Converge - Jane Doe (2001)

Nog geen berichten bij dit al bijna legendarische album? Wow. Extreme muziek is niet echt populair heh hier.

Jawel, extreme muziek is hier heus wel populair op zijn tijd.
Vind dit album persoonlijk alleen niet het beste wat Converge te bieden heeft. Vooral die vrij hoge zang/grunts in de eerste helft van het album vind ik nou niet echt legendarisch..

Ik vind het zelf veruit het beste wat Converge te bieden heeft. En over het hele internet gezien is dit toch een echt legendarische en klassieke release in het genre geworden.
Naja in ieder geval klassieke.

Ik vind persoonlijk de opvolger (you fail me) beter..

ik niet, dit is echt een klasZIEKER, al had ik graag gezien dat de laatste plaat , die net uit is , meer in het straatje lag van het nummer Hell To Pay, lekkere zware ,bijna stoner, groove.

hell to pay is inderdaad erg goed. die bass is geweldig

Ja Hell to Pay is ook mijn favo nummer van de cd. Al is die evel rustiger dan de rest vind ik het echt te groovy.

Ik heb het toch meer op het slotnummer.. perfecte afsluiter. Goed dat de rest van het album wat sneller is, maar een tragere als afsluiter werkt hier zeer goed.

Afgelopen weekend voor het eerst deze cd (en muziek van Converge) opgezet m.d.a Jelle, echt een te gekke cd! het tempo bevalt me uitermate goed, het gaat lekker hard door en doet me denken aan goede oude deftones nummers waar ik voorheen geestelijk helemaal op kwijt kon gaan. Momenteel krijgt de CD 4* van me, echter mocht de mood waarin ik verkeerde nog eens terug komen (en deze cd dus ook) dan zit een verhoging er dik in. Ik moet zeker eens meer gaan beluisteren van deze voor mij voorheen onbekende erg strakke metal band. Gelukkig staan ze ook op Dour Festival!

Niet iets dat ik dagelijks wil draaien. Maar wat een geweldig goeie bak herrie is dit zeg!!

Eerlijk gezegd snap ik niet waarom iedereen altijd zo lovend is over deze band. Ik kan er nergens echt wat leuks uit halen. Ook live deden ze het voor mij niet.

Wat te zwaar voor mijn smaak. Ik zal later nog eens opnieuw proberen.

Dit is mijn eerste kennismaking met Converge, maar jammer genoeg kan dit album kan mij niet echt overtuigen van hun kwaliteiten. De sterke momenten worden al te vaak afgewisseld met nummers die wel luid en agressief zijn maar mij uiteindelijk weinig kunnen boeien.

Hoe meer ik Jane Doe beluister, hoe beter ik het begin te vinden. Maar of dat iets goed is, daar ben ik nog niet uit.

Eerst even opmerken dat de lyrics leuk zijn om er eens op na te lezen, want ze vertellen een coherent verhaal dat culmineert in het episch titelnummer. Natuurlijk versta je er bij het luisteren niets van, want de zang is iel geschreeuw, (shriek heet dat in het Engels) en de muziek eist ook haar deel van de luisteraandacht op. Voor diegene die niet weten wat voor muziek te verwachten: Jane Doe is metalcore, en dat wil zeggen erg agressieve, retestrakke chaotische metal/hardcore punk. Op dit album wordt dat nog versterkt door de harde productie, die ik erg geslaagd vind. Het tempo ligt hoog, en de techniciteit van de nummers zo mogelijk nog hoger. Daarom dat de vergelijking met the Dillinger Escape Plan zich wat opdringt, al is de zang echt niet te vergelijken.

Maar is het nu goeie muziek? Moeilijk te zeggen, maar mooi is het alleszins niet, en dat is ook niet de bedoeling van de muziek. Nu is extreme zang (zij het nu grunten, screamen, of shrieken) altijd wat potsierlijk als je er even afstand van neemt, wat ook de reden is dat er zo op neergekeken wordt door buitenstaanders. Maar als je in de muziek zit, dan hoor je dat niet meer, en wordt de zang gewoon een deel van het geheel. Het helpt de algemene sfeer te bepalen, en in dit geval is dat een overweldigende ervaring (want dat is het, zeker weten) van agressiviteit en woede. De muziek slaagt dus in zijn doel, maar van zo'n negatief sfeertje wordt je dus niet vrolijk. En dan klink ik misschien (zeker) als een watje, maar hier trek ik toch wel de lijn, want naar dit soort muziek wil ik niet de hele dag luisteren. Dus zwier ik Jane Doe maar van de computer, alvorens ik er 5* aan moet geven. Want zo goed is 'ie wel.

