The Wombats - A Guide to Love, Loss & Desperation (2007)

Ik zie hier niet direct Kaiser Chiefs in terug, ik vind het meer iets hebben van ''the Pigeon Detectives'' en ''the Fratellis"

Niet echt een eigen stijl dus, wel een typerende zang. Zoals al eerder gezegd zijn ''the Wombats'' gewoon indie bandje #78. Gelukkig houd ik wel van indie.

metro song staat niet op dit album. Dat vind ik wel jammer.

Mijn guilty pleasure dit. Wat een heerlijke vrolijkheid. Wat een leuke achtergrondvocalen. En WAT een schattige texten Ik doe raar en geef dit album 4*

ik ben zeer gelukkig met dit groepje, de single 'let's dance..' vond ik niet direct goed, maar nu ik de plaat eens een kans heb gegeven moet ik zeggen dat ik dit aanstekelijk en goed vind, lekker rommelig bij momenten en zeer catchy

dit is zo'n ongelooflijk blije muziek, niet te doen
als je een beetje down bent, hoef je dit plaatje maar op te leggen, en het komt allemaal weer goed
natuurlijk kan je gaan zeggen dat the wombats weeral het zoveelste 'the'-bandje zijn uit engeland die toch nooit een blijvende impact op de muziek zullen hebben, maar deze jongens beseffen dat ook. ze willen alleen maar blije muziek maken, en ze slagen daar zeer goed in

ik heb de plaat nu een stuk of vijftien keer gehoord, en 'kill the director', 'moving to new york', 'let's dance...' en vooral 'backfire at the disco steken erbovenuit, maar de rest zijn ook héél fijne popnummertjes om de zomer én winter mee door te komen

27-09 in het depot, ik kan al niet wachten
4 ****

Mijn probleem met britpop is dat het allemaal zo hetzelfde is. Altijd een drummer, een bassist, een gitarist en een zanger die soms wel en dan weer niet een gitaar ter hand neemt. Het klinkt dan ook vaak heel erg gelijkaardig, en die laatstgenoemden zingen ook veelal op een soortgelijke wijze. Maar mijn grootste punt van bezwaar jegens britpop is, naast het conformisme in de bijbehorende subcultuur, wel dat het altijd zo simpel is; het moet altijd aanstekelijk en 'catchy' zijn. Dit resulteert in tergend oppervlakkige muziek waar ware creativiteit heel erg ver te zoeken is. Hoewel de imitatie ook wel logisch is, met het oog op de gemeenschapsdrang van de 'britpoppers', stoor ik mij er toch heel erg aan. Vandaar dat ik binnen de Britse rock niet veel verder kom dan de eerste albums van Bloc Party, Coldplay en Cold War Kids.

Deze britpopeigenschappen gaan jammer genoeg ook op voor The Wombats. De reden dat ik hier een berichtje plaats is echter dat ik enthousiast ben over het nummer 'Let's Dance To Joy Division'. Dit nummer mag dan qua geluid absoluut niet origineel heten, de opbouw is dat wel. Het zit gewoonweg geweldig in elkaar; niet de hele tijd hetzelfde deuntje, maar een stuk of vijf verschillende stukjes die aldoor heel treffend samenkomen. Maar ja, met 'Naive' heeft The Kooks onvoorstelbaar genoeg ook ooit een prachtnummer voortgebracht. Die daad zegt dus niet zoveel... Ik schat The Wombats trouwens wel hoger in dan The Kooks, als ik een nummer als 'Moving To New York' beluister. Over het algemeen is dit album toch echt te vrolijk voor me.

wel mee eens maar ik vind het eigenlijk nog meer op "scouting for girls" lijken dan op ''the Pigeon Detectives'' en ''the Fratellis"

catchy en happy songs, die goed zijn voor iedereen, tevens zitten re wat leuke basslijnen in

goede cd!

zeker een 4 waard!

ppfffff, toen ik ze voor het eerst hoorde klonk het nog wel aardig. Later hiermee doodgegooid door een stel vrienden van mij.
Ik heb het wel gehoord nu.
no more!!!

Helemaal gelijk! Eerst kon ik helemaal los gaan op deze muziek, veel geluisterd kon het volop mee schreeuwen, naar een concert geweest (waar het precies hetzelfde als op de cd klonk).

Als ik het nu terug luister denk ik van.. Tijd voor iets nieuws wombats, met deze muziek gaan jullie het niet nog een keer redden.

Ik ben ook benieuwd wat ze doen met de 2e CD. Verwacht ook iets anders.

Een jaar later (ommenabij) kom ik nog steeds niet verder dan een viertal nummers: Joy Division, Kill the Director, Moving to NY en Backfire. Als je deze nummers hoort, aandoenlijke teksten, geweldig tempo, goede drums, zeer energiek, dan zou je bijna vlekkeloos aannemen dat de rest van het album ook wel zo goed moet zijn. En dat is nu net niet het geval. Ik wacht op de volgende Wombats en hoop dat ze dan wel meer dan een singletjes band kunnen worden.

Het word tijd voor iets nieuws wombats

Wat word ik toch gelukkig van Lets Dance to Joy Division... Ik hoop dat ik daar op mijn 60ste nog steeds zo gelukkig van word...

Echt een lekker album. Constant goed met een paar uitschieters

Toen hij uitkwam heb deze echt grijs gedraaid, ik herinner mij dat er gewoon geen zwak nummer op stond en het zo'n cd was die je makkelijk in 1 keer uitluisterde (wat ik niet zo vaak heb).
Gewoon vrolijke muziek, die zeker live voor ambiance zorgt.

Heerlijk album vol met vrolijke indiedeuntjes, van het eerste nummer kreeg ik al een brede glimlach op m'n gezicht en die is de rest van de dag niet meer verdwenen. Gewoon lekkere positivo indiemuziek

laatste nummer duurt bij mij trouwens maar 4:35 min, iemand die weet hoe dat zit?

Een aantal steengoede nummers (o.a. Kill the director, Moving to New York, Let's dance to Joy Division), maar nogal veel mager opvulsel tussendoor. Hadden ze nog een drietal nummers geschrapt, ik had hen 4* gegeven. Nu "maar" 3,5*.

Deze plaat wordt eigenlijk gedragen door een aantal perfect gecomponeerde nummers. Ik doel hier met name op het aanstekelijke en onweerstaanbare "Moving to New York", het ironische "Let's Dance to Joy Division" (alleen de titel al!) en in mindere mate "Backfire at the Disco". Deze tracks verbloemen enigszins het feit dat in mijn beleving de andere nummers toch echt een klasse minder zijn. Dat maakt ze zeker niet slecht, want ik vind "A Guide to Love, Loss and Desperation" behoorlijk aanstekelijk. Soms wekt het de indruk wat puberaal te zijn, maar de energie, het speelplezier en het enthousiasme spat ervan af. Gewoon een degelijke plaat met een aantal onbetwiste hoogtepunten.

Prettige mix tussen The Cure, Arctic Monkeys, Blur en Kaiser Chiefs met de nodige humor.

Een plaat die ik gebruik om me op te vrolijken, maar ook niet meer dan dat