Slowdive - Everything Is Alive (2023)

Zelf heb ik de visie dat het merendeel van de bands hooguit een houdbaarheidsdatum van tien jaar hebben waarna ze inspiratiearm in herhaling vallen en eigenlijk niet meer dan vijf albums moeten uitbrengen. Het shoegazer subgenre beleeft hun hoogtijjaren rond het startpunt van de jaren negentig. My Bloody Valentine levert het onovertroffen Loveless af, waarna het net zo meesterlijke Nowhere van Ride en het adembenemende Souvlaki van Slowdive volgen. De shoegazer beweging zwakt af en het baanbrekende drietal neemt op tijd van de muziek business afstand waardoor die mythische waarde van de platen geconserveerd blijft. Zo’n twintig jaar later verovert een volwassen My Bloody Valentine met M B V opnieuw de markt en ook Ride volgt al snel met het redelijk overtuigende Weather Diaries poging. Slowdive is een ander moeilijk verhaal, die doen een stapje terug en pakken de Souvlaki draad weer op, en borduren daar met het gelijkwaardige naar de band genoemde Slowdive op voort.

In het interview met Written In Music benadrukt zanger gitarist Neil Halstead nogmaals dat moment dat het vertrouwen van het Creation label tot een minpunt is weggeëbd. De wereld was nog niet klaar voor de experimentele lang uitgerekte abstracte Pygmalion nummers. Een commerciële zelfmoord waarmee ook een band als The Stone Roses met Second Coming hun eindvonnis bij het grotere Geffen tekent. Creation durft dat risico niet te nemen waardoor Slowdive op een zijspoor belandt. Het platenwereldje is hard, Oasis neemt de rol van het nieuwe paradepaardje over en ze hebben Slowdive niet meer nodig. Er volgt na de goed ontvangen Slowdive release een geslaagde tournee waarmee ze ook de uitverkochte Paradiso poptempel bezoeken. Het gezelschap trekt zich in 2020 in de studio terug en werkt aan de opvolger, maar dan gooien de pandemie en het overlijden van de moeder van zangeres Rachel Goswell en de vader van drummer Simon Scott zwart roet in het eten.

Dan komt in april het bericht naar buiten dat Slowdive de nieuwe Everything Is Alive plaat heeft afgerond en dat deze op 1 september zal verschijnen. Eind juni brengen ze het vooruitgeschoven Kisses uit. Deze nostalgische stevige rocksingle memoreert aan het betere New Order werk en heeft heerlijke lichtvoetige gitaargolven waar een soepel dromerig zingende Rachel Goswell de krachtige leadzang van Neil Halstead versterkt. Een commerciële verfijning waarbij ze het verleden niet vergeten maar nadrukkelijk voorkomen om in herhaling te vallen. Kisses is ouderwets ochtend dagdromend slaperig, met ondanks dat het een aankondigende lenteplaat is de broeierigheid van een dreigende regenbui. Dan ben je uiteraard benieuwd of Everything Is Alive die Indian Summer najaar beleving van deze september release uitdraagt. Het zacht ruisende Skin in the Game verschijnt een maand later, continueert die verwachtingen en ademt ook dat jaren tachtig gevoel uit. Aan het einde van de tunnel weerkaatst het hoopvolle licht je tegenmoet. Weer een prachtige single waardoor mijn opgewekte nieuwsgierigheid alleen maar toeneemt.

Shanty is inderdaad zwaar postpunk elektronisch, al vallen zeer snel heftige ontregelde gitaarexplosies in om de spacende ruimte van het kenmerkende verdrongen shoegazer geluid vrij te maken. Slowdive heeft door de familiaire dieptrieste omstandigheden een flinke deuk opgelopen waardoor er een serieuze treurige mineurstemming over het bewolkte lage drukgebied van de opener hangt. Slowdive koestert de gedateerde momenten uit de jeugd, en vult deze met toegankelijke soundscapes in. Het houvast om versleten herinneringen opnieuw kleur te geven. Een noodzakelijke bewuste verbreding, om het rouwproces beter te begrijpen ligt de nadruk dus veel intenser op de verlichtende deprimerende new wave toevoegingen. Intenser, beter kun je het niet verwoorden. Heeft shoegazer iets ingetogen, afwezigs in zich, hier breekt Slowdive die opgebouwde muren af. Zo dichtbij die emotionele kern ben je niet eerder gekomen. Rachel Goswell wast de onschuld weg en openbaart zich zo schoon en rein mogelijk aan de buitenwereld.

