menu

OMD - Bauhaus Staircase (2023)

mijn stem
3,70 (68)
68 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: White Noise

  1. Bauhaus Staircase (3:57)
  2. Anthropocene (5:51)
  3. Look at You Now (3:20)
  4. G.E.M. (3:00)
  5. Where We Started (2:26)
  6. Veruschka (3:33)
  7. Slow Train (3:58)
  8. Don't Go (3:30)
  9. Kleptocracy (3:00)
  10. Aphrodite's Favourite Child (3:29)
  11. Evolution of Species (3:06)
  12. Healing (3:40)
totale tijdsduur: 42:50
zoeken in:
avatar van dazzler
4,0
THE BAUHAUS STAIRCASE

Oef. Na de eerste draaibeurt viel het allemaal wel mee. Slow Train is met stip de draak van deze plaat. En het probleem dat ik had met het merkwaardig gemixte stemgeluid op de vooraf vrijgegeven songs, hoor ik gelukkig niet terug op de rest van het album. The Bauhaus Staircase is een prima opener maar is ook het enige nummer dat wat sound betreft diep in het verleden van de band kijkt. Voor de rest wordt er inderdaad opvallend vaak op veilig gespeeld. Anthropocene klinkt als Isotype 2.0. En dat geldt voor nog wat nummers. Deze veertiende van OMD leunt opvallend dicht aan bij zijn voorganger The Punishment Of Luxury (zie ook de aanwezigheid van Don't Go). Met dat verschil dat er meer echte songs op staan en er minder geëxperimenteerd wordt. Sommige nummers klinken bij de eerste draaibeurt als doorsnee OMD songs uit het boekje. Maar beter vormgegeven dan de pastiches op bijvoorbeeld History Of Modern. Het invoegen van computerstemmetjes werkt op sommige momenten een beetje pedant. Alsof zo'n stemmetje de luisteraar wil waarschuwen dat OMD in dat nummer een boodschap brengt waar met de nodige intellectuele ernst naar geluisterd moet worden. Opvallend korte nummers ook. Zo klinkt de plaat best gevarieerd. In plaats van Slow Train had ik het vlotte en hitgevoelige Kleptocracy gekozen als tweede "single". Mijn favoriet na de eerste draaibeurt was Aphrodite's Favourite Child. Een OMD nummer waarin alles klopt. Vanavond ga ik de plaat eens integraal draaien met inbegrip van de nummers die ik al kende.

avatar van deric raven
4,0
Na drie grijze platen, de onverwachte Maid of Orleans wereldhit en de totaal onbegrepen Dazzle Ships ode aan de krautrock, bekent Orchestral Manoeuvres in the Dark kleur. Het profetische 1984 George Orwell jaar waarbij ook bij OMD alles verandert. Er volgen commerciële hitsuccessen, de zwijmelende romanticus Paul Humphreys scoort met zijn zang beter dan Andy McCluskey en de onvermijdelijke breuk is een feit. Andy McCluskey beent de formule tot aan het bot uit, er volgt een bloedeloze periode totdat het duo elkaar weer in het behoorlijk geslaagde History of Modern hervindt. De fans smeken om het oude geluid en met English Electric komt OMD ze aardig tegemoet. Het meer maatschappij kritische The Punishment of Luxury sluit hier naadloos op aan. Toch vraagt het publiek tijdens concerten om herkenning, waardoor ze steevast vooral dat bekende werk blijven spelen.

Tijdens het corona isolement zondert een verveelde Andy McCluskey zich van de buitenwereld af. Hij heeft hoe dan ook geen andere keuze, alles staat op dat moment stil. Zonder tijdsdruk en bemoeienis van anderen pakt hij het ambacht waar de liedjesschrijver zo goed in is, weer op. Dit is een pure noodzaak, Andy McCluskey merkt op dat Bauhaus Staircase waarschijnlijk echt het laatste Orchestral Manoeuvres in the Dark album is. Hoe geweldig zou het zijn om de carrière met een bigger bang te eindigen. Er schuilt echter een addertje onder het gras. Partner in crime Paul Humphreys is heel eerlijk over het concept van de plaat. Het betreft veelal onafgewerkte ideeën, welke opnieuw belicht worden en welke een tweede kans verdienen. De huidige tijd heeft met de dreigende oorlogen, angst voor pandemieën en de verslechterde milieusituatie veel raakvlakken met de vroegere jaren tachtig en daar past een Bauhaus Staircase soundtrack feilloos tussen.

