The Dillinger Escape Plan - Ire Works (2007)

vergis ik me nou, of zie ik dubbel, in beide TDEP topics. 1x postten is wel genoeg hoor.

Ik ben toch erg tevreden met dit album. En als dit de popmuziek van de toekomst is; laat de toekomst maar komen! Geen fillers, maar een hele gave plaat die mooi balanceerd tussen complete chaos, hele goede refreinen en mondjesmaat uitstekende elektronica.

De 38 minuten ervaar ik als een spannende en visueel onderhoduende achtbaanrit. En met de koptelefoon of de speakers op oorlogssterkte valt er genoeg te genieten van de detaills. De enige kritiek die ik kan bedenken is de voorspelling dat hun volgende full-lenght de grenzen van de moderne muziek wederom gaat verleggen: een wervelende, spannende mix tussen break-core en mathmetal, inclusief heerlijke refreinen en spanningsbogen. Totdat die klassieker op de deurmat ligt, zal ik het moeten doen met dit (toch echt behoorlijk) ondergewaardeerde album. Eerst maar eens verhogen naar een welverdiende 4*

Vind het een erg goed album. Iedereen die zegt dat nummers als Milk Lizard en Black Bubblegum niet goed zijn moeten ze eens live zijn, want die nummers doen het geweldig live.

Ik kan niet echt een zwakte vinden op dit album, wat mij betreft zit hij prima in elkaar.

Ik snap de slechte cijfers hier niet zo goed.
Het kan ook gewoon aan mij liggen, maar dit is een briljant album..
Eerst vond ik TDEP niet zeer boeiend maar door dit album ben ik het toch wel heel vet gaan vinden.
Stevige geflipte riffs samengaand met scheurende vocalen en afwisselend een prachtige cleane vocaallijn ertussendoor!

Ik zopu wel iets aan je stemgemiddelde doen, je maakt jezelf in mijn ogen behoorlijk ongeloofwaardig

Snel wat slechtere muziek luisteren... waar Calculating Infinity mij na herbeluistering wel kon bekoren blijft deze trouwens tegenvallen op enkele nummers na (Fix Your Face ).

. Ik kende ze niet maar ze stonden in het vooprogramma van meshuggah. Sorry maar dit kon ik niet lang aanhoren. Een ADHD emo kid of whatever you wanne call it stond daar vooraan constant wat te schreewen( bwe bwe bwe bwe leek het precies constant) en je kon helemaal NIKS van melodie of iets dergelijks ontdekken. Zo chaotisch was het. Er zijn dan ook een boel mensen die weggingen. Ofwel is dit mijn genre niet, ofwel is het gewoon zo slecht

Vreemd, ik vind dit net een pak toegankelijker (melodischer) dan Meshuggah (hoewel beide wel érg verschillend zijn).

misschien werd het chaotische nog wat versterkt doordat het live was... en omdat ik er geen enkel nummer van ken.(zodat ik al helemaal niet weet hoe de nummers in elkaar zitten).

Dillinger speelt live doorgaans ongelofelijk strak. Maar dit zou wel eens kunnen kloppen:


Ik zag eens een optreden van de mij onbekende band Nile en ik hoorde er alleen een enorme muur van geluid in terwijl een vriend van me, die alle albums uit zijn hoofd kent, beweerde dat ze ongelofelijk strak en duidelijk speelden.

Alleszins: als je ze wilt leren kennen is dit niet het geschikte album!

Vrij veel negatieve reacties voor in mijn ogen toch de beste plaat van de band.

Hier kan ik me enkel maar bij aansluiten. Hij krijgt (met de hakken over de sloot) dan ook een mooi plaatsje in mijn top 10

Weet iemand misschien wat Brent Hinds (zanger gitarist Mastodon) precies doet in Horse Hunter?

Laatste minuut eens goed luisteren, daar hoor je zijn stem.

Ik ga toch mijn mening wat bijstellen. Hoewel ik nummers 4 t.e.m. 8 nog steeds skip, is het elders een album dat makkelijk naast Miss Machine kan staan. Favorieten blijven Fix Your Face, Lurch en Milk Lizard. Verder is het drumwerk van Gil Sharone zeker het vermelden waard, een waardige vervanger voor Chris Pennie. Benieuwd hoe de nieuwe Bill Rymer het er vanaf zal brengen op hun volgende wapenfeit (Option Paralysis).

Eerste voorsmaakje:
Farewell Mona Lisa

Volgens mij is dit de eerste cd van Dillinger Escape Plan die helemaal in balans is

Gisteren kondigde The Dillinger Escape Plan aan dat in 2017, na de tours voor het opkomende album Dissociation, het doek zal vallen na twintig jaar. Vanuit vogelvluchtperspectief kun je Ire Works uit 2007 nu beschouwen als het middenpunt van het oeuvre van de band.

