar en kon rekenen op positieve recensies, al was het door het gebruik van het dialect van de regio Dorset, waarin PJ Harvey is opgegroeid, zeker geen lichte kost.

PJ Harvey was na het voltooien van haar eerste boek van plan om Orlam naar het toneel te brengen, maar uiteindelijk kroop het bloed toch waar het niet gaan kan en begon de Britse muzikante maar weer aan een nieuw album. Het deze week verschenen I Inside The Old Year Dying werd gemaakt met vaste producers en muzikale kompanen John Parish en Flood en gaat verder waar het boek van PJ Harvey vorig jaar ophield.

Na albums over oude oorlogen in het Verenigd Koninkrijk (Let England Shake) en nieuwere oorlogen wereldwijd (The Hope Six Demolition Project) richt PJ Harvey zich nu op Dorset, de Britse regio waar ze opgroeide en die ook centraal stond in haar boek. Qua thematiek is I Inside The Old Year Dying een totaal ander album dan zijn twee voorgangers en ook in muzikaal opzicht is het nieuwe album van PJ Harvey niet te vergelijken met de twee albums die er aan vooraf gingen.

De meeste songs op het nieuwe album van de Britse muzikante zijn ingetogen, maar hier en daar wordt wat meer elektronica ingezet om de songs van PJ Harvey in te kleuren en aan het eind volgt er toch ook nog een uitbarsting. I Inside The Old Year Dying klinkt, ondanks de aanwezigheid van de inmiddels vertrouwde John Parish en Flood en de flarden van een jonge PJ Harvey die met enige regelmaat opduiken, weer anders dan alle voorgaande albums van Polly Jean Harvey, maar ik hoor de grootste verschillen in de zang.

PJ Harvey zingt op I Inside The Old Year Dying hoger en expressiever dan we van haar gewend zijn en ze gebruikt haar stem bovendien meer als een instrument dan in het verleden. Het is misschien even wennen, maar ook het nieuwe album van PJ Harvey is weer een album waarop steeds meer op zijn plek valt. Het album heeft hier wel tijd voor nodig, want I Inside The Old Year Dying is zeker niet het makkelijkste album van de Britse muzikante.

De instrumentatie is misschien betrekkelijk ingetogen en vaak wat folky, maar de nieuwe songs van PJ Harvey zitten vrij complex in elkaar, zeker wanneer lagen gitaren worden gecombineerd met lagen elektronica. De complexiteit wordt versterkt door de bijzondere zang op het album en door de soms onnavolgbare teksten, waarin ook zo nu en dan het Dorset dialect wordt ingezet.

Waar de vorige albums van PJ Harvey wat ruwer en aardser waren, is I Inside The Old Year Dying voorzien van een bijzondere en vaak wat mysterieuze sfeer, die er aan de ene kant voor zorgt dat het album zich slechts langzaam opdringt, maar er op hetzelfde moment voor zorgt dat ook dit PJ Harvey album weer hopeloos intrigeert. Erwin Zijleman

Ik denk dat het grootste probleem van haar latere werk de afstandelijkheid is. 'Let England Shake' vond ik bijvoorbeeld compositorisch erg sterk, maar het is geen album dat me op sleeptouw neemt. Ik beluister het, denk 'wat knap', maar voel er niet gek veel bij. Het hoort natuurlijk ook bij de thematiek: de songs gaan niet langer over Polly Jean Harvey. De introspectie heeft plaats gemaakt voor observatie van de wereld rondom haar.

Ik luister wel veel naar Nadine Shah die nochtans ook dezelfde soort thematiek heeft, de wereld an sich, vluchtelingenstromen, feminisme, ... . Toch is dat anders beluisterbaar. Misschien is die wat kwader of zo, rauwer, intenser op een manier.

Polly is één van mijn langst musicerende helden die ik ben blijven volgen.Was haar na Let England Shake een beetje uit het oog verloren. Dit album is toch weer de moeite waard, mits beluisterd op een koptelefoon. Toch blijf ik altijd heimwee houden naar haar eerste twee albums.