Converge. Een band die ik 3 jaar geleden heb leren kennen via een compilatie van het label Epitaph. Daar stond op de CD het nummer Black Cloud en op de DVD Eagles Become Vultures. Beide nummers vond ik geweldig, wat een energie! Nu tipt Ataloona mij dit album die ik toevallig nog niet heb gehoord.

Ik heb de albums na Jane Doe allemaal gehoord en die zijn een stuk gebalanceerder. Axe To Fall heeft een veel betere productie en de nummers zijn veel beter. Hier wordt het af en toe een enorme brij waar de bomen door het bos niet meer te zien zijn. En dat is wel jammer want als je goed luistert zijn er toch weer genoeg gave riffs van Kurt Ballou, die herken je echt gelijk.

Als je wilt weten hoe Donald Duck bij een metalband klinkt kun je hier naar luisteren. Jacob Bannon is namelijk enorm luidruchtig maar je verstaat er helemaal niks van. Toen ik als kleuter naar de Nederlandse Disney keek was Donald Duck ook vaak enorm boos en compleet onverstaanbaar. De zang past wel heel goed bij de muziek, dit onderdeel is wel flink vooruit gegaan bij de albums daarna.

Het album staat vol korte fragmentatiebommen maar ook een afsluiter waar je nekharen overeind van gaan staan: Jane Doe. Dit is met afstand toch wel het beste nummer van Converge. Dit is echt een niet normaal goed nummer wat zijn complete 11 minuten boeit.

Een goed album wat balanceert tussen zeer goede nummers en middelmatig. Converge is nu toch veel beter en ik hoop dat ze die trant gaan doorzetten. Jane Doe krijgt 3,5 maar ik ga hem nog wel vaker luisteren.

Heb vannacht de eerste twee tracks eens opgelegd en ik was echt volledig weggeblazen door de energie. Mijn god, wat intens.

Dan heb je nog niet eens de meesterlijke afsluiter gehoord

Ik voorspel nu al dat ik die niet ga trekken. Ik heb niets aan langdradig gedoe.

Wat een ongelofelijk machtig nummer is 'Thaw' zeg, de rest van het album tipt overigens naar mijn mening lang niet met het meest recente album 'Axe To Fall'.

Heerlijke plaat, hoor; enige nadeel is dat 'ie direct piekt met de nog geen anderhalve minuut durende manie die het absoluut goddelijke Concubine is, en dat dat niveau never everste nooit meer gehaald wordt (op deze plaat) of zou worden (elders in het oeuvre). De song waaraan de band zelf nog eens een voorbeeld moet nemen. Gaat niks meer overheen. Was Jane Doe Concubine, en duurde de plaat krap anderhalve minuut, dan kreeg 'ie 5* en mocht 'ie in m'n top 10. Jammer van de ruim 44 minuten (overigens zeer smaakvolle) filler.

Dit is een album wat ik na mijn review nog steeds erg vaak draai en nog niet had verhoogd. De hoogtepunten vind ik Concubine en Jane Doe, twee compleet verschillende nummers. Concubine is echt een fragmentatiebom en Jane Doe is een episch nummer van 11 minuten.

De nummers zelf zijn echt hier erg sterk, achter de chaos schuilt geweldig gitaarwerk en vooral monsterlijke drumpartijen. Wat is Ben Koller toch een meester op de drums, dit laat hij ook heel goed horen bij All Pigs Must Die. En die schreeuwen van Jacob Bannon zijn af en toe echt zwaar intens. Ik geef net de voorkeur aan Axe To Fall omdat daar toch wat meer variatie in zit. Maar deze is ook 4,5 ster waard.

Bijzonder gaaf album dit. Ik 'ken' het eigenlijk al redelijk lang, maar heb het maar zelden in zijn geheel beluisterd. Vooral over Concubine kan ik kort zijn: WOW! De rest moet nog steeds een beetje bezinken, maar ik vind het dus echt fantastisch. Apart is hoe dit album eigenlijk heel lekker wegluistert, alsof het easy listening is, ondanks het meedogenloos harde karakter van de muziek. Meer mensen die dit zo voelen?

Door de intensiteit geraak ik juist erg moeilijk door het album, terwijl ik in feite al heel wat 'zwaarder' gewend ben. Maar het kan ook liggen aan het feit dat het album opent met het sterkste nummer.

