Eels - Eels Time! (2024)

Fantastisch nieuws voor deze nieuwe fan! De opener Time is al op Spotify te beluisteren. Het klinkt veelbelovend. Hopelijk volgt er ook een Europese tour aankondiging.

Dat openingsnummer klinkt op het eerste gehoor wel érg vertrouwd, wat natuurlijk het grote probleem is van E's gehele oeuvre op de eerste paar platen na: het weet zo goed als nooit meer echt te verrassen en grijpt vaak teveel terug op eerder werk. Toch lieten de laatste paar platen wel weer een stijgende lijn zien, dus wat dat betreft heb ik wel goed hoop voor dit album. En die titel en hoes vind ik wel erg goed gevonden.

De nieuwe track deed me in eerste instantie niet veel, maar in combinatie met de videoclip blijkt de tekst toch wel weer to the point. Een fraai staaltje van songwriterschap.

'Time' heeft wel wat, maar het lijkt wat te kort en het voelt alsof er in potentie meer in had gezeten.

Leuk vooruitzicht een nieuwe Eels, maar van de 2 reeds beluisterde nummers veer ik nog niet echt op.

naar goldy is goud

If I'm gonna go anywhere nu ook te beluisteren, klinkt nog beter dan de andere 2 nummers die al vrij gegeven zijn

Bizar, maar Mark blijkt kort na de laatste tour een open hart operatie te hebben gehad, om, zoals ik het begrijp, zijn aorta te vervangen. De medische problemen kwamen tijdens een check up aan het licht. Dit bericht valt te lezen op zijn website.
Gelukkig is Mark nog onder ons en heeft hij alweer de energie gevonden voor het maken van deze plaat. Ellende is de drijfveer gebleken voor het maken van zijn beste platen. Eels Time kan zomaar Marks beste worp worden sinds Blinking Lights. Ik vind de 3 uitgekomen nummers in elk geval veelbelovend!

JAMMER DAT HET ALBUM MAAR 41 MINUTEN DUURT. PRACHTIGE PLAAT! IK BEN BLIJ MET DE PRE-ORDER IN HET ROZE HIHI.
Thanks to mr. E, voor alweer een mooie Eels plaat.

Toen ik de hoes zag dacht ik een plaat met ballen. Maar helaas !

Zoals inmiddels wel duidelijk mag zijn van mijn berichten bij andere Eels-albums hier, blijft deze artiest een heel diep plekje in mijn hart innemen en blijf ik daarom trouw elk nieuw album met grote aandacht beluisteren, ook al heeft inmiddels de stapel middelmatige Eels-albums die van briljante Eels-albums ruimschoots overstegen. Maar goed, zelfs op een middelmatig Eels-album zijn nog wel een paar briljante nummers te vinden, en echt slecht werd het nou ook weer nooit. Het grootste probleem bleef meestal toch wel dat zo'n groot deel van zijn werk, zowel in teksten als muziek, te makkelijke variaties betrof op wat hij eerder zoveel beter had gedaan. Zo gaat dat natuurlijk wel vaker als artiesten langer bezig zijn, ik had me er ook min of meer bij neergelegd dat E nooit meer echt zou gaan verrassen. Omdat sommige artiesten juist op latere leeftijd een nieuwe shot creativiteit weten te hervinden, ben ik evengoed altijd stiekem blijven hopen op ooit weer eens een echt onderscheidend Eels-album.

Zijn vorige, Extreme Witchcraft, was een duidelijk teken in de goede richting. Hij deed daarop weliswaar niks wat hij nooit eerder had gedaan, maar toch klonk het allemaal een stuk spannender en vooral consistenter dan we in tijden van hem gehoord hadden. En toen kwamen de singles voor dit album. De eerste was nog overduidelijk Eels-by-numbers te noemen, maar het feit dat dit het openingsnummer betrof maakte wel weer nieuwsgierig wat daarop dan zou gaan volgen. Mij bekroop al het gevoel dat E ons hier misschien mee op het verkeerde been wilde zetten. En toen kwamen de andere twee singles die dit vermoeden volledig bevestigden, met een onderscheidende sound (om even aan te moeten wennen) op een manier die je typisch Eels zou kunnen noemen, maar dan op een manier die nooit te voorspellen zou zijn geweest. Nu is het hele album er en blijkt dit over de gehele linie zo te bestempelen te zijn.

