The Veils - Asphodels (2025)

Fraaie hoes, voorproefje/single is er ook:

The Ladder

"some of the most intimate music I've ever made", aldus Finn Andrews.
9 tracks, opgenomen in slechts 5 dagen, veelal live in de studio. In die zin een reactie op de vorige plaat waar juist lang aan was gewerkt. De arrangementen van componiste Victoria Kelly zullen echter ook hier weer een belangrijke rol spelen. 'The Ladder' is een ingetogen maar fijn liedje.

Nieuwe single:

O, Fortune Teller

En nummer 3 :
Mortal Wound

Zo die eerste 3 tracks luisterend begin ik enigszins te vrezen voor tegelijk het album en de live gig te VERA,.. Het is nog wel zeker de moeite om voor 2 tientjes pp een dergelijk muzikaal talent te aanschouwen maar wanneer het accent op de laatste 2 platen gelegd wordt kan je af met een piano midden op het podium en een paar in de hoeken weggestopte sessiemuzikanten. Ook dit klinkt, tot 1/3e aan toe iig, ‘gewoon’ weer als een soloplaat en niet een band vind ik.

Ik kan vast verklappen dat het album inderdaad als een solo album klinkt, meer nog dan de vorige (want ingetogen en 'klein'). Dat zal ongetwijfeld vaak aangehaald gaan worden als punt van kritiek. Maar bedenk wel dat The Veils in feite altijd Finn Andrews is geweest. Met een band met wisselende samenstelling, al vanaf het debuut. Door het ingetogen karakter van Asphodels is dat iets wat waarschijnlijk meer opvalt. Maar nieuw is het niet. Als ik het goed begrepen heb zul je wel een 'band' gaan zien daar in Vera.

Finn is idd The Veils en het laatste materiaal neigt steeds meer naar solomateriaal.
Live ben ik nog nooit teleurgesteld. Of het nou een solo optreden was of als The Veils.

Prachtige hoes iig

Beetje koket imho.

Asphodels lijkt in veel opzichten een reactie op het vorige album And Out of the Void Came Love.
9 nummers in slechts een half uur, waar de voorganger bijna 2x zo lang was. Ook is Asphodels een bijzonder coherent geheel. Allemaal subtiele, ingetogen nummers (vooruit, Mortal Wound en Melancholy Moon zijn ietsje bombastischer/uitbundiger), daar waar de voorganger alle kanten uitwaaierde. Uiteindelijk is dat toch een puntje van kritiek op dat vorige album: materiaal dat gedurende meerdere jaren en sessies was opgenomen en niet echt één geheel wilde vormen. Asphodels is in slechts 5 dagen opgenomen en heeft daardoor een vrij ongedwongen, minimalistische, intieme sfeer, met een centrale rol voor Finn Andrews en zijn piano, overigens wel mooi aangevuld met prachtige strijkersarrangementen van componiste Victoria Kelly. Het zal dan ook geen verrassing zijn dat Ashpodels nog het dichtst in de buurt komt bij zijn solo plaat One Piece At a Time uit 2019. Op het vorige album waren er nog wel (wat geforceerd klinkende) uitspattingen ('Bullfighter', 'Epoch') maar die worden hier wijselijk achterwege gelaten. Poetische teksten over liefde en over dood. Voor Andrews bekende thematiek.

Asphodels is geen plaat die z'n best doet om je van je stoel te blazen. Zeker niet bij een eerste beluistering. Het is wel een plaat die onder je huid gaat kruipen door authentiek te klinken. En juist de meest ingetogen nummers blijken dan de meeste indruk te maken. De opener van het album bijvoorbeeld, titeltrack 'Asphodels', begint met voorzichtige pianoklanken en een ijl zingende Andrews. Voorzichtig doen strijkers hun intrede, de bas volgt subtiel de piano. De Asphodels zijn bloemen die worden geassocieerd met de Griekse mythologie, waar ze verwijzen naar de onderwereld. Het is een rauw en intiem nummer over een stervende ziel die uiteindelijk rust vindt in die onderwereld. Kippenvel.

"And when my soul arrrived,
it looked just like they said,
with the ringing bells and the asphodels in the valley of the dead."