Wat word ik toch gelukkig van de eerste gelijknamige Bauhaus Staircase single. Dit is het geluid waarmee ze zichzelf ooit introduceerden. Heel veel elektro computerbliepjes, een analoog klankenpakket, Andy McCluskey in de leadzangerrol en gezongen artistieke verwijzingen naar abstracte kunst en fascisme. Zelfs het zeer vooruitstrevende Modern Dance nummer van Pere Ubu wordt aangehaald. Laat ik het zo stellen, voor mij is dit de beste OMD single van de afgelopen veertig jaar. Het prachtige minimalistische kleurgebruik in de clip, ik wordt hier zo blij van. Restmateriaal? Fijn dat deze een herkansing krijgt toegediend. Het is trouwens vreemd dat toetsenist Martin Cooper nergens genoemd wordt. Als kernlid is hij meer dan een toevallige figurant. Drummer Stuart Kershaw is sinds de reünie present, en ondertussen niet zomaar een ingehuurde sessiemuzikant. Het draait dus nog steeds om het kibbelende Andy McCluskey en Paul Humphreys stel.

Het sensuele Slow Train is een heerlijke glamdisco stamper, en ondanks dat de impact net wat minder groot is krijg ik hier een zalig Mechanical Animals gevoel bij. Inderdaad, Marilyn Manson industrial noise in een goed passend Orchestral Manoeuvres in the Dark jasje. Stoeit Andy McCluskey na de Universal release met dit geluid om vervolgens tot de conclusie te komen dat het OMD verhaal wel klaar is? Er volgt dan namelijk een veertienjarige hiaat waar hij zich vooral als producer op zijn Atomic Kitten troetelkindje richt. Helaas overtuigen de flauwe lyrics minder, dus dat er kwaliteitsarmoede optreedt is goed mogelijk. De knipoog naar de Franse pioniers van Daft Punk in de video is mooi uitgevoerd, Homework stampt uit dezelfde periode als Mechanical Animals, dus wie weet?

Ik ben geen liefhebber van de ballads, maar als je daar toch voor kiest, dan bevalt het dromerige donkere Veruschka prima. Weer die prachtige visuele vormgeving, weer die ijzige eeuwigdurende koude winter beleving en weer die tekstuele angst voor de eeuwigheid. Ook het vrijgegeven Don’t Go is een heerlijke liefdesverklaring synthpop track. Omdat bij Andy McCluskey ondertussen de pensioenleeftijd in zicht komt, is de intensiteit van de song van ander belang dan pakweg ruim veertig jaar geleden. Vrienden vallen weg, naasten komen te overlijden, het houden van heeft een veel breder gedragen aspect. Van mijn kant dus vooral veel lof en respect. Bijna de helft van de Bauhaus Staircase plaat is hier bekend als ik aan de eerste luisterbeurt begin, aan mij de hoofdtaak om te beoordelen hoe de overige puzzelstukken in dit kunstzinnige geheel passen.

Anthropocene, de mensheid beheerst de aarde, dwingt de planeet de afgrond in. Het broeikaseffect, de bedreigde flora en fauna, de oceanen worden warmer. The New Stone Age herleidt tot het nu. We maken ons klaar voor een onvermijdelijke reorganisatie. Een kille dansbare computergestuurde track, welke later nog in het zeer aangename Evolution of Species een Eurorave vervolg krijgt. Het vastgelegde verslag van de totale vernietiging. Achterhaald futuristisch, maar ook weer zo in het heden. Je hoort de echo van het Onetwo project terug, welke Paul Humphreys tijdens zijn OMD reformatie periode gelijktijdig met zijn toenmalige partner en Propaganda zangeres Claudia Brücken opstart. De geloofwaardigheid zwakt echter met het veilige Look at You Now behoorlijk af. Een nietszeggende zoete glazuurknaller waarmee ze inhoudelijk niks toevoegen. De geschiedenis herhaalt zich, bij tracks als deze ging het in het verleden fout. De G.E.M. elektro swinger herstelt deze misstap enigszins, zo kan het dus ook. Het heilige vuur is echter tot een klein waakvlammetje gedoofd.

