Slowdive - Everything Is Alive (2023)

Link?

Zelf heb ik de visie dat het merendeel van de bands hooguit een houdbaarheidsdatum van tien jaar hebben waarna ze inspiratiearm in herhaling vallen en eigenlijk niet meer dan vijf albums moeten uitbrengen. Het shoegazer subgenre beleeft hun hoogtijjaren rond het startpunt van de jaren negentig. My Bloody Valentine levert het onovertroffen Loveless af, waarna het net zo meesterlijke Nowhere van Ride en het adembenemende Souvlaki van Slowdive volgen. De shoegazer beweging zwakt af en het baanbrekende drietal neemt op tijd van de muziek business afstand waardoor die mythische waarde van de platen geconserveerd blijft. Zo’n twintig jaar later verovert een volwassen My Bloody Valentine met M B V opnieuw de markt en ook Ride volgt al snel met het redelijk overtuigende Weather Diaries poging. Slowdive is een ander moeilijk verhaal, die doen een stapje terug en pakken de Souvlaki draad weer op, en borduren daar met het gelijkwaardige naar de band genoemde Slowdive op voort.

In het interview met Written In Music benadrukt zanger gitarist Neil Halstead nogmaals dat moment dat het vertrouwen van het Creation label tot een minpunt is weggeëbd. De wereld was nog niet klaar voor de experimentele lang uitgerekte abstracte Pygmalion nummers. Een commerciële zelfmoord waarmee ook een band als The Stone Roses met Second Coming hun eindvonnis bij het grotere Geffen tekent. Creation durft dat risico niet te nemen waardoor Slowdive op een zijspoor belandt. Het platenwereldje is hard, Oasis neemt de rol van het nieuwe paradepaardje over en ze hebben Slowdive niet meer nodig. Er volgt na de goed ontvangen Slowdive release een geslaagde tournee waarmee ze ook de uitverkochte Paradiso poptempel bezoeken. Het gezelschap trekt zich in 2020 in de studio terug en werkt aan de opvolger, maar dan gooien de pandemie en het overlijden van de moeder van zangeres Rachel Goswell en de vader van drummer Simon Scott zwart roet in het eten.

Dan komt in april het bericht naar buiten dat Slowdive de nieuwe Everything Is Alive plaat heeft afgerond en dat deze op 1 september zal verschijnen. Eind juni brengen ze het vooruitgeschoven Kisses uit. Deze nostalgische stevige rocksingle memoreert aan het betere New Order werk en heeft heerlijke lichtvoetige gitaargolven waar een soepel dromerig zingende Rachel Goswell de krachtige leadzang van Neil Halstead versterkt. Een commerciële verfijning waarbij ze het verleden niet vergeten maar nadrukkelijk voorkomen om in herhaling te vallen. Kisses is ouderwets ochtend dagdromend slaperig, met ondanks dat het een aankondigende lenteplaat is de broeierigheid van een dreigende regenbui. Dan ben je uiteraard benieuwd of Everything Is Alive die Indian Summer najaar beleving van deze september release uitdraagt. Het zacht ruisende Skin in the Game verschijnt een maand later, continueert die verwachtingen en ademt ook dat jaren tachtig gevoel uit. Aan het einde van de tunnel weerkaatst het hoopvolle licht je tegenmoet. Weer een prachtige single waardoor mijn opgewekte nieuwsgierigheid alleen maar toeneemt.

Shanty is inderdaad zwaar postpunk elektronisch, al vallen zeer snel heftige ontregelde gitaarexplosies in om de spacende ruimte van het kenmerkende verdrongen shoegazer geluid vrij te maken. Slowdive heeft door de familiaire dieptrieste omstandigheden een flinke deuk opgelopen waardoor er een serieuze treurige mineurstemming over het bewolkte lage drukgebied van de opener hangt. Slowdive koestert de gedateerde momenten uit de jeugd, en vult deze met toegankelijke soundscapes in. Het houvast om versleten herinneringen opnieuw kleur te geven. Een noodzakelijke bewuste verbreding, om het rouwproces beter te begrijpen ligt de nadruk dus veel intenser op de verlichtende deprimerende new wave toevoegingen. Intenser, beter kun je het niet verwoorden. Heeft shoegazer iets ingetogen, afwezigs in zich, hier breekt Slowdive die opgebouwde muren af. Zo dichtbij die emotionele kern ben je niet eerder gekomen. Rachel Goswell wast de onschuld weg en openbaart zich zo schoon en rein mogelijk aan de buitenwereld.

