menu

De Site / Algemeen / Boek

zoeken in:
avatar van musician
Hoofdstuk 25

“Steve morgen komt Mike met een vriend, Kyle Fleischmann, co-piloot op een F-86 en gestationeerd op Osan Air. Je zou een en ander over die jongen nog even voor me uitzoeken. Wat weet je inmiddels van Fleischmann?”
“Heeft u het nu over “een” vriend of “zijn” vriend, sir? Want mocht u er nog aan twijfelen, maakt u er maar “zijn” vriend van. Vijf jaar terug het beruchtste koppel van de Beverly Hills High School in Los Angeles. Een docente uit hun klas liet weten een dergelijke relatie in haar carrière nog nooit te hebben gezien en daarna ook niet meer opnieuw te hebben meegemaakt. Ze sprak over een eeneiige tweeling in gedrag. Ze wisten niet wat ze er als staf van de school mee aan moesten, gezien de hoge mate van de illegaliteit van hun vermoedelijke relatie. Er bestonden alleen vermoedens maar niemand twijfelde aan hun innige liefde. Hun onderlinge band werd tegelijkertijd ook als aandoenlijk gezien en werd aan de andere kant ook niet als storend ervaren. Hun leerprestaties leden er zeker niet onder. Maar wat er ook werd gesuggereerd en gezegd, Mike en Kyle trokken zich nergens wat van aan.
Eerst nog even iets anders, sir. Net bekend. Ik vond het niet onbelangrijk nu gelijk te rapporteren. De uitslagen van alle bloedgroepen zijn bekend, die van Andrew Young heeft enige tijd op zich laten wachten.”

“Dat onderzoek was ik al weer haast vergeten. En?”
“Mevrouw Young was dus A positief. De heer Young is O positief. U bent B negatief en Mike is AB negatief, dat wisten we ook al. Ik blijf mij wat verbazen over die vrij zeldzame bloedgroep van Mike in het algemeen. Maar goed. Volgens het lab is een duidelijker bewijs dat u de vader bent van Mike niet voor handen, mocht daar nog aan worden getwijfeld. Met O positief kan de heer Young op geen enkele wijze de vader zijn van Mike.
Dan het dossier van Kyle Fleischmann. Ik heb hier zijn dossier en ook een foto bijgesloten uiteraard. Best ook een knappe jongen, eigenlijk…… Ik kan mij wel voorstellen dat Mike hem leuk vindt, als u mij toestaat. Knappe schoonzoon.”
“Ja ja, ik begrijp je punten en wat je wilt zeggen. Ik zal hier, bij dat beruchte duo, met fluwelen handschoentjes mee om moeten gaan. Mijn leven staat op zijn kop, de wereld staat in brand en mijn zoon stelt morgen mijn schoonzoon voor. Gelukkig is hij straaljagerpiloot geworden in plaats van modeontwerper. Wat weet je nog meer over Kyle.”

“Geboren 16 mei 1932. Om bij het begin te beginnen. Hij is dus drie maanden en nog wat ouder dan Mike.
Mike en Kyle hebben elkaar dus voor het eerst ontmoet op de Beverly Hills High School, in de zomer van 1946, na de vakantie. Mike had anderhalf jaar Middle School achter de rug, na een half jaartje eh….. mislukt te zijn op een kostschool. Kyle was in de buurt komen wonen, zijn moeder werkte bij het bedrijf Rodeo, richting het centrum van Los Angeles. Het gaat om een familie uit de lagere middenklasse. Kyle’s vader verliet volgens de verhalen het gezin toen Kyle drie was.
De vader wilde scheiden, de moeder wilde dat uit christelijk oogpunt niet. De vader is op een goede dag toen maar vertrokken. Ik plaats hier een kleine voetnoot. We zullen onderzoek moeten doen naar de ouders van Kyle. De moeder is wel grotendeels in beeld, als moeder waar Kyle ook al die tijd heeft gewoond. Maar waar die vader is gebleven, is ons op dit ogenblik nog volledig onbekend.
Op het oog lijkt het er op, dat beide jongens zich enorm aan elkaar optrokken, studieresultaten werden, zeker in het geval van Mike, geweldig. Ze zijn twee jaar goed samen geweest, Kyle ging mee op vakanties met de familie Young. Totdat uiteindelijk zijn moeder achter de relatie met Mike kwam en zich per direct liet overplaatsen naar een vestiging van Rodeo in Fayetteville, North Carolina. We praten dan over juni 1948.

Kyle heeft de High School in Fayetteville afgemaakt, gemiddelde leerling, gemiddelde cijfers. Wat onopvallend ook, zei een oud docente die we hadden benaderd tegen mij. Ze zei er nog bij, dat Kyle bepaald niet van het type rokkenjagers was, bleek wel uit alles. Hint hint.
Verder werd Kyle ook lid van het plaatselijke ijshockeyteam en van de bibliotheek. Er blijkt uit het leengedrag wat belangstelling voor het buitenaardse, met name boeken over Roswell ’47. De moeder is zeer christelijk, zoals gezegd. Ze is lid geworden van de Pentecostal Holiness Church. Kyle lijkt inmiddels kerkloos. Na de High School ging Kyle direct door naar de Pope Air Force Base, is ook gelijk gestart aan een pilotenopleiding. Hij tekende voor vijf jaar een contract bij de luchtmacht in 1951. En in dat jaar ging hij mee naar de Osan Air Base in Korea, zoals bekend.
Uit zijn dossier kreeg ik mee dat hij best getalenteerd was en eigenlijk voorbestemd was om eerste piloot te worden. Hij heeft succesvol aan drieënveertig missies meegedaan tussen ’51 en vrij recent dus. Hij was als piloot technisch begaafd maar wordt beschreven als een wat stille jongen, geen kroegtijger en geen vrouwenjager. Dat valt dus wel op overal.

Zijn Curriculum Vitae bevestigt de gebeurtenissen tot aan zijn indiensttreding. Het aanvraagformulier grotendeels ook. Er wordt op de vraag inzake homoseksualiteit uiteraard “nee” geantwoord. Keer twee. Ook de bijbehorende vraag, voelt u wel eens liefde voor iemand van hetzelfde geslacht, wordt met nee beantwoord. In de tijd dat hij bij de luchtmacht zat, is Kyle overigens eerder dit jaar al tot Airman second class benoemd. Wat snel mag worden genoemd. Hij had echt wel eerste piloot kunnen worden. Jammer.
Dan is er het volgende gebeurd. Op Osan ontplofte er een granaat, waarbij Kyle door enkele scherven is geraakt en moest worden geopereerd. Besloten werd hem per heli naar, inderdaad, de medische eenheid van Mike te brengen waardoor beide jongens voor het eerst in jaren weer contact hadden met elkaar.
Terwijl ze, en nu komt het, van elkaar dachten dat ze waren overleden aan leukemie. Een “grap” van Kyles’ moeder, die zo geschokt en geschrokken was van de relatie dat ze twee jaar na de verhuizing beide jongens een officiële rouwkaart van elkaar heeft gezonden. Inclusief de vermelding van leukemie als doodsoorzaak en een crematie zodat er geen graf meer kon worden bezocht. Ze wilde duidelijk en definitief een einde aan de relatie te maken.”

“Werkelijk!”
“Dit weten ze allebei dus nog maar sinds kort. De consternatie op de medische eenheid , veroorzaakt door Mike die vermoedelijk dacht dat hij gek was geworden na de komst van de gewonde Kyle, was groot. Uiteindelijk vielen Kyle’s verwondingen overigens heel erg mee. Zeker geen blijvend letsel. De hernieuwde kennismaking verliep vlekkeloos en Kyle en Mike besluiten in één dag zonder enig overleg voor de rest van het leven bij elkaar te blijven.
Een gesprek met Harvey volgt begrijpen we van Harvey. Hij erkent ook dat beiden om ontslag hebben gevraagd in verband met het openlijk toegeven van homoseksuele gevoelens. Harvey brengt alles terug naar proporties. Hij wijst op mogelijke gevaren van het direct in hechtenis nemen door de militaire politie en de enorme maatschappelijke en sociale gevaren als ze hun relatie ondoordacht en met zevenmijls laarzen naar buiten gaan brengen. Hij weigert ze een ontslag uit uw naam en geeft aan niet te willen dat de relatie buiten het hospitaal bekend gaat worden.
Zoals bekend, heeft Mike recent en met terugwerkende kracht als stagiair bij de medische eenheid een burgerstatus binnen het leger gekregen. Het is als zodanig niet aangekondigd of vermeld. Maar feitelijk kan hij daarmee gaan en staan waar hij wil. Hij ontvangt ook geen soldij maar een stagevergoeding. De functie luitenant, die hij eerder had gekregen en die gebaseerd is op een arts in opleiding, is in zijn geval meer eretitel dan functioneel. Je kunt natuurlijk alleen tot luitenant worden gepromoveerd als je officieel in dienst bent van de strijdkrachten.

Door de recente omschakeling van een militaire naar een burgerstatus kan hij wel, bijvoorbeeld bij slecht functioneren, worden weggestuurd maar niet meer worden ontslagen. Ook niet op grond van zijn geaardheid, hij is geen werknemer van het leger en kan dus ook hierom niet worden vervolgd. Het is voor u natuurlijk belangrijk geworden om te weten dat al uw directe en indirecte acties richting Mike, niet meer worden bepaald door militaire voorschriften. Hooguit burgerlijke. En u kunt er nu “vaderlijke” voorschriften aan toevoegen!
Kyle daarentegen, en dat was het grote gevaar, kan uiteraard wel op grond van geaardheid en liegen op het aanvraagformulier worden vervolgd. Het toegeven van zijn relatie met Mike tijdens zijn lopende contract zou in de basis voldoende zijn hem op te laten pakken door de militaire politie, een veroordeling door de Krijgsraad en een jaar achter de tralies.
Naar wat wij vervolgens hebben begrepen, verzint Harvey een list. Hij regelt een afspraak met Generaal Hoyt Vandenberg, u welbekend. Harvey vertelt over één van zijn mannen, een medisch assistent, die al langer dan een jaar helpt bij het opereren en verzorgen van gewonde Amerikaanse soldaten. Eén van zijn meest getrouwe en vooral het meest jonge lid van zijn medische staf. Na dus een trouwe dienst, blijkt hij de vriend te zijn van een piloot van de luchtmacht.

Harvey zegt rechtuit dat hij niet in staat is om de jongen, Mike dus, te ontslaan uitsluitend op grond van zijn homoseksualiteit en daarmee een zware negatieve wissel op de rest van zijn leven te trekken.
Harvey trakteert Vandenberg op een Cubaanse sigaar en cognac en vraagt hem op de man af, of hij het over zijn hart zou kunnen verkrijgen om de piloot, ook met zijn staat van dienst en inzet voor het Amerikaanse leger, te ontslaan.
Er volgen nog meer sigaren en cognac, het zal er wel blauw hebben gestaan, en uiteindelijk zijn beide mannen het eens: een normaal ontslag met aanbevelingen en een purple heart voor Kyle in verband met gewond raken tijdens actieve dienst.”
“Wat een geslepen vos, die Harvey! Maar ik moet er wel om lachen. Want hij krijgt Vandenberg zover Kyle eervol te ontslaan, terwijl hij met Mike niets hoeft te doen!”
“Na het vertrek van Vandenberg is besloten, dat Mike zijn laatste twee maanden, die zijn stage officieel nog duurt, gewoon blijft uitdienen en dat Kyle ook bij de eenheid blijft, om onbezoldigd te kunnen worden ingeschakeld voor allerlei voorkomende werkzaamheden in het kamp. Alleen “geen geflikflooi en geen nachten bij elkaar in één tent.” Ook al weet natuurlijk zo’n beetje iedereen op de medische eenheid wel hoe het zit”.

“Dus die Harvey en Hoyt Vandenberg zitten onder mijn gezag zaken te bekonkelen die zeer in strijd zijn met de interne regelementen en die hen zelf de kop kan kosten. Ik zal ze er eens op aanspreken! Maar het is waar, beiden worden ouder en Jim Harvey gaat al helemaal richting pensioen. Maar dat ze het risico nemen…. Het is overigens niet alleen vanwege Mike en Kyle. Maar ik ben het met Harvey inzake zijn beoordeling volledig eens.
Dit kun je jonge mensen gewoon niet aandoen. Allebei de jongens zijn natuurlijk gewoon geschikt voor het leger, elk op hun eigen vakgebied. Dat hebben ze bewezen. Maar de redenering is, dat het slecht is voor het moreel, de onderlinge verstandhoudingen binnen de troepen. Ze zijn eerder manipuleerbaar. Om te kopen.
Je wilt hierover geen onderlinge verdeeldheid want dat ondermijnt dan weer de kracht van het leger. Net als het jennen en pesten dat er tussen de militairen onderling ontstaat. Wat er precies allemaal van waar is weet ik eigenlijk ook niet. Weet Vandenberg van mijn relatie met Mike?”
“Nee. Zover hoefde Harvey niet te gaan. Zoon en schoonzoon van MacArthur. Zou Vandenberg het geloofd hebben?”
“Hij zou wel gelijk zijn opgesprongen om voor de jongens te salueren. Enfin, ik weet genoeg. Laat ze morgen maar komen, we maken er een gezellige boel van. En ik laat me helemaal door Mike verrassen!”

>

“Kan ik nu binnenkomen?”
“Ja, natuurlijk Mike. Hoe gaat het?”
“Ja z’n gangetje uiteraard. Is hier ook alles goed?”
“Ja ja. De onderhandelingen lijken goed te verlopen. De oorlog hoeft niet meer zo heel erg lang meer te duren. Het is goed dat je komt, we hebben nog wel wat te bespreken. Want ik wil onder andere met je gaan bekijken hoe je teruggaat naar ons land. Ik denk dat je eerder uit Korea weggaat dan ik uit Japan. Dus we moeten even wat afspraken maken. Wil je wat drinken?”
“Laten we dat maar doen inderdaad.”
“Wil je iets sterkers of wat fris? Koffie?”
“Ehm… doe maar eens een glas witte wijn.”
“Je loopt wat te drentelen, is er soms iets aan de hand, moet ik eerst iets weten, ligt er iets zwaar op de maag. Je weet, je hoeft bij mij van je hart geen moordkuil te maken, gewone soldaten al niet en jij in het bijzonder al helemaal niet.”
“Het is……. Kun je je nog het Windup Bar dossier herinneren?”

“Jazeker”.
“En waarom al die mannen bij elkaar kwamen in de Windup Bar om wat met elkaar te drinken?”
“Ja ja, ik weet het allemaal nog. We hebben onderzoek gedaan naar alle leden die waren gearresteerd en er was feitelijk op niemand wat aan te merken.”
“Je kon niet zomaar lid worden van de Windup Bar. Je moest aan bepaalde… eh, persoonlijke eisen voldoen.”
“Ja, je moest homoseksueel zijn. Je weet dat ik je dossier in Los Angeles helemaal schoon heb gekregen.”
“Maar je hebt nog nooit gevraagd naar mijn reden van het lidmaatschap…”
“Ik…… Nee. Maar ik heb wel aangenomen, dat je lidmaatschap overeen zou komen met wie je werkelijk bent. Ik heb daar geen blokkade opgeworpen en eerder besloten mijn geest er ook voor open te houden. Dat wil zeggen, ik neem er een afwachtende houding over aan, totdat je er zelf mee zou komen. Wil je er volledig open kaart over spelen?”
“Ga je me verwensen, vervolgen, gevangen zetten, onze relatie gelijk verbreken of ga je me onterven?”
“Nee, ik ben geen Andrew Young en dat weet je. Daarnaast, even serieus, ik ben in het leger alles al tegengekomen in het leven. Ik heb op dat vlak waar je mee wilt komen vrij veel angst en leed gezien. Familietragedies, zelfmoord en pogingen tot zelfmoord, ik kan zo nog wel even doorgaan. Ik heb mij altijd voorgenomen dat, zou het mij overkomen, ik er nooit een drama van zou maken. Ik heb dat teveel gezien en het leed dat mensen elkaar aandoen is absoluut onnodig.”

“Ik had, zal ik dan maar zeggen, een relatie met een klasgenoot, jaren geleden. Wij waren echt heel erg goed met elkaar. Ik wil het verhaal niet al te lang maken, maar op een dag kwam zijn moeder achter de relatie. Ze besloot gelijk te verhuizen, naar North Carolina. Mijn klasgenoot moest natuurlijk mee. Hij dacht eerst dat hij op vakantie ging. Kwam terecht in een boerderij met een soort van religieuze types en is zo’n beetje zes weken in elkaar geslagen om van zijn liefde voor mij af te komen.
Dat meppen was er naast het verplichte bijbel lezen. Daarna is hij naar North Carolina gegaan. Zijn moeder kreeg daar een andere baan. Er werd geen adres achtergelaten, hij wist mij niet te bereiken. Twee jaar later ontving ik een rouwkaart van hem, dat hij was overleden aan leukemie en daarna was gecremeerd. Ik dacht dat hij dood was. Ik heb daar onbeschrijfelijk veel verdriet van gehad.
En nu komt het: vorige maand kwam er een ploeg gewonden bij ons binnen. Ik was in de operatiekamer aanwezig. En toen kwam hij ook binnen. Gewond, maar gelukkig niet ernstig.”
“Dat zal een schok hebben gegeven.”
“Ik bleef er bijna in maar ik ben door iedereen op de been gehouden. Ik ben zelfs even platgespoten voor een paar uur.”

“Mike, even tussendoor, ben je hier alleen naar toe gekomen?”
“Eh…… nee.”
“Heb je hem meegenomen naar Tokyo?”
“Hij zit hier eigenlijk op de gang.”
“Waar op te wachten? Wil je hem voorstellen of niet? En hoe heet hij eigenlijk?”
“Kyle Fleischmann.”
“Laat hem binnen en biedt hem wat te drinken aan!”
“Zo goedemiddag, Kyle, begrijp ik?”
“Jawel, sir”.
“En je kent Mike al een groot deel van je leven?”
“Ja, vanaf de eerste klas van de High School, Sir.”
“Ik ben blij dat Mike daar goede vrienden heeft opgedaan! Maar, je was dus vorige maand gewond geraakt op Osan Air?”
“Ja, het was een ongeluk met een granaat. Maar je ziet er niet veel meer van. Een paar littekens maar die zitten onder mijn kleren, Sir.”
“En je komt dan bij Mike op de tafel terecht, bij wijze van spreken. Ja, zoveel toeval hoor je maar zelden. En nu weer terug naar Osan Air?”
“Eerlijk gezegd, Sir, ben ik ontslagen door Generaal Vandenberg en ben ik nu wat losse klussen aan het doen bij het militair veldhospitaal van Mike.”
“Dat is wel jammer van je vlieguren.”

“Ik hoop na de oorlog zo snel mogelijk bij een commerciële vliegmaatschappij aan de slag te kunnen, sir.”
“Ja, dat lijkt mij dan ook een prima plan. Die zitten te springen om goede piloten. En je opleiding bij de Amerikaanse luchtmacht, gratis en voor niks, is een geweldige basis om er te kunnen beginnen. Vooropgesteld natuurlijk dat je geen negatieve ontslagbrief van Vandenberg hebt gekregen.”
“Nee sir! Harvey en Vandenberg hebben met elkaar gesproken. En uiteindelijk hebben ze beslist dat ik toch een positieve ontslagbrief zou krijgen. Met vermelding van mijn vluchten en opleidingen. En zelfs een persoonlijke noot van Generaal Vandenberg er bij.”
“Ik denk wel, dat je Vandenberg dankbaar kunt zijn voor zijn handtekening onder dat ontslag, Kyle. Formeel weet ik van niets, hij heeft zijn eigen personeelsbeleid, maar deze handreiking die hij heeft gedaan is wel wat waard. Trouwens, hij ziet ook wel wat in je toekomst, natuurlijk. En dan hoef je me ook gelijk geen “Sir” meer te noemen, er bestaat geen enkele gezagsverhouding meer tussen ons!
In mijn vak moet ik ook een beetje gedachten kunnen raden. Ik neem aan dat jullie je hebben voorgenomen om bij elkaar te blijven?”

“Kyle en ik gaan nooit meer uit elkaar. En we gaan samen terug naar de Verenigde Staten.”
“Ik weet dat de oorlog niet lang meer zal duren, dat is nog maar een kwestie van weken. De stage van Mike is tegelijkertijd bijna voorbij. Jullie gaan terug en ik ben blij dat jullie met z’n tweeën kunnen reizen.
Wij krijgen door onze relaties een bijzondere band met elkaar. Zal ik het zo even noemen. En dat gaat dus blijkbaar voorlopig ook zo blijven. Ik ga een oorlog in en ik kom met twee zonen thuis, als ik een korte samenvatting mag geven. Het is wel eens minder geweest!
En omdat we elkaar in praktische zin moeilijk kunnen spreken, jullie in Korea en ik hier in Tokyo, en de tijd nog maar kort is, weet ik niet wanneer we elkaar weer kunnen spreken. Maar we moeten echt even dringend met elkaar overleggen over jullie terugkeer.
En dat is vooral zo dringend omdat ik het idee heb dat jullie niet goed weten wat jullie daar allemaal staat te wachten. Ik wil er echt ook bij stilstaan, omdat ik oprecht geloof in jullie vriendschap en jullie wens om lang bij elkaar te mogen blijven.

Dan wil ik het ook hebben over jullie veiligheid, als zonen van mij en jullie weerbaarheid en opstelling in onze maatschappij. En ik denk, dat er dan wel wat aan jullie houding zal moeten veranderen. Jullie hebben volgens mij het idee terug te keren naar Los Angeles, daar een huis te kopen of te huren en om dan als getrouwd stel daar studentikoos huis te houden. Dat gaat jullie niet lukken.
Laat ik eerst dit zeggen. Mike kan niet meer terecht bij zijn ex vader of moeder. Als jullie dus terug gaan, is er dus niets geregeld in Los Angeles zonder dat er wat wordt gedaan. En dakloos lijkt mij geen optie. Mike wil niet terug naar de campus want dan kan Kyle niet mee. Ook logisch.
Ik ben bereid om een huis voor jullie te kopen en dat, naar jullie smaak, grotendeels in te richten. Want jullie hebben dus nu helemaal niks, even afgezien van de spulletjes die Mike in een opslag heeft staan. Ik zet bij de aankoop, om begrijpelijke redenen, niet mijn naam er bij. We moeten het er later nog over hebben, hoe dat in zijn algemeenheid zal gaan.
Als jullie lang bij elkaar willen blijven en zoveel mogelijk gevrijwaard willen blijven van onderzoek door de FBI, zullen jullie slimmer moeten zijn en ze altijd een slag voor moeten blijven en dat vergt discipline. Meer nog dan in het leger. Er wordt in de VS niet geaccepteerd dat twee verliefde mannen in één huis wonen. Het is spijtig, maar helaas.

Er zijn buren die daar aanstoot aan nemen en alles op touw zullen zetten om je uit de wijk te krijgen. Dus als je naar een makelaar stapt en belangstelling toont om een huis te kopen en jullie zitten er met z’n tweeën en zeggen dat jullie partners zijn, is de kans heel erg groot dat hij jullie het huis niet laat kopen.
Ook omdat hij geen ruzie met de buurt wil hebben. Ik zeg het zoals het is. Hele groepen mensen, waaronder ook negers, chinezen maar ook verliefde blanke jongens, slagen er niet in om een huis te kopen in de buurt waar ze willen wonen omdat ze daar niet worden getolereerd.
Het enige advies dat kan werken, dat ik jullie kan meegeven, is het aanhouden van een laag profiel. Blijf onder de radar. Het beste zou zijn, als bijvoorbeeld Mike een huis koopt. Als alleenstaande. En dat Kyle dan officieel een kamer van hem huurt. Het zou passen.
Een eenentwintig jarige student met een eigen huis die wat verhuurt aan een werkende jongeling van dezelfde leeftijd om er financieel wat aan terug te verdienen. Wat ik mij heb laten vertellen is dat dan ook daadwerkelijk één kamer wordt ingericht naar het profiel van de huurder, inclusief een extra bed. Dat de eigenaar van de woning dan een tweepersoonsbed in zijn kamer heeft staan doet dan niet meer ter zake.
Dat aantonen op deze wijze dat er wordt gehuurd voorkomt dat de FBI jullie kan oppikken voor verhoor. Dus laat staan dat er een veroordeling kan volgen op basis van het feit dat jullie, zoals dat dan heet, praktiserende homoseksuelen zijn. Er moet daardoor ook een officieel huurcontract komen.
Tegelijkertijd, begrijpt de buurt de huur en verhuur constructie en wordt die gewoon geaccepteerd. Op die wijze onderhoud je in de regel normale contacten met je buren. Wat er dan binnen jullie vier muren gebeurt, hoeven ze niet weten.

Ik gun jullie het beste, wil ook dat jullie missie in de Verenigde Staten gaat slagen. Dus inclusief studie en werken aan een baan als piloot. Van werken of studeren is nog nooit iemand dood gegaan. Daar leg ik dan alle verantwoordelijkheid bij jullie zelf. Gelanterfant is geen optie. Daar ben ik als Generaal streng in. Ook voor familie.
Tot voor kort had ik zelfs geen zoon en nu heb ik er dus eigenlijk zelfs twee. Dus daar ben ik blij mee en ik wil ondersteunen waar ik kan. Ik weet dat jullie jezelf niet kunnen veranderen en dat accepteer ik ook. Als vader.
Ik ga wel nog even verder. Want een omschrijving van hoe een kamer te verhuren is niet het enige dat jullie moeten weten. Om jullie echt goed te beschermen, moeten jullie leren wat er allemaal gaande is rond homoseksualiteit en vooral hoe de wet er uit ziet. Hoe dat werkt. Er is een enorme hoeveelheid papier inzake de sodomie wetgeving in Californië, inclusief honderden uitspraken van rechtbanken, die zo’n beetje allemaal niet in het voordeel van jullie spreken.
Misschien worden jullie er wel halve advocaten door, maar ik zal er voor zorgen dat jullie een kopie krijgen van de volledige wetgeving van Californië inzake sodomie. Inhoudelijk worden jullie er niet vrolijk van maar jullie moeten het gewoon weten, voordat het tegen jullie gaat worden gebruikt als jullie niet oppassen.

Behalve bij het wonen in een wijk, betekent het ook niet openlijk je homoseksualiteit bevestigen in alle andere onderdelen van de samenleving van Los Angeles. Waar je ook naar toe gaat. Bij de Windup Bar hadden ze in de basis het probleem een beetje getackeld en kon er onderling worden gesproken en gedronken.
Maar uiteindelijk werd de Windup Bar natuurlijk ook ontmanteld. Ik heb er gewoon geen oplossing voor. De meest sympathieke weg is waarschijnlijk er gewoon niet over te beginnen. Het zal niet vaak voorkomen dat er direct naar wordt gevraagd..”
“Tenzij je wilt solliciteren bij het leger”.
“Laag. Maar inderdaad wel waar. Ik zal niet uitsluiten, dat menig bedrijf er voor de zekerheid naar vraagt. Ze willen niet dat je communist bent, homo, neger, Aziaat of zelfs vrouw. Dat betekent, dat je dat dan ook niet gaat toegeven op je aanvraag. Op de opleiding wordt er volgens mij niet naar gevraagd.”
“Wat als we worden benaderd? Door bijvoorbeeld oude leden van de Windup Bar? Of als er een werkgroep op de Universiteit komt waar ze je voor vragen, om op te komen voor de rechten van homoseksuelen?”
“Die leden krijgen gelijk een dossier bij de FBI. Je wordt in de gaten gehouden, ondervraagt en het kan dus leiden tot een veroordeling. Je kunt daar strijdbaar in zijn, jullie zijn er jong en gek genoeg voor. Maar het is een eenzaam pad vol teleurstelling en tegenwerking. Vooral een haast niet te nemen risico als je een relatie hebt, zoals jullie met elkaar.

Dan wordt echt de vraag wat je gaat doen. Je onderscheiden of je relatie beschermen. Ik vind het niet de ideale oplossing, laat ik dat voorop stellen. Maar ik zou ook niet willen, dat jullie ondergronds moeten. Afspraakjes in achteraf steegjes, in elkaar geslagen of beroofd. Verreweg de meeste homoseksuelen zijn alleenstaande mannen die uiterst kwetsbaar zijn en buitengewoon ongelukkig in de liefde zijn.
Jullie zijn een hele gunstige uitzondering en ik wil die positie en jullie relatie zo houden. Jullie zijn ook niet allebei erg vrouwelijk, hebben geen neiging tot het aantrekken van dameskleding en jullie maken je ook niet op. Ik zou ook geen enkel attribuut in een nieuw huis bewaren, dat daar naar zou wijzen. Als je zegt huurder te zijn en tegelijkertijd jurken in je kast hebt hangen, ga je alsnog voor schut bij de FBI.
Mannen ik heb niet gezegd dat het leven eenvoudig is. En nu maar hopen dat de oorlog snel voorbij is en jullie naar huis kunnen.”

avatar van musician
Hoofdstuk 26

“Beste moeder,

Hoe gaat het met u. Ik schrijf u vanuit een medische eenheid in Korea. Over niet al te lange tijd ga ik weer terug naar de Verenigde Staten. Ik raad u aan even te gaan zitten om het nieuws dat ik voor u heb beter te kunnen bevatten. Ik schrijf “hoe gaat het met u” maar echt geïnteresseerd ben ik niet. Ik wil ook geen antwoord op deze brief meer krijgen.
Daarom laat ik u ook niet weten in welke van de vele medische eenheden ik zit. Om gelijk met de deur in huis te vallen, dit is ook mijn laatste brief aan u. Daarna zult u niets meer van mij horen. Niet dat ik dood ga of iets dergelijks. Gelukkig niet.

Hoewel ik inmiddels wel mijn eigen rouwkaart heb gezien. Overleden aan leukemie gevolgd door een crematie. Echt origineel vond ik het niet. Ik had zo’n zelfde kaart van het overlijden van Mike ook al ontvangen. Twee voor de prijs van één? Maar u begrijpt, u heeft het spel hoog gespeeld. Hoog ingezet en u heeft nu alles verloren. Want ik weet nu ook alles wat u heeft gedaan richting Mike en mijzelf. En dat komt tussen u en mij niet meer goed.
En dat allemaal door nota bene ingrijpen door de Goddelijke Voorzienigheid zelf! Ik weet hoe Christelijk u zogenaamd bent. Dus misschien is het goed te weten dat dit keer niet u maar ik door God ben gered. In deze brief zal ik het voor u, soms nogmaals maar in ieder geval ook voor de laatste keer, uiteen zetten.
U weet heel goed waarom we werkelijk naar North Carolina zijn verhuisd. U weet ook waarom brieven, die ik ooit naar Mike stuurde na de verhuizing, nooit zijn verzonden. U weet ook wie de brief van Mike aan mij heeft geschreven (ik verklap het alvast: Mike zelf wist van niks). U weet ook hoe het komt dat, bijna twee jaar na de verhuizing, zowel Mike als ik een officiële rouwkaart hebben gekregen met het bericht dat we waren overleden.

Dat zogenaamde telefoontje van school, waarbij werd aangekondigd dat de school een week eerder dicht ging voor een vakantie in verband met rode hond, was ook briljant geacteerd. Het idee was duivels. Wie zou dit hebben bedacht?
En nee. Uw satanische hulpjes van die boerderij die met harde hand (niet goedschiks dan maar kwaadschiks) hebben geprobeerd mijn gevoelens voor het mannelijke geslacht te doen vergeten, zijn daar niet in geslaagd. En zullen daar ook nooit in slagen. De band tussen Mike en mij kan door God zelf niet eens worden verbroken.
Ook al zou ik de rest van mijn leven in een boerderij met religieuze genezers zitten. Aan de andere kant. Kunt u als moeder wel goed slapen, met de wetenschap dat u uw enige zoon zes weken lang fysiek en psychisch heeft laten mishandelen?
Ga uw bijdrage aan de organisatie van die reli-farm maar terugvragen. U weet hoe slecht ik het heb gehad in mijn periode in Fayetteville. Ups en downs. Vooral downs. Ik wist waar Mike in Los Angeles woonde. U zult wel hebben gedacht dat ik ooit nog op het idee zou kunnen komen om hem op te zoeken.
Met die rouwkaart heeft u met grof geweld elke gedachte daaraan om zeep geholpen. Mike heeft, toen hij de rouwkaart heeft gekregen, weken achter elkaar gehuild. Eigenlijk wilden ze er psychische hulp bij halen.”

“Dat laatste verzin je nu ter plekke. Maar het geeft er een mooie extra dramatische dimensie aan, dus laat maar staan. Trouwens, ik had inderdaad wel enige bijstand mogen krijgen”.
“Hoe dan ook, we zijn allebei redelijk beschadigd onze weg verder gegaan. We hebben onze High School natuurlijk afgemaakt. Met de rouwkaarten waren de eindresultaten wel minder. Grappig detail: zowel Mike als ik hebben allebei geen date meegenomen naar de prom. Nog meer grappige details maar door u van een luguber tintje voorzien: toen we elkaar weer ontmoetten hadden we allebei onze rouwkaart van elkaar in onze portemonnee zitten. We droegen elkaar dus feitelijk altijd al mee. Mike had er nog een foto van mij bij zitten, die hij had uitgeknipt van een vakantie.
Ik ging natuurlijk naar de luchtmacht om maar vooral het huis uit te zijn zal ik gelijk opbiechten. En vrij snel daarna ging ik naar Korea voor de “vredesmissie”. Mike startte een opleiding om voldoende punten te halen voor zijn komende studie medicijnen aan de universiteit.
En nu moeder gaat de Goddelijke Voorzienigheid in werking treden! Want er is door de heilige drie-eenheid, die u zo aanbidt, heel voorzichtig een pad uitgezet dat, ondanks al uw moeite, we elkaar in Korea weer zouden gaan terugvinden. Wat er ook zou gebeuren. Niets zou het stoppen.
Mike zou in het derde jaar van zijn studie stage gaan lopen bij zijn vader. Door omstandigheden….”
“Laat die rechtszaak en de Windup Bar maar weg, dat heeft verder geen doel. En we moeten je moeder niet wijzer maken.”

“…die er verder niet toe doen, kon Mike niet meer bij zijn vader terecht en werd het idee geboren om voor een stage tijdelijk naar Korea te gaan. Eigenlijk kon dat helemaal niet. U dacht het vast ook al. Jongens als hij, en ik eigenlijk ook maar dat ontkent u, mogen helemaal niet in het leger zitten. En toch gebeurde het en dat komt omdat God ons beschermde. Tegen ongelukken en lasterpraatjes. Hij heeft hoogstpersoonlijk deze weg voor ons gekozen”.
“Je schrijft zo enthousiast over de Here Jezus en God. De aalmoezenier geeft je nog een knuffel van geluk. Maar ik ga er nog niet van naar de kerk.”
“En dan houdt niets Hem meer tegen. Zoals u weet en zoals u ook graag uitlegt aan andere mensen. Ik werd in de loop van de tijd co-piloot, Mike kon als medisch assistent in een medische eenheid aan de grens aan de slag. Langzaam maar zeker werd er boven in de hemel, zonder dat we het wisten, naar de dag toegewerkt. Mike maakte nog van alles mee maar dat zou deze brief te lang maken…”
“Laat alsjeblieft ook dat verhaal van MacArthur achterwege. Straks gaat ze hem nog schrijven om ons te kunnen achterhalen”.

“…. En toen was het zover. Ik raakte zogezegd gewond op de basis waar ik werkte door een granaat die onverwacht ontplofte. Gelukkig was de ontploffing ver genoeg om mij niet al te zwaar te verwonden. Hoogst ongebruikelijk, piloten hoeven meestal nooit naar een medische post. Maar er moesten bij mij toch enkele scherven operatief worden verwijderd.
Ik kon niet bij de luchtmacht worden geopereerd. Dus ik moest per helikopter naar een medisch veldhospitaal. Er zijn nogal wat kleinere medische eenheden in Korea. Ook nog eventueel van andere landen die in VN verband meewerken aan de oorlog. Maar de Heer wist in welk hospitaal hij mij wilde hebben. En ook waarom.
Dezelfde dag dat ik gewond raakte, zou Mike ’s morgens nog vertrekken voor een paar dagen Tokyo. Maar op mysterieuze wijze, wij weten dat de Heer zelf de bougies heeft verwijderd en zoekgemaakt, kreeg de Jeep waar hij weg mee zou gaan pech….. Mike moest dus even wachten en moest zelfs maar blijven toen bekend werd dat er een nieuwe ronde gewonde soldaten (en een piloot!) zouden arriveren…..”

“Volgens mij heb ik die paar dagen in Tokyo gewoon nog tegoed”.
“De operaties begonnen. Heel ordelijk uiteraard. Ik was pas na drie uur aan de beurt en daarvoor al werd ik weggemaakt. De operatie hoefde ik niet bewust mee te maken. En daarom moet ik overgaan op wat mij later is verteld. Ik was daar zelf niet bij.
Toen mijn naam werd genoemd vielen eerst de instrumenten, die Mike in zijn handen had, op de grond met veel lawaai. Toen hij mijn geboortedatum noemde en de plaats waar ik was geboren leek er haast sprake van telepathie. Gelukkig weten wij beter! Maar Mike werd van de emoties niet goed, moest weer op de been worden geholpen en is later voor even onder zeil gegaan. Om te kalmeren.
Hij kon mij ook nog niet direct herkennen, ik had een verband om mijn hoofd. Een hele consternatie in de eenheid natuurlijk. Want wat was er hier aan de hand. Mike wilde in eerste instantie noch zichzelf noch mij uiteraard verraden. Daarnaast wist hij van mij, na vijf jaar onthechting, natuurlijk ook niet alles meer af.

De volgende ochtend was ik net uit mijn roes toen er een dokter op de zaal kwam. Hij begon wat over kleine dingen. Over de operatie, hoe ik mij voelde. Alle gewonden werden in de tussentijd zo’n beetje naar de verkoever gereden. Om bij te komen en te ontbijten. En er konden ook altijd nog weer nieuwe gewonden komen. Dus ze moesten daar sowieso weg.
Maar ik bleef nog even met die dokter op de operatiekamer. Toen iedereen weg was, behalve hij en ik, zei hij dat het niet vaak voorkwam dat soldaten in het algemeen, en gewonden in het bijzonder, een verrassing kon worden geboden. Ik wist niet waar hij het over had.
Hij zei: “Misschien heb ik een verrassing voor je. Ik moet er ook voorzichtig in zijn. Ken je misschien ene Mike Young?”
Ik was teleurgesteld. Wat een flauwe grap. Mike was natuurlijk dood. Ik had het van mijn eigen moeder gehoord. Er was een rouwkaart als schriftelijk bewijs. En hij was gecremeerd. “Als een echte ongelovige” heeft u nog gezegd. Weet u dat nog? En daarmee was hij dan definitief uit mijn leven verdwenen! Maar de arts hield aan.

Hij zei: “Heb je misschien zijn rouwkaart in je portemonnee zitten?”
Ik vroeg hoe hij het wist. Waarom hij in mijn portemonnee had zitten kijken. Maar ik bevestigde het wel.
“O broer”, zei hij, “Jullie zijn inderdaad twee handen op één buik! Jij kunt wel zeggen dat hij dood is maar ik heb daar de afgelopen maanden heel erg weinig van gemerkt. Onze medisch-assistent-en-toekomstig-arts, laten we het hopen, slaapt namelijk in dezelfde tent als ik en gisteravond en vannacht heeft hij, na je komst, opmerkelijk veel herrie gemaakt.
Hij was niet tot bedaren te brengen. Inclusief vele tranen van vreugde! Hij ontkwam, tussen de artsen onderling in onze tent, overigens niet aan een goed gesprek over jullie. Dus ik denk dat ik wel weet wat er speelt tussen jullie twee. Nu zijn wij onpartijdige artsen, kennen onze geheimhoudingsplicht en zijn in de regel minder streng in de leer. Dus ik ben blij voor jullie dat jullie elkaar nu weer hebben teruggevonden.
Ik schat in dat hij de afgelopen nacht minstens tien keer naar je is gaan kijken en verder geen oog heeft dichtgedaan. De nachtzuster moest hem, ook voor de andere gewonden, elke keer wegsturen. Ze heeft hem jou ook zelfs voorzichtig zien kussen moet ik, tussen jou en mij gezegd en gezwegen, nog zeggen. Terwijl je sliep.