Her harmonieuze Where We Started roept tot verbroedering op. Het wordt pijnlijk duidelijk dat Andy McCluskey nog steeds heer en meester is. De track begeeft zich nog steeds in de afrondende fase, de vluchtige fade out bevestigt dat dit inderdaad een rommelige, niet juist afgewerkte demo betreft. Het nostalgische politieke Kleptocracy haalt daarentegen het beste in de band naar boven en kan zich met de Electricity klassieker meten. Aphrodite’s Favourite Child houdt dit niveau vast, en ze bewijzen nogmaals dat die chemie er nog steeds is. Twee tracks waarbij je overtuigd bent dat Andy McCluskey en Paul Humphreys hier de rollen gelijkwaardig verdelen. Healing voelt als een waardige afsluiter aan. Een zware bevalling, dankbaar en vol trots presenteren we met blijdschap ons nakomelingetje. OMD mag in hun nadagen zeker een aantal klassiekers bijschrijven, daarin is de missie geslaagd. In het totaalplaatje staan echter teveel missers om van een volledig geslaagde comeback te spreken. Zelfs de dromerige Veruschka ballad valt dan minder op en transformeert zich tot een onzichtbare grijze mus.


OMD - Bauhaus Staircase | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Rudi S
4,0
Vreemd als ik de spotify-link wil linken krijg ik de melding dat dit album niet beschikbaar is in Europa??
Maar even melden.

Dit album al een keer geluisterd , klinkt verrassend fijn.

avatar van vigil
4,5
mijn platenboer had de 2 disc versie nog niet binnen dus dat wordt nog even wachten

4,0
Meer een logisch vervolg op The Punishment of Luxury dan dat er nou echt teruggrepen wordt op de vroege jaren '80. Toch een erg fijne, gevarieerde en toegankelijke plaat.

avatar van RonaldjK
4,0
Je zou makkelijk een tentoonstelling kunnen maken rond het oeuvre van Orchestral Manoeuvres in the Dark (Groninger Museum of De Pont in Tilburg of Voorlinden in Wassenaar bijvoorbeeld) of een literaire lezing houden rond het werk van de heren.

Op deze doe-zaterdag houd ik het simpeler. Wat ik hoor is een aangename verzameling muziekjes, die me qua sferen nogal eens terugbrengen naar begin jaren '80, zeker op de eerste helft. Genieten bijvoorbeeld van dat dunne drumgeluid, heel anders dan de beats die in hiphop en r&b gemeengoed werden. De muziek is veelal uptempo en dat stemt eveneens vrolijk.
Mijn grootste favorieten zijn in eerste instantie het wat kille titelnummer Bauhaus Staircase dat het album aftrapt, het met warmere synths gemaakte Anthropocene en het pompende Kleptocracy met zijn kritische tekst en wederom warme digigeluiden.
Ook genieten is het van het midtempo G.E.M, het dromerige Where We Started, het stampende Slow Train en Don't Go waarin ik in de "koortjes" iets van Moby's Go meen terug te horen zodat een vleugje jaren '90 binnendringt, het uptempo Aphrodite's Favourite Child en in het eveneens vlotte Evolution of Species is het alsof je de soundtrack van een scifi-film van rond 1980 hoort met bovendien vleugjes Duitsgesproken tekst. Best mogelijk dat één van deze nummers uitgroeit tot één van mijn topdrienummers.

Veel herkenning in eerste instantie én de mogelijkheid dat er groeibriljantjes op staan. Bauhaus Staircase is één van mijn absolute hoogtepunten voor mijn eindejaarslijst, nog twee maanden om verder te rijpen... Dan ga ik nu stofzuigen en de badkamer doen.

avatar van dazzler
4,0
deric raven schreef:
Het nostalgische politieke Kleptocracy haalt daarentegen het beste in de band naar boven en kan zich met de Electricity klassieker meten. Aphrodite’s Favourite Child houdt dit niveau vast, en ze bewijzen nogmaals dat die chemie er nog steeds is. Twee tracks waarbij je overtuigd bent dat Andy McCluskey en Paul Humphreys hier de rollen gelijkwaardig verdelen.