'Fortune Teller' werd al een tijdje live gespeeld, een onheilspellend nummer over het (niet) willen weten wat het leven voor je in petto heeft. 'The Ladder' als eerste single, ook weer over die zoektocht door het leven en geinspireerd door de schilderijen van Jeroen Bosch.
'The Dream of Life' is ook een prijsnummer waarin de strijkers een mooie rol spelen. 'Mortal Wound' klinkt wat dramatischer en is ook een logische single keuze. 'The Sum' klinkt als een tussendoortje dat met zijn praatzang Leonard Cohen in herinnering roept, maar toch duidelijk het minste nummer is op deze plaat. 'Melancholy Moon' zal het meest verassende nummer zijn hier; zo luchtig heb ik Finn Andrews niet eerder gehoord, in ieder geval het meest poppy nummer van de plaat. Maar 'Concrete After Rain' en 'A Land Beyond' laten vervolgens weer horen waar de kracht van dit album werkelijk zit: nummers gestript tot hun essentie, maar ze weten per beluistering meer indruk te maken.

Asphodels is geen nieuwe The Runaway Found of Nux Vomica, echte klassiekers uit hun oeuvre. Deze kan daar niet aan tippen. Andere fase, andere sound. Maar de directheid en oprechtheid van de nummers maakt het voor mij een interessantere plaat dan zijn voorganger, al kan ik me goed voorstellen dat fans van de band de harde intense nummers van weleer missen of het zelfs saai vinden. Maar ik heb er zin in om dit werk live te horen volgende week.

Als er één hoes is welke perfect past bij het weer dat ons land al weken teistert dan is het deze wel. Als er één liedje perfect is om daarvan de soundtrack te zijn dan is het opener Asphodels wel: kristalhelder, mysterieus en kalm.

Ik heb bij The Veils elke keer het gevoel dat ik het nu wel gehoord heb en vervolgens betrap ik mezelf erop dat ze eigenlijk nooit teleurstellen. Ik zeg wel 'ze', maar Asphodels voelt wel heel erg aan als een Finn solo-album. Dat terzijde.... dit album staat vol bloedmooie nummers. Ingetogen en sfeervol. Neem een O Fortune Teller: veeg mij maar op: dit is zo prachtig.

Misschien is het niet zo'n klassieker als The Runaway Found of Nux Vomica, maar dat is dan te wijten aan het lot van een band wiens discografie nu eenmaal beetje bij beetje groeit.
En zal ik u eens wat zeggen?! Het lukt Finn om mij te raken en ontroeren met dit half uur aan prachtmuziek.

En daarmee dames en heren is dit na The Runaway Found en Nux Vomica het derde album dat boven de 4* weet te komen. Ik hou van de eenvoud van Asphodels. En ik hou van deze hoes. Prachtalbum!

Morgen ga ik ze live zien. Ik ben benieuwd.

Prachtig allemaal: de composities, zang, violen, piano etc. Rapportcijfer 8.
Maar ik mis wel het authentieke geluid van de Veils.
Niet leuk als ze de 30e in Amsterdam alleen maar dit soort nummers spelen. Gaap.
Verlang naar nummers als: Through the deep dark wood.
Maar blijven hopen dat er voldoende afwisseling is

Het is alweer 20 jaar geleden dat ik Lavinia hoorde, wat een nummer, fraaie compositie. Hier lijkt niet veel van te zijn overgebleven, als ik deze plaat hoor, behalve dan, ja wat? sfeer, melancholie? De nummers lijken uit een catalogus te zijn gehaald, waar is het eigen Veils geluid gebleven?

Ook dit is blijkbaar The Veils. Een andere richting wat mij betreft die ik goed vind uitpakken. Zitten we op een krampachtige poging te wachten waar de eerste twee albums benaderd worden? Is meestal gedoemd te mislukken.

Ik kan er wel inkomen dat mensen dit saai vinden. Ikzelf hou nu eenmaal enorm van melancholie dus is dit wel aan mij besteed (zoals de eerste twee albums dat ook waren, wat zeg ik... eigenlijk al hun albums).

Mee eens. Ik vind die eerste platen geweldig, maar deze Asphodels vind ik dan weer gedurfd en op een andere manier weer prachtig. De titelsong behoort zelfs tot hun allerbeste nummers. Blijkbaar is dit het album dat Finn op dit moment wilde maken, waarbij hij natuurlijk niet aan ieders verwachting zal voldoen. Dat maakt het voor mij een interessante artiest om te volgen. Al hoop ik natuurlijk dat op een van de volgende albums ook weer een wat steviger geluid te horen gaat zijn.

..voor ieder het zijne. ..getuige de teksten lijkt Finn op zijn 41ste in een bepaalde fase van zijn leven te zijn. ..en geeft daar inhoud en vorm aan getuige zijn voorganger en dit heel ingetogen en beschouwend Asphodels. ..mij kan het i.i.g. zeer bekoren. ..en kijk er naar uit hoe dit uit gaat pakken live.

Asphodels is weer zo'n mooi album tussen de bedrijven door. Genieten op de late avond dus.