Het aardse bezinnende op het gedachtengoed van The Cure functionerende Prayer Remembered gebed is woordloos, een bezield bijna kerkelijk moment om tot jezelf te komen. Rust en evenwicht, zalvend en vergevend, heilig spiritueel. De geduldig berustende Andalucia Plays liefdesverklaring heeft vrijwel dezelfde aanpak met het enige verschil dat de ontroerend fluisterende voorganger Neil Halstead hier wel verbaal bij zichzelf de biecht afneemt. Het is prima, meer verlang je niet. Dan is het sprookjesachtige Alive stukken minder realistisch. Met deze aanpak verzuipen ze net niet in het bedwelmende The Mission vaarwater maar ontvluchten ze wel hun kenmerkende moerasdonkere sound. Het is vooral bassist Nick Chaplin die hier het verschil maakt. Het enige kritische smetpuntje is de afgeraffelde fade out, in die afronding laten ze wel wat winst liggen.

Het magische opbouwende Chained to a Cloud begint met een filmisch klankenspel en een simpel blikkerig drumbeat ritme waarna vintage Slowdive dreamnoise het overneemt. Ze beheersen het kunstje nog steeds, al voelt het zeker niet als een eenvoudig kunstje aan. Een spaarzaam van haar stem gebruik makende Rachel Goswell zingt beter dan ooit tevoren en Neil Halstead laat zijn vocale echo’s volgzaam in de dreigende vloedgolven verzuipen. De ingehouden spanning presenteert zich in het afsluitende uptempo opwindend bevreemdende The Slab, waar ze nogmaals overtuigend hevig mee uitpakken. Stel dat het Everything Is Alive souvenir de definitieve Slowdive zwanenzang zal zijn, is dat prima. Het is goed zo, het verhaal is verteld, de hoofdstukken zijn uitgeschreven. Alles leeft, behalve de onvermijdelijke dood.

Slowdive - Everything Is Alive | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Slowdive - everything is alive - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Slowdive - everything is alive
De comeback van Slowdive in 2017 leek te blijven steken op één album, maar met everything is alive laat de Britse band horen dat het nog springlevend is en levert het een album af dat niet onder doet voor haar beste werk

De Britse band Slowdive heeft op haar vijfde album niet veel tijd nodig om de luisteraar te overtuigen. Op everything is alive vertrouwt de band op een aantal beproefde ingrediënten uit het verleden, maar voegt het ook meer elektronica en wat andere invloeden toe, waaronder invloeden uit de postpunk. Het nieuwe album van de roemruchte band bevat een aantal lange en vaak lome en sfeervolle tracks, maar onderhuids kan het aardig rommelen, wat weer prachtig contrasteert met de zachte stemmen van Neil Halstead en Rachel Goswell. Slowdive maakte in de jaren 90 drie onbetwiste klassiekers, maar het nu verschenen everything is alive doet er echt niet voor onder. Prachtalbum.

De Britse band Slowdive werd in 1989 opgericht en groeide in de jaren 90 uit tot een van de vaandeldragers van de shoegaze. De band leverde met Just For A Day uit 1991, Souvlaki uit 1993 en Pygmalion uit 1995 drie geweldige albums af. Het zijn albums die worden geschaard onder de kroonjuwelen van de shoegaze, maar de Britse band liet zich zeker niet beperken door het keurslijf van het destijds gloednieuwe genre en verwerkte ook invloeden uit omliggende en wat verder weg gelegen genres, wat de albums van de band nog wat mooier en intrigerender maakte.

Ondanks de schoonheid van de albums van Slowdive werd de band gedumpt door het Creation label van Alan McGee, waarna een doorstart als Mojave 3 volgde. Mojave 3 maakte voor het roemruchte 4AD label vijf uitstekende albums, waarop het vizier net wat meer op de dreampop, slowcore en sadcore werd gericht en hiernaast waren er interessante soloprojecten van met name Rachel Goswell en Neil Halstead. Vanaf 2014 stond Slowdive weer met enige regelmaat op het podium, wat in 2017 een verassend sterk titelloos comeback album opleverde.

