Wilco - A Ghost Is Born (2004)

Van begin tot einde een steengoed schijfje, ja ook Less than you think kan ik apprecieëren op zijn tijd , maar ie snijdt ietsje minder diep dan dat andere meesterwerk YHF. Waarom dat voor mij zo is weet ik niet want op de stille momenten waarop Ernie een liedje in zijn hoofd neuriët komen de meeste Wilco-songs toch van deze plaat. Company in my back en Theoligians zijn nu favoriet maar het ijzersterke begin van de plaat moet daar zeker niet voor onder doen. Iemand schreef hier dat At Least...zeker zonder dat gitaargebeuk kon Man wat een schitterende opener! die uitbarsting op het einde maakt het gewoon perfect. Dan Hell is chrome : heerlijk ingetogen gezongen en altijd met dat iets meer aanzwellende pianotje ertussen om dan te climaxeren in een lekker hoog gitaarsolotje! Spiders (kidsmoke) & Handshake drugs zijn ook echte pareltjes van songs. die eerstgenoemde vond ik Live op pukkelpop 2009 ook hun beste nummer! Sindsdien zit het goed tussen wilco en mij. heb intussen 6 van hun 8 cd's en deze was daar de 2de van na Sky blue sky. In het begin wat moeilijk om door te komen maar nu reken ik hem tot de 1 van de betere wilco-platen.

vraag: wat is den AB?

Ancienne Belgique, concertzaal in Brussel.

Eén van mijn favoriete zalen als je het mij vraagt.

Als muziekliefhebbende Belg moet ik met het schaamrood op de wangen toegeven dat ik nog nooit in de AB ben geweest...

Een paar van de mooiste nummers uit de Wilco catalogus staan op dit toch wat onevenwichtige album. Dat zijn Muzzle of Bees, Hummingbird en Theologians, terwijl ook het ingetoge Wisful Thinking nog aardig in de buurt komt.
Tweedy treedt op dit album heel sterk naar voren als schrijver van alle materiaal en lead gitarist (en natuurlijk enige zanger). Jay Bennet is vertrokken en Nels Cline komt pas bij Sky Blue Sky meedoen hoewel hij ook al op het live album Kicking television van de partij is.
Je zou misschien kunnen zeggen dat A Ghost Is Born het album is van Wilco dat het meest door Tweedy is bepaald.

Grappig genoeg is dat laatste juist niet het geval. Volgens wat ik gelezen heb was Tweedy nogal aan het einde van zijn latijn door deze plaat, en kun je juist zeggen dat dit de plaat was die het meest werd bepaald door iemand anders dan Tweedy (producer Jim O' Rourke).

je hebt trouwens gelijk dat dit misschien de meest wisselvallige Wilcoplaat is, omdat er op een paar momenten toch door een ondergrens wordt gezakt. Mijn top tien-plek wordt verantwoord door de pieken, misschien wel de mooiste liedjes die Wilco ooit opnam staan juist op deze plaat. Behalve de nummers die je noemt vind ik ook Company In My Back buitencategorie, en dan is er nog mijn favoriete Wilconummer en serieuze kandidaat voor favoriete nummer ooit: Handshake Drugs!

Ook voor mij zijn een paar van Wilco's mooiste nummers op dit album te vinden, maar de laatste 3 nummers hebben mij nooit weten te overtuigen.

Handshake drugs is inderdaad fantastisch, maar toch vooral live dan. Ik vind de versie op cd net iets te mak.

Ik vind dat apathische juist een essentiëel onderdeel van de emotionele lading van dat nummer, maar die liveversies met Nels Cline op gitaar zijn misschien inderdaad bijna nog beter.

Klopt Sandokan, hij was net afgekickt in een kliniek, vooral van pijnstillers en slaapmiddelen heb ik begrepen.
Maar zijn maatje Jay bennet had de band verlaten/eruit gezet, you name it en tweedy stond er echt helemaal alleen voor. O Rourke heeft een heel belangrijke rol gespeeld, maar niet in het schrijven van de nummers denk ik.

