Blonde Redhead - Sit Down for Dinner (2023)

Nou daar ga ik zeker voor zitten

Snowman klinkt wel lekker verfrissend zeg! Hier heb je geen koud drankje meer voor nodig met dit warme weer. Bandje in de gaten houden.

Ik heb de hype rond 23 nooit helemaal begrepen, maar Snowman is een voltreffer. Comeback leadsingle van de bovenste plank

Drie meer dan prima singles zorgen voor vrij hooggespannen verwachtingen hier. Before is beetje bij beetje uitgegroeid tot mijn favoriet. Ticket voor Paradiso is in de pocket.

Het is weer/nog steeds heel smachtend, feeëriek, ijl, klamvochtig, en saai.
Ik zet het bloedstollende Fake Can Be Just As Good van 25 jaar geleden maar weer eens op.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Blonde Redhead - Sit Down For Dinner - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Blonde Redhead - Sit Down For Dinner
Het is een tijd stil geweest rond de New Yorkse band Blonde Redhead, maar het mooie en vaak sprookjesachtige nieuwe album Sit Down For Dinner kan zich absoluut meten met de beste albums van de band

De albums van Blonde Redhead zijn altijd interessant, maar de band rond de Italiaanse broers Amedeo en Simone Pace en de Japanse Kazu Makino wist me nog niet eerder zo te betoveren als het doet met het deze week verschenen Sit Down For Dinner. De band uit New York heeft definitief afscheid genomen van de noiserock die het op haar vroege albums omarmde en maakt op haar nieuwe album vooral dreampop. Het is dreampop met een twist, want Blonde Redhead klonk altijd avontuurlijker dan de meeste van haar soortgenoten en doet dat nog steeds. Zeker wanneer Kazu Makino zingt is de muziek op Sit Down For Dinner betoverend mooi, maar ook de zang Amedeo Pace is prima. Zomaar het mooiste album van Blonde Redhead tot dusver.

De Amerikaanse band Blonde Redhead, die overigens bestaat uit twee Italiaanse en een Japanse muzikant, bestaat al sinds de eerste helft van de jaren 90 en heeft inmiddels een stuk of tien albums op haar naam staan. Het zijn albums die ik vrijwel allemaal op een of andere manier wel interessant vond bij eerste beluistering, maar die vervolgens vrijwel nooit meer uit de speakers kwamen. Zeker in haar eerste jaren maakte de band uit New York behoorlijk stevige muziek met Sonic Youth achtige uitbarstingen, maar gedurende de jaren werd de muziek van Blonde Redhead steeds wat lieflijker en melodieuzer.

De afgelopen dagen heb ik vanwege de release van een nieuw album van de Amerikaanse band nog eens geluisterd naar de albums die Blonde Redhead eerder maakte en ik was eigenlijk best onder de indruk van de niet alledaags klinkende songs van de band. Het nieuwe album van de band uit New York heeft overigens lang op zich laten wachten, want Sit Down For Dinner is de opvolger van Barragán, dat net iets meer dan negen jaar geleden verscheen.

Op haar nieuwe album gaat de band uit New York verder op de eerder ingeslagen weg. Ook op Sit Down For Dinner maakt Blonde Redhead melodieuze muziek, die, zeker vergeleken met het vroege werk van de band, wat lieflijk klinkt. Het nieuwe album van de band is ver verwijderd van de noiserock van de vroege albums en is opgeschoven richting dreampop, maar oordeel niet te snel over het album.

Zoals gezegd was ik bij beluistering van de vorige albums van de band, meer dan in mijn herinnering, onder de indruk van de muziek van Blonde Redhead en ook Sit Down For Dinner vind ik een mooi en interessant album. De songs van de band liggen lekker in het gehoor, wat wordt versterkt door de mooie stemmen van Kazu Makino en Amedeo Pace, die elkaar afwisselen. Met name de zang van Kazu Makino versterkt het dreampop gevoel dat Sit Down For Dinner oproept, maar in muzikaal opzicht is het geluid van Blonde Redhead wat avontuurlijker dan het geluid op het gemiddelde dreampop album.

