Anna von Hausswolff - Iconoclasts (2025)

Facing atlas, stardust en the whole women zijn favoriet hier!

Nog nooit van deze dame gehoord.....Struggle With The Beast Dit album moet op elke 2025 lijst staan... Wat een plaat man!!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Anna von Hausswolff - ICONOCLASTS - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Anna von Hausswolff - ICONOCLASTS
De Zweedse muzikante Anna von Hausswolff maakt al een jaar of vijftien bijzondere muziek en voegt met ICONOCLASTS een heftig maar bij vlagen ook wonderschoon album toe aan haar unieke oeuvre

Meestal vind ik een album mooi of juist niet mooi, maar bij beluistering van de albums van Anna von Hausswolff schiet mijn oordeel steeds weer een andere kant op. Het is niet anders bij beluistering van ICONOCLASTS dat ik bij vlagen echt betoverend mooi vind, maar minstens net zo vaak veel te heftig en pompeus. De Zweedse muzikante doet soms echt alles goed in haar fascinerende songs, maar ze is me soms ook volledig kwijt. Ik heb soms echt helemaal niets met ICONOCLASTS, maar het album is ook te mooi en bijzonder om te laten liggen. Ik zal het juiste moment moeten vinden voor de muziek van Anna von Hausswolff, want ICONOCLASTS laat me op een of andere manier niet los.

Precies tien jaar geleden schreef ik een recensie over het album The Miraculous van de Zweedse muzikante Anna von Hausswolff. Het is een album dat ik sindsdien niet meer heb beluisterd, maar in 2015 schreef ik er het volgende over: “The Miraculous is meer dan eens bombastisch en theatraal en hiernaast zo donker dat het vaak muziek is om bang van te worden, maar als je er voor in de stemming bent is het ook muziek van een enorme schoonheid. Anna von Hausswolff voorziet al haar songs van bijzondere spanningsbogen. De ene keer wordt je compleet weggeblazen door de zwaar aangezette klanken, het volgende moment houdt Anna von Hausswolff haar muziek opvallend klein, maar weet je dat een uitbarsting nooit ver weg kan zijn. The Miraculous raakt aan de muziek van The Swans, maar als Anna von Hausswolff kiest voor net wat toegankelijkere songstructuren hoor je ook wat van Kate Bush, terwijl de combinatie van orgel en zwaar aangezette zang juist weer doet denken aan Nico.”

Het is een omschrijving die me nieuwsgierig maakt naar de muziek van Anna von Hausswolff, maar die me ook afschrikt. Na The Miraculous heb ik geen album van de Zweedse muzikante meer besproken en ook het deze week verschenen ICONOCLASTS kwam niet door mijn eerste selectie. Aangemoedigd door een flink aantal zeer lovende recensies ben ik het blijven proberen met het album en uiteindelijk hoorde ik toch genoeg moois om te vallen voor de muziek van de Zweedse muzikante.

ICONOCLASTS duurt bijna 75 minuten en is net als het album dat ik tien jaar geleden besprak een vat vol tegenstrijdigheden. Het album opent met een behoorlijk eclectisch geluid met flink wat blazers maar ook atmosferische klankentapijten die de Scandinavische oorsprong van Anna von Hausswolff verraden. Het is zware kost, maar ook fascinerend mooi.

Ook als de Zweedse muzikante zingt kan het twee kanten op. Haar zang is soms stevig aangezet, maar ze kan ook meer ingetogen zingen. Ik vind de zang op ICONOCLASTS soms betoverend mooi maar soms ook beangstigend. Hetzelfde geldt voor de muziek. Het is muziek die soms fascinerend avontuurlijk is en prachtig beeldend, maar ik hoor ook stukken muziek waar ik veel minder mee kan.

De muziek van Anna von Hausswolff wordt dit keer vergeleken met alles van Dead Can Dance tot Kate Bush. Dat is deels herkenbaar, maar aan de andere kant gaat het meeste vergelijkingsmateriaal zo kort mee dat vergelijken eigenlijk zinloos is. ICONOCLASTS, dat gastbijdragen bevat van onder andere Iggy Pop en Ethel Cain, is voor mij ook na vele keren horen nog een lastig album. Soms vind ik het prachtig en soms heb ik er niets mee en geldt niet alleen voor de verschillende songs op het album, maar ook voor de verschillende passages binnen songs.