Eens over het evenwicht dat zich niet beperkt tot deze twee uitstekende nummers. Bij momenten hoor ik Andy een richting opgaan die me niet kan bekoren. Maar in tegenstelling tot het jaren '90 werk loopt het nergens echt uit de hand (op Slow Train na dat ook echt uit de '90s dateert) en weet Paul de juiste OMD koers aan te houden. Kleptocracy is inderdaad een goed voorbeeld: dat had zo op Sugar Tax, Liberator of Universal gekund maar Paul weet het arrangement avontuurlijk genoeg te houden. Jammer wel van dat gepoetste stemgeluid dat op deze en een paar andere tracks zit.

De minste nummers zijn voor (naast Slow Train) When We Started (eindigt voor het zich goed en wel kan ontwikkelen, Don't Go (single uit 2019 maar leftover van het vorige album) en de afsluiter Healing. Over dat laatste nummer wordt nogal uitbundig gedaan op diverse fora maar ik hoor het (nog) niet.

avatar van bikkel2
4,0
Enthousiast geraakt door de 1e en behoorlijk sterke single/ titelsong, de plaat een 1e luisterbeurt gegeven.
Best aardig is mijn 1e reactie. Sterke werkjes worden afgewisseld door nummers die mij nog niet kunnen bekoren, maar ik ga er nog even goed voor zitten.

avatar van bikkel2
4,0
OMD, ze zijn er weer en eigenlijk nooit helemaal weggeweest. Veel stromingen overleefd en synthpop is net als meer genres uit het verleden iets wat gewoon weer kan in de hedendaagse popmuziek.
Het zou voor elektronische fijnproevers als Andy McCluskey en Paul Humphreys een verademing moeten zijn wat de mogelijkheden zijn in het heden en is het interessant te bedenken wat voor paden deze mannen vanaf 1980 bewandeld hebben.
Ik geef toe, ik heb ze nooit serieus gevolgd en met reden ben ik bang.
Hoewel ik veel van hun singles best goed vond, was er ook een soort afstand. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik de mannen helemaal niet cool vond.
Een soort saaie boekhouders die na werktijd gingen hobbyen en dat registreerden.
Weinig rock 'n roll, maar dat is in der loop der jaren wel bijgedraaid, al ken ik veel van hun albums nog steeds niet.
Ik memoreerde het al; de single Bauhaus Staircase viel mij in heel positieve zin op, net als vroeger, maar nu toch ook wel benieuwd naar de nieuwe plaat.
Mijn oordeel wijkt eigenlijk niet zo veel af als van de auteurs die mij voor gingen hier.
Het is een album met sterke troeven, maar tevens met wat misperen/ zwakkere broeders.
Het is duidelijk een plaat voor ieder wat wils en dat betekent dat ze hier en daar wat dieper gaan en dus meer richting begintijd gaan; spannender en intellectueler.
Soms bekijft het gewoon niet lekker en zijn bijvoorbeeld Look at You Know (goed bedoeld, maar te zeikerig), Where we Started en het wat visieloze Slow Train niet bepaald sterk.

Don't Go is ook op het randje, maar krijgt het voordeel van de twijfel omdat het wel blijft hangen, dus moet het wel iets hebben naar mijn idee.
Maar er is genoeg te genieten en één en ander ander is wellicht in een compromisachtige sfeer ontstaan.
Als je in deze fase nog moet gaan ruziën, dan is het niet best.
Ik hoor in ieder geval wel een plaat die met plezier gemaakt is.
Anthropocene vind ik net als dazzler ook wel wat bedenkelijk en bedacht, maar wellicht is dit gemaakt met een vette knipoog. Het is wel iets wat je van OMD kunt verwachten, maar misschien niet meer in deze tijd. De computerstem die nogal overheerst is meer iets van uit het verleden. Op één of andere manier vind ik het ook wel wat hebben, want ik hoor ook wel wat Kraftwerk terug en dat is uiteraard een invloed geweest.
GEM vind ik sterk, want onderscheidend en met Veruschka kan ik ook goed leven en Klepocracy is een geweldige song. Kan moeiteloos bij de klassiekers gevoegd worden. Jammer dat het zo kort is.
OMD houdt het niveau dan verrassend vast en de ambitieuze afsluiter Healing is inmiddels ook een favoriet.