Nog 7 dagen tot het pukkelpopoptreden Hopelijk spelen ze veel nummers van dit album want als album vind ik hem minder dan Sky blue Sky en zeker Yankee hotel foxtrot maar elk nummer is er ook knal op bij deze en er staan 4 van hun beste songs ooit op. At Least That's What You Said ,Handshake Drugs , Muzzle of bees en zeker theologians

En ook hier wisselen de favorieten constant af dus konden hier evengoed spiders, Hummingbird en Hell is chrome staan.

Toen ik enige jaren geleden voor het eerst wat nummers hoorde van 'A Ghost Is Born' wist ik mij er niet goed raad mee. Ik was een tijdje daarvoor volledig verslingerd geraakt aan het warm-bevreemdende geluid van 'Yankee Hotel Foxtrot'. Die plaat voelde volledig 'af': de prachtige melodieën, de zuivere productie (met wat intentioneel geruis), de kleuren van Tweedy's stem.. alles klopt aan YHF. Het was liefde op het eerste gezicht, die zich heeft ontwikkeld tot een bestendig kameraadschap

En dan is er 'A Ghost Is Born'. Alles wat YHF is, is AGIB niet. Waar YHF een meticuleus geconstrueerde micro-kosmos lijkt waarin alle radertjes precies op deze ene manier in elkaar moesten vallen, is AGIB chaos. Een band in chaos met een frontman in chaos die een schijf met chaotische nummers en teksten onder de noemer 'A Ghost Is Born' de wereld ingeslingerd had. Ik wist echt niet wat ik van dit spookkind moest denken: onder het bleke geluid waren er bijvoorbeeld wel een aantal mooie melodieen te ontwaren, maar eigenlijk kwamen die allemaal beter tot hun recht in de volle en gepassioneerde versies op de live-cd 'Kicking Television'. Dacht ik.

Inmiddels kan ik niet meer bepalen of deze plaat of zijn alom geprezen broertje mijn voorkeur geniet. Volgens mij kunnen ze niet zonder elkaar. Juist in de rommeligheid, het afstandelijke en het kille ligt de emotionele rijkdom van AGIB. De outro van 'Muzzle of Bees' is een migraine-aanval waarin het schone en het kwade een gevecht met elkaar lijken aan te gaan , theologen weten niets onze ziel en 'fill up your mind with all it can know'. maar 'don't forget that your body will let it all go'. AGIB is op allerlei vlakken chaos en chaos is nooit af. Juist door de onopgesmukte manier waarop deze nummers tot ons komen wordt dit voelbaar. Het leven is een vorm van knip- en plakwerk en deze plaat doet daar eer aan. Je voelt dat er iets op het spel staat wanneer Tweedy 'at least that's what you said' murmelt, maar wat precies wordt nooit helemaal duidelijk.

Daarom bij dezen een lofzang op A Ghost Is Born, de ruwe diamant uit de Wilco-catalogus. Wilco en Tweedy zijn inmiddels alweer geruime tijd voorbij de wanorde waar deze plaat het product van werd, maar deze plaat heeft niets aan kracht verloren. Wanneer ik er even doorheen zit en ik het gevoel heb dat er niets te begrijpen valt, dan is deze plaat mijn beste broeder. Er is zo weinig te begrijpen, maar als dat verpakt wordt in deze twaalf nummers is ook dat niet meer erg.

^Pracht recensie hierboven

Ik sluit me aan bij De-noir. Yeahz verwoordt heel goed het gevoel bij dit album

Allejezus wat een abnormaal mooie opener. En ik maar denken dat YHF een perfecte opener had. Sowieso wordt dit waarschijnlijk mijn Wilco favoriet.

Zojuist deze plaat nog eens gedraaid met koptelefoon op en ik zit in een 2-strijd! Na vanavond kan ik alleen maar besluiten dat A Ghost is born even goed is als zijn voorganger Yankee Hotel Foxtrot. 2 verschillende platen maar beide zijn van ongekende schoonheid. Favorieten kiezen is aartsmoeilijk maar Hell is Chrome en Theologians nemen zowiezo 2 sterretjes voor hun rekening. Wanhoop, verdriet & machteloosheid zijn maar een paar gevoelens die deze plaat oproept maar als die verpakt zit in heerlijke songs als At least that"s what you said of Muzzle of bees komt de boodschap aangenaam klinkend de oren binnen. De instrumentatie en teksten is op sommige momenten nog mooier dan op YHF! 2 Wilco-schijven in mijn top10? het zit er wel aan te komen...