De muziek is geweldig, alleen had ik hier liever zwaar gegrunt op gehoord, dat gegil is niet zo mijn ding.
Maar wie weet wen ik daar ooit aan.

Ik vind het een mooi, bijzonder en intens album, maar op sommige momenten ook erg heftig.

Het titelnummer is geweldig, maar met de rest heb ik niet veel. Net als schizodeclown had ik hier ook liever wat gegrunt op gehoord.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #212

Toen ik eens een jaar in Boston bivakkeerde maakte ik graag tripjes naar allerlei plaatsen in de omgeving. Stadjes als Portland (ME) en Providence (RI), Plymouth en Salem. Die plaatsen hadden een paar dingen gemeen: ze leken op de kaart dichtbij en toch duurde het eindeloos om er te komen. Er was zonder uitzondering vrijwel niets te doen, behalve bier drinken in een hippe lokale brouwerij. En er hing in elke van deze plaatsen een inspirerende mix van rustieke sfeer en New England-stijl werken-werken-werken mentaliteit, inclusief wat plukjes vervallen industrie en afstanden die zelfs binnen een stadje van nog geen 50k inwoners te groot zijn om te lopen. Die drie dingen samen geven voor mijn gevoel een ideale voedingsbodem voor de muziek van Converge.

'Concubine' gaat van start alsof Converge een minuut gekregen heeft om een volledig album te maken. Heerlijk overweldigende track, die zo belachelijk vol vooruit gaat dat het weer grappig wordt. Een precisiebombardement dat wordt opgevolgd door het eveneens mathematisch aandoende en spijkerharde 'Fault and Fracture'. Tegen de tijd dat die track afgelopen is, heb ik mijn portie wel weer ongeveer gehad. En dan volgen er nog 40 minuten... Daarin mis ik wat klankkleur. Deze vorm van brutalistische granieten precisierock bevalt me heel goed voor een nummer of twee, maar zowel binnen als tussen de nummers wordt het me een beetje te grijs en grauw, en ga ik de contrasten missen - vooral omdat er zo veel gebeurt. Enkele favoriete hardcore/screamo-platen doen daarbij twee dingen die ik hier mis: ze gebruiken hele nadrukkelijke rustpunten voor contrast en reflectie, en ze verpakken hun portie vaak in nog geen 20 minuten. Converge doet dat niet, en blijft de turbo een dikke drie kwartier indrukken. Ook als het tempo omlaag gaat blijft de klankkleur bestaan uit zeven tinten granietgrijs. Overtuigend en strak uitgevoerd, maar wel wat vermoeiend. Enkel het titelnummer is kleurrijker en steekt er duidelijk bovenuit. Er wordt hier echt geen overdaad aan melodie voorgeschoteld, maar het is net wat nodig is om de plaat op de valreep nog wat kleur te geven.

Jane Doe kenmerkt zich door isolatie, een gevoel van opsluiting in een eindeloos landschap waar alles ‘all or nothing is’: je gaat all-in voor wat je doet, of je gaat aan de drugs en belandt op straat. Converge gaat duidelijk all-in voor de muziek, ook al is dat helemaal geen muziek die er natuurlijk gezien had moeten zijn. De harde overtuiging waarmee de groep haar niche naar haar hand zet intrigeert me: deze plaat klinkt technisch enorm vaardig en als het resultaat van minutieuze oefensessies. En hoewel ik met de stijl niet erg bekend ben, ervaar ik eigenheid: vol opgaan in het eigen werk zonder compromis. Alsof ze mainstream succes vanuit een randgenre met harde hand afdwingen. Dat valt alleen maar te waarderen.

In het algemeen vallen in de 3*-bak bij mij de albums die ik wel kan waarderen maar eigenlijk zelden tot nooit uit mezelf zou opzetten, hetzij omdat er enkele vreselijke draken opstaan, hetzij omdat de algehele sound me te weinig ligt. Ik vrees dat Converge tot die tweede categorie zal behoren, waarmee ik ze gevoelsmatig tekort doe, want Jane Doe is best een vette plaat, waarvan ik de uniformiteit en compromisloosheid erg kan waarderen. Maar waarvan ik uiteindelijk alleen de eerste 5 en de laatste 10 minuten echt graag hoor. Dit is zo'n plaat die ik graag een hoge score had gegeven omdat hij me conceptueel aanspreekt, maar waar ik niettemin zelden zin heb om hem integraal te draaien.

Kleine 3.5* voor nu.