Zeker wanneer de Amerikaanse band haar songs inkleurt met een dik tapijt van synths komt het album wat in de buurt van Beach House, maar de muziek van Blonde Redhead is meestal een stuk subtieler en wisselt het gebruik van synths bovendien af met mooie en wat dromerige gitaarlijnen. De klanken op het album zijn vaak sprookjesachtig mooi, zeker in combinatie met de lome zang, maar Blonde Redhead stopt ook veel avontuur in haar muziek. Hiervoor is ook zeker het derde lid van de band, Simone Pace, verantwoordelijk, die de songs op Sit Down For Dinner constant voorziet van bijzondere ritmes.

Het nieuwe album van Blonde Redhead kreeg vorm tijdens de coronapandemie, waarin Kazu Makino, ver verwijderd van haar familie in Japan te maken kreeg met sterfgevallen. Het verklaart het wat melancholische karakter van flink wat tracks op het album, maar het isolement van de coronapandemie geeft het door de band zelf geproduceerde album ook een intiem karakter.

Ik gaf eerder aan dat ik albums van Blonde Redhead altijd wel interessant vond maar er vervolgens nooit meer naar luisterde. Dat gaat zeker veranderen met het prachtige Sit Down For Dinner, dat de afgelopen weken al vaker voorbij is gekomen dan ieder ander album van de band en dat absoluut een blijvertje is. Erwin Zijleman

Best prima en beter dan de vorige maar ik merk toch dat het mijn aandacht niet lang kan vasthouden. De dromerige melancholische BR kan ik goed hebben maar dat hebben ze op vorige platen wel eens beter gedaan in mijn beleving. Op “Melody of certain damaged Lemons” en “Misery is a Butterfly”bijvoorbeeld.

Twijfel tussen 3,5 en 4.0 maar door de mooie instrumentatie en melodieën toch voordeel van de twijfel. Voor mij ‘not for me’ en ‘before’ als uitschieters. Maar die teksten man… ‘i really care about you… i only care about two’ ‘ran with the flowers’ ‘take her to the dolphin sea’, met dat gezongen accent erbij… ‘and she greets every horse morning sunshine harry how are you??!?’ Okee… toch 4 sterren.

Als Steve Shelley in 1995 met Sonic Youth het magistrale Washing Machine met de prachtig beeldende The Diamond Sea soundscape uitlopen heeft afgerond ontstaat er tijd om zich op zijn nevenprojecten te richten. Het in New York gevestigde Blonde Redhead komt in zijn vizier en als producer raakt hij verslaafd aan hun jazznoise sound. De basis van dit bijzondere drietal is gelegd. Bijzonder omdat de tweelingbroers Simone en Amedeo Pace een Italiaanse achtergrond hebben en zangeres Kazu Makino juist Japanse roots in haar aderen heeft. Ondanks dat het trio continu in beweging blijft en nieuwe invalshoeken verkent blijft men ze voor langere tijd in die noisehoek onderbrengen. Die verfijning levert melodieuze dreampop albums op, maar als in 2014 het minder goed ontvangen Barragán verschijnt zijn de kaarten geschud en is het spel grotendeels uitgespeeld. Kazu Makino brengt Adult Baby uit, waaraan de vroeg overleden Ryuichi Sakamoto nog zijn medewerking verleent, maar verder blijft het angstvallig stil. Toch benutten ze de afgelopen jaren om daadwerkelijk aan een opvolger te werken. Het is vooral aan de corona te danken dat dit proces in een vertraagde modus terecht komt.

Het lome Indian Summer tribal ritmische Snowman is de aankondiging van een ander seizoen, een andere tijd. We verlangen naar de lente maar moeten eerst in staat zijn om de winter in ons hart te sluiten. We vergeten dat het veelvoud aan lichtjes vooral aan de donkere kerstperiode gekoppeld wordt. Dit contrast versterkt juist het licht, omdat die schittering in de zomer zo vanzelfsprekend is. De Snowman triphop is een adembenemende Noorderlicht aura en speelt op onze sensitiviteitservaring in. Snowman is de verrijking van het Blonde Redhead geluid. Het is Amedeo Pace die de liefde voor het schrijven terugpakt, de liefde voor eenvoudige klinkende liefdesliedjes waarin de complexiteit er een dansbare klokwijzer slinger aan geeft. De tijd heeft zich als een zwijgend stilleven gemanifesteerd, Snowman is een door elkaar geschudde glazen sneeuwbol, waarin ronddwalende deeltjes die hechtenis opzoeken.

