menu

Blood Incantation - Absolute Elsewhere (2024)

mijn stem
4,20 (88)
88 stemmen

Verenigde Staten
Metal
Label: Century Media

  1. The Stargate [Tablet I] (8:20)
  2. The Stargate [Tablet II] (5:08)

    met Tangerine Dream

  3. The Stargate [Tablet III] (6:50)
  4. The Message [Tablet I] (5:56)
  5. The Message [Tablet II] (5:58)
  6. The Message [Tablet III] (11:27)
totale tijdsduur: 43:39
zoeken in:
avatar van itbites
4,5
Goh ja. Ik heb net verhoogd naar 5 sterren. Dit album is een trip - ik vind het echt bijzonder hoe logisch het geheel klinkt met deze op papier bizarre afwisseling van stijlen. Misschien fragmentarisch voor de één maar voor de ander (ik) een uitgekiend geheel waarbij de afwisseling juist de extremen versterkt. En puur persoonlijk: kijkend naar mijn eigen zoektocht binnen de verschillende muzikale genres in de afgelopen 35 (ahum) jaar is dit een album dat dit bijna perfect weet samen te vatten. En dat met zo’n logo

avatar van Kos
4,0
Kos
Haha ja, dit is inderdaad wel een leuke progmetal-on speed met wat ambient.
En sowieso doet het weer denken aan de leuke tijd van de meer conceptuele albums.

Als je niet beter zou weten zou je op The Message daadwerkelijk even Dave Gilmour horen haha.

avatar van ABDrums
5,0
Fantastisch om alle positieve reacties hier te lezen en geweldig om te kunnen constateren dat Blood Incantation hier op Musicmeter eindelijk een breder scala aan liefhebbers weet aan te spreken, getuige het feit dat Absolute Elsewhere met afstand het album van de Amerikanen is waar het meest op is gestemd. Nu hopen dat het eerdere werk van de band eenzelfde lot is beschoren en ook op enkele nieuwe stemmers kan rekenen.

Verder ben ook ik van mening dat Blood Incantation zichzelf met dit werk heeft overtroffen. Meerdere luisterbeurten moeten uit gaan wijzen of het op de lange duur ook écht beter is dan Starspawn en Hidden History of the Human Race, maar het predicaat van de maximale score durf ik er nu ook al wel op te plakken.

Uitzonderlijk toch dat een band - en dan tel ik Timewave Zero als relatief vreemde eend in de bijt voor het gemak even niet mee - drie studioalbums op rij weet af te leveren waar ik een maximale score heb staan. Misschien wordt het in dat kader eens tijd na te gaan denken over een eventueel plekje in mijn top tien. Zoals gezegd voeg ik me bij al het reeds inhoudelijk gegeven commentaar, wellicht draag ik daar later zelf nog mijn steentje aan bij.

avatar van madmadder
4,0
Hidden History of the Human Race heeft toch meer stemmen?

avatar van Leptop
Op basis van de recensies alhier en elders, zou ik deze heel goed moeten vinden. De eerste luisterbeurt viel me tegen, met name de zang, dus ik heb nog meer tijd nodig denk ik maar .

avatar van ABDrums
5,0
madmadder schreef:
Hidden History of the Human Race heeft toch meer stemmen?

Het beste paard struikelt ook wel eens

Gelukkig neemt dat niet het punt weg dat ik hoop dat Blood Incantation met dit werk nog meer nieuwe metalminnende mensen weet aan te spreken!

avatar van Rudi S
madmadder schreef:
Hidden History of the Human Race heeft toch meer stemmen?


Maar niet een paar weken na de releasedatum.

5,0
Heel tof album, vooral de afwisseling tussen de stijlen verraste mij positief. Tot nu toe het tofste album van het jaar voor mij.

