menu

Bob Dylan & The Band - The Basement Tapes (1975)

mijn stem
3,94 (215)
215 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Country
Label: CBS

  1. Odds and Ends (1:46)
  2. Orange Juice Blues (Blues for Breakfast) (3:37)
  3. Million Dollar Bash (2:31)
  4. Yazoo Street Scandal (3:27)
  5. Goin' to Acapulco (5:26)
  6. Katie's Been Gone (2:43)
  7. Lo and Behold (2:45)
  8. Bessie Smith (4:17)
  9. Clothesline Saga (2:56)
  10. Apple Suckling Tree (2:48)
  11. Please, Mrs. Henry (2:31)
  12. Tears of Rage (4:11)
  13. Too Much of Nothing (3:01)
  14. Yea Heavy and a Bottle of Bread (2:13)
  15. Ain't No More Cane (3:56)
  16. Crash on the Levee (Down in the Flood) (2:03)
  17. Ruben Remus (3:13)
  18. Tiny Montgomery (2:45)
  19. You Ain't Going Nowhere (2:42)
  20. Don't Ya Tell Henry (3:12)
  21. Nothing Was Delivered (4:22)
  22. Open the Door, Homer (2:49)
  23. Long Distance Operator (3:38)
  24. This Wheel's on Fire (3:49)
totale tijdsduur: 1:16:41
zoeken in:
avatar van Toon1
5,0
Toon1 schreef:
"Some of the greatest American music ever made" zeggen de mensen van allmusic.com. Wel van mij mag die "some of" en die "American" weg. 5/5


Ik had de afgelopen twee jaar nog altijd niet verteld waarom ik dit album zo geweldig vind. Wel, nu het opnieuw in mijn top-10 staat wordt het dus tijd. Bij deze:

Zomer van 1967. Bob Dylan had een motorongeval gehad en was amper in het openbaar te zien. Ondertussen had zijn backingband, the Band, een huis in de staat New York gehuurd, genaamd "Big Pink". Dylan en the Band zouden daar die zomer samenkomen om muziek te spelen.

Wat mij zo aantrekt aan dit album is het feit dat de muziek zo oprecht en tijdloos is, maar dat het het ook allemaal zo mysterieus is. Het is zo vreemd, op het moment dat Dylan en The Band deze tapes opnamen vond ondertussen een muzikale revolutie plaats, psychedelia en hippie-gekte was verspreid over het hele land en het was de summer of love. Dylan, op dat moment de grootste artiest op de wereld mag je wel zeggen, had al een jaar niets meer uitgebracht, en mensen dachten zelfs dat Dylan gestopt was, omdat hij zich amper nog liet zien. En op dat moment zaten Dylan en zijn backing band dan deze verzameling nummers te spelen (voor hun plezier!), een ode aan pre-WOII blues en folk. De muziek is dus helemaal niet te plaatsen in zijn tijd. Het is een vreemde gedachte dat Dylan met zijn maten daar in dat huisje op de buiten zat, in de kelder, oude muziek te spelen, opgenomen door een tape recordertje, terwijl daarbuiten het land in rep en roer stond.

De teksten zijn zo bizar als het maar kan zijn. Vaak is er geen touw aan vast te knopen. Ze roepen wel beelden op van het oude Amerika dat je ook hoort in van die oude folksongs. Maar Ik heb geen idee welke nummers hier precies beinvloed zijn door welke oude folksongs. Enkele lijnen uit de verschillende lyrics: "A man must swim if he expects to live off the fat of the land", "What's the matter, Molly, dear, What's the matter with your mound?", "Nothing is better, nothing is best, take heed of this and get plenty of rest". Er kan alleen maar geraden worden naar wat ze betekenen (volgens mij hebben ze zelfs geen enkele betekenis ). Dat maakt het zo mysterieus allemaal. Maar ik vind het alleszins echt geniaal.

De muziek lijkt ook nog eens erg klungelig gespeeld en gezongen te worden. Maar het wordt met een groot hart gespeelt. Je hoort een grote kameraadschap tussen Dylan en de leden van The Band. Ze hebben duidelijk veel plezier in het maken van deze muziek en er wordt veel emotie ingelegd ("Tears of Rage" bijvooreeld, Dylan's meest emotionele nummer vind ik!). Benieuwd hoeveel biertjes of jointjes ze ophadden tijdens het maken ervan . Oh, en dat orgeltje . De hoes van deze plaat geeft trouwens ook erg goed de sfeer weer.