Het aardse bezinnende op het gedachtengoed van The Cure functionerende Prayer Remembered gebed is woordloos, een bezield bijna kerkelijk moment om tot jezelf te komen. Rust en evenwicht, zalvend en vergevend, heilig spiritueel. De geduldig berustende Andalucia Plays liefdesverklaring heeft vrijwel dezelfde aanpak met het enige verschil dat de ontroerend fluisterende voorganger Neil Halstead hier wel verbaal bij zichzelf de biecht afneemt. Het is prima, meer verlang je niet. Dan is het sprookjesachtige Alive stukken minder realistisch. Met deze aanpak verzuipen ze net niet in het bedwelmende The Mission vaarwater maar ontvluchten ze wel hun kenmerkende moerasdonkere sound. Het is vooral bassist Nick Chaplin die hier het verschil maakt. Het enige kritische smetpuntje is de afgeraffelde fade out, in die afronding laten ze wel wat winst liggen.

Het magische opbouwende Chained to a Cloud begint met een filmisch klankenspel en een simpel blikkerig drumbeat ritme waarna vintage Slowdive dreamnoise het overneemt. Ze beheersen het kunstje nog steeds, al voelt het zeker niet als een eenvoudig kunstje aan. Een spaarzaam van haar stem gebruik makende Rachel Goswell zingt beter dan ooit tevoren en Neil Halstead laat zijn vocale echo’s volgzaam in de dreigende vloedgolven verzuipen. De ingehouden spanning presenteert zich in het afsluitende uptempo opwindend bevreemdende The Slab, waar ze nogmaals overtuigend hevig mee uitpakken. Stel dat het Everything Is Alive souvenir de definitieve Slowdive zwanenzang zal zijn, is dat prima. Het is goed zo, het verhaal is verteld, de hoofdstukken zijn uitgeschreven. Alles leeft, behalve de onvermijdelijke dood.

Slowdive - Everything Is Alive | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Slowdive | Paradiso

Prima stuk weer, deric raven. De invloed van The Cure was mij ook al duidelijk opgevallen, maar de andere jarentachtigverbindingen die je legt waren mij nog niet zo opgevallen; New Order hoor ik bijvoorbeeld niet direct terug. Vind dit zelf trouwens vooralsnog de minste Slowdive. De elektronischere nummers wijzen in een spannende nieuwe richting en 'andulicia plays' is prachtig en onverwacht clean, maar de band houdt tegelijkertijd net te veel vast aan het verleden. 'prayer remembered' lijkt te veel op de titelloze plaat, bijvoorbeeld, en ik vind het jammer dat een band met zo'n staat van dienst na vijf albums heel expliciet de invloed van The Cure laat horen. Had hier toch wat meer van verwacht.

Geen fokking België, serieus? Worden wij weeral eens gesnubbed? Begint irritant te worden.

Verhuis gezellig hierheen dan!

Meeesterlijk album zeg!! En toch geweldig dat we die invloed van the cure terug horen?
Haalt het niveau van souvlaki niet maar dit is toch erg goed zo op het eerste gehoor!

Shanty is het prijsnummer, wat een pareltje!!

Nergens zwakt het album af, en als geheel is dit ook genieten.
Deze gaat (heel) snel op vinyl gehaald worden.

Wow. Wat een top album dit zeg. Ongeveer een jaartje geleden voor het eerst Souvlaki geluisterd, vond er niks aan (te somber etc...), vanavond toch maar weer gedraaid vanwege de release van dit album, en het was fantastisch. Nu gelijk deze luisteren natuurlijk, en het is ook fantastisch. Voor mij tussen de 4,5* en 5,0*, en ook een teken om meer naar deze band te luisteren. Fantastisch.

Hier ook helemaal mee eens, maar eerst kaartjes halen voor in januari!

Ik had t niet gedacht maar weer een uitmuntende plaat van Slowdive (hey Frank Black zo gaat t dus ook. Geen kwantiteit maar kwaliteit). De vorige was goed, maar bleef - voor mij - te hard in het Souvlaki water kabbelen.