De opvolger van dit album werd flink vertraagd door de coronapandemie, maar deze week is met everything is alive (geen hoofdletters) dan toch nog het vijfde album van Slowdive verschenen. Het album werd gemaakt in de oerbezetting van de band met bassist Nick Chaplin, drummer Simon Scott, gitarist Christian Savill, gitarist, toetsenist en zanger Neil Halstead en zangeres Rachel Goswell.

Het album opent met aan Kraftwerk herinnerende elektronica, maar wanneer de andere instrumenten en de zang invallen klinkt het toch al snel als Slowdive. De Britse band verwerkt nog altijd invloeden uit de shoegaze in haar muziek, maar everything is alive heeft zich ook stevig laten beïnvloeden door de postpunk, zeker in de wat donkerdere tracks, die meer dan eens aan The Cure doen denken.

De combinatie van gruizige gitaarmuren met hier en daar gitaarexplosies, diepe bassen, subtiele drums, wolken met zweverige synths en de nog altijd prachtige stemmen van Rachel Goswell en Neil Halstead werkt wat mij betreft nog net zo goed als in de jaren 90, maar Slowdive is zeker niet blijven hangen in het decennium waarin het zo genadeloos werd gedumpt door haar label.

Het nieuwe album van de Britse band bevat acht tracks, waarvan de helft langer dan vijf minuten duurt en de andere helft hier dicht tegenaan zit. In de wat langere tracks is volop ruimte voor stemmige passages en het instrumentale prayer remembered heeft zelfs een filmisch karakter. Op everything is alive kan het meerdere kanten op met Slowdive, wat een uitstekend album oplevert, dat steeds weer de aandacht trekt met subtiele accenten en wonderschone passages.

Het tempo ligt op het hele album laag en de sfeer is op het eerste gehoor misschien wat dromerig maar uiteindelijk vooral donker, wat het gevolg is van de trieste persoonlijke en familieomstandigheden waarmee meerdere bandleden te maken kregen de afgelopen jaren. Het album is donker, maar zeker niet deprimerend, want achter de donkere wolken schijnt de zon.

Er zijn niet veel bands die er in slagen om na lange afwezigheid terug te keren met een geslaagd album en er zijn er nog minder die het comeback album een goed vervolg weten te geven. Slowdive slaagt hier wel in, want everything is alive klinkt geen moment overbodig en is wat mij betreft een zeer waardevolle aanvulling op het nog altijd kleine maar bijzondere oeuvre van de band. Het zou zelfs zomaar uit kunnen groeien tot een van de beste albums van de band en dat zegt wat. Erwin Zijleman

Ergens in juni kwam ik erachter dat er een nieuw Slowdive op handen was, en sindsdien heb ik de dagen afgeteld naar 1 september. Normaal luister ik geen singles, maar bij ‘Kisses’ kon ik het toch niet laten en dat was een hele geruststelling, want toen wist ik dat het helemaal goed zou komen met dit nieuwe album. Dat vertrouwen was inderdaad helemaal terecht.

Misschien wat meer elektronische accenten dan we gewend zijn, misschien wat verrassende hoofdknikjes richting The Cure, misschien wat meer evenwicht tussen hemelse en aardse composities, maar everything is alive is vooral nog steeds heel erg Slowdive, en dat is het enige wat ik vooraf wenste.

Bijzondere plek
Want Slowdive neemt bij mij een heel bijzondere plek in. Er zijn weinig bands waarmee ik zo’n diepe emotionele connectie voel als met deze band. Souvlaki (1993) hoorde ik voor het eerst in mijn tienerjaren en toen kon ik er niet zoveel mee, maar zo’n tien jaar geleden, na het zien van de prachtige film Mysterious Skin (2004) van Gregg Araki, was ik om en werd ik een trouwe volgeling van de Slowdive-beweging.