Mooie productie, best wat afwisseling en zoals gezegd jammer van de niemendalletjes, want als de heren daar wat anders sterkers tegenover hadden gezet, had dit nog beter uit kunnen pakken.
Maar evengoed een heel genietbare plaat van OMD.
Ik vind 4 sterren dan ook wel passend.

avatar van Chameleon Day
3,5
Redelijke tot op momenten prima plaat. Heb hem dit weekeinde meerdere keren beluisterd. Daarna ook de eerste vier worpen weer beluisterd. Aan dat werk kan dit album toch niet tippen. Dit is mij wat te “volvet” gearrangeerd en geproduceerd. Het zit knap in elkaar, maar ik mis het minimalisme en open geluid van het vroegste werk. Maar ik moet die vergelijking ook niet maken, denk ik (ook al dwingt de opener van dit album daar wel een beetje toe).

avatar van dazzler
4,0
Met Bauhaus Staircase ligt het veertiende en wellicht laatste OMD in de winkels.
Tijd voor een OMD fan om alle albums eens in een ranking te gieten.

Ik zal hier veertien dagen lang mijn voorkeurslijst publiceren
door elke dag één plaat te behandelen van kleinste tot grootste favoriet.

Lees of speel mee via deze link: ranking the OMD albums - MusicMeter.nl

avatar van herman
Slow Train lijkt wel heel erg veel op Goldfrapp's Train van 20 jaar geleden. Zingt zij hier ook de achtergrondvocalen?

avatar van vigil
4,5
Gisteravond was OMD als kwartet bij Jools Holland (heb je gelijk een groot publiek) en speelde daar Bauhaus Staircase en Don't Go.

Verder is het album in Engeland op 2 binnengekomen! Op drie stond het nieuwe Rolling Stones album welke in zijn 2de week nog volop in de enorme marketing explosie zit en op vier het laatste album van Duran Duran. Om niet te denken dat we terug zijn in de 1ste helft van de jaren 80 stond Taylor Swift op de felbegeerde 1ste plek. Dit lijkt mij een enorm mooie prestatie, aangezien er nooit een album van OMD op de1ste plek is binnengekomen is nummer 2 dus een unieke prestatie!

avatar van deric raven
4,0
vigil, de plaat van Taylor Swift heet dan wel weer 1989, om in het thema te blijven.

avatar van WesleyX16
3,0
herman schreef:
Slow Train lijkt wel heel erg veel op Goldfrapp's Train van 20 jaar geleden. Zingt zij hier ook de achtergrondvocalen?


Ik ben het met je eens. Dan stap ik toch liever in de trein van Goldfrapp. Die vind ik meer geslaagd. Ik kan niet zoveel met de Slow Train van OMD. Sorry...

avatar van dazzler
4,0
herman schreef:
Slow Train lijkt wel heel erg veel op Goldfrapp's Train van 20 jaar geleden. Zingt zij hier ook de achtergrondvocalen?

Andy is een groot fan van Goldfrapp. Slow Train krijgt dan ook veel kritiek. Deels omwille van het duidelijke rip off gehalte en deels omdat het nummer weinig OMD dna bevat. Paul houdt er niet van. Ik evenmin maar ik vind ondertussen wel dat het zijn plaats verdient op het album. Ik zou Don't Go en Where We Started schrappen. Dat zijn voor mij de twee minst essentiele nummers. De achtergrondzang op Slow Train is van een dame die gebruik mocht maken van Andy's studio, de demo hoorde en een ter plekke de backing vocals verzon.

avatar van vigil
4,5
Ik heb eigenlijk nog niets geschreven van wat ik van de plaat vind. OMD zijn hier vrienden van het huis en kunnen eigenlijk maar weinig fout doen. Ze gaan al mijn hele muzikale leven mee, Maid of Orleans is de eerste clip die ik me kan herinneren en toen wij in 1988 onze 1ste cd-speler in huis kregen was de Best Of die de buurjongen had een van de drie eerste cd's die de speler enterde. Natuurlijk hebben we wat issues gehad ten tijde van bv Liberator maar in ieder huwelijk is het het wel eens wat. Maar geen dubbele agenda's en het positieve overheerst.

