Weezer - Pinkerton (1996)

Dat dus net niet, maar wel een geweldige recensie D-ark!!

Zo'n recensie maakt nieuwsgierig!

dat was het doel. En bedankt voor de reacties. Maar de reden waarom 'oude' weezer niet meer kon was omdat Matt Sharp opstapte in 1997, na Comuo ver weg het meest belangerijke Weezerlid. Maar Comuo en Matt kregen ruzie en langzaam trok het Weezer uit elkaar. Nu gaat het al wat beter tussen de twee(ze hebben in 2005 samen een live set gedaan waar Sharp duidelijk maakte dat de kans dat hij ooit weer met Comuo in een band gaat zitten of zelfs tot weezer weer terug te keren miniscuul zijn). Het is gewoon een plaat die altijd in de schaduw blijft staan van dat zo succesvol debuut.

Ik zelf wist eerst ook niet beter(het eerste weezernummer dat ik kende was Island in The Sun van groen) maar ik denk dat Pinkerton me meer raakt dan blauw(die ook op een 5 staat).

Nu is hij toch uit je top 10
Shame on you!

Voor even, maar hij heeft er eeuwen in gestaan en hij komt zeker terug maar NIN verdient het ook .

Destijds vond ik hem wel een stukkie minder dan de debuutplaat en dat sentiment is niet veranderd het afgelopen decennium. Net wat minder fris & fruitig, minder catchy, minder leuk gewoon. El Scorcho is wel een monster van een single, schitterende song...

Hierna Weezer compleet uit het oog verloren, maar ik zal het recente Red Album ook nog eens een kans geven.

2,5* voor Pinkerton.

"What could you possibly see in little ol' 3 chord me?"

Ik kan de "sound" van Weezer wel appreciëren. Vaak gebruiken ze een poppy, catchy deuntje vergezelt door net iets te harde gitaren (wat hun songs meestal wat minder radiovriendelijk maakt).

Ook op dit album zitten er veel meezingers: Tired Of Sex, Getchoo, No Other One,... Jammer genoeg zijn dit (voor mij dan toch) slechts echo's van andere (betere) nummers op hun debuutalbum.

Gelukkig kent dit album ook het wondermooie El Sorcho, iets wat ik nog niet eerder hoorde. Door deze single wordt deze plaat al een stuk verteerbaarder. Wat een prachtige 3 minuten. Daarnaast zorgen ook het breekbare Pink Triangle en het o zo simpele Butterfly mij ook een beetje blij.

Uiteindelijk vind ik deze plaat een stuk minder dan hun eerste album, maar het blijft op en top Weezer, wat natuurlijk nooit slecht is

De eerste twee nummers zijn briljant. Daarna wordt het wel een stuk minder.

Niet veel volgens de vele lage stemmen hier....

Ik heb het ook 5 sterren gegeven, maar ik vind 3,80 toch wel een mooi gemiddelde hoor ...

Ja, eigenlijk wel. Maar hij is boven de 100 stemmen

Van Weezer ken ik alleen The Blue Album, wat een geweldige plaat is. Denk dat ik binnenkort deze eens ga checken.

Ben ook blij dat deze 'ondergewaardeerde plaat' nog zoveel aandacht krijgt.
Tragi-komische teksten waarin menigeen man die door de adolescentie gaat zich in herkent. Of zoiets. Er moet een reden zijn waarom deze plaat mensen, vooral jongens, zo aantrekt. Voor mij zijn het gewoon de gouden melodieën en scheurende gitaren. Ik heb zelden zulke mooie melodieën gecombineerd met humor gehoord als in Pink Triangle, The Good Life, Across The Sea, Falling For You en El Scorcho. 'I'm dumb she's a lesbian. I thought I had found the one!'. Alleen het is wel een groeier. Ik vond Pinkerton bij de eerste drie draaibeurten zelfs een matige plaat. Daarna werd die steeds beter. Maar ja, dat is het geval bij alle meesterwerken. Top 3 plaat van mij.

Ik heb Weezer een beetje gemist in de jaren '90, aangezien ik pas op m'n 10e een beetje muziek begon te luisteren. En tja, toen was het al 1998 en was Weezer zoals eerder vermeld al redelijk 'dood'. Natuurlijk kwam daarna de groene nog, maar in die tijd was ik nog helemaal niet zo into rockmuziek.. Kortom: ik had een flinke achterstand in te halen toen ik een maand of wat geleden besloot de debuutplaat eens een kans te geven.

