Bonnie "Prince" Billy - The Purple Bird (2025)

Er zijn hier nu 3 nummers van te streamen en die zijn weer erg fijn!
Binnenkort is de man weer te zien in Nederland.

Single nummer 4 Turned to Dust (Rolling On) is ook al te beluisteren.

1 luisterbeurt en direct weer fenomenaal.

Het is net iets gelikter dan gewend. Maar kan ook het masteren zijn want instrumentaal klinkt het nog altijd erg op gevoel... (Master of zoiets? Of Mix?)

Wat een schitterende plaat is dit geworden. Echt geweldig. Vakwerkliedjes, fraaie productie en die samenwerking met Nashvilleartiesten klinkt heel mooi gelaagd. Komt meteen binnen, deze plaat.

Ik ben iets minder positief maar ik ben dan ook echt een sucker voor de oldskool Oldham. Dit is me af en toe te vrolijk en te gezellig. Hou toch echt van zijn donkere kant. Dat gezegd hebbende, slecht is het nooit bij de man en dus ben ik er in Nijmegen gewoon bij! En uit dit album haal ik vast ook wel iets moois. Wie weet groeit ie nog. Tot die tijd luister ik naar de nieuwe prachtplaat van Chris Eckman!

Ik ben het helemaal eens met LittleBox. Prachtige plaat! En wat een vakmuzikanten. De laatste twee albums waren ook al niet mis, maar deze is in potentie nog mooier.

Singer's Grave a Sea of Tongues is het laatste album waar ik naar geluisterd heb. Met Bonnie 'Prince' Billy heb ik altijd een wat rare verhouding. Het is geen vanzelfsprekendheid dat ik elk nieuw album luister en daardoor heb ik grote hink-stap sprongen gemaakt in zijn discografie in de de loop der jaren.
Het ene album was het waard om te kopen, het andere deed me niet zo veel.

Misschien is het nu hoes. Misschien de titel, want deze keer haak ik weer aan en ik begreep dat het het tweede album is waar de regie wat uit handen is is gegeven met hulp van een producer.

Ik lees een term als 'gelikter' en ik snap dat wel. Maar misschien is dat voor mij juist geen bezwaar en helpt het om dit album vrij snel al goed te waarderen. En dan is er de Nashville link, en na mijn vakantie van afgelopen zomer waar ik me een paar dagen in deze stad begaf geeft dat inmiddels toch wel wat extra glans. Mijn belangstelling is een stuk gegroeid waar deze er voorheen nooit echt was.

Fijn album wat mij betreft. Ik haak weer even aan. Zien we later wel weer voor hoe lang.

Tip voor de fans: in De Volkskrant van 31 januari staat een interview met Bonnie ''Prince'' Billy van maar liefst 4 pagina's (drie zonder de paginavullende foto).

"Why can't we all just get along?" Moedige tekstregel in deze tijden...
Moet daarbij meteen denken aan Mars Attacks! (langere versie met aliens)

Was vrijdag bij Sounds in Delft en daar stond deze plaat op. Klonk niet verkeerd, ken Bonnie Prince Billy eigenlijk alleen van de compilatie Day of the Dead.

Start your journey!

Wajo. Dan heb je nog wat moois tegoed ja.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Bonnie "Prince" Billy - The Purple Bird - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Bonnie "Prince" Billy - The Purple Bird
Will Oldham toog voor het nieuwe album van zijn alter ego Bonnie "Prince" Billy naar Nashville, Tennessee, waar hij het verrassend lichtvoetige, maar ook bijzonder mooie en sfeervolle The Purple Bird opnam

Ik vond de muziek van de Amerikaanse muzikant Will Oldham in het verleden vaak behoorlijk donker en ook wel wat wisselend van kwaliteit. Het deze week verschenen The Purple Bird klinkt flink anders. De nieuwe songs van zijn alter ego Bonnie “Prince” Billy klinken verrassend opgewekt. Het zijn songs die werden opgenomen in Nashville met producer David Ferguson en die aansluiten bij de rijke traditie van de Amerikaanse muziekhoofdstad. De wat meer uptempo songs zorgen voor het goede gevoel, terwijl de meer ingetogen songs de schoonheid in de muziek van Will Oldham bloot leggen. Het schiet meerdere kanten op, maar dit album bevalt me wel.

