Grian Chatten - Chaos for the Fly (2023)

Mooi zeg. Dankzij rotatielijst op mijn radar verschenen. Ooit Fontaines D.C. gecheckt maar vond dat niet mijn ding. Ga dat nu nog maar eens een poging geven, want dat Grian muziek kan maken blijkt wel

Hmm, nee. Zodra Grian Chatten de hoogte in gaat met zijn stem haak ik - net als bij zijn band - af.

Het is zonde omdat het tekstueel inhoudelijk fantastisch in elkaar steekt, en de muzikale omlijsting is wél ontzettend mooi. Maar voor het verhaal ga je niet naar een concert, en naar een museum niet voor de omlijsting. Een totaalplaatje mist.

Na flink wat luisterbeurten ben ik er nog niet over uit wat ik van dit album als geheel vind. De hoogtepunten zijn er zeker (m.n. de singles), maar het pakt me nog niet helemaal, terwijl ik wel steeds het gevoel heb dat dat gaat gebeuren. Dat dit een knap staaltje muzikaal vakmanschap is, staat wat mij betreft wel als een paal boven water.

Mmm ik sluit me voorlopig even aan bij mijn bovenbuur. Ik ben er ook nog niet helemaal uit. Het album opent met drie prachtige nummers, maar vanaf nummer 4 kakt het wat in voor mijn gevoel. Op één of andere manier kan het mijn aandacht niet vasthouden.... Ik geef het nog wat luisterbeurten en hoop dat het kwartje alsnog valt.

Ik vind het echt een geweldige album. Zo'n album om meteen op te zetten als je wakker wordt. Favoriete nummers: Fairlies & Bob's Casino. Ben het wel eens dat het eerste gedeelte van het album sterker is dan het tweede.

Zangers van rockbands die zich op een soloplaat van hun meer gevoelige/ melodieuze kant laten zien, zijn natuurlijk een fenomeen op zich. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Grian Chatten gehoord, totdat ik las dat hij de zanger van Fontaines D.C. was, een band die ik vanwege de populariteit weleens heb opgezet, waarbij ik altijd na een paar liedjes concludeerde dat het niet mijn ding was en het weer afzette. Dat was bij Chaos For The Fly niet het geval, dit vond ik zelfs de moeite waard om een paar keer gehoord te hebben.

Op zijn soloplaat klinkt Chatten als een bastaardkind van Leonard Cohen en Shane MacGowan. Het gevaar bij dit soort platen is dat de maker zijn donkere en gevoelige bespiegelingen iets interessanter vindt dan ik ze vind, en dat zit me hier soms ook dwars. Vooral op 'All of the People' wordt naar een puberaal niveau afgedaald waarvoor ik misschien teveel een oude zak ben om het te waarderen.

Aan de andere kant komt uit deze plaat een duidelijke persoonlijkheid naar voren, en schrijft Chatten liedjes die goed bij zijn stem passen (een nachtegaal is hij niet bepaald) en die in je hoofd blijven hangen (vooral 'Fairlies' is echt een eersteklas oorwurm). De plaat is ook afgelopen voordat het stroperige sfeertje van gotische folk gaat vervelen. Geen topplaat voor mij, maar in ieder geval weet ik nu wie Grian Chatten is, en ben ik benieuwd naar wat hij in de toekomst gaat maken.

Soms is het echt vreemd hoe het met een album of artiest werkt, waarom een toch vrij standaard singer songwriter album zo'n enorme aandacht krijgt.
Zo ook hier met deze Grain Chatten. Is het omdat hij de leadsinger is van een populaire band? want zo speciaal is dit album toch niet. Het ontstijgt de middelmaat maar net, en meneer is ook niet echt een nachtegaaltje (sterker nog vaak is het randje vals ). De muzikale begeleiding is wel mooi gedaan, maar als je echt sfeer wilt, dan raadt ik iedereen aan om naar album Spectral Lines van Josh Ritter te luisteren. Dat is wat mij betreft een album dat veel meer sfeer heeft en aandacht verdient.

Vals of niet vals. Middelmatig of niet. Voor mij is het een album vanuit zijn hart zowel tekstueel als muzikaal. Daarom spreekt het mij ook aan. Maar goed, ieder zijn smaak. Ik zal jouw aanbeveling eens beluisteren.

Edit: ik sta mij wel wat te verwonderen dat dit album al zo lang op nr.1 op de rotatielijst staat.

Het niveau van Fairlies wordt nergens meer gehaald, al komt Seasons of Pain een beetje in de buurt.
En All of te People laat horen dat Grian wel kan zingen.