Ik vind dit vooralsnog een aardig album, echter zonder memorabele songs, die ik wel aantrof op zijn laatste solo plaat. Misschien groeit deze worp nog wat?

Ook hier een eerste tevreden luisterbeurt erop zitten. Verrassend goed dit album. Gevolgd door de nieuwe van Chris Eckman betekent een rustige start van het weekend Ben helemaal zen

Was bloedmooi. Ze begonnen grotendeels met werk van dit nieuwe, schitterende album.

Nice! Moet dit dus goed beluisteren, want vrijdag zie ik ze in VERA Groningen

Ben benieuwd hoe je het hebt gehad.

Op setlist fm nog geen info.

Ik woensdag in doornroosje, jammer dat er op setlist nog niets staat.

Beetje spijt dat ik de ticket voor komende week in Paradiso heb gekocht. Laatste plaat is mooi maar voor mij te eenzijdig en te quiet. Zeker Live.

Ze hebben gisteravond 20 nummers gespeeld waarvan 6 van de laatste worp, dus dat komt vast goed.

Wandelingetje om het meer bij m'n huis is 30.5 minuten

Juist het gebrek aan onderlinge chemie leverde bij een band als The Veils veel spanning op die ze op de platen zo krachtig gebruikten. De wispelturigheid van Finn Andrews en de onverschillige houding van de overige bandleden werken niet echt consequent in het voordeel mee, zodat je live een ijzersterk optreden kon meemaken of kon meemaken dat Finn voortijdig het podium verliet. Over beide situaties kan ik meepraten en een zo onder de huid kruipende plaat als Nux Vomica zullen ze nooit meer maken.

Zeker niet nadat de frontman na het gedreven exorcistische Total Depravity de band voor een tweede keer ontbindt en een berustende soloplaat aflevert. Er is niks mis met One Piece at a Time, Finn verlegde vervolgens het accent naar meer pianogericht singer-songwriter werk. Des te verrassender was het dat alweer bijna drie jaar geleden And Out of the Void Came Love uitkwam. Met een nieuwe samenstelling van The Veils leek alle onrust verdwenen te zijn. Sterker nog, toen bij een optreden in Breda het geluid in het bloedhete MEZZ uitviel, improviseerde hij er ontspannen op los. Finn Andrews oogde gelukkiger dan ooit.

Het is prima zo. Finn Andrews is een getrouwde familieman en woont met vrouw en dochter in Nieuw Zeeland. Dat slopende avontuur heeft hij achter zich gelaten. Maar dan verschijnt toch wel onverwachts de aankondiging van een nieuwe The Veils plaat. Finn Andrews heeft er nog steeds zin in. Het is wel stukken bescheidener. Zo groot uitpakken als het bijna een uur durende And Out of the Void Came Love doet hij deze keer niet meer. Hij trakteert ons op een negental nummers en met de lengte van een half uur, sluit deze eerder op One Piece at a Time aan. Zeker nu hij zelf het heft helemaal in handen neemt en als producent de eindverantwoording draagt. Eigenlijk heeft hij genoeg aan enkel Victoria Kelly, die het prachtige strijkersarrangement verzorgt. Meer is er niet nodig om een indrukwekkend resultaat neer te zetten. Sober, maar wel rijkelijk gevuld sober.

Als het goed aanvoelt, dan komen de nummers vanzelf. Meer dan vijf dagen in de studio bivakkeren is er niet bij. Victoria Kelly stelt zich op de voorganger And Out of the Void Came nog bescheiden op. Dat ze nu alle vrijheid krijgt om zich uit te leven, zegt meer dan genoeg over de verstandhouding tussen de twee. Toch is het jammer dat het manische onverwachte kenmerkende in de stempartijen van Finn Andrews geminimaliseerd is. Hij introduceert zichzelf tegenwoordig als een beeldende verhalenverteller, een bijna klassiek geschoolde vocalist. Dat hij een geweldige zanger is, weten we allang, het siert hem dat hij deze kwaliteiten volledig benut. Het bezit nog steeds dat stukje aan zielsbeleving, zingen vanuit je hart en niet vanuit uitgeschreven toonladders.

Asphodels bewaakt als onkruid de onderwereld. Deze plant vindt geworteld in de buurt van begraafplaatsen zijn stekkie, waar zielen van hun eeuwige rust genieten. Ook de rusteloze Finn Andrews doolt niet meer langer rond en voedt zich op deze plaat vooral met de nalatenschap van vergeten inspirerende dichters. Leven en dood zijn nauw met elkaar verbonden en de enige zekerheden waar een mens geen invloed op kan uitoefenen. Het lichaam bepaalt zelf wanneer het klaar is om geboren te worden en wanneer het bereid is om te sterven. Als je dit aanvaardt dan valt het met de zwaarte van de songs op Asphodels best wel mee en blijft er vooral een geromantiseerde kijk op het bestaan over.