Dat is een kunstje dat Wilco als de beste beheerst Elke schijf van hen opent magistraal!

Dit album is mijn in eerste instantie wat ongelukkige eerste kennismaking met Wilco. Ik studeerde in 2004 in Leuven en kreeg via een medestudent de beschikking over zowel YHF als dit album. Ik zette dit als eerst op, maar het was nog geen liefde op eerste gehoor. Ik zag enkel de delen van het geheel, namelijk:

1. Beetje Neil Young achtige gitaarsolos
2. Een zanger die wat lusteloos en ver weg klinkt, zodat ik nog niet de vinger op zijn pijn kan leggen
3. Traagheid en minimalisme
4. Gebrek aan songstructuur en tot overmaat van ramp:
5. 11 minuten ondoordringbare ruis op het einde.

Niet bepaald de recepten voor een aangename luisterervaring dus, zou je zeggen. Dat werd het dan ook niet en legde hem opzij. Gelukkig had ik ook YHF liggen en probeerde die dan maar. Uiteraard zal ik dat album hier niet uigebreid bespreken, maar die raakte mij wel en later weer teruggepakt op AGIB.

De puzzelstukjes vielen op hun plaats; de muziek werd de soundtrack van mijn eigen pijn in die tijd. Een pijn die ik voor me moest houden en moeilijk een weg naar buiten kon vinden, behalve door de luchtgitaar die ik ter hand nam op de solo's van Spiders, Handshake Drugs, At Least That's What You Said en het coda van Muzzle Of Bees. En ja, Spiders vond ik goed, steengoed! Een geweldig gevoel ook om iets goed te vinden waar de goegemeente van in de gordijnen vliegt, dat speelde toen ook erg mee.

Ik vind het album thematisch nogal moeilijk te doorgronden vanwege de crytische teksten die vaak verdrinken in het gitaargeweld, maar het grote geheel ademt het gevoel van: Het hoeft allemaal niet meer zo nodig. Ik doe wat ik doe en heb schijt aan de wereld. Sluit de deur, ga weg en laat me alleen met mijn gitaar en mijn teksten. Company In My Back.

Wishful Thinking is dan het kleine lichtje aan het eind van de tunnel, het enige beetje positieve nummer, nog los van Hummingbird.

Dan nog even over de tien minuten ruis op het einde van Less Then You Think. Als het even mogelijk was luisterde ik het helemaal uit, je wordt immers beloond met The Late Greats. Stiekem hoopte ik altijd dat ik voor eens en altijd definitief voor gek zou worden verklaard of op zijn minst een plaatsje zou krijgen in het Guiness Book Of Record voor het excessief luisteren naar zinloos lawaai, maar dat is het niet helemaal. Uitleg:

The Flaming Lips is een voorbeeld van een band die ook een handje heeft van dit soort experimenten. Hun album Hit To Death In The Future Head eindigt met ongeveer 27 minuten statische ruis in de vorm van een constante gitaarloop die van links naar rechts op en neer springt, verder niets. Dat houd ik dus niet vol, want is lawaai zonder enige progressie en volgens mij makkelijk te genereren.

LTYT daarentegen bouwt als je goed luistert op en weer af. De ruis zwelt langzaam aan en tegen de 8-9 minuten komen er lagen bij, zowel in het uiterste laag als in het hoog. Het golft, klopt, bruist en prikkelt en bouwt na tien minuten heel rustig weer af. Alle leden van WIlco leveren hun geluidsprutje en het geheel wordt minitieus opgebouwd. Een werkstuk dus, niet zomaar een loopje uit een synthesizer.

En om dan vervolgens te eindigen met The Late Greats, veruit het meest lichtvoetige en relativerende liedje van het album, is gewoon een grap, maar dan wel een heel goede en mooi uitroepteken achter dit logge, maar zo indringende en emotionele album van Wilco.

Wel zeg ik met klem: Niet voor beginners! Newbies starten beter met Summerteeth, Being There of Yankee Hotel Foxtrot. Ik had uiteindelijk YHF nodig om Wilco te begrijpen, daarna pas dit album op waarde kunnen schatten.