De Amerikaanse muzikant Will Oldham is voor velen een cultheld, maar ik heb zelf lang niet altijd wat met zijn muziek. Het is heel veel muziek, want Will Oldham maakte muziek onder zijn eigen naam, onder de namen Palace Brothers, Palace Songs, Palace Music en Palace en natuurlijk onder de naam Bonnie “Prince” Billy. Onder die laatste naam maakt de Amerikaanse muzikant met afstand de meeste albums en het is inmiddels een enorme stapel.

Tussen al die albums zitten er een handvol die ook ik reken tot albums die ik niet graag zou hebben gemist, waaronder natuurlijk het geweldige debuutalbum I See A Darkness uit 1999, maar ook het in 2023 verschenen Keeping Secrets Will Destroy You. Het deze week verschenen The Purple Bird is de echte opvolger van dit album, waardoor ik er met meer nieuwsgierigheid naar uit keek dan gebruikelijk bij nieuwe muziek van Will Oldham.

Keeping Secrets Will Destroy You was een behoorlijk ingetogen album met zeer smaakvol ingekleurde songs, waarop de stem van Will Oldham prachtig combineerde met die van zangeres Dane Waters. Ik kom haar naam helaas niet tegen in de credits die horen bij The Purple Bird het ontbreken van de zangeres is niet het enige verschil tussen Keeping Secrets Will Destroy You en The Purple Bird.

Het nieuwe album van Bonnie “Prince” Billy werd opgenomen in Nashville, waar Will Oldham een beroep deed op de gelouterde producer David Ferguson, die in het verleden werkte met Johnny Cash en John Prine, de afgelopen jaren achter de knoppen zat bij onder andere Johnny Blue Skies, Sierra Ferrell, Brit Taylor en Sturgill Simpson en in het verleden ook al meerdere keren samenwerkte met Will Oldham.

David Ferguson drukt een stevig stempel op het album en sleept de muziek van Bonnie “Prince” Billy op The Purple Bird Nashville in, waarvoor hij de hulp inriep van een aantal topmuzikanten, onder wie bluegrass legende Tim O’Brien en zangeres Brit Taylor, die dit keer met enige regelmaat tekent voor de achtergrondvocalen die de stem van Will Oldham optillen.

Een aantal songs op het album is wat voller ingekleurd met strijkers en blazers, maar de meeste songs op het album laten een redelijk ingehouden maar zeer smaakvol geluid horen. The Purple Bird laat de muziek horen die al talloze decennia wordt gemaakt in Nashville en die vooral liefhebbers van wat traditionelere Amerikaanse countrymuziek zal aanspreken.

Ik ben zelf niet vies van wat modernere countrymuziek, maar Bonnie “Prince” Billy heeft op The Purple Bird veel te bieden. De inkleuring van de songs op het album is prachtig, de productie warm en sfeervol, de songs zijn stuk voor stuk bijzonder mooi en de zang van Will Oldham is net zo mooi als die op het vorige album en kruipt nog wat verder onder de huid wanneer Brit Taylor hem ondersteunt of de andere muzikanten tekenen voor fraaie harmonieën.