Respect
Hoe deze band in ruim dertig jaar een bescheiden maar weergaloos oeuvre heeft opgebouwd, waarbij ieder album heel duidelijk het Slowdive-stempel draagt zonder in herhaling te vallen, hoe ze na een pauze van ruim twintig jaar terugkeerden met een album dat misschien wel de beste uit hun discografie is (al is het wel heel erg moeilijk kiezen), hoe ze met slechts vijf albums in dertig jaar de vaandeldragers van de dream pop zijn geworden, dat dwingt respect af.

Maar zoals ik al zei, mijn liefde voor deze band komt uiteindelijk vooral voort uit wat ik allemaal voel als ik naar Slowdive luister. Heel lang was The Smiths de band waar ik naar greep als ik me niet zo goed voelde, maar sinds een aantal jaren heeft Slowdive dat stokje overgenomen. Er is voor mij geen band die verdriet en lijden op zo’n warme en liefdevolle manier tot uitdrukking brengt, zodat ik me niet alleen begrepen voel door de muziek van Slowdive, maar ik er tegelijkertijd ook enorm door getroost word.

Helend
Er gaat echt een helende werking uit van deze muziek. De dromerige gitaarpartijen stellen me gerust, de mistige waas die over veel van hun nummers ligt is als een warm dekentje dat enorm veel comfort biedt en als ik dan ook nog de zalvende zang van Rachel Goswell en Neil Halstead hoor, dan weet ik zeker dat alles weer goedkomt. Slowdive is ook zo’n beetje de enige band waar de teksten mij niks uitmaken, alles wat die band doet speelt volledig op mijn gevoel zonder enige tussenkomst van het verstand en dat maakt de band voor mij heel bijzonder.

Je kunt van alles aanmerken op dit nieuwe album, misschien wat te veilig, misschien een beetje makkelijk gebruik gemaakt van fade-outs, maar feit is dat de acht nummers wederom dat unieke gevoel weten te bewerkstelligen dat geen enkele andere band voor elkaar weet te krijgen. Iedereen heeft af en toe een rots in de branding, een veilige haven nodig en de muzikale versie daarvan is voor mij ontegenzeggelijk Slowdive. Everything is alive bevestigt wat mij betreft de grootsheid van deze band alleen nog maar meer.

Blogpost

Normaal zou ik dit album gelijk op vinyl aangeschaft hebben, maar er ontbrak iets en ik heb het laten liggen.

Dat ontbrekende stukje was er vanavond ineens. Zonsondergang met een prachtige lucht, al wat eerder donker, je voelt dat de herfst niet ver weg is en toch krijgen we waarschijnlijk nog een zomerse week. Een overgang waar ik het zelf altijd wat lastig mee heb als zomermens zijnde wetende dat de donkere, grauwe maanden er aan zitten te komen waar ik vrij slecht tegen kan.

Bij al deze gedachten en de natuur die zelf z'n werk deed stond dit album op. Het juiste moment. Ineens kwam het goed binnen. De connectie was er.

Wederom een prachtalbum, en dat het misschien wat minder spannend of baanbrekend is kan mij niet zo veel schelen. Het enige minpuntje? De al vaker genoemde fade-outs.

Schitterend album vol zalvende en helende muziek. Ik heb het hier al verschillende keren gelezen, maar 'Alife' had ook van mij eindeloos door mogen gaan. Prachtig en stoer hoe dit gezelschap zich keer op neer niets lijkt aan te trekken van al datgene wat je op ze aan zou kunnen merken (weinig pit, makkelijke fade-outs, middle of the road sound) en steeds weer tot de kern komt van wat ze zo goed maakt. Zo'n track als 'Kisses' vond ik als vooruitgestreefde single wat aan de veilige of saaie kant, maar landt volledig binnen de albumcontext. Ik hoor hier veel terug van de kwetsbaarheid die Souvlaki en Pygmalion zo mooi maakt en die Slowdive tot zo'n uniek gezelschap maakt.

De Nederlandse band The Sheer ( wie kent ze nog) had ooit een album the Keyword is Excitement. Slowdive had dit album the Keyword is Realm kunnen noemen.

Want wat een prachtige sfeer ademt dit album uit, gewoon 1 lange heerlijk zomerse sleazy dreamshoegaze.

