David Eugene Edwards - Hyacinth (2023)

Een soloalbum, wat fantastisch.
Heb Lionisis gehoord en gezien. Als dat een voorbode is van het album gaat het wat worden.

Ik kijk er ook naar uit, de single is in ieder geval erg goed.

Optreden eerder dit jaar op Roadburn viel me tegen. Want: eentonig en daardoor -helaas- nogal spanningsloos. Zou de plaat beter zijn?

Ik was in Tivoli Utrecht, kleine zaal, theatertje eigenlijk helemaal bovenin, volledig uitverkocht.
Hij was intens, gedreven, groots, ruim een uur gespeeld, ik was doodop. Totaal anders dan bij Wovenhand waar ik alleen al door het geluid omver werd geblazen (Effenaar 2016 dachtbik) maar even intens, gedreven enz.
Ben heel benieuwd naar deze leg, kan hem altijd wel pruimen.

Was verhinderd voor Tivoli en heb mijn kaartje doorgegeven. De vrienden en aanhang die wel gingen waren verdeeld over het concert: twee vonden het saai, zeker zonder begeleidingsband, één was enthousiast.
Wel maakte hij zich zorgen over de wel heel introverte Edwards. Maar goed, een uitbundig podiumbeest is hij nooit geweest en dat is meteen ook zijn charme.

Lionisis staat sinds twee weken online: dank voor de bijdragen hierboven, waardoor ik 'm tegenkwam! Ben benieuwd, met single en hoes is de nieuwsgierigheid gewekt. Nog een kleine zes weken geduld oefenen...

Hij is solo inderdaad heel anders, had geen idee wat te verwachten eerlijk gezegd. Niet de meest communicatieve artiest. Podiumbeest, lachebekje is inderdaad niet het eerste waar je aan denkt maar hij is ongelofelijk toegewijd aan wat hij doet.
Ik zat recht tegenover hem, eerste rij, en serieus, ik was doodop na 5 kwartiertjes.
Zijn drummer, en steun en toeverlaat Ordy Garrison, is op 4 juli overleden. Er staat een prachtig op de band’s social media.
Ik ben heel benieuwd naar dit album. Lionisis doet het voor mij wel, past precies. Ik vond Silver Stash een stapje terug naar het wat oudere Wovenhand werk. In ieder geval iets om naar uit te kijken.

Ik ben echt een fan van 16 Horsepower en vind ook Wovenhand top. Helaas beiden nooit live mogen meemaken. In Tivoli solo was prima, gewoon goed. Maar miste toch wel erg de begeleiding van zijn makkers; hoop daarom dat ik hem ooit met band mag zien.
Ben desalniettemin benieuwd of dit album het niveau van 16H of Wovenhand kan aantikken...

het tweede vrijgegeven nummer van het aankomende album. Best aardig maar ik heb toch heimwee naar de DEE van twintig jaar geleden...

https://www.youtube.com/watch?v=TZKDqfYm-T4

Prachtig album! Na de wat teleurstellende laatste albums van Wovenhand is David eindelijk weer teruggekeerd naar het meer melodieuze, akoestische geluid van de eerste paar albums van die band en het laatste 16 Horsepower album. Het album doet soms wat denken aan The Treshingfloor uit 2010. Mooie melodieën die zich na twee luisterbeurten al in je hoofd nestelen. Voor mij het beste dat hij in jaren heeft gemaakt.

The Cuckoo is een nummer van Townes Van Zandt....geweldige plaat overigens...

Het is oorspronkelijk een Engelse folksong.

Idd Henkiev het is oorspronkelijk een gedicht van William Wordsworth (1770-1850)
Kelly Harrell heeft het voor het eerst uitgebracht op plaat in 1926.
Te beluisteren op oa spotify!

Een prachtige plaat van DEE, een die me direct weet te raken.
Het is niet alleen zijn stem maar vooral ook de sfeer die hij weet te creëren. Heb nog wel even tijd nodig, zoals bij vele nummers van hem, om zijn teksten te ontrafelen. Hier kan ik weer even op teren. Van mij mag hij terugkomen naar Tivoli!