Iemand nog meer album tips in stijl van dit album?

avatar van jellylips
5,0
Vrieskist, met stijl bedoel je death metal? Prog? Of het samenkomen van allerlei stijlen zoals op dit album? Qua metal passages schijnt BI de mosterd vooral te halen bij Morbid Angel, Timeghoul en Death. Ik ben zelf niet de grootste expert van die bands.

Hier wat suggesties. Dit zijn enkele (death) metal albums die ook een beetje dat kosmische, avontuurlijke erin hebben. De beste aanbeveling die ik kan doen is gewoon het eerdere werk van BI zelf.

Death - Symbolic
Opeth - Blackwater Park
Between the Buried and Me - Colors
Gorguts - Colored Sands
Isis - alles van die band vanaf Oceanic en nieuwer
Igorrr - Sprirituality and Distortion
Horrendous - Ontological Mysterium
Tomb Mold - The Enduring Spirit
Civerous - Maze Envy
Vektor - Terminal Redux
King Gizzard and the Lizard Wizard - PetroDragonic Apocalypse

Het label 20 Buck Spin heeft veel bands die in het straatje liggen van Blood Incantation.

avatar van Edwynn
4,0
Misschien zijn Atheist, (de eerste van) Cynic, de latere Pestilence, Nocturnus en Cryptic Shift ook nog aardige aanvullingen op dat lijstje.

Al ken ik geen band die ook van die vreemde, lichtvoetige Yesriedeltjes in haar relatief brute geluid stopt.

5,0
jellylips schreef:
Vrieskist, met stijl bedoel je death metal? Prog? Of het samenkomen van allerlei stijlen zoals op dit album?
...

Ik bedoelde inderdaad het combineren van de stijlen zoals op dit album. Ik luister van alles qua metal, maar de combinaties van dit album kom ik niet vaak tegen.

Bedankt voor de lijst met aanbevelingen, ik zal ze eens beluisteren.

4,0
Na Timewave Zero dacht ik de verrassing hebben we nu wel gehad maar neen hoor. Wat een plaat nu weer. Een welhaast hallucinerende trip door heel wat jaartjes muziek ja. Een rollercoaster van stijlen naadloos aan en door elkaar. Laat je onder dompelen in het geheel. Zit nu op 4 sterren maar dat kunnen er in no-time zo maar 5 worden. Waan plaat en hopelijk hopelijk gaat deze nu echt eens voor meer (h) erkenning zorgen.

avatar van namsaap
4,5
Wat een indrukwekkende plaat is Absolute Elsewhere! Heerlijk zoals Blood Incantation de genreblender aanzet en twee geweldige luistertrips weet te brouwen.

Waar het resultaat bij The Stargate soms nog wat fragmentarisch klinkt, passen de verschillende passages bij The Messenger fantastisch bij elkaar. Ik zet in op 4,5 sterren.

avatar van itbites
4,5
Ik had in ieder geval geen moeite om twee favoriete tracks te kiezen (of plaatkanten zo u wilt ).
Ik vind het verschil tussen The Stargate en The Message qua fragmentatie overigens niet echt heel groot. Voor mij twee toptracks.
Mike Portnoy is getuige zijn Instagram-post ook een liefhebber. Voor hem is het Opeth meets Pink Floyd. Wat mij betreft is het death metal gehalte wel wat bruter dan Opeth maar alla … hopelijk helpt de publiciteit de band weer een stap verder

avatar van jurado
5,0
itbites schreef:
Ik had in ieder geval geen moeite om twee favoriete tracks te kiezen (of plaatkanten zo u wilt ).
Ik vind het verschil tussen The Stargate en The Message qua fragmentatie overigens niet echt heel groot. Voor mij twee toptracks.
Mike Portnoy is getuige zijn Instagram-post ook een liefhebber. Voor hem is het Opeth meets Pink Floyd. Wat mij betreft is het death metal gehalte wel wat bruter dan Opeth maar alla … hopelijk helpt de publiciteit de band weer een stap verder


Ik zou zeggen: Morbid Angel meets Pink Floyd

avatar van jellylips
5,0
Wat Absolute Elsewhere ook onderscheidt van het eerdere werk is het kraakheldere geluid. Sommige metal passages donderen uit de speakers met een bijna The Black Album achtige hi-fi sound die ik echt smullen vind.