Mooi verwoord, dat heb ik ook bij Let England Shake. Maar juist op deze nieuwe plaat vind ik dat het weer persoonlijker is. En dat dat dan met minder uithalen gaat dan vroeger vind ik ook wel mooi, bij Rid of Me hang ik na een paar nummers al emotioneel in de touwen, hier krijg ik meer tijd om me te laten overdonderen.

Tussen het harde Pinkpop grunge mannengeweld in 1992 valt mij de schuchtere vrouwelijke persoonlijkheid PJ Harvey amper op. Onder die lieflijke gekooide presentatie gaat echter een ontembare feministische felheid schuil die ze vervolgens helemaal uitbuit. Ze ontwikkelt zich tot een overtuigende podiumdiva, verwoordt haar gitzwarte depressies, stelt als een rondzwervende nomade multiculturele vraagstellingen aan de kaak en geeft haar Britse culturele Dorset roots een bevestigend woord. Met The Hope Six Demolition Project sluit ze in 2016 haar muzikale verslaglegging zinvol af.

Vrijwel anoniem bundelt ze haar poëtische verhalen in het semi biografische Orlam. Een intiem boekwerk over het achterlaten en loslaten van de zorgeloze kindertijd om het volwassen rijpingsproces te bewerkstellen. Haar hoofdpersonage Ira-Abel Rawles bezit vrijwel dezelfde identieke achtergrond kenmerken als PJ Harvey. Het heeft raakvlakken met de And The Ass Saw The Angel geschiedvertellingen van haar voormalige liefdespartner Nick Cave, die tevens geloofswaanzin en het verliezen van de jeugdige onschuld hierin een plek geeft. Het inspireert haar om opnieuw de studio in te duiken.

Oudgedienden John Parish en Flood staan haar als producers bij. Uiteindelijk is het PJ Harvey die zelf die eindverantwoording opeist. Het is een gedurfde overweging om haar intrigerende teksten muzikaal te ondersteunen. Net als de bevriende Thom Yorke van Radiohead bezit ze het vermogen om verknipte grensoverschrijdende muziek af te leveren. Dat ze zwaar onder de indruk van het The Smile project is geeft ze publiekelijk toe, en misschien is dat laatste zetje wel de I Inside the Old Year Dying aanzet. De aftrap is onderhand gelijktijdig met het indrukwekkende Londense The Smile concert van Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner.

Haar tiende I Inside the Old Year Dying studioplaat is een literair muzikaal hoogstandje met de nodige Bijbelse en Shakespeareaanse verwijzingen. Een artistiek kunstwerk van een zangeres die zichzelf voor de zoveelste keer opnieuw uitvindt. De beangstigende duisterheid past perfect bij de betoverende sprookjesvoordracht van PJ Harvey, die dan weer betrouwbaar moederlijk, dan weer zo vals als een bijtende feeks van zich laat horen. In het onheilspellende Prayer at the Gate staat het centrafiguur Ira-Abel Rawles twijfelend als een Alice in Wonderland voor de duivelse paradijspoort.

Zijn de verlokkingen zo groot dat deze niet te weerstaan zijn, of neem je gepast van I Inside the Old Year Dying afstand, en distantieer je jezelf van de kronkelende bevindingen van PJ Harvey. Ik kan mijn nieuwsgierigheid amper bedwingen en trotseer die mythische twaalftallige odyssee van deze persoonlijke heldin. I Inside the Old Year Dying overstijgt de menselijke waarneming doordat PJ Harvey zich tekstueel ver boven de mensheid plaatst. Het kost teveel inlevingsvermogen om haar hierin te volgen. PJ Harvey heeft haar kenmerkende laagtes voor hemel bestijgende hoogtes ingeruild.

De Prayer at the Gate beschermheer verovert als een rattenvanger de onschuldige harten van de volgende kinderen. De mythologische opslokkende duisternis overstijgt PJ Harvey, een observerend bijfiguur, die van de zijlijn toekijkt hoe het geloof zijn kwaadaardige tentakels uitwerpt en de prooivangst binnenhaalt. Getergd huilt de vocalist het verdriet van haar af, en trekt mij dieper de diepte in, de jazzy Prayer at the Gate triphop gospel is ondoorzichtig zwart, uitzichtloos zwart. Die moordende angst versterkt zich in het slagvaardige stroperige Autumn Term. De reis naar de afgrond vergelijkt ze met die benauwende traumatische eerste schooldag, het afscheid, de onzekerheid en de paniek om nooit meer naar het ouderlijke huis terug te keren.