The Veils - The Ladder [Official 4K Video]The Veils – The Ladder [Official 4K Video]
Ondanks het gejaagde Asphodels titelstuk intro, voel je bij elke gesproken zin meer druk van Finn Andrews schouders afvallen. Elk stukje aan angst glijdt letterlijk van hem af en hij is tevreden met het vooruitzicht op het hiernamaals. De poëet doorbreekt het taboe en maakt de dood bespreekbaar. De door hem beschreven onderwereld bevindt zich aan de onderkant van de aarde en er zijn geen directe associaties met de hel. Een oude eik schept uit zijn resten een staande bas die als krachtige bewaker van de albumtrack de zinnen beschermt.

In O Fortune Teller voorspelt de waarzegster in stilte slechts stilte en besef je dat het verhaal verteld is. Er hangt een grijze treurnis overheen. De dagen worden korter en donkerder, de nachten langer totdat een winterse kilte het overneemt. The Ladder is zijn weg naar de hemel, waar gelovigen en ongelovigen elkaar treffen en schuchter en onwetend door die laatste poort wandelen. Er zit een optimistische jazzy driekwarts twist in, die het net wat lichter maakt. Die jazz invloeden zitten ook in het luchtigere The Dream Of Life verscholen. Een prachtige pianoballad over de schoonheid van het achterlaten, de schoonheid van het geleefde leven.

Liefde geneest de pijn. Het is misschien cliché, maar die liefde bepaalt ook dat je niet vergeten wordt. Het is de eenvoudige boodschap achter de Mortal Wound postpunk benadering, een titel die luguber aanvoelt, terwijl er een hoop vreugde en melancholisch verlangen uit naar voren komt. Het heeft de diepgang van het latere Nick Cave werk, maar dan zonder het gedragen leed. The Sum bezit nog enige twijfel en is zachter qua opzet. Uiteindelijk kan je je nooit bewapenen voor de toekomst en biedt een dikke wollen jas geen bescherming. Het is slechts een omhulsel, de kou zit diep van binnen verborgen.

Het vreugdevolle evangelische Melancholy Moon is de soundtrack van het leven, een film met een open einde. Het dromerige Concrete After Rain plaatst Finn Andrews in een observerende en beschouwende rol. Een buitenstaander die van de wereld afscheid neemt en die in de regen in een onzichtbare schim transformeert. Na die bui is hij nog slechts een schaduw die zich alleen nog in de helende zonnestralen laat zien. A Land Beyond draagt zorg over een ieder die naar een vredig rustpunt verlangt. Het onbekende lacht ons toe en wenkt ons voor een laatste keer. Asphodels zou goed de laatste The Veils plaat kunnen zijn, maar die uitspraak heb ik vaker gedaan. Geen idee wat Finn Andrews hier nog aan toe kan voegen.

The Veils - Asphodels | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Eerste luisterbeurt was niet onaardig. Mijn eerste hoop was vooral 'laat het niet weer zo'n egocentrische croonerplaat zijn' maar moet toch toegeven dat die verstilde piano en spaarzame 'erupties' zoals bij The Ladder wel heel prettig zijn eigenlijk. The Veils was uiteindelijk toch altijd Andrews... en dan de band. Dat bandgevoel mis ik wel enorm en was op de voorganger ook niet echt te horen voor mij. Waar de voorganger mij vooral irriteerde door het gevoel dat het een samengeraapd zootje was voelt Asphodels wél veel meer een geheel.
Mis ik de totale gekte van Total Depravity of de vernuftigheid van Nux Vomica, natuurlijk... maar ergens is deze verstilde rivier ook wel heel welkom. Ik ga hem de komende tijd vaker beluisteren, en wie weet valt dit kwartje wel.

Edit: Wanneer Swimming With The Crocodiles direct na dit album instart denk ik toch... shit man. Wat een plaat is dat ook weer. Dit album ís mooi, maar je weet ook ergens dat er uit diezelfde brouwerij toch ook wel een héél krankzinnig lekker biertje is gekomen die er waarschijnlijk nooit meer gaat komen...

Heb nu spijt van de opmerking, ‘uit een catalogus gehaald’ . Had amper ernaar geluisterd, vond het geen Veils plaat, bevoordeeld luisteren heet dat…. Beluister het nu voor de derde keer en kan niet anders zeggen geweldige liedjes.