Deze culturele verstandshuwelijk doorbreekt het langdurige gemis, want wat hebben we Blonde Redhead toch gemist. Snowman is slechts het voorgerecht, een verfijnde amuse om de smaakpapillen op gang te brengen. Ontspan je, Sit Down for Dinner, geniet van alles wat komen gaat. Sit Down for Dinner is een nostalgische overnachting in hotel melancholica, met vooral veel gepasseerde herinneringen. Het gemis van de familiaire tafelgesprekken in de avond, het gemis van het gezamenlijk momenten delen. De tragiek van de Kiss Her Kiss Her zwoelheid zit hem in het afdwingende verlangen. Kazu Makino eist niet alleen de song op, ze eigent deze toe en drapeert een warmbetoverende glans over het kitscherige retrogeluid. Het zichtbare einde van het jaar kondigt zich aan, we breken met het verleden om die doorstap te maken. Het is zo voorzichtig breekbaar, fout bijna, en toch voelt het allemaal zo goed, vertrouwd zelfs. Terwijl het in geen opzichte met die oude Blonde Redhead sound te rijmen valt.

Het rusteloze melancholische Not for Me kijkt verder dan het licht en raast in hoog tempo deze schoonheid voorbij. Uiteindelijk verlangen we naar perfectie, maar deze krijgt amper de kans om zich te openbaren. Het zit hem in die kleine dingen. Waarom altijd groot willen uitpakken. Not for Me staat bij die natuurbeleving stil. We ontvluchten het stromende water om de bloemen te bereiken, en verliezen hierdoor het oog voor de pracht van de omgeving. Waarom gunnen we ons niet deze stilstand, de pandemie maakt deze bewustwording mogelijk, al zijn we dat al snel vergeten. Vergeten en doorpakken, de achterliggende tijd inhalen. Het onmogelijke waar maken. Het futuristische seventies Melody Experiment kondigt het begin van het einde aan. We springen in het nietszeggende heelal, verliezen ons in het tijdsbesef en laten ons op insomnia drugsklanken wegzweven. Het grote zwarte gat wenkt ons. Waarom hebben we behoefte aan die achterliggende leegte, die eeuwige rust. Waarom offeren we daar de leefklimaat zekerheid voor op.

In de bedaarde Rest of Her Life kalmte bewoont Blonde Redhead het onafgesloten verleden, daarna wordt pas de hoofdmaaltijd geserveerd. Het down to earth Sit Down for Dinner, Pt. 1 geeft bezinning en bezieling. Het is amper voor te stellen dat dit ooit zo destructief rusteloos gezelschap deze zoektocht in werking zet. Blonde Redhead ontgroeit haar groeipijnen en heeft een serene zekere kijk op het bestaan. Ze elimineren het avontuur waarna er alleen minimalistische puurheid overblijft. De melodielijnen wikkelen zich als een warme dikke veilige wollige deken om je heen. Het is allemaal te mooi, bijna te perfect. Ze verdrijven de oneffenheden totdat er enkel schoonheid overblijft. Het is echter schijn, tekstueel klampt Blonde Redhead zich weldegelijk aan die onderliggende angstpijn vast. Ze waarschuwen de onschuldige jeugdigheid juist voor het onderliggende gevaar. Gelukkig gooien ze er in het soepel speelse Sit Down for Dinner, Pt. 2 de versnelling erin. Het grote risico van dreampop is dat je in die slaapverwekkende klankentrip blijft hangen, hier trekt vooral de sensuele verleidende Kazu Makino je bijna smekend de realiteit in en sleurt ze je dwingend uit die eeuwigdurende Endless Summer weg. De claustrofobische beklemmende ondertoon legt de zwarte ziel bloot, je jong om te sterven, te oud om te leven.

