The Pineapple Thief - It Leads to This (2024)

Deze staat op repeat. Prachtige plaat.

Degelijk album van The Pineapple Thief. Ik koop altijd de deluxe edities voor bonus tracks en vooral ook voor de surround sound, en dat klinkt wederom prima. Beste nummer is het titelnummer. Toch mis ik TPT van vroeger, die wat meer pit had. Of TPT die wat vernieuwends brengt zou ik ook nog waarderen. The Frost komt daar qua gitaarwerk bij in de buurt. De nummers liggen best lekker in het gehoor maar halen niet het niveau van 10 Stories Down, Variations on a Dream, Little Man en Magnolia.

Gisteren thuis gekomen van een zeer bijzondere vakantie in Lapland waar het voluit winter was. Dat ‘s avonds de wolken echt zwart-grijs zwanger waren van de sneeuw, hun vlokken loslieten en dat tot diep in de volgende dag. Adembenemende landschappen waar ik door wandelde en de absolute stilte ervaarde. Snoeihard met 80 km per uur op een sneeuwscooter door vrieskou over bevroren rivieren, tussen onder sneeuw kreunende bomen door pendelde en soms dieper de sneeuw in ging dan ik wilde. De vorst inademde en baard en snor bevroren werden door mijn uitademing. Bijna verdwaald raken in een witte wereld maar dan gelukkig weer in het huisje terugkeerde waar sauna, open haard en een goede whisky mij weer verwarmde.

Totale beleving van een winter waar ik in Nederland soms zo naar kan verlangen maar die ik ergens niet meer verwacht in ons land.

En ik had gedacht dit bovenstaande te beleven met het laatste album van De Glimlach maar het werd dit album van The Pineapple Thief die alles wat ik beleefde daar omlijstte en vulde met hun muziek. Voortaan, als ik dit album zal horen, zal ik terug keren in een winterse zeldzame wereld. Vastgelegd in mijn muzikale kluis waar mijn albums met herinneringen liggen te wachten op hun moment als ik terug wil naar waar ik ze beleefd heb.

Gevarieerde muziek. Kende het niet. Maar de muziek spreekt me niet aan. De zang , composities. Tis me allemaal te soft.

In aanloop naar het concert van vanavond het album de afgelopen week veel beluisterd en ik gooi er nog een 0.5* bij naar 4*. Vind het toch wel een bijzonder album. Rubicon en It Leads To This zijn wel echt mijn favorieten.

Setlist spoiler!
Zie dat ze het hele album hebben gespeeld bij de voorgaande optredens van deze tour. Kan ik zelf altijd wel waarderen. Wel jammer niks van Dissolution.

Lekker album weer. Ik vond Versions of the Truth iets minder en Give it Back had van mij niet gehoeven (speel nieuwe versies gewoon live aub). Dit album moest ik even inkomen maar vanavond tijdens het concert viel het wel mooi op zn plek. Enige wat dit album mist is een langer nummer. White mist, Final thing on my mind, of zelfs Our Mire zijn songs die ik op dit album wel mis. Ik las hier iemand zeggen dat hij de drums van Gavin nu wel kende. Ja, veel innovatie kan ook niet echt meer natuurlijk. Het blijft toch wel echt geweldig wat hij ook weer aan dit album toevoegt.

Bij deze nieuwe van The Pineapple Thief voel ik toch weer dezelfde verzadiging als wat ik bij de voorganger ook had. Het klinkt allemaal heel degelijk, maar zonder echt te vlammen. Ik mis gewoon enige krakers, waarbij de band alles uit de kast haalt. Kwalitatief staat het natuurlijk als een huis en met het geluid is ook niets mis, maar ik heb de overtuiging dat ze meer te bieden hebben.

Stilistisch en Melodieus

Vandaag heb ik besloten te gaan voor een korte opsomming van de positieve en de minder positieve kanten van de nieuwe The Pineapple Thief.

Het geluid. Het lijdt geen twijfel. De kwaliteit van het geluid is subliem. Dat hoor je zelfs met goedkope oordopjes.

De vocalen. Bruce Soord is nog beter gaan zingen. Gevoeliger. Vooral de meerstemmige zangpartijen zijn een grote stap voorwaarts.

De hoge noten. De hoge noten voelen slechts een enkele keer venijnig aan. Het gitaarspel is lichtvoetig, speels en eerder gracieus te noemen dan dat er voortdurend een muur van geluid wordt opgetrokken. Er worden ook geen solo’s ten gehore gebracht om de boel te rekken. Hoe fijn is dat.

De lage noten. De ronkende basgitaar van Jon Sykes is voor mij de kers. Now It’s Yours is de taart. Rubicon trouwens ook. En hij zingt ook nog eens niet geheel onverdienstelijk mee.

