Matt Berninger - Get Sunk (2025)

EXCITED!!

Bonnet of Pins is alvast een weergaloze nieuwe single, of niet dan Johnny Marr?

Vandaag zijn ook de data voor de solotour bekendgemaakt. Voorverkoop aanstaande vrijdag

ik wist niet dat het album al op MM stond, had deze nieuwe release aangekondigd bij zijn eerste album….

Sterke gitaargedreven single. Mooie verrijking met die vrouwelijke tweede stem. Matthew doet het weer!

Watch The National's Matt Berninger Debut New Solo Album 'Get Sunk' In Leeds - stereogum.com

Ik ga hier nog niet naar luisteren, maar hij heeft flink wat nieuwe nummers gespeeld bij de start van zijn tour!

Take the stairs to the bottom where the lights are out
And I'll be there with a lighter and a Nabokov cocktail
Forget the questionnaires and the oral histories
I don't care how many times you almost said you missed me
It's a cup trick shell, and it's a puff of smoke
And it gets me every time, it's a pretty good joke
I know that you miss me, I know that you miss me
This stuff takes a lifetime

The National's Matt Berninger Shares The New Solo Song "Inland Ocean": Listen - stereogum.com

Het openingsnummer

Voor de liefhebbers, donderdagavond wordt er vanaf 19.00 uur op StuBru al een luistersessie weggegeven.

Aah, eindelijk weer een Berninger zoals ik hem graag heb. Smaakt weer een beetje zoals vroeger, toen ik The National voor het eerst hoorde op Boxer en High Violet. Proeft als ouderwets: een dikke witte boterham met dikke roomboter en pindakaas. Heerlijk smeuïg album. Niet te veel tegelijk eten, lekker lang van genieten.

Weet niet wat het is maar ik heb er niet veel mee, met Matt Berninger. Met The National kon ik bij vlagen nog wel eens genieten, maar solo vind ik 'm vooral saai. Is mij veel te eentonig, zijn manier van zingen, de composities. Tis vooral veel van hetzelfde wat ik al zo vaak van hem heb gehoord. Doe mij dan de 'oude' Nationals maar zoals Sad Songs For Dirty Lovers, Boxer of Alligator, of later nog Trouble Will Find Me.

Nowhere Special ook fraai hoor. Zo nu verder luisteren.

Bonnet of Pins is onwijs lekker. Verder moet ik er een beetje van gapen.

Op het eerste gehoor een genietbaar album. Afwachten of het beklijft.

Paar sterke songs hoor! Bonnet of Pins was al bekend, maar No Love en Nowhere Special zijn ook heel fijn. Tegen het einde van deze plaat wordt het wel wat gezapig allemaal, dat wel.

Nog een halfje erbij want zoveel treurigheid en droefenis verdient gewoon beloning.

Vorige soloplaat van Matt was geweldig, mede danzkij de subtiele, soulvolle productie van Booker T. Jones.
Deze klinkt op het eerste gehoor qua sound meer in de lijn van The National. Ga deze de komende weken de kans geven en kijken of hij me net zo gaat pakken als Serpentine Prison.

Kapotje van genotje.

Weet niet wat het is met mij en deze beste man, ergens wil ik het heel graag goed vinden - maar ergens vind ik het ook een enorme loser die Berninger.

Zal deze plaat wel luisteren maar ergens wéét ik gewoon alweer hoe hij gaat klinken. Het zal ongetwijfeld weer héél zielig klinken en zo allemaal. Ongehoord, miskent, onbegrepen, de eenzame ziel bla bla. Ergens moet dat volledig in mijn straatje passen gezien mijn voorliefde voor melancholische overdramatische stakkers, maar bij hem heb ik altijd het idee dat dit zijn hele identiteit is, dat je bij hem niets anders kan kopen dan een verwelkte roos en een 'hmmja... ik heb me wel eens beter gevoeld' ...hoofd in zijn handen, kniezen en turen, zuchten in zelfmedelijden. Beroepsdysthemist.