Ik was al een tijdje fan van de band en hield van de wat rauwere productie, maar deze productie maakt het eigenlijk alleen maar beter. Gelukkig zijn ze niet te ver doorgeschoten, dat kan natuurlijk ook. Briljant hoe Arthur Rizk dit allemaal laat klinken en dat de verschillende stijlen toch als een geheel klinken.

avatar van henrie9
4,5
In de seventies thuisgekomen na een avondje stappen wilde de ietwat diehard-muziekfan in de losse kleine uurtjes alles toch nog wel eens diep transcenderend afronden, idealiter dus vanaf zijn draaitafel. Pink Floyd's toen succesvolle 'Atom Heart Mother' kwam daar al eens uitstekend voor in aanmerking, hun 'Meddle' evengoed, bijvoorbeeld, maar ook dat pak conceptalbums als Yes' bijna verguisde mammoetproject 'Tales From Topographic Oceans'. Het waren dan de uitgelezen momenten om diep tot de ziel van die complexe, vaak ruimtelijke vinylstukken door te dringen. Bij dit kransje hoorde ergens in diezelfde tijd - 1976 - ook de band Absolute Elsewhere, dat in de schaduw van Yes en King Crimson met zijn 'In Search of Ancient Gods' eerder de verre kosmos en de mogelijkheden van paleocontact viseerde. Geholpen daarbij door heel veel nevelige keyboards en prominente dwarsfluit ...

Grote sprong voorwaarts nu naar de psychedelische deathmetallers van Blood Incantation uit het Amerikaanse Denver, een viertal dat al van bij aanvang al het bloederige van hun metalcollega's resoluut schuwt en dat zelfs anno 2024 nog veel liever met de muzikale en spirituele erfenis van dat Absolute Elsewhere uit 1976 aan de slag gaat. Op hun nieuwste album, dat ze toepasselijk en heel respectvol 'Absolute Elsewhere' doopten is zo de tijd gekomen voor een deathmetal van het allernieuwste soort waarin tegelijk ongekunsteld de gelukzaligheid van de meest extreme space-odessey wordt verweven. We zeggen het, op onnavolgbare wijze. Met schitterende klanktapijten inderdaad, maar enkel mits je bereid bent daarvoor dus eerst en bij herhaling doorheen hun flarden kolkende deathmetal-maalstroom te flaneren.

Ze presenteren hun 'Absolute Elsewhere' à l'ancienne, in twee driedelige composities, 'The Stargate' en ''The Message', elk goed voor een goeie twintig minuten en telkens verder opgedeeld in drie muzikale bewegingen vol verrassende details (zelfbenoemd als 'tablets'). Samen met producer Arthur Rizk en een pak extra synth-apparatuur zijn ze hiervoor naar de legendarische Hansa-studio's in Berlijn getrokken, waar naast vele andere muzikale grootheden ooit Tangerine Dream, Brian Eno, David Bowie ('Heroes') of U2 ('Achtung Baby') hen voorgingen en waar zoals we ook vaststellen alles nu nog steeds op akoestisch volmaakte wijze kan worden opgenomen.

Je houdt je klaar dus voor een gezelschap dat hier technisch zowel als electronisch gewapend, voorzien van gitaren, drums en synthesizers uit de kosmos en met frontman Paul Riedl's extreem plooibare stemgeluid voorop, zijn grenzen verlegt, dat je meeneemt op een onvergetelijke trektocht door onbekende universums. Dat hoe extreem ook erin slaagt de volstrekte harmonie te bereiken tussen de zich almaar opeenvolgende genres en stijlen.

