Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde vond ik het na het indrukwekkende debuut eigenlijk een beetje een tegenvaller, maar in de loop der jaren ben ik het toch steeds meer gaan waarderen. Cohen hecht zelf veel belang aan het openingsnummer ("The song is so important to me. It's that one verse where I say that I swear by this song, and by all that I have done wrong, I'll make it all up to thee. In that verse it's a vow that I'll try and redeem everything that’s gone wrong. I think I've made it too many times now, but l like to keep renewing it"), en dat belang kan ik helaas niet delen omdat het nummer voor mij een te matige melodie en een te lethargisch tempo heeft, en The butcher is een beetje stuurloos, maar daar staat tegenover dat de thema's van revolutie, verzet, zelfmoord, bedrog en mensenoffers dit album een vrij unieke compromisloze en (het woord is hier al vaker gevallen) grimmige sfeer meegeven. Door de bijbehorende intensiteit blijft het daardoor voor mij niet ver bij het debuut achter, en als de melodieën en de ritmes van Cohens rudimentaire gitaarspel soms doen denken aan die eerdere plaat, dan is dat maar zo – voor mij is dit zeker geen herhalingsoefening, eerder een verdieping. (Maar ik had het best zonder die mondharp kunnen stellen.)
Overigens heeft mijn versie uit 2007 nog twee bonustracks, Like a bird (een vroege versie van Bird on the wire) en Nothing to one (een vroege versie van You know who I am), beide uit de afgebroken sessies met producer David Crosby.