In het verleden vond ik de albums van Will Oldham vaak wat wisselvallig, maar The Purple Bird opent bijzonder mooi en houdt het hoge niveau vervolgens makkelijk vast, ook als het nog een stuk uitbundiger wordt. Bonnie “Prince” Billy maakte in het verleden vaak behoorlijk zwaarmoedige muziek, maar veel songs op The Purple Bird zijn verrassend lichtvoetig, waardoor het album 45 minuten zeer aangenaam vermaakt en op hetzelfde moment song na song een verrassend hoog niveau aantikt. En zo word ik toch steeds meer fan van Will Oldham. Erwin Zijleman

Het is de kunst van een muzikant om je direct bij het eerste albumnummer te raken, in te pakken, te ontroeren. Dat lukt Will Oldham dus met het warm gedragen Turned to Dust (Rolling On) zodanig zelfs dat mijn gedachtes naar de onlangs overleden Garth Hudson afdwalen. Door de harmonieuze samenzang met Adam Chaffins en Brit Taylor moet ik direct aan The Band denken. Op het onder zijn alter ego Bonnie “Prince” Billy uitgebrachte The Purple Bird verkeert de singer-songwriter weer in bloedvorm en bewijst hij dat het hem lukt om die erfenis van de Canadees-Amerikaanse band te verzilveren, en vergeet je bijna dat hij met I See a Darkness zelf een onovertroffen meesterwerk op zijn naam heeft staan. Zo indrukwekkend zelfs dat Johnny Cash in zijn nadagen zich zelfs aan het prachtige duistere titelstuk waagt. Tijdens dat opnameproces ontmoet de meezingende Will Oldham ook producer David Ferguson.

We zijn ondertussen ruim vijfentwintig jaar verder. Will Oldham is alweer een aantal jaren gelukkig getrouwd en geniet van het vaderschap. De vriendschap met David Ferguson heeft zich zo hecht ontwikkelt dat deze ook op zijn bruiloft optreedt. Hij heeft de One of These Days (I’m Gonna Spend the Whole Night with You) liefde van dichtbij meegemaakt, al bleef de slaapkamerdeur voor hem gelukkig gesloten. Op de Blueberry Jam single uit 2018 na leidt het echter niet tot een heuse samenwerking, al is dit een voorzichtig voorproefje van waar ze op The Purple Bird toe in staat zijn. Moeten we voorzichtig concluderen dat dit zijn beste plaat sinds I See a Darkness is. De tijd zal het uitwijzen, al durf ik gerust te beweren dat hij wel bangelijk dicht bij dat niveau komt.

Waar ligt dit dan aan? De belangrijkste factor is toch wel dat Will Oldham en David Ferguson elkaar feilloos aanvoelen en door en door kennen. Dan hoef je niks meer uit te leggen en kan je gewoon in de studio aan de slag gaan. Nou ja, gewoon…. Ze leggen de lat wel heel hoog om een memorabel geheel af te leveren. Iets waar ze zodanig trots op zijn, een plaat welke zonder dwang tot stand komt, en waarmee ze hun vriendschap niet in de weegschaal leggen. The Purple Bird is het gemoedelijke eindresultaat, welke dus die eerder aangegeven warmte bezit.

Turned to Dust (Rolling On) komt volgens het Will Oldham en David Ferguson tweetal met de hulp van God in Nashville tot stand. In de praktijk valt dit anders uit en is het vooral Matt Combs die met zijn strijkersarrangement voor zoveel voldoening zorgt. Met de aanwezigheid van violist Stuart Duncan, gitarist Russ Pahl, mandolinist Pat McLaughlin, bassist Steve Mackey en drummer Fred Eltringham beschikken ze over een topteam aan muzikanten. Ook het volwassen filosofische met kopstem gezongen en door gospelgrootheid Twinkie Clark geschreven Is My Living in Vain? haalt zijn inspiratie uit die hogere macht.