Hier is het dieper. Je kan het inderdaad wat vergelijken met Disintegration, maar die is dan soms te gelaagd voor mij, te theatraal. Deze is in dat opzicht beter. Een 5* is weggelegd voor Pygmalion, mijn nummer 1. Deze krijgt voorlopig een 4,5".

Blij dat ik die in preorder op vinyl heb gehaald.

Een keer beluisterd nu. Prima album! Ligt lekker in het gehoor. Inderdaad een beetje Cure. Maar zeker ook echt Slowdive. De shoegaze is volgens mij wel iets minder aanwezig.

Had eigenlijk met mezelf afgesproken om voorlopig niet meer dit soort stemmige muziek te luisteren, wijtend aan een langdurige somberheid, maar voor Slowdive heb ik een uitzondering gemaakt. Heerlijk album dat echt als één geheel aanvoelt. Shanty, Alife en Kisses behoren tot de top 3 nummers van het album, maar alle nummers eromheen maken het helemaal tot een zeer fijn album. Vrolijk wordt ik van de kwaliteit, maar ergens maakt het ook wat melancholisch. Misschien wel zoals dit genre bedoelt is.

ff serieus hoor, heeft iemand het doolhof op de voorkant al uit? wil me maar niet lukken

Heerlijke sfeervolle, melancholische muziek. Shanty en Chained to a Cloud zijn fijne composities die ik tot de beste van deze band reken. Van mij mag hun muziek echter nog net wat rauwer of abstracter zijn, maar ook deze toegankelijke, door de wol geverfde, Slowdive bevalt me uitstekend.

Dat is precies hoe ik dit album ervaar, licht teleurstellend wat mij betreft.

Alife had zo nog een half uur door mogen gaan van me…

Eens! En wat te denken van shanty

Kijk, dat is nu nog eens muziek. Wat een mooi album weer en live ook zo lekker dat Slowdive. Een overeenkomst met the Cure kan ik niet beamen. Ten eerste is het gewoon een echte Slowdive. Helemaal in lijn met vorige albums. De dromerige gitaren (Kisses) laten me wel denken aan de gitaren in Script of the Bridge van The Chameleons. Een hele dikke 5 voor mij..!

De vorige kwam out of the blue en had me vlot te pakken. De heisa om dit album heen, de eerder vrijgegeven tracks zorgden ervoor dat dit maal de verfrissende verrassing uitbleef. Sterker, mede dankzij het hoge mupu-hype gehalte - vooruit ik beken dat ik een GOM grumpy old man ben - werd dit niet het lang verwachte snoepje van de week.

Het is goed en draaibaar, maar ik kan gerust op het puntje van mijn stoel gaan zitten - in het onderhavige geval de couch (GOM-schap en couch potato zijn nauw verwant) - zonder risico eraf te pleuren. Het klinkt goed, maar bekend en nergens krijg ik een When the Sun Hits, Alison of Avalyn gevoel. Zekers, er lopen wel lijntjes, maar die zijn dun.

Wil het album nog wat vaker draaien, maar voor nu vrees ik dat het niet this months Aha-Erlebnis zal worden. Inmiddels zie ik uit naar dizze Romy - Mid Air (2023) - MusicMeter.nl

Zeker weer een sterk album van deze Shoegazers. Al heb ik mijn euforie iets getemperd.
Om het goed op me in te laten werken heb ik vooraf geen enkele single beluisterd en keurig gewacht tot vandaag.

Het is inderdaad een album vol hoogtepunten. Al vind ik de fade-outs jammer. Normaal stoort het me niet, maar hier voelt het abrupt.
‘Andalucia Plays’ vind ik nogal zeurend.

Maar Slowdive is niet in staat een slecht album te maken. Genieten dus!

Echt niet? Het ligt er soms behoorlijk dik bovenop qua baslijnen en die typische synthesizer-strijkers.

Prachtig album, echt. Prayer remembered doet me ook aan Sigur Ros denken.

Ach, een volgeling van een overbekend Cure-promotor die ook in Daniel (Bat for Lashes) The Cure herkende. Misschien moet je gewoon luisteren ipv die (bas)lijnen op te snuiven - ga je ook niet met een synth strijken.

Je kunt uiteraard gewoon hemden kopen die je niet hoeft te strijken - dat mag tegenwoordig weer

Oké, Mjuman, dat was wel weer genoeg internet voor jou vandaag.

Blijft geweldig hoe deze twee taalpuristen met elkaar de draak steken, ik hou hiervan, geweldig!