Qua hoes zit het in ieder geval meer dan goed, ik zou hier zo 5* op plakken. Echt prachtig. Ik kan alvast verklappen dat de muziek die 5* niet gaat halen maar het komt wel heel erg in de buurt. Ik loop de tracks even na, loopt u mee?

Bauhaus Staircase:
De als eerste vrijgegeven single en het enige nummer wat ik voordat het album uitkwam meerdere keren tot me had genomen. Bauhaus Staircase ademt in alles OMD, het heeft een modern jasje maar toch waan ik me gelijk in de early 80's en dan ook in het mooiste gedeelte daarvan. Een ijzersterke song die alles in zich heeft om een moderne OMD klassiekerer te worden.

Anthropocene:
De computerstemmen doen Dazzle Ships maar ook English Electric achtig aan. Het is een moderne song die ondanks dat het er verder niet op lijkt toch een PSB vibe over zicht heeft. De boodschap is politiek geladen waarbij de staat van de aarde wordt besproken. De teksten van Andy zijn duidelijk we gaan van Ten thousand years before now, Global human population is five million naar One hundred years before now, Global human population is two billion en eindigen met over een tijdje Global human population is... zero. Dus die visie is duidelijk, de muzikale visie overigens ook. Een ijzersterke urgente song en daarmee een krachtig begin van dit album.

Look at You Now:
Dan een flink inkakmomentje, een lied dat wellicht nog op de plank lag voor Atomic Kitten? Het is opzich mooi geproduceerd maar voor mij te mooi. Een te gladde licht uptempo ballad die elk album wel in zich heeft maar meestal niet mijn favoriete moment van een OMD album zijn.

G.E.M.:
Dan het huppelachtige G.E.M.! Heldere synthlijnen met daarover een praatzingende Andy in de autotune. Bliepje hier, bliepje daar. Even een fade outje en snel weer een fade innetje. Ondanks dat het niet typisch OMD is hoor je toch een nummer wat enkel door OMD gemaakt had kunnen worden. Het is vrolijke electropop. Zeker niet slecht maar ook weer niet het beste van het beste.

Where We Started:
OMD is nooit zo van de lange nummers geweest maar op dit album tikken ze de vier minuten maar zelden aan. Where We Started haalt zelfs de drie minuten niet eens terwijl het wel een echt liedje is met kop en start. Een echt popliedje waar de band er al meer van heeft gemaakt. Die waren over het algemeen prima te pruimen en deze dus ook.

Veruschka:
De 1ste helft wordt afgesloten met Veruschka. And if you're too afraid to die, How will you ever lean to fly away zingt Andy in een sentimentele bui. Deze ballade bevalt me veel beter dan Look at You Now. Muzikaal wat mooier en iets meer diepgang. Ook met wederom een sprankelende productie.

Slow Train:
Na de 1ste helft volgt logischerwijs de 2de helft en deze wordt afgetrapt met Slow Train. Een vrolijk liedje met een zingende nanana/lalala dame op de achtergrond/voorgrond. Het heeft wel een lekkere drive maar dit gaat niet tot mijn album favorieten behoren. Het zal aan mijn bui liggen hoe ik deze verorber.

Don't Go:
Don't Go was ook al enigszins bekend door o.a. de box. Ook geen liedje wat direct tot mijn favorieten behoort maar toch heb ik er een behoorlijke zwak voor. Het veel gezongen Don't Go is wat cheesy (iemand al Drafi Deutscher benoemd?) maar de synthlijnen zijn weergaloos en de Uh-huh's in de instrumental breaks onweerstaanbaar. Het nummer is enorm dansbaar (op een belegen manier) en toch gewoon een dikke voldoende waard.

Kleptocracy:
De electrodancepopkraan wordt weer flink opengedraaid. Het tempo gaat omhoog en het is moeilijk stil zitten. De synthlijnen vliegen je om de oren en die voeren de boventoon. Qua idee klinkt dit als het 1ste album enkel dan vele malen moderner. Moderner is niet altijd beter en dat is hier ook wel een beetje het geval maar toch een prima song.