En wát een goede beslissing was dat! Van begin tot eind een heerlijk album en ik besloot hem dan ook maar gelijk te kopen. Na een maandje was er van de spontaniteit die The Blue Album op me afstuurde nog geen splintertje verdwenen. Kortom: tijd voor de volgende stap!

Dus ik weer naar de cd-winkel en gewoon blind deze Pinkerton mee naar huis genomen. Ik begreep dat hij een beetje als een cultklassieker wordt aanzien, dus daar was ik wel benieuwd naar. Thuis vol verwachting m'n cd-speler aangezet en deze cd met alle eerbied erin gelegd.

En ja hoor, Weezer scoort met deze Pinkerton wederom een voltreffer! Akkoord, vergeleken met het debuut is er een verschil van dag en nacht - als je op de teksten let althans, maar de energie spat wederom uit de speakers en de ene na de andere goeie song wordt op me afgestuurd. Voor ik het doorheb klinken de laatste tonen van Butterfly en is hij alweer voorbij... Dus zetten we hem opnieuw op!

Is Pinkerton beter dan de blauwe? Ik weet het niet, ze zijn heel anders maar toch weer hetzelfde. De typische Weezer-stijl is er duidelijk aan af te horen, en beide albums hebben meerdere geweldige nummers. Ik zou niet tussen de twee kunnen kiezen... Gelukkig hoeft dat ook niet!

4* voor dit meesterwerk uit de 90s

Kaj, geweldig stukje . Echt leuk om zoveel mensen die deze plaat ook briljant vinden hier te vinden.

Goede plaat waar veel gevoel in zit. Niet te vergelijken met de daaropvolgende wanproducten van Weezer (the green album uitgezonderd).

Briljant zal ik hem niet noemen vanwege de korte speeltijd (34 minuten) en de aanwezigheid van een aantal mindere tracks (getchoo/why bother?).
Dit neemt echter niet weg dat 'falling for you' en 'no other one' staan als een huis en heerlijke nummers zijn en blijven.

Zou hem eigenlijk een 3,75 willen geven, maar dat is helaas niet mogelijk. Dan toch maar een 3,5.

Pinkerton is wel degelijk een parel. Ze hebben de speelse, bijna kinderlijke melodieën overgenomen van de blue album, maar hebben daar heel rauwe dingen mee gedaan. Dat laatste zorgde er wellicht voor dat deze het minste aandacht kreeg van de Weezer albums. Maar de combinatie van de Weezeriaanse rockmelodieën met de experimentele tempowisselingen, ruwe baslijnen, atonale tussenstukken, hooks en dergelijke verrassen in heel positieve zin, vind ik.

Luister maar eens hoe rommelig 'El Scorcho' begint (is dat dezelfde groep als die van het blauwe album) en hoe dat wonderwel nog uitmondt in een straight meezingbaar refrein (jawel, die van het blauwe album dus!). Of hoe een schitterende popsong als 'The good life' na het eerste refrein zeer verrassend een seconde enkel de gitaren laat gieren en na nog eens 3 maten de drum nadrukkelijk met 2 triolen het ritme volledig breekt. Even wennen, maar na een paar keer verlang je naar die stukken.

Voor degene die pas op deze 2e pagina beginnen lezen: keer nog eens terug naar de recensie van D-ark op de eerste pagina.

4,5*

Ongeveer 1,5 jaar naar mijn grote Pinkerton revieuw maar eens nog wat meer overschrijven. Er zijn wat dingen gebeurt die het album en zijn ontstaan gescheideniss weer een stuk duidelijker maken en die Weezer weer hippe band maakte.

Weezer haalde zijn 'tweede Buddy Holly(derde als je de semi-hit Island In The Sun meetelt)' met Pork And Beans. Weer met een grappige op media gerichte(dit keer vooral youtube hypes) clip. En the Red Album kwam uit, een plaat die me weer bijzonder geruststellende na het vreselijke eentonige levenloze Make Believe. Een goede pop-rock plaat met een flink gevoel voor humor. Weezer is weer helemaal hip, zo hip dat het zelfs tot mijn klasgenoten is overgeslagen en ik Pork And Beans ongeveer twee keer per uur(!) op TMF en MTV zag langs komen(tijdens een vakantie). Weezer fan zijn is weer helemaal hip(ze hebben zelfs een best grote Hyves groep). En vooral kijk naar hun geweldige youtube kanaal voor een hoop gitaarlessen van Brain Bell, Rivers Comuo en ook naar de vaak bijzonder leuke podcasts die een herboren band laten zien. Het album was een lichte tegenvaller, maar goed ik verwachte geen Blue Album en zeker geen Pinkerton.

