The Moody Blues - Every Good Boy Deserves Favour (1971)

Grappig dat Hayward hier zegt dat de Moodies ten tijde van deze plaat "net een beetje succes begonnen te krijgen" : van hun voorgaande vijf platen (Mk 2) kwamen er 4 in de Engelse en 2 in de Amerikaanse top-10. Kennelijk heeft dat schuldgevoel waar hij het over heeft ervoor gezorgd dat hij niet beseft (of is vergeten) hoe succesvol die platen waren en hoeveel impact ze hadden (en op sommige luisteraars nog steeds hèbben).

Naar aanleiding van de posts van afgelopen week weer eens beluisterd. Nog altijd een fraai album.

Bijzonder hoe de Moody Blues zich ontwikkeld hebben. Enerzijds een band voor het meer serieuze symfonische werk, zoals dat in de begin jaren '70 zich ontwikkelde (Yes, Genesis, King Crimson, enz.) en dus erg album georiënteerd. Anderzijds nog altijd voldoende richting de meer serieuze top 40-pop, waardoor ze regelmatig nog bescheiden hits bleven houden, al dan niet bedoeld.

Dit is zeker mijn favoriet van The Moody's en staat in mijn top 10. Van begin tot einde is het een waanzinnig meesterwerk. Het brengt enorme positieve energie en doet me herinneren aan de fenomenale lsd trips die ik mocht meemaken in mijn leven (nice to be here). Net als de Moody's zelf ook tijdens de productie van dit album. De mate van passie en creativiteit is gigantisch en lsd heeft net als bij vele albums in die tijd een enorme positieve bijdrage geleverd hieraan.
De eerste 2 nummers brengen me altijd in extase. Uiteindelijk tijdens emely's song, one more time to live, you can never go home en my song voel ik me altijd dankbaar dat ik dit mag meemaken en dat ik leef.

Hendrikus lsd? De hedendaagse schooljeugd denkt dan dat je Laatste School Dag bedoelt. Zelf heb ik geen trips meegemaakt, maar ook ik vind deze Lp fantastisch mooi. Alle Moody lp's van 1967 tot en met 1972 vind ik geweldig. Na een pauze van een aantal jaren begonnen ze in 1978 opnieuw. Echter het niveau van de zeven fantastische Lp's werd helaas nooit meer gehaald.

Heerlijke plaat blijft dit, meer 70's progressive rock dan psychedelic rock. Het gitaargeluid van Justin is meer rock, zoals in die overgang van Procession naar Story in Your Eyes, wat sowieso geen misselijke rocksong is. After You Came heeft ook zo een lekker gitaargeluid.

De hoes intrigeert me, maar ik snap nog steeds niet wat het moet betekenen.