De slagwerker. Hoor je die tingeltangeltjes? Die tikjes links en rechts? Daar zorgt meesterdrummer Gavin Harrison voor. Maar pas op. Hij slaat de gaten in je dure luidsprekers als je even niet oplet.

Het klavier. Meestal staan dit soort muzikanten achter een of meerdere kastjes onopvallend te zijn, maar ze zijn o zo onmisbaar voor het creëren van dromerige sferen, mysterieuze klanktapijten of juist de meest uitbundige noten. Steve Kitch is hier de toetsenman en hij is de hekkensluiter van dit vriendelijk ogende gezelschap uit Somerset, Engeland. ‘Last… but not least’, voeg ik er dan onmiddellijk aan toe.

De liedjes. De composities lijken in eerste instantie niet erg opvallend, maar naarmate de tijd verstrijkt, bloeien de liedjes – zoals altijd – weer heel fraai open. Het eerste woord dat in mij opkomt is ‘stilistisch’. ‘Melodieus’ is het tweede. Er gaat een enorme rust van uit en dat komt ontegenzeggelijk door beheersing en vakmanschap. Tot in de puntjes.

Progressie. Op It Leads to This staan geen instrumentale nummers of soundscapes. Blij mee. Nul komma nul opvullers te bespeuren. Geen skip momenten te betreuren. De toonzetting is weer iets progressiever dan op de voorgangers Dissolution en Versions of the Truth. De pop is dit keer min of meer naar de achtergrond verschoven. De dansschoentjes blijven onaangeroerd staan. Hooguit worden er hier enkele potten en pannen uit de keukenkastjes getrokken. Plus de twee houten pollepels uit een lade.

Niet buiten de lijntjes. De muziek van The Pineapple Thief blijft evenwel verschoond van fratsen. Oftewel, de band kiest niet voor nieuwe wegen. Er vindt ‘slechts’ een gestage opmars in kwaliteit plaats. De experimenten zijn er wel, maar het blijft subtiel en gedoseerd. Je kunt het ook ingetogen noemen. Met af en toe een uitschieter van jewelste. Maar dat houdt de boel levendig.

De foto’s. We zien troosteloze taferelen uit een andere wereld. Ouderdom, armoede, uitzichtloosheid en verval, het zijn confronterende beelden. De kleuren sober. Ook op het grote scherm tijdens het afspelen van de blu-ray. Met elk volgend liedje zie je, levensgroot in beeld, een manlijk persoon veranderen van een norse blonde jongen in een morsige, stokoude en grijs bebaarde man, die je langdurig aan zit te 'staren' met zijn treurige, diepliggende ogen. Ik heb de tv naderhand maar in de eco-stand gezet.

Het bonusmateriaal. De alternatieve versies zijn leuk om eens een keer te horen. Deze hebben trouwens een mooie dame in de hoofdrol. Zij wordt eveneens steeds ouder. Het leeuwendeel van het bonus album met de fraaie titel Y Aqui Estamos is (semi)akoestisch. De klassieke of de ‘Spaanse’ gitaar is een van de belangrijkste instrumenten op deze tweede schijf. Daar moet je van houden.

Conclusie. Had ik nou al verteld dat het geluid van dit album fantastisch is? Ook dit is nog beter geregeld dan op de vorige platen. En de oudere albums klinken al zo goed. Het lijdt geen twijfel. The Pineapple Thief is zo langzamerhand tot een van mijn favorieten gaan behoren. Juist vanwege de vrijwel constant aanwezige kwaliteit. Ik denk zelfs dat ik It Leads to This tot een van de beste albums van The Pineapple Thief ga bombarderen.

Nabrander. Het album duurt vrij kort. Dit kan natuurlijk ook een voordeel zijn. Je kunt ‘m dan wat vaker draaien.

Wordt ie nóg mooier van!

Staat hier een eerste keer te draaien. Wat een sound zeg. Ondertussen is dit mijn 5de TPT plaatje en ook deze is weer van een hoog niveau.
Nu straks afspelen met mijn hoofdtelefoon ..... dat word smullen

Blind aangeschaft want na het lezen van de recensie van Alicia heb ik er vertrouwen in dat deze wel zal bevallen. Ook ik vind (bijna) alles van The Pineapple Thief geweldig en deze CD schijnt bij de betere te horen. Nog geen tijd om te beluisteren dus cijfer komt nog.
Overigens kwam ik bij het struinen in de 2e hands cd bak ook nog de EP "Riverside - Memories in my Head" tegen (schijnt een pareltje te zijn) dus mijn dag was weer goed.

Ik vind het toch weer verrekte knap hoe deze band mij, met orenschijnlijk eenvoudige liedjes, wekenlang kan boeien. Het album passeert hier bijna nog dagelijks.... nog even en dan gaat er een halfje bij.

Herkenbaar. Ik draai 'm ook vaak. Nog geen spoortje van vermoeidheid. Stuk voor stuk fraai opgebouwde nummers. Zeer goed album.