Is het slechts een boosaardige droom? I Thought You Should Know heeft een zalvende in het reine komende evangelische werking. Is het mijmerend dromerige Before al het eindstation, of is het juist een tijdelijke tussenstop? Een herhalende film of een coördinatie van de hervonden bevindingen? Blonde Redhead blijft een raadselachtige band welke zich niet laat ontleden. If dooft het gevonden licht om gelukzalig fluisterend in de duisternis te verdwijnen. Er hangt iets neerslachtigs overheen, een laatste afscheid. Kazu Makino benadrukt tijdens het opnameproces al dat er een grote kans bestaat dat dit de laatste Blonde Redhead plaat zal zijn. Zo voelt het ook, na het instrumentale samenvattende sfeervolle Via Savona pianostuk blijft enkel de stilte over.

Blonde Redhead - Sit Down for Dinner | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Beetje moeilijk om in te komen. Ligt aan de zang van Kazu, die mij nu een stuk minder bevalt dan op de vorige albums. Word er licht kriegel van. Terwijl ik de stem van Kazu nou net zo’n fijn element in de muziek van Blonde Redhead vind. Kan de vinger er niet precies op leggen waar het hem op dit album aan schort. Toch mijn beoordeling verhoogd naar 4*. Iets te royaal wellicht, maar de melodieën en orkestratie zijn fraai. Mooie sfeer heeft het album. Laat zich goed draaien voor of na de laatste van Slowdive. Ook hier Indian Summer vibes. Album deed het goed bij het begin van deze toch wat zwoele oktoberavond…met te hoge temperaturen en een teveel aan blad aan de bomen om het album van de maand op de speler te leggen.

Zwoele zomeravond? Het was herfst vandaag in Groningen. Zet snel het album van de maand maar op vanavond.
Deze van Blonde Redhead is muzikaal fraai ingetogen op de zang na, daar kan ik CD wel weer in volgen.

Maar ik was vandaag niet in Groningen. En jij niet hier. Zomeravond was het niet, maar een zwoelige vroege herfstavond was het hier echt wel. En dit album was daarbij een mooie soundtrack.

Het album valt in z'n totaliteit ietwat tegen. Vooral hyped vanwege het meesterwerkje Melody Experiment (wat begint dat nummer als een baas) Snowman komt ook in de buurt van dat nummer maar de rest is helaas niet van dat zelfde niveau. Al gaat dit album toch meer luisterbeurten krijgen. Benieuwd naar hun oudere werk. Al kende ik de singles Equus en Misery Is A Butterfly nog van de StuBru tijd uit 2004.

Vooralsnog ervaar ik dit als een vrij taai album. Ik vond nochthans lekker toegankelijk, maar over de hele breedte is het album vrij traag en nog niet erg pakkend. Zal wel wat tijd nodig hebben om te landen.

Ik heb er behoorlijk wat tijd voor nodig gehad, maar ik ben eruit: heel erg mooi! Wat een mooie bijzondere dromerige plaat. Misschien wel mijn plaat van het jaar…

Snowman is mijn nummer van 2023. Prachtig zou mijn buurman zeggen!

Moet mijn uitspraak een dag later al relativeren: Snowman is 1 van de mooiste nummers van 2023, maar zeker niet HET nr van afgelopen jaar (wat dat wel is geen idee).

Klopt, dat was namelijk Throne of Amber van het album Albion van Harp!

Nou dat is idd ook een pareltje! Goed dat je Harp onder de aandacht brengt,

Dan ook maar serieuzer reageren. Jaren geleden hoorde ik op bezoek muziek die mij pakte maar me onbekend was. Zoals toen gewoonte was (?) kreeg ik van 23 van Blonde Redhead meteen een gebrand kopie mee. Dat moet ergens in 2009 of '10 zijn geweest. Wat me vooral aantrok waren de voortdenderende drumbeats in combinatie met de ijle zang van een dame waarmee het album begon, gevolgd door meestal iets ingetogener muziek met diezelfde stem. De eerste weken frequent gedraaid en in de jaren daarna zo heel af en toe, om meestal halverwege iets anders op te zetten.