Dit is een 38 minuten durende puzzel van dertien stukjes, die tijdens de eerste poging niet in elkaar lijkt te zetten, maar uiteindelijk geniaal in elkaar grijpt. Ire Works was destijds mijn kennismaking met The Dillinger Escape Plan en dat bleek een uitdaging, ik moest moeite doen om de muziek te waarderen, maar de algehele energie intrigeerde me enorm. Nooit is het me echt gelukt om Ire Works onder woorden te brengen, tot nu. De gehele discografie van de band is mij bekend en nu kan ik de betreffende plaat beter plaatsen.

The Dillinger Escape Plan start vertrouwd met Fix Your Face en Lurch, twee korte maniakale mathcorefragmentatiebommen met halsbrekende tempowisselingen en schizofrene jazzy riffjes, Dimitri Minakakis (de zanger op Calculating Infinity) schreeuwt zelfs mee op de eerste track. Daarna pakt Ire Works een hele andere weg en Unretrofied van Miss Machine uit 2004 was daarvoor de aanzet. Black Bubblegum is een track die zich met gemak in het oeuvre van Faith No More zou kunnen wurmen. Ook zijn hier de sporen van de cover-EP Plagiarism uit 2006 te horen, daarop coverde de band Like I Love You van Justin Timberlake. Greg Puciato's zwoele falsettovocalen hebben een R&B-vibe en in het refrein heel erg trekjes van Mike Patton en Trent Reznor.

Dit is een poptrack, iets dat vrij vreemd was voor The Dillinger Escape Plan. Daarna hoor je de invloeden van de cover van Come To Daddy van Aphex Twin op de track Sick on Sunday, een kleine drum 'n bass/breakcorevignette met vervreemdend geshred van Ben Weinman dat telkens de track inspringt. Ook komen er electronicinvloeden tevoorschijn op Dead As History dat een duistere ambientondertoon heeft in zijn introductie, maar ook door de gehele track heen elektronische beats heeft die de akoestische drumpartijen van Gil Sharone perfect aanvullen. Alsof Venetian Snares even een gastbijdrage heeft. Op When Acting As A Particle horen we zelfs wringende strijkers die een modern klassieke invloed hebben. Deze experimentele uitstapjes worden afgewisseld met de meest complete songs die de band afleverde tot dan toe.

Milk Lizard is waar een band te horen is die echt weet hoe je een song met een kop en staart schrijft met een extreem pakkend refrein. Toch weet de band het weer gezellig gestoord te maken met blazerspartijen van een helse bigband. Dit is waar The Dillinger Escape Plan heen gaat op Option Paralysis en One of Us Is the Killer. De manier waarop de plaat afsluit is al helemaal fenomenaal, ook een voorloper van de track Widower op Option Paralysis. Na de chaos en fragmentatie vindt er verstilling plaats in de introductie van Mouth of Ghosts, een ronduit meesterlijke jazztrack. Gil Sharone swingt met zijn drums en laat zelfs een zekere latininvloed in zijn spel horen in combinatie met vloeiende en dansende pianopartijen.

Ire Works is het werk van een band in ontdekking en daarom nog steeds de beste en meest fascinerende plaat van The Dillinger Escape Plan wat mij betreft. Na Miss Machine duikt de band nog verder in andere genres en brengt een moderne hybride die zelfs negen jaar later nog steeds een geval apart is in de metalwereld. Dit is geen chaotische mathcoreband meer, maar een experimenteel rock/metalinstituut dat een dikke middelvinger opsteekt naar alle conventies met deze verstoorde werken.

Maar, Don Cappuccino, lijkt het wat op Calculating Infinity? hihi

Sterke review! Deze plaat moet ook in de herbeluistering. Ik heb op alle schijven de brutaliteit van de 90's-periode gemist, maar misschien moet ik er eens overheen geraken. Ik heb dit in ieder geval altijd een fijne plaat gevonden, die 3,5* is misschien iets te laag.

Dank je wel! Calculating Infinity is echt een genadeloze plaat waarbij het klinkt alsof het zo in elkaar kan storten, maar daar net van weg blijft. Die plaat is echt adrenalineverhogend, daar kun je niet stil bij blijven zitten. Dat is bij The Dillinger Escape Plan inderdaad later niet meer te horen, hier zijn de hyperactieve stukken veel meer gecalculeerd. De albumflow en -dynamiek zorgt er vooral voor dat het een ware achtbaanrit is.

Black Bubblegum is echt een waanzinnig mooi nummer, ik ga echt kapot van genot bij die track. Wel heel erg Faith No More, zou zo zeggen dat het van hun hand komt!