Ze wilde er een rapport van opmaken want medisch assistent kust patiënt hartstochtelijk, zeker van hetzelfde geslacht, dat is natuurlijk verboden. Ik heb haar gevraagd nog even te wachten. Mike heeft jouw rouwkaart overigens ook in zijn portemonnee zitten, met een foto. Vandaar dat ik met bijna grote stelligheid kon raden dat jij die daar ook hebt zitten.”.
Hij praatte nog verder, maar door alle emoties viel ik terug in mijn kussen en hoorde ik er bijna niets meer van. Ja moeder dat is nu echte liefde, realiseerde ik mij later. Van het soort dat je zelf nooit hebt meegemaakt maar mij wel hebt willen onthouden”.
“Een terechte aantekening.”
“Ik was helemaal verdoofd, tot de dokter zei….
“Hij weet dus helemaal niet, of je hem wel wilt zien. Daarom stuurt hij mij vooruit, om polshoogte te nemen. Ik ben wel bang, dat onze commandant jullie twee ook nog graag wil spreken, een dezer dagen”.
Ik kon natuurlijk niet wachten Mike weer te zien. Wat dacht u! Dus de dokter gaf aan dat we een hele dag mochten bijpraten in de operatiekamer. Ik moest wel opletten dat ik midden in een herstelproces zat met hechtingen en al. Dus het moest wel allemaal rustig aan. De dokter was nog niet weg en wie zat er aan mijn bed?

Het duurde even voor we weer wat tegen elkaar konden zeggen. Er is wel een traantje geplengd moet ik u opbiechten. Ofwel moeder. Hoe twee doodverklaarde jongens elkaar na vijf jaar toch weer in elkaars armen terecht kwamen…Het winnen van de staatsloterij is er nog niets bij. En helemaal gestuurd door de Goddelijke Voorzienigheid.
Er is ons koffie en lunch gebracht. En zelfs avondeten. Er is geen minuut stilte gevallen maar dat zult u ook wel niet denken. Er was ook wel wat te bespreken. Naast wat er de afgelopen vijf jaar allemaal met ons beiden is gebeurd en de constatering dat u vijf jaar van ons leven heeft afgenomen en verpest, kwam de vraag natuurlijk ook om de hoek kijken: hoe nu verder.
Wat gaan we nu doen? Eén ding stond in ieder geval wel vast. Wat het ook werd, we zouden het samen doen. We zouden elkaar nooit meer uit het oog verliezen. Niemand haalt ons ooit nog uit elkaar.
Toen we ’s avonds hadden gegeten en Mike ook moe was, hij had de hele nacht niet geslapen, is hij heel voorzichtig naast mij gaan liggen. Heel dichtbij op een eenpersoons ziekenhuisbed. Voor een klein avondslaapje na de maaltijd. En hij viel in slaap, zijn hoofd was heel dicht bij de mijne, en zijn ademen was als de mooiste muziek die ik ooit heb gehoord.
En er kwamen die avond geen gewonden om te behandelen. En iedereen heeft Mike tot de volgende ochtend gewoon naast mij laten liggen. Ook toen ik zelf in slaap was gevallen. De zuster heeft later nog een deken over hem heen gelegd.

Toen ik wakker werd had hij zijn arm nog om mijn middel heen geslagen, zoals hij dat vroeger ook altijd al gewoon was om te doen…. Hij zei dan altijd dat hij dat deed voor de warmte van mijn lichaam en omdat ik dan niet kon ontsnappen. Alsof ik dat ooit nog zou doen….
De volgende dag moest er natuurlijk nog wel iets nog gebeuren. Een bezoek aan de commandant van de eenheid. Er moest hier wat worden uitgelegd. Ik kreeg later nog wel tijd om te herstellen, maar de commandant kon natuurlijk niet wachten.
Mike ging als eerste vanuit de operatiekamer weer naar buiten. Mike beschreef het later als opnieuw geboren de deur uit gaan. Hij zag de blikken van zijn collega’s, zusters, militairen, dokters.”
“Eigenlijk ben ik maar vrij snel naar mijn eigen tent gelopen. Ik dacht dat het einde oefening was.”
“Want er werd onwennig en vrij vragend tegen aan gekeken. We hebben wel het geluk te maken te hebben met een medische voorpost en geen commando’s of MP’s. Trouwens, mijn terugkeer naar de pilotenbasis op Osan Air zou ook onmogelijk worden. Zelfs al word je geaccepteerd, dan nog blijven de blikken en de opmerkingen. En natuurlijk de verantwoording over de leugentjes om bestwil op je aanvraagformulier. Je kunt er nog voor in de gevangenis komen.

Weet u het nog, die vraag. Over homoseksualiteit (ik schrijf het woord op en wordt niet getroffen door de bliksem!) en gevoelens voor mensen van hetzelfde geslacht. En wat ik dan moest antwoorden. Ja, misschien gaan mensen er ooit wat milder over denken, het is 1953, maar onze relatie wordt nog steeds gezien als een psychische stoornis. Maar of dat zo is bepalen Mike en ik zelf nog wel. Daar hebben we niemand voor nodig.”
“Je moeder komt zelf overigens ook een eind, bij de kwalificatie psychische stoornis. Maar ja. Niet lesbisch natuurlijk, zeer christelijk en zondags in de kerk. Blank. Dan wordt het maken en versturen van rouwkaarten van niet overleden mensen, inclusief die van je eigen zoon, vermoedelijk als een goede, beschermende daad beschouwd.”
“Mensen op de eenheid vonden het eerst niet gelijk een prettig gespreksonderwerp dus Mike voelde zich in zijn eigen kamp in eerste instantie nogal opgelaten. Alleen de dokters en de commandant trokken zich er niet veel van aan. Toen na twee dagen er al weer gewonden kwamen wilde Mike ook gewoon de operatiekamer weer in. Na enig overleg was dat goed. Trouwens, hij kon ook niet goed worden gemist”.
“De zusters hadden natuurlijk altijd al een soort van gevoel gehad. Daarvoor had ik mij teveel aan het liefdesspel op de eenheid onttrokken. Een zuster zei een keer tegen mij dat ze me wel knap vond maar dat het volledig ontbrak aan haantjesgedrag. Ik wist niet wat het betekende. Ik had dat woord nog nooit gehoord.

En ik kreeg het erg benauwd van de manier dat ze naar mij keek. De zusters zijn wel goed maar niet gek. Maar nu wisten ze het dan zeker. Maar langzaam maar zeker ging het ook op de operatiekamer steeds weer wat beter. Ik was ook nog steeds gewoon mezelf. Ik denk eigenlijk ook dat het alleen maar een kwestie van wennen en accepteren is. Meer niet.”
“Wel moesten we ook nog naar de legerpredikant. En een psycholoog. Maar die was al in het kamp gestationeerd. Officieel was van de medische eenheid waar we zaten zijn hoofdbasis gemaakt, om vandaar uit te opereren voor alle eenheden. Maar feitelijk was hij er al voor Mike….”
“Ah, nee. Niet het verhaal over MacArthur voor je moeder”.
“Mike…..heeft verregaande problemen waarover ik niet mag uitweiden, ook uit oogpunt van privacy en geheimhouding, het heeft een militaire achtergrond, maar het was wel zeer ingrijpend. En van blijvende invloed, dus vandaar dat de psycholoog een oogje in het zeil hield inzake Mike. Het is overigens helemaal goed gekomen, mocht u zich dat nog afvragen.”
“Mijn hele leven ligt bij hem op straat, ik heb niks verzwegen. Hij kent mijn heden en verleden. Hij weet van mijn psychische stoornis. Misschien wel stoornissen in mijn geval. Er kan rustig in meervoud over worden gesproken. Trouwens de psycholoog vindt dat als je een jongen bent zoals wij helemaal niet erg. Het gaat met name over je omgeving, de reacties, hoe er mee om te gaan bij familie, vrienden, kennissen en werk. De agressie die het bij sommige mensen oproept. Feitelijk hebben zij een psycholoog nodig. En je moeder ook.”

“En dus wist de psycholoog al van Mike. En ook zijn commandant wist het al eerder….”
“Nee, dat kun je niet schrijven! Dat brengt hem in de problemen. Dan moet je weer over de Windup Bar beginnen en MacArthur. Als je moeder dat leest en in de pen klimt, kan Harvey voor de krijgsraad eindigen. Als MacArthur het niet kan voorkomen”.
“Kras kras. Maar de psycholoog had natuurlijk zijn beroepsgeheim en was er in de eerste plaats om Mike te beschermen. Belangrijker zou worden hoe ons eigen gesprek met de commandant zou gaan. Die moest natuurlijk de protocollen van het leger volgen en ons inlichten over wat nu. Want formeel gesproken staat er op het liegen op het aanvraagformulier en het openlijk bekennen van een voorkeur voor de herenliefde geen malse gevangenisstraf….”
“Ik heb trouwens met de legerpredikant in het begin ook een gesprek gehad. Liep wat stroef. Ik heb mijn hart kunnen luchten. Maar hij doet graag voorkomen dat hij werkelijk bang is, dat je misschien in de hel terecht kunt komen als je niet gelooft. Maar ja, hij denkt net als zoveel andere christenen ook dat je van homoseksualiteit kunt genezen.

Dat je dan als jongen voor je eigen bestwil je laat opnemen in een christelijke instelling waar je dan, met herderlijke ontferming, na een aantal maanden weer gezond uit komt. Als je maar gelooft! Ik hoorde dat jij er andere herinneringen aan hebt! Ik denk dan ook dat het vaak juist andersom is. Dat de patertjes, met jou in gedachten, zichzelf weer een leuk avondje kunnen bevredigen…”
“En hier moet ik mijn brief beëindigen. Misschien wat plotseling. Maar er kan niet veel verder worden verteld wat er is gezegd en gedaan, zonder militaire geheimen prijs te geven en sommige mensen te verraden die dat niet verdienen. Laat ik zeggen dat toch veel mensen het beste met ons voor hebben.
Sterker nog, naarmate de dagen voorbij gaan vindt men het hier steeds normaler en worden we meer en meer geaccepteerd. Weinig opmerkingen nog. Er heerst een soort van nieuwsgierigheid. Het is in ieder geval niet geëindigd met gevangenisstraf en een aantekening in het persoonlijke dossier.
Ik kan er dit nog van zeggen. Mike is “uiteindelijk” slechts stagiair. En wordt dus beschouwd als burger. Hij kon sowieso geen militaire straffen krijgen. En in mijn geval, na alles wat ik voor het vaderland heb betekend, is er over het hart gestreken (details kan ik niet geven). Ik ben wel ontslagen en ik kan niet meer terug naar de vliegbasis. Ik ben hier tijdelijk op de eenheid blijven plakken en doe wat klusjes. Mike moet officieel nog twee maanden. Of de oorlog moet eerder zijn afgelopen.

Er is geëist dat er in die periode geen aanstootgevende praktijken worden vertoond. Op straffe van verwijdering uit de eenheid. Maar Mike en ik vinden meestal in alle stilte nog wel eens een plekje… Ik ben geen piloot van de luchtmacht meer maar mag wel mijn militaire kleding aanhouden. Ik heb ook geen salaris. Gelukkig heb ik wat spaargeld en leven we van de stagevergoeding van Mike en een kleine toelage die hij maandelijks ook nog krijgt…
Als hij klaar is, vieren we een lange vakantie in Korea, we gaan gewoon lopen naar Seoul, het vertrekpunt in dit land naar de VS. Hoe lang dat ook duurt. En in de VS zien we wel weer. Ik zal weer aan de westkust gaan leven. Mike gaat verder met zijn studie. Ik stuur geen verhuiskaartje. Probeer niet te achterhalen waar ik ben gebleven.
Het gaat mij, als ik met Mike ben, altijd goed. U had sowieso al nooit kleinkinderen zullen krijgen. Maar diep in uw hart wist u dat ook al. En geef mijn spullen maar aan een goed doel. Ik zie uw eigen rouwkaartje te zijner tijd wel tegemoet. Uw verdwenen Kyle.”
“Het eindigt donker, zoals het hoort. Stop hem maar in de bus. Dat loeder.”

avatar van musician
Hoofdstuk 27

“Ach hallo, bent u daar weer?”
“Ja, goedemiddag. De laatste loodjes.”
“Uw vader is nog even in vergadering.”
“Ik kan wel op hem wachten.”
“Ooooh. Wat zeg ik nu. Oprecht excuses! Ik zeg u woordelijk wat ik dacht…..ik… Het spijt mij heel erg! Maar als u komt denk ik elke keer dat u misschien wel de zoon bent van Generaal MacArthur. En ik heb het nu zomaar hardop gezegd!”

“En ik ben er ook zomaar met u in meegegaan! U bent toch zijn secretaresse?”
“Ja. Oh ik voel dat ik helemaal rood word en misselijk van deze blunder. Straks word ik nog ontslagen!”
“Nu ja, dat zal toch wel meevallen. Ik zal niks zeggen. Ik heb mezelf ook verraden.”
“Dus u bent echt zijn zoon...”
“Maar we houden het om veiligheidsredenen in ieder geval in Korea nog geheim.”
“Ziet u. Ik moet altijd enorme ruimtes in zijn agenda open laten als u komt, zonder dat mag worden ingevuld wie er komt. En dan komt u wel, maar niemand weet of kan inschatten wie u bent. U bent uren aanwezig, u vergadert niet met hem maar u dineert aansluitend weer wel met hem.

U salueert niet en u springt niet in de houding. U heeft niet de rang om op enigerlei wijze te veronderstellen dat u hier bent om over de oorlog te mogen praten. U kunt zich voorstellen dat hier iedereen zich afvraagt: wie is die jongen met wie de Generaal zoveel praat en gaat dineren? U bent veel te jong om een vriend te kunnen zijn.
Dat is de reden dat er meer en meer wordt gespeculeerd wie u eigenlijk bent. En ooit begon u met officierskleding maar dat wordt ook steeds minder officieel.”
“Het is inderdaad familiebezoek. En ik ben ook niet echt een luitenant. Ik heb niet meer dan de laagste militaire rang die er bestaat denk ik. Maar ik geef daar ook niet om.”

“Dus, laat u mij even naar u kijken! Zo ziet de zoon van MacArthur er nu uit….. Ik zou haast wel een foto van u willen maken! Niemand weet dat hij kinderen heeft. Dat is een groot raadsel. Maar hij heeft natuurlijk ook recht op een privéleven.”
“Valt het u mee of valt het u tegen?”
“U laat mij helemaal blozen van uw vraag! Uw vader is nogal formeel ingesteld, ziet u. Hij ziet er zelf altijd onberispelijk uit en verlangt dat in de regel ook van iedereen die hij de hele dag te zien krijgt. Maar ja. Kun je dat van je studentikoze, vermoedelijk liberale zoon, die gewoon op familiebezoek komt, ook eisen…”

“Oh oh. Ik zak dus een beetje door het ijs, begrijp ik.”
“Is hij niet een beetje streng tegen u, als u bij hem bent? Dat u meer in vol ornaat moet verschijnen, dat uw kapsel helemaal in orde moet zijn en dat u voor hem moet salueren?”
“Hij is voor mij in de eerste plaats mijn vader. Niet de koning van Engeland!”
“Ja, dat hij dat bij u allemaal accepteert, kan niet anders komen dan door jullie relatie. Ik denk eerlijk gezegd, dat iedereen hier inmiddels wel vermoedt dat u zijn zoon bent of een naaste familielid. U mag ook onbeperkt rondlopen zonder dat u zich hoeft te legitimeren en zonder begeleiding. U denkt misschien dat het normaal is.

Maar iedereen weet dat u het hele gebouw gewoon mag doorlopen tot aan zijn kamerdeur aan toe. Dat zegt ook wel wat. Als het echt officieel bekend zou zijn, zouden er ook militairen automatisch voor u salueren.”
“O, dat wil ik echt niet hebben. Ik sta helemaal onderaan de ladder. Ik zou mij opgelaten voelen als soldaten voor mij gaan salueren. Het is geen prestatie op zich, als je toevallig de zoon bent van iemand. Ik ben trouwens helemaal niet zo’n supporter van dat salueren de hele dag….”
“U bent ook wel eens meegekomen met commandant Harvey. Zit u onder hem in Korea in een militair veldhospitaal?”

“U mag niet meer raden. Het is als je daar zit echt niet gemakkelijk, om er elke dag op en top uit te zien. Je kleding komt niet dagelijks uit de stomerij, zal ik maar zeggen. Er zijn geen vaste wegen. Het is er één modderpoel. Je hoeft echt je goede schoenen niet aan te trekken. Het is altijd maar een beetje behelpen.
En burgerkleding mag ik niet aantrekken, maar die is ook zo vies. En ik ben natuurlijk ook geen echte militair. Meer een startende medicus. Ik ben eigenlijk alleen nog maar een stagiair. Ik zit nog op school. Als ik toetsen moet doen kom ik naar Tokyo. En dan kom ik even naar hem toe.”
“En hij noemt u altijd Mike.”

“Mijn naam is eigenlijk Mike Young.”
“Geen MacArthur? Waar bent u eigenlijk al die tijd geweest? Of heeft MacArthur u altijd heel erg goed opgeborgen in zijn kasteel? En wij weten ook niet beter dan dat hij altijd vrijgezel is geweest.”
“Ik weet niet, of ik u zomaar alles kan vertellen. Maar tot deze oorlog heb ik altijd bij mijn echte moeder gewoond en mijn stiefvader. Die heten Young, dus. Ik woon in Los Angeles. Ik ben daarom, voordat u moet gaan raden, een buitenechtelijke zoon van MacArthur. Vanuit mijn rechtenboeken weet ik dat hij dan officieel mijn verwekker heet. Vroeger kwam hij heel veel bij ons op bezoek. Ik ben ook zijn enige zoon, dus misschien dat hij van mij wat meer door de vingers ziet.”
“En die knappe jongen van de luchtmacht die u een tijdje terug meenam en die hier eerst even op de gang moest blijven wachten?”

“Is hij u opgevallen? Noemt u hem maar mijn eh………… strijdmakker. Hij eh……. komt ook uit Los Angeles, daar kennen we elkaar van. Hij is…….. zeg maar gewond geraakt en kan in Korea niet meer vliegen of terug naar de luchtmachtbasis. Hij had terug gekund naar de Verenigde Staten maar is na zijn operatie in ons kamp blijven hangen om voorkomende klussen te doen. Als we reizen, is het vaak samen. Als gezelschap, maar ook als een soort van beveiliging. U kent MacArthur.”
“Ik zou uw moeder ook wel eens willen zien! Ik vind u een hele vriendelijke, goed opgevoede en zachtaardige jongen. MacArthur is niet zo zachtaardig en eigenlijk best wel streng en gedisciplineerd. Hij is wel altijd in een wat meer opgeruimde stemming als hij weet dat u komt.

Ik geloof nooit dat u heel erg streng kunt zijn. Gedisciplineerd bent u ook niet. En u heeft krullen en blauwe ogen. Ik moet met u mijn hele idee over de Generaal overboord zetten. Hij zal nu ook als een vader moeten worden gezien. Van een jonge knappe zoon. Maar u gaat het hier vast niet van hem overnemen.”
“Ik ben aan het studeren voor arts. En als ik dan klaar ben, ga ik als chirurg werken in een ziekenhuis. Maar dat duurt dan nog wel een paar jaar.”
“Het is een schande, dat uw vader u zolang verborgen heeft gehouden voor het publiek…. Heeft u wel al een vriendinnetje?”
“Nee, eigenlijk niet.”

“Dat dacht ik ook al een beetje. Volgens mij kunt u het heel goed vinden met uw vriend van de luchtmacht! U bent ook, als ik het moet inschatten, een beetje te goeiig voor het leger…. O, daar komt hij aan. Meldt u zich voortaan maar gewoon hier bij mij. Dan kan ik makkelijk alles regelen met uw vader.”
“En mevrouw Watson, heeft u met mijn gast het schema voor de rest van de dag doorgenomen?”
“Sorry meneer, het spijt me oprecht, daar waren we nog niet aan toegekomen. Hij is eigenlijk nog maar net binnen.”

“Ik dacht dat ik u een beetje zag fluisteren met hem.”
“Nee hoor, nee. Sorry als ik die indruk heb gewekt, meneer. Uw gast kwam zich keurig melden aan mijn bureau. Maar, desgevraagd. Volgens mij staat er vanaf vier uur ook niets meer in uw agenda. En om half acht heeft u een klein diner met meneer in uw eetzaal. De logeerkamer is in orde gemaakt voor een overnachting inclusief scheergerei, een pyjama, ondergoed en een schone militaire outfit. Morgen om acht uur ontbijt in de eetzaal. De jongeheer vertrekt om tien uur weer richting het vliegveld. Alles is geregeld.”
“Als ik u toch niet had!”

avatar van musician
Hoofdstuk 28
Deel 1 + 2

“Mike, Kyle. Gaan jullie eens even zitten. Zo. Ik ben jullie, net als alle anderen, eigenlijk als familie gaan beschouwen, deze oorlog. En daarom doet het afscheid ook pijn. Maar de oorlog is voorbij, Goddank. De medische eenheid wordt opgeheven, morgen worden de tenten afgebroken, wie er nog gewond is wordt naar Seoul gebracht.
Jullie gaan jullie vrijheid tegemoet, een enkele reis loopvakantie naar Seoul, had ik al begrepen. Jullie liever dan ik maar jullie hebben dan ook nog jonge benen. Jullie spullen gaan mee met de trucks en zullen ook worden afgeleverd in Seoul.
Dat we nog mogen meemaken dat het hier vrede is geworden. Iedereen holt door het kamp als een jong veulen in de wei, de vreugde is groot. En er gaat vandaag een groot feest plaatsvinden, dat weten jullie al, alles wat er nog aan eten en drinken ligt gaat er doorheen.
Ik moet jullie wat opbiechten. Vandaag is het dus feest en wordt ons kamp voor één dag omgedoopt tot een nieuw stadje dat Novatown gaat heten. Ik ben zelf uiteraard burgemeester.
Dat heeft een reden want we hebben hier met z’n allen wat voor jullie tweeën bedacht. De meesten die het hoorden vonden het een geweldig idee en het past ook helemaal in de feestvreugde. Maar ik moet natuurlijk eerst weten of jullie het wel willen. Eigenlijk was ik van plan het jullie alleen maar mede te delen maar ik zou geen boze gezichten willen.

Kijk. Jullie onvoorwaardelijke liefde en trouw, hoe jullie elkaar weer hebben gevonden, heeft hier de afgelopen maanden nogal wat los gemaakt, laten we daarover eerlijk zijn. De onverwoestbare relatie die jullie met elkaar hebben mag echt opzienbarend worden genoemd.
Ik moet tegelijkertijd zeggen dat die relatie controversieel is, in de Verenigde Staten door menigeen standaard afgewezen, maatschappelijk nagenoeg niet geaccepteerd en dan laat ik achterwege wat er allemaal nog meer aan afkeuring aan wordt opgehangen.
Openlijk uitkomen voor liefde voor hetzelfde geslacht kan zelfs leiden tot gevangenisstraf. Ook in het leger. Ik had jullie moeten aangeven bij de militaire politie. Maar ene Generaal MacArthur heeft mij inmiddels per één september aanstaande een eervol ontslag verleend. Ik mag met de hoogste eer en lof van mijn pensioen gaan genieten.
Maar jullie hebben in een paar maanden tijd de meningen over het fenomeen liefde voor hetzelfde geslacht hier enorm laten omzwaaien en ik mag wel zeggen dat bijna iedereen uit ons veldhospitaal het er wel over eens is dat een relatie tussen twee mannen of vrouwen, vooral als ze naar jullie kijken, eigenlijk best moet kunnen. Dat is op zich heel apart.

Maar we zijn dan natuurlijk ook geen harde mariniers, we zijn niet van de militaire politie. De meesten van ons zijn medici, op wat soldaten, onderhoudsmonteurs, keukenpersoneel en klusjesmannen dan na. Wij zijn helaas niet de doorsnee van de Amerikaanse bevolking, laat ik dat ook gelijk voorop stellen.
En dat betekent dat, voor wat we hebben bedacht, we op een zeer gewaagd plan zijn uitgekomen. Namelijk om op deze feestdag jullie iets aan te bieden wat in de Verenigde Staten nooit zal kunnen. En juist omdat we daar weer allemaal naar toe teruggaan moet het nu. Het is sowieso feestelijk en sluit dus goed aan bij het afscheidsfeest. Maar het is ook een beetje plechtig. Een ongeëvenaard eerbetoon aan jullie vriendschap.
We hebben met z’n allen een beetje onder één hoedje gespeeld. En dus vandaar: zouden jullie niet vandaag voor de wet van Novatown willen trouwen met elkaar? Ik heb hier twee trouwpakken, jullie maat. Plus voor jullie allebei een wit overhemd. Een blauwe en een rode stropdas. Nieuw schoon ondergoed. Twee paar zijden zwarte sokken. En……. twee paar nette schoenen van echt leer. Vraag mij niet hoe ik daar aan ben gekomen want dan is mijn lol er van af.

Ik heb de legerpredikant ook nog eens zover gekregen om jullie “voor de kerk” te laten trouwen. Ik zal jullie als burgemeester van Novatown zegenen en met jullie de trouwpapieren tekenen. Dit is een één keer in jullie leven kans. In de Verenigde Staten worden jullie, en ik daarbij, opgepakt door de LAPD. Zouden jullie in trouwpak bij de burgerlijke stand van Los Angeles durven opdraven.
En scheiden is daarna, dat zal ook duidelijk zijn, niet meer mogelijk moet ik er bij zeggen! Het wordt een groot feest met hapjes en drankjes. Officieel natuurlijk allemaal vanwege de dag van de vrijheid, het stoppen van de oorlog en het opeten en opdrinken van alle voorraden die we nog hebben liggen. Mike zijn stagebegeleiders zullen getuigen, we maken er een hele happening van.
Ik zie dat het leidt tot enige emoties. Geheel begrijpelijk. Ik neem ook niet aan, dat het van jullie kant gaat leiden tot enige bezwaren. Anders moeten jullie het nu zeggen. Ik geef jullie de beide trouwpakken en andere kleding. Jullie krijgen een uur om jullie om te kleden in de VIP tent.
Daar is ook nog een Koreaanse kapper, die jullie bossen haar nog even zal fatsoeneren. Jullie hoeven niets te zeggen, alles leidt zich vanzelf. Over een uur dus bij de predikant. Hij zal inmiddels ook wel klaar zijn met zijn preek of toespraak. Of iets daar tussen in.
En grappig dat er nog niets uit jullie mond is gekomen! Met stomheid geslagen! Dat ik dat ook nog een keer mag meemaken.”

<

“Jongens en meisjes van ons veldhospitaal. Zo mag ik jullie allemaal, als aal, dominee, priester, ik ben het allemaal tegelijk, met mijn leeftijd wel noemen. Welkom allemaal op deze superfeestelijke dag. Ik zag net onze Generaal en opperbevelhebber Douglas MacArthur ook binnenschuifelen. Als u mij het woord binnenschuifelen wilt vergeven!
Het wordt niet dagelijks hardop uitgesproken, het is eigenlijk ook een privé zaak. Maar wij weten inmiddels allemaal waarom u hier bent, sir. Waarom commandant Jim Harvey u heeft laten weten wat er vandaag plaats gaat vinden. De oorlog is voorbij. Geheimhouding voor ons veldhospitaal is niet meer nodig.
En daarom bent u ook uiteraard van harte welkom. Meer dan welkom, het is een grote eer u hier in deze tent te mogen ontvangen. Ondanks dat u het natuurlijk ontzettend druk heeft met de vredesbesprekingen. En dan, waar zal ik eens beginnen. Waar zijn mijn papieren? Aha!
Mike Young en Kyle Fleischmann. Het is mij een voorrecht jullie in dit huis van de Heer voor mij te krijgen. Jullie hebben het wijselijk altijd links laten liggen. Maar nu heb ik jullie dan toch te pakken! Op deze feestelijke dag, de dag van de vrede, lijkt het mij ook de dag dat de Heer goedgemutst genoeg zal zijn om jullie liefde op deze locatie in Novatown, Korea, te vereeuwigen. Ik moet daar uiteraard nog wat over zeggen. Zoals dat hoort bij een huwelijk.

Ik moet iedereen die hier zit opbiechten dat ik nog wat onafgemaakte zaken met Mike heb. Waarbij ik altijd nog had gehoopt dat we daar beiden nog eens op terug zouden komen. Dat geeft niet dat het niet is gebeurd, ik doe het daarom nu. Want dan kan ik ook gelijk mooi de ontwikkelingen van de laatste maanden meenemen. En dat gelukkig allemaal zonder tegenspraak!
Jullie moeten weten, toen Mike hier zo’n jaar geleden kwam, iets langer, dat hij mij al snel een keer is komen opzoeken. Niet om te biechten, zei hij, want God ziet toch alles, maar om wat te vragen.
Mike, ik zal er even bijzeggen dat hij als atheïst is geboren, constateerde, om mee te beginnen, dat niet was te controleren wie er wat in de bijbel heeft gezegd of geschreven. En of, wat er dan vervolgens werd geschreven, wel klopte. Zijn persoonlijke nood lag, bleek al gauw, natuurlijk bij alles wat er over sodomie in de bijbel is geschreven. “Wie heeft het geschreven, van wie heeft hij dat gehoord en wie zegt dat hij het goed heeft gehoord?” was zo’n beetje de strekking van Mike’s betoog.
Het zal duidelijk zijn, dat Mike de teksten over sodomie in de bijbel sterk in twijfel trok. Ik heb daarom voor hem en voor Kyle alles zelf nog eens goed doorgenomen. Ik heb er studies die er over zijn gemaakt weer eens gelezen. En laat ik beginnen te stellen dat ik denk dat alle twijfels van Mike terecht zijn.

Er zijn er nog wel een paar meer maar ik kan twee teksten geven uit de bijbel waarop Mike vermoedelijk zal hebben gedoeld. In de brief van Paulus aan de Romeinen in Romeinen 1 vers 27 staat: …En insgelijks ook de mannen, nalatende het natuurlijk gebruik der vrouw, zijn verhit geworden in hun lust tegen elkander, mannen met mannen schandelijkheid bedrijvende, en de vergelding van hun dwaling, die daartoe behoorde, in zichzelven ontvangende(…).
En in Leviticus 20 vers 13 staat: ….Wanneer ook een man bij een manspersoon zal gelegen hebben, met vrouwelijke bijligging, zij hebben beiden een gruwel gedaan; zij zullen zekerlijk gedood worden; hun bloed is op hen!.....(…)
Maar dan de vraag van Mike. Wie zegt dit eigenlijk? En op wiens gezag? En, zoals Mike dat ook terecht zei, “waar staat God zelf in deze hele discussie? Is hij even langs gekomen om deze specifieke tekst mede te delen? Of stuurde hij soms flyers naar beneden om de tekst voor de bijbel in aanmaak door te geven? Of was degene die hier de kopij aanleverde alleen maar iemand van de voorloper van de FBI van langgeleden die in die tijd z’n punt wilde maken?”
Paulus verkondigde, voor degene die het vergeten was, zijn evangelie in het nieuwe testament. Er wordt hem toegedicht dat hij bijna de helft van het nieuwe testament heeft geschreven. Hij verwijst, volgens eigen zeggen, naar woorden van Jezus, die eerder aan het kruis was gestorven, zonder dat kan worden verifieerd of Jezus deze zaken inderdaad eerder heeft gezegd en in welk verband het is gezegd.
Kortom, we moeten maar aannemen dat het waar is en bovendien ook dat het allemaal letterlijk klopt. Naar aangenomen wordt is deze brief van Paulus zo’n twintig jaar na het overlijden van Jezus geschreven. Dat er toevallig een open lijn met God zou zijn wordt in de brieven aan de Romeinen ook nergens geschreven.

Voordat ik Mike van een antwoord kon voorzien dat ik nog moest verzinnen, had Mike het volgende ook al gezegd. En ik moet zeggen, op dat moment heeft hij mijn hart wel een beetje gebroken. Hij zei letterlijk “Stel eens dat twee jonge jongens heel erg verliefd waren op elkaar. Sodomie werd het overal genoemd maar het was alleen pure en echte liefde, ook al willen veel mensen door de bijbel daar niet van horen.
Zou God dan ook zover gaan dat hij kan beslissen om één van de twee jongens aan leukemie te laten overlijden en er voor te zorgen dat het voor de overgebleven jongen hier de hel op aarde wordt? En waarom zou hij die twee jongens, die niemand kwaad deden, eigenlijk zo haten? Waarom zouden twee jongens niet gewoon verliefd op elkaar mogen zijn van God? Liefde is toch een schone zaak?”
Ik wist toen natuurlijk nog niet dat zijn verdriet over Kyle ging. En waarom Mike met deze vraag naar buiten kwam.
Want jullie moeten je bedenken dat het toen nog tien maanden zou duren voordat Kyle op ons kamp zou komen. En de beide mannen dachten toen al een paar jaar van elkaar dat ze waren overleden aan leukemie. Ze hadden allebei een valse rouwkaart ontvangen waar dat op had gestaan. Een kaart van een hele, vrome, christelijke vrouw.
En de jonge Mike was nog maar een paar weken bij ons veldhospitaal of hij begon al over het verlies van Kyle waar hij, ondanks zo’n lange periode dat ze elkaar niet hadden gezien, overduidelijk niet over heen kon komen. Vol onbegrip en begrijpelijkerwijs frustratie had hij, uit kwaadheid, zelf een relatie gelegd tussen zijn verlies en God.

Ik heb heel erg lang naar een antwoord gezocht en moest het al die tijd schuldig blijven. Om eerlijk te zijn, ik had geen antwoord. Tot….. totdat Kyle in ons kamp kwam nadat hij gewond was geraakt en, door wat ik zag, ik plotseling begreep wat Mike had bedoeld. Toen wist ik ook zeker wat het antwoord moest zijn. Ik had ook niet moeten zoeken naar een antwoord. Het antwoord zou naar mij toekomen.
De jarenlange smeekbeden van beide jongens waren aantoonbaar door de Here God gehoord en hij heeft ze via zijn leidende hand op miraculeuze wijze hier in dit kamp weer samengebracht en tegelijkertijd in dit levensgevaarlijke oord behoedt voor ongelukken.
Zou hij dat ook hebben gedaan als, zoals in de bijbel staat, hij feitelijk de beide jongens omgebracht had willen zien? Wat zou dan het punt van op miraculeuze wijze opnieuw bij elkaar brengen dan nog zijn geweest? Bovendien, kent iemand hier eigenlijk wel één voorbeeld van door God omgebrachte mannen die gekozen hadden voor elkaar in plaats van de traditionele man-vrouw relatie?
Onmiskenbaar werd daarmee ook gelijk het antwoord gegeven aan de openstaande vraag van Mike. God is niet degene die ware liefde tussen twee mannen veroordeeld. Het gaat er om wat de mensen in de wereld, na de woorden Paulus, er van hebben gemaakt. Of erger, er van hebben willen maken. Zelfs al in de tijd dat de bijbel werd geschreven.
Het bewijs van Gods liefde voor de wereld en voor de mensen staat hier voor ons. Dat kan geen ongecontroleerde bijbeltekst, Mike en Kyle, meer teniet doen.
Beide mannen hebben in de loop van hun leven niet echt de kerk omarmd. Mike is als atheïst niet gedoopt, Kyle heeft een hekel aan de kerk gekregen vanwege de houding die zijn christelijke moeder altijd richting hem heeft getoond. Met bijna desastreuze gevolgen.

Ook hiervoor geldt overigens Kyle, de handelingen van je moeder waren duidelijk niet in de geest van God en ook niet in de geest van de bijbel. Je bent er slachtoffer van geworden maar dat ligt niet aan de Heer, dat wil ik er dan van zeggen.
Het ligt aan de foute interpretatie van zijn woord door de eeuwen heen. Een interpretatie van zovele mensen die wilden dat wat er in de bijbel stond overeenkwam met wat zij er zelf van vonden. Wat zij vonden dat er in bijbel moest staan en wat hen tegelijkertijd goed uitkwam. En waarbij God, voor het gemak, maar werd vergeten. Er werd niet in zijn geest gedacht, er werd niet in zijn geest geïnterpreteerd.
Ook in de tijd van onze grote zwarte bladzijde in de geschiedenis, die van de slavernij en de slavenhandel, waren er genoeg blanken die in de bijbel lazen dat slavernij juist goed was. Slavernij werd, aan de hand van enkele vage Bijbelteksten, zelfs verkocht als de wil van God.
Uiteindelijk kun je ook hier van zeggen dat wat er in de bijbel staat niet alleen heel oud is, op z’n gunstigst in de geest van de tijd van toen. Maar het doet er wel degelijk sterk toe, wie waar en in welke hoedanigheid wat heeft gezegd. En natuurlijk is God de Heer geen voorstander van slavernij of de slavenhandel. Nooit geweest ook. Laat dat duidelijk zijn.
Ooit Kyle, heb ik gehoord, heb je tegen je moeder in een ruzie gezegd dat je met Mike zou gaan trouwen. En dat je bij hem zou gaan wonen. Dat zal een jaar of vijf geleden zijn geweest. Je moeder wist dat daarvan in de Verenigde Staten geen sprake kan zijn. In haar optiek.
Sterker nog, het leven wordt er bepaald niet gemakkelijker op als je dergelijke gevoelens uit. Vandaag is die ene dag in jullie leven dat het toch kan. Ook al heet het hier dan Novatown Korea in plaats van Los Angeles Californië. En zitten jullie hier, in dit kleine stadje voor een dag, naast al jullie vrienden en vriendinnen van ons hospitaal.

Naast Mike’s vader Generaal MacArthur en ook naast God, die ieders Vader is en die jullie weer bij elkaar heeft gebracht. Heb je, Kyle, enig idee hoe sterk je het humeur van Mike hebt verbeterd sinds je komst naar het veldhospitaal? Waarschijnlijk heb je geen idee aangezien je het van daarvoor niet hebt meegemaakt. Maar ik wil inzake het verschil best de woorden dag en nacht gebruiken. Hopelijk zal de God van erbarmen levenslang over jullie waken. Daar wilde ik het bij laten. Amen.
Ik heb hier nog een klein cadeau voor jullie. Het is een kleine reisbijbel, voor jullie trip naar Seoul en weer naar huis, met een voorwoordje dat ik jullie niet wilde onthouden. Ik heb nog overwogen om de passages inzake sodomie voorzichtig uit de bijbel weg te halen. Maar uiteindelijk is de gehele bijbel van belang als je uiteindelijk maar de belangrijke vragen in je achterhoofd houdt, wie schrijft er wat en waarom en wanneer. En klopt het inhoudelijk wel.
Een man die deze vragen in het wereldlijke vermoedelijk ook veelvuldig stelt in de dagelijkse praktijk is Generaal MacArthur, natuurlijk de vader van Mike. U heeft gevraagd of u hier op deze plek ook iets mocht zeggen en uiteraard geven wij u daar alle ruimte voor. Generaal?”
“Dank u wel Vader voor uw prachtige woorden. Ik kan dit onmogelijk nog verbeteren! Ik zal mij natuurlijk zo dadelijk tot Mike en Kyle wenden op deze speciale illegale dag in een illegale stad. Maar ik wil mij allereerst tot jullie allen richten.

Omdat ik, nu de oorlog voorbij is en er voorlopig vrede heerst in Korea, gelijk van de mogelijkheid gebruik wil maken om iedereen, en dan echt iedereen, van dit veldhospitaal enorm te bedanken voor de inzet van de afgelopen jaren. Het is een hele hectische tijd geweest. Voor iedereen.
De loop van de oorlog is helaas nooit zo geweest zoals we dat graag hadden gezien. De gesprekken verliepen stroef. Maar jullie hebben je onverzettelijk getoond, moedig, professioneel en als de beste medische staf die er hier namens de VN heeft geopereerd!
En dan bedank ik jullie alleen nog maar voor de medische en militaire inzet. Persoonlijk moet mijn dank nog naar jullie uitgaan voor de opvang, begeleiding en ondersteuning van eerst Mike en later Kyle.
Ik heb naar woorden gezocht maar kom superlatieven te kort om aan te geven hoe fantastisch ik het vind, hoe jullie zijn omgegaan met de aanwezigheid van beiden mannen. Toen ik met commandant Harvey in eerste instantie sprak over Mike, de ontdekking dat hij mijn zoon was en later aanvullend mijn gesprek met Mike, is het gegaan over “wat nu?”.
Moesten er soldaten komen om Mike te beschermen. Moest ik hem bij mij houden in Tokyo of terug sturen naar de VS. Vraag het Mike zelf zei Jim Harvey uiteindelijk. Ik heb het hem toen gevraagd en hij wilde maar één ding. Gewoon zijn brits in de dokterstent. Assisteren bij de operaties en verder geen gedoe.
Ik vond dat eigenlijk geen goed idee. Je gaat je als nieuwe vader gelijk zorgen maken over het op die dag gekregen geluk. Ik had nog serieus nagedacht over beschuit met muisjes. Maar de keuze van Mike was de juiste. Door te blijven heeft hij uiteindelijk Kyle teruggevonden en staan we nu hier met z’n allen met uitsluitend gelukkige mensen.

