Beste Luc De Vos,
Vandaag is het alweer een jaar geleden dat je ons ontnomen werd. Met jou hield ook Gorky op. Terecht natuurlijk. Jij was een onvervangbare frontman van het kaliber Ian Curtis en Jim Morrison. Maar in tegenstelling tot die twee helden, was jij wel helemaal van ons, meneer De Vos. En ook al zijn wij er nooit helemaal in geslaagd jou te doorgronden, jij begreep ons wel. Jij schreef liedjes over ons allemaal en veranderde onze namen dan schalks naar ‘Bartje’ of ‘Anja’ of zo. Want ja, als er iemand doorhad dat we er vanbinnen toch allemaal ongeveer hetzelfde uitzien, was jij het wel. Je kon ons groots laten voelen in onze kleinheid, dat was jouw grootste kracht. En alles klonk beter wanneer het uit jouw mond kwam. Je bereikte bijna de perfectie met je eerstgeboren album. Tijd om die nog eens onder de loep te nemen.
Luisteren naar het debuut van Gorki (toen nog Gorky) is een beetje als ’s avonds laat helemaal alleen door een straat lopen waar geen enkele bewoner de gordijnen van zijn huis heeft dichtgedaan. Achter elke gevel speelt zich een verhaal af waar je heel even een glimp van opvangt alvorens verder te lopen. Tekstueel is deze plaat zowel ontzettend intiem als zeer afstandelijk. Een mooie paradox.
In Wacht Niet Te Lang zien we Eddy moederziel alleen in zijn keuken zitten, luisterend naar Betty op de radio. Hij drinkt het ene biertje na het andere, het moment waarop hij zijn leven eindelijk in eigen handen zal nemen maar weer eens voor onbepaalde duur uitstellend.
In een ander huis zitten een man en vrouw doodstil naast elkaar op de bank tv te kijken. Alle leven is uit hun gezicht weggetrokken. Ze zijn gevloerd door alle Eisen Van De Romantiek, en hebben zich daar angstvallig bij neergelegd.
Bij Mia staan er meer voyeurs door het venster te loeren. Zij is de populairste bewoner van de straat in allertijdenlijstjes, en is nu eenmaal de moederfiguur waar iedereen dol op is. Ze laat iedereen binnen zolang ze maar niet zelf moet afwassen. Ook zij heeft geen antwoorden op jouw vragen, maar ze biedt wel haar luisterend oor. Soms is dat alles wat een mens nodig heeft.
En zo gaat dat maar door en door. De oude vrijster Anja, de getrouwde vrouw en de kleine loeder in Soms Vraagt Een Mens Zich Af, de stinkende rijke maar doodeenzame man in Geef Al Je Geld Aan De Arme Kinderen, Luc heeft telkens maar een paar zinnetjes nodig om ze tot leven te wekken. Maar ook muzikaal blijft deze plaat boeien. Van die hemels aanzwellende violen in Boze Wolven, dat uit het niets-komende maar oh zo lekkere orgeltje op Lieve Kleine Piranha, het coda van Geef Al Je Geld Aan De Arme Kinderen, ook op dat vlak mooie momenten te over hier.
Perfectie bestaat niet, maar Gorky kwam in de buurt op haar debuutalbum.
Beste Luc, bij leven zagen we je vooral als de eeuwige underdog. Velen van ons, waaronder ikzelf, hadden niet door hoe uniek je was. Ondertussen sta je bekend als een held van het vaderland en dat is al correcter. Jammer dat het postuum moest gebeuren, maar het is nu eenmaal niet anders. Uiteindelijk draait het om de muziek, en ik vermoed dat we daar met zijn allen nog vele decennia plezier en troost aan zullen beleven.
(Dit bericht komt van mijn gloednieuwe muziekblog
The Irresistibles. Het is zeker niet de bedoeling dat al mijn blogposts op musicmeter terechtkomen, dus wie benieuwd is naar meer mag altijd de
facebook-pagina liken. Bedankt!