Van een al te radicale switch is nou ook weer geen sprake, deze plaat zit nog boordevol vertrouwde Eels-elementen, zowel in de teksten als melodieën en arrangementen, maar toch is dit nou eindelijk echt een opzichzelfstaand werkje dat nergens voor de makkelijke weg kiest. Het verbaast me niets om te lezen dat E een hartoperatie heeft ondergaan, want meestal zorgen dat soort ingrijpende gebeurtenissen ook op een heroriëntatie, een afstand tot jezelf die tot nieuwe creatieve inzichten kan leiden. Voor mij klinkt dit vijftiende studioalbum (de platen die hij onder de naam E uitbracht even niet meegeteld, al hoor ik grappig genoeg daar op dit album regelmatig overlap mee) op een bepaalde manier echt als een nieuw begin.

Hoe goed dit album is (laat staan hoe briljant) durf ik nu nog niet te beoordelen. Daarvoor zal de tand des tijds moeten uitwijzen in hoeverre het beklijven zal en zich met zijn ware klassiekers laat vergelijken. Maar ik ben vooral ontzettend blij dat E weer eens wat risico's durft te nemen met een lekker ongrijpbaar resultaat. Het album klinkt euforisch narcoleptisch (misschien dat medicatie voor zijn operatie een rol heeft gespeeld?), als zoete dromen die je vast wil pakken vlak voordat ze vervliegen. Daardoor klinkt het ook minder gedefinieerd dan we van E gewend waren, er zit een associatieve spontaniteit in die echt wel vernieuwend is voor zijn doen. Dat te omarmen getuigt van een durf die hopelijk geen bevlieging blijkt, maar hij in de toekomst verder zal onderzoeken. Voor nu is er ieder geval dit wonderlijk wazige plaatje om ons in onder te dompelen, waarmee de voorspelbaarheid van zijn oeuvre (een nachtkaars zo'n groot artiest onwaardig) definitief doorbroken is. Ik kan het bijna niet geloven.

Wat mij betreft staat alles wat over dit album gezegd moet worden in de bovenstaande recensie van Kaaasgaaf. Dit forum kan gesloten worden

Heeeerlijk, een nieuwe Eels. Altijd fijn. Is het vernieuwend? Mwa… Is het vertrouwd? Ja… Is het genieten? JAAA…

Ik hoor veel bekende ingrediënten, zowel muzikaal (gitaartokkeltjes, droeve keyboards,ijle sonische geluiden), als tekstueel (vastgelopen relaties, mijmeringen over de eindigheid vh bestaan, over het onvermogen om anderen echt te kennen). Erg spannend of verrassend is het meeste dus niet. En compositorisch scoort een aardig deel wmb gewoon een onvoldoende (al die fadeouts, jemig...).
Maar: E werkt op sommige nummers eens samen met wat andere mensen dan z'n vaste kringetje waar hij meestal in opereert. Dat zorgt in mijn ogen uiteindelijk voor net voldoende verandering en progressie om het eindresultaat toch weer krap aan de moeite waard te laten zijn. Er is geen volledige stilstand en tussen de fillers in zitten toch ook weer een paar echte liedjes. Dus opnieuw drie sterren.

Ik heb 't album nu een keer geluisterd. Ik volg EELS al sinds ik "Novocaine for the Soul" in de jaren '90 op Pinkpop hoorde. Zoals hierboven ook al vermeld wordt: E borduurt de laatste jaren steeds vaker hetzelfde truitje. Wat tingeltangels, dezelfde melodielijntjes of akkoordenschema's en voilà. Weer een EELS-plaat klaar. Ik mis het experimentele, het 'randje'. Op dit album vind ik op dit moment geen echte memorabele melodietjes. Het enige nummer dat er tot dusver uitsprong is "If I'm Gonna Go Anywhere".

Dus eigenlijk ben ik op dit moment best teleurgesteld in deze nieuwe plaat. "Eels Time" klinkt als een feestje, maar dit is meer een Tupperware party.. Misschien dat ik het album vaker moet beluisteren, zou zo maar kunnen. Zelfs de uitgave ziet er goedkoop uit: er zit nog niet eens een boekje bij, gewoon een kartonnetje met het zilveren schijfje. Jammer.

De beste Eels in 5 platen. Zeer open geproduceerd, zorgvuldig gemusiceerd en tekstueel weinig 'cringy' momenten. Blij om E nog eens op dit niveau te horen. De opener en On the Bridge, heel subtiel! Ik zou ze bijna weer eens live willen zien (maar ze zijn niet op tournee).

Jeetje, de nieuwe Eels helemaal vergeten! Snel luisteren, hoewel ik niet in een E-bui ben…en da’s eigenlijk wel vereist.