Ik heb voor deze dag dan ook nog wat dozen champagne meegenomen om deze Bevrijdingsdag te vieren. En natuurlijk tegelijkertijd de zeer op prijs gestelde maar prachtige illegale bruiloft van Mike en Kyle!
En dan richt ik mij ook gelijk tot beide echtelieden.
Wie tegen mij, voordat we in Korea aan de slag gingen, zou hebben gezegd dat de oorlog voor mij zou eindigen met een zoon, een co-piloot als schoonzoon en een trouwerij op de laatste dag van de oorlog, waarbij ik dus mijn zoon overdraag aan mijn schoonzoon, die had waarschijnlijk de oversteek van de VS naar Korea niet mogen meemaken. Ik zou hem voor volslagen gek hebben verklaard, een S5 waardig. Ik begrijp dat sommigen, die het leger graag hadden uitgewild, hier op betere gedachten hadden moeten komen om in aanmerking voor te komen om als ongeschikt voor het leger te kunnen worden verklaard!
Dit zijn zaken die een mens niet kan verzinnen. En toch staan we hier bij deze bruiloft. En ik ben er gelukkig mee, het doet mij persoonlijk ook goed om iedereen weer eens te zien feesten. Dat er taart is, drank en gelukkige mensen. Je zou in die drie jaar denken dat dat soort dingen zouden kunnen worden vergeten. Drie jaar oorlog is niet niks. Maar de mens is gelukkig flexibeler dan dat.
Ik realiseer mij aan de ene kant heel goed, dat deze trouwerij deel uit maakt van een feest. Zo hoort het ook, een trouwerij is een feest. Aan de andere kant zou dit in de Verenigde Staten, en in het leger, ondenkbaar en hoogst illegaal zijn. Ik denk nu: waarom eigenlijk.
Ik denk, over vragen gesproken, dat dit iets is waar we met elkaar eens heel erg lang en heel erg goed over moeten gaan nadenken. Waarom het nog steeds zo is, dat de FBI je op de hielen zit om je te laten veroordelen. Waarom is ook het leger niet mals in het uitsluiten en zelfs gevangen zetten van jonge militairen die alleen maar meer oog hebben voor hetzelfde geslacht dan voor het andere. Hoe erg is dat nu eigenlijk precies. Ik ben ook schuldig aan wat het leger zegt, doet en heeft gedaan.
En ik ben ook mede verantwoordelijk voor de regels die nog steeds worden gehanteerd. En zowaar ik hier sta, als commandant van alle Amerikaanse strijdgroepen, wordt dat dan ook een taak voor mij, in de nabije toekomst. Eerst hier weg en dan aan de slag met dit vraagstuk. Het zal anders moeten worden en anders moeten worden geregeld. Soldaten die van hetzelfde geslacht houden, kunnen op dezelfde wijze presteren als elke andere soldaat, is aangetoond. Het bewijs is geleverd.

De tegenwind zal enorm zijn, dat moeten we ons ook bedenken. Maar ooit moet er een keer mee worden begonnen. Ooit zijn er ook een handjevol mensen aan de kust van de Verenigde Staten uit hun boot gestapt en is ons land in een paar honderd jaar tijd ook uitgegroeid tot wat het nu is. Jullie zijn daar zelf prachtige voorbeelden van.
Ten slotte moet ik mij nog heel even richten tot Mike. Ik heb een verhaal dat nog nooit aan iemand is verteld. Ik heb het altijd bij me gedragen. Soms is het, voor de goede verstandhouding, nodig dat je wel eens geheimpjes met elkaar deelt. In een goede relatie hoef je ook niets achter te houden. Want soms is het wel eens een beetje wonderlijk hoe het in het leven kan lopen.
Toen ik een keer bij jullie op bezoek was en wat voor je had meegenomen, ik denk een speelgoedauto of iets dergelijks, pakte je gelijk je grote doos met al je andere auto’s daar ook in. Ik denk dat je een jaar of zes zal zijn geweest. Meestal was een nieuwe auto aanleiding ze allemaal weer eens uit te proberen, ze in een lange file neer te zetten of geparkeerd, net alsof ze op een parkeerplaats stonden. We waren daar druk mee toen je plotseling en uit het niets tegen mij zei: “ik wou dat jij mijn vader was.”
Ik was meer vereerd dan je ooit zou denken, wat verward ook tegelijkertijd. Ook omdat ik toen al natuurlijk wist wat er een zestal jaren eerder gebeurd was. Maar ik heb je woorden altijd bij mij gedragen. En je beseft het misschien niet. Maar wat je toen gezegd hebt, maakt misschien wel dat we hier nu staan zoals we hier staan. Want toen je pleegvader belde met het idee om je stage te laten lopen in Korea, gingen bij mij standaard alle alarmbellen rinkelen.
Er waren duizend en een redenen om het verzoek direct af te wijzen. En anders was er nog een hele procedure nodig geweest die maanden in beslag zou hebben genomen. Een hele administratie, het hele traject aan papierwerk waar we niet aan zijn toegekomen en die je, laten we eerlijk zijn, niet eens zou hebben overleefd. Een training van maanden bij elk gebrek aan militaire achtergrond. Je hele doopceel zou worden gelicht.

Dus je pleegvader hield zijn hele verhaal tegen mij, ik hoorde dat allemaal aan en al die regeltjes en bezwaren gingen door mijn hoofd. De alarmbellen over dit verzoek op zo’n korte termijn bleven afgaan. En hij stopte, klaar met zijn voorstel, in afwachting van mijn reactie. Ik moest er wat van vinden.
En op dat moment kon ik alleen nog maar denken aan een kleine jongen die toen tegen mij had gezegd: “Ik wou dat jij mijn vader was”. En in plaats dat ik alle bezwaren en voorwaarden ging opnoemen, zei ik tegen je pleegvader alleen: “Ja, dat is een goed idee. Laat hem maar komen. Ik regel het wel”. En ik heb het geregeld, met al mijn bevoegdheden en geheimhoudingsprotocollen. En heb ik het geweten! Gelukkig, zeg ik er ook gelijk bij, was er één man die mij uiteindelijk volledig doorhad. Ik denk dat jullie alles aan Jim Harvey te danken hebben, jongens.
Toen net onze predikant in deze tent zijn verhaal hield over de leidende hand van God, vroeg ik mij opeens heel even af of ook ik niet voor even een instrument in zijn handen ben geweest om alle stekelige paden voor Mike in het leger te effenen, in woord en in daad. Zodat het de afloop kon krijgen zoals het uiteindelijk moest worden. Daarbij had ik, voor de plaatsing van Mike, al wel direct het veldhospitaal onder leiding van Jim Harvey op het oog.
Mike en Kyle, wij zijn voorlopig even nog niet van elkaar af. Het vaderschap is voor eeuwig maar ik heb het natuurlijk ook over de nieuw te regelen structuren in onze levens. Hoe vaak zal het gebeuren, dat een 54-jarige vrijgezel op een dag een zoon en vrijwel tegelijkertijd een schoonzoon daarbij zal krijgen.
Maar jullie gaan eerst nog op pad. Het was een lange wens om van hieruit een wandelvakantie naar Seoul te houden. Ik had mijn bedenkingen maar uiteindelijk lijkt er in overleg een vrij veilige route te zijn uitgestippeld. Daar heb ik een kaart van laten maken, die zal ik jullie straks geven. Ik heb een fototoestel zodat jullie de omgeving mooi kunnen fotograferen en wat zakgeld. Dan hoop ik jullie over een maand weer heelhuids thuis te zien. Ik geef jullie wel het bevel mij af en toe te briefen over de bevindingen!
Ik zie dat commandant Harvey ook nog staat te dringen om wat te zeggen, dus ik geef hem direct alle ruimte!”

“Dank Generaal! Ik zal direct met de deur in huis vallen. We hebben allemaal behoefte aan feest en met die extra champagne….. Maar toch nog even dit. Eén verhaal over Mike dat ik dan nog kwijt wil, hoewel ik er heel wat met hem heb meegemaakt. Maar ik zal er één kiezen anders staan we hier morgen nog.
Zo’n jaartje geleden stond er, ik zal zeggen waar het op staat, een toen nog jonge knaap hier in het midden van het kamp, met z’n soldaten plunje met kleren en nog een paar spullen, geduldig te wachten op wat er zou komen. Hij was gebracht door een Jeep uit Seoul en stond nu af te wachten wat er zou gebeuren.
Hij was duidelijk iemand, ook hier zeg ik waar het op staat, die niet uit het militaire leven kwam, vermoedelijk daar zelfs niets van af wist, maar wel enigszins de gegoede burgerij uit de Verenigde Staten vertegenwoordigde. Er was ogenschijnlijk verder niemand in ons kamp aanwezig.
Maar dat leek maar zo. Er waren namelijk die dag zoveel gewonden, iedereen bevond zich in de verkoever of op de operatiekamer. Ik zat dringend te wachten op een nieuwe chirurg die die dag zou komen uit Tokyo. We waren sterk onderbezet door het vertrek van een aantal artsen en daardoor haast onverantwoord bezig.
Bij zijn vertrek toeterde de Jeep, waarmee Mike was gebracht, toen hij weer wegreed. En ik zei tegen mijn sergeant: ga eens kijken of die arts is gearriveerd, hij zou er al moeten zijn. De sergeant ging naar buiten, zag de jonge knaap en vroeg wie hij was.
De jongen zei: “Mijn naam is Mike Young en ik ben medisch….” Verder kwam hij niet. Helaas. De sergeant kwam bij ons weer naar binnen gestormd en zei tegen mij: “hij is gearriveerd, hij staat te wachten op het plein.”
Hij zei er nog bij: “Jongens, ik weet niet waar ze die dokters tegenwoordig allemaal vandaan halen maar ze worden met de dag jonger. Hij lijkt wel zeventien!” Ik zei nog: “wat kan me dat schelen? Haal hem binnen, laat hem niet wachten! Desinfecteren, een jas aan, mondkap en gelijk aan de slag. Het water staat ons tot aan de lippen!”

De sergeant ging gelijk weer naar buiten waar de jonge, chirurg zal ik hem nu maar noemen, nog geduldig in het zonnetje stond te wachten, aarzelend wat te doen. De sergeant zei: kan ik uw tas alvast aannemen sir, dan leid ik u gelijk naar binnen!”
Ik denk dat Mike verder nog geen woord had gewisseld. Hij werd geboend en geschrobd, kreeg medische handschoenen, zijn doktersjas aan en werd naar binnen gedirigeerd. Sommige zusters, zal ik ook opbiechten, vielen haast flauw van alle jeugdige schoonheid die zich hier opeens aandiende.
En alle artsen voelden zich tegelijkertijd minstens vijftien jaar ouder. Ergens dacht ik nog dat het niet kon. Maar de jonge chirurg kreeg een kap op, een mondkapje voor en werd begeleid naar de eerste patiënt die er lag en dringend moest worden geopereerd.
De jonge Mike wachtte geduldig op wat ging komen. Er werden allerlei instrumenten aan hem voorgezet, de zusters die hem zouden moeten bijstaan vochten haast met elkaar om er bij te mogen. Maar er gebeurde natuurlijk niets.
Totdat één van de zusters maar opmerkte: “eh….we zijn klaar dokter”. Mike keek nog eens om zich heen of er zich nog toevallig een dokter bij het gezelschap had gevoegd. Maar iedereen keek naar hem. Hij kreeg het zichtbaar benauwd. Ik zat met een scheef oog tijdens het opereren te kijken wat er allemaal bij dat bed gebeurde.
Eindelijk sprak Mike deze verlossende woorden: “ik ben maar een medisch assistent. Ik mag helemaal niet opereren, alleen maar kijken. Ik ben een stagiair uit Los Angeles en zou vandaag beginnen, dat wel”. Ik riep hoe heet je? Hij zei Mike Young. De nieuwe chirurg heette Zeke Ross en zeker geen Young. De vergissing was duidelijk. Als de sergeant Mike één woord had laten uitspreken, hadden we geweten dat het ging over onze nieuwe medisch assistent!

Die overigens een week te vroeg was gearriveerd, Generaal MacArthur! Mike zei wel dat hij die dag zou beginnen maar dat had ik heus wel geweten. Zoals we eerder hebben gehoord, heeft het hoofdkwartier behoorlijk “gesjoemeld” met stagiair Young en dit was gelijk maar weer een mooi voorbeeld. Niet dat ik het erg vond, een week eerder. Dat is wat anders. Alleen zijn stagebegeleiders wisten nu nog van niks.
Ik heb hem de operatiekamer weer uitgejaagd, alles weer uit laten trekken en opdracht gegeven aan een militair om hem, na zijn reis, eerst maar eens een kleine rondgang op het kamp te geven.
Ik wist toen ook nog niet, wat ik mij op de hals had gehaald met het binnenhalen van Mike in ons veldhospitaal. Wat we nog allemaal mee zouden maken. Ik richting zijn moeder, richting Generaal MacArthur, de voorgeschiedenis met Kyle die hier later gewond werd binnengebracht. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Ik dacht nog, toen het Hoofdkwartier contact opnam om mee te delen dat we een stagiair uit Los Angeles zouden krijgen, dat het ging om “gemakkelijk binnenslepen” van extra medisch personeel. Twee stagebegeleiders, een brits in de hoek en verder makkelijk en gedwee in de omgang. Veel uren maken. Nou, dat hebben we geweten! Met dank aan, ik maak even een oprechte buiging naar u, dat éne avontuur Generaal MacArthur. Als u het mij niet kwalijk neemt er toch even aan te memoreren!
Stagiairs, bleek al gauw, hebben zelfs nog meer gebruiksaanwijzing nodig dan alle andere dokters bij elkaar. Niet in de laatste plaats omdat je bent gebonden aan alle spelregels die een rol blijven spelen. Met name de vraag wanneer je flexibel mag zijn of moet worden, op latere momenten in de stage, wanneer ze weer iets meer mogen doen dan aanvankelijk, toen ze met de stage begonnen.
Er moet aanhoudend worden gerapporteerd. En dan gaat het alleen nog maar over werk. Het privé leven van onze jeugdige toekomst, als ik uit ervaring mag spreken, levert nog een veelvoud aan informatie en problemen op. Dat houd je wel vierentwintig uur van de straat als het moet.

Toch, Mike en Kyle, had ik jullie aanwezigheid hier op het kamp, met alle inzichten die jullie velen van ons hebben gegeven, voor geen goud willen missen. De explosie aan levensvreugde en emoties nadat jullie elkaar hadden teruggevonden heeft z’n gelijke niet gekend, even afgezien van alle levens die hier zijn gered. We hadden geen tijd om ons te vervelen.
Ik ga afronden. Ik heb hier twee geschriften liggen met een tekst, mannen. We gaan over tot het grote werk! Mensen, het moment is aangebroken! Ik zal even aan iedereen voorlezen wat er staat.
Vandaag, 28 juli 1953, te Novatown, Korea, ter nagedachtenis aan de wapenstilstand en de verworven vrede in Korea, zijn getrouwd voor de burgerlijke stand van Novatown ten overstaan van Burgemeester Jim Harvey en de getuigen Helen Mitchell, hoofd van het verplegend personeel en Alex Templeman, hoofd van het artsenteam, de heren Mike Young, geboren op 26 augustus 1932 te Los Angeles, Californië en Kyle Fleischmann, geboren op 16 mei 1932 te Colorado Springs, Colorado. Ten overstaan van alle medisch personeel!
Daar gaan we!
Mike Young, neem je aan tot je wettige echtgenoot Kyle Fleischmann en beloof je trouw alle plichten te vervullen die de wet van Novatown aan de huwelijkse staat verbindt…
Wat is daarop uw antwoord?”

“Ja, ik zou niemand anders willen.”

En jij, Kyle Fleischmann, neem je aan tot je wettige echtgenoot Mike Young en beloof je trouw alle plichten te vervullen die de wet van Novatown aan de huwelijkse staat verbindt…
Wat is daarop uw antwoord?”

“Ja, dat zal ik mijn leven lang doen.”

“Dan verklaar ik, Jim Harvey, burgemeester van Novatown, jullie beiden nu als man en echtgenoot! Gefeliciteerd! Jullie moeten hier nog even tekenen…… zo ……..
Jullie speechen komen later nog wel vandaag, we hebben ook nog wat cadeau’s, maar laat voor nu het feest beginnen!!!”

avatar van musician
Hoofdstuk 29

“Mike…..”
“Hm…?”
“Mike, de bel gaat. Je moet opstaan…”
“Laat ze bellen….”
“Waarom zouden ze aanbellen? Nog een keer! Mike…..je moet van mij af….. je moet je kamerjas aantrekken en de deur open doen. Per slot van rekening ben ik degene die rare dingen kan doen en ben jij de medicus die mij moet begeleiden.”
“Ehmm…Ik heb nog hoofdpijn en dat heeft vast te maken met al die flessen die daar staan… Hoe laat is het eigenlijk? Oh, half elf….”
“Er wordt nog een keer gebeld…...”
“Ja, ik doe heus wel open….
….. Wie wilt u doorverbinden met de telefoon? Een oudere man die zijn naam niet wil zeggen….. O, het is een verrassing? Ik denk dat ik al weet dat het dan mijn vader is. En die heb ik geloof ik net nodig, dus dat lijkt goed uit te komen… Goedemorgen onbekende man.”
“Zeg maar bijna goedemiddag! Eindelijk heb ik jullie dan na drie weken te pakken. Zijn jullie gisteravond lekker doorgezakt of zoiets? Wie mij normaal zolang laat wachten krijgt vier weken zwaar. En is er al een ontbijt genuttigd?”

“Ik weet niet wat vier weken zwaar krijgen betekent.”
“Natuurlijk niet. Vraag dat maar aan Kyle. Die heeft in een onderdeel van het leger gewerkt waar dit soort zaken bekend zijn. Maar hij is een keurige jongen, is nooit veroordeeld geweest. En heeft het dus aan den lijve niet meegemaakt wat “zwaar krijgen” is. Maar hij weet het wel. Kyle heeft werkelijk een onberispelijke staat van dienst bij de luchtmacht opgebouwd.”
“Ik heb ook een onberispelijke staat van dienst bij de luchtmacht.”
“Jij presteerde het om als stagiair bij de medische diensten door de mand te vallen. Ik ga daar nu maar even niet op in. Jullie hebben zeker nog niet ontbeten?”
“Ja, we…… hebben een Engels ontbijt genomen. Met eh.. gebakken tomaat of iets dergelijks.”
“Ik geloof niet al te veel van dat ontbijt. Mannen, daar bel ik ook voor, letten jullie in Godsnaam op jullie vertrektijd van het vliegtuig? Was dat niet vanmiddag, had ik dat niet begrepen?”
“Ja, maar we zitten met dit hotel redelijk dicht bij het vliegveld.”
“Welke tickets heb je nu gekocht?”
“Naar Los Angeles”.

“Ik zit inmiddels weer in Honolulu en we moeten elkaar dringend spreken. Ik dacht dat we hadden afgesproken dat jullie eerst naar Hawaii zouden komen”?
“Sorry. Los Angeles is voor mij gewoon de macht der gewoonte.”
“Kun je niet op het vliegveld nog een ticket naar Hawaii kopen om vandaar uit later naar Los Angeles te vliegen? Ik weet dat het om is, maar ik ben zelf voorlopig ook niet in Californië.”
“Eerlijk gezegd kan ik nog maar heel erg weinig. Ons laatste geld hebben we aan vliegtickets besteed. Ik kan proberen ze in te ruilen”.
“Wat ga je eigenlijk ook doen als je eenmaal in Los Angeles zit? Andrew wil je niet over de vloer, je moeder is zeker nog niet aan toe aan een verblijf. Waar ga je heen?”
“Nog niet over nagedacht eigenlijk. Ze vroegen van American Airlines waar we naar toe wilden vliegen en toen zei ik Los Angeles.”
“Jongens…. Als de drank is in de man….Probeer ze zo dadelijk gelijk om te ruilen.
Hadden jullie een rustige trip door Korea, hebben jullie veel gezien en gedaan? Was het veilig?”
“Ja het was echt heel erg mooi en rustig ook. Geen ongelukken. We hebben prachtige foto’s gemaakt van de binnenlanden. Ik zal er een heel uitgebreid album van maken. Zoals je adviseerde, hebben we al die tijd overal gewoon onze militaire kleding gedragen. Af en toe natuurlijk gewassen.

En in hotels mochten we overal gewoon in één kamer. Ik zei dan dat ik de geestelijk wat gewonde Kyle naar huis begeleidde. Dat hij ’s nachts wel eens nachtmerries kreeg van de gevechten in Korea en dat ik hem dan moest kalmeren. Dat hij niet alleen in een kamer mocht. Ik liet de kaart zijn van mijn medische eenheid en Kyle had nog zijn luchtmacht kaart. En er was dan meestal gelijk begrip. Eigenlijk ben ik degene die er nog wel eens van droomt. Vaak eerlijk gezegd. Maar dat past niet bij onze dienstkaarten.
En iedereen had ontzag voor de Amerikaanse uniformen. Niemand die vroeg “En moet je dan, met dergelijke psychische klachten, lopend met z’n tweeën door de binnenlanden van Korea helemaal naar de hoofdstad?” Nee, we werden een beetje als bevrijders gezien en daarom had ook niemand lastige vragen.”
“Het leugentje om bestwil werd wel doorzien, ze vonden het alleen niet netjes om daar tegenin te gaan. Koreanen zijn beleefde mensen. En het waren hun zaken niet. Ik moet daarbij zeggen dat er een enorm taboe rust op homoseksualiteit in Korea. Er wordt niet over gesproken. Er wordt net gedaan of het niet bestaat.
Ik heb mij recent door tolken, kenners van het land, deskundigen, willen laten voorlichten over mannenliefde in hun cultuur. Je wilt er toch meer van weten, als je er als vader mee te maken hebt.”

“Natuurlijk……”
“Maar de Koreanen durven er nauwelijks over te praten en vinden het een heel gek onderwerp. Ze generen zich er voor, is het juiste woord. En als de opperbevelhebber van het Amerikaanse leger er dan ook nog eens naar vraagt….. Dat daarentegen twee samen reizende mannen in Korea één kamer in een hotel boeken om reiskosten laag te houden wordt algemeen aanvaard.
Dat is een interessant cultuurverschil. Koreanen zien een begrijpelijke financiële besparing. Als twee mannen in de Verenigde Staten daarentegen één kamer boeken wordt gelijk uitgegaan van een homoseksuele relatie.”
“Iedereen in Korea was altijd bereid wat te vertellen over het land en het landschap. We hebben ook heel veel onbekende dieren gezien. Soms gevaarlijke. Er waren ook veel kleine dorpjes onderweg. Je kon er altijd wel iets eten of te drinken kopen. Maar veel spullen hebben ze niet. Kleine huisjes en veel kinderen. En heel veel mensen moeten helpen op het land. Ik heb alleen geen idee heb hoe het politiek verder moet, met Korea.”
“Ik hoor graag van jullie avonturen. Daarover gesproken: ik kwam nog een leuk dossiertje Mike Young in Tokyo tegen.”

“Wil ik na dat “zwaar krijgen” het daar nog over hebben met een vader en tevens hoogste generaal van het Amerikaanse leger, is de vraag. Om meerdere redenen.”
“Nou, daar laat ik mij in ieder geval niet door weerhouden! Het was compleet en al, inclusief de aanvulling van Jim Harvey, die zich in allerlei bochten heeft gewrongen om het enigszins goed te praten. Het was wel een hele onbezonnen actie, Mike. Gelukkig liep het goed af. Ik was wel enigszins verbaasd dat de militaire politie niet heeft doorgevraagd wat je al die tijd in het huis van die meneer Do hebt gedaan”.
“Mikado gespeeld en hij heeft mij geprobeerd de beginselen van Mah Jong uit te leggen.”
“En dat geloof je zelf? En hoe hebben ze je dan, met al je kleren aan, kunnen beroven? Maar blijkbaar zag de militaire politie hier ook geen reden om door te vragen wat er is gebeurd. Opgelost is de zaak dan ook niet. Wat heb je voor straf gekregen van Harvey? Ook daar werd Harvey in zijn rapport erg vaag.”
“Wil je een eerlijk antwoord of zit je naar iets te zoeken om Jim Harvey te kunnen pakken of iets dergelijks?”
“Ik ben er nooit op uit om Harvey te pakken. Ik ben gewoon benieuwd wat een medisch assistent in een militair hospitaal voor straf kan krijgen in vervolg op criminele activiteiten, verlies van Amerikaans eigendom en militaire ongehoorzaamheid buiten het hoofdkwartier.”

“Mensen. Criminele activiteiten! Ik had een leuk avondje, was wat aangeschoten en ben beroofd. Werkelijk, waar gaat het over. Je zou het een wekelijkse uitgaansavond in Los Angeles kunnen noemen. Maar goed, als je het zo graag wilt weten. Harvey heeft me eerst geruime tijd de les gelezen. Daarna hoorde hij dat ik alles wat ik weer nieuw had gekregen in Tokyo zelf moest betalen. Ik had geen geld meer en toen gingen ze het inhouden op mijn stagevergoeding. Dat hebben ze ook gedaan. In twee maanden. Ik moest leven van de bedelarij.”
“Ja, zo werkt het systeem.”
“En dat vond Harvey alles bij elkaar genoeg straf. Vooral omdat ik het al niet zo breed had.”
“Hij heeft je toch niet stiekem zitten financieren?”
“De gifbeker moest helemaal leeg. Dat was alle straf. Ik moest in de praktijk veel werken en leren en hij vond het niet verstandig als dat niet zou kunnen doorgaan vanwege een of andere veroordeling. Dan had hij er zelf ook last van. En opsluiten kan niet, in een veldhospitaal.”
“Was de houten brits in de cel heel erg hard?”
“Ja! En nog bedankt! Het was heel frustrerend dat ik als crimineel werd behandeld en er niet werd geloofd wat ik zei.”
“En gelukkig geen voorkeursbehandeling voor “de zoon van”. Dat wisten we toen nog niet. Laat hij het soldatenleven ook maar eens voelen. Gekotst op de vloer staat hier, nota bene náást een gigantische emmer die was uitgereikt voor dit doel.”
“Ik zei al dat ik het er liever niet meer over wilde hebben.”
“Ik zit je een beetje te pesten. Maar ja, ik hoor en zie dan ook alles. En daarnaast. Ik denk dat ik alle denkbare verhalen van jonge soldaten tussen zeventien en vierentwintig over van alles wat er fout kan gaan in het leven en het militaire proces, alles tussen een klein beetje fout tot crimineel gedrag aan toe, in de afgelopen dertig jaar wel heb gehoord.

Dagelijks nog hoor ik alles in de categorie “de brug stond open” tot “ik had het op een briefje geschreven maar ze zijn dat kwijtgeraakt” en “er is wel besteld maar dat is nooit aangekomen.” Trouwens, ouderen hebben vaak ook duizend en één uitvluchten maar zijn meestal al iets gewiekster. Die bedenken al bij voorbaat dat ik bepaalde antwoorden doorzie en niet pik.
Ik zit voor mezelf met jou alleen nog een beetje uit te vogelen of ik dan geneigd ben het eerder aan te nemen omdat je dan mijn zoon bent en ik de echte waarheid bij een excuus niet meer hoef te weten. Maar ja, je bent tussen zeventien en vierentwintig, dus ik weet wel wat ik kan verwachten.
En dan heb je inderdaad nog de dienstplichtigen die niet kunnen liegen omdat ze zo Christelijk zijn, vaak uit het diepe zuiden komen en helemaal rood aanlopen als ze hun daden moeten opbiechten en het niet durven zeggen. Maar de categorie militairen uit Los Angeles en omstreken heeft daar niet zoveel last van. Die zijn in de regel van het eerste leugentje nog niet gebarsten.
Ik heb, als je dat een troost kan zijn, je dossier uit het officiële circuit gehaald en heb het hier bij mij liggen. Dan kunnen ze niet zeggen dat ik het heb vernietigd. Maar ze zullen het ook niet meer vinden. We zullen het er niet meer over hebben. Ik ben in ieder geval blij dat niets menselijks je vreemd is.
Heb je je moeder al weer een keer gebeld?”
“Nee.”
“Waarom niet, je zou het doen! Denk je niet dat ze opgelucht zal zijn weer eens een levensteken van je te horen? Hoe lang heb je nu al niet met haar gesproken? Je bent haar enige vlees en bloed. Ja ik weet wat er gebeurd is en nog aan de hand is. Ze is niet trots op haar rol en ik denk zelfs dat ze zich eigenlijk een beetje schaamt om je onder je ogen te komen….”

“Terecht.”
“…. na alles wat er is voorgevallen. Maar Mike, ze heeft toen haar beslissing genomen en ze dacht dat het voor alle partijen de beste oplossing was. En hoe langer het duurde, hoe minder ze er nog op terug kon komen. Jij bent eigenlijk degene die daar nu even over heen moet stappen.
Ik moest dat ook doen en heb daarbij ook met de realiteit moeten leven dat het is gegaan zoals het is gegaan. En dat mijn verloren tijd met jou, zoals ik het dan maar noem, niet meer kan worden teruggedraaid. Je kunt nu niet meer alleen maar haar jonge opstandige boze zoon blijven.
Je hebt ook bij al die gewonde soldaten gezien, hoe belangrijk het is dat er een goede relatie bestaat tussen ouders en een militair. Je hebt zelf gezegd dat zelfs de hardste soldaten breken als ze een ouder aan de lijn krijgen.”
“Maar dan zijn ze wel gewond en hebben ze in de regel alleen maar slecht nieuws.”
“Je moet haar ondersteunen, juist nu ze ook meer in de herfst van haar leven gaat komen. Je wordt voor haar ook een soort hoofd van de familie, wat het dan ook uiteindelijk is geweest. Ze heeft natuurlijk je zuster ook al verloren.”
“Ik wil het ook daar eigenlijk niet over hebben. Ik word er nu vooral niet vrolijk van, van het idee alleen al en dan ook nog eens een extra functie die ik niet ambieer.”
“Het blijft voor mij een bijzondere ervaring moet ik je zeggen. Ik ben gewend dat mensen altijd met enige afstand en soms met angst, hoewel nergens voor nodig, wat tegen me zeggen. Ik merk nu voor het eerst in mijn leven dat er ook een geïrriteerde variant mogelijk is van tegen mij praten, zodra er blijkbaar zoiets als een vader-zoon relatie bestaat.

Je ziet me, en gelukkig, niet als Generaal MacArthur maar als je vader. Daarom kun je geïrriteerd reageren en spring je ook niet automatisch in de houding als ik wat vraag. Grappig. Ik heb dat nog nooit zo meegemaakt. Dat is voor mij ook nieuw!
Maarre….Ze blijft je moeder. En je kunt minder houden van een ouder, ruzie met ze hebben gemaakt, er kunnen woorden zijn gevallen en niet elke beslissing zal goed zijn bevallen. Maar je kunt er niet van scheiden.”
“Nee? Kyle heeft anders een hele mooie afscheidsbrief aan zijn moeder gestuurd. Voorlopig nooit meer wat van gehoord. Misschien is ze in een krankzinnigengesticht geëindigd. Dat hoop ik maar tenminste.”
“Je moet met je eigen moeder weer een soort van een relatie opbouwen. Zij heeft je altijd moeten beschermen tegen het gedrag van Andrew en heeft je niet laten vallen.”
“O, echt wel.”
“Misschien was het ook wel eens terecht. Hoe broos een nieuw contact ook kan zijn, je moet je relatie met haar herstellen. Ik wil het. Misschien kan het verleden even met rust worden gelaten en praat je een uurtje met haar over jullie reis door Korea. Ik denk dat ze dat zeer op prijs zou stellen.”
“Misschien dat ik in Los Angeles haar praktijk bezoek. Ze had toch gezegd, dat ik haar alleen nog kon bereiken via een afspraak met haar praktijk?”
“Niet flauw doen Mike. Trouwens, daarmee heb je nog steeds geen dak boven je hoofd in Los Angeles. Maar ik zal nog één keer deze taak van je overnemen. Ik zal haar bellen, zeggen dat alles goed is gegaan en dat jullie onderweg naar mij zijn. En dat je met Kyle de groeten doet.”
“Ik wilde eigenlijk ook vragen of mijn eh…. financiën wat kunnen worden aangevuld. We hebben alleen nog maar de tickets en drie dollar op zak. We zijn echt helemaal blut”.
“Mike… Ik ben geen vierenvijftig jaar oud geworden om plotseling twee eenentwintig-jarigen volledig financieel te onderhouden. Weet je wat je me het allemaal al gaat kosten? Studie, huisvesting, een maandelijkse bijdrage. En volgens mij sta ik dan nog maar aan het begin.”

“Ik ben pas volgende week eenentwintig. Je hebt ook al die tijd kunnen sparen, zo kun je het ook bekijken. Dat kunnen de meeste ouders niet zeggen. Het is geen vetpot dat Amerikaanse leger. En daarbij: ik heb mezelf niet gemaakt, als kleine opfrisser van het geheugen. Kyle begon er al mee dat hij werd ontslagen en twee maanden, tot aan het einde van de oorlog aan toe, geen soldij meer kreeg.
Ik kreeg alleen een kleine stagevergoeding en een minimale aanvulling. Daar moesten we het met z’n tweeën mee doen. En daarna moesten we nog aan onze vakantie door Korea beginnen. Kyle heeft al z’n spaarcentjes van het karige piloten-salaris opgemaakt en heeft dus ook helemaal niks gekregen voor alle werk dat hij voor de medische eenheid heeft gedaan.”
“Kyle stond gewoon niet meer op de loonlijst! En wees daar maar gelukkig mee, hij kan nu blij zijn met zijn positieve ontslag- en aanbevelingsbrief van Generaal Vandenberg. Anders had je op dit ogenblik echt zwaar in de problemen gezeten. Zolang je in actieve dienst zit valt het niet zo op. Maar als je de maatschappij instapt met een oneervol ontslag hadden jullie heus met de gebakken peren gezeten. Ik ga er toch van uit, dat Kyle zo snel mogelijk aan de slag gaat als jullie weer terug zijn in Los Angeles.”
“Hij had voor die twee maanden best wel wat mogen krijgen. Hoe dan ook, we zijn nu sowieso blut, aan het einde van ons financiële latijn. We kunnen nog geen drankje kopen in het vliegtuig. Alsjeblieft pa, je weet mijn bankrekeningnummer, misschien kun je wat telegraferen. We moeten het even een week uitzingen. Ik geef direct toe, studerende zonen zijn altijd platzak en je bent dat soort leven met kinderen helemaal niet gewend. Maar we kunnen niet zonder steun van onze dierbare ouders. Zeker niet als we zo hard voor hem hebben gewerkt.”

“Ik wil best wel wat overmaken maar de huidige constructie is een bodemloze put! Jullie vertrekken met jullie kleren en al naar Los Angeles, hebben geen slaapplaats en moeten dus noodgedwongen naar een hotel. Daar pikken ze het niet, komt er nog eens bij, dat twee jonge Amerikaanse Goden met elkaar een slaapkamer delen.
Jullie mogen ook geen militaire kleding meer dragen. Dus dan moeten jullie allebei een eigen hotelkamer nemen en die moet ik dan betalen totdat jullie een eigen woning hebben gevonden en gekocht. Dat heb ik beloofd te regelen maar het zou financieel erg jammer zijn, als ik eerst kost en inwoning, keer twee, voor een maand of iets dergelijks aan een hotel moet betalen.
Probeer eerst die tickets naar Los Angeles in te ruilen voor Honolulu. Ik haal jullie op, jullie zullen wel stinken, en dat betekent dat jullie in mijn huis alle ruimte hebben om je te wassen, te verfrissen, in het nieuw te steken en je weer het heertje te voelen.
Ik regel met mijn hulp dat mijn huis helemaal voor jullie open staat, dat er voor drie man boodschappen is gedaan. Ze kan jullie kleren wassen. Dan regelen we ook enige financiële bijstand. We gaan natuurlijk ook lekker uit eten, ik heb nog wel een paar leuke adressen. Dan doen we dat gelijk voor je verjaardag.
Ik zal tegen de buren zeggen dat jullie mijn neefjes zijn die een tijdje komen logeren. Ik vraag ook brochures op van makelaars van huizen die te koop staan in Los Angeles. Ik regel wel even dat een marinier uit San Diego langs kan gaan om wat folders op te halen. Dan kunnen we hier rustig kijken en beslissen. We zijn uit het zicht en hebben alle tijd”.
“Eén slaapkamer voor Kyle en mij is voldoende. Wat zou je hulp daar van vinden! Ik geloof trouwens, dat ik mij binnenkort moet melden bij mijn Bachelors opleiding. In Los Angeles”.

“Als het nodig is, vragen we uitstel. We kunnen nu geen ijzer met handen breken. Als jullie straks de tickets niet kunnen omruilen en dus geen tickets naar Honolulu kunnen kopen, moet ik even een trucje ofwel paardenmiddel inzetten om het gedaan te krijgen dat jullie toch met dat vliegtuig mee kunnen.
Dat doe ik liever niet, maar neem direct contact op als het niet lukt. Ik blijf hier om eventueel op jullie telefoontje te wachten. Komt dat niet, dan ga ik er van uit dat het is geregeld. Dan sta ik op tijd op het vliegveld van Honolulu om jullie op te halen. Jullie moeten je melden bij de militaire balie. Dan zorg ik dat er iemand voor jullie klaar staat. En nu snel je bed uit, lege flessen aan de kant, een aspirine tegen de hoofdpijn, koffers pakken, een kleine lunch met veel koffie en aan de slag. Goddomme!”
“Je ziet het niet, maar we staan na deze directe order allebei wel saluerend in het gelid.”
“In jullie onderbroek of in onberispelijke militaire kledij en gepoetste kisten? Ik vrees het eerste. Ik weet meer en ik zie meer dan jullie denken. Hou daar maar rekening mee, voor de rest van je leven.”
“Jezus, kisten. Ik ben blij dat ik er van af ben. En dat we gisteren onze burgerkleding hebben teruggekregen.”

avatar van musician
Hoofdstuk 30

“En heren, wat kan ik voor jullie doen?”
“Wij zijn geïnteresseerd in één van uw woningen die in de verkoop staat. We zagen het staan in de etalage.”
“Dat komt dan goed uit! Welk huis in het bijzonder?”
“1968 Stearns Drive.”
“Ah, maar dat lijkt mij een hele mooie keuze. En u bent?”
“Mijn naam is Mike Young.”
“En mijn naam is Kyle Fleischmann”.
“Kyle is mijn huurder.”
“Ik begrijp het. Hoewel huurders niet vaak meegaan met hun huiseigenaren, als er een huis wordt gekocht!”

“We komen uit het Amerikaanse leger. We hebben allebei de oorlog in Korea meegemaakt en hebben een woning nodig. Ik geef hem daarom graag enige inspraak. Hij moet er per slot van rekening ook wonen en een mooie huurprijs betalen!”
“Heel sociaal! Ik heb hier een brochure en een hele fotoserie van de woning. Binnen en buiten. Ik zou het rustig even doornemen. Het is een zeer gewilde buurt. De woning is uit 1941, van de eerste eigenaar. Het staat even te koop maar is echt een pareltje om te hebben. Vrijstaand uiteraard, een forse bungalow. Grote tuin.

"Geen zwembad of tennisbaan al aanwezig?"
"Nee, maar u kunt naar eigen inzichten uw tuin inrichten. Ik moet wel toegeven dat, op de juiste maat, dit wel een forse aanslag op de totale ruimte in de tuin zou zijn. Nogmaals, het is een hele sociale buurt met veel onderlinge cohesie. En misschien valt er ook nog wel over de prijs te praten.
Veilig ook, er is eigenlijk geen enkele criminaliteit te vinden. Nauwelijks inbraken. Gemakkelijk te verzekeren. Niet in de laatste plaats doordat eh, de buurt nog mooi is gesegregeerd….. Ik kan dit huis niet aan iedereen verkopen, dat begrijpt u. Maar ik krijg dan ook voor dit soort huizen geen negers in de zaak. Je moet ook aan de buurt blijven denken. Ook bruinwerkers komen niet in aanmerking. Vindt u het wat?”
“Bruinwerkers?”
“Ja, u weet wel. Van die mannen die er voor kiezen om samen het bed te delen. Daar hoef ik in de buurt niet mee aan te komen”.
“Jezus Christus”.

“U komt uit het leger, dus ik kan het u rustig zeggen: die willen de mensen niet als buren hebben. Niks anders dan onrust en vunzigheden die je voor je kinderen niet dichtbij wilt hebben zitten. Trouwens het is ook veiliger voor je kinderen ook, die lui niet in je buurt. Als u begrijpt wat ik bedoel!”
“Nee. Eigenlijk niet…..”
“Ehm, ik wil trouwens niet veel zeggen maar u bent nog erg jong! En er hangt uiteraard wel een vraagprijs aan deze woning. Heeft u al zo’n hoge militaire functie in het leger? Het is twintig procent gelijk aanbetalen en voor de rest is natuurlijk een hypotheek mogelijk. Maar het moet wel kunnen allemaal! Waar werkt u binnen het leger, als ik dat vragen mag?”
“Ik ben weer uit dienst. Ik studeer nog.”