Neem nu in 'The Stargate [Tablet I]'. Dat bijt af met pure opwinding met al dat diep gegrom, die dodelijke drums met hun onhoudbare versnellingen en loodzware technische riffs die doen duizelen. Hou toch maar vol. Want die avontuurlijke stortvloed van verpletterende wildness, blastbeats en riffs gaat op een bepaald moment ineens rimpelloos over in onverholen Pink Floyd-ambient met weidse Gilmour-verwante gitaren. Of in 'The Stargate [Tablet II] waar met zijn oldskool-elektronica zelfs het oude Tangerine Dream-lid Thorsten Quaesching lijfelijk mee aanschuift in de studio. Onverwacht volgt dan ook nog een verrukkelijke pastorale dwarsfluitpassage die kort erop zal ontaarden in krautrock van het meest helse soort. Herbeleef al die muzikale luister integraal in de uitstekende begeleidende video van 'The Stargate'.

Blood Incantation doet tijdens zijn sciencefiction-trip verder gewoon alles wat het wil. In 'The Message', wat een compositie! Op zoek naar bewustzijnsverruiming en nieuwe verbindingen voor het begrip van het aardse leven is het op de tablets I en III van 'The Message' tijd voor een heuse clash van de metal, waarbij de beste black- and thrashmetal elkaar heerlijk woest de loef afsteken. In het etherische middenstuk is het dan weer resoluut aan de onvermengde psychrock en aan Riedl's nostalgisch cleane gezangen waarin de pure ijlte van David Gilmour-verwante vocalen openlijk nagalmt.
Na een apocalyps vol galopperend metalgeweld in de afsluitende kolos 'Tablet III', met tussendoor weer zo'n passage met Ian Anderson's altmodische dwarsfluit of het getik van Pink Floyd's tijdmachine, kraakt er in de eindminuten van 'The Message' - helemaal niks getrukeerd - een levensecht warmteonweer los over de Berlijnse studio en besluit het album ongedwongen met het uitstervend geluid van de opgewekte Oekraïense oorlogskinderen buiten plenzend in het nat.

'Absolute Elsewhere', dit conceptalbum is het ontzaglijke magnum opus so far van een grandioos Blood Incantation. Zoals ze het zelf aangeven mag hier alles vrij stromen, als één grote, grenzeloze massa.
Gebaseerd als het is, enerzijds, op een o zo rijk apocalyptisch verhaal met een ongekende epiek is het anderzijds muzikaal vooral een allesbehalve conventionele creatie die als geheel in een verbluffend ongekunstelde symbiose landt. In het bijzonder de uitdaging om de spacey progrockers mee te krijgen in een bruut deathmetalframe als dit vergt zelfs vandaag ongetwijfeld nog de nodige muzikale flexibiliteit. Al zijn er in de progressieve rock, ondanks verschillen, al eerdere voorbeelden - neem de vroege werken van Opeth voorop - waar dit samengaan resultaten gaf die volop sprankelden. Eigenlijk is zelfs 'Absolute Elsewhere' een prog-album ten voeten uit waarbij de metal gebruikt wordt om de loop van het verhaal karaktervol en met kracht op en neer te stuwen en misschien spreken we daarom beter ook niet alleen over de regelrechte verheffing hier van de deathmetal. Want precies het omgekeerde bevat evengoed zijn waarheid. Met name het zelfverzekerde 'Absolute Elsewhere' dat hier de progrock tot een nieuw uiterste verheft met zijn impressionante injecties van de frisse dynamiek van de deathmetal. Het resultaat is hoe dan ook een sfeervolle, absoluut niet te mislopen jaarplaat vol oogverblindende Pink Floyd-blues op deathmetalniveau.

Line-up:
Paul Riedl - zang, gitaar
Morris Kolontyrsky - gitaar
Jeff Barrett - bas
Isaac Faulk - drums

avatar van gigage
4,5
Wie kan nog om dit album heen? De vorige was al indrukwekkend maar oi, prog en metal in optima forma op deze 2024 release.

Gast
geplaatst: vandaag om 23:34 uur

geplaatst: vandaag om 23:34 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.