Ik kan mij voorstellen dat de man een ongelofelijke energiezuiger is in gezelschap.
Tuurlijk, dat de man depressief is weten we al jaren, en daar kan ook genoeg moois uitkomen, maar dat enorm gecultiveerde 'ik drink want mijn relatie is kut, weet je nog twintig jaar geleden in Santa Monica toen ik nog geen loser was' zelfmedelijden ligt er heel dik bovenop altijd.

We gaan het zien en horen, ben benieuwd.

Loser? Je misspelt 'held' denk ik.

En je gaat ook voorbij het feit dat er veel humor en heerlijk onnozeliteit in zijn teksten zitten. Dit is een man die van de zin 'I'm peaceful cause my dick's in sunlight' een refrein gemaakt heeft. Die onnozeliteit vertaalt 'm trouwens ook, op een goede manier, naar zijn liveshows. In de indiescene, een scene waarin frontmensen zichzelf toch meer dan eens serieus nemen, kom je weinig zangers/essen tegen die zo relativerend en clownesk op het podium durven staan. Nu al zin in zijn soloshow eind deze zomer.

Get Sunk loopt trouwens heel mooi op het koord tussen boehoehoe en hahaha. Mooi album ook weer, gewoon.

Na enkele luisterbeurten moet ik toch concluderen dat ik de eerste 4 nummers best leuk vind (No Love voor mij het hoogtepunt), maar dat het daarna wel erg saai wordt. Kant B heeft alleen maar trage, saaie meanderende nummers en de dynamiek verdwijnt volledig in de tweede helft. De volgorde van de nummers is ook onlogisch, een nummer als No Love klinkt mij meer qua energie als een soort hoogtepunt van de plaat, een nummer wat je volgens mij aan het einde moet zetten. De spanningsboog van dit album is de eerste drie nummers een rechte lijn omhoog en daarna een stijle drop naar beneden, met kant B als complete flatline.. Oftewel het werkt nergens naartoe, alsof hij bij het opnemen van de nummers aan het begin nog wel wat energie had en vervolgens alleen nog maar fillermateriaal kon bedenken. Een EP met alleen de A kant van dit album was wat mij betreft ook prima geweest.

Helaas lijkt het erop dat zowel Matt individueel, maar ook The National breder gezien wel over hun artistieke hoogtepunt heen zijn. Ik ben nog steeds fan, maar in het materiaal wat ze de laatste jaren uitbrengen is het zoeken naar de pareltjes tussen een hoop middelmatigheid.

Bonnet of Pins steekt er duidelijk bovenuit (aan de tab "statistieken' te zien heeft zowat iedereen die aangeduid). Topnummer die ook de energie brengt die ik in de laatste 2 The National albums (vooral Frankenstein) wat gemist heb. Misschien moeten ze wie dat nummer geproduced heeft ook eens uitnodigen in de studio voor de volgende National plaat?

Daarbuiten helaas een beetje een saaie meanderende boel. Tweede helft van de plaat mist echt een nummer met wat meer tempo, al is de afsluiter nog wel goed.

Trek hier wel geen conclusie over wat betreft The National, Matt Berninger is ten slotte in die groep ook niet de man die de muziek schrijft, enkel de teksten (en die lijken wel weer goed).

En toch zal het wel weer de bovenste regionen, al dan niet nummer 1 in de jaarlijstjes worden...

Dat betwijfel ik sterk. Matt Berninger solo is toch niet hetzelfde als The National. Heeft niet dezelfde weerklank.
Of het moest zijn dat er maar 10 mensen meer stemmen op die lijstjes.

Wat is Junk toch een topnummerke. Sowieso weer een sterke worp van Matt.

Bonnet Of Pins is goed, maar niet Tropic Morning News- goed. (Of zelfs Eucalyptus-goed).