“U studeert nog?? Maar dan lijkt mij een dergelijk huis toch al snel niet tot de mogelijkheden behoren!”
“Mijn vader koopt het huis. En mijn huurder betaalt een deel van de hypotheek terug. Dat is de constructie die is bedacht. Maar ik denk dat we geen hypotheek nodig hebben.”
“Geen hypotheek? Dan moet u wel een heel gefortuneerde vader hebben! Eh…. als hij het huis gaat kopen, is hij dan niet degene die hier moet zijn?”
“Nee, daar heeft hij geen tijd voor. Hij woont in Hawaii. Ik koop de woning, hij betaalt het. Lijkt me voor mij de juiste deal!”

“Heeft u eigenlijk iets met die omgeving. Is er een speciale reden dat u er naar toe wilt? Ik kan u, zeker in die prijsklasse, nog wel wat andere woningen laten zien.”
“Ja, we kennen de buurt redelijk goed. We zaten er op de Beverly Hills High School.”
“We? Zat u al met de huurder op dezelfde school?”
“Nu ja, dat was een beetje toevallig. We liepen elkaar weer tegen het lijf in Korea. En zo zijn de plannen voor onze terugkeer naar Amerika ontstaan. Kyle is een co-piloot. De woning is ook lekker dicht bij Los Angeles International Airport.”
“En wat vind uw vriendin er van? U heeft beiden toch wel een mooi meisje aan allebei jullie armen? Wat willen jullie nog meer? Vooruitzichten, best een knap uiterlijk, jong, goede studies. Straks een mooie cabriolet voor de deur. De meisjes eten vast uit jullie handen!”
“We moeten het eerst nog wel even allemaal verdienen. We hebben ook helemaal geen haast. Hoe werkt zo’n procedure bij het kopen van een huis eigenlijk?”

“Ik neem aan dat u het eerst wilt zien. Daar maken we een afspraak voor. Dan krijgt u van mij een rondgang. Het staat nu leeg maar voor het idee zijn er wat meubeltjes neergezet. Als u er goed over heeft nagedacht en het wilt hebben, stellen we een contract op. Als iedereen aan zijn verplichtingen heeft voldaan, wordt het bekrachtigd door de notaris. Als het geld op de bank staat, natuurlijk! Wordt het huis van u of uw vader, is nog even belangrijk. Wordt het van uw vader, zal hij moeten tekenen en over de brug moeten komen. Uiteindelijk zijn er natuurlijk ook nog mijn kosten. Maar die kunnen in een hypotheek worden meegenomen.”

<

“Wat een klootzak. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik deed maar net of ik nog even in die brochure zat te bladeren.”
“Ze zouden hem een nekschot moeten geven.”
“Welkom in de realiteit van 1953. Heeft MacArthur vooraf iets overdreven?”
“Het is op zich best een leuke woning. Maar willen we nog wel met hem doorgaan?”
“De vraag is of het bij wat voor makelaar dan ook veel beter gaat worden. Overal waar je komt, loop je het risico dat er schandalige opmerkingen over je worden gemaakt. Niet tegen jezelf in het bijzonder. Maar wel in het algemeen. Tegen “bruinwerkers”. En dan moet je maar hopen dat ze niet weten dat je er “zo één” bent. Dan mag je niets kopen in de buurt.
Ik had hem eigenlijk voor z’n bek willen slaan. Het was maar zo’n klein eindje er vandaan. Ik bedacht met een honderdste van een seconde nog net dat de consequenties vermoedelijk ernstiger zouden zijn dan het tijdelijke genot van een klein beetje geweld.”

“Hij bleef ook maar hameren op het feit dat de wijk zo mooi blank is gebleven.”
“Was hij eigenlijk niet zelf een beetje een viespeuk? Ik zag hem wel naar ons gluren, de hele tijd. Hij heeft het wel over vriendinnetjes en ze mee uit nemen naar een drive in bioscoop. Maar over een eigen vrouw of kinderen heeft hij het niet gehad”.
“Hij zal toch niet….mwah, nee hij is niet één van ons. Misschien zou hij wel willen. Een eenzame trekker. Wel een viespeuk inderdaad”.
“Is het wel een goed gesternte? Een nieuw huis kopen van een lul de behanger in een buurt waar negers en wij niet worden gewenst. Op straffe waarvan eigenlijk, als je er wel een huis koopt? Dat had ik nog niet gehoord.”
“Dan wordt de hamvraag: blijft de discriminatie beperkt tot deze wijk of kunnen we in heel Los Angeles geen woning vinden?”

“Zou hij nog onderzoek naar ons doen of laten doen? Hij zal willen weten wie je vader in Hawaii is.”
“Ik weet niet goed nog hoe dat werkt in je lichaam. Maar ik krijg een enorme adrenaline shot in mijn lichaam van dit soort gesprekken. Ik wil er iets mee doen, ik weet niet wat. De gesprekken met die makelaar gaan gewoon door en ik moet er helemaal van bijkomen. Zou je daar nu hartpatiënt van kunnen worden?”
“Dat gaat mij boven mijn pet als je het niet erg vind. De vraag blijft, hoe kunnen we MacArthur zo’n huis laten kopen. En hoe kunnen we wonen in zo’n wijk zonder dat ze de ruiten komen ingooien.”
“Die verhuur-constructie is denk ik het enige dat goed kan werken. Twee jonge jongens. Een studeert, heeft huis van zijn vader. De ander is co-piloot en huurt. Iedereen ziet je elke dag naar je werk gaan. Komen allebei uit het leger na gevochten te hebben in Korea. Dat is ook wel een goeie. Als je echt laat zien dat je uit het leger komt en de connectie wordt gelegd dat we daarna allebei woonruimte nodig hadden, is dat ook logisch. Dan wordt een onderlinge relatie niet direct vermoed.”
“Het enige is, dat we geen vrouwen over de vloer krijgen op onze leeftijd. Dan ben je toch al gauw verdacht.”

“Eh. Ja. Zelfs als je als jongen niet zo snel bent of extreem verlegen.”
“Ik ben snel en zeker niet verlegen.”
“Ja, dat weet ik. Maar daar hebben we nu even niets aan. We kunnen er ook op gokken. En dan proberen ons binnen de buurt zo snel mogelijk bekend en geliefd te maken. Vriendelijk, aardig doen. Naar de buurt barbecue. Kortom ons geliefd maken als hele goede buren. Helpen met een zware klus in de tuin. Of bij het neerzetten van een schutting. Tegen de tijd dat ze dan denken: waar zijn de meisjes, zijn we helemaal ingeburgerd en wordt het helemaal geaccepteerd dat de situatie is, zoals die is.”
“Ik heb ook geen andere oplossing. Het wordt springen in het diepe zonder de juiste diploma’s. En ik weet niet of ergens anders gaan wonen beter is.”
“We zullen ook MacArthur heel opvallend een keer op visite laten komen. Overdag. In een militaire auto en in zijn kenmerkende houding met pijp. Hij in zijn generaalspak, wij halen ook onze zondagse militaire kloffie uit de mottenballen. En dan lopen we met z’n drieën door de buurt. Om de wijk te bekijken. En dan, als daar later reacties op komen, zeg ik dat MacArthur mijn vader is.”

“Ja, mooi. En dan vraagt de omgeving zich af, of zij wel goed genoeg zijn voor ons. In plaats van andersom. En dan doen ze er alles aan om ons juist te houden in de wijk. In plaats van met pek en veren te laten vertrekken. Is MacArthur daar voor te porren?”
“Zo gek is het toch niet? Als je een huis hebt gekocht en je loopt met je ouders door de wijk om te laten zien waar je terecht bent gekomen?”
“De vrijgezelle en nooit getrouwde Douglas MacArthur, geen kinderen van bekend, roept misschien wel wat vragen op, in zijn rol als ouder.”
“Ik ga het niet nog ingewikkelder maken dan het al is. Ik bén een buitenechtelijk kind van MacArthur, wat iedereen daar ook van mag denken en ze mogen het weten ook. Misschien dat een klein gesprek tussen hem en bijvoorbeeld een voorzitter van de Vereniging van Eigenaren heel verhelderend kan werken.”
“We gokken er gewoon op”.

avatar van musician
Hoofdstuk 31

“Hallo. Ik kom voor een afspraak.”
“Met dokter Young? Wat heeft u precies? Kunt u dat aangeven? En als u nog niet staat ingeschreven als patiënt, wilt u dan hier uw naam, adres en geboortedatum invullen zodat wij u de rekening kunnen sturen?”
“Ik mankeer niets, eigenlijk. Ik ben alleen wat ontheemd en geestelijk wat leeg. Als dat als een ziekte kan worden gezien.”
“Dank voor uw formulier. Wat is uw naam…… Ook Young? Dat is ook toevallig.”
“Nu ja, dat valt wel mee. Dokter Young is mijn moeder.”
“Gaat u daar maar in de wachtkamer even zitten. Het is nogal druk, vanmorgen.”
“Ik heb haar al enige tijd niet meer gesproken.”
“Meneer, ik weet dat dokter Young samenwoont met een tennisleraar. Van kinderen heb ik nog nooit gehoord hoor. En ik werk hier al acht maanden.”
“Ik heb langer dan een jaar in Korea gezeten. En nog een tijdje in Hawaii bij mijn vader. Heeft ze nog nooit iets over mij verteld? U bent toch haar assistente?”
“Nee hoor, nog nooit. Maar elke patiënt heeft het recht te denken wie hij denkt te zijn. Ik geef daar geen oordeel over. Ik ben wel wat gewend.”

“Maar u denkt toch niet dat ik dit uit mijn duim zuig?”
“Meneer, ik heb het druk. Als u daar gaat zitten wordt u straks gehaald”.
“Mensenlieve…… mevrouw, gelooft u dat ik de zoon van de dokter ben? De assistente heeft er in ieder geval een hard hoofd over in. Kijkt u eens naar mijn profiel? Of vindt u niet dat ik op mijn moeder lijk?
Ze zeggen een beetje van wel…. Het blonde haar en de blauwe ogen…. Misschien lijk ik wat betreft gelaatstrekken meer op mijn biologische vader, wiens naam ik hier niet mag uitspreken. Maar….. tussen u en mij….. de dokter weet wel heel goed wie mijn biologische vader is. Voor haar hoeft de naam niet geheim te blijven.
Ik geef ook toe, het is nogal bezopen dat ik mij voor moeder-zoon contact moet melden in haar praktijk. Wat vind u daar nu van? Dat ik daar sowieso mee akkoord ga. Ik lijk wel een crimineel met een straatverbod! En alleen maar omdat ze is gescheiden van mijn niet biologische vader en ik het resultaat ben van een avontuurtje.
Ja, had u dat nu achter uw dokter gezocht? Maar wat kan ik er aan doen? Ik heb wel de naam gekregen van de familie, hoor. Ik heet dus ook Young. Maar feitelijk heb ik natuurlijk geen recht op die naam. Na de scheiding zou mijn moeder eigenlijk ook geen Young meer moeten heten.
Ik zal u een geheimpje verklappen. Mijn niet biologische vader heeft zelfs nooit geprobeerd om mij te verwekken! Dus laat staan de vraag waarom ik eigenlijk zijn naam draag! Ik ben nog het enige kind van de dokter, ziet u. Haar enige zoon. Mijn halfzus, dat wist ik eerst ook niet, dat zij niet meer was dan een halfzus maar ja, een andere vader dus, is overleden na een ongeluk.

Dus het staat hier niet vol met familieportretjes! Ziet u wat? Maar ik ben wel echt een 100% zoon van mijn moeder, dokter inmiddels ex-Young. Dat is wel waar. Mijn niet biologische vader is ook een dokter Young, om het voor iedereen makkelijk te maken. Hij is hoofd en chirurg bij het Merger of Cedars.
Dat je opgroeit in een gezin en denkt dat je vader je vader is, terwijl hij dat helemaal niet zo is, dat soort dingen kunnen nu eenmaal gebeuren in een familie. Soms wordt het bekend. Heel vaak blijft het natuurlijk een familiegeheim. Bij mij bleef het twintig jaar een familiegeheim.
En toen het bekend werd, hadden we de poppetjes aan het dansen! Ik kon en kan er niets aan doen. Ik ben slechts het eindresultaat. Maar ik kreeg wel de schuld en ik moet er mee leren leven. Je moet dan ook kennis maken met je echte, biologische vader.
Van wie je natuurlijk ook niet weet hoe hij er in staat. Misschien wil hij je wel helemaal niet kennen. Gelukkig heeft mijn echte vader gelijk erkend dat hij er voor verantwoordelijk is dat ik op de wereld ben gezet. En hij is niet onaardig hoor, zeker niet. Maar het is toch een vreemd idee. Ik zat langer dan een jaar in Korea, in het leger. Bij de medische troepen. Ik durf niet op mensen te schieten.
Mijn ouders zijn in de tussentijd gescheiden. Ik kom terug en ik kan alleen een afspraak maken met mijn moeder via haar praktijk. Nog steeds ruzie met haar ex. En ik geloof dat haar nieuwe vriend liever ook geen kennis wil maken. Terwijl we elkaar nog nooit hebben gezien of gesproken. Mijn ouderlijk huis is verboden terrein geworden. Mijn niet biologische vader wil mij daar niet meer zien.
En dan moet ik hier nog twintig minuten wachten voordat mijn moeder mij tien minuten de tijd geeft om wat tegen haar te zeggen.

Ik moet wel zeggen dat ze op verzoek van mijn commandant één keer naar Korea is gekomen. Om te kijken wat ik daar deed en om op te biechten dat ze was gescheiden en dat de man van wie ik dacht dat hij mijn vader was, niet mijn vader bleek te zijn. Dat zijn altijd leuke ontmoetingen, zo ver van huis!
Wat zou u doen als uw zoon na zo’n lange missie weer terug zou keren? Een groot feest bij u thuis organiseren en zou u iedereen ook uitnodigen om alle verhalen te horen? Bij mijn medische eenheid wisten een heleboel collega’s al voordat ze naar huis gingen dat er een feestje zou worden gegeven als ze weer thuis waren. Zo’n familie zijn wij helaas nooit geweest, eigenlijk. Ik kreeg alleen het advies van mijn psycholoog de getroebleerde, broze relatie met mijn moeder weer voorzichtig op te bouwen en dan maar een afspraak via de praktijk te maken. En daar zit ik dan. In de wachtruimte.
Het duurt eigenlijk wel lang. U moet ook lang wachten voor u aan de beurt bent! Ik studeer overigens ook voor dokter, dat heb je met zo’n artsenfamilie. Maar op het gehele traject, tot je een echte gespecialiseerde arts bent, ben ik nog maar net bezig.
In Korea heb ik wel veel gewonde militairen gezien. Ik heb geassisteerd en ondersteund bij operaties, waar ik maar kon. Allemaal Amerikaanse soldaten natuurlijk. Maar in een oorlog is het nooit genoeg… En u denkt waarschijnlijk dat ik een beetje gek ben. Misschien heeft u wel gelijk.
“Mike!”
“Moeder!”
“Is het echt uw moeder?”
“U denkt toch niet dat ik dit allemaal verzin?”
“Ik hoop maar niet dat hij u teveel fabeltjes op de mouw heeft gespeld, mevrouw Browne! Mike, ik ben blij met je bezoek maar ik kan niet alle patiënten laten wachten, dat begrijp je. Zullen we om één uur in de stad ergens afspreken? Dan lunchen we en praten we bij.”

<

“Mevrouw Browne zat heel raar naar mij te kijken, toen je wegging. Je hebt haar toch niet heel erg vreemde dingen zitten vertellen”?
“Alles wat ik zeg is waar. Ik hoopte eigenlijk die mevrouw Timberlake nog eens tegen te komen. Die oude verraadster.”
“En wat zou je dan tegen haar zeggen? “U bent degene die mij verraden heeft bij mijn moeder, toen ik als zeventienjarige….”
“Bijna achttien.”
“Een minderjarige dus, in bed lag bij een man van vijfentwintig die ik toevallig was tegengekomen toen ik werkte als badmeester aan de kust. Misschien was zij wel heel erg te goeder trouw. Een voorbeeldburger. Trouwens, er is nooit aangifte gedaan. Waarom jij zo gemakkelijk in dat bed was te krijgen.”
“We gaan hier weer eens verkeerd beginnen. Ik ben gekomen, dacht ik, om mijn neus te laten zien, wat kou uit de lucht te halen, te vragen hoe het verder met mij moet en misschien wel wat te vertellen over Korea. Het hele bezoek is voor mij niet gemakkelijk. Ik heb lange tijd geaarzeld om te komen. Ik zit hier op dringend advies van mijn nieuwe psycholoog. Norman, heet hij.
Je weet precies ook waarom het niet gemakkelijk is en dat ik eerst heel diep adem heb moeten halen voordat ik heb durven komen. Ik hoef dat niet te herhalen. Ik hoorde via via dat je heel erg blij was te horen dat ik Kyle weer had teruggevonden.”

“Ja, heeft MacArthur het aan je doorgegeven? Als je mij daar nu even over had gebeld. Moest ik het van Douglas horen. Hij belde op nadat je langs was geweest met Kyle in Tokyo. Hij heeft me gevraagd naar jullie relatie en de acties van Kyle’s moeder in die tijd. Emotioneert het je direct zo erg?”
“Vind je het gek? Ik had Kyle vijf jaar niet gezien. Eerst een leeg huis. Later heb ik drie jaar gedacht dat hij dood was. Dus ja. Als ik jou weer voor het eerst zie en je weet helemaal wat er toen is gebeurd en het gaat dan over Kyle, dan schiet ik wel vol ja.”
“Douglas en ik zijn ook wel erg blij voor jullie. Eerlijk. Hij accepteert het. En dan praat je over de hoogste man in het Amerikaanse leger.”
“Misschien accepteert hij het ook omdat hij toevallig mijn vader is?”
“Ook dat is de realiteit. Hij vond het alleen geen stijl dat je me helemaal niet meer hebt gebeld. We hebben elkaar niet meer gesproken nadat ik op het militair hospitaal op bezoek ben geweest. En dat is wel even terug.”
“Weet je wat ook geen stijl was? Dat jullie rond de scheiding allebei aan mij schreven dat ik niet meer welkom was in welk huis dan ook. Andrew stuurde zelfs gelijk een advocaat op mijn dak. Dat ik geen cent meer kreeg en dat ik het maar moest uitzoeken met de rest van mijn leven. Ik heb even gedacht dat ik als een landloper onder een brug zou eindigen.”
“Toen ik naar Korea kwam, heb ik toch gezegd dat dat niet zou gaan gebeuren. Wat denk je heeft mij het laatste zetje gegeven om te bekennen dat MacArthur je vader was? Trouwens, Kyle durft het ook gewoon zonder zijn moeder aan.

Hij komt met een mooi ontslag met getuigschrift uit de luchtmacht en kan zo aan de slag. Geheel onafhankelijk van wie dan ook. Bij jou eindigt het terugtrekken van twee ouders als een groot financieel drama. En dan nog over de rest gezwegen. Blijkbaar was je meer van ons afhankelijk dan je wilde toegeven.”
“Aardig weer van je gezegd. Met een moeder als die van Kyle was ik bewust landloper geworden. Dan maar liever onder een brug. Kyle had geen keuze.”
“En hij heeft jou. Ik zie zijn moeder nog zo zitten, toen ze kwam vertellen over jullie relatie. Ze had ruzie gekregen met Kyle, hij was zo boos op haar dat hij alles over jullie heeft verteld. Ze zei dat hij tot in de intiemste details had beschreven hoe jullie de liefde bedreven.”
“Echt niet….. wat zei ze daar dan over?”
“Ja, een moeder mag natuurlijk ook haar geheimen hebben.”
“Flauw zeg.”
“Moest ik daar dan in geïnteresseerd zijn? Ze neemt haar geheimen nu mee haar graf in.”
“Was ze maar dood. Misschien wordt ze wel honderd. Ik kan mij trouwens helemaal niet herinneren, dat je zo’n groot voorstander was van mijn relatie met Kyle. Dan druk ik mij voorzichtig uit. Ik kan me namelijk de volgende ochtend nog heel goed herinneren, nadat de moeder van Kyle was geweest. En het huisarrest daarna.

Ik durfde je ook niet te bellen uit angst voor een volgende afwijzing met een hoop kabaal er om heen. Ik wilde mijn tijd terugwinnen die ik was verloren met Kyle. Ik wilde alleen met hem zijn, zonder kritiek. Ik stond doodsangsten uit toen ik met hem naar MacArthur ging om hem te laten zien. Ik had geen andere keuze dan hem voor te stellen. Maar hij had meer begrip dan jullie.”
“Hij was beter voorbereid. En hij is je echte vader. En jullie zijn ouder. En wijzer, hoop ik dan maar.”
“En dan hoorde ik vanmorgen van je assistente dat ze niet eens wist dat je een zoon had.”
“Mike, ik heb ook mijn tropenjaren gehad. Vind je niet dat ik heel wat achter mijn kiezen heb gekregen. Jij, Anne, Andrew, MacArthur. Vind je het heel gek dat ook ik snakte naar enige ruimte, vrijheid en tijd voor mezelf. Even zonder het verleden. En met de toevoeging van enige liefde. Dat zou ik haast nog vergeten.”
“Kyle heeft zijn moeder dus een afscheidsbrief geschreven. Hij heeft het mij voorgelezen. De honden lusten er geen brood van. Het was van dik hout zaagt men planken. Hij ziet haar ook nooit meer terug. En hij wil haar ook nooit meer terug zien.

Je weet ook in zijn geval, waarom dat is. En dat het terecht is. Ik heb ook over zo’n brief nagedacht, moet ik bekennen. Het zou de makkelijkste weg zijn geweest. Misschien durfde ik niet of ben ik te sentimenteel. Uiteindelijk heb ik de doorslag laten geven dat het verschil tussen jou en de moeder van Kyle is, dat zij alles en altijd alles met voorbedachten rade en opzettelijk heeft gedaan.
En daar twijfel ik heel erg bij je aan. Mijn psycholoog Norman ziet een hele andere relatie tussen ons dan ik dacht. MacArthur heeft je in een gesprek ook verdedigd, ook al heb je hem toen bedrogen of laten we zeggen, de waarheid onthouden.
Tja. Je had hem moeten informeren, er had naar een oplossing kunnen worden gezocht. Maar een kind kun je op jonge leeftijd moeilijker informeren dat zijn vader niet zijn vader is, heb ik begrepen.
Dat is geen kwestie van met voorbedachten rade een kind onthouden van informatie. Daar kan bescherming achter zitten, de hoop dat het vooralsnog niet nodig is om het te vertellen. De, uiteindelijk, valse hoop dat er ondanks het verwekken van een kind door een andere man er een familieband zou kunnen ontstaan.
Ik denk ook wel, dat je het voor me opgenomen hebt tegen Andrew. Passief. Ik moet ook toegeven dat je niet het verbale geweld hebt gebruikt en me ook niet hebt bedreigd zoals Andrew dat heeft gedaan.
Hij zal zich in zijn geval aangetast voelen in zijn eer, in zijn mannelijkheid, de afgang dat je kind van een andere man blijkt te zijn, in zijn vertrouwen in zijn relatie met zijn echtgenote, in zijn vertrouwen die hij had in een goede jeugdvriend.

En dan stop ik hier even met zijn frustraties. Hij heeft ze allemaal op mij kunnen uitleven en hier kon je mij maar weinig beschermen. Je hebt niet gezegd dat hij moest stoppen of zich in moest houden. Omdat je wist waarom hij zo was, waarom hij dit deed en wat daar de achterliggende reden van was. Later kwam je dan soms troosten. Ik hoorde van mijn psycholoog in Korea dat je heel duidelijk een sterk compensatiegedrag vertoonde. Dat je me dure spullen gaf en mij hebt verwend door mij in veel dingen mijn zin te geven. Dat je dat deed omdat je me niet kon verdedigen tegen Andrew.
Ik kreeg een niet uit te wissen hekel aan hem omdat hij zo tegen mij deed en ik er geen goed aan kon doen om hem te veranderen. Ik kon als kind niet bedenken wat ik moest doen om aardig te worden gevonden door mijn eigen vader. Het kan niet anders dan dat je gaat denken dat het aan jezelf ligt. Allemaal omdat ik niet wist dat ik zijn duivel was en de hele voorgeschiedenis niet kende. Hij en ik zullen elkaar nooit meer ontmoeten vanwege deze haat die het heeft opgeroepen terwijl we feitelijk allebei slachtoffer zijn van de gecreëerde situatie.
En omdat we geen familie van elkaar zijn hoefde er ook geen band te worden verbroken. Die heeft niet bestaan. Het enige dat hij heeft gedaan is mij aan te geven bij de burgerlijke stand.
Zijn grote fout zit er in dat hij als verstandig man had moeten reageren en niet zo opgefokt naïef, als een groot verwend kind.

Hij was, toen ik werd geboren, al een graag geziene arts. Hij had moeten weten dat een kind er in de gegeven situatie niets aan kon doen. Dat het ook geen zin had om het kind er op jonge leeftijd al op af te rekenen. Hij was een lafbek in die zin dat hij er niet over durfde te beginnen tegen jou. Het had uitgepraat moeten worden, een oplossing verzonnen.
Het verbaast me echt dat jullie MacArthur nog zo vaak hebben willen ontvangen, nadat de kaarten zo waren geschud. Was de schijn ophouden zo belangrijk? Het huis, de familie, de status, het geld. De rang van MacArthur… Was dat allemaal veel belangrijker dan een wat meer liefdevolle opvoeding van de jongste zoon?
En dan weet ik nog niet wat er zou zijn gebeurd, als mijn halfzus….”
“Noem haar niet zo.”

“…. Niet was overleden, normaal zou zijn getrouwd met haar tandarts en nu in een leuk huis ergens aan de Californische kust had gewoond. Kleinkinderen er bij. Dan was je gok wellicht goed uitgekomen en hadden jullie mij later gewoon kunnen dumpen want een zoon die er voor kiest om met een andere man samen te leven, daar zit toch geen toekomst in. En een echte zoon van Andrew was ik toch al niet.
Op basis hiervan moeten de moeder en haar zoon weer proberen iets van een relatie op te bouwen, zegt mijn psycholoog. Doe je best. Zet je beste beentje voor als je met je moeder gaat praten.
Andrew is voor alle partijen Goddank uit het zicht. Er is tussen jou en mij een honderd procent familieband aanwezig. Dus ja, gezien wat er is gebeurd mag het best broos worden genoemd. Heb ik ergens gelogen? Want uiteraard mag je zelf ook je mening nog kwijt. Ongetwijfeld heeft er aan mij ook heel wat gemankeerd. En nog.”
“Oké, ben je klaar? Met mij gaat het ook goed, dank je Mike. Denk je dat die scheiding van je vader, we zijn er nog mee bezig, mij in de koude kleren is gaan zitten? Denk je dat je vader in zijn woede uitbarstingen tegen mij anders reageert dan tegen jou? Oké hij heeft zich twintig jaar niet tegen mij uitgesproken maar hij heeft daarna heel wat van zijn schade ingehaald.

Mike, je realiseert het je misschien niet zo. Maar ik heb, vanaf het moment dat ik zwanger was en Andrew wist dat je niet zijn kind was, moeten kiezen. Voor jou of voor Andrew. Andrew kende mijn keuze, zelfs zonder dat ik die had uitgesproken. Hij vroeg er ook niet naar. We kregen aparte slaapkamers.
Heel erg veel liefde heb ik, misschien mede door die keuze, echt niet meer van hem gekregen. Hij wist dat ik je nooit zou laten vallen. We spraken over de praktische gang van zaken als dat nodig was. Ik draafde op als dat voor het ziekenhuis van belang was.
Misschien een paar keer per maand naar een theater, uit eten of de bioscoop. Maar verder was er vooral een groot zwijgen. Je vader deed zijn ding. Ik de mijne en ik dankte God op mijn blote knieën dat ik een eigen praktijk had. Jullie als kinderen kregen, en namen, automatisch heel veel vrijheid.
Ik heb de volledige verantwoordelijkheid voor de ontstane situatie geaccepteerd. Dat heb ik al eerder gezegd. Excuses zijn niet genoeg. Ik ben in Korea begonnen met schoon schip te maken met het ondertekenen van de verklaring dat MacArthur je vader is. Ik begreep dat de bloedtests alleen maar hebben bevestigd dat hij je biologische vader is.

Ik wist het al vanaf het moment dat ik zwanger van je was en ik heb toen niets gedaan. MacArthur bleef in het ongewisse. Je vader wist van een andere man maar niet dat het MacArthur was. Ik was zelf als verlamd in de hele situatie. We hadden ook nog Anne om op te voeden. Ik kreeg mijn praktijk.
Moest ik in 1932 scheiden en je ex-vader alleen achterlaten? En waar moest ik naar toe, vrouw alleen met een baby en een dochter van drie? Midden in de crisis van begin jaren ’30? Ik ben echt wel bang geweest dat Andrew mij aan zou spreken en de deur zou wijzen. En dan ook nog de opvoeding van Anne had opgeëist.
Dat had gekund. Dat hij het niet deed bevestigde mijn idee dat hij er uiteindelijk vrede mee had of niet wist hoe hij er mee om moest gaan. En dat door zijn besluiteloosheid daarom het gezin dat was ontstaan verder bleef bestaan.
Ik ben zo bang geweest dat je ruzies met Andrew er toe zou hebben geleid dat hij je uit huis zou zetten. En mij daar bij. Jij ervaarde mijn houding als ondersteuning van Andrew. Feitelijk bleef ik passief en kwam ik dus ook niet op tegen Andrew. In de valse hoop dat het ooit beter zou gaan.”
“Ik heb een tijd gehad dat ik niet van de trap af durfde als hij in de buurt was. Een ongeluk zit in een klein hoekje!”

“Dat is onzin. Hij was nooit gewelddadig, dat weet je! Woorden kunnen ook heel erg zijn, maar slaan, fysiek geweld had ik nooit getolereerd. Dat wist hij, maar hij was ook van zichzelf niet gewelddadig. Ja, hij was teleurgesteld. In zijn werk had hij zogezegd alles voor elkaar. Privé leek het helemaal nergens naar. Hoewel niemand aan de buitenkant enig idee had.
Mike, het leven is niet altijd te leven zoals je zou willen leven. Je bent toch heel vaak afhankelijk van wat er op je afkomt. En of je dat dan accepteert, zoals het komt. Denk je dat jij met Kyle je hele leven kunt inrichten zoals je wilt? Heel veel mensen willen nu eenmaal niet dat twee mannen het leven leiden zoals jullie willen leven.
Denk je dat dat niet gaat leiden tot spanningen in jullie relatie en het maken van afwegingen? Denk je niet dat het dan mogelijk is dat jullie, of één van jullie, ook verkeerde afwegingen kan maken?”
“Het leven is voor een belangrijk deel maakbaar.”
“Denk je dat nu echt? Weet je hoeveel patiënten ik heb? Weet je welk deel daarvan voor zichzelf een heel ander leven had voorgesteld, een veel beter leven dan wat het uiteindelijk is geworden? Dat percentage komt boven de negentig procent.
Als je het allemaal van tevoren zou weten, heb je tijd om in te grijpen. Maar mensen weten niet wat er gaat gebeuren. Er wordt ze iets voorgeschoteld, wat meestal nooit uitkomt. De Amerikaanse droom.
Van krantenjongen tot miljonair. Het is ons met de paplepel ingegoten en we geloven er in. We geloven er allemaal in! Ik heb geen patiënt in mijn boeken, die ooit is begonnen als krantenjongen en later miljonair is geworden. Hoe groot is die kans?

Iedereen slooft, werkt zich te pletter met twee of drie banen, krijgt in de loop van de tijd hetgeen het leven hem of haar toebedeeld en gaat dood. Dacht je dat ik wist, toen ’s middags MacArthur op de bewuste dag op visite kwam, dat ik diezelfde avond nog zwanger van hem zou zijn? Dat soort dingen kun je toch gewoon niet bedenken?
En denk je dat je leven uiteindelijk heel veel beter zou zijn geworden, als ik was weggegaan? Dat je dan nog had kunnen studeren voor arts? Al die tijd zo leuk had kunnen wonen, met je zwembad en je tennisbaan waar je uren met Kyle op hebt gestaan? Heb je ooit enig huishoudelijk werk hoeven verrichten?
Heb je je wel eens afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als je vanaf dag één bij Douglas MacArthur zou zijn opgegroeid? Waar denk je dat hij je zou hebben gelaten toen de oorlog uitbrak en hij vierentwintig uur per dag nodig was voor de Amerikaanse troepen?
Misschien een internaat of een kostschool? En wat denk je dat Douglas MacArthur zou hebben gezegd als je met zestien jaar een vriend mee naar huis zou hebben genomen en tegen hem gezegd zou hebben dat je de rest van je leven met die jongen zou gaan samenleven.
En dan tegen hem zou zeggen dat hij er maar aan moest wennen, aan dat idee? Dat je het bed met hem deelde en dat MacArthur daar vooral niks van mocht zeggen? Wat denk je, lijkt MacArthur je de man die fluitend akkoord zou zijn gegaan met wat er dan allemaal onder zijn dak gebeurde en dat hij jullie zijn zegen zou hebben gegeven?

Is het wel eens in je opgekomen dat misschien, heel misschien, jij zelf als kind voor je ouders ook niet al te gemakkelijk bent geweest. Dat er af en toe toch ook wel een paar lange tenen tussen zaten? Dat je alleen vrijheden wilde die je van ons, al dan niet toevallig, niet altijd kreeg.
Ik wil helemaal niets afdoen aan alles wat je vooral niet van ons hebt gekregen inclusief de liefdeloosheid van met name Andrew. Ik heb daar zwaar voor moeten boeten en nog. Ik geef toe dat het helemaal niet goed is gegaan. Ik ben blij dat je erkent dat ik inderdaad niet opzettelijk je in het leven hebt onthouden wat je allemaal niet hebt gekregen. Dat ik je met satanisch plezier heb zitten tegenwerken.
Anne was zelfs vaak boos over alles wat jij later wel mocht en wat zij eerder niet mocht. Je kreeg al een sleutel van het huis toen je naar de Middle School ging. Wat je later in ons huis met Kyle allemaal hebt uitgehaald toen jullie thuis kwamen van High School durf ik, na die openbaring van de moeder van Kyle, me ook niet meer af te vragen. Kyle mocht mee op vakanties.
Weet je wat Andrew in de loop van de tijd allemaal voor je heeft betaald? Denk je dat er veel kinderen zijn geweest waar dat ook allemaal op tafel kwam? Die vakanties, duur speelgoed, dure kleding. Toch wel iets meer zakgeld dan gemiddeld. En dan alles wat er gewoon aan luxe in huis was waar je allemaal gebruik van kon maken.

Denk je dat ik, alles bij elkaar opgeteld, op veel momenten heb gedacht dat ik alles toch maar aan je moest opbiechten? Dat het verhaal wie je echte vader was enige zin zou hebben gehad toen je nog een kind was? Tot je vertrek naar Korea aan toe?”
“Je hebt al die afwegingen gemaakt. Je hebt gekozen het niet te doen. Ook al hadden Andrew en ik geen enkele band en was er bij tijd en wijle sprake van geestelijke mishandeling. Je weet heel goed wat hij allemaal tegen mij heeft gezegd in de meest uiteenlopende omstandigheden en situaties. Je moet hebben geweten hoe bang ik was als kleine jongen en hoe boos ik later moest worden om mezelf te beschermen.
Je weet dat hij er nooit voor me is geweest. Behalve in negatieve zin. Trouwens, is het echt zo dat Andrew van alles voor mij heeft zitten betalen? Of kwam er ook heel wat uit de kleine kas van je eigen praktijk? Ik begrijp dat je je wat wilt wegcijferen, letterlijk, maar feitelijk kies je er nu ook voor om Andrew en zijn gedrag beter voor te laten doen dan hij was door over geld te beginnen.
Moeder, je zult het met mij moeten doen. Ik zal het met u moeten doen. We hebben alleen elkaar. Ik zal je verhaal echt wel meerekenen in het geheel… Ik kan MacArthur alleen maar zien in zijn nieuwe rol en Kyle is boven alles verheven. We kunnen doen alsof we niet bestaan maar ik heb uiteindelijk maar één moeder. Ik begrijp dat je me niet zult willen ontvangen in het huis van de tennisleraar. We zullen af en toe moeten daten. Kyle en ik krijgen ook nog een huis van MacArthur. We kunnen daar natuurlijk ook afspreken.
Dat doet me nog ergens aan denken. MacArthur heeft braaf alle financiële plichten van Andrew overgenomen. Dat doet hij erg netjes. Hij geeft dus nog een huis, we moeten ergens blijven in Los Angeles.

We zitten nu even in een hotel. MacArthur dacht dat het niet kon, één kamer, en dacht dat er twee kamers moesten worden gehuurd. We hebben bij de receptie gezegd dat we stiefbroers zijn. En dat geloofden ze….. En omdat we voor een maand vooruit betaalden. Dus één kamer, dat scheelt in ieder geval geld. En warmte…..
Ik verlang nog steeds elke dag naar Kyle. Daar is in al die jaren niets aan veranderd. Ik ben heel erg boos over die zinloze vijf jaar die ons is ontnomen. Maar goed, daar kunt u niets aan doen. Ik weet nu helemaal hoe het is gegaan. Ook als ik geen huisarrest had gehad was het huis van Kyle al leeg geweest. Dat staat niet meer tussen ons in.
In ieder geval, ik moet mij morgen melden bij mijn opleiding. Daarom ben ik nu ook in Los Angeles.
Ik weet niet of het eerlijk is om nu MacArthur voor alles op te laten draaien. Ik weet dat je hem hebt gesproken. Is hij nu één en al ridderlijkheid over al zijn verplichtingen die hij is aangegaan of heb je hem aangeboden het wat te splitsen? Of, dat kan ook nog, is onze relatie dermate dat je, om mee te beginnen, geen enkele financiële vergoeding nog aan mij wilt uitgeven? Of dat het misschien niet mag van je tennisleraar.”
“Hou op met patroniseren. Ik….. Laat dat nu maar over aan MacArthur en mij. Je hoeft je niet met alles te bemoeien en je hoeft ook niet alles te weten. Maar ik wil wel zeggen dat, als jullie overeenstemming hebben met MacArthur over die woning die je op het oog hebt, ik jullie wel wil helpen met het inrichten.
Want een huis alleen is natuurlijk nog steeds erg leeg. Er liggen afspraken en zoals je zegt, MacArthur is een hoffelijk man. Hij is teleurgesteld nooit deel uit te hebben kunnen maken van je opvoeding maar hij wil het goed maken. Hij voelt zich ook schuldig en tussen hem en Andrew komt het sowieso ook nooit meer goed. Maak geen misbruik van MacArthur, Mike.
Dus maak je daar geen zorgen over. Kyle zal wel gaan werken en vermoedelijk ook wat bijdragen aan het huishouden. Zorg jij nu maar voor goede studieresultaten.”
“Kyle betaalt in natura”.
“Gatsie. En wat plat ook. Ik dacht dat ik je beter had opgevoed.”
“Dat dacht de moeder van Kyle ook.”

avatar van musician
Hoofdstuk 32

“Jullie denken toch niet helemaal dat ik gek ben? Jongens, veertigduizend dollar voor een woning. Ik geef jullie de vrije hand om ergens naar te kijken en jullie komen hiermee? Is het een klein paleis of iets dergelijks. Daar komt echt niets van in. Jullie denken toch niet dat het geld mij op de rug groeit? Ik dacht eigenlijk meer aan iets van twintigduizend max. Dat moet toch ook wel te vinden zijn?”
“Het is natuurlijk wel Los Angeles en niet Honolulu. De huizen hier zijn veel duurder om mee te beginnen. We hebben echt heel goed om ons heen gekeken. Afgezien dat het een heel erg leuke bungalow is, is het ook redelijk dicht bij het Los Angeles International Airport. Kyle heeft daar overigens volgende week al een sollicitatiegesprek bij Pan Am. De universiteit is dichtbij. We moeten nog wel een auto kopen. Maar dat komt te zijner tijd nog wel.

Mijn moeder wil wel helpen inrichten en wil daar ook wel wat voor betalen.”
“Maar als ik nu zeg dat ik geen veertigduizend dollar heb liggen.”
“Het is een hele goede buurt om te wonen. Ik moet je eerlijk zeggen, dat we hebben nagedacht over dat geld. Formeel komt er een huurcontract met Kyle. Hij gaat dan maandelijks een bedrag aan mij betalen. Ik wil dat best inzetten voor het aflossen van een hypotheek. Dus we dachten eigenlijk het volgende. Als we nu eens het geld niet krijgen. Of misschien een gedeelte. Kunnen we dan de rest niet krijgen als lening.”
“Dus jullie willen dat ik een deel schenk. De rest wordt gestopt in een hypotheek en dat jullie dan die hypotheek weer langzaam aan mij terug betalen. Zodat….”
“Zodat het huis uiteindelijk gewoon van ons is. Het staat je dan vrij om ons te geven wat je wilt geven. Als de rest dan hypotheek is, staan we bij jou in de schuld en kunnen we met terugbetalen beginnen.”
“Maar ja, niet eerder dan dat Kyle een baan heeft, neem ik aan. Dat moeten we ook maar weer even afwachten.”