Rivers Comuo ging het 'solo pad' op met Alone I. Een demo album van het beging van Weezer tot en met hun laaste album dan nog in een aantal demos. Intersant voor de Weezerfreak maar er kwamen ook nog wat andere dingen naar boven. Op de Alone I stonden ook nog wat Songs From The Black Hole demos die bijna allemaal unreleased waren(Blast Off was er al in een flink geknipte studio versie, Superfriend alleen maar in een verotte studioversie op de DVD Capture Motion, You Won't Get Me Tonight was als enige op goede kwalitiet gelekt lang daarvoor). Dat waren nog wat puzzelstukjes waar je duidelijk hoort hoe het project langzaam Pinkerton werdt. Alone II kwam dit jaar nog uit en heeft nog meer demo's uit de Geffen kluizen en weer een aantal Black Hole demo's. Langzaam maar zeker wordt de Black Hole puzzel een beetje oplosbaar.

Eigenlijk heb ik het ook weining over de muziek gehad op het album in mijn review(meer over de achtergrond en teksten). Waar het eerste album door de heldere productie van ex-Cars zanger Ric Ocasek klonk als een zonnige dag in California was Pinkerton een flinke regenval. Maar een van de belangerijkste dingen voor het geluid van Pinkerton was het gebruik van gitaarpedalen. Bijna alle songs zijn opgebouwd uit een laag van achtergrond fuzz gitaar en op de voorgrond een wat minder hard ingestelde gitaar. Ook zijn de drums bijzonder luid in de mix. De bass staat wat meer op de achtergrond maar bijvoorbeeld in Pink Triangle komt hij op de voorgrond. Als je goed naar de Fort Apacha demos(die van wat beroerde kwalitiet zijn, maar wel geweldig intersant zijn vor de liefhebbers) luistert hoor je ook dat hij eigenlijk nog een stuk aggersiever gespeeld was dan op het album. Tired Of Sex werdt toen nog geleid door een luide bas en er zijn twee achtergrond stemmen(die van basssist Matt Sharp en lead gitaarist Brain Bell) waar de album versie alleen de stem van Sharp heeft. No Other One was veel meer een gitaarstorm dan de versie op het album, ook veel meer bassgericht dan op de plaat.

Een tip, haal je CD doosje van deze cd eens uitelkaar en zoek naar iets sharp en iets wat met Dinosaur JR te maken heeft. Hieronder link ik even naar zeldzame beelden(ook al is de beeldskwalitiet niet alles) van Weezer op tour voor pinkerton op Bizzare festival. Rivers en Matt staan dronken op het poduim en de muziek wordt er ook niet vrolijker op(zeker de blue album liedjes klinken flink gejaagd). Maar toch ver weg het beste livevidoes die ik ook van band heb gezien.

Bizzare 1996:

Undone (Sweater Song)
My Name Is Jonas
Pink Triangle
In The Garage
El Scorcho
Say It Ain't So
Buddy Holly

En dit is misschien een van de mooiste versies ooit van pink triangle. Akoetisch, ik heb hem nog ergens met de rest van de set op een bootleg rondzwerfen. Geweldige set, geweldige versie.
Pink Triangle Akoetisch

Erg veel lef om na het zo dik vet geproduceerde debuut met dit vervolg te komen. In eerste instantie balen in alle opzichten (minder vet, minder lang, veel minder catchy) maar na keer op keer luisteren (gelukkig heb ik de tijd genomen, dat lukt niet altijd) komt het er uiteindelijk toch helemaal uit... fenomenaal.
tired of sex en pink triangle als obsolute hoogtepunten!

Kwa puurheid een vooruitgang, maar kwa nrs net iets minder constant dan t debuut en dus (ondanks dat ik kwa cultstatus misschien wel wat anders zou willen zeggen) toch net geen 5... maar alom meesterlijk!

Die donkere teksten! I still love it!