Ik zou er nog op terug op terugkomen dus hier ben ik dan. Fijn album weer van de Ananas dieven. Bevalt mij beter dan de vorige (en dan bedoel ik het album Versions of The Truth, Give it back tel ik niet mee) want die vond ik wat saai en draai ik nog zelden. Deze klinkt weer wat avontuurlijker.
Klein nadeel: Hoewel Gavin een zeer goede drummer is, is hij wat mij betreft een beetje nadrukkelijk aanwezig in de nummers hetgeen ik bij de vorige albums ook vond. Desondanks een ruime voldoende, een 4,5

Het nieuwe album van TPT heeft nu een aantal rondjes op de digitale draaitafel gedraaid, maar de vonk springt niet over.

Zoals te doen gebruikelijk bij deze band, klinkt dit album als een klok. Helaas is het songmateriaal, alhoewel degelijk, weinig opzienbarend. Nu heb ik dat wel vaker bij deze band gehad en bleek een album - Dissilusion bijvoorbeeld - op een later moment toch erg genietbaar en kwam de LP toch in de collectie. Toch betwijfel ik dat dit met dit album gaat gebeuren.

Album staat nog regelmatig op en mevrouw luistert, blijkbaar, steeds intensiever mee. Heeft wat nummers op een eigen playlist van haarzelf gezet.

Daarnet kreeg ik de vraag ‘Spelen ze binnenkort eens een keer in Nederland ? Want dat lijkt mij best wel eens leuk om naar toe te gaan want goeie band !’.

️️



Komt ze nu mee…

Dit is een sterk album! Melodieus, sferisch, mysterieus. The Pineapple Thief maakt hele eigen muziek. Hier hou ik van. Dit album blijf ik draaien.

Ik gaf 4 sterren, maar ik maak er 4,5 van. Echt een mooi album.

Vers van de pers is dit nieuwe album van The Pineapple Thief uit Somerset United Kingdom. Een act die balanceert tussen alternative rock en progrock. De band bestaat sinds 1999 en dit is inmiddels het 16e album. Ik zag al goede berichten verschijnen bij de echte fans dus de nieuwsgierigheid was gewekt.

Put It Right – Dit openingsnummer is helaas te glad en gepolijst voor mijn smaak. Het mist de emotie en de scherpe randjes die een song boeiend maken. Het voelt alsof het nummer te hard probeert om radiovriendelijk te zijn, waardoor de diepgang ontbreekt.

Rubicon – Dit nummer heeft gelukkig veel meer elan. De melodie is prettig en vooral het refrein blijft hangen. De energie en passie komen hier veel beter naar voren, waardoor het een van de sterkere nummers van het album is.

It Leads to This – Het titelnummer van het album voelt helaas weer wat te braaf aan. Er is een gebrek aan bite, iets wat je verwacht van een band als The Pineapple Thief. De productie is vlekkeloos, maar het nummer slaagt er niet in om echt indruk te maken.

The Frost – Ook dit nummer weet me niet echt te pakken. De melodie is te voorspelbaar en mist het avontuur dat ik graag hoor in progressieve rock. Het voelt opnieuw te braaf en mainstream aan.

All That's Left – Hoewel dit nummer wat meer volume heeft, weet het me toch niet echt te raken. Het mist een emotionele kern die je bijblijft. Het lijkt alsof de band op veilig speelt in plaats van risico's te nemen.

Now It's Yours – In dit nummer mis ik duidelijk structuur. Het voelt alsof de verschillende elementen niet goed samenkomen, waardoor het nummer wat rommelig overkomt. Er zit potentie in, maar het wordt niet volledig benut.

Every Trace of Us – De knappe maatwisselingen in dit nummer zijn bewonderenswaardig, maar ze veroorzaken ook onrust bij het luisteren. Het is moeilijk om in het nummer op te gaan door de constante veranderingen.

To Forget – Gelukkig biedt dit slotnummer een aardig afsluiting van het album. Het is niet baanbrekend, maar wel aangenaam genoeg om een positieve nasmaak achter te laten. Het is een rustige afsluiter die het album op een redelijke noot beëindigt.

Conclusie: "It Leads to This" is een teleurstellend album dat ik waarschijnlijk niet vaak opnieuw zal beluisteren. Het mist de rauwe emotie en complexiteit die ik van The Pineapple Thief gewend ben. Hoewel er momenten van potentie zijn, speelt de band te vaak op veilig en missen de nummers de diepgang en spanning die ze zo speciaal kunnen maken.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Greatest Hits of #6: The Pineapple Thief - MusicMeter.nl

Doe ook mee!

It Leads to This is een album dat nog altijd staat als een huis, niet verveelt en het is tot op heden nog altijd de meest gedraaide plaat van dit jaar in huize Alicia.