“Daar wilde ik het eigenlijk ook nog even met je over hebben.”
“Ik denk dat ik al weet wat je hier wilt gaan zeggen. Wacht, ik schrijf het even op. Zo. Dan weet ik tenminste dat je een echte zoon van mij bent, even afgezien van alle andere kenmerken. En dan ook ingeschat op de leeftijd van begin twintig.”
“Je denkt maar dat je mensen kunt lezen. Maar oké, ik zal zeggen wat er speelt. We kunnen Kyle zeker niet een net iets hogere rang laten geven dan dat Hoyt Vandenberg dat heeft gedaan bij het ontslag van Kyle bij de luchtmacht?”
“Nee Mike. Dat heet vervalsen. En je weet heel goed, dat Kyle al erg gelukkig is weggekomen met een positieve ontslagbrief met alles er op en er aan. Inclusief vermelden van rang en staat van dienst. En dat allemaal in plaats van dat de militaire politie hem heeft opgepakt, dat hij voor de krijgsraad heeft moeten verschijnen en dat zij hem achter de tralies hebben gezet wegens liegen op zijn aanvraag.
Dus Kyle heeft een hele goede beoordeling gekregen van Hoyt Vandenberg. Dat is naast de opsomming van de interne opleidingen die Kyle met goed gevolg heeft afgelegd binnen de luchtmacht. Die twee dingen bij elkaar worden het uitgangspunt voor de verdere carrière van Kyle.

Is het soms te weinig om als startende copiloot te kunnen beginnen? Misschien moet je dan niet gelijk te hoog willen grijpen en je eisen aanpassen aan de mogelijkheden. Of in ieder geval de functie die je in eerste instantie krijgt, gebruiken om te groeien binnen het bedrijf.
Ik kan mij ook niet voorstellen, dat Kyle er op uit is om per direct als eerste piloot bij Pan Am te beginnen. Hij is net als jij eenentwintig, veelbelovend, dat is waar. Maar hij zal moeten beginnen op de plek die Pan Am dan voor hem vermoedelijk in gedachten heeft.
En dat hij dan uiteindelijk volwaardig piloot wordt, dat zal ongetwijfeld gebeuren, maar is dan gewoon een kwestie van tijd. De bediening van een straaljager is al heel anders dan van een passagierstoestel. Hij zal toch moeten leren, hoe je moet omgaan met dergelijke vliegtuigen.
Had je nog meer falsificaties op het oog?”
“Nou eigenlijk….. Zou je niet een soort van persoonlijke aanbeveling kunnen schrijven voor Kyle?”
“Hahaha.”

“Nee, echt? Wat staat er op je briefje?”
“Wil graag een getuigschrift van de opperbevelhebber van het Amerikaanse leger! Mike jullie zijn zo doorzichtig als glas, tot aan het voorspelbare aan toe. Geeft niets, ik heb ook jullie leeftijd gehad. En zoals eerder gezegd, ik heb dagelijks weet ik hoeveel twintigjarigen aan mijn bureau.
Maar ik blijf er bij, je moet het niet mooier maken dan het is. En Kyle heeft al hele mooie papieren om te laten zien. Hij hoeft Pan Am echt niet nog meer aan te bieden.
Je moet ook verder kijken. Zou het bijvoorbeeld een lange tijd duren, voordat ze bij Pan Am er achter komen dat Kyle feitelijk mijn schoonzoon is? Met alle complicaties van dien en een wellicht wat ongemakkelijk gevoel daar bij, maar goed.
Op dat moment is er altijd iemand bij die vliegmaatschappij die denkt: is dat wel in de haak. Schoonzoon van MacArthur en een aanbevelingsbrief van hier tot Tokyo. Letterlijk. Klopt die aanbeveling eigenlijk wel want zo kan ik het ook. Dit ruikt een beetje naar vals spel. Dat had ik niet gezocht achter die MacArthur.
Aan de andere kant, als ik Kyle juist niets meegeef, hij wordt aangenomen en ze komen er dan achter dat Kyle mijn schoonzoon is. Dan zullen ze het des te meer waarderen dat hij alleen en geheel op eigen kracht is geworden wat hij dan op dat ogenblik ook is geworden, bij Pan Am. Geloof me, die eerlijkheid wordt meer op prijs gesteld dan een aanbevelingsbrief van mij.

Vergeet niet, Hoyt Vandenberg heeft niets gelogen bij het ontslag van Kyle. De waardering is terecht. Kyle heeft gevlogen en de acties in Korea ondernomen die worden genoemd, hij heeft de kwalificaties gehaald zoals bij de interne opleidingen zijn opgegeven. En hij kan ontslag hebben genomen, voordat bekend was dat hij met jou een relatie had. Wens hem maar veel succes met de sollicitatie, ik zal voor hem duimen.
Begrijp ik nu eigenlijk, dat je je moeder hebt gesproken over de inrichting van de bungalow die jullie zouden willen kopen?”
“Ja, ook. Ik moet opbiechten, dat zij niet dacht dat we het huis van je zouden krijgen.”
“Ik heb ook zeker nog geen ja gezegd.”
“En ze bood aan om eventueel samen met jou te kijken of er met wat passen en meten…. er wat aan zou zijn te doen.”

“Dus feitelijk zit ze bij je in het complot.”
“Ik had niet gedacht dat ooit te zullen zeggen maar inderdaad. Bij afwezigheid van Andrew Young wil ze best wel eens met mij, of met ons in dit geval, meedenken. Misschien is ze wel tot inkeer gekomen.”
“Hoe ging het met je moeder, want ik begrijp dat jullie elkaar nu toch hebben gesproken, op mijn aandringen en op die van de psycholoog.”
“Ik dacht dat jullie elkaar uit oogpunt van mijn privacy niet spraken.”
“Het is erg jammer voor je, dat je vader nu net commandant van de Amerikaanse Strijdkrachten is. Maar troost je. Ik hoef niet alles te weten.”
“We hebben elkaar gesproken. Er is oud zeer uitgewisseld. Mijn moeder heeft geprobeerd uit te leggen waarom het uiteindelijk is gegaan zoals het is gegaan. We kennen elkaars standpunten en we kunnen in ieder geval weer door één deur. Dat is te zeggen, als we tenminste een woning hadden om door één deur met elkaar te kunnen. Ze wil dus helpen inrichten.”

“Oké, ik spreek het volgende met je af. Ik neem weer contact op met je moeder. Ik wil van haar ook horen of het huis inderdaad z’n geld waard is ja of nee. Ik wil voor mezelf alle financiële constructies zien die mogelijk zijn. Als je moeder dan helpt met de inrichting, als jullie gaan zorgen voor een eigen financiële bijdrage, is er inderdaad een soort van opzet gemaakt waar ik mij in kan vinden.
Dat zegt nog zeker geen ja of nee. Ik wil eerst weten of het verantwoord is en wat de gevolgen zijn voor mijn financiële draagkracht. In financiële zin gesproken ben ik namelijk voorlopig nog niet klaar met jou. Maar ik ken mijn plichten.”
“Dan zeg ik op voorhand, geheel en al gratis, de woorden die je nooit had gedacht ooit te zullen horen: bedankt, pa.”
“Hoe gaan je eerste gesprekken met Norman eigenlijk? Hij is anders dan Sydney natuurlijk. Maar die opereert nu eenmaal alleen binnen het leger. En daar zijn jij en Kyle natuurlijk uit.”
“Aaaah, en het was net zo leuk. Dan vraag je naar mijn gesprekken met de nieuwe psycholoog! Hij zal je ongetwijfeld al volledig op de hoogte hebben gebracht, daar ben ik niet bang voor. Dus is er nog voor mij iets om aan toe te voegen?”

“Nu ja, het is niet voor niets dat ik Norman voor je heb ingeschakeld. Gelukkig heb je Kyle. Maar je leven is voor de rest volledig overhoop gehaald. Dat ligt natuurlijk helemaal aan mij. Je ervaringen van een jaar aan het front. Andere vader.
Het overlijden van je zus, de onthechting van Andrew in combinatie met de scheiding. ik kan nog wel even doorgaan. Je leven moet feitelijk weer helemaal opnieuw van start gaan. Met voor een deel je verleden nog bij je, maar grotendeels is alles nieuw. Daar komt bij, dat ik wil dat je iets gaat maken van het leven.
En dat betekent, volop er tegen aan met je studie en cum laude afstuderen als chirurg aan de Universiteit van Los Angeles. Norman is er ook om dat hele proces, zeker in eerste instantie, te begeleiden. Je op te vangen waar je valt en te ondersteunen waar nodig.
Je ervaringen in het leger zijn niet mals. Je zult daar nog wel aan terug denken. Laat niet de mindere kanten je achtervolgen. Je hebt slechte oorlogservaringen uit Korea maar bedenk ook: was je niet gegaan, had je ook Kyle nooit meer teruggevonden.
Ik weet heus wel dat je meer voor je kiezen krijgt dan dat je nu nog zal vermoeden. Ook hier spreek ik uit ervaring. En het is niet erg, het is een proces waar veel jonge militairen doorheen moeten. Wat dat betreft ben ik blij dat het niet elke dag oorlog is.”

“Ik heb eigenlijk elke nacht wel dromen over Korea. Niet zulke fijne. Kermende soldaten. Vaak operaties die mislukken. Met veel bloed er om heen. Gelukkig ben ik ’s nachts niet alleen.”
“Ja ik vind het echt heel vervelend voor je, ik had het gehoord. Ik ben blij dat je Norman hebt om mee te praten. Nogmaals, het verschijnsel is niet nieuw. Je moet er even door heen en het is de bedoeling dat het langzaam verdwijnt. Voor nu is het heel vervelend. Maar er zit vrijwel altijd een eind aan. Soms willen nieuwe of leuke gebeurtenissen in je leven wel eens helpen om er weer vrij snel van af te komen. Als je vaker dan één keer per week gebruik wilt maken van Norman of als je echt stuk zit, kun je altijd bij hem terecht.”

“Het is eigenlijk alleen ’s nachts. Overdag heb ik er geen last van.”
“Ja, dat is ook een bekend fenomeen. We moeten er aan werken. Enfin, hou je in ieder geval haaks. Ik bel je van de week over dat huis, ik moet echt de cijfers zien. En daarnaast, zo simpel komen we er met z’n allen niet van af. Het moet voor jou als mijn zoon een zekere veiligheid creëren én de buurt moet daarmee door mijn dienst ook een klein beetje worden gescreend.”
“Er ligt nog een optie voor een week. Hopelijk is dat voldoende. Wij willen het echt héél erg graag hebben.”
“Ja, die indruk had je me al gegeven. Volgens mij klaagde je ooit steen en been, toen jullie in dat hotel zaten in Seoul, dat de salarissen en vergoedingen in het leger geen vetpot waren. Ik kan dat beamen. Daarom hoop ik maar van ganser harte dat jullie piloot en chirurg worden. Dan heb ik er financieel in ieder geval geen omkijken meer naar.”

avatar van musician
Hoofdstuk 33

“Dank allen voor uw komst, wat een belangstellenden! Het lijkt wel of ik een persconferentie ga houden! Ik ben er een beetje door overdonderd maar zoveel welgemeende interesse wordt in ieder geval sowieso op prijs gesteld.
Ik ben op de hoogte gebracht van uw komst. Het is voor iedereen ook goed om te weten dat Mike hier een eigen kamer heeft gekregen, een privékamer, zodat we van hieruit even wat verder met elkaar kunnen praten.
Ik zal mij even voorstellen. Mijn naam is Abraham Vanvelsen, ik ben chirurg en ik ben vanuit het Los Angeles County Hospital, mede op verzoek van de Amerikaanse strijdkrachten tijdelijk als persoonlijk hoofdarts voor Mike aangesteld.
Ik begrijp dat, als ik de kring even langsga, naast mevrouw Young daar ook een nog wat gehavende Kyle zit. Met een gebroken arm en blauwe plekken en al. Maar verder toch weer op de goede weg, Kyle?
MacArthur kon niet zelf aanwezig zijn maar ik begrijp dat namens hem aanwezig is oud commandant Harvey. U bent ook arts had ik begrepen en u was de commandant van Mike in zijn veldhospitaal in Korea? Het is prettig dat u zo snel kon komen. U komt voor enige morele support voor Mike en u onderhoudt de contacten met MacArthur?

Dan bent u vast de psycholoog van Mike? En uw voornaam is Norman, u bent particulier psycholoog, werkt veel met militairen in uw praktijk en u heeft hierdoor ook rechtstreeks banden met het leger en MacArthur, als ik het goed heb begrepen? Juist. Ik ben oprecht blij dat er vanuit het Amerikaanse leger niet wordt onderschat wat zich heeft voorgedaan.
Alle familiebanden van Mike zijn mij inmiddels door zijn moeder uitgelegd. Om wat pijnlijke momenten te voorkomen, en omdat dat mij voor Mike dus niet de beste oplossing lijkt, is niet gekozen voor het ziekenhuis waar Andrew Young de scepter zwaait. Dat lijkt me ook logisch.
Ik zal u even in het kort schetsen, wat er allemaal rond Mike is gebeurd, vanaf twee dagen geleden. Toen zijn hij en Kyle aangevallen door een bende die duidelijk uit was op het in elkaar slaan van twee jonge mannen die meer van elkaar lijken te zijn dan alleen wat vrienden op kroegentocht. Kyle is natuurlijk het levende voorbeeld van hoe zo’n aanvaring uiteindelijk kan aflopen. Maar ik moet zeggen dat hij, in vergelijking met Mike, er nog redelijk van is afgekomen.
Want na de aankomst op het politiebureau heeft Mike daarna natuurlijk nog zwaar te lijden gehad van het aanvullende politiegeweld van het Los Angeles Police Department. Die hier trouwens als bewaking ook op de gang staat.

Er lijkt, laat ik met het goede nieuws na zoveel leed beginnen, geen levensbedreigende situatie te zijn. Alles is stabiel. We hebben te maken met inwendige bloedingen, vooral veroorzaakt door een groot aantal klappen met een wapenstok, een gebroken pols. Geen hersenletsel gelukkig. Op wonderbaarlijke wijze lijkt hij daar niet geraakt. Verder is er sprake van een gescheurde milt.
Uiteraard vele kneuzingen, blauwe plekken en een wat rare snee op zijn linkeronderarm, veroorzaakt door een mes. Vermoedelijk zal die van de bende zijn geweest. Hij wordt momenteel plat gehouden met morfine en is ook niet bij bewustzijn. De pijngrens zal behoorlijk zijn overschreden. De milt is inmiddels verwijderd. U weet, een mens kan leven zonder milt. Maar liever niet natuurlijk.
Wat ik begrepen heb van de LAPD is het volgende. Mike en Kyle zijn in elkaar geslagen door een bende, in Hollywood in de buurt van het oude gebouw van de Windup Bar aan de Melrose Avenue. Niet onbelangrijk om te weten. Van Kyle hebben we begrepen dat Mike het gebouw aan Kyle wilde laten zien, nadat beiden geruime tijd in Korea hebben gebivakkeerd.

Zoals bekend heeft Mike op de woensdagavond bijna twee jaar gewerkt als barman bij deze gelegenheid. De eerste horeca onderneming speciaal bestemd voor homoseksuelen in Los Angeles. In 1950 werd dat eerst gedoogd, in 1951 gaf de wet definitief toestemming voor een legaal bestaan.
Maar de Windup Bar bestaat niet meer. Deze is in 1952 gesloten op last van de gemeente, na een inval van de Los Angeles Police Department in een opdracht die viel onder de Act van Joseph McCarthy . De aanwezigen werden, in het kort, namelijk verdacht van anti-Amerikaanse activiteiten. In verband met een rechtszaak die vorig jaar heeft plaatsgevonden is de zaak dicht gebleven. Die is achter de rug. De uitspraak over een mogelijke herstart moet nog volgen.
Het gebouw is dan ook nog steeds afgesloten en de beide mannen besloten weer te vertrekken. Toen liepen ze dus die bende tegen het lijf. Na een vechtpartij zijn ze uiteindelijk gewond aangetroffen ongeveer op de plek van de oude Windup Bar. Een voorbijganger heeft de politie gealarmeerd. Beter zou het zijn geweest als een ambulance en het ziekenhuis zouden zijn gewaarschuwd.

In plaats van in het ziekenhuis te belanden kwamen Mike en Kyle nu op het hoofdbureau terecht. Ze zijn toen door de politie uit elkaar gehaald en afzonderlijk geïnterviewd. Kyle, je moet het maar zeggen als het niet zo is, had het gevoel dat niet de bende werd gezien als de criminelen en hij en Mike als slachtoffer, maar dat ze door de LAPD zelf werden aangezien als de aanstichters en veroorzakers van het leed.
Dat is natuurlijk de omgekeerde wereld.
Mike heeft het niet getroffen met een officier die hem interviewde. Volgens de verslaglegging van de LAPD wilde of kon Mike nauwelijks ingaan op de vragen die werden gesteld en vroeg hij vooral naar Kyle. Hoe het ging en waar hij was. Waarom ze uit elkaar waren gehaald. Dat hij medische hulp nodig had en waarom hij die niet kreeg.
In de hitte van de hele discussie schijnt Mike iets raaks te hebben gezegd over het persoonlijke leven van de officier, die hij verder natuurlijk niet kende. Iets in de zin van ‘droog staan bij zijn eigen vrouw en een geheim verlangen naar seks met mannen’. Blijkbaar was dat voor de officier teveel van het goede en heeft hij er daarna met de wapenstok op losgeslagen”.

“Ja hoor, discussie tot hij er letterlijk bij neervalt en het laatste woord is weer eens ingezet”.
“Sorry, mevrouw Young?”
“Het laatste woord. Mike is de koning van het laatste woord. Er kan eigenlijk geen discussie of ruzie zijn of Mike heeft altijd nog wel weer het laatste woord. Waarmee hij je bij tijd en wijle inderdaad het bloed onder de nagels vandaan weet te halen, we hebben helaas daar heel wat ervaring mee. Hij is in de omgang met mijn ex-man en mijzelf daarin altijd heel herkenbaar geweest.
Bij discussies of ruzie had hij altijd nog een laatste opmerking of sneer. Hij werd bij ons dan ook altijd het spreekwoordelijke “laatste woord orakel” genoemd. Dan had hij het gevoel dat hij de discussie had gewonnen.”
“Ja, jonge mannen op die leeftijd die opgroeien in een gezin. Velen van ons kennen de ervaring van opgroeiende jonge kinderen tot jonge volwassenen mevrouw Young. En de herinneringen zijn niet allemaal positief!
Hoewel je later ook wel weer wat wilt vergeten! Het hoort natuurlijk, maar gelukkig wisten u en uw ex als medici dat ook, bij de lange weg naar volwassenheid en op eigen benen staan. Ik ben ook wel eens blij dat ze inmiddels de deur uit zijn!

Nadat dus de officier zijn frustraties had botgevierd, of misschien nog wel tijdens zijn acties, zijn collega’s naar binnen gegaan. Ze hebben de officier in bedwang gehouden en gezorgd voor medische hulp en vervoer naar dit ziekenhuis. Ik wist werkelijk niet in eerste instantie wat ik aantrof. Zo gaf Mike behoorlijk wat bloed op.
Ik wil niet overdrijven, maar u mag me wel geloven dat we, met een wisselende ploeg, zo’n beetje vier uur bezig zijn geweest aan het herstel. Nogmaals, gezien het verloop, durf ik inmiddels de hoop uit te spreken dat volledige genezing mogelijk is én dat hij zelfs daarbij weer op z’n oude ik zal lijken. Hij is nog jong.
Maar dat zal wel enige weken vergen, ben ik bang. Dan heb ik het over de fysieke kant van het verhaal, niet het psychische. Daar zal steun worden gevraagd van familie. De psycholoog is natuurlijk al eerder met Mike in gesprek gegaan. Ook over andere zaken.
Er is inmiddels ook contact geweest tussen de legerleiding en de hoofdcommissaris van de LAPD. U weet daarvan meneer Harvey. De deal is gemaakt dat de betreffende officier inmiddels is ontslagen en ook in hechtenis is genomen.

Mogelijkerwijs worden er verdere afspraken gemaakt, mede in verband met de precaire eh…. persoonlijke relaties van Mike met de top van het Amerikaanse leger, laat ik het zo noemen. Zowel de legertop als het hoofd van de LAPD heeft om begrijpelijke redenen geen zin in publiciteit rond hetgeen zich allemaal heeft afgespeeld.
En ik begreep ook dat er door de LAPD speciale toestemming is gegeven voor een inmiddels vrij succesvolle geheime operatie. Speciale eenheden van het leger zochten naar de veroorzakers van alle leed. Ik begrijp ook dat er acht jeugdige mannen in het huis van bewaring zijn opgenomen. Zij worden verdacht van het geweldsdelict.
Zoals gezegd, gezien de eh…… wat bijzondere persoonlijke omstandigheden van Mike, het feit dat er geen ruchtbaarheid is gegeven nog over zijn werkelijke biologische vader, is vooralsnog besloten zaken niet uitvoerig in de publiciteit te brengen en in eerste instantie te werken aan het herstel van Mike. En aan dat van Kyle ook, uiteraard.
Er komt heus nog wel een vervolg, maar alles in overleg met de officier van justitie en gecombineerd met afspraken zonder dat de gang naar de rechtbank wordt gemaakt. Het lijkt mij raadzaam dat te doen als alle partijen daar klaar voor zijn.
Een logisch verzoek aan de aanwezigen die hier zijn: we moeten er op vertrouwen dat u er geen mededelingen over naar buiten zult doen, niet over Mike, zijn familie of zijn medische situatie.”

avatar van musician
Hoofdstuk 34

“Hallo?”
“Hallo? Spreek ik met Mike Young?”
“Nee. U spreekt met Kyle Fleischmann.”
“Ah. Bent u….. de vriend van Mike?”
“Waarom wilt u dat weten?”
“Och ja, wat hoogst onbeleefd van mij. Mijn naam is James Jennings. U heeft vast nog nooit van mij gehoord. Ik ben van het blad One, dat in januari vorig jaar voor het eerst is verschenen. Heeft u het wel eens gelezen?”
“Nee dat niet, ik heb er ook nog nooit van gehoord. Eigenlijk zijn we niet geïnteresseerd in een abonnement op een nieuw tijdschrift”.
“Maar dat vraag ik ook niet van u! Ik bel u omdat ik u beiden graag wil interviewen! One is een maandblad voor eh… mensen als u en ik in en rond Los Angeles en heeft tot doel de emancipatie van onze groep binnen de Amerikaanse samenleving te stimuleren en op te komen tegen alle wetten die ons discrimineren en veroordelen! Kyle, ik heb in de wandelgangen iets gehoord over politiegeweld tegen Mike, praktijken waar we tegen willen opkomen en ons tegen moeten verzetten.

Ik moet u naar waarheid vertellen dat ik Mike al langer ken. Misschien kent hij mij niet van naam. Maar ik was ook lid van de Windup Bar, kan ik tegen u nu wel zeggen, u staat hem dicht genoeg bij, en ik ben in stilte altijd erg gecharmeerd geweest van onze jonge barman! Ik ben blij voor hem, dat hij dat in scene gezette proces niet heeft hoeven meemaken.
Hoewel het met een sisser en een kleine boete is afgelopen. Ik hoorde dat hij weer terug is in Los Angeles, samen dan met jou. En ik ben erg blij voor hem dat hij blijkbaar een belangrijke partner in het leven heeft gevonden! Maar ik hoorde dat hij ook gelijk geconfronteerd is met geweld, ook van de politie. En ook mede daarom wil ik wil jullie graag ontmoeten. Uiteraard alleen met jullie goedvinden.
“Waar haalt u al die zogenaamde informatie vandaan? Welke wandelgangen bedoelt u allemaal? Ik zal sowieso met Mike moeten overleggen. Hij kent u van de Windup Bar? Hoe kan ik zeggen wie u bent, als hij niet uw naam kent maar wel eventueel van gezicht?”
“Zeg maar de man van het driedelige blauwe pak en een rode das!”
“Oké, ik zal overleggen met Mike. Belt u volgende week maar eens terug.”

<

“Ik weet niet of ik het wil. Ik weet niet of ik er aan toe ben. Er mag niets bekend worden over MacArthur. En ik zie er niet uit.”
“Weet je wie het is?”
“Ja, geen onaardige jongen. Nou ja, zeker midden dertig, misschien begin veertig. Maar ja. Dat One is geloof ik een maandblad, tijdschrift, hoe je het wil noemen, speciaal gericht op gelijke rechten voor homo’s. Helemaal geen onsympathieke gedachte. Ik heb ze wel eens over plannen voor een tijdschrift horen praten. Ze brengen artikelen van voor en door de homoseksuele medemens. En daarnaast komen ze tegelijkertijd voor ons op door verslag te doen van rechtszaken tegen de sodomie wetgeving. Al die papieren die we van MacArthur hebben gekregen. Ik heb ze er over horen praten in de Windup Bar.”
“Dus toch opruiing, anti-Amerikaanse propaganda en viespeukerij.”
“Ja, lach er maar om. Weet je, aan de ene kant wil ik er best heel graag aan meedoen. Opkomen voor onze rechten. Onze stem laten horen, rechtszaken. Maar je geeft je veiligheid op. Je wordt bekend. Je wordt belaagd, je wordt in elkaar geslagen en opgepakt door de politie. En daar heb ik net meer dan genoeg van.”

“Ooit moet iemand voor ons opkomen, dat is ook waar. En kunnen wij dan blijven toekijken. Je zou iets anoniems moeten kunnen doen. Een column schrijven of zoiets.”
“Ik breng echt MacArthur in gevaar door er aan mee te doen. Weet je hoe ze dat blad verspreiden? Want het mag niet met de gewone post mee van de Amerikaanse Posterijen. Dan neem je een abonnement op een krant. Die laat je aan je toesturen en dan stopt de redactie van One een exemplaar van hun tijdschrift in die krant. En dan komt het min of meer terecht. Maar soms wordt het ontdekt en sta je er mooi op.”
“We kunnen die man, mr. X zullen we hem maar gaan noemen, gewoon laten komen. Gewoon om eens met iemand anders over “ons soort mannen” te kunnen praten. Maar er wordt niets gepubliceerd, geen interview, al helemaal geen foto’s of namen.”
“Hij mag niet eens ons adres weten. Denk aan de buren, we wonen hier nog maar net!”
“Het blijft te idioot voor woorden. Wat stel je voor?”
“We huren een taxi. Jij gaat mee. Mr. X wordt geblinddoekt. Die blinddoek mag pas weer af als hij in ons huis is.”
“Meen je dat echt?”
“We hoeven helemaal niet onvriendelijk tegen hem te zijn. Alleen voorzichtig. Hij zal het begrijpen. Ik zorg voor een hapje en een drankje.”

<

“Ik vind het echt geweldig dat jullie mij hier ontvangen. Het is wat ongewoon, zo in de avond en dan geblinddoekt opgehaald te worden in een taxi.”
“Je weet hoe het is voor mensen als jij en ik. Het klinkt echt heel akelig als ik dat zo zeg. Maar je begrijpt wat ik bedoel. We moeten heel voorzichtig zijn. Is ons inmiddels ook wel duidelijk geworden.”
“Woon je hier zelf ook in de buurt, Kyle?”
“Nee hoor, ik woon hier ook”.
“Maar twee mannen in één huis…. Dat is toch ondenkbaar? Bij wet verboden, nog maar gezwegen over de gevolgen van het overtreden van de tirannieke sodomiewetten! De zogenaamde misdaad tegen de natuur! Aan jullie huis te zien wonen jullie zelfs nog in een vrij chique buurt. Hebben de buren er geen problemen mee?”
“Wie heeft het over een misdaad tegen de natuur? Maar we hebben op zich wel een goede relatie met iedereen. Dacht ik. We zijn gewoon goede buren. We doen veel hetzelfde als iedereen. We maaien het gras, helpen bij een schutting timmeren en zetten onze vuilnisbak op dezelfde plek. We verstoppen ons niet.

We hebben met iedereen kennis gemaakt en laten zien wat een keurig opgevoede jongelingen wij zijn. We zorgen niet voor overlast. En wat er bij ons in de slaapkamer gebeurd is voor hen onbekend, net zo min als dat wij weten wat er hier in de buurt allemaal in de slaapkamers gebeurd. Het is ook maar net hoe je het verkoopt. De extra stap die wij hebben gezet, is dat ik officieel een woonruimte huur bij Mike. We zijn dus huurder en verhuurder.”
“Nog geen stenen door de ruiten?”
“Nope. Als je de kans krijgt om te tonen dat je net zo bent als iedereen en alleen als alleenstaande door het leven gaat, ook al huur je dan een woonruimte bij een andere alleenstaande, moet je goed met elkaar kunnen omgaan.”
“Jullie hebben zelfs een trouwfoto!”
“Normaal laten we die bij bezoek niet staan maar we vergeten het wel eens weg te halen. Ja, het lijkt een beetje een grap. Voor ons wel erg speciaal. We zijn er ook aan gehecht. Toen we op onze laatste dag op onze missie in Korea waren kregen we, bij wijze van afscheid, een trouwfeest aangeboden van al onze collega’s van het veldhospitaal. Ze kregen uiteindelijk de legerpredikant nog zo ver dat hij voor ons een christelijke bruiloft zou uitspreken.

Wij geloven niet in God maar dat was toch aardig. Hij had, begrepen wij later, eerst geweigerd dus het viel hem niet gemakkelijk. Maar ja, het was de dag dat de vrede was uitgebroken en iedereen was een beetje door het dolle. Er kwam een groot feest en een paar mensen hadden bedacht dat wij er onze trouwdag van konden maken. Mike en ik kregen allebei een zwart pak en andere bijpassende kleren. Mike had de rode stropdas en ik de blauwe. Dat was eigenlijk het enige verschil in kleding.
De legerpredikant had een hele toespraak die er op neer kwam dat alles wat in de bijbel staat over sodomie alleen maar door anderen, wereldlijke mensen is bedacht en uitgevoerd. Heel mooi.
Ze hadden ook nog bedacht, het veldhospitaal op de laatste dag in Novatown om te dopen. Als verrassing. De commandant werd burgemeester en die heeft ons op het stadhuis nog getrouwd. Alle overgebleven drank werd genuttigd. Het was net waar iedereen aan toe was.”
“Maar dat is toch ondenkbaar! Blijkbaar kon er in Korea meer dan hier! Trouwen, het idee alleen al… Op zich zit daar ook al een mooi stuk voor ons blad in! En dan met die foto!”
“Als je het maar uit je hoofd laat! En we kunnen niet meer scheiden omdat het stadje maar één dag bestond. Maar niemand van de collega’s had ook speciaal een hekel aan ons. We hebben goed ons best gedaan. Mike heeft met de artsen van het militaire hospitaal vele Amerikaanse levens gered. Ik heb later wat klussen gedaan. We waren een hecht team. En dan gaan mensen ook anders naar je kijken. Anders dan alleen huisje boompje beestje.”

“En dan kom je terug in de VS en word je in elkaar geslagen. Door een bende en later door de politie”.
“Alleen dan Mike. Hoe weet je dit eigenlijk allemaal? Het is in principe allemaal achter gesloten deuren afgewikkeld. Er zit een geheimhoudingsplicht op. De buren weten niet beter dan dat we een flink auto-ongeluk achter de rug hebben.”
“Tja, dit is een kleine gemeenschap. Ik zal niet ontkennen dat één van de onzen, die het van dichtbij heeft kunnen bekijken, het niet heeft doorgegeven. Dan wordt mijn vraag natuurlijk gelijk: waarom zou het allemaal achter gesloten deuren moeten worden afgewikkeld?”
“Wij hebben geen zin in de publiciteit die het allemaal gaat opleveren. We proberen hier een leven op te bouwen. Mike, ja hij ziet er nu nog niet uit, wil arts worden. Ik ben net aangenomen bij een vliegmaatschappij. Ik kan nu even niet vliegen, ik hoop volgende week weer te mogen beginnen. Ook al ben ik niet hersteld, je wilt niet dat je in je proeftijd wordt ontslagen. De politie heeft intern in moeten grijpen. De bende is opgepakt. De blauwe plekken en gebroken botten krijgen we met welke publiciteit dan ook er toch niet mee terug. Volledig herstel zou aardig zijn. Je weet ook dat we in de krant nog van alles de schuld zullen krijgen. Ze nemen het echt niet voor je op.
Daarom mag je er niets over publiceren. Hoe spijtig het voor je ook is.”

“Maar dan moet ik je toch wat vertellen over de rol van ons blad One. Duizenden mannen en vrouwen die zijn net als jullie en ik. Zij hebben niet de gelukkige omstandigheden als waar jullie nu in leven. Even afgezien natuurlijk van het geweld dat recent tegen jullie is gebruikt.
Maar feitelijk zijn jullie voor hen in deze omstandigheden als dit zo blijft, zoals wonen in een mooi huis, gewone omgang met de buren, goede banen, blijkbaar geen last van de zware gevolgen van de sodomie-wetten die er zijn, een waar ideaal voor de toekomst!
Iedereen moet weten dat het zo ook kan! Menigeen zit in een sociaal isolement. Alleen, natuurlijk. Homoseksuelen houden een bepaalde schijn op. Ze worden achter de ruggen van iedereen om beschimpt, uitgelachen, bespot. Ze moeten altijd op hun hoede voor misdadigers die uit zijn op hun goed en have. Nauwelijks een sociaal leven. Vaak verarmd, als ze niet goed voor zichzelf durven opkomen en worden uitgebuit door een werkgever waar ze niet bij weg durven.
En dan nog gezwegen over alle gelijkgestemden, zoals ik ze altijd noem, die uiteindelijk gewoon getrouwd zijn. Zelfs kinderen hebben en al jaren net doen alsof ze een gelukkig gezin zijn. En dan, met grote risico’s voor eigen leven, proberen om op achteraf plekjes aan hun gerief te komen. Terwijl jullie haast de verpersoonlijking van de Amerikaanse droom zijn!

Ons jonge blad wil, nee moet, in de bres springen voor iedereen die nu een hoogst ongelukkig leven leiden. Omdat dat moet veranderen. De houding van de Amerikaanse bevolking ten opzichte van onze mensen moet veranderen! Wij zijn allemaal kinderen van Amerikaanse ouders, Amerikaanse families.
Ze mogen ons niet laten vallen. En het komt in elke familie voor, daar kun je wel op rekenen. Het leven van een homoseksueel is het eenzaamste dat bestaat. En ik moet jullie zeggen dat het al enorm geholpen heeft dat een blad als One is opgericht en een steun is voor velen. Om te weten dat je niet alleen bent.
Ah, daar is Mike ook! Met koffie! Ik zou je eigenlijk zo graag willen omhelzen nu ik je voor het eerst na zo’n lange tijd weer zie. Ik ben zo’n emotionele gek, dat ik moeite moet doen om mij in te houden, willen jullie dat geloven? Sorry jongens… even mijn zakdoek voor wat traantjes.
Het spijt me dat je een beetje bont en blauw ziet Mike. Dat heb je echt nergens aan verdiend. Alleen maar omdat je bent wie je bent en nog eens het gebouw van de oude Windup Bar wilde bekijken… Waarom doe je dat ook of kon je het gewoon niet missen? Hopelijk heb je niet teveel pijn? Mike zag er altijd onberispelijk uit als barman, Kyle. Ik geloof dat, zelfs met de grootste stromen bier, hij altijd wel zijn pak droog wist te houden.

Ik had het net met Kyle even over ons blad One. Dat dat nu zo’n steun voor velen is geworden. Voor hen, voor mensen die zijn zoals wij. Jullie leven lijkt mij haast een rolmodel. Het staat haast gelijk aan een gezinsleven zonder kinderen. Jullie lijken op die foto haast getrouwd! Dat was voor ons in de Windup Bar niet weggelegd, Mike!
Daar kwamen we bijna allemaal vrij anoniem. Maar we waren dezelfde en we hoefden niet bang te zijn voor elkaar. We waren geen gezin. Maar het was voor velen toch een gelegenheid waar ze naar toe konden, ja zeg maar, vluchten.
Zo hadden we het toch redelijk voor elkaar bij de Windup Bar? Dat was toch een gezellige, gemoedelijke, ongedwongen sfeer.”
“Ja. Maar het leidde helaas ook tot verregaande represailles, tot een politie-inval aan toe, waar niemand beter van wordt. We moesten altijd op onze hoede zijn. Acties tegen individuen. Geweld tegen de club. Wij zouden ons niet hoeven terug te trekken. Ik had in het voorraadhok een raam dat makkelijk open kon. Er mocht ook niks voor staan. Om achter door te kunnen vluchten als het nodig was.
Ik denk eigenlijk dat je je moet afvragen of je wel je eigen clubs moet willen oprichten. Je moet eigenlijk gewoon deel uit kunnen maken van de maatschappij. Omdat ze niet zonder je kunnen en totdat ze ook niet meer zonder je willen. Maar je hebt gelijk. Feitelijk staan we nog maar aan het begin van een heel langzaam proces.

Elke familie, echt niemand uitgezonderd, heeft ongetwijfeld mannen, vrouwen die vallen op de gelijke sekse. Alleen moet ooit nog uitgevonden worden dat ze dat op een gegeven ogenblik normaal kenbaar kunnen maken. En dat iedereen dat accepteert.
Nu zijn er nog gewoon teveel mensen die veel te hysterisch reageren. En voorstander zijn van verregaande maatregelen tegen, zoals zij dat noemen, sodomie. Ik heb het al eerder gezegd. Ik durf er geld onder te verwedden, dat daar ook veel homo’s tussen zitten.”
“En wat is dan de oplossing?”
“Een lobby naar decriminalisering van homo’s. Een lobby tegen de sodomiewetgeving. Met betaalde advocaten. Ze hoeven niet zelf te zijn als wij. Maar ze kunnen wel de wetten bestrijden. Het kan even duren voordat er successen worden geboekt. Dat is dan maar zo.
James. Ik vind het gezellig dat je er bent en blijf vooral nog even zitten. We hebben nog wel wat oude herinneringen op te halen! Maar Kyle en ik voelen ons niet veilig bij een interview in welk blad dan ook. Nog niet. Dat kost ons ons leven hier. Dat kost ons onze baan, studie en relatie met andere mensen. We willen graag in deze buurt blijven wonen. Daar willen we ook graag onder de radar blijven.

Als er ooit weer een Windup Bar komt ben ik wel de eerste om een rondje onder bekenden aan te bieden. Maar ik denk dat heel veel ex-leden niet meer durven komen. Ik durf mij werkelijk niet af te vragen wat er met iedereen is gebeurd. Heb je zelf enig idee?”
“Nee, het is op zich redelijk uitgewaaierd allemaal. De meesten zullen een behoorlijke knauw gekregen hebben. Uiteindelijk is gelukkig bepaald dat alleen de initialen van de leden in de krant mochten….”
“Wat zou er gebeuren bij een hergroepering en een initiatief voor het oprichten van een nieuw soort van Windup Bar. Wie neemt het initiatief.”
“Het is niet gezegd dat de Windup Bar nooit meer terug komt. De oude eigenaresse is er nog niet klaar mee.”
“Het is toch zo, dat die Windup Bar een paar jaar heeft gedraaid zonder dat er echt veel belangstelling was van de politie?”

“Ja. Het is een paar jaar goed gegaan. Ik geloof dat ze het wel best vonden zolang er maar geen overlast werd veroorzaakt. Trouwens, de politie is niet eens onze grootste vijand. Wie ons gevloerd heeft, was uiteindelijk Joseph McCarthy. Onder valse voorwendsels en met valse beschuldigingen.”
“Ik heb ….. sommige mensen in onze omgeving nooit positief horen praten over McCarthy. Aan de praktijken van die man zou eens een einde gemaakt moeten worden.”
“Hij ligt in het parlement de laatste tijd al met enige regelmaat onder vuur.”
“Dat lijkt mij dan een goed voorteken. Laat het parlement haar werk doen. Als McCarthy en zijn bende weg is en de heksenjacht naar iedereen wordt beëindigd. En alles gaat weer een beetje naar normaal. Bel me dan nog eens terug James. Helaas geen interview en foto’s voor nu. Ik zie er trouwens toch niet uit, je wilt me zo toch niet in je blad hebben! Maar wel een belofte dat je in de toekomst terug mag komen. Biertje?”

avatar van musician
Hoofdstuk 35

“Ah buurjongen! Gaat alles inmiddels al weer wat beter? Vind je het goed dat ik even aanbel? Ik kom eens kijken of jullie nog tevreden zijn, nadat jullie zijn komen wonen in onze buurt! Is je huurder er ook? Misschien kunnen we even overleggen. Ik had een klein puntje. Als jullie uiteraard tijd hebben.”
“Maar kom natuurlijk binnen”.
“Ja, het was een mooie dag voor de tuin. Ik zag dat jullie de afgelopen dagen naar vermogen proberen om alles snel een beetje groen te krijgen en ook dat groen een beetje de lucht in! Een tuin is leuk, vraagt veel onderhoud en het duurt vaak langer dan je wilt voor er resultaten van komen. Daarom heb ik vooral struiken in de borders en een groot middenstuk met een terras en een klein zwembad. De tuinman heeft er best zijn handen vol aan.

