De Golden Earring heeft zich in zijn lange carrière enkele keren opnieuw uitgevonden. Na het grote succes van de eerste helft van de jaren zeventig, slonk de populariteit en de commerciële successen van Haagse rockers behoorlijk in het restant van dat decennium. Het viertal vond zichzelf in 1982 opnieuw uit en was uitermate succesvol met de single "TWILIGHT ZONE" en het album "CUT". Daarop borduurde de band voort, scoorde een dikke hit met "WHEN THE LADY SMILES" en ook voor de optredens van de groep was grote belangstelling. In 1989 verscheen het album "KEEPER OF THE FLAME", met daarop de prachtige "TURN THE WORLD AROUND". Het album viel echter wat tegen, het experimenteren van de heren kon mij minder bekoren.
Alsof Barry Hay, George Kooymans, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk dat zelf ook inzagen, want voor album #21 pakten ze het anders aan. Produceerden ze het vorige album zelf, voor "BLOODY BUCCANEERS" werd John Solleveld gevraagd als (mede) producer. Toen in april 1991 de single "GOING TO THE RUN" uitgebracht werd, was het meteen duidelijk dat de rock was teruggekeerd bij het kwartet. Een geweldige rockballad die terecht een grote Top 40 hit werd, de eerste top 3 hit sinds de nummer één hit "WHEN THE LADY SMILES" van zeven jaar eerder. Toen het album uitkwam, schafte ik hem meteen aan en wat ik hoorde was rock, rock, rock! En die hoes, ik vind hem prachtig!
Tien nummers in 44 minuten op het album dat eind april 1991 in de winkels kwam te liggen. Er wordt afgetrapt met "MAKING LOVE TO YOURSELF", dat meteen de rock-feel duidelijk maakt. Drums voor in de mix, heerlijke gitaarriffs en Hay die lekker rauw zingt. Meer poprock is de single "TEMPORARY MADNESS". Aanstekelijk tempo, fijne vocale arrangementen en een goede melodie. De reeds genoemde hit "GOING TO THE RUN" is de volgende, een ballad die staat als een huis. Goed gezongen, mooie vocale harmonieën, subtiele toetsen en een meerdere geweldige gitaarsolo’s. Kooymans laat maar weer eens horen dat hij tot de top van het gitaargilde in Nederland behoort. "JOE" begint spannend en ingetogen, als het refrein volgt krijg je een muzikaal oorwurmpje te horen die je niet meer uit je kop krijgt. De samenzang tussen Hay en Kooymans blend op een geweldige wijze. Een heerlijk tempo, aanstekelijk refrein en geweldig gezongen en gespeeld, dat gaat op voor "PLANET BLUE". De zang van Kooymans is iets prominenter te horen en dat is geen straf.
De samenzang en de "Hey-La Hey-La Hey-Lo" is super aanstekelijk en maakt van het titelnummer "BLOODY BUCCANEERS" een fantastisch nummer. Het is een gevarieerde track met een subliem instrumentaal middenstuk. De midtempo ballad "ONE SHOT AWAY FROM PARADISE", geschreven door Rinus Gerritsen, heeft een fijne melodie, lekker basspel van diezelfde Gerritsen en het gitaarspel van Kooymans is de kers op de taart. Dat de gitarist ook een prachtige stem heeft wordt duidelijk in "WHEN LOVE TURNS TO STONE", hij zingt op de toppen van zijn kunnen. Ook weer midtempo, subtiel toetsenwerk, mooie zanglijnen, een prachtig nummer dat ook weer geschreven is door Gerritsen. De overige liedjes zijn gecomponeerd door Hay en Kooymans, waaronder ook het, wat mij betreft, absolute hoogtepunt van "BLOODY BUCCANEERS", "IN A BAD MOOD". Het langste nummer van het album bouwt langzaam op en als ze bij het refrein aangekomen zijn is het de samenzang die het meest tot de verbeelding spreekt. Na elk couplet volgt dat refrein en die is elke keer te gek, de melodielijn daarvan is aanstekelijk en ongelofelijk goed gespeeld. Na een kort tussenstuk werken ze op sublieme wijze toe naar het einde, meerdere keren het refrein, dan een soort vraag-antwoord deel en tenslotte een puike gitaarsolo. Top, top, top! Met de ballad "POURIN' MY HEART OUT AGAIN" richt de schijnwerper zich weer op Kooymans, die zich de microfoon toe-eigent. Fijn liedje, mooie samenzang en een prima afsluiter.
Met "BLOODY BUCCANEERS" bracht de Golden Earring wat mij betreft het laatste topalbum uit, want dit niveau hebben ze niet meer behaald. De combinatie van wereldsongs, een geweldige productie, fantastisch spel en zang zorgen daarvoor. De vijf studio-albums die volgden waren wisselend van kwaliteit, weinig consistent en niet indrukwekkend qua songmateriaal. Natuurlijk doet dat niks af aan de status die de band tot in lengte van dagen zal houden...de beste rockband van Nederland...op eenzame hoogte...onaantastbaar, zoals echte piraten!