Verwacht echter geen optimistisch geheel. Nog altijd beïnvloedt de duistere kant van het leven de teksten van Bonnie “Prince” Billy. London May staat bij het moment stil dat de dood zich van de liefde scheidt. De reële angst dat er maar een van de geliefdes overblijft, de laatste nacht voor veel grijze dagen. Het psychedelische Sometimes It’s Hard to Breathe, een beklemmend gevoel wat iedereen wel kent, maar waar je liever niet over wil praten. In de swingende Tonight with the Dogs I’m Sleeping kroeg country song staat zijn terugkerende verslavingsdrang op de voorgrond. Drinken om het verdriet weg te spoelen, stoned worden om de realiteit te vertroebelen. Toch zit er genoeg ironie in om de zwaarte te verzachten. Het is tevens de reden dat hij het melancholische Boise, Idaho ontvlucht, enkel om zich niet meer aan dit soort verlokkingen bloot te stellen.

Het politiek correcte Guns Are for Cowards is een flinke sneer naar het beleid van Donald Trump, een voorstander van een versoepelde wapenwetgeving. Will Oldham maakt er een satirische dijen kletsende hoempapa wals klucht van. John Anderson is een countrylegende in de Verenigde Staten, maar hier in Nederland relatief onbekend. Bijzonder dat hij juist als troefkaart in de folk van het tegen de stroming inzwemmende Downstream wordt ingezet. We bewonen de Amerikaanse Droom van de originele bewoners en net als bij de ontdekking van de Verenigde Staten maatstaven we deze tot ons eigen ideaalbeeld. Timothy O’Brien houdt de bluegrass tradities in ere en werkt zich al tokkelend op zijn mandoline door de evangelische Our Home arbeiderssong heen.

The Water’s Fine en New Water halen juist de mooie zorgeloze jeugdherinneringen naar boven. Het leven is prachtig en er ligt nog een oneindigende toekomst in het verschiet. Een mooie gedachte welke je zeker ook naar The Purple Bird kan vertalen. Nu Will Oldham en David Ferguson zo in deze productierijke flow verkeren is het geen verkeerde gedachte om hun krachten te blijven bundelen. Een wachttijd van vijfentwintig jaar zit er niet meer in, The Purple Bird vraagt om een snel vervolg.

Bonnie "Prince" Billy - The Purple Bird | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Dit is heel snel een hele bijzondere plaat in mijn collectie geworden. De voorganger Keeping Secrets Will Destroy You was heel populair hier en de sound van deze plaat is heel anders. Maar de kwaliteit van Will Oldham komt snel boven drijven. Denk dat erwinzde spijker op de kop slaat. Topplaat.

Iets gelikt is deze plaat zeker, maar ik ervaar 'm soms ook als een tikkeltje te frivool om niet te zeggen melig. En die twee gastzangers had ik prima kunnen missen. Maar dat geldt zeker niet voor Is My Living In Vain? Wat een schoonheid ontvouwt zich in dat nummer.

Na twee luisterbeurten ben ik positief gestemd, zelfs over het wat absurde Guns are for Cowards. Mijn ontdekkingstocht naar het oeuvre van Will Oldham zal echter snel stokken, vrees ik, aangezien het gros van zijn meest populaire albums niet op Spotify staat.

Favorieten zijn, tot nu toe, Tonight with the Dogs I'm Sleeping, The Water is Fine en Our Home.

Veel beschrijvingen hierboven zijn ook op mij van toepassing. De afgelopen jaren een beetje met zevenmijlslaarzen door het oeuvre van de beste man gegaan en vaak net wat te donker en te spaarzaam voor mij.

The Purple Bird komt echter goed binnen. Ik hou van het geluid, de samenzang en de instrumenten. Goede, melancholische teksten ook. En een goede afwisseling met upbeat en wat rustigere nummers. Ben benieuwd of er een band mee gaat op tournee.

Ik kan niets anders zeggen dan dat deze plaat hoog gaat eindigen in het jaarlijstje.