Het gaat natuurlijk niet zo heel erg snel, werken in de tuin na dat eh….. auto-ongeval.”
“Nee, als je bepaalde ledematen niet of niet goed kunt gebruiken….. maar het is lekker in de tuin en we kunnen er niet meer van maken dan we kunnen. Slepen met grote dingen gaat al helemaal niet. Dus het grote werk wordt gedaan door een tuinman, die we door eh….. de verzekering kunnen laten betalen. En dan doen we zelf wat licht werk dat er overblijft. Een beetje harken, in de aarde wroeten met je handen. En mini-gietertje met water…. Nieuwe plantjes poten in een potje en wat zaadjes in een kasje planten is ook leuk.”
“Gaat het goed met de studie?”
“Ja, het gaat wel. Om bij die planten te blijven, ook een studie duurt vaak langer dan je wilt voor er resultaten zijn. En dan komt zo’n ongeluk er nog eens overheen.”
“Maar ja, je kunt natuurlijk als aankomend chirurg natuurlijk ook niet over één nacht ijs. Je klanten zouden niet graag zien dat je niet zou weten waar het over zou gaan. Is Kyle er niet?”
“Nee, hij moet wachten tot de late vlucht terug is. Hij is toch maar weer richting vliegveld gegaan. Hij is er wat beter aan toe dan ik.”

“Ja, dat avontuurlijke piloten-leven. Heerlijk in de vrije lucht, geen kantoor, je ziet heel erg veel plaatsen en landen.”
“Kyle klaagt nu al dat hij alle vliegvelden inmiddels wel gezien heeft. Hij is natuurlijk nu nog co-piloot en volgt een interne opleiding binnen Pan Am. Ze zetten niet zo maar een tweede straaljagerpiloot op een DC7. Daar moet je voor bijleren, dat kan zelfs nog even duren, hoorde ik van de week van hem. Vliegen met passagiers is weer heel wat anders. En de Verenigde Staten mag hij ook nog niet uit, die intercontinentale vluchten duren voor hem nu nog veel te lang. Met een gebroken arm krijg je een kantoorbaantje en moet je ter plekke studeren. Zijn arm moet hersteld zijn voor hij weer het vliegtuig in mag.
Ik zou hem ook niet al die tijd willen missen op die intercontinentale vluchten. Eh… voor de gezelligheid. Anders is het maar stil! Een baan aan de grond zou ik ook niet erg vinden. Maar ja. Hij schijnt erg goed te kunnen vliegen en vindt het heerlijk in de lucht. Dus. Straks rond een uur of twaalf is hij terug. Als u tegen die tijd denkt: wat hoor ik toch allemaal, dan is het Kyle die thuis wordt gebracht door een taxi.”
“Helemaal niet erg, ik hoor er tenminste niets van. Jullie hebben je tot nu toe als prima nieuwe buurtbewoners gepresenteerd, ik kan niet anders zeggen. Bevalt het jullie ook?”
“Wij hebben echt niets te klagen. Ook niet over de buren! Het is voor ons een geweldige buurt. We richten ons huis steeds beter in.”

“Leuke trouwfoto hebben jullie daar staan!”
“Eh….ja. Het was een aardigheid op de laatste dag in Korea. Toen er een wapenstilstand kwam, de oorlog voorbij was en iedereen feest wilde vieren. Daar hoorde, vond men, een bruiloft bij. Daarom hadden ze dat trouwen voor Kyle en mij bedacht. Omdat we zo goed bevriend zijn. Het zijn lange verhalen uit Korea, mooie verhalen voor iedereen die er bij is geweest en weet waar het over gaat. Het is vaak moeilijk uit te leggen aan mensen van buitenaf.”
“Mike, ik zal het niet te lang voor je maken. Je weet wie ik ben. Voorzitter van de buurtvereniging, de vereniging van eigenaren en ik zit ook, alsof ik tijd teveel heb, in de gemeenteraad van Los Angeles. Voor de democratische partij maar dat wist je natuurlijk ook al.
Ik eh….. heb mij willens en wetens niet in jullie persoonlijke leven verdiept, daar was ook geen enkele aanleiding toe. En jullie zeggen tegen ons, de buren, wat jullie kwijt willen. Dat doet iedereen hier en meer hoeft het ook niet te zijn.

Alleen vanmiddag kwam er een buurvrouw naar mij toe met het volgende. Ze had er lang over nagedacht maar vond uiteindelijk het toch nodig om er over te beginnen. Vorige week kwam Kyle thuis met een taxi waaruit een geblinddoekte man stapte. Hij ging ook geblinddoekt bij jullie naar binnen. Alsof dat nog niet merkwaardig genoeg was, herkende zij de man ook nog eens.
Het gaat over James Jennings. De man die bekend staat als een behoorlijk fanatieke homoactivist. Hij is verbonden aan het blad One en betrokken bij heel wat zaken waarbij de sodomie wetgeving op juridische wijze wordt bestreden. Zij vond dit zo typisch dat ze vond dat er bij mij melding van moest worden gemaakt. Ik heb beloofd het na te gaan.
Voor de goede orde, Mike. Ook ik steun waar mogelijk rechtszaken waarbij de sodomie wetgeving wordt aangepakt. En ik ben er tegelijkertijd ook geen voorstander van om mij met het persoonlijke leven van iedereen te bemoeien. Maar ik hou ook niet van roddel en achterklap. Als je begrijpt waar ik naar toe wil gaan.”
“Ik begrijp het en ik geef u helemaal gelijk. Als u vanuit uw gemeenteraadszetel steun verleent aan betere leef- en woonomstandigheden voor homo’s en als u zich wilt inzetten voor het uit de criminele sfeer halen van homoseksualiteit wil ik u graag helpen met de komende campagne!
Mag ik u eerst dit vertellen. Ik geef toe, we wonen hier ook nog niet zo lang, dat we misschien nog niet erg open zijn geweest richting de buurtbewoners. We komen natuurlijk ook nog maar net kijken en iedereen is wel aardig wat ouder dan wij.

En je hangt niet gelijk al je was over de schutting bij de buren. Hoewel ik moet zeggen dat we blij waren met alle belangstelling na ons ongeval. Maar ik vertrouw u en ik wil u best deelgenoot maken van mijn leven. Als achtergrondinformatie, zonder dat het verder rond hoeft te gaan. Als u bij vragen tenminste iedereen maar gerust kan stellen.
Volgende week komt mijn biologische vader hier op visite….”
“Ik dacht dat dokter Young uw vader was?”
“Hij is mijn stiefvader. Mijn boze stiefvader zou ik inmiddels zeggen maar laat ik het niet ingewikkelder maken dan het al is. Ik ben wel de zoon van mevrouw Young. Zij heeft haar huisartsenpraktijk in Beverly Hills, niet eens zo heel erg ver hier vandaan. Het lijkt haast wel opzet maar dat is niet zo. Als het goed is heeft u haar hier een paar keer gezien. Zij heeft geholpen met het inrichten van onze woning. En ze heeft geholpen toen wij ons na het ongeval weer thuis moesten installeren.
Maar dokter Young is niet mijn vader. Hij heeft mij destijds wel erkend als zodanig en ik draag natuurlijk ook zijn naam. Mijn echte vader is Douglas MacArthur.”
“Ach, dat kunt u toch niet menen?”
“Jawel. En ik zeg het ook tegen u omdat ik vind dat het belangrijk is dat u het weet. MacArthur is weliswaar inderdaad vrijgezel gebleven maar hij heeft ook zijn jonge jaren gehad. Ik ben zijn enig kind. Voor mij geldt de situatie zoals die is: ik kan er niets aan doen wat er is voorgevallen ooit, tussen hem en mijn moeder. Toen was hij nog geen Generaal overigens.

De uiteindelijke kennis dat ik weet wie mijn vader is betekent wel dat ik in het dagelijkse leven niet in zeven sloten tegelijk kan lopen. Of liever mag lopen. Het is allemaal niet echt geheim maar er wordt ook geen publiciteit gezocht. Uit veiligheidsoverwegingen, deels. Maar ook om persoonlijke en privé redenen. Door de situatie te laten zijn zoals het is, hoeven er geen uitgebreide veiligheidsmaatregelen rondom mij te worden genomen. Dat is voor MacArthur goed. Maar ook voor mij.
Als hij komt is het gewoon in burgerkleding en zal hij vermoedelijk lekker in de tuin gaan zitten. Ongetwijfeld zijn er ook beveiligers in de buurt die niemand te zien krijgt. Hij heeft dit huis betaald of eigenlijk voorgeschoten. Zolang ik studeer hoef ik zelf niets te betalen. Mijn huurder Kyle betaalt gewoon maandelijks huur aan MacArthur. Daarmee wordt de afgesloten hypotheek langzaam maar zeker afgelost. En uiteindelijk word ik toch wel eigenaar van dit huis.
Mocht de buurvrouw opnieuw langskomen, dan kunt u tegen haar zeggen dat de oudere man, hij is vierenvijftig, die in mijn tuin zit en een heel bekend voorkomen heeft, mijn vader is. Zonder zijn naam te noemen. Dit huis is er eerder op bekeken of het voldoende veilig voor mij is, als zoon van. En ook de buurt is uiteraard onderzocht. Niets gevonden natuurlijk, anders had ik hier niet gezeten.

Er komen hier meer mensen over de vloer, zoals misschien ongetwijfeld opgemerkt. Op dinsdagochtend is hier altijd een psycholoog van het leger. Voor mij. Voor van alles en nog wat zoals studiebegeleiding, maar met name ook voor…. wat trauma’s die ik heb opgelopen in Korea toen ik daar als medisch assistent werkzaam was. Ik droom ’s nachts van operaties die ik heb gezien. Soms gaan die gepaard met veel bloed en het afzagen van ledematen. Er gaan mensen dood die ik wil redden maar dat lukt mij dan niet.. Het schijnt dat het herleven van oorlogshandelingen bij veel militairen die voor het eerst in een oorlog hebben gevochten voorkomt. De psycholoog praat met mij over deze problemen. Soms gaat het wat beter, soms slechter.
Soms denk ik wel eens dat hij spioneert voor mijn vader en wekelijks zijn rapport uitbrengt. Maar we hebben geen slechte relatie en ik heb verder niets te verbergen en misschien blijft alles wel een privé aangelegenheid. Vaders hoeven nu ook weer niet alles te weten.
Kyle was dus Tweede Piloot op een B29 in Korea en woont hier bij mij in. Grotendeels omdat hij mijn allerbeste vriend is en ik niet zonder hem kan. En deels omdat hij mij ’s nachts als het nodig is kan opvangen als ik last heb van Koreaanse demonen.

Vierentwintig uursbewaking is helemaal niet nodig. Hij kan gewoon naar zijn werk gaan en vliegen als dat weer kan. We sparen voor een auto. Kyle gaat nu elke keer met een taxi heen en weer. Ik ben zeker niet gevaarlijk voor de buurt, voordat daar verhalen over komen. En ik ga, even afgezien van het ongeluk, in principe ook gewoon drie dagen per week naar school.
Mijn grootste problemen zitten met name ook in concentratie. Vandaar dat ik ook op advies van de psycholoog kleine tuindingen doe. Dat ik mij weer leer focussen op kleine dingen. Er aan te beginnen, het bij te houden en het ook weer helemaal leer af te maken. Het klinkt misschien gek maar ik begrijp wel wat er achter zit en ik geloof dat het nog helpt ook. Voor de rest probeer ik thuis te studeren en alles een beetje bij te houden.
Voor de goede orde, ook als ik weer vrij van demonen ben blijft Kyle hier wonen. Dat ligt wel vast.”
“Dat vermoeden had ik al een beetje…. Wat een verhaal en wat een bewogen leven heb je tot nu geleid! Ik leef zeker met jullie mee. Ja ja, het is wel goed dat je me hebt geïnformeerd. Ik moet dan gelijk ook wat opbiechten, nu we hier zitten. Ik heb onschuldig navraag gedaan bij de LAPD over recente “matpartijen”. Als raadslid mag ik dat doen.

Ik geloof dat ik met jullie initialen een heel eind ben gekomen…. Ik was geschokt over het bijbehorende politierapport inzake politiegeweld. Ik kon eerst niet geloven dat het over jullie ging. Als jullie inderdaad in elkaar zijn geslagen, ook door de LAPD, wil ik echt mijn oprechte medeleven en sympathie uitspreken. Als je zou willen dat ik de raad onderzoek laat doen naar het optreden van de LAPD, dan moet je het zeggen.
Dit heeft echt niemand verdiend. En al helemaal niet om die redenen. Van mij mag Kyle hier altijd blijven wonen. Jullie zullen van mij niets horen. En ik denk dat de buurt er grotendeels ook zo over denkt. Mag ik tussen alle regels dan door lezen dat we weinig damesbezoek hoeven te verwachten, behalve dan af en toe je moeder?”
“Dat is toch haast de tweede natuur van een politicus? Het vermogen om goed tussen de regels door te kunnen lezen?”
“Haha. Ja, en ook voor gesprekken geldt hetzelfde. Wij horen wat wij moeten horen ook al wordt er in bewoordingen wel eens iets anders gezegd. Als we maar weten waar het over gaat en wat er wordt bedoeld. En de man met de blinddoek?”

“Ja, dat was een beetje ongelukkig. Hij wilde heel erg graag een interview voor het tijdschrift One en hij wilde ons ook zien. Wij wilden geen interview en wij wilden ook niet dat hij wist waar wij woonden. Dus hij ging akkoord met een blinddoek. Uiteindelijk hebben we ook afgesproken dat er van het hele interview niets zou komen en is hij geblinddoekt weer afgevoerd.”
“Die James Jennings was ook lid van de Windup Bar. De besloten club die is aangepakt onder de Joe McCarthy Act en later is gesloten. Zegt u dat nog iets?”
“Ik heb een psycholoog die aan al mijn demonen werkt.”
“Ik begrijp het. Zou u er zelf niets voor voelen om lid te worden van de democratische partij en de politiek in te gaan? Jong talent?”
“Dat is een mooi voorbeeld van iets dat ik altijd eerst aan mijn vader zou moeten voorleggen. Zoon van Oud Republikein met ferme standpunten Douglas MacArthur én voorheen opgevoed door een andere Republikein, neemt zitting in gemeenteraad van Los Angeles voor de Democratische Partij. Voor de democraten zou het een mooie stunt zijn. Maar wat zegt mijn vader er van?
Ik ben bang dat hij het antwoord al klaar heeft: “eerst je studie. En als je oud en wijs bent geworden, kijk dan nog eens goed rond of je nog steeds lid wilt worden van de Democratische Partij. Zo ja, dan heb ik er niets meer over te zeggen. Wel jammer dat je dan de politiek in gaat, als je net voor veel geld een afgestudeerde chirurg bent geworden.”

Denkt u eigenlijk dat de politiek al klaar is voor mensen als ik? Denkt u dat de Amerikaanse kiezer al klaar is voor mensen als ik? Zou het helpen, als ik bont en blauw geslagen in het parlement zou staan? Of zal ik nog maar even wachten?”
“Je zou inderdaad eerst een beetje gepokt en gemazeld moeten zijn binnen de politiek en binnen de partij. Dat ben ik met je eens. Maar ja, of je bereid zou moeten zijn het risico te willen lopen….”
“Om opgepakt te worden en achter de tralies terecht te komen? Nog een keer in elkaar geslagen? Als u nu eens.. Nee. Als de Democratische partij er nu eens voor zorgt dat we afkomen van de sodomiewetgeving in de Verenigde Staten. Het is mogelijk he? In Europa kennen ze een dergelijke wetgeving niet eens.
De staat houdt zich daar niet bezig met de vraag of je van mannen houdt of van vrouwen. Dat gaat de overheid namelijk niets aan, vinden ze daar. Als u daar nu in slaagt. Dan mag u mij bellen en dan stel ik mij kandidaat. Dan wordt One een vrij te verkrijgen weekblad dat niet meer onder de toonbank hoeft te worden verkocht en dan kan ik mij laten interviewen.”
“Je zou het huurcontract met Kyle kunnen verscheuren en zonder angst onder de mensen kunnen verschijnen.”
Hoe lang denkt u dat het gaat duren, voordat de eerste homoseksuele minister in Amerika gaat worden benoemd? Tien jaar? Twintig? Zeventig? Zullen we het op 2023 houden?”
“Wij leven dan niet meer!”
“Nee. Hoewel. Dan ben ik 91. Het zou nog kunnen.”

avatar van musician
Hoofdstuk 36

“Mike en ik stonden een keer in de tuin. Hij zou toen nog naar kostschool moeten, maar we hadden het nog niet ter sprake gebracht. Het was mooi voorjaarsweer. Mike was vrij van school. Hij was ook op die leeftijd een soort van schattig. Met blonde krullen. Waren we maar nooit over die kostschool begonnen…..
Mike die helpt in de tuin. Ik had er foto’s van moeten maken. Dan had ik nu wat gehad om te koesteren. Mike in het zonlicht die met een grote hark oude bladeren bij elkaar harkt. Het zou die ene keer zo maar eens voor het laatst geweest kunnen zijn.
Een buurmeisje van een jaar ouder, dertien of zoiets, kwam voorbij. Het was nog oorlog in Europa en Japan. Ze had duidelijk gewacht op een moment om met Mike aan te kunnen pappen. Dus ze ging een gesprek aan.
Maar hij was heel onaardig. Kortaf. Ze mocht niet zijn kamer zien waar ze naar zat te hengelen en ze was uiteindelijk ook zo weer weg. Waarom doe je zo onaardig tegen Nancy, vroeg ik. Ze is in je geïnteresseerd en komt duidelijk eens kijken wie je bent geworden.
Je bent een knappe jongen, zo in je tuinkleren en je krullen. Nancy is van een leeftijd dat ze belangstelling krijgt voor het andere geslacht. Nu zijn meisjes daar misschien wel wat eerder in geïnteresseerd dan jongens. Maar dat is geen reden om zo kattig tegen haar te doen. Je eigen zus heeft ook inmiddels een tweede vriendje!

En toen zei Mike “geef mij maar de eerste”. Waar dat toen op sloeg. Ik deed net of ik het niet goed had verstaan en zei “wat zeg je?” maar hij gaf toen “niets” als antwoord. Misschien had ik het toen beter had op moeten pikken maar ik wist werkelijk niet wat ik er mee aan moest.”
“Er wordt wel eens gezegd dat een moeder meestal de eerste is die weet dat haar zoon niet voor nakomelingen zal gaan zorgen. Vaak openbaart zich een meer vrouwelijke kant. Of trekt de zoon bijvoorbeeld vrouwenkleren aan.”
“Ik heb het me zo vaak afgevraagd. Wat u zegt is zo’n cliché in het denken over jongens die anders zijn. Ik denk eigenlijk dat ze heel gewoon een jongen kunnen zijn maar daarnaast heel goed een liefde kunnen opvatten voor een andere jongen of man. Mike deed voor mij gewoon zoon-dingen.
Hij had allemaal jongens speelgoed en speelde met vriendjes ook gewoon jongens spelletjes op straat. Cowboy en indiaan. Of voetballen. Hij was niet geïnteresseerd in de make-up van zijn zus of schoenen met hoge hakken. Toen hij van de kostschool af moest, en ik te horen kreeg wat hij daar allemaal had gedaan, was dat een complete schok. Mijn ex en ik zijn dan allebei arts.
Maar we zagen het gewoon niet. De kenmerken die er door iedereen aan worden opgehangen waren er niet. Hij was gewoon een jongen…. Mijn ex zag aanvankelijk de problemen bij de kostschool als mijn probleem. Natuurlijk.

Maar uiteindelijk hebben we toen geredeneerd dat Mike alles uit de kast had getrokken om maar van die school af te komen. Toen hij terug kwam, eerst naar de Middle School ging, later naar de Beverly Hills High School en Kyle als schoolvriendje kreeg, hadden we ook geen enkele argwaan. We hebben de vriendschap zelfs aangemoedigd.”
“U dacht dat Mike een vriendinnetje zou krijgen, net als dat uw dochter vriendjes kreeg. Maar dat gebeurde niet. Er kwam geen meisje mee naar huis. Wel verscheen Kyle elke dag. Ook in het weekend. Kwam het nooit bij u op dat Mike misschien ook wel degelijk een partner had en dat dat dan Kyle zou zijn? Kyle liep ook al niet erg warm voor een vriendinnetje.”
“Je komt gewoon niet op die gedachte….. Je hoopte toen dat hij vroeger of later met iemand van de andere sekse thuis zou komen. Je denkt dat hij nog jong is en dat het vanzelf wel een keer zal gebeuren. Kyle was een zelfde soort van jongen. Ze deden jongens spellen, stonden op de tennisbaan en bij warm weer gingen ze bij ons in het zwembad.”

“Waren de jongens niet, hoe zal ik het noemen, klitterig? Dat ze veelvuldig aan elkaar zaten?”
“Nee…. Ze hadden wel iets dat ik meer een soort van stoeien zou noemen. Als de één van de ander wat wilde hebben. Een schouderduw of elkaar proberen omver te duwen. Bokkig. Weet u…… hun relatie was naar mijn gevoel er altijd eentje van twee broers. Ik heb dat ook lange tijd zo gezien. Kyle als de broer van Mike. Misschien is dat ook wel niet gezond om zo te denken. Over eigenlijk een wildvreemde, een kind van iemand anders. Ik had Mike ook graag een broer gegund. Maar ja. Ik heb het eerder zo ervaren dat ze broers van elkaar waren dan…….dat ze……. We werden pas met de neus op de feiten gedrukt, toen de moeder van Kyle een boekje open deed over hun relatie en spoorslags naar North Carolina verhuisde.”
“Begreep u het verdriet van Mike?”

“Ja, het was verschrikkelijk! Maar hun relatie werd door de omgeving als zo tegennatuurlijk ervaren. Er zat geen enkele toekomst in. U kent onze sodomie wetten, de onderzoeken van de FBI en de vervolgingen van jongens als hij. Leeftijd maakt niet uit. Geen kans op een baan. Als je volwassen bent gevangenisstraf bij betrapt worden op homoseksuele handelingen. Nergens een plek om mooi te wonen. Daar kun je als moeder ook ’s nachts wakker van liggen, van dat idee”.
“Wat vond u van dat vertrek van Kyle uit Californië? Was u ook zo teleurgesteld als Mike of was u er achteraf wel blij mee?”
“Misschien eerst wel. Vooral als dat zou leiden tot een andere levensstijl en wel gericht op een goede opleiding, een huwelijk, een eigen huis, een auto voor de deur en een goede baan. Maar ja, die ommezwaai zit er bij die jongens natuurlijk niet bij. Dat wist ik natuurlijk ook wel. En hoewel Kyle hem natuurlijk zeer nauw aan het hart lag, zou het ongetwijfeld hebben betekend dat Mike vroeger of later met een andere jongen zou zijn thuisgekomen.

Weet u wat Andrew tegen mij zei, zo’n beetje als laatste voor ik bij hem vertrok bij de scheiding. Hij zei dat het eigenlijk voor iedereen, inclusief Mike, maar beter zou zijn geweest als ik destijds de zwangerschap zou hebben afgebroken. Mijn maag keerde helemaal om. Ik dacht dat ik door de vloer zakte. Ik ben er weken naar van geweest. En opnieuw, als ik denk aan de harteloosheid…”
“Tja. Het is verbittering en onmacht. Het is narcisme ten top. U moet het herkennen. Geen enkel inlevingsvermogen. Niet voor u. En al helemaal niet voor Mike. Alles draait om hem. De zoon is niet van hem maar van nota bene een goede huisvriend. Dat was voor hem al een hele bittere constatering.
Dan blijkt degene die bij hem onder zijn dak woont ook nog eens homoseksueel. Als dat bekend zou worden ziet hij dat ook nog eens als een gevaar voor zijn eigen carrière. Als hij dan ook nog eens de scheiding daaraan koppelt, ontstaan dit soort van gruwelijke opmerkingen.
Ik kan begrijpen dat u er helemaal naar van werd, maar u staat toch ver boven dit soort opmerkingen? Deze reacties werden vooral ook geplaatst om u persoonlijk te treffen. Een stoot onder de gordel. Omdat u deel uitmaakte van de scheiding.

De natuur had bepaald dat Mike een zoon was van u en MacArthur. Dat het in het leven dan niet zo loopt omdat er bijvoorbeeld al een ander huwelijk was, is evident. Daar houdt de natuur geen rekening mee. Dat een vrouw zwanger wordt van een andere man dan van degene met wie ze is getrouwd, is niet voor het eerst in de geschiedenis en het zal ook zeker niet de laatste keer zijn. Als dit een voorbeeld is van hoe uw ex zich opstelde binnen het gezin, kan ik mij voorstellen dat op tijden Mike erg bang voor hem is geweest.
Vooral omdat hij natuurlijk ook nog eens direct op zijn persoonlijke geaardheid werd aangevallen. Iets waarbij we, zeker als medici, toch moeten weten dat homoseksualiteit geen keuze is maar gewoon hoe iemand is geboren. Net zo goed als dat iemand anders natuurlijk hetero is. Mike kan er niets aan doen dat hij zo is.
Wat zegt u zelf in uw praktijk tegen patiënten die moeite hebben met zichzelf en uiteindelijk bekennen te denken dat ze vallen op iemand van hetzelfde geslacht?”

“De instructies zijn duidelijk: doorverwijzen naar de psycholoog. Ontraden seks te hebben met iemand van hetzelfde geslacht. U weet dat deze mensen worden gezien als psychiatrische patiënten. Met andere woorden, dat ze een psychische aandoening hebben. Dat vind ik eigenlijk nooit zo en bij Mike natuurlijk al helemaal niet. Vooral, zoals u ook zegt, omdat ze er niets aan kunnen doen.
Ik weet niet waarom huisartsen psychologische klachten moeten vaststellen bij deze mensen terwijl dit heel vaak niet aan de hand is. Ik weet heus wel wanneer bij een patiënt de psychiatrie om de hoek komt kijken. Dat is bij die mensen helemaal niet het geval. Soms zitten ze met hun homoseksuele gevoelens wel in hun maag, dat is wat anders. Maar gek zijn ze niet.
Wat doet u eigenlijk met doorverwezen patiënten met dergelijke gevoelens? Al dan niet inclusief een relatie met iemand van hetzelfde geslacht?”
“Ik ben het helemaal met uw diagnose eens, begrijpt u mij goed. Het is een delicate situatie, de oplossing of hoe er moet worden gehandeld kan ook per persoon sterk verschillen. Soms is er een oplossing te bedenken als twee mensen van hetzelfde geslacht met elkaar willen samenleven. Een Boston Marriage bij twee vrouwen. Of als Bachelor bij mannen.

In principe worden samenlevende vrouwen of mannen tot een bepaalde hoogte nog wel een beetje geaccepteerd in de samenleving. Het hangt nog een beetje van de buurt af. Het is te doen, als ze zich maar niet als homoseksueel aan de buitenwereld presenteren.
En dan krijg je een oplossing om bij twee mannen net te doen alsof de één van de ander een kamer huurt. En dan ook één kamer als zodanig in te richten. Het is een bekende optie. Mocht de FBI dan eens een keer komen kijken, kunnen ze ze niets maken. Ideaal is het niet en voor veel mannen is een dergelijke luxe bewoning niet weggelegd.
Maar ik heb ook wel families in behandeling, waar ouders smeken om een kind te laten opnemen in een psychiatrische inrichting. Weggehaald uit en tegen de boze buitenwereld.”
“Gaat u daar dan in mee?”
“Om u de waarheid te zeggen: het is niet mijn advies. Maar die ouders zijn bang voor alle reacties richting hun kind. Tegen beter weten in hopen de ouders bij een speciale opname misschien ook nog op een ommekeer. Maar ik heb collega’s die er bij zweren, moet ik toegeven.”
“Stroomstoten om je liefde voor een andere persoon te blokkeren?”

“Dat kun je een kind in de puberleeftijd natuurlijk niet aandoen. Bij pubers wordt altijd eerst gekeken of er niet nog wat anders aan de hand is. Bij adolescenten ligt de liefde voor hetzelfde geslacht eigenlijk wel vast. Dus het hangt al sterk af van de leeftijd. En het hangt er ook van af of ze er aan willen meewerken. De vraag is hoe graag ze er van af willen. Of zijn het juist de ouders die er achteraan zitten. Je hebt bij opname in een psychiatrische instelling ook milde varianten.
Dan wordt geprobeerd door praten en therapie ze van homoseksuele gevoelens af te helpen. Tja, bij hoeveel mensen zal dat succes hebben, vraag je je af. Mevrouw Young, voor sommige mannen, vanaf jonge volwassenheid, is de druk om af te willen komen van hun homoseksualiteit zo groot, dat ze een castratie overwegen.
Weet u tot hoe lang gevangenisstraffen in alle staten wel niet kunnen oplopen als je wordt betrapt op homoseksuele handelingen? De sodomie wetgeving is keihard. Je moet alle moeite doen deze te omzeilen, als je gewoon jezelf wilt zijn als homo en niet jezelf in één of ander hulpverleningstraject wilt laten plaatsen.

Er zijn ook christelijke instellingen die beweren dat ze homoseksuelen kunnen genezen en hebben daar speciale locaties voor ingericht. Dan wordt de angst voor wat er in de bijbel staat over homoseksualiteit zo ingeprent, dat de patiënten aan geen enkele relatie meer durven beginnen.
Er zijn mannen en vrouwen die maar in een huwelijk blijven zitten om de schijn op te houden zodat ze niet worden ontslagen.
Wij zijn niet het gemakkelijkste land ter wereld, als je ziet hoe wij omgaan met onze kinderen in de situatie. Wist u dat in sommige landen in Europa, als voortvloeisel van de Franse Revolutie, homoseksualiteit helemaal niet meer verboden is?
Je weet niet hoe de omgeving er toen mee omging, is weer een tweede. Maar het betekent ook dat ze daar nu veel soepeler mee omgaan. Dat ze in ieder geval niet in de gevangenis belanden of in een psychiatrische inrichting.
Wat we hier in de VS doen is puur ingegeven door emoties en absoluut niet rationeel. We volgen één of ander ideaalbeeld van hoe de samenleving er uit zou moeten zien voor iedereen. Dat ideaalbeeld is al jaren geleden vastgesteld door onze Founding Fathers. Dat komt de bijbel nog eens een keer om de hoek kijken.

Maar wat is een ideaalbeeld, als dat maar voor een bepaald percentage van Amerikanen het er zo uit ziet en de rest wordt buitengesloten? Soms zelfs door wetten wordt vervolgd? Terecht mag je je afvragen of zoiets als seksualiteit wel een zaak van de overheid is.”
“Mike en Kyle hebben zich ook keurig voorgesteld aan de buren, in een groot deel van de wijk. Mike zei dat hij studeerde en Kyle dat hij als leerling piloot bezig was. Dat Mike de eigenaar is van de woning en dat Kyle zijn huurder is. Ik ben wel trots dat ze dit zo keurig hebben gedaan. Mike bleek ook heus goede zakelijke instincten te hebben. Hij heeft alles geregeld met de makelaar, de verkoper en de notaris. MacArthur zorgde natuurlijk voor het geld.
Zij hebben een logeerkamer als de gehuurde ruimte voor Kyle, inderdaad. Ik heb ze nog geholpen met het inrichten van de woning. Het lijkt vooralsnog te worden geaccepteerd door de wijk.”
“Ik moet u heel eerlijk zeggen, dat ik denk dat de acceptatiegraad in een wijk bij twee samenwonende mannen nog weer behoorlijk wat hoger komt te liggen, als we praten over niet onbemiddeld, universitair niveau, goede banen of daarvoor studerend, netjes opgevoed.

Ik moet daarbij zeggen, helaas wordt er zo gedacht, maar ze hebben natuurlijk ook allebei een blanke huid, blonde en donkerblonde haren, zijn best knappe verschijningen. Jong. Misschien dat er best buurvrouwen zullen rond lopen die het eens komen proberen, het lenen van een kopje suiker.”
“Ze komen van een koude kermis thuis, kan ik met mijn ogen dicht voorspellen. Hoewel de jongens zeker een pak suiker zullen aanbieden, als daar werkelijk om wordt gevraagd. Maar daar blijft het bij.
De voorzitter van de wijk en ook gemeenteraadslid kent hun verhaal een beetje en heeft me beloofd, als volwassenen onder elkaar, een oogje in het zeil te houden. Het werd actueel natuurlijk toen de jongens toch behoorlijk zijn afgetuigd. Gelukkig gaat dat nu een stuk beter en lijkt het er op dat alles goed komt. Maar als moeder sta je toch doodsangsten uit.”
“Mevrouw Young, als we het daar toch over hebben en om positief te eindigen. Mag ik u dan wel meegeven dat ik in mijn twintigjarige praktijk als psycholoog nog nooit, maar dan ook nog nooit, een vergelijkbare relatie heb gezien als die van Mike en Kyle? Het lijkt wel alsof ze uit een andere tijd komen in plaats van 1953. Misschien representeren ze wel de toekomst, van over twintig, dertig, veertig jaar.
En weten ze dat zelf nog niet. Hoewel ze nog jong zijn hebben ze al lang een relatie. Ze schamen zich daar helemaal niet voor. Ze hebben geen problemen met zichzelf, met elkaar of homoseksualiteit. Hun enige probleem is de wet en een mogelijk gebrek aan maatschappelijke acceptatie.

Maar juist op dat onderdeel verkeren ze constant in kringen, waar de acceptatiegraad heel hoog ligt. En daardoor doen ze voor niemand onder. Leuke baan, studeren, leuk huis. Bemiddelde ouders.
Ze hebben helemaal niets te maken met de kerk, psychische ondersteuning om ze van hun homoseksualiteit af te helpen, een omgeving met andersom een lage acceptatiegraad of justitie. Ik ken ook echt niemand die homoseksueel is en die zich in dezelfde situatie bevind. Het is echt uniek.
Ik vind het ook echt een eer om het beroepsmatig te mogen bestuderen en de jongens te mogen ondersteunen. En u speelt in hun relatie een steeds belangrijkere rol. Komt u inmiddels vaker bij ze over de vloer? Ik weet natuurlijk ook hoe het is afgelopen met de relatie tussen Kyle en zijn moeder.”
“Voor onze relatie dank ik God op mijn blote knieën dat Mike Kyle heeft teruggevonden. Hij heeft me de hele tussenliggende periode vanaf dat Kyle is vertrokken tot ze elkaar dan weer tegenkwamen enorm kwalijk genomen. Dat zou niet meer goed zijn gekomen als dat niet was gebeurd.
Hij verweet mij dat we hem huisarrest gaven nadat de moeder van Kyle alles had verteld én dat ze voornemens was dat ze ging vertrekken uit Californië. Wij wisten natuurlijk niet dat alle voorbereidingen toen al waren getroffen.

Het moet voor Mike traumatisch geweest zijn dat hij twee dagen later naar Kyle’s huis ging en zag dat het helemaal leeg was. Hij heeft, en dat heeft mij wel veel goed gedaan, erkend dat recent is gebleken dat het huis van Kyle al leeg was toen Kyle’s moeder bij ons langs kwam. Het huisarrest had niets uitgemaakt.
Hij zei dus expliciet dat hij mij dat niet meer kwalijk nam. Daar heb ik later thuis wel een traantje om gelaten. Ik heb de jongens geholpen met het inrichten van hun woning. Dat was best leuk. Ze waren vast ook blij dat ik mijn portemonnee bij me had. Ze zullen het huis langzaam met hun eigen spullen moeten aanvullen. Ze moeten er ook zelf voor werken en sparen.
Ik heb ook nog mijn nieuwe relatie. Die zal ik echt heel voorzichtig moeten laten wennen aan Mike en Kyle. Hij weet dat ik een zoon heb. Een sportieve man, een tennisdocent. U weet hoe er in de professionele sport wordt aangekeken tegen homoseksualiteit. Nee, ik ben nog niet veel bij ze langs geweest als misschien zou moeten. Ik heb mijn praktijk waar ik elke dag wordt verwacht. Ik zit ook nog met die scheiding van Andrew Young.

Ik moet omgaan met de hoogste baas van ons leger. En ik heb het ook nog heel vaak moeilijk met het verlies van Anne. Er wordt van mij vaak maar gedacht dat ik alles makkelijk kan hebben.
Misschien omdat ik huisarts ben en dus alles al gehoord en meegemaakt moet hebben. Maar ik huil nog steeds om haar. Elke dag. Een moeder komt niet over het verlies van haar kind heen. Daarom ben ik ook nog steeds bang voor Mike en Kyle. We moeten eerst maar weer eens met z’n allen tot bedaren komen”.
“U heeft geen gemakkelijk leven. Er is niemand die het verlies van een kind vergeet. Dat kan ook niemand van u vragen. Hoe sterk u ook bent. U mag er rustig elke dag verdriet van hebben. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. Het is haast natuurlijk.
U heeft ook al geen afscheid van haar kunnen nemen. Ik kan mij levendig voorstellen hoe angstig het u maakt rond Mike en Kyle. Het is daaropvolgend misschien een moeilijke vraag. Maar accepteert u nu wie Mike is en kunt u vrede hebben met de relatie tussen Mike en Kyle?”
“Ik leer er mee te leven. Ik besef dat ik er weinig aan kan veranderen. Ik begrijp ook dat ze de wind behoorlijk meehebben, inzake hoe mensen tegen ze aankijken, hoe ze worden geaccepteerd. Maar ik ben nog steeds heel erg bang voor de toekomst”.

“Maar zou u het willen veranderen als u het zou kunnen? Dat is wat anders dan vaststellen dat het een feit is. Of zegt u, nee, ik ben blij voor de jongens. Dat ze zo’n sterke relatie hebben en blijkbaar gelukkig met elkaar zijn. Als zij maar gelukkig zijn dan ben ik het ook.”
“Sinds Mike Kyle heeft teruggevonden ben ik daar wel eerder geneigd toe dat te denken, eerlijk gezegd. Als ze nou maar gewoon overal zouden worden geaccepteerd. Dan was er helemaal niets aan de hand.”

avatar van musician
Hoofdstuk 37

“Ja, ik grijp jou even bij je nekvel! Ook al ben je voor mij een lange slungel en ben je inmiddels een volwassen man. We gaan mijn kantoor na zo’n lange tijd niet stilletjes overslaan en met de studie beginnen! Trouwens, volgens mij heb ik nog een stapeltje boeken voor je liggen die je toch echt nodig hebt bij de komende lessen! Kom je eerst maar eens bij mij melden.”
“Het spijt me mevrouw Greene. Er zit echt geen opzet achter. Ik wilde niet te laat zijn bij mijn eerste les en ik wilde kennis maken met de nieuwe docent.”

“Ik hoop maar niet dat je bang voor me bent geworden! Je weet, ik ben streng maar rechtvaardig. Ik ben ouder dan je moeder maar nog niet zo oud als je grootje. En we spelen hier ook geen verstoppertje. Het doet goed je weer te zien Michael! Ben je nu weer helemaal beter en is alles goed? Wij wisten uiteraard van je uitvallen en de reden waarom je bent weggebleven. Wij hebben ons erge zorgen gemaakt op school over je welzijn. Drie maanden absent is natuurlijk geen korte periode. Je hebt dus in Korea geen schrammetje opgelopen en je was nog niet terug in Los Angeles en je bent zo ernstig in elkaar geslagen dat je herstel maanden heeft geduurd?”
“Ik ben inmiddels grotendeels hersteld mevrouw Greene. Ik begrijp dat de school blijvend is geïnformeerd door de hoofdarts van het County Hospital, dokter Vanvelzen? Ik mag er zelf niet veel van zeggen maar ik hoop hier wel weer met nieuwe frisse moed te kunnen beginnen”.