Zovele jaren later is Sit Down for Dinner het eerste album dat ik na die kennismaking in zijn geheel beluister, al ben ik het trio via de pers blijven volgen. Wat dat betreft was 23 blijven hangen. Wat blijkt: dit is pas hun derde album in die tijdspanne?!

De drums 'n' bass-invloeden van toen hoor ik niet meer, wel conventioneel slagwerk. Ook opvallend is dat behalve de dame (ze bleek Kazu Makino te heten) de man (Amadeo Pace - vernoemd naar Mozart?) vaak zingt.
Verder is de muziek kalmer. Op Rest for Her Life klinkt zelfs een akoestische gitaar. Het titelnummer komt in twee delen voorbij, eerst ingetogen en dan met een ontspannen drumcomputertje - toch weer.

Net als toen hoor ik Blonde Redhead het liefst uptempo - maar dat heb ik bij veel namen, om het even in welk genre. In dit geval bovendien graag met de stem van Makino. Mijn favorieten zijn daarom Melody Experiment en vooral Before. Dank aan Juveniles om met zijn opmerking over zijn überfavoriet van dit Sit Down for Dinner mijn aandacht te trekken! Een lekker dreampopplaatje.

Om de twijfelaars (waaronder ikzelf, beken ik) te overtuigen....

Hoe vaker ik deze draai, hoe meer verslingerd ik er aan raak. Vorig jaar pas echt in aanraking gekomen met Blonde Redhead, door hun meesterwerk Misery is a Butterfly.

Blonde Redhead maakt de muziek waar ik het meest van hou. Dromerig, zweverig, zwoel, spannend. Fijn voor de achtergrond, maar geenszins saai bij een meer aandachtige luisterbeurt.

Ik kan niet wachten ze op Primavera Sound live aan het werk te zien.
En als ze dan veel van dit album spelen, geen enkel probleem. Not For Me, Snowman, Melody Experiment, Before, Via Savona, wat een rijtje prijsnummers, zeg.

En anders gewoon in Breda eind augustus!

En dag eerder zijn ze in Haarlem (Patronaat) ook te zien.

Gisteravond in Breda in de Mezz gaan kijken. Superrelaxed om te voet van huis uit naar een concert te wandelen.
Ik was onder de indruk. Erg goed geluid, fantastische drummer, mooi gitaarlijnen en Kazu bleef onder mijn irritatiegrens en had erg de gunfactor. Fijne avond waarbij de nummers van dit album uitstekend uit de verf kwamen.

Na negen jaar pauze zo waar een nieuw album van Blonde Redhead. En zeker een van de betere albums van de Amerikaanse band die dit jaar haar 30 jarig jubileum viert.

Blonde Redhead, het iconische trio uit New York, heeft altijd een unieke positie ingenomen in de alternatieve muziekscene. Met hun kenmerkende mengeling van dreampop, shoegaze en art rock, hebben ze sinds hun oprichting in de jaren negentig een trouwe schare fans opgebouwd. Hun nieuwste album, Sit Down for Dinner uit 2023, markeert een nieuw hoogtepunt in hun oeuvre. Na een lange pauze sinds hun laatste release in 2014, keert de band terug met een album dat even introspectief als innovatief is, en waarin hun geluid verder evolueert zonder hun wortels te verloochenen.

Algemene Stijl en Genres
Sit Down for Dinner is een prachtige mix van verschillende muzikale genres, waarin Blonde Redhead hun kenmerkende etherische stijl combineert met invloeden uit de post-rock, dreampop en zelfs hints van jazz en elektronica. De sfeer van het album is vaak dromerig en introspectief, met rijke, gelaagde geluiden die een bijna hypnotische werking hebben. Het is een album dat zowel subtiel als krachtig is, en dat de luisteraar meeneemt op een emotionele reis die zowel rustgevend als opwindend is.