What about eels? Want daar is 'EELS TIME!', met hoofdletters geschreven en met uitroepteken, het vijftiende album van eels sedert hun debuut 'Beautifull Freak'. Kan een mens er nog gelukkig van worden? Hoe dan ook het is al een release met een bijzonder verhaal. Vooral omdat alles zo definitief anders had gekund. Een als een tijdbom tikkend aneurisma kon op tijd, centimeters boven Mark Oliver 'E' Everett's hart, door een stuk kunststof-aorta worden vervangen. Hij was er ooit voor verwittigd. Herinner je zijn beroemde wiskundige vader, voor wie het allemaal ineens en fataal voorbij was, de dag dat de 19-jarige E hem thuis dood vond. E daarentegen kon nog naar zijn operatie toeleven en in die bijzondere gemoedsgesteltenis broeide wat uiteindelijk weer een nieuw album werd. Een heel intense tijd voor hem, nu Magere Hein zich zovele jaren later ook aan zijn venster vertoonde. Nu, een openhartoperatie en een langdurige revalidatie, twee zaken sowieso niet van aard om er onmiddellijk andermaal de overweldigende energie van rockende voorganger 'Extreme Witchcraft' bij te verwachten. En al helemaal niet die misleidende onstuimigaard op de hoesfoto. Ook zijn lange baard is intussen al weer gekortwiekt. Wat we als artistiek resultaat krijgen is zeker niet minnetjes. Twaalf bespiegelende songs waarin we onze notoire melancholicus bijna magisch zien switchen in de richting van de pakkende indiepop van weleer.

Daarom klinkt E's lieveling, die eerste akoestische drumloze single 'Time' ook zo ongewoon en onwennig mooi. Een emotionele opener waarin E in een goeie twee minuten zijn 'tijd' vóór de hartoperatie overschouwt. Tijd, het universele onderwerp waarvan hij als geen ander in spaarzaam simpele lijnen het punt kan maken. Drie verzen maar die elk een deel van het familiealbum van de drie generaties Everett bestrijken en een indringende video bovendien die alles des te meer impact geeft. Een E die we na zijn gekend al heel trieste voorgeschiedenis toch terug zien vallen op familie, waarvoor zijn hart klopt. En daarin is 'Time', weer zo'n schitterend akoestisch kleinood. Direct even akoestisch gevolgd door het prachtige, melodieuze 'We Won't See Her Like Again', over iemand die hij in de loop der tijden is kwijtgeraakt.

Met de elektriciteit van het aparte 'Goldy' hebben we zowat het 'hardste' nummer van de plaat al gehad. Een tragikomisch tafereel over de man die alleen zijn goudvis nodig heeft om te overleven. Song die ook niet verrassend metafoor is voor E's liefde voor zijn zielsvriend, zijn hond Bundy. De charmante luchtigheid van 'Sweet Smile' is daarop een leuk, onschuldig liedje over over straat lopen en je realiseren dat alles beter en gemakkelijker aanvoelt van zodra je je glimlach opzet. Weg depri-frons op het gezicht. Sixtiesfan E had het kleurrijke feelgoodhitje 'Georgy Girl' van The Seekers in gedachten toen hij het schreef.

Tussen het kwetsbare, benauwde 'Haunted Hero' en de zonnige kamerpop van 'And You Run' zit er iets etherisch, psychedelisch in 'If I'm Gonna Go Anywhere'. De sterke productie van buurman Tyson Ritter valt onmiddellijk op. En ja, die mooie plaats waar E vertoeft, als hij nergens heengaat, is ondubbelzinnig: bij de liefde. In het voluit gevocoderde 'Lay with the Lambs' verhogen de decibels dan toch nog iets, maar het blijft een nummer met vooral sfeervolle strijkers en belletjes en op ijle hoogte dartel zingende stemmetjes.

Korste nummer 'Song for You Know Who', vintage eels, heeft het dan weer over het niet herhalen van misstappen uit het verleden. Over wie de song daarwerkelijk gaat daarover houdt E de lippen stijf op elkaar. Terwijl schitterende lovesong 'I Can't Believe It's True' er dan misschien eentje wordt om vanaf nu bruiloften mee in te zetten. Evenwel, E dacht bij het schrijven eerder aan zijn zoontje Archie. Misschien voor geboortefeesten dan maar? Op 'On the Bridge' is het dan weer een en al ingetogenheid.