Lwonesome Tonight ontmaagdt het maagdelijke. Alles is nieuw, alles is vreemd, anders. Is de liefde een amicale betrouwbare metgezel, of juist het duivelse onbetrouwbare verraad. Het korte I Inside the Old Year Dying titelstuk rijmt met haar C’mon Billy verleden en heeft nog de nodige hit potentie en een vatbaar karakter, verder is het vooral naar de toegankelijke stukken zoeken. A Child’s Question, July is een griezelig hoorspel, welke misschien het beste met The Ninth Wave van Kate Bush te vergelijken is. De grimmige A Noiseless Noise kakofonie sluit I Inside the Old Year Dying af.

Door het verknipte experimentele karakter krijg je de indruk dat de doordachte cryptische zinnen juist die innerlijke gevoelens camoufleren. Net als bij Nick Cave hebben de evangelische Bijbelse verwijzingen de overhand en haalt ze Elvis Presley als het overkoepelende Goddelijke wezen aan. Het grote verschil is dat bij mannen het aardse destructieve verval de overmacht heeft, PJ Harvey gaat juist van de wederopbouwende schoonheid uit. Ze is zich bewust van de liefdevolle natuurbeleving.

Laten we stellen dat de vrouw de daadwerkelijke schepper van de wereld is, welke negen maanden in haar schoot groeit. Het mannelijke tegenbeeld heeft er zeven dagen voor nodig om deze de vernieling in te werken. De vier jaargetijden bewaken het groeiproces, de afbraak en de wederopbouw waarbij ze folkloristische flarden aan veldopnames als basisbeginsel neemt. Nooit eerder levert een PJ Harvey plaat juist zoveel onbeantwoorde vragen op. Gemakkelijk? Zeker niet, maar is het leven dan eenvoudig en gemakkelijk?

PJ Harvey - I Inside the Old Year Dying | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Misschien is niet schoonheid het meest treffende woord dat deze meer dan intrigerende plaat verpakt, maar wat dan wel? Het is sprookjesachtig en spookachtig tegelijkertijd. Broeierig en hallucinerend. Geheimzinnig en metaforisch. Dat PJ Harvey na al dat moois, dat geweldige oeuvre, nu ook dit weer uit haar frêle mouwtjes schudt, is bewonderenswaardig en dwingt zoveel respect af. Het instrumentarium fladdert van electronische tinten naar ruisende gitaren naar bonkende percussie. En het blijft allemaal samen. Prachtig album.

Ik moet nog eens het oude werk van PJ Harvey induiken. Ken alleen Let England Shake van haar, maar dit soberdere werk bevalt me een stuk beter.

Ik vind het lastig om hier een beoordeling aan te geven. Blijft een lastig te benaderen album, wat me maar niet los weet te laten...

We zetten hem nog maar eens op, wederom verslaaft aan PJ Harvey.

Wat een waanzinning mooie plaat is dit weer zeg. Het is voor mij onmogelijk aan te wijzen welke factoren de muziek van PJ Harvey nou zo mooi maken. Het is ongrijpbaar, PJ vliegt met haar zang een aantal keren flink uit de bocht en het zijn zelden typische liedjes met een kop en staart. En toch: het fascineert, het verbaast en het laat je elke keer weer deze plaat op zetten. En vooral ook: het album voelt als één organisch geheel. Ontzettend knap en ik voel me een enorme knieperd dat ik mezelf voor 70 euro geen ticket voor Paradiso heb gegund.

70 euro is ook gewoon er over qua prijs voor een avondje uit,kunstwerk of niet..
Maar blijkbaar zijn veel mensen rijk genoeg.

Troost me dan maar met gedachte dat ik ze bij vorige tour live zag.

Ja, het is bizar veel geld. Maar ik vind het dan wel een enorme pré dat je haar in Paradiso kan zien, en niet in een zielloze hal als AFAS Live of Ziggo Dome.