Ik zou niet van ze gaan houden hoor, dat is gevaarlijk.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Slowdive - everything is alive - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Slowdive - everything is alive
De comeback van Slowdive in 2017 leek te blijven steken op één album, maar met everything is alive laat de Britse band horen dat het nog springlevend is en levert het een album af dat niet onder doet voor haar beste werk

De Britse band Slowdive heeft op haar vijfde album niet veel tijd nodig om de luisteraar te overtuigen. Op everything is alive vertrouwt de band op een aantal beproefde ingrediënten uit het verleden, maar voegt het ook meer elektronica en wat andere invloeden toe, waaronder invloeden uit de postpunk. Het nieuwe album van de roemruchte band bevat een aantal lange en vaak lome en sfeervolle tracks, maar onderhuids kan het aardig rommelen, wat weer prachtig contrasteert met de zachte stemmen van Neil Halstead en Rachel Goswell. Slowdive maakte in de jaren 90 drie onbetwiste klassiekers, maar het nu verschenen everything is alive doet er echt niet voor onder. Prachtalbum.

De Britse band Slowdive werd in 1989 opgericht en groeide in de jaren 90 uit tot een van de vaandeldragers van de shoegaze. De band leverde met Just For A Day uit 1991, Souvlaki uit 1993 en Pygmalion uit 1995 drie geweldige albums af. Het zijn albums die worden geschaard onder de kroonjuwelen van de shoegaze, maar de Britse band liet zich zeker niet beperken door het keurslijf van het destijds gloednieuwe genre en verwerkte ook invloeden uit omliggende en wat verder weg gelegen genres, wat de albums van de band nog wat mooier en intrigerender maakte.

Ondanks de schoonheid van de albums van Slowdive werd de band gedumpt door het Creation label van Alan McGee, waarna een doorstart als Mojave 3 volgde. Mojave 3 maakte voor het roemruchte 4AD label vijf uitstekende albums, waarop het vizier net wat meer op de dreampop, slowcore en sadcore werd gericht en hiernaast waren er interessante soloprojecten van met name Rachel Goswell en Neil Halstead. Vanaf 2014 stond Slowdive weer met enige regelmaat op het podium, wat in 2017 een verassend sterk titelloos comeback album opleverde.

De opvolger van dit album werd flink vertraagd door de coronapandemie, maar deze week is met everything is alive (geen hoofdletters) dan toch nog het vijfde album van Slowdive verschenen. Het album werd gemaakt in de oerbezetting van de band met bassist Nick Chaplin, drummer Simon Scott, gitarist Christian Savill, gitarist, toetsenist en zanger Neil Halstead en zangeres Rachel Goswell.

Het album opent met aan Kraftwerk herinnerende elektronica, maar wanneer de andere instrumenten en de zang invallen klinkt het toch al snel als Slowdive. De Britse band verwerkt nog altijd invloeden uit de shoegaze in haar muziek, maar everything is alive heeft zich ook stevig laten beïnvloeden door de postpunk, zeker in de wat donkerdere tracks, die meer dan eens aan The Cure doen denken.

De combinatie van gruizige gitaarmuren met hier en daar gitaarexplosies, diepe bassen, subtiele drums, wolken met zweverige synths en de nog altijd prachtige stemmen van Rachel Goswell en Neil Halstead werkt wat mij betreft nog net zo goed als in de jaren 90, maar Slowdive is zeker niet blijven hangen in het decennium waarin het zo genadeloos werd gedumpt door haar label.

Het nieuwe album van de Britse band bevat acht tracks, waarvan de helft langer dan vijf minuten duurt en de andere helft hier dicht tegenaan zit. In de wat langere tracks is volop ruimte voor stemmige passages en het instrumentale prayer remembered heeft zelfs een filmisch karakter. Op everything is alive kan het meerdere kanten op met Slowdive, wat een uitstekend album oplevert, dat steeds weer de aandacht trekt met subtiele accenten en wonderschone passages.

Het tempo ligt op het hele album laag en de sfeer is op het eerste gehoor misschien wat dromerig maar uiteindelijk vooral donker, wat het gevolg is van de trieste persoonlijke en familieomstandigheden waarmee meerdere bandleden te maken kregen de afgelopen jaren. Het album is donker, maar zeker niet deprimerend, want achter de donkere wolken schijnt de zon.