Slotsom over 'EELS TIME!'. Na zijn operatie wordt het voor de E-lovers gelukkig weer 'EELS TIME!' als voorheen. Tijdloze muziek op eenvoudige akkoorden waaruit deze keer fris van de lever dankbaarheid en behoorlijk wat optimisme spreekt. Bovendien is E in zijn relatie met de tijd voor de zoveelste keer in een creatieve bui. Hij leeft door zijn geslaagde operatie daarenboven volop in zijn 'eels time', de bonustijd van zijn leven. Met 'EELS TIME!' etaleert Everett hier op een meer aparte wijze dat hij de weg naar zijn indrukwekkende lyrische en muzikale bronnen niet is kwijtgeraakt. Met zijn vertrouwde raspige stem laveert hij behendig tussen zijn emotionele polen. Als je zelf tijd over hebt, lijkt hij te zeggen, profiteer er dan maar van, vier het! En met hoogschallende trompetten besluit hij dit album resoluut met 'Let's Be Lucky'.

Op zijn vijftiende bewijst E dat hij een van de grootste iconen van de indierock blijft. Goed hoorbaar hier dat hij er na zijn fysieke update, samen met The Chet, P-Boo, Koool g Murder, Knuckles en Royal Al, gewoon verder plezier aan beleeft. Muziek in een andere modus, een slowburner die zeker bij de fans een pak songs zal opleveren die het waard zijn te overleven. 'EELS TIME!' is een warme plaat en in alle geval veel beter dan een Best-of met een donkerzwart randje.

Mmm, toen ik mijn recensie hierboven een kleine maand geleden neertypte, was ik me volledig bewust van het risico dat ik te vroeg juichte. En helaas blijkt dat het geval. Na een paar ontzettend blije luisterbeurten, merk ik vrij weinig behoefte te voelen hem weer op te zetten. Misschien komt dat wel weer terug, maar wat voor mij vooral blijft hangen is de enorme gefragmenteerdheid van deze plaat. Zoals iemand hier ook opmerkte eindigt zowat elk nummer in een fade-out, wat veelzeggend is voor het gebrek aan substantie. Al heeft het ook iets heel erg spontaans voor E's doen, op zich blijf ik dat tof vinden. Maar de licht-afwijkende, eigenzinnige sound van deze plaat blijkt een beetje een valstrik. Het is alleen verpakking in een andere kleur, bij nadere beluistering dring je dichter tot de kern en dat blijkt dan gewoon E te zijn die doet wat hij altijd doet en wat hij bovendien zo vaak zoveel beter heeft gedaan. Deze relatieve vernieuwingen (en een ingrijpende operatie) hebben E ieder geval niet uitgedaagd eens daadwerkelijk zijn grenzen te verkennen. Terwijl dat juist zo interessant was geweest, al was 't maar voor een keertje. Ik denk dat dat voor mij de grote teleurstelling is: niet zozeer dat dit een wat wisselvallig album is, wel dat het gewoon de zoveelste typische E-plaat blijkt. Dan had ik een écht slecht album toch meer toegejuicht, hoe gek dat wellicht ook moge klinken. Als er maar wat meer risico's waren genomen, iets meer op het spel werd gezet. Dit is zo toch een beetje vleesch noch visch, of is dat nou paling voor de zwijnen? Goed, waarschijnlijk schiet ik nu weer door in negativiteit en moet ik over een tijdje hier opnieuw inloggen om dan tot een of ander 'redelijk midden' te komen. Ach, het houdt me van de straat zullen we maar zeggen hè. Voor nu ieder geval een halfje d’r af.

Redelijke plaat van Eels. Afwisselend en melodieus en melancholiek, zoals we van 'm gewend zijn.

Behoorlijke plaat van eels, klinkt vertrouwd met grotendeels melancholische songs met de nodige diepgang maar de keerzijde van de medaille is dat eels mij niet meer verrast. Hij weet mij niet meer zo erg te boeien dan zijn eerste albums. Eels Time! is een OK-album, niet meer en niet minder.

Tja, hetzelfde commentaar en dito beoordeling als bij voorganger Extreme Witchcraft.
Zolang E juweeltjes als Time, Sweet Smile & I Can’t Believe It’s True uit zijn pen tovert ben ik vrij vlot om.
Prima plaat.

De vertrouwde palingsound van Mark, op elk album wel een handjevol nummers dat een fijne aanvulling vormt op de eels-catalogus, maar verder is het natuurlijk beperkt wat de man vocaal kan, en dan wordt het al gauw wat voorspelbaar, en toch is het altijd wel plezierig om een nieuw eels album te draaien, juist omdat je weet wat er op het menu staat.