Theologians en de laatste 12 minuten van Less than You Think houden dit van 5 sterren af voor mij. Kende het grootse deel al van Kicking Television maar wat een album! At least that's what you said is eenfantastische opener, Hell is Chrome doet me aan Grateful Dead denken Spiders is heerlijk funky met Neil Young achtige solo's; Hummingbird een lichtvoetige Beatles achtige song en Handshake Drugs naast Spiders het hoogtepunt van dit album. I'm a Wheel doet me dan weer aan Supergrass denken. Bij de bonus tracks staat ook nog Kicking Television. Die had er van mij best op gemogen in plaats van die noise. Ze luistert het album net niet lekker weg. Maar ja, can't have it all. 4,5*

Less Than You Think, waarom, in godsnaam, waaaaarom?? Houdt dit voor mij van de 4,5* af.

Het was nodig volgens Tweedy, voor hemzelf, hij was zich er van bewust dat veel mensen het helemaal niks zouden vinden.

Jaren na eerste beluistering toch nog een halfje omhoog. Wat is At Least That's What You Said toch een briljante opener! En wat zijn liedjes als Handshake Drugs, Wishful Thinking en Company In My Back toch mooi.

Bijna adembenemend bij tijd en wijle, van lieflijk naar verscheurend.

'Ik maak het jullie niet makkelijk' spettert van het hele album af. Wel met adempauzes, dat wel

Binnen het Wilco-binge-listening wat ik de laatste tijd doe, heeft deze een speciaal plekje

Inmiddels zonder twijfels 4,5*

Humble of Bees springt er nu uit, maar bij elke draaibeurt springt er een ander nummer uit.

Dat is een onbekende bonustrack dan want hier noemt ie Muzzle of Bees ?

I stand (humbly) corrected

Soms hoor ik toch ook Eels, maar dan beter

Het tweeluik Spiders (Kidsmoke) & Muzzle of Bees is erg verslavend, het eerste vanwege de verslavende riffs die er twee keer genadeloos inkomen en ouderwets kippenvel triggeren, de tweede vanwege de tegenstrijdige harmonie van het prachtig kabbelende en gevoelige nummer naar de bijna manische opbouw aan het eind. Pure Buitencategorie (met hoofdletter ja), Fausto Coppi, Carrincha, Coen Moulijn, Fanny Blankers Koen!

Nog even en dit album gaat het zesde album worden dat bij mij de volle mep krijgt.

Waar wacht dan nog op? 5* krijg je niet na een maand of drie/vier, moet minstens een half jaar bij mij rijpen, zich waardig tonen (en langzaam Wilco verder ontdekken)

Nog geen 5 ** dus, maar wel doorgedrongen tot mijn top 10

Binnen een grote maand treedt Wilco op in Brussel en dat is een schitterende reden om weer eens alle albums er door te jagen.

Deze flirt constant met 5*
Magistraal album met een verpletterende opening maar de hoogtepunten zijn eigenlijk niet te tellen. Hell is Chrome, Muzzle of Bees, Theologians, Handshake Drugs, Hummingbird...zijn allen prachtige songs. Spiders Kidsmoke is al lang een favoriet, simpele maar zo doeltreffende riff, live altijd een feest. Less than u think is gewoon een experiment. Skippen als je er geen zin in hebt maar meestal laat ik het wel gewoon draaien om het albumconcept in ere te houden.

Wilco op de top van hun kunnen maar dat kan je bij veel andere albums van hen ook zeggen. Heerlijk groepje ☺

Dit album heeft mij ooit volledig overtuigt van Wilco. De combinatie van pracht en rauwe randjes was (en is) voor mij ontzettend aantrekkelijk. Van de week las ik dat de 10-minuten lange ruis een vermuzikalisering is van Jeffs migraine-aanvallen, die een grote rol in z'n leven hebben gespeeld. Nou spoel ik bijna altijd door, maar als mede-migraine-lijer (wel in mindere mate) voel ik me door dit feit wel geroerd en worden mijn ervaringen bevestigd. Niet prettig (dat zijn migraine-aanvallen ook op geen enkele manier) maar wel kunst. Volgens Tweedy klinkt Spiders ook zoals het klinkt vanwege de migraine. Ze moesten dan nummer inspelen maar de enige manier voor hem om er doorheen te komen was om de akkoorden zo simpel mogelijk te houden en zichzelf af en toe wat tijd te geven om zichzelf even te herpakken.