Aphrodite's Favourite Child:
Een ode aan Demis Roussos? Nee, dat zal niet. Muzikaal komt het ook niet in de buurt van dit rariteitenkabinet rond Demis en Vangelis. Maar goed, voordat ik afdwaal. Aphrodite's Favourite Child mist wat urgentie, het is zo'n albumtrack die verstopt zit in het album, eentje die je als je de albumtracks moet opnoemen vergeet maar stiekem best goed is. Er komen weer de nodige typische OMD elementen voorbij zoals het outro.

Evolution of Species:
De computerstem wordt weer ingezet in het volgende nummer van nauwelijks drie minuten. De Dazzle Ships vergelijking is verleidelijk maar het muzikale gebodene is vele malen warmer dan destijds in 1983. Een lekkere track als ik het mag zeggen en jawel dat mag ik ook!

Healing:
Albumafsluiters bij OMD zijn veelal zwaar aangezette ballades. Een soort van overdenking na al die springerige synthmelodietjes. Healing is hierop geen uitzondering. Een nummer wat qua zanglijnen en manier van zingen (zeker t refrein) zo bij James had gepast maar de bijpassende muziek is typische zwaar aangezette OMD balladmuziek. De wegstervende muziek op het einde waarna met wat gedruppel op de achtergrond Andy nog wat moet zingen versterkt dat alleen maar. We hebben het eerder gehoord maar een waardige afsluiter is het.

De conclusie is dat een OMD album mij zelden teleursteld en dat doet deze dan ook zeker niet. De vibe blijft over het gehele album erg goed, de productie is prachtig helder en de inkakmomentjes klein en ook zo weer voorbij. Mocht dit qua albums het eindschot zijn dan kan ik daar zeer goed mee leven maar ik hoop uiteraard op gewoon nog meer meer meer.

avatar van RonaldjK
4,0
Mooi verhaal, vigil! Deze was mij ontschoten, totdat ik gisteren mijn top 10 met albums voor dit jaar wilde maken en daarin een 'O ja, Bauhaus Staircase stond in mijn longlist, helemaal vergeten' beleefde. En nu je verhaal erbij: ik ga hem de komende dagen eens goed beluisteren!

avatar van dazzler
4,0
Look At Me Now kan geen verloren gelopen Atomic Kitten track zijn. Want het is een compositie van Paul die hij jammer genoeg vergat in te zingen. Ik hou wel van dit soort nummers maar vind het sneu dat Andy hem dit keer zingt. Elk goed OMD album verdient immers een song met Paul op lead vocalen.

Mooi verhaal van vigil.

3,5
Antropocene = instant classic! Wat een nummer!

avatar van LeRoi
5,0
Plaat nu een paar weken binnen en bevalt PRIMA (is niet voor niets op 2 in de Engelse charts binnengekomen enkele maanden terug). Zoals de eerste 4 platen briljantjes waren sluit deze er wmb naadloos bij aan. Zit geen 'minor' tussen en als ik er (nu) drie met 'ster' moet benoemen zijn dat:
1. Bauhaus Staircase
2. Don't Go en
3. Slow Train

En ja, 'memorielanes' te over, zowel naar hun eigen discografie als dat van anderen, maar hey 'beter goed gejat dan slecht bedacht' is wmb van alle tijden...

avatar van robvw192
4,0
Was ik echt volledig afgehaakt door het voorgaande album, komt dit (verlaat) in beeld. Zo mag ik ze graag horen. Met een pracht van een single Kleptocrazy (je zult er vergeefs op wachten op de NL radio). Dikke 4 sterren. Nou, vooruit, omdat het zo onverwacht is, duwen we een halve bij.

avatar van Roadbuilder
4,5
Eigenlijk staan op deze plaat veel betere nummers dan dat ze in de jaren tachtig maakten, maar daar zal wel niet iedereen het mee eens zijn.

avatar van dazzler
4,0
Roadbuilder schreef:
Eigenlijk staan op deze plaat veel betere nummers dan dat ze in de jaren tachtig maakten, maar daar zal wel niet iedereen het mee eens zijn.

Noem titels en vergelijk ze met titels uit de jaren 80.
Dan hebben we een discussie.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:08 uur

geplaatst: vandaag om 20:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.