Er zijn niet veel bands die er in slagen om na lange afwezigheid terug te keren met een geslaagd album en er zijn er nog minder die het comeback album een goed vervolg weten te geven. Slowdive slaagt hier wel in, want everything is alive klinkt geen moment overbodig en is wat mij betreft een zeer waardevolle aanvulling op het nog altijd kleine maar bijzondere oeuvre van de band. Het zou zelfs zomaar uit kunnen groeien tot een van de beste albums van de band en dat zegt wat. Erwin Zijleman

Hier kan ik mij (voorlopig) wel in vinden.

Song van het jaar gaat in ieder geval (tot nu toe) naar "Andalucia Plays", wat een pracht! Dit krijg je als je Slowdive, Mojave 3 en The Cure op één hoop gooit anno 2023

omdat jullie bewegwijzering zo beroerd is natuurlijk

Ergens in juni kwam ik erachter dat er een nieuw Slowdive op handen was, en sindsdien heb ik de dagen afgeteld naar 1 september. Normaal luister ik geen singles, maar bij ‘Kisses’ kon ik het toch niet laten en dat was een hele geruststelling, want toen wist ik dat het helemaal goed zou komen met dit nieuwe album. Dat vertrouwen was inderdaad helemaal terecht.

Misschien wat meer elektronische accenten dan we gewend zijn, misschien wat verrassende hoofdknikjes richting The Cure, misschien wat meer evenwicht tussen hemelse en aardse composities, maar everything is alive is vooral nog steeds heel erg Slowdive, en dat is het enige wat ik vooraf wenste.

Bijzondere plek
Want Slowdive neemt bij mij een heel bijzondere plek in. Er zijn weinig bands waarmee ik zo’n diepe emotionele connectie voel als met deze band. Souvlaki (1993) hoorde ik voor het eerst in mijn tienerjaren en toen kon ik er niet zoveel mee, maar zo’n tien jaar geleden, na het zien van de prachtige film Mysterious Skin (2004) van Gregg Araki, was ik om en werd ik een trouwe volgeling van de Slowdive-beweging.

Respect
Hoe deze band in ruim dertig jaar een bescheiden maar weergaloos oeuvre heeft opgebouwd, waarbij ieder album heel duidelijk het Slowdive-stempel draagt zonder in herhaling te vallen, hoe ze na een pauze van ruim twintig jaar terugkeerden met een album dat misschien wel de beste uit hun discografie is (al is het wel heel erg moeilijk kiezen), hoe ze met slechts vijf albums in dertig jaar de vaandeldragers van de dream pop zijn geworden, dat dwingt respect af.

Maar zoals ik al zei, mijn liefde voor deze band komt uiteindelijk vooral voort uit wat ik allemaal voel als ik naar Slowdive luister. Heel lang was The Smiths de band waar ik naar greep als ik me niet zo goed voelde, maar sinds een aantal jaren heeft Slowdive dat stokje overgenomen. Er is voor mij geen band die verdriet en lijden op zo’n warme en liefdevolle manier tot uitdrukking brengt, zodat ik me niet alleen begrepen voel door de muziek van Slowdive, maar ik er tegelijkertijd ook enorm door getroost word.

Helend
Er gaat echt een helende werking uit van deze muziek. De dromerige gitaarpartijen stellen me gerust, de mistige waas die over veel van hun nummers ligt is als een warm dekentje dat enorm veel comfort biedt en als ik dan ook nog de zalvende zang van Rachel Goswell en Neil Halstead hoor, dan weet ik zeker dat alles weer goedkomt. Slowdive is ook zo’n beetje de enige band waar de teksten mij niks uitmaken, alles wat die band doet speelt volledig op mijn gevoel zonder enige tussenkomst van het verstand en dat maakt de band voor mij heel bijzonder.

Je kunt van alles aanmerken op dit nieuwe album, misschien wat te veilig, misschien een beetje makkelijk gebruik gemaakt van fade-outs, maar feit is dat de acht nummers wederom dat unieke gevoel weten te bewerkstelligen dat geen enkele andere band voor elkaar weet te krijgen. Iedereen heeft af en toe een rots in de branding, een veilige haven nodig en de muzikale versie daarvan is voor mij ontegenzeggelijk Slowdive. Everything is alive bevestigt wat mij betreft de grootsheid van deze band alleen nog maar meer.

Blogpost