En het is voorbij voor je het in de gaten hebt. Gelukkig hebben we nog een repeat knop.

1 van de platen van het jaar, en Kisses gaat ook op voor beste nummers van 2023.

@BKS, van mij mag het weer volgend jaar.

Mijn 1e kennismaking met Slowdive was pas in 2017 met het uitkomen van “Slowdive”. Heel het oude repoirtore ingedoken en samen met het fenomenale concert op YT (Live at the Garage Londen 2017) werd Slowdive een favoriet van mij.

Was dus ook erg benieuwd naar deze nieuwe CD. De eerder uitgebrachte nummers beloofde al veel goeds maar nu als geheel is het betoverend mooi.
De donkere kant van The Cure is dichtbij (“prayer remembered” en “andalucia plays”) maar de synthesizer toevoegingen in “shanty” en “chained to a cloud” geven genoeg lucht.
Voor mij zijn het vooral de Shoegaze gitaar dekentjes die in elk nummer opduiken die dit een prachtig album maken.

Eigenlijk is deze cd iets te vroeg uitgekomen want het is voor mij de ideale soundtrack om de herfst en winter mee door te komen, nu met 30 graden buiten komt hij net niet helemaal tot zijn recht.

Voor mij nu al de beste cd van dit jaar, alleen een nieuwe (donkere) cd van The Cure zou misschien een concurrent kunnen worden.

Prettige plaat die een fijne afwisseling vormt op mijn doorgaans metalen muziekdieet. De mooie synthklanken, de productie... het spreekt me zeker aan. Na 42 minuten merk ik echter wel dat ik weer toe ben aan rauwe en minder gepolijste muziek.

Ik lees alweer veel kritiek elders, goed dat men hier positief is, want ik ben dat zeurderig gedrag van elders eigenlijk wel grondig beu. Nu opgelegd dus. Misschien en goed mogelijk dat het om een groeier gaat, maar ik heb toch het gevoel dat dit mij wat minder ligt dan de voorgaande albums of het minder blijft kleven. Maar goed, de singles die eerder werden uitgebracht doen dat ondertussen al wat meer, dus misschien is het gewoon een kwestie van meer luisteren. Maar het zou me toch verbazen mocht ik het ooit hoger zetten dan gelijk welk ander album die ze eerder uitbrachten. Nuja, dat moet je eigenlijk ook niet verwachten.

Prachtig plaatje dit. Ik leerde deze band kennen op een manier die waarschijnlijk wat ongebruikelijk zal zijn: via het solowerk van Neil Halstead. Heeft muzikaal erg weinig hiermee te maken, zit meer in de Nick Drake-hoek. Maar de drie platen die hij tussen 2002 en 2012 uitbracht zijn stuk voor stuk pareltjes. Hopelijk komt er ooit nog een vervolg op, die laatste is dus inmiddels ook weer meer dan tien jaar oud. Ik wist wel dat hij ook van een band was, maar ben Slowdive later gaan checken en vond het wel fijn klinken maar echt hangen bleef het niet. Dan sprak zijn andere band, Mojave 3, mij toch meer aan, dat lag ook wel wat meer in de hoek van dat solowerk. Inmiddels ben ik ook groot Slowdive-fan, het is echt van die muziek om door opgezogen te worden en waar je nieuwe dingen in kan blijven horen ook. En uiteraard bijzonder invloedrijk. Ik lees dat velen de vorige plaat sterker vonden, maar ik vind deze veel meer op zichzelf staan. Je hoort dat de band niet zozeer bezig is hun naam waar te maken, maar muziek maken die ze willen maken. Dat moet bevrijdend zijn. Hopelijk blijven ze daar mee doorgaan, al hoop ik dus erg dat Neil ook wat momentjes tussendoor weet te vinden om z'n solocarrière voor te zetten.

Mooi artwork ook trouwens, maar wel vrij teleurstellend dat de vinylversie in wat saaiig zwart-wit gestoken is. Vreemd eigenlijk wel, het rood van de digitale versie (die hier op MuMe er ook bijstaat) is toch 'objectief' aanzienlijk mooier? Of wie denkt daar toch anders over?