“De arts die je noemt heeft een hele beschermende houding richting je aangenomen. We hebben overleg gevoerd met hem. Hij adviseerde te wachten met een hernieuwd contact tot aan je volledige herstel. Totdat je jezelf weer hier zou komen melden. En dat mocht pas als je zelf groen licht had gekregen van het County Hospital. Ik vond het wat geheimzinnig, eerlijk gezegd. Ik dacht dat ik wel wat terug zou kunnen vinden in de krant over de brute overval. Maar helemaal niets. Wel las ik vorige week dat er acht bendeleden door de rechtbank zijn veroordeeld voor mishandeling van “M.Y.” en “K.F.” Gaat dat niet over hetzelfde?”
“Er is voor gekozen om de mishandeling uit de krant te houden.”
“Een vreemde keuze! En je was niet alleen dus. Is die K.F. iemand die we ook kennen?”
“Nee, hij is ook iemand uit het leger. Een piloot in opleiding. Om die reden is het uit het nieuws gehouden. Dan konden speciale eenheden uit het leger op zoek naar de mogelijke daders. Ze hebben ze ook gevonden dus. Uiteindelijk”.

“En de locatie waar jullie gewond zijn gevonden was vlak bij de Windup Bar. Een vreemd toeval…. Weet je dat we helaas professor Kimmerich hebben moeten ontslaan? Wegens vermoeden van een perverse stijl van leven. Hij bleek lid van die Windup Bar en is opgepakt na een politie-inval. Vlak voordat je naar Korea ging. Het zijn kringen waarin we ons niet kunnen veroorloven ons te begeven.”
“Ja, dat is wel toevallig. Hoe……. hoe is het nu met hem afgelopen?”
“Hij heeft elders een functie aanvaard. We kunnen dat niet hebben op onze school Mike. Denk aan onze reputatie. Een homoseksuele professor! Een leerling is nog wat anders…
Je rapporten uit Korea waren al die tijd opmerkelijk goed. Je zult ze nog wel tot één verslag moeten verwerken, inclusief de statistische gegevens. Dan wordt je stagejaar hoogstwaarschijnlijk met een A-rating beoordeeld. De tentamens die je hebt afgelegd waren bijna ook allemaal voldoende.
Niet echt briljant maar ik wil in ogenschouw nemen dat je moest leren onder moeilijke omstandigheden. Je hebt een hele goede beoordeling gekregen vanuit het leger van je stage coördinator, ene Jim Harvey.

Hij was zelfs lyrisch over je ontwikkelingen, je inzet, je collegialiteit en nota bene je vermogen om te kunnen improviseren! We hebben uiteraard alles bij elkaar moeten nemen om te beoordelen of het goed genoeg was om door te gaan naar het vierde jaar. Nogmaals de omstandigheden gerekend en het lovende rapport van je commandant hebben je naar het laatste jaar geholpen.”
“Ik zou dat rapport wel eens willen zien. Ik heb erg veel geleerd van die commandant Harvey. En niet alleen over medische zaken.”
“Ik kan mij dat voorstellen, maar stageverslagen van de coördinator blijven voor de leerling geheim. Hij moet zijn mening vrij kunnen geven en waar nodig ook negatieve of opbouwende kritiek geven. Als hij weet dat jij het krijgt te lezen wordt hij geremd in zijn beoordeling. En die hebben wij juist nodig om met de leerling verder te kunnen. Je hoort alleen de conclusies. Maar ik geloof niet dat hij heel erg veel punten van kritiek had, om een klein beetje uit de school te klappen.”

“Het is in een leger niet alleen een administratief baantje met kantoortijden. Je zit vierentwintig uur per dag met elkaar opgescheept. Elke dag. Je groeit dan niet alleen naar elkaar toe maar je krijgt zelfs een soort van emotionele band. Ik weet wat ik zal schrijven in mijn inleiding.”
“Je theoretische kennis zal in het komende jaar dus nog sterk moeten verbeteren. In de praktijk heb je je portie voor even gehad, dat heb ik wel begrepen! Ik vond het erg mooi dat je het einde van de oorlog ook hebt mogen meemaken. Dat je het gevoel hebt meegekregen dat je goed hebt geholpen om vrede te brengen in Korea. Dat nemen ze je niet meer af. Je begint dus nu aan je vierde jaar maar hoogst onfortuinlijk, eerlijk gezegd. Er zal ruimte moeten worden vrijgemaakt om te bekijken hoe je die eerste drie maanden kunt inhalen. Je weet dat ze alleen de allerbesten aannemen op de medische universiteit. Geen leerlingen met gemiddelde resultaten!”

“Het spijt me heel erg. Ik weet dat ik aan de slag moet. Ik zal dubbel zo hard studeren en ik wil graag overleggen, hoe ik gemiste tentamens en ander werk zo snel mogelijk kan inhalen”.
“Ja, we moeten daar een aparte afspraak over maken. Want dat lijkt mij nog maar niet zomaar opgelost. Ik heb hier nog iets anders, Mike. Van de debiteuren afdeling. Ik moet het toch even ter sprake brengen. Begrijp ik nu goed dat je verhuisd bent binnen Los Angeles? Heb je een huis gekocht en woon je niet meer op je vaders landgoed?”
“Ja dat klopt. Het is een heel erg lang verhaal. Vindt u het heel erg als ik het laat bij een bevestiging dat het zo is? Ik moet ook naar de les.”
“Als je bij mij vandaan komt mag je altijd bij je klas naar binnen. Ja, ik begrijp dat het een lang verhaal is. Maar er gebeuren meer rare dingen. Sinds een groot aantal maanden, ook al toen je nog in Korea zat, worden de bedragen voor je studie ook niet meer betaald door je vader. Er is geen achterstand, maar je rekeningen worden nu betaald door een onbekende weldoener. De tegenrekening is van een bank in Hawaii maar degene die heeft betaald blijft onbekend. Bij eventuele controle van de boeken krijgen we daar problemen mee. Dus je financier moet zich openbaren of er moet op een andere wijze worden betaald.

Mike ik wil hier geen geheimen of ander raar gedoe. Het is ook goed als je me hierover in vertrouwen neemt. Als iets goede studieresultaten in de weg staat moet je het me laten weten.”
“Mevrouw Greene. Zal ik u een klein geheimpje vertellen? Alleen tussen u en mij? Zou u geloven dat, tijdens mijn dienst in Korea is gebleken dat niet Andrew Young maar Generaal Douglas MacArthur mijn biologische vader is?”
“Nee”.
“ U weet toch dat MacArthur in Honolulu woont? Waarom zou Andrew Young, als hij mijn vader nog was, gestopt zijn met het betalen van de maandbedragen? Waarom krijgt de school nu betalingen vanuit Hawaii van een man wiens naam niet bekend mag worden? Met wie denkt u, heeft Andrew afspraken gemaakt over mijn stageplaats in Korea?
Waarom denkt u dat hij en mijn moeder zijn gescheiden en waarom ik bij allebei niet meer mag wonen? Zou het te maken kunnen hebben met het feit dat tijdens mijn verblijf in Korea is ontdekt dat Andrew Young niet mijn vader is? En dus dat mijn moeder een scheve schaats heeft gereden? En dat zij dat ook heeft toegegeven? In Korea?

Zou daar mijn adreswijziging mee te maken kunnen hebben? Dat er een huis voor mij is gekocht en betaald door dezelfde weldoener die ook mijn schoolrekeningen betaalt? Mevrouw Greene, ik kan u garanderen dat ik minstens zo geschokt was als u. En ik moet er in de dagelijkse praktijk nog mee leren omgaan ook.
Ja, ik kende Douglas MacArthur. Hij was nota bene een goede jeugdvriend van mijn vader en hij kwam bij ons over de vloer. Maar blijkbaar kon hij het met mijn moeder ook heel erg goed vinden. En daar ben ik dan het resultaat van.
“Maar jongen, gaat het met dit soort ontwikkelingen dan wel goedkomen met je vorderingen hier op school? Je moet je achterstand inhalen en je theoriekennis behoorlijk omhoog brengen. Hoe moet de school omgaan met de zoon van MacArthur in ons midden? Is er beveiliging nodig? Heb je zelf bijzondere hulp nodig?”.
“Ja, ik zal uw hulp dringend nodig hebben. Misschien kan ik u ook niet alles vertellen. Maar dat is dan beter voor u, de school of voor mij. Een aparte beveiliging is niet nodig. Dat ik de zoon van MacArthur ben is niet aan de grote klok gehangen. Ik ben voor u gewoon mijn eigen ik. Met al mijn tekortkomingen!
Maar we begrijpen elkaar heel goed als ik zeg dat ik het komende jaar niet zonder uw hulp en studiebegeleiding kan. En u heeft hiermee dus ook enige inkijk in wat er allemaal ten grondslag kan liggen aan mindere uitslagen.

Ik wil de beste chirurg van de Verenigde Staten worden, had ik u voorgespiegeld toen ik hier op deze school kwam. U zei toen waarom ik dacht dat dat zou gaan gebeuren. Want eigenlijk had ik, na een verschrikkelijk eindexamen jaar, geen punten genoeg om toegelaten te worden. En u zei toen ook dat, gezien de reputatie van mijn ex-vader en de ervaring die ik zou kunnen opdoen in de praktijk van mijn moeder, dat net voldoende was om te kunnen worden aangenomen.
U vond een stage in Korea toen mijn ex-vader dat opperde en tegelijkertijd een donatie aan de school deed, een goed idee. Maar. Was dat uiteindelijk ook zo. Is een oorlogsgebied wel een geschikte plaats voor jonge studenten, die ter plekke moeten leren en assisteren bij operaties van duizenden gewonde leeftijds- en landgenoten? Dat moet allemaal nog gaan blijken. Ik heb al meer bloed gezien in mijn leven dan menig arts in zijn gehele carrière.
Ik zal daar, net als de rest wat ik u noemde, alvast mee moeten leren leven. Dat maakt het leren er niet makkelijker op. Ik krijg ook nog steeds ondersteuning van een psycholoog. Maar ik weet wel één ding. Ik ga nog steeds een betere chirurg worden dan Andrew Young.”

avatar van musician
Hoofdstuk 38

“Ik heb eens zitten nadenken, over de hele gang van zaken. Hoe alles er nu voor staat, wat er de afgelopen twee jaar allemaal is gebeurd. Ik weet het grotendeels, jij kent het hele verhaal. Ik weet wie er allemaal bij is betrokken, wat hun rol nog is en is geweest.
Ik heb een idee ontwikkeld, en niet gelijk tegen het plafond aan vliegen graag, om in ieder geval te proberen zaken wat te normaliseren en niet te laten voortbestaan als een explosief vat.
Ja, er is gebeurd wat er is gebeurd. Ja er is gezegd wat er is gezegd. Maar eens moet het stof ook weer eens neerdalen en zal er nogmaals, en dan meer als volwassen, intelligente wezens, naar moeten worden gekeken.

Jij, je moeder, Andrew, zijn volwassen. Jullie zijn intelligent, van intellectuele huize zelfs. En bij de hele situatie, wat er is gebeurd op die bewuste avond tussen je moeder en MacArthur, wat moet je daar van vinden. Ik met jullie allemaal gesproken.
Wat betreft die avond, daar zit uiteindelijk, is mijn conclusie, geen opzet achter. Geen voorbedachte rade. Het is niet zo dat MacArthur je moeder zwanger wilde maken. Ik vind dat wel een belangrijk onderdeel van een normaliseringsproces. Er is door beiden duidelijk niet nagedacht over de consequenties.
En als je zo jong bent, eind twintig, misschien dertig, laat je je ongetwijfeld meer leiden door je hormonen dan door je verstand. MacArthur heeft dit alles niet willen veroorzaken. Ik geloof ook, uit wat je me hebt verteld, wat ik ook bij hem zelf heb geproefd, dat hij zich oprecht schaamt.
Ik vraag me ook wel eens af: wat zal MacArthur gedacht hebben, toen je negen maanden na zijn avondje met je moeder werd geboren. Zou hij het zelfs misschien niet eens hebben durven vragen aan je moeder? Wat is daar toch gebeurd? Hij is een directe man, laat zich niet het kaas van zijn brood eten. En toch lijkt het er op dat hij hier gewoon niet over durfde te beginnen. Dat kan.
Hij is nog jaren daarna bij jullie op visite gekomen en geen woord daar over. Zal hij elke keer dat hij met je speelde gedacht hebben, is dit niet misschien mijn zoon? En was dat wellicht hetgeen hem elke keer weer naar jullie huis trok?

Daarom zijn z’n acties ook tweeërlei. In de eerste plaats voelt hij zich nu toch verantwoordelijk voor het, alsnog, fatsoenlijk laten opgroeien van een kind dat hij op de wereld heeft gezet. Ten tweede voelt hij zich schuldig voor wat hij een klein gezin, laten we zeggen een gelukkig gezin, je weet niet hoe het had kunnen lopen, heeft aangedaan.
Hij schaamt zich ten opzichte van jou, je moeder en Andrew. Zo is hij ook niet opgevoed. Maar hij heeft wel, eenentwintig jaar na dato, de consequenties aanvaard.
En hij handelt er ook naar. Hij heeft natuurlijk weer contact gehad met je moeder. Ik begrijp ook van je dat ze beiden afspraken hebben gemaakt voor je ondersteuning tijdens je studie. Dat overleg en daarmee bezig zijn met elkaar is gelijk een goede therapie ter verbetering van de verstandhoudingen. Ze zullen beiden hebben moeten slikken bij het hernieuwde contact. Met jou als verbindende factor.
Jij en Kyle hebben een woning van MacArthur gekregen. Hij heeft tegelijkertijd je relatie met Kyle ook geaccepteerd, moeten accepteren eigenlijk. Het is hem ook niet gelijk gemakkelijk gemaakt! Excuses. Maar dat is allemaal niet niks en getuigt in ieder geval van enig fatsoen.
Wat overblijft nog in dit hele verhaal is de volstrekt verstoorde relatie van iedereen met Andrew. Hij heeft hele grove fouten gemaakt vanaf het moment eigenlijk, dat bekend was dat je moeder zwanger was en zij beiden wisten dat het kind niet van hem was. De manier waarop hij dit vervolgens heeft aangepakt is volstrekt verkeerd geweest.

Ik verbaas me ook nog steeds over de wijze hoe hij er mee is omgegaan. Vooral omdat hij zelf een medicus is, in de hoogste graad van het vak. Hij geeft lezingen, doet hele interessante ontdekkingen op medisch gebied die hij dan weer publiceert.
Hij zou anderen in dezelfde situatie volledig kunnen adviseren. En toch, toen het hem zelf is overkomen, heeft hij meer dan twintig jaar niet geweten hoe hij er voor zichzelf en richting zijn kind mee om moest gaan. Dat is toch echt heel intrigerend. En het liep mis en hij had geen idee hoe hij enig corrigerend vermogen bij zichzelf teweeg kon brengen.
Hij had het niet meer fout kunnen doen dan zoals hij het heeft gedaan, geen discussie daarover. Van iedereen uit zijn leven heeft hij ook niemand meer. Je moeder niet, jij niet, MacArthur niet, helaas zelfs je halfzuster Anne niet, zijn enig kind die dan ook nog eens door een noodlottig ongeval is omgekomen. Je moeder kende hij al tijdens hun medicijnen studie.
Ik heb aangemoedigd dat je met je moeder ging praten. Het was onwennig zei je. Je moest haar opzoeken in haar praktijk en ze vond, vanuit haar perspectief, dat je opvoeding relatief nog was meegevallen. In ieder geval op materieel gebied. Voor het geestelijke deel erkende ze alle tekortkomingen en alle gevolgen waar dat allemaal toe heeft geleid.
Ook hier excuses en aanvaarden van verantwoordelijkheden. Ze heeft dus contact met MacArthur over jou. En inmiddels heeft ze je, nadat jullie dat huis kregen van MacArthur, geholpen met inrichten. En ook betaald, neem ik aan.

Ik heb echt zitten wikken en wegen. Maar feitelijk denk ik dat het ook tijd is dat je een keer met Andrew gaat zitten en praten.”
“Wat? De man haat me! En ik haat hem! Weet je wat hij allemaal tegen me heeft gezegd? Hoe hij me dood gewenst heeft? Hoe ik ben gezien als de duivel in het gezin die zijn huwelijk volledig heeft verwoest en alles wat daar bij komt kijken?
We zijn nul komma nul procent familie van elkaar. Hij heeft me onterfd, heeft alle financiële verplichtingen die hij ooit voor mij was aangegaan gestopt. Ik ben niks voor hem, behalve een lastpost die toevallig ook door zijn huis liep en er een kamer had op de eerste verdieping.
Hij heeft Kyle en mij smeerlappen genoemd, gedoemd om te eindigen in de gevangenis of in de goot. Ik begrijp niet hoe je op het idee komt. Wat er in Godsnaam in psychische zin aan enige heling kan worden gedaan.
Ik heb met elke vezel in mijn lijf afscheid van hij-die-niet-mijn-vader-is genomen. Kyle heeft zijn moeder een definitieve afscheidsbrief geschreven en nog “tot nooit meer ziens” gezegd. Zelfs die relatie had ik niet met Andrew.”

“In tegenstelling tot de rest van de namen die ik heb genoemd, heeft Kyle’s moeder opzettelijk een hele kwalijke rol gespeeld richting jullie en dan ook nog met een heel gericht doel voor ogen. Dat vind ik een andere situatie. Kyle had wel een band met haar omdat het zijn biologische moeder is. Met die brief heeft hij die band verbroken.
Zij heeft jullie willens en wetens willen breken en was daar bijna ook in geslaagd. Het sturen van een rouwkaart getuigt mijns inziens zelfs van crimineel gedrag. Qua handelen is het daarom niet vergelijkbaar met hoe Andrew hier in het geheel in staat. Ook al was hij verbaal een bully van een vader.”
“Een fake vader.”
“Mike….. Ik zal je niet met hem in het diepe gooien. Ik zou eerst vooraf met hem praten. Ik ben bij jullie gesprek uiteraard aanwezig. Ik laat jullie niet alleen. Hij zal denk ik inmiddels ook wel hebben ingezien dat zijn gedrag hem uiteindelijk niets heeft opgeleverd.
Het is ook niet de bedoeling, hoewel het altijd mag natuurlijk, dat jullie daarna wekelijks bij elkaar over de vloer komen voor een kopje thee of iets sterkers. Ik weet alleen eigenlijk wel zeker dat het jullie allebei zou helpen als het zou worden uitgepraat. Of dat in ieder geval de standpunten naast elkaar zijn gezet. Dat lukt niet in één keer en dat hoeft ook niet.

Misschien staan jullie nekharen recht overeind als jullie elkaar weer voor het eerst zien. Maar ik denk het eerlijk gezegd niet. Zoals gezegd, jullie zijn beide intelligente mensen. Andrew moet over de drempel heen stappen dat hij jou niet de schuld geeft van al zijn ongeluk.
Dat hij, met terugwerkende kracht, zich realiseert dat een pasgeboren kind binnen zijn gezin er niets aan kan doen dat hij het resultaat is van een liaison tussen zijn beste vriend en zijn vrouw.
Die kennis is dan voor hem een ijskoude douche maar het kind kan er simpelweg niets aan doen. Hij zou zich toen hebben moeten richten op beide geliefden voor één avond en naar een oplossing hebben moeten zoeken. Hij heeft je erkend. Hij werd daardoor, moest hij ook weten, een soort van pleegvader.
Maar hij had zijn frustraties niet moeten richten op de baby. En misschien heeft hij zich later ook wel gerealiseerd dat het jongetje dat langzaam opgroeit in zijn huis, meestal veel sneller dan je denkt, normaal de aandacht van een vader had moeten krijgen.
Andrew had zich er bewust van moeten zijn dat hij zich niet al die tijd had moeten terug trekken of ruzie had moeten maken. Dat het best leuk was geweest als hij eens had geholpen met huiswerk of een spreekbeurt.

Misschien had hij wel het idee dat hij niet meer terug kon in zijn gedrag toen hij zich eenmaal richting jou had gemanifesteerd zoals hij dat heeft gedaan. MacArthur had diepe spijt en duizend excuses. Je moeder heeft al haar fouten en gedrag erkend en heeft ook haar excuses gemaakt.
Daarnaast, je bent geen kind meer. Je laatste veren als kind ben je kwijtgeraakt toen je naar Korea vertrok. Toen Andrew je nog “voor het laatst” een dienst heeft willen bewijzen door zijn “vriend” MacArthur in te schakelen om je voor een stage in Korea te krijgen.
In Korea ben je een volwassen man geworden. Niet alleen wat betreft leeftijd. Je ervaringen mogen in het opgroei proces met recht tropenjaren worden genoemd. Van een kleine boze jongen die daar door z’n vader, ex-vader excuses, is neergezet, heb je meer dan een jaar oorlog meegemaakt, heb je Kyle teruggevonden en heb je moeten leren omgaan met MacArthur die je biologische vader bleek te zijn. Je hebt, terug in Los Angeles, je studie weer opgepakt en hebt met Kyle een eigen huishouden opgezet.
Dus vandaar dat ik zeg: je bent geen kind meer. Een gesprek tussen jou en Andrew gaat nu tussen twee volwassenen. Op een geheel ander niveau. Jullie hebben nu ook niets meer voor elkaar te verbergen, de waarheid is boven tafel gekomen.

Over een paar jaar ben je ook arts, net als je ex-vader. Als jullie dan aan hetzelfde bed staan, in het zelfde ziekenhuis, zijn jullie conclusies, jullie handelen, hetzelfde geworden. Voor zover je over medische ingrepen verder niet nog enige discussies kunt hebben.
Denk je niet dat Andrew ook niet diepe berouw kan hebben over de wijze hoe hij heeft geopereerd? Denk je niet dat hij ook spijt kan hebben over zijn rol, met alles wat hij heeft gezegd en gedaan richting jou en dat hij blij en opgelucht zou zijn, als hij het met jou, al is het een beetje, kan uitpraten? En zou je zelf ook niet beter in je vel zitten als je van hem, na al die jaren, zou horen dat hij het fout heeft gedaan en dat hij je zijn excuses wil aanbieden. Of wil je hem die kans niet geven?”
“Je kent hem helemaal niet. Wat maakt dat je denkt dat hij ook maar enige toenadering zal zoeken, als ik al met hem aan een tafel zou willen zitten. Trouwens, ik vind zijn gedrag behoorlijk onder dezelfde opzet vallen als die geldt voor de moeder van Kyle”.
“Het is de eerste, de enige en misschien ook de laatste mogelijkheid die hem wordt geboden. Ook dat zal hij zich realiseren. MacArthur doet niets richting hem. Je moeder ook zeker niet na de scheiding. En dan bel ik, psycholoog, extern in dienst van het leger. En ik vraag hem om een gesprek.

Daar zit jij in eerste instantie natuurlijk nog niet bij. En dan kan hij mij, onder vier ogen, zijn eigen versie van eenentwintig jaar Mike Young geven. Misschien volgt er nog wel een tweede, derde of vierde gesprek. Ik ga hem vragen, heel direct, waarom hij zich naar jou toe zo gedragen heeft.
Of hij vindt dat hij zich daarmee als een echte vader heeft gedragen. Of dat hij juist ook vindt dat hij de plank volledig heeft misgeslagen. En dan komen we tot een punt dat ik denk dat het heel goed zou zijn dat jullie elkaar zouden ontmoeten. Dan gaat de één links van mijn bureau zitten, de ander rechts. Op ruime afstand. En dan hou ik een inleiding over waarom we die middag bij elkaar zijn.
Dan wordt eerst natuurlijk de vraag of je er voor zou voelen, voor dat gesprek. Wat zou je er van vinden als Andrew zich geroepen zou voelen om excuses voor zijn gedrag aan te bieden?”
“Dat gaat hij niet doen. Je mag het proberen. Maar ook na twintig gesprekken gaat hij niet overstag. Trouwens, je kent zijn mening nog niet over psychologen en de psychiatrie. Die heuvel moet je ook nog nemen. Misschien is hij onder de indruk van het feit dat je van het leger bent.
Ik zou een geweer meenemen, dat brengt hem wellicht ook tot gezondere gedachten. Nee, doe ook maar niet. Ik zou niet zeggen dat je van het leger bent. Je wordt gelijk met MacArthur geassocieerd. Terecht ook en dat maakt dat je tegen een gesloten deur aanloopt.”

“Bedankt voor de tip. Ik moet het uiteindelijk toch proberen. Dus zet je toch maar schrap, uitslag nog onbekend. Maar ik hou je op de hoogte.
Heb je de afgelopen week nog aan je studie kunnen zitten?”
“Ja. Maar je bedoelt of ik nog moest bijkomen van mijn dromen over Korea en of ik mij daarna toch nog kon concentreren. Ja ik ben weer heel wat gewonden tegengekomen. Gelukkig alleen ’s nachts en ik weet dat het maar dromen zijn.
Maar ik word nog steeds klote wakker. Bezweet en angstig. Soms schiet ik wakker met het idee dat ik direct naar de operatiekamer moet omdat er een lading gewonden is aangekomen. Een andere keer denk ik dat een arts me heeft gewekt om te komen assisteren.
Hoe kom ik daar ooit weer van af. Kyle is altijd bezorgd en helpt me wel weer op de been. Meestal met wat te drinken of zoiets. Ik wil niet zo zijn richting Kyle. Hij mag me zo niet kennen. Soms, als hij naar het vliegveld is vertrokken, heb ik een huilbui die ik niet meer kan stoppen. Dan heb ik weer een dag weggegooid.

Weet je. Hij heeft gebombardeerd maar nooit de gewonden gezien. Ik heb nooit in een B29 gevlogen maar heb naar mijn gevoel inmiddels wel alle gewonde Amerikanen in Korea behandeld. En opnieuw. En daarna nog een keer. Ik zie alles visueel weer voorbij komen.
Een ingeklapte long of het geluid van de zaag als er een been wordt afgezet. Wist je dat we een begraafplaats hadden, speciaal voor afgezette armen en benen? Ik kon er niet meer naar toe. Ik durfde die kant van het kamp niet meer op. We deden wat we konden maar uiteindelijk was iedereen gewond.
Ze vertrekken weer als ze nog gewond zijn. Soms met het idee dat het goedkomt. Soms met de wetenschap dat ze de rest van hun leven gewond zullen blijven. Meestal weten ze nog niet hoe lang het duurt voor hun wonden zijn geheeld. En dan heb ik het alleen over hun fysieke verwondingen. En er kan zelden een bedankje van af want volledig hersteld verlieten ze nooit ons veldhospitaal.
Ik weet ook niet of die gesprekken over Andrew wel goed uitpakken voor mijn nachtrust”.
“Misschien krijgt een gesprek juist integendeel een hele heilzame uitwerking. Dat weten we inderdaad nog niet. De oorlog zal langzaam moeten slijten en ik hoop dat deze gesprekken helpen, ook voor de lange termijn. Zo lang is Korea nog niet geleden.

Maar loop je nu ook je achterstanden nog in en worden er goede resultaten gehaald?”
“Wil je een eerlijk of een beleefd antwoord?”
“Als het even kan de waarheid graag.”
“Oké. Het gaat knudde. De achterstand wordt groter. Ik heb drie inhaaltentamens verkloot. En ik zie het niet meer zitten alles in te halen van de eerste drie maanden die ik heb gemist.”
“Je weet wat de mogelijke consequenties zijn. Spreek je nog met je decaan?”
“Ik durf haar niet meer onder ogen te komen. En tegen Kyle durf ik al helemaal niks te zeggen. Binnenkort is hij piloot en ben ik gewoon helemaal niets. Met vooruitzichten op niets en gaat het ook nooit meer wat worden.”
“Je weet ook, zoals aangekondigd, dat ik namens je vader hier ga ingrijpen omdat er ingegrepen moet worden? Ik ga een gesprek aanvragen met je decaan. Heet ze niet Green of zoiets?”

“Het is mevrouw Greene en ze heeft heel wat haar op haar tanden, kan ik alvast zeggen. Wat ga je doen?”
“Ik denk dat ik voor je moet gaan regelen, afspreken met die mevrouw Greene, dat dit voor jou een jaar moet gaan worden om weer tot rust te komen voordat alles weer terug naar normaal is. En dat betekent dat ik gedaan moet krijgen dat bij wijze van hele hoge uitzondering je dit jaar overnieuw mag doen. Gelukkig ben je in augustus jarig en ben je een late leerling. MacArthur heeft er eerder mee ingestemd dat het mag gebeuren.
Vind je dat ik ook nog eens moet gaan praten met Kyle op dit moment? Ik vind wel wat argumenten om met hem even bij te praten.”
“Over mij.”
“Ja, over hem hoeft het niet te gaan, als ik goed ben geïnformeerd.”
“Ik wil liever niet dat je over al mijn zwakheden met Kyle gaat praten. Het is al erg genoeg allemaal. Hij gaat zich nog meer zorgen maken. Ik krijg er alleen maar nog meer huilbuien van. Het wordt een neerwaartse spiraal die ik in ieder geval niet meer kan doorbreken. Hij moet aan mij denken als wie ik was toen hij mij leerde kennen. Niet de kansloze depressieve loser die ik nu ben.”

“Mike, zo moet je niet praten. Het is juist de bedoeling dat je niet in het dal terecht komt dat je jezelf nu zit aan te praten. Het is niet waar wat je zegt en het heeft bovendien geen nut.
Ik zal eerst met die mevrouw Greene praten. Als het lukt om dit jaar over te mogen doen, kun je er ook voor kiezen om dit zelf tegen Kyle te zeggen. Hopelijk kan ik daarmee je duiveltjes voor alvast een deel verjagen. De druk die je nu op je voelt kan grotendeels omlaag. Je moet dan wel het jaar daarna aan de slag. Dat kun je dan gedeeltelijk, naar vermogen, alvast dit jaar voorbereiden. Maar eerst overleg dus met mevrouw Greene.
Heb je nog nagedacht over je relatie met MacArthur en hoe alles open te gooien?”
“Ik weet niet hoeveel ik nog aan kan. Nee. Ik ben er nog niet uit qua naam. Hij wil mij ook nog steeds officieel voorstellen aan z’n broers en zussen, aanhang en bijbehorende neefjes en nichtjes. En z’n oude moeder. Hij geeft me ook ruimte en tijd om aan het idee te wennen. Hij introduceert me als ik er aan toe ben.

Vind je het heel gek dat ik het idee beangstigend vind? Dat ik eigenlijk gewoon niet durf en dan maar voor mezelf volhou dat ik het niet doe omdat ik er geen zin in heb. Ik bedoel, ik ben niet mensenschuw of zoiets. Maar om nu op je eenentwintigste als bastaardzoon door de rest van de familie te worden aangestaard…
Misschien zijn ze best wel aardig. Maar iedereen weet hoe het zit, we hebben elkaar heel weinig te vertellen en dat ik mijn “huurder” meeneem omdat ik er anders helemaal niet naar toe durf, daar moeten die mensen dan ook weer aan wennen.”“Maak er buitenechtelijke zoon van in plaats van bastaardzoon. Dat staat wat vriendelijker.”
“Hoe je het ook noemt. Maar goed, voor mij is dat dan nu familie. Onlosmakelijk. En kun je je voorstellen dat ik ook geen publiciteit wil, als “zoon van”. Die vraag ligt er ook nog om te beantwoorden. Als je eens wist wat er binnen ons veldhospitaal allemaal werd gezegd over MacArthur en de acties van MacArthur die vanuit ons gezichtspunt vooral tot bloedvergieten heeft geleid. Ik deed er ook aan mee, hoewel ik wist dat hij ooit bij ons regelmatig over de vloer is gekomen.”
“Denk je niet dat de artsen de tragedie er ook niet van inzien? Je had er hoofdzakelijk te maken met intelligente mensen, Mike. Trouwens, is MacArthur niet manhaftig naar het veldhospitaal gekomen op de dag na het staakt-het-vuren?

Is hij niet voor jou tussen iedereen in gaan zitten om aanwezig te zijn bij jullie bevrijdingsfeest en met name de illegale en onwettige maar toch erg leuke trouwpartij van jou en Kyle? Daar stak hij opnieuw zijn nek voor je uit, alle mogelijke consequenties voor lief nemend.
Hij zal nauwelijks hebben afgeweten van de immense frustraties van de medische artsen en in de veronderstelling zijn geweest dat de VN met hem het hoogst haalbare heeft bereikt in de hele oorlog tegen de Noord-Koreanen en de Chinezen. Maar zijn stap om te komen, de champagne die hij voor de feestdag had meegenomen en zijn omgang met iedereen, zal toch de vele meningen over MacArthur veel milder hebben doen stemmen?”
Ik zie je volgende week, zelfde tijd en plaats.”

avatar van musician
Hoofdstuk 39

“Wat een intrigerend beroep heeft u!”
“Ja, vindt u?”
“Dat is één van de redenen dat ik gelijk heb ingestemd met een onderhoud met elkaar. U bent dus psycholoog, in dienst van het leger, u valt direct onder Generaal MacArthur en behartigt zelfs de persoonlijke belangen van mijn pupil Michael.”
“Zo ongeveer kunt u het wel stellen.”
“Ik moet u zeggen, dat ik Mike niet geloofde, toen hij mij, min of meer terloops, informeerde dat MacArthur zijn werkelijke biologische vader is. U kunt zich indenken dat het volstrekt onvoorstelbaar wordt geacht, dat zoiets zou kunnen. Natuurlijk, MacArthur is vrijgezel.
Maar je zou verwachten, dat hij het voorbeeld van de natie moet zijn en daarmee een onberispelijke levenswandel zou laten zien, getrouwd of vrijgezel. Nu komt dan mooi aan het licht dat hij niet zo onschuldig blijkt als dat de functie feitelijk van hem vereist.”
“Mevrouw Greene, ik denk toch echt dat voor eigenlijk iedereen wel geldt dat er niets menselijks vreemd is aan een persoon. Ook MacArthur is een mens van vlees en bloed. Ook MacArthur is jong geweest en ook MacArthur heeft, net als iedere andere man, zijn hormonen meegekregen.

De vraag is of hij niet wat beter op had moeten passen, dat is wat anders. In zijn jonge jaren, toen Mike werd geboren, had hij natuurlijk ook nog niet de positie binnen het Amerikaanse leger die hij nu heeft.
U moet ook niet denken, dat MacArthur niet is begaan met het leven van Mike en dat hij zich niet een beetje schaamt voor hetgeen er is gebeurd. Als dat tussen ons kan blijven. Het is jammer voor MacArthur dat niet vanaf de geboorte van Mike bekend was dat hij de biologische vader was en dat hij al vanaf dag één ook een beetje op Mike had kunnen letten. En hem had kunnen helpen opvoeden.”
“Vindt u, aangaande Mike, dat het daar een beetje aan heeft ontbroken?”
“Ik mag weinig zeggen over de opvoeding in het verleden van Mike, behalve dat het allemaal niet van een leien dakje ging op het persoonlijke vlak, als ik mij voorzichtig mag uitdrukken. Ik heb het wel redelijk in kaart allemaal. En zaken ontwikkelen zich nu eenmaal, zoals ze gaan. Ik probeer voor Mike, namens MacArthur, bij te houden hoe onder andere zijn studieresultaten zich ontwikkelen.”
“Maar u levert ook psychische bijstand. Dus er is vanuit Mike ook een noodzakelijke reden om langdurig onder psychische begeleiding te staan. Wij bieden geen gemakkelijke opleiding. En iedereen is bij ons gelijk. Denkt u, dat er optimaal kan worden gepresteerd als een pupil dagelijks onder toezicht moet staan van een psycholoog?”

“Het is geen ideale situatie, daar geef ik u gelijk in. Maar dagelijks toezicht is ook wel wat teveel ingeschat. Gezien wat Mike allemaal gezien en gedaan heeft in Korea, in combinatie met wat hij nog meer allemaal meetorst op zijn rug, is enige psychische ondersteuning niet zo gek.”
“Maar als er problemen moeten worden besproken op school, komt niet Mike zelf naar mij toe maar wel zijn psycholoog.”
“Ja, dat klopt. Dat heeft grotendeels ook te maken met het toch hoge stress gehalte van een gesprek waar hij liever niet aan begint. Vooral omdat hij de uitslag van het gesprek vreest en dan daarna niet meer weet hoe het verder moet. Er is wel enige noodzaak om bij Mike wat druk van de ketel te halen.”
“Vertelt u mij eens, denkt u dat Mike homoseksueel is?”
“Vindt u dat een psycholoog daarover een antwoord, positief of negatief, mag geven? Ook ik ben een arts, ook al ben ik dan de kant van de psychiatrie op gegaan, met een zwijgplicht over bepaalde aspecten in het leven. Ik laat in ons gesprek problemen weg die niet van invloed zijn op de studieresultaten van Mike. Ik denk dat dit er één van is.”

“Als u wilt, dat wij op deze school Mike volledig blijven ondersteunen, en u gaat mij vragen om een gunst, zullen de kaarten volledig op tafel moeten liggen. Wij moeten ook op deze school de leerlingen, die door hun ouders aan onze zorg zijn toevertrouwd, beschermen.
Wij kunnen ons geen schandalen veroorloven. Dat wil nog niet per se zeggen, dat homoseksuele leerlingen niet welkom zouden zijn. Maar als wij deze kennis vooraf in huis hebben, kunnen we de zaken wel beter beoordelen en, indien nodig, gepast ingrijpen of sturen.
Dit is overigens één van de redenen, waarom ik Mike tot één van mijn eigen leerlingen heb gemaakt. Ik heb wel mijn vermoedens gekregen in de loop van de jaren. Maar hij is heel erg zwijgzaam op dat gebied.”
“Vindt u dat gek, in onze huidige maatschappij? Zoals u het schetst, kan ik mij uw vraag wel voorstellen. Maar ik ben niet de persoon aan wie u dat mag vragen. En ik stel u dan ook voor, dat u dit gewoon rechtstreeks aan hem zelf vraagt. Hij is niet gek en verder mans genoeg om u van het antwoord te voorzien.
Hij is ook niet bang over het onderwerp te spreken, als u laat blijken over mededogen te beschikken. U merkt terecht op dat u de leerlingen van de school moet beschermen. Dat geldt, neem ik aan, dan uiteraard ook voor Mike.

Dit gesprek mevrouw Greene, is deels een kennismakingsgesprek. Wij hadden elkaar nog niet eerder gesproken maar wij streven, heel nadrukkelijk, wel hetzelfde na. U laat doorschemeren dat u weet dat ik u om een soort gunst kom vragen en ik wil graag, met u en in goede harmonie, voor Mike oplossingsgericht werken.
Het is niet niks, om op je twintigste te moeten horen dat je de enige zoon bent van een populaire Amerikaanse Commandant der Strijdkrachten. En dan ook nog eens als gevolg van, laten we het zo noemen, een ongelukje.
Generaal MacArthur is er alles aan gelegen om, bij zijn verantwoordelijkheden die hij is aangegaan na de ontdekking dat Mike zijn zoon is, Mike met vlag en wimpel succesvol te laten slagen in het leven. Mike is MacArthur ’s enige kind wel te verstaan. En de Generaal heeft hem dus niet vanaf het begin de vaderlijke liefde kunnen geven die je als vader normaal had willen geven.
En hoewel beiden moeten leren omgaan met de nieuwe situatie, mag ik geloof ik wel stellen dat ze steeds dichter richting elkaar groeien. MacArthur heeft alle financiële verplichtingen van Andrew Young overgenomen. Heeft zelfs Mike van een eigen woning voorzien vanwege de problemen die ontstonden met de moeder en de niet biologische vader van Mike.”

“Woont hij daar dan met de jongen die ik K.F. zal noemen? De afkorting zoals die in de krant stond?”
“Laat ik u er dan dit van zeggen. Die jongen, Kyle is zijn naam, een leeftijdsgenoot, is verreweg Mike’s grootste steun en toeverlaat op dit moment. En de grootste inspirator ook voor Mike om door te gaan met zijn studie. Ik zou hem dan ook zeker in ere houden. Als u Mike weer spreekt, zou u voorzichtig naar hem kunnen informeren. Ik wed er alles om, dat hij helemaal opfleurt, bij de belangstelling alleen al.
Mevrouw Greene, ik ga u niet vragen ijzer met handen te breken. Ik ga u ook niet vragen Mike anders te behandelen dan andere leerlingen. Ik ga eigenlijk niet eens vragen om bijzondere gunsten.
Mike weet namelijk heel goed wat er van hem op deze school wordt verwacht. Mike weet wat hij allemaal moet doen. En hij weet ook dat niets uit de lesprogramma’s voor hem kan komen te vervallen.
U en ik spreken niet voor niets onder vier ogen met elkaar. En ik moet u op vertrouwelijke basis informeren dat Mike wel wat beschadigd is teruggekomen uit zijn stageperiode in het leger. Niet beschadigd in de zin van fysiek gewond geraakt.
Maar wel, dat de verschrikkingen van de oorlog voor een deel nog in zijn hoofd zijn blijven zitten. Dat uit zich vooral ’s nachts, soms met angsten waardoor hij niet durft te gaan slapen, soms ook door nachtmerrie achtige situaties waarin alles weer voorbij komt.