In 1975 werden deze tapes dus gereleased, tegen Dylan's zin overigens. Maar er moet wel in gedachte worden gehouden dat dit lang niet alle nummers zijn. Er is een bootleg serie genaamd "The Genuine Basement Tapes" die vijf delen bevat dacht ik, dus die bevat nog veel meer nummers. Ook komen maar zestien nummers van deze plaat daadwerkelijk uit de Basement Tapes. Acht andere nummers zijn zonder Dylan en zijn outtakes van The Band. Toch klinken deze nummers ook zéér goed en sluiten ze zeer goed aan bij de andere songs. En tenslotte ook nog: deze tracks werden alen geremixt/remastered door Robbie Robertson. Op de bootlegs zijn ze in 'normale' versie te horen.

De drie dingen die me dus zo aantrekken in "The Basement Tapes" zijn dus tijdloosheid (wat wel bij meer Dylan-albums is, maar deze plaat past echt helemaal niet in de context van zijn tijd), mysterie (o.a. uiterst bizarre lyrics), oprechtheid en emotie (ik heb Dylan op geen enkele plaat met meer emotie en plezier horen spelen en zingen!). Dat maakt dat het mijn favoriete Dylan-album is en het ook in mijn top tien staat. Ik zou het zelfs het ultieme Amerikaanse album aller tijden durven noemen, nog meer dan andere favorieten van mij, zoals bijvoorbeeld "The Velvet Underground & Nico", omdat het typisch Amerikaanse muziek is: folk en blues, en omdat deze vierentwintig nummertjes voor mij zo tijdloos en uniek op deze wereld zijn.

5*

avatar van Wandelaar
4,0
Huisvlijt van de eerste orde. Tekstje schrijven, beetje jammen en dan direct opnemen op dat bandrecordertje daar in de hoek van de basement. Niks meer aan doen. Dat was het idee, in 1967, een plaat maken was niet echt de bedoeling. Later, in 1975, mixte en schaafde Robbie Robertson met technicus Rob Fraboni de opnames wat bij en werd het als dubbelalbum uitgebracht bij Columbia. Het is een Dylanalbum, maar zeker niet minder een hoogtepunt voor The Band. En een bron van eindeloze discussie voor de fanaten.
De nieuwe versie uit 2014 met beter geluid, naar men zegt, heb ik aan me voorbij laten gaan. Je moet niet verder sleutelen aan de geschiedenis. Met deze versie blijf ik gelukkig.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Vroeger had ik bijna een hékel aan dit album vanwege de overdaad aan muzikaal en vooral tekstueel onbenullige nummers die het zicht op de wèl goede en mooie nummers van zowel Dylan als de Band-solo enigszins ontnamen, hetgeen voor mij in schril contrast stond met het belang dat binnen Dylans discografie in het bijzonder en de popmuziek in het algemeen aan deze verzameling wordt toegekend. Dat heeft ook wel wat te maken met Greil Marcus: in zijn boek Invisible republic vertelt hij hoe hij in en tussen en onder de nummers van deze sessies echo's hoort van het mythologische vroege Amerika zoals weerspiegeld in oude folkmuziek, sterke verhalen en anekdotes zonder pointe, maar die echo's kan ik zelf maar zelden bespeuren, hoezeer ik ook mijn best doe en hoezeer ik ook houd van èn Bob Dylan èn The Band èn het proberen om "aan te voelen" waar je zulke verbanden zou kunnen horen. (Dit alles los van het feit dat het warme geluid vol traditionele instrumenten van The Band sowieso wel altijd aan het verleden refereert.)
        De laatste jaren heb ik me wat meer met dit dubbelalbum verzoend, dankzij het evidente spelplezier, de superbe ambachtelijkheid van de Bandleden en de toch wel èrg bijzondere hoogtepunten. En ook al hoor ik hier dan niet de echo's waar Marcus het over heeft, nummers als Tears of rage en This wheel's on fire –niet voor niets door Robertson gekozen als de afsluiters van beide elpees– hebben van zichzelf al genoeg Dylaneske magie om me mee te voeren naar een plek waarvan niemand behalve Dylan de sleutel heeft. (Dat gezegd hebbende moet ik bekennen dat ik van die nummers de covers van Gene Clark resp. Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity prefereer boven de versies op zowel The basement tapes als Music from Big Pink.)
        Uiteindelijk wordt de impact van prachtige nummers als Katie's been gone, Too much of nothing en You ain't goin' nowhere té vaak ondermijnd door melige dingen als Lo and behold!, Apple suckling tree en Don't ya tell Henry om over de hele linie enthousiast te kunnen zijn over dit album, maar de beste nummers van zowel Dylan als The Band hier zijn meesterlijk, met een speciale vermelding voor het sublieme en sfeervolle orgelspel van Garth Hudson, dat vooral goed tot z'n recht komt op de heldere CD-transfer van 2009. Toch niet slecht voor liedjes die volgens de overlevering alleen maar zouden zijn bedoeld om gezellig samen onbezorgd wat muziek te maken.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:39 uur

geplaatst: vandaag om 13:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.