Even een geschikte playlist maken zit er dus ook niet in, waardoor ik de keuze heb tussen ICONOCLASTS volledig negeren of juist volledig ondergaan. Ik kan hier geen consistente keuze in maken, want ook die verschilt over de tijd. Het nieuwe album van Anna von Hausswolff lijkt me een prachtige soundtrack bij een heftige onweersbui of een fantastische oppepper na een minder leuke dag, maar er zijn ook heel veel momenten waarop ik echt helemaal niets kan met de bij vlagen wonderschone maar soms ook bijzonder heftige muziek van Anna von Hausswolff. Intrigerend album. Erwin Zijleman

Na een week intensief luisteren is het album volledig ingedaald en wat een plaat heeft Anna opnieuw afgeleverd. Ze levert wederom een indrukwekkend werk af dat zich moeiteloos tussen mijn favorieten schaart. Haar karakteristieke stem komt op dit album prachtig tot zijn recht, krachtig, expressief en zonder enige terughoudendheid. De productie is groots en meeslepend, en waar sommigen dat wellicht als overweldigend kunnen ervaren, vind ik het juist de perfecte aanvulling op haar vocale intensiteit. Haar stem draagt het geheel moeiteloos en vult de ruimte als een orkaan, meeslepend en onweerstaanbaar.

Met dit album lijkt Anna een breder publiek aan te spreken, al blijft ze voor velen nog steeds een ongrijpbare artiest. Haar muziek blijft eigenzinnig en een tikje vreemd, en juist dat maakt haar zo authentiek. Ze kiest niet voor de makkelijke weg of de meest toegankelijke sound, en dat siert haar. Die eigenheid maakt dit album niet alleen krachtig, maar ook eerlijk en bijzonder.

Lux van Rosalía beluisterd op de koptelefoon en daar moest ik wel even van bijkomen. Iconoclasts stond erna geprogrammeerd (ja, ik doe mezelf wel wat aan) en ik besloot de zit op deze manier wat langer te maken.

Mijn hemel, Lux kwam binnen en Iconoclasts zou ook zomaar nog dat halfje erbij kunnen gaan krijgen door een zeer intensieve luisterbeurt via koptelefoon. Ik was natuurlijk al enthousiast, maar ook hier net even die andere beleving. Juiste moment wellicht.

Deze twee dames doen goede zaken bij mij. Héél goede zaken kan ik wel zeggen.

Op het eerste gehoor klinkt haar muziek intrigerend, duister en ongrijpbaar - elementen waar ik absoluut voor te porren ben, maar toch heb ik wat moeite met Anna. Het is muzikaal ook een beetje zielloos en vind het wat gemaakt overkomen. Hetzelfde heb ik met haar zang: ze komt daarin niet oprecht op mij over, ze zwalkt een beetje met haar stem. Alsof ze nog op zoek is naar een toon die het beste aanslaat bij het publiek. Alsof het haar nog steeds niet gelukt is door het grote publiek op een schilt te zijn gehesen.

Idem hier. Ook maar eens beluisteren met koptelefoon dan

Ondanks dat dit een dik viersterrenalbum is, bekruipt mij toch het gevoel dat het nog beter had gekund. Neem nou zo'n Struggle with the Beast. Ja het als stand-alone track zou het zeker werken. Maar in het album geheel vind ik het toch minder uit de verf komen. Je zit in een keer in die groove, waarbij je 8 minuten min of meer in blijft. Het bouwt niet naar een echte climax toe, of het bouwt niet af naar een soort emotioneel niveau. Bij Facing Atlas is dat wel het geval, waar je een duidelijke opbouw hebt en waar Anna duidelijk schittert in haar vocalen. Ook bij Iconoclast werkt die opbouw erg fijn.
Wat mij betreft is het album dus wat te lang, mist het wat balans, en mist het bepaalde emotionele ankerpunten (gelukkig staat Unconditional love wel nog relatief laat in de plaat).

Muzikaal vind ik dit best wel erg goed. Spanning, sereniteit, sfeer, erg sterk gedaan.
Maar ik knap wel ernstig af op het nasale gezang, vind het echt niet mooi gezongen. Dit had echt heel veel mooier gekund. Not my cup of tea, qua zang.