Ik kende het dus alleen van Townes...

Ik had graag wat meer variatie gehoord in de nu nogal inwisselbare nummers. Ook klinkt Edwards stem zowat hetzelfde op elk nummer. Geen hoogvlieger derhalve voor mij.

Alsof je buiten loopt en donkere wolken pakken zich samen boven je hoofd, waarna donderende geluiden en een plenzende stortregen je omhullen. En toch ga ik niet schuilen, gefascineerd door wat zich afspeelt.

David Eugene Edwards houdt van monotone melodieën en intense muziek, die zich moeilijk onder een genrestickertje laat insluiten. Hoe omschrijf je bijvoorbeeld het bezwerende effect? Op zijn eerste album onder eigen naam is dat niet anders.
Terwijl ik zijn vorige album (Silver Sash van Wovenhand) na twee knalharde maar mindere albums een stap in de goede richting vond, was ik benieuwd naar zijn solodebuut onder eigen naam met Hyacinth. Ik luister via streaming.

De eerste indrukken waren moeizaam. Het album opent met Seraph, oftewel een engel. Je proeft iets van de kracht van dit hemelwezen, dat hij "descending there" ziet. De muziek is traditiegetrouw zwaar. Akoestische gitaar met heftige electronische sfeergeluiden. Weinig idee waar de man over zingt en van het hoesje (gespiekt op Discogs) word ik ook al niet wijzer. Wat is dit voor mythologisch verhaal? Is het Hebreeuws, is het Sioux?

Ben op zoek gegaan naar een recent interview, maar die geeft hij al jarenlang zelden. Gelukkig vond ik dit gesprek bij podcast True Tunes van juli 2022. Na een interessante inleiding begint het daadwerkelijke gesprek op 9'52".
Zij komen met de term 'apocalyptic art', die in allerlei kunstvormen opduikt. Zo ook in de muziek van Edwards, tot 'apocalyptic Americana' gedoopt, waarin verborgen zaken worden geopenbaard. Edwards is persoonlijk en legt één en ander uit, te veel om hier samen te vatten.

Op Howling Flower is de akoestische gitaar prominenter, weer omgeven door digitale donder. Vol en zwaar geproduceerd met een sterk sfeereffect. In Celeste herken ik de geluiden van Wovenhands The Threshingfloor (2010). Er klinken digitale drums en meer synthgeluiden. Enerzijds mooi, maar door het gebrek aan melodie wordt het moeilijk de aandacht erbij te houden.
Deze combinatie van akoestische gitaren en elektronische wolken zet zich op de rest van het album voort. De monotonie van de melodieën maakt het, net als spinout beleefde, tot een lange zit. Wat eerst fascinerende donderwolken waren, verwordt geleidelijk tot een grijze lucht en eentonige motregen, uitgezonderd de fraaie ijle dwarsfluit in Lionisis. Een woord dat al in Howling Flower wordt genoemd.
Met het korte instrumentale Hall of Mirrors gaat het opeens stortregenen en dan volgt het laatste nummer: ik herken The Cuckoo dankzij Rory Gallagher op diens Wheels Within Wheels. Een album dat ik er vervolgens meteen bijpakte, afgelopen maandag. Edwards zingt echter een iets andere tekst. Het blijkt een folklied uit tenminste de 18e eeuw te zijn waarvan al vele variaties bestonden, getuige Wikipedia. Vergelijk ik de aanpak van de melodie van Gallagher en Edwards, dan valt wederom de monotonie van de laatste op.

Conclusie na vijf dagen regelmatig draaien: meer ruimte voor akoestische geluiden, consequent ondersteund door digitale sferen. Edwards stem laveert zich daarbij in een wolkje galm door vrij eentonige melodieën. Dit met teksten alsof hij omhoog gezogen was in hemelse sferen en tussen serafs verbleef. Een openbaring van Edwards, om het overdreven te stellen. Het blijft fascinerend. Toch maar aanschaffen?

Jazeker, aanschaffen!