De afsluiter van deze plaat daarentegen, SOTY-materiaal.

Live is Tropic Morning News zeer goed maar op Frankenstein is dat nummer echt de definitie van kapot-geproduced. Wat ze met Tropic Morning News gedaan hebben is voor mij het prototype van wat er mis is gegaan op Frankenstein, alle live versies van dat nummer zijn zoveel beter dan hetgeen er effectief op het abum is beland. Eucalyptus heeft hetzelfde probleem maar dat vind ik sowieso niet echt een top nummer, te repetitief refrein. Ik hoop echt dat The National voor de volgende plaat met een producer van buiten de band werkt of tenminste Smoke Detector geldt als inspiratie voor wat volgt.

Dus ja, Tropic Morning News was potentieel beter dan Bonnet of Pins maar zoals beiden op plaat gebracht zijn vind ik Bonnet of Pins beter.

Once Upon a Poolside mag ook wel eventjes genoemd worden anders. Bazennummer.

Ja, die is goed. Wellicht omdat het een piano-ballad is en minder door de ingehouden productie gesaboteerd wordt dan de snellere nummers.
Maar Frankenstein was wel een teleurstelling. Laugh Track had wel wat lichtpunten vond ik: Smoke Detector, Space Invader, Deep End.
Al bij al moeilijk om de vergelijking te trekken met een solo album omdat Matt Berninger zelf geen instrumenten bespeelt of muziek schrijft. Al is de algemene sfeer natuurlijk wel gelijkaardig.

Jeetje, wat was ik aangenaam verrast door Bonnet Of Pins. Dit was verreweg het beste National-nummer dat ik in jaren gehoord had, ware het niet dat het niet The National was. Het voelde hoe dan ook als een vertrouwd weerzien, nadat mijn National-liefde toch behoorlijk bekoeld was geraakt. Het vorige album vond ik weliswaar een verbetering ten opzichte van de twee albums daarvoor, maar ook deze wist niet echt bij me te beklijven zoals hun oudere werken zijn blijven doen. Gek genoeg vond ik het vorige soloalbum van Matt, dat volgens mij redelijk lauwtjes ontvangen werd, dan weer wel heel fraai. Onderscheidend ook wel ten opzichte van zijn band, wat Bonnet Of Pins dus duidelijk niet is. En er blijken meer nummers op dit album te staan waarvan je je kan afvragen waarom hij die niet voor zijn band heeft bewaard, maar wat doet het er toe, het zijn sterke songs en misschien belangrijker nog: Matts prachtstem klinkt stukken beter, krachtiger, levendiger dan hij in tijden deed. En er staan ook wat liedjes op deze plaat die wel degelijk anders zijn, iets nieuws toevoegen. Als geheel voelt het voor mij lichtjes onsamenhangend, al heeft dat ook wel zo z'n charme. Er staat geen slecht nummer tussen, maar ook geen enkel ander nummer dat de onweerstaanbare kracht van Bonnet Of Pins kan evenaren (al heeft Nowhere Special een sfeertje waar ik moeilijk genoeg van krijg, en is Times of Difficulty een meeslepende afsluiter). De tijd moet uitwijzen in hoeverre ik naar dit album blijf teruggrijpen, of dat wanneer ik zin in The National heb ik toch eerder The National zal opzetten. Ik hoop dat Matt ieder geval z'n hervonden vonk weet mee te nemen naar die band.

Schrijft hij helemaal geen muziek? Ik weet dat de broertjes daar binnen de band hoofdverantwoordelijk voor zijn, maar hij zal toch zo nu en dan ook een melodische bijdrage leveren. Anders is het ook wel bijzonder dat deze soloplaat op momenten zo ontzettend National klinkt, uiteraard even los van die kenmerkende stem. Z'n vorige soloplaat stond er wel iets verder vanaf, maar alsnog niet mijlenver.