Weezer's Rivers Cuomo: Pinkerton deluxe CD due soon | Musicradar.com

Ik vind eigenlijk vooral de tweede helft van het album de moeite waard. Tired of Sex stond mij in het begin wat tegen, maar dat is inmiddels al wat verbeterd. Nummers als Pink Triangle, The Good Life en Across the Sea zijn erg de moeite waard en zou ik zelfs briljant willen noemen. Ik ben waarschijnlijk een van de weinigen, maar teleurstelling van het album is El Scorcho, die vind ik eigenlijk gewoon niet leuk.

Ik moest sowieso wel even aan het album wennen. Maar goed, eerste helft is redelijk, tweede helft goed tot briljant. 4*

Goudeerlijke rockplaat dit! Gevonden ergens in een voordeelbak tussen Dance Smash vol. 34 en Meezinghits ofzo. Ik weet nog dat ik hem gekocht omdat dit de enigste cd was die er tussen stond die me nog wel wat leek.

Maar het is ook gewoon best wel een mooie cd. Erg catchy melodieën maar wel een rauwe sound over het hele album. Teksten over 'liefdesperikelen' zijn wel vrij somber trouwens. Iets meer vrolijkheid zou de cd goed doen wat mij betreft. Ik vind dat de eerste helft van de cd wel de sterkste nummers bevat. 2e helft is ook zeker niet slecht hoor. Stem volgt nog. Zal wel op 3,5 of 4 uitkomen denk ik.

Ik denk dat er juist aan die soberheid and treurnis een soort cynische of tragikomischedraai wordt gegeven. Teksten als 'I dumb she's a lesbian I thought I had found the one' zegt al genoeg. Juist door die humor blijft het leuk

Weezer KO nu bezig:

Muziek >> Muziekgames >> Artiesten KO's (The Triffids)

3,81 is nog steeds veels te laag voor wat gerust een absolute klassieker genoemd kan worden. boordevol weltschmerz, twijfel en anger zetten rivers cuomo en zijn kompanen hier 10 goudeerlijke, klaterende popsongs in een indie-punk-rock jasje neer. alle 10 goed met el scorcho, falling for you en getchoo als highlights.

niet voor niets ook door pitchrock bedacht met een niet minder dan perfecte 10 op 10

Een verschil van dag en nacht met het eerste album, maar net zo goed en nog een stukje intenser. Knap dat een plaat die zo'n mythische ontstaansgeschiedenis meetorst na al die jaren nog even fris klinkt en bij elke luisterbeurt nog steeds niet teleurstelt.

Overigens deel ik de mening van veel mensen hier dat het met deze band na de eerste twee of drie albums aanzienlijk minder is geworden absoluut niet. Maar dat is natuurlijk meer iets voor op de pagina's van die albums...
 

Een cultplaat! Waar het debuut vrij ons rechttoe rechtaan pop/rocksongs gaf met commercieel potentieel, is deze minder hapklaar.

De gitaren gillen, er is nogal wat feedback en de opbouw van de songs is weinig traditioneel. De teksten zijn voor mij de sleutel om Pinkerton te begrijpen: vol wanhoop en doorspekt met humor.
Het begint al bij Tired of Sex, waar de Cuomo beschrijft hoe hij weinig voldoening haalt uit al zijn one-night stands.

Het worstelen met relaties is een rode draad doorheen het album. Het hunkeren en de frustratie die erbij horen, kunnen puberaal lijken maar het is zo authentiek gebracht, dat ik er gemakkelijk kon mee relateren. Bovendien is het geenszins zwaarmoedig door de humor:
'If everyone's a little queer
Can't she be a little straight?'
in Pink Triangle is daar een mooi voorbeeld van.

Hoogtepunten zat op dit album, maar het mooiste van al vind ik toch afsluiter 'Butterfly'.
Hierin beschrijft hij hoe hij (als kind) een vlinder gevangen had, die na een dag dood in de bokaal lag. Dit plaatst hij dan naast al zijn relaties, waar hij alles wat hij vastpint kapot maakt.

In dit nummer ligt ook de sleutel tot de titel van het album:
'I told you I would return
When the robin makes his nest'
Dat is precies wat de Amerikaan Pinkerton in de opera Madame Butterfly belooft aan de titelheldin (de Japanse Cio-Cio San waar verwezen naar wordt in El Scorcho) . Maar hij komt zijn belofte niet na en breekt daarmee Butterfly's hart.
Er rest Cuomo/Pinkerton dan niets anders dan te besluiten met
I'm sorry, I'm sorry, I'm sorry ...