Productie en Geluidskwaliteit
De productie van Sit Down for Dinner is werkelijk subliem. Elk nummer is zorgvuldig opgebouwd, met een perfecte balans tussen de verschillende instrumentale lagen en de betoverende zang van Kazu Makino. De geluidskwaliteit is kristalhelder, met een diepte en ruimte die de luisteraar volledig in het album onderdompelt. Er is een duidelijke aandacht voor detail, van de subtiele elektronische elementen tot de delicate akoestische gitaarpartijen, wat resulteert in een sonisch landschap dat zowel rijk als verfijnd is.

Nummers van het Album
Het album opent met Snowman, een nummer dat een sfeervol en fijn ritme introduceert. De melancholische melodieën en subtiele ritmische ondertonen creëren een warme, intieme sfeer die de luisteraar onmiddellijk in de wereld van Blonde Redhead trekt.

Vervolgens Kiss Her Kiss Her): Dit dromerige, serene nummer is als een zwevende wolk van geluid. De zachte, etherische zang gecombineerd met delicate instrumentatie zorgt voor een bijna spirituele luisterervaring, waarbij de grenzen tussen droom en werkelijkheid vervagen.

Not for Me is een meeslepende en ontspannen track die een gevoel van kalmte en reflectie oproept. De minimalistische aanpak, met focus op zang en baslijnen, maakt het tot een ingetogen hoogtepunt van het album.

Daarna Melody Experiment: Dit nummer is een van de meest aanstekelijke en vrolijke op het album. Met een ritmische drive en sprankelende melodieën nodigt het uit tot beweging, terwijl het tegelijkertijd de complexiteit en veelzijdigheid van de band laat zien.

Rest of Her Life is bijzonder speels en lichtvoetig, met een bijna kinderlijke onschuld die door de melodieën heen schemert. De speelse percussie en luchtige zang maken het tot een nummer dat charmeert door zijn eenvoud en eerlijkheid.

Sit Down for Dinner Pt. 1, Dit ingetogen nummer is een introspectieve pauze in het album. De minimalistische arrangementen en zachte, bijna fluisterende zang creëren een meditatieve sfeer die uitnodigt tot diepe overpeinzing.

Sit Down for Dinner, Pt. 2: Als tegenhanger van deel 1, is dit een enthousiaster en energieker nummer. De opbouw van spanning en de uitbarsting van emotie maken het tot een dynamisch en krachtig middelpunt van het album.

I Thought You Should Know begint voorzichtig en verkennend, met subtiele harmonieën en delicate instrumentatie. Het evolueert langzaam, waarbij het thema van onzekerheid en ontdekking centraal staat, wat een gevoel van emotionele diepgang geeft.

Before is een up-tempo nummer dat sprankelt van energie. De wervelende melodieën en ritmische structuur creëren een bruisende sfeer die zowel opwindend als meeslepend is, en die de luisteraar volledig in zijn greep houdt.

Met een hoopvolle toon en oprechte tekst, biedt If een gevoel van optimisme te midden van de introspectieve sfeer van het album. De melodie is eenvoudig maar effectief, en versterkt het gevoel van licht aan het einde van de tunnel.

Het album sluit af met Via Savona, een afwachtend en sober nummer dat hypnotiserend werkt. De herhalende melodieën en ingetogen productie bouwen langzaam op naar een beklijvende climax, waarmee het album op een memorabele manier wordt afgesloten.

Aanbeveling
Sit Down for Dinner is een album dat een breed publiek zal aanspreken, van liefhebbers van alternatieve muziek tot diegenen die op zoek zijn naar een introspectieve en emotioneel resonante luisterervaring. Het is bijzonder geschikt voor degenen die houden van gedetailleerde en atmosferische soundscapes, en voor wie muzikaal vakmanschap en emotionele diepgang belangrijke criteria zijn. Met zijn rijke texturen en gelaagde composities biedt het album een meeslepende reis die zowel hart als geest raakt. Sit Down for Dinner is niet alleen een terugkeer naar vorm voor Blonde Redhead, maar ook een bewijs van hun blijvende relevantie in de hedendaagse muziekscene.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl