Toon1 schreef:
"Some of the greatest American music ever made" zeggen de mensen van allmusic.com. Wel van mij mag die "some of" en die "American" weg. 5/5
Ik had de afgelopen twee jaar nog altijd niet verteld waarom ik dit album zo geweldig vind. Wel, nu het opnieuw in mijn top-10 staat wordt het dus tijd. Bij deze:
Zomer van 1967. Bob Dylan had een motorongeval gehad en was amper in het openbaar te zien. Ondertussen had zijn backingband, the Band, een huis in de staat New York gehuurd, genaamd "Big Pink". Dylan en the Band zouden daar die zomer samenkomen om muziek te spelen.
Wat mij zo aantrekt aan dit album is het feit dat de muziek zo oprecht en tijdloos is, maar dat het het ook allemaal zo mysterieus is. Het is zo vreemd, op het moment dat Dylan en The Band deze tapes opnamen vond ondertussen een muzikale revolutie plaats, psychedelia en hippie-gekte was verspreid over het hele land en het was de
summer of love. Dylan, op dat moment de grootste artiest op de wereld mag je wel zeggen, had al een jaar niets meer uitgebracht, en mensen dachten zelfs dat Dylan gestopt was, omdat hij zich amper nog liet zien. En op dat moment zaten Dylan en zijn backing band dan deze verzameling nummers te spelen (voor hun plezier!), een ode aan pre-WOII blues en folk. De muziek is dus helemaal niet te plaatsen in zijn tijd. Het is een vreemde gedachte dat Dylan met zijn maten daar in dat huisje op de buiten zat, in de kelder, oude muziek te spelen, opgenomen door een tape recordertje, terwijl daarbuiten het land in rep en roer stond.
De teksten zijn zo bizar als het maar kan zijn. Vaak is er geen touw aan vast te knopen. Ze roepen wel beelden op van het oude Amerika dat je ook hoort in van die oude folksongs. Maar Ik heb geen idee welke nummers hier precies beinvloed zijn door welke oude folksongs. Enkele lijnen uit de verschillende lyrics: "A man must swim if he expects to live off the fat of the land", "What's the matter, Molly, dear, What's the matter with your mound?", "Nothing is better, nothing is best, take heed of this and get plenty of rest". Er kan alleen maar geraden worden naar wat ze betekenen (volgens mij hebben ze zelfs geen enkele betekenis
). Dat maakt het zo mysterieus allemaal. Maar ik vind het alleszins echt geniaal.
De muziek lijkt ook nog eens erg klungelig gespeeld en gezongen te worden. Maar het wordt met een groot hart gespeelt. Je hoort een grote kameraadschap tussen Dylan en de leden van The Band. Ze hebben duidelijk veel plezier in het maken van deze muziek en er wordt veel emotie ingelegd ("Tears of Rage" bijvooreeld, Dylan's meest emotionele nummer vind ik!). Benieuwd hoeveel biertjes of jointjes ze ophadden tijdens het maken ervan
. Oh, en dat orgeltje
. De hoes van deze plaat geeft trouwens ook erg goed de sfeer weer.
In 1975 werden deze tapes dus gereleased, tegen Dylan's zin overigens. Maar er moet wel in gedachte worden gehouden dat dit lang niet alle nummers zijn. Er is een bootleg serie genaamd "The Genuine Basement Tapes" die vijf delen bevat dacht ik, dus die bevat nog veel meer nummers. Ook komen maar zestien nummers van deze plaat daadwerkelijk uit de Basement Tapes. Acht andere nummers zijn zonder Dylan en zijn outtakes van The Band. Toch klinken deze nummers ook zéér goed en sluiten ze zeer goed aan bij de andere songs. En tenslotte ook nog: deze tracks werden alen geremixt/remastered door Robbie Robertson. Op de bootlegs zijn ze in 'normale' versie te horen.
De drie dingen die me dus zo aantrekken in "The Basement Tapes" zijn dus tijdloosheid (wat wel bij meer Dylan-albums is, maar deze plaat past echt helemaal niet in de context van zijn tijd), mysterie (o.a. uiterst bizarre lyrics), oprechtheid en emotie (ik heb Dylan op geen enkele plaat met meer emotie en plezier horen spelen en zingen!). Dat maakt dat het mijn favoriete Dylan-album is en het ook in mijn top tien staat. Ik zou het zelfs het ultieme Amerikaanse album aller tijden durven noemen, nog meer dan andere favorieten van mij, zoals bijvoorbeeld "The Velvet Underground & Nico", omdat het typisch Amerikaanse muziek is: folk en blues, en omdat deze vierentwintig nummertjes voor mij zo tijdloos en uniek op deze wereld zijn.
5*