Ik zit deze plaat te beluisteren in het schrale zonlicht achter het raam, peinzend aan de teloorgang van het avondland, met een fles Grand Village (Lafleur) in de hand.
De songs van Will Oldham passen daar pérfect bij.
Deze worp is inderdaad misschien iets toegankelijker dan vorig werk, maar desalwelteplus (even een vleugje Urbanus erbij voor m’n Nederlandse vrienden ) is dit een prachtplaat.
Binnenkort in Arenberg. De zon en de wijn zal ik moeten missen, maar de songs zullen sowieso volstaan.

Na eerst enkele nummers geluisterd te hebben via Spotify, hoorde ik gelijk dat dit weer een ouderwets mooie plaat was van hem. Daarna was de gehele plaat te luisteren via Spotify, en zo goed als alle nummers zijn mooi, zitten misschien 2 mindere op "Guns are for Cowards en New Water en "The water's Fine, vind ik de mindere nummers.. "Boise, Idaho" is voor mij de parel, en "Downstream" en "Is my living in Vain" zijn ook heel erg mooi.
Binnenkort de plaat maar kopen, misschien wel in Nijmegen na zijn optreden.
Wil uiteindelijk alles van hem hebben op Vinyl.

Bij Bonnie Billy - kan er niks aan doen - keer k altijd, haas op de automatische piloot, terug naar één song: de cover Thunder Road met Tortoise.
Ge-ni-aal. Mooier dan het origineel.
Vooruit, soms draai k "Pancho" erachteraan.
Gek. Kan niet al te lang naar de man luisteren.

Ik kende deze cover niet, mooi...

Thunder Road met Tortoise vind ik ook geweldig. Volgens mij vinden de meesten het origineel beter. Ik heb ook meer met die cover.
Van zijn solowerk heb nooit heel erg de behoefte gevoeld meer te horen dan I see a Darkness, die ik wel fantastisch vind. Deze ga ik binnenkort maar weer eens beluisteren.

Een groeier merk ik, heeft nog wat luisterbeurten nodig en dat verdient die ook wel. Toffe plaat in ieder geval!

heb dit nieuwe album van Will Oldham al weer een tijdje in huis en vaak beluisterd. was in 1e instantie zeer aangenaam verrast, maar vele weken later begint die toch wat aan glans te verliezen.

mijn waardering voor de nummers is als volgt:

"Turned to Dust", "Boise, Idaho" en "Is My Living in Vain" 5 sterren
"London May", "The Water's Fine", "Downstream", "One of These Days" en "Our Home" 4 sterren
"Tonight with the Dogs", "Sometimes It's Hard to Breathe", "New Water", "Guns Are for Cowards" 3 sterren

fijne afwisseling van ingetogen en meer up-tempo liedjes, een aantal prachtige melodieen, teksten met diepgang, harmonieuze samenzang, muzikaal prachtig omlijst met uitstekende sessiemuzikanten als o.a. Russ Pahl (electric & steel guitar), Pat McLaughlin (mandolin), Stuart Duncan (fiddle) en oudgediende Tim O'Brien (mandolin).

ken lang niet alle muziek van Will Oldham, maar de luchtige, sfeervolle country/folk/blue grass klanken van dit album doen mij eerder denken aan een eveneens toegankelijk album als "Ease Down the Road" dan een meer donker en zwaar album als "I See a Darkness" en dat bevalt prima.

de opmerking van erwinz dat de muziek op "The Purple Bird" onder de noemer van wat traditionelere Amerikaanse countrymuziek valt kan ik wel plaatsen, maar de eigenzinnige Will Oldham en producer David Ferguson drukken n.m.m. toch wel hun eigen stempel op de muziek. luister bij voorbeeld naar de trombone partij van Roy Agee op "New Water". dapper overigens dat de Amerikaan Will Oldham een duidelijk anti-wapen statement durft te maken met "Guns Are for Cowards".

Recorded at the Cowboy Arms Hotel & Recording Spa, Nashville, Tennessee

Toch wel een sippe bedoening dat niemand 'New Water' op waarde schat.