Ik zal niet zeggen dat hij daar niet meer overheen gaat komen. Hij is jong en kan zich vermoedelijk geestelijk weer helemaal herstellen. Het is een proces waar veel jonge militairen in oorlogstijd mee te maken krijgen. Ik zie vooruitgang. Het vergt alleen wat tijd.
Tijd die hij in het huidige schooljaar niet meer heeft. Zijn gedachten gaan nu nog teveel terug naar Korea. Hij heeft teveel gewonden gezien. Hij heeft ze horen kermen, is deelgenoot geweest van moeilijke medische beslissingen, heeft de gewonde militairen gesproken en geprobeerd ze een hart onder de riem te steken en hij heeft ze verminkt naar huis zien gaan.
Uiteraard heeft hij waar zijn inzet werd vereist volledige medische ondersteuning verleend. Hij stond als assistent rechtstreeks onder de hoofdchirurg van het militair veldhospitaal en was onvermijdelijk bij heel veel leed betrokken. Wat betreft zijn steun aan onze jongens, kunt u werkelijk trots op hem zijn.
Ik heb in de verslagen niet anders dan lovende verhalen over hem gelezen, u kunt ze desgewenst met professionele blik inzien. Ik zal zorgen dat u een kopie krijgt. De keerzijde van de medaille is wel, dat een deel van die vervlogen beelden weer bij hem komen spoken. Het leidt bij Mike in de praktijk tot ernstig concentratieverlies en perioden dat hij zijn schoolwerk niet aan kan.”
“Wilt u zeggen dat hij leidt aan een oorlogstrauma?”

“Ik ben bang, als u het mij eerlijk vraagt, dat er vrij lichtzinnig is omgegaan met de vraag of een stagiair van negentien, zonder enige militaire ervaring, het aankan om maandenlang getuige te zijn van een afmattende oorlog met alle ins en outs.
Een stage waarbij hij dagelijks geconfronteerd werd met alle denkbare rampen, verwoestingen en verwondingen als gevolg van de oorlog. De persoonlijke drama’s die er zich afspelen rond een gewonde militair. Uitsluitend ervaringen die feitelijk alleen aan een front thuishoren. Die tegelijkertijd al heel erg veel vragen van gespecialiseerd en ervaren militair personeel.
Gaat Mike dit allemaal verwerken. Dat laatste zullen we pas later weten. In het leger is daar opvang voor. Mike staat daar voor nu hoofdzakelijk alleen in, met Kyle thuis, een paar naasten zoals zijn moeder en MacArthur, met mij dan als begeleider en u als ondersteunend decaan.
U kunt zich ongetwijfeld voorstellen dat MacArthur, die wel wat gewend is, verontrust is en bovenop de ontwikkelingen blijft zitten. Hij leeft met elke Amerikaanse soldaat mee en elke gewonde is er één teveel. Dat geldt daarom dus ook zeker als het zijn eigen vlees en bloed betreft.
Ik moet tot de constatering komen, dat Mike momenteel in ieder geval onvoldoende in staat is om een en ander achter zich te laten. Of er daadwerkelijk sprake is van een oorlogstrauma is niet te overzien. Dat gaat over een veel langere periode, kan ook verdwijnen en weer terugkomen. Dat lijkt mij, gezien andere complicaties die bij een oorlogstrauma horen, veel te voorbarig om te concluderen.

Echter, de druk om dit jaar extreem te presteren op het gebied van studie, waarbij ook nog een inhaalprogramma van kracht is, helpt niet echt om een en ander goed te doorstaan. U kunt zich daar ongetwijfeld een voorstelling bij maken. Ik moet u dan ook vragen om in deze extreme situatie akkoord te gaan met een verlenging van zijn vierde jaar op uw school.
Hij is een buitengewoon goede leerling. Heeft op de high school hoge punten gehaald. Juist omdat hij zo goed kan leren. In feite verliest hij daarmee een jaar. Doordat hij zo gunstig jarig is, valt die schade in tijd uiteindelijk mee. Hij is dan nog steeds van dezelfde leeftijdsgroep als andere studiegenoten.”
“U vraagt iets, dat feitelijk niet kan en niet mag op deze school. Alleen de beste leerlingen mogen uiteindelijk door naar de studie medicijnen.”
“Mike is één van de beste leerlingen, dat weet u ook. De toewijding van u en de school is van bijzondere klasse te noemen, zonder meer. Ik vraag u in het geval van Mike alleen om begrip en clementie. En barmhartigheid. Het is niet mis te verstaan, wat Mike uiteindelijk voor de school en zijn studie heeft bereikt in extreem moeilijke omstandigheden.
U heeft ook gezien welke indrukwekkende rapportage er van zijn hand uit Korea is verschenen. Het zou hem vermoedelijk breken, als uw keuze zou zijn dat hij aan het einde van het jaar van school zou moeten worden verwijderd.”

“Het is niet alleen aan mij om hierover te beslissen. Uw standpunt is mij volledig duidelijk. Maar zulke extreme uitzonderingsgevallen horen te worden toegelicht en besproken bij onze directie. Ik kan daar een rol in spelen. Bovenal wil ik Mike zelf ook eerst spreken.
Het zou mij oprecht spijten, als hij de dupe zou worden van de gevolgen van een stage die via onze school is uitgezet. Hij heeft dus mijn sympathie. Ik heb dus ook goed begrepen, dat de heer MacArthur het vierde schooljaar van Mike nogmaals zal vergoeden en daarbij tegelijkertijd een extra bijdrage aan het schoolfonds zal doen?”
“Ik denk zomaar dat u het heel erg goed zou kunnen vinden met Generaal MacArthur. Ik zal zorgen dat Mike een afspraak met u zal maken voor het vervolg van zijn studie.”

avatar van musician
Hoofdstuk 40

“U moet dit gesprek anders zien, meer als een vertrouwelijk gesprek, waarbij het oprecht mijn bedoeling is uw onschuld aan te tonen. Dat is een andere functie bij de politie dan iemand die zoekt naar bewijs van een misdrijf of u verhoort als verdachte. U bent ook geen verdachte, u bent niet eens gearresteerd”.
“Dus vandaar de foto’s en de vingerafdrukken”.
“Ja, dat blijft helaas een lastige verplichting. Maar goed als u niets te vrezen heeft en u bent weer vrij, wordt het hele dossier weer gesloten.
U bent dus Mike Young, geboren 26 augustus 1932…”
“Het jaar voordat de Nazi’s aan de macht kwamen in Duitsland…”
“Wat zegt u?”
“Nee niets. Ik reageer alleen maar een beetje impulsief”.
“…..Te Los Angeles en u bent nog steeds ingezetene van deze stad. Bevalt de wijk u waar u woont?”
“Ja hoor.”

“Het feit is dus dat uw vader, of wilt u liever dat ik stiefvader zeg, onder verdachte omstandigheden op zijn landgoed dood is aangetroffen. Er kan van alles zijn gebeurd. De eerste tekenen inzake motief wijzen richting u vanwege vooral uw belangen. Dat zegt natuurlijk helemaal niet dat u het heeft gedaan. Maar de situatie vereist nu eenmaal dat er een grondig onderzoek wordt verricht.
“Wat zijn mijn belangen dan om hem dood te willen hebben? Ik haatte hem wel maar hij heeft eerder al zijn verplichtingen aan mij gestopt, hij heeft mij onterfd en tenslotte is hij uiteindelijk helemaal niet mijn vader. Ik ben daar al eerder het huis voor uitgezet, ik kom daar ook niet meer, mijn moeder woont daar ook niet meer na de scheiding. Ik denk dat ik hem langer dan een jaar niet meer heb gezien”.
“Ja, u zegt dat. Feitelijk is het echter onjuist. De advocaat van de man die wettelijk gezien uw vader was erkent dat uw vader, via die advocaat, inderdaad betalingen voor onder andere uw studie en tegemoetkoming in uw kosten, heeft stopgezet. Het klopt dat u bent aangezegd dat u de ouderlijke woning niet meer mag betreden en uw spullen zijn ook in tijdelijke bewaring gegeven. U heeft deze naar ik meen inmiddels weer in uw bezit?”

“Ja, ik heb nadat ik een eigen woning kreeg ze weer uit de opslag gehaald.”
“Verder is aangekondigd dat de procedure zou worden opgestart om u te onterven. Maar hoewel dat in de steigers is gezet en het ook een stellig voornemen had, heeft de procedurele scheiding van je moeder zoveel tijd en administratieve rompslomp in beslag genomen dat de advocaat en je vader niet zijn toegekomen aan het afronden van jouw onterving.
“En dus?”
“Je bent een intelligente jonge man, daarom zitten we hier ook. Je vader heeft je ooit als zijn wettig kind aangegeven bij de burgerlijke stand. Ongeacht wat er daarna gebeurt blijf je zijn kind. Hij kan ooit beslissen om je te onterven, dat is wat anders. Maar dat proces is dus niet afgerond.
En daarom ben je, na het overlijden van je zus en de scheiding van je moeder, nu enig en volledig erfgenaam van je vaders landgoed en alles wat hij verder nog heeft nagelaten aan gelden enzovoorts.
Alles is voor jou. Dat niet alleen. Het opent ook de poort naar de omvangrijke erfenis van je grootmoeder als zij komt te overlijden. Om dit eventueel te voorkomen zal zij nu zelf een procedure tot onterving richting jou in gang moeten zetten. Als zij zich dat realiseert.

Aangezien de procedure je te onterven door de advocaat van je vader wel ooit was aangekondigd maar uiteindelijk niet is uitgevoerd, maakt je dat nu verdachte nummer één. Want zijn dood nu komt je, alles bekeken, erg goed uit. Dat maakt nog steeds dat ik denk dat je het niet hebt gedaan.
Maar ik moet qua informatie alles uit de kast halen om een overtuigend verhaal te hebben om je van de lijst te krijgen. Vandaar dit gesprek. Misschien volgen er meer. Je bent sinds een half jaar weer in Los Angeles. Daarvoor zat je een jaar in Korea. Tot de vrede zo’n beetje werd getekend. Wat deed je daar?”
“Mijn hele geschiedenis ligt al op straat. En elke keer moet ik er opnieuw over beginnen. Ik probeer een eigen leven op te bouwen. Maar het lijkt er op dat niemand mij iets wil gunnen of wat dan ook. Het trekt een enorm diep emotioneel spoor ook. En ik lijk geen adem te kunnen halen en toch elke keer weer onder water gedrukt te worden. Moet ik nu weer alles aan de politie vertellen? Het leger heeft dozijnen dossiers van mij liggen”.

“Dat geloof ik direct. Alleen gaan ze die dossiers niet met ons delen. Dus ik moet alles weer aan je vragen. Zoals wat je deed in Korea.”
“Ik verdedigde er de Stars and Stripes. Ik was voor mijn studie daar aanwezig als medisch assistent. Aan het front ben ik tegen de hoogte- en dieptepunten van mijn leven aangelopen. Mijn vertrek naar Korea had alles te maken met jullie bezopen actie van de inval in de Windup Bar, begin ‘52.
Mijn arrestatie leidde er toe dat er een streep werd gezet door de stage die ik zou volgen. Een veroordeling zou betekenen dat ik wel kon stoppen met mijn studie. Mijn ex-vader kwam toen op het ludieke idee mij naar Korea te sturen voor een stage. Daar hadden ze ook medische mensen nodig en ik was dan gelijk uit de klauwen van justitie. En dat allemaal door zo’n idioot als Joseph McCarthy.”
“U was heel jong toen u daar naar toe ging, negentien of zoiets nog. U was een hele vroege leerling. Zesentwintig augustus. Dus u was altijd al de jongste in de klas. U had daar geen andere collega medicus die zo jong was als u. Misschien dan enkele zusters van het verplegend personeel. Hoe heeft u de oorlog in zijn geheel eigenlijk ervaren?

U lijkt wat geraakt, door de vraag. Dat was zeker niet mijn bedoeling. Neemt u rustig de tijd. Wilt u misschien nog wat water? Een oorlog gaat niemand in de koude kleren zitten uiteraard. Wat emotioneert u er zo erg aan?”
“Kunt u zich daar geen voorstelling van maken? Dood. Gewonden, verderf. Jonge Amerikanen van mijn leeftijd die ledematen moeten missen, voor de rest van hun leven verlamd raakten. Of blind werden. Onze medische eenheid heeft er duizenden moeten oplappen, sommigen kwamen meermalen terug.
Elke dag kwamen er gewonden binnen. Ik heb er uren en uren achtereen gewerkt. Veel kermende mensen, veel gehuil. Boze artsen als ze er niet in konden slagen iemand te redden. De stress. Dan heeft u enig idee wat er zoal gebeurde”.
“Hoe gaat u er mee om? Heeft u het achter kunnen laten, heeft u wellicht psychische hulp?”
“Ja, als u het graag wilt weten. Vanuit het leger. Ik dacht niet dat het zou gebeuren. Maar ik heb ’s nachts wel eens momenten waarin alles weer voorbij komt. Dan kan ik mij niet zo goed concentreren op mijn studie. Met als gevolg dat ik wat achterstand heb.
Die psycholoog komt ook voor de situatie die is ontstaan nadat ik van vader ben gewisseld. Van de zoon van een beroemde (maar verder een sociaal volstrekt onbekwame vader) chirurg Andrew Young naar Generaal Douglas MacArthur.

Wat nog steeds niet in de openbaarheid wordt gebracht. Mij interesseert het ook niet. Alleen, toen bekend werd dat MacArthur mijn vader was, dacht ik er helaas wel bij elke gewonde aan dat mijn nieuwe vader persoonlijk iedereen naar het verderf heeft geleid.”
“U moet een hectisch leven leiden! MacArthur is de grootste legerleider op Amerikaanse bodem! Wat mij intrigeert is dat u niet echt onder de indruk lijkt van de prestaties van beide mannen op hun werkgebied. U had ook juist trots op hen kunnen zijn! U kunt er in ieder geval mee voor de dag komen!
“Vindt u dat nou werkelijk? Andrew Young mocht dan misschien de fijnste chirurg zijn geweest die de VS wellicht heeft gekend. Maar zijn kinderen, het grut dat door zijn huis liep tot ze steeds ouder werden, heeft hij nooit willen benaderen. Hij zorgde voor een onoverbrugbare afstand tussen hem en zijn kinderen. Ik werd verbaal afgerekend op alles wat hem niet beviel. Of ik er wat aan kon doen of niet. Ik heb mij jaren laten afwijzen. Mijn zus zocht hem sowieso al niet op, ontweek hem eerder. Omdat hij het dan financieel op de been hield is er misschien geen sprake van verwaarlozing.

Maar ik denk wel dat psychische kindermishandeling een heel eind in de buurt komt. Oké, hij wist van het vreemdgaan van mijn moeder, uiteindelijk bleek met MacArthur. Maar behandel dan de kinderen onder je dak op z’n minst als pleegvader en niet als uitschot.
En MacArthur had geen kinderen en heeft er nu opeens één van eenentwintig. Feitelijk een wildvreemde. Hoe denkt u dat dat gaat? Hij doet in ieder geval z’n best zal ik hem nageven en hij komt zijn verplichtingen stipt na. We kunnen het ook best nog wel met elkaar vinden. Maar dat noemt u dan hectisch. U heeft echt geen flauw idee.”
“En je geaardheid”?
“Waarom is iedereen daar zo ontzettend in geïnteresseerd? Wat kan het u eigenlijk schelen wat voor geaardheid iemand heeft. Wordt u er soms mee lastiggevallen. Is het een eigen geilheid. Komt u iets tekort in het leven. Ik ga er ook niets over zeggen.
U zit hier om vliegen af te vangen en als ik al niet veroordeeld kan worden voor moord, probeert u mij alsnog op basis van de sodomiewetten in de gevangenis te krijgen. Zit de FBI mij hier soms nog af te luisteren om mij bij het meest verdachte woord gelijk op te kunnen pakken?
Mijn antwoord wordt daarom dus dat ik een gelukkige vrijgezel ben. En Kyle Fleischmann, voor u er over begint, is een huurder van mij die een kamer huurt in mijn huis. Hij is ook vrijgezel. Alle papieren zijn in orde en de buurt slaapt rustig.

Daar hoeft de psycholoog dus niet voor te komen. Maar, nu we het er toch over hebben, denkt u eigenlijk ook niet dat de homoseksuele medemens, net als hetero’s, gewoon zo wordt geboren? En dat ze gewoon net zo nuttig voor de maatschappij kunnen zijn als ieder ander?
Mensen die zo tegen ze te hoop lopen, mensen die vinden dat ze anderen in elkaar mogen slaan omdat ze vermeend homoseksueel zijn, die moeten naar een psycholoog. Die zijn niet goed bij hun hoofd. En als goed Christen zult u toch weten dat iedereen is gemaakt naar het aangezicht des Heren. Dat bent u, dat ben ik. En dat is mijn huurder Kyle ook. Als iedereen dat nu maar gewoon zou accepteren kan de wereldvrede worden uitgeroepen.”
“En zoals bekend lopen Amerikaanse huurders en verhuurders ook met grote regelmaat hand in hand met elkaar door de stad, op wat afgelegen plekken ook, om vervolgens wel eens per ongeluk in elkaar te worden geslagen in de buurt van een oude homo-bar. Het lijkt mij een mooie discussie voor de volgende keer.

Maar ik ben blij dat je er zo fel op bent. Dat je alles in je hebt om niet fatalistisch te worden, als gevolg van alles wat er is gebeurd. Hoe ging dat, met die ontdekking van MacArthur?”
“Hij was jarenlang een hele goede huisvriend en jeugdvriend van mijn vader. Hij kwam een keer langs toen mijn vader moest overwerken. Hij kwam dus eigenlijk onverrichter zake. Mijn moeder had haar biologische klok. MacArthur had geen relatie.
Nooit gehad ook, volgens eigen zeggen. En hij liet zich verleiden tot een avontuurtje. Dat zou misschien nog met een sisser aflopen. Maar mijn moeder had al tijden geen normale seksuele omgang meer met mijn ex-vader.
Andrew Young wist dus al snel dat ik zijn zoon niet was, mijn moeder wist het ook. Maar ze spraken het niet met elkaar uit. Ik wist het natuurlijk niet. Ik heb nooit begrepen wat er aan de hand was. Mijn aanwezigheid werd getolereerd tot aan de eerste puber discussies en het onzinnige idee van Andrew om mij naar een kostschool te sturen aan toe.
Mijn commandant zag dat er voor mij persoonlijk nogal wat door het leger, via het hoofdkwartier, werd weggepoetst. En stelde zich wat vragen. Waarom reageert het hoofdkwartier zus en zo richting mij en waarom doet de vermeende vader juist niets? Het hoofdkwartier in Tokyo nam mij in bescherming. Ik kan daar geen details over geven maar mijn commandant Jim Harvey wilde gewoon weten wat er aan de hand was.

Hij had vermoedens gekregen maar kon ze alleen maar bevestigd krijgen als hij mijn moeder vlak na de scheiding zover zou krijgen dat zij zich zou laten uitnodigen voor een paar dagen op locatie in Korea.
Om naar haar zoon te komen kijken en zodat hij haar dan onder vier ogen er rechtstreeks naar kon vragen. Maar ze erkende het meteen dat MacArthur mijn vader was. Ze was blij het te kunnen zeggen heb ik later begrepen.
De commandant vond dat MacArthur dan ook degene moest zijn die het mij persoonlijk zou zeggen. Dus we gingen beiden, ik geheel onwetend, naar Tokyo voor een hernieuwde kennismaking in geheel nieuwe omstandigheden”.
“En toen?”
“MacArthur bood excuses aan. Ja, wat moesten we met de situatie aan? We spraken wat over koetjes en kalfjes. Het belangrijkste uiteindelijk was dat hij beloofde veel verloren tijd met mij in te zullen halen. Dat hij alle vaderlijke en financiële verplichtingen van Andrew Young zou overnemen. En dat we elkaar veel vaker nog zouden zien. Dat dit nog maar een eerste gesprek was. Ik was er helemaal kapot van.
Toen we terug reden naar de basis moest ik halverwege overgeven van de spanning, de desillusie en de waarheid over Andrew Young. Of eigenlijk, de reden waarom hij altijd zo afschuwelijk met mij was omgegaan. Ik wist nu waarom dat was. Hij had mij een dergelijke jeugd niet mogen geven. Hij was een intellectueel, hij had beter moeten weten. Het kind kon er niets aan doen.”

“Heeft dat ook heel veel wrok opgeleverd”?
“Genoeg om hem te vermoorden bedoelt u? En om dan gelijk zijn geld in mijn zakken te steken? Nee. Ik wist dat niet eens, van die erfenis. Iedereen die ik destijds in vertrouwen heb moeten nemen, van mijn stagebegeleider, mijn commandant, de legerpredikant, later mijn psycholoog tot MacArthur aan toe heb ik verteld, ze hebben de brief van de advocaat kunnen lezen, dat ik zou worden onterfd.
Ik dacht dat we daar een gepasseerd station hadden. Ik ben er geen eens tegen in beroep gegaan. Hoe had dat gekund. Ik heb ook absoluut niet de behoefte gehad om hem over te halen er op terug te komen. Juist op dat punt begreep ik hem ook wel: wij zijn helemaal niks van elkaar.”
“Ja, u brengt dat als uw grootste punt ter verdediging naar voren maar feitelijk is het uw zwakste punt. Ja, u heeft iedereen laten lezen dat u zou worden onterfd. Maar u heeft daar nooit de bevestiging van gekregen. Toen dat steeds langer duurde zag u wellicht kans om, nadat u uit Korea was teruggekomen, hem te vermoorden.
Het gaat om veel geld! Tegelijkertijd kwam u ook terug als zoon van MacArthur. Zonen van zulke belangrijke mensen eindigen meestal niet in de gevangenis of op de elektrische stoel. Dat kan ook tot een extra motivatie hebben geleid om hem te vermoorden. Je voelt je min of meer onaantastbaar.”
“U leest alleen wat u wilt lezen. In de brief van de advocaat van mijn vader wordt ook al gesproken over de vermeende verkoop van het landgoed bij de scheiding. Iets dat trouwens ook niet is gebeurd. Als u dan toch over geldwolverij wilt spreken heeft de scheiding mij juist gered.

Mijn vader en moeder waren in gemeenschap van goederen getrouwd. Dat maakt dat mijn ex-vader bij de scheiding moest overwegen het landgoed te verkopen en de helft van de winst aan mijn moeder uit te keren. Of hij moest haar voor een bepaald bedrag uitkopen.
Daar zal die advocaat van Andrew met die van mijn moeder zo lang over zijn bezig geweest. Hoe dan ook, door de scheiding erf ik opeens weer een groot deel van mijn vaders bezit via mijn moeder als zij komt te overlijden. Inclusief haar eigen vermogen en dus de helft van het landgoed. Ik ben haar enig kind. En zij is niet bezig met een proces om mij te onterven.
Als je daarbij optelt dat ik feitelijk een soort van transfer maak van de ene rijke Amerikaan naar de andere, van Andrew Young naar Douglas MacArthur, zal duidelijk zijn dat ik geen moord om geld hoef te plegen.
En denkt u, ten slotte, werkelijk dat ik mijn op miraculeuze wijze hervonden relatie met mijn huurder Kyle op het spel durf te zetten door het plegen van een moord waar niemand wat aan heeft? Voor een beetje geld? Als ik hem nog een keer kwijt raak pleeg ik zelfmoord. Laat staan dat ik ook maar iets zou doen dat mij in de gevangenis zou kunnen brengen en dat ik dus weg bij Kyle zou zijn.”
“Je kunt geen nacht zonder hem.”

“Het interesseert me niets wat u daarvan denkt. Ik ben het inmiddels wel gewend dat er op mij en Kyle wordt gejaagd. Dat de jagers worden ondersteund door de wet. Maar ik ben niet bang meer. Misschien wel moe van het altijd maar opgejaagd worden. We hebben er mee leren leven.
Ik hoop dat u mijn situatie kunt begrijpen. Ik ben beschimpt, in elkaar geslagen om niets. Uitgescholden. Maar uiteindelijk ben ik altijd boven komen drijven.
Ik kan goed leren en ga bijna studeren voor arts. Ik heb Kyle, die nu leerling-piloot is, in Korea weer gevonden. Hij vond het wel een goed idee om, als we weer terug waren in Los Angeles, een kamer bij mij te huren.
Het is een leuk huis in een goede buurt. Helemaal voor mij betaald door MacArthur zeg ik er gelijk bij. Mijn moeder heeft geholpen met inrichten. En ze heeft dat voor haar arme jonge student ook betaald. Zoals u kunt zien is ze ook niet onbemiddeld.
Dat huis en dat geld van Andrew, zelfs zonder vooruitzichten nog op de erfenis van mijn moeder, heb ik met onze vooruitzichten helemaal niet nodig. Misschien ter genoegdoening voor aangedaan psychisch leed. Maar ook zonder had ik mij wel weten te redden. Makkelijk.”
“Hoe moet het nu verder met MacArthur”?

“Hij heeft een echt oud vrijgezellen huis op Hawaii met heel erg veel militaria, schilderijen van veldslagen en een opstelling met tinnen soldaten die één of andere slag in de burgeroorlog laten zien. Ik kan daar niet wonen. Hij nodigde mij uit om te blijven logeren, dat heb ik ook gedaan…..”
“Wel aardig, dat hij dan ook toestaat dat je je huurder mee mag nemen.”
“…..Koppen van roofdieren aan de muur. Ik werd er helemaal droevig van. Geef mij maar het mondaine Los Angeles. Hij doet zijn best maar heeft natuurlijk geen idee van gezinsleven. Dat schijnt nog een vak apart te zijn. Laat staan hoe om te gaan met eenentwintig jarige studerende zonen die net zijn aan komen waaien. Hij wil wel meer contact maar…… je moet elkaar ook wel wat te vertellen hebben.
Gaat het in een gezin vaak over familie zaken, dat heb je natuurlijk niet met deze relatie. MacArthur wil me nog voorstellen aan zijn stokoude moeder. Zijn drie broers en een zus, die dus nu opeens ooms en een tante van mij zijn en die ik nog nooit heb gezien. Neven, nichten. Wat moet ik daar mee? Zij zijn volledige vreemden.
Daarnaast, zij weten allemaal dat ik uiteindelijk slechts maar een avontuurtje ben geweest. Dat is ook altijd “prettig” voor de achtergrondkennis. Dat ik mijn huurder Kyle gewoon meeneem naar dat soort gelegenheden als aangenaam gezelschap, alleen is anders maar alleen, maakt het er op voorhand voor diverse mensen ook niet gemakkelijker op.”.
“Wat zei MacArthur eigenlijk over de oneigenlijke inzet van de militaire advocaat, het voornemen om een huurder in huis te nemen en het ontbreken van papieren, je aanvraag voor je toetreding tot het leger, je CV? Waar je commandant zo nieuwsgierig naar was?”

“Hoe weet u dit allemaal?”
“Je hoeft alleen maar de vraag te beantwoorden.”
“MacArthur wuifde het helemaal van tafel. Hij erkende het maar gooide het er uiteindelijk op dat ik volledig en alleen als burger stagiair stond ingeschreven bij het leger. Dat de militaire advocaat voor burgers normaal kon worden ingezet. Dat het leger ook niet gaat over aanstaande huurders in je woning en dat burgers eveneens geen CV of aanvraagformulier hoeven in te vullen als er niet om wordt gevraagd.
Die aanvraagformulieren om toe te treden tot het Amerikaanse leger zijn ook alleen voor militairen en dienstplichtigen op de loonlijst van het leger bedoeld. Om die reden had ik als stagiair ook weg kunnen gaan uit Korea wanneer ik dat zou willen. Ik kreeg ook geen soldij maar een stagevergoeding. Ik hoefde geen militaire kleding aan hoewel ik ze wel heb gekregen en ik hoefde formeel ook niet te groeten.
Dat deden we toch al niet. Ja, u moet niet denken dat een man als MacArthur over dit soort zaken geen antwoorden heeft. Uiteindelijk ben ik zelfs nog wel luitenant geworden maar dat was dan zeker ook een beetje gebakken lucht. Die hoort bij het niveau van je studie.
“Waar waren Kyle en jezelf op de 28e?”

“Donderdag? Ik was alleen thuis. Kyle kwam met een late vlucht terug. Hij was pas om twaalf uur binnen. Dat in- en uitchecken van Kyle ligt helemaal vast. Ik heb zelf nog wel een vuilnisbak buiten gezet en met een buurman gepraat. Geen idee dat mijn ex-vader dezelfde avond is vermoord.”
“Heb je wapens meegenomen uit Korea?”
“Nee, natuurlijk niet. Ik verafschuw wapens en ik heb ook niet eens geleerd hoe ze werken. Ik heb wel genoeg gezien van wat ze kunnen aanrichten. Geen moment behoefte aan een wapen in huis gehad. Ook niet uit eigen veiligheid. Ik heb alleen een honkbalknuppel met handtekeningen van de spelers van de Hollywood Stars.”
“MacArthur?”
“Ja, die heeft alle denkbare vergunningen en zelfs een hele collectie aan geweren thuis liggen. Maar wat moet je er mee behalve dan opscheppen over je verzameling. Is Andrew vermoord met een wapen?”
“Ik mag daar geen antwoord op geven. Ik moet straks een oordeel geven over je betrouwbaarheid, over je reacties. Of we je mogen laten gaan in afwachting van.
“Ik was helemaal van hem af. Na jaren wist ik eindelijk hoe het zat, ik hoefde hem nooit meer te zien. Hij was zijn hele leven al klaar met mij. Waarom zou ik hem nog vermoorden? Of gaat het om mij?
Omdat ik nu eenmaal ben opgepakt als barman in een niet gewenste chique gelegenheid en aangifte ben komen doen omdat ik eerder dit jaar in elkaar ben geslagen. Dat ik nu elke keer als er in de wijk belletje wordt getrokken automatisch als verdachte naar voren kom. Omdat ik in de kaartenbak sta bij de politie”.
“We zitten hier natuurlijk niet voor belletje trekken. En u heeft zich de vorige keer dat u hier zat niet erg best gedragen. De keer daarvoor moest uw moeder u komen ophalen”.

“Niet best gedragen? Ik ben gewond hier aangekomen nadat Kyle en ik in elkaar waren geslagen door een bende. Ik kon nauwelijks praten maar die officier deed het net voorkomen alsof ik, als uitlokker, de schuldige was van het hele geval.
Hij wilde mijn aangifte niet noteren en bood geen medische hulp aan, hoewel dat nodig was. Hij had zelf allerlei belachelijke vragen en het ergste was nog dat hij geen enkele informatie wilde verstrekken over Kyle. Ik smeekte hem om te zeggen hoe het met hem ging, waar hij was gebleven. Waarom ik hem niet mocht zien. U weet ook wat er gebeurde.”
“U zei tegen de officier: Zo te zien sta je zelf al maanden droog, niet in de laatste plaats omdat je niet alleen niet van je vrouw houdt maar ook omdat je je hele leven al snakt naar seks met mannen. Zeg dat dan gelijk. Dan help ik je zoeken naar een gespierde torso die je een avondje wil verwennen. Het zal niet makkelijk zijn iemand te vinden maar ik zal mijn best doen”.
“Ik wist niet dat ongeacht een antwoord of wat er wordt gezegd richting de politie, het protocol dan is dat na zo’n zinnetje het slachtoffer van een misdrijf het ziekenhuis in mag worden gemept met een wapenstok.

Ik kwam pas zes uur later bij in het St. Antonius. Inwendige bloedingen, gebroken pols, gebroken sleutelbeen, een gescheurde milt die moest worden verwijderd. Ik lag er lekker bij. Het heeft me drie maanden gekost om te herstellen. Voordat ik weer naar school kon.
De artsen konden niet geloven dat dit allemaal het gevolg was van politiegeweld. Maar de botbreuken waren duidelijk veroorzaakt door een klap met een wapenstok. MacArthur heeft het uit de publiciteit willen houden maar heeft wel een volledig artsenrapport ontvangen en ook nog één van de medische staf van defensie. Die bewaart hij achter slot en grendel.”
“En het compromis was dat de betreffende officier is ontslagen en een gevangenisstraf tegemoet kan zien.”

“En de gehele nota voor alle medische kosten is naar de LAPD gegaan. Geheel terecht. Jullie mogen blij zijn dat ik eigenlijk zo goed als hersteld ben en geen blijvend letsel heb opgelopen. U gaat mij nu ook ontslaan. Ik ben weer eens volledig doorgezaagd. U weet dat ik hem niet heb vermoord, het kan niet anders. Ik ga, als ik u daarmee een plezier doe, niet weg uit de stad.
Ik zal u te woord staan wanneer gewenst maar ik heb liever zo min mogelijk contact. Ik wens u veel succes met het vinden van de moordenaar. Nu u heeft gezegd dat ik alles zal erven, ik moet het trouwens eerst nog zien, zal ik op zijn minst de beschaafdheid tonen een begrafenis voor hem te regelen.
Dat wil zeggen, als jullie zijn lichaam vrij kunnen geven. U dacht misschien dat ik juist geschokt zou zijn door zijn dood. Of dol van vreugde omdat ik nogal wat erf. Maar niets is minder waar. Zijn dood doet mij niets. En zijn erfenis ook niet.”

avatar van musician
Hoofdstuk 41 + Hoofdstuk 42

“Mike!”
“Mevrouw Fleischmann…”
“Laat je me nog binnen in jullie stulpje?”
“Eh… Kyle is er voorlopig nog niet.”
“Dat weet ik. De late middagvlucht vandaag.”
“Ik denk niet dat het verstandig is…”
“Jongeman, ik denk dat het héél verstandig is als je mij gaat binnenlaten. Als je mijn zoon als je man ziet begint het er al vast mee dat je je schoonmoeder niet buiten kunt laten staan. Voordat alle buren kunnen horen wat ik heb te zeggen. Het heeft me vijf maanden gekost jullie te vinden, nu ga ik naar binnen ook.
Zo. Ik hang mijn jas hier op….. Ah, ik zie alvast een leuke trouwfoto van jullie. Wie heeft die genomen? En weten ze er al van, bij Pan Am? Waren ze ook uitgenodigd op de bruiloft? Je ziet een beetje bleekjes jongen. Eet je wel goed? Je hebt toch niet iets onder de leden? Of is het je chronische gebrek aan de vitamine vrouw?”

“Mevrouw Fleischmann, wat wilt u precies?”
“Doe eerst maar eens even een kopje koffie voor de lange reis. Dan kijk ik even hoe jullie je hier hebben ingericht. Een afwas in de keuken. Kratje bier naast de koelkast. En hier….. bed niet opgemaakt. Natuurlijk een tweepersoons bed. Echt schoon is het niet binnen. Ik zal maar niet in de badkamer en het toilet kijken. Ik kom nog weinig de smaak van Kyle tegen.”
“We hebben alles in overleg gekocht. Dus alles wat er staat wilde Kyle ook hebben anders hadden we het niet gekocht. Wij vinden het niet erg om de ontbijtbordjes niet gelijk af te wassen. En het bed gaat worden verschoond. Maar wat kan u dat schelen en waar bemoeit u zich mee. Ik had niet het idee, dat Kyle u nog heel erg graag wilde zien. Na alles wat u ons heeft aangedaan. Vijf jaar van ons leven weg. Ik heb zelf ook niet zo’n behoefte aan uw bezoek.”

“O, jullie hebben het zo goed voor elkaar met z’n tweeën. Weet de buurt al van jullie ongezonde relatie af? Je school? En heb je dit huis fijn van je vader en moeder gekregen? Zeg maar niks, ik weet het antwoord al. Studenten kopen natuurlijk nooit huizen. Ja, geld stinkt niet hé? En, het belangrijkste, je hebt met je egoïstische hoofd en je goedkope praatjes ook Kyle weer naar je toe weten te trekken.”
“We hebben elkaar Godzijdank gelukkig weer ontmoet….Niet dankzij u. Ik denk ook dat u daarom beter kunt vertrekken. De toon van uw stem en de woordkeuze voorspellen weinig vriendelijkheid en geen enkele toenadering. Kunt u de keuze van Kyle om met mij te willen leven niet gewoon accepteren?”
“Om de dooie dood niet. Je moet vanaf nu één ding niet vergeten. Jullie hebben alles om te verliezen. Ik heb niets om te verliezen. Want het enige dat ik had, is mij opnieuw afgepakt door een familie die wel al alles heeft. In meervoud. Wat zou de FBI er van zeggen als ik ze jullie eens op het spoor breng? Ik heb de brief van Kyle nog liggen, een betere bekentenis kunnen ze niet krijgen.”

“Mij haat u, ik weet niet wat ik u heb aangedaan, maar goed. Maar waarom zou u Kyle willen aangeven als u alleen maar uit bent op het terugkrijgen van Kyle. Als u mij wat aandoet krijgt u Kyle daar niet mee terug. Als u mij in de gevangenis laat zetten komt Kyle daar ook terecht. U heeft toch geen vreemde dingen in uw tas zitten? Is dat niet een revolver? Ik heb liever niet dat u dat zo op mij richt.”
“Je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Jongen als ik je had willen vermoorden had ik dat al gedaan. Je bent geen partij voor me. Ik sluit niet uit dat het alsnog gaat gebeuren. Maar voor nu ben je veilig.”
“Wat is er gebeurd met Andrew? U heeft toch niet….”
“Ik zal je zeggen dat ik de arrogantie van de familie Young meer dan zat ben. Met al hun uitjes, dure auto’s, kasteel van een huis en ski-vakanties in Aspen als een tussendoortje. Kyle en ik waren op de goede weg maar inmiddels is het hoofd van mijn jongen weer helemaal op hol geslagen en is hij de Heer weer vergeten. Gelukkig raakt de familie aardig uitgedund…..Jullie zijn ongelovigen in een heidense stad. En jullie hebben mijn zoon misbruikt.”

“Niemand heeft uw zoon misbruikt. Ik hou alleen van hem. De rest van mijn familie heeft niets met Kyle te maken. Laat staan dat hij misbruikt is. Als u dat zegt, staat u helemaal buiten de realiteit. Kyle en ik waren nog maar jongens toen we elkaar voor het eerst hebben ontmoet. Ja en we hebben toen ook ontdekt dat we allebei een man waren. Dat is volstrekt onschuldig. Er is geen God die dat heeft verboden. Als vrouw van de bijbel moet u dat weten.”
“En uitgerekend jij durft over God te praten?”
“Mevrouw Fleischmann, die trouwfoto is precies wat het is. Kyle en ik zijn partners. En Kyle is nog steeds mijn grote liefde. Nu en? Verliefd zijn, samenwonen, getrouwd, hoe je het ook wilt noemen. Dat is meer dan alleen seks.
Je deelt elkaars leven en je wilt elkaar nooit meer verlaten. U moet het accepteren zoals het is en Kyle alle goeds toewensen. Als ouder kunt u nog hulp aanbieden waar nodig, zoals het gaat als een kind het ouderlijk huis eenmaal heeft verlaten.

U moet ook blij voor ons zijn dat we gelukkig zijn. Dat Kyle gelukkig is. U wilde als schoonmoeder naar binnen, ik mocht u niet buiten laten staan. Dat betekent andersom ook dat, toen u naar binnen kwam, u mij daarmee als schoonzoon heeft geaccepteerd. Als u mij wilt bedreigen, bedreigt u daarmee ook Kyle.”
“Ik wil een einde aan jullie onnatuurlijke relatie, sweetheart. En Kyle gaat terug naar North Carolina. Terug naar de luchtmacht…”
“En terug naar zijn moeder….. Dat zal allemaal helaas niet meer gaan, hij heeft ontslag genomen bij de luchtmacht. En ze weten daar ook waarom hij ontslag heeft genomen.”
“En toch een volwaardig ontslag met een positieve aanbeveling. Wat zou dat betekenen, als iemand daar achter komt? Wie zal ik daar eens op wijzen bij defensie? En als hij niet terug kan naar de luchtmacht, gaat hij maar naar een vliegmaatschappij.”
“Wij zullen niet scheiden mevrouw Fleischmann. Wij zijn niet meer te splitsen door onze ouders. Kyle is eenentwintig. Hij is volwassen. Hij kan doen en laten wat hij wil. Hij kan zeggen en schrijven wat hij wil. Hij kan contracten afsluiten. …..Zijn geesteszieke moeder vaarwel zeggen…”
“Pas op je woorden, nicht. Je weet natuurlijk wat hij aan mij allemaal heeft geschreven in zijn brief uit Korea.”

“Nee, maar doet u eens een poging. Wat ik wel weet, is dat u rouwkaarten heeft laten maken voor Kyle en mij. Zodat we jaren van elkaar gedacht hebben dat we dood waren en gecremeerd.”
“Peanuts bij jullie acties vergeleken. Hij zit hier bij jou opgesloten in een soort van vulgaire sekte, jarenlang geleden al gehersenspoeld en overgeleverd aan een perverseling die het woord van God nog nooit heeft gehoord.”
“In één van mijn studieboeken las ik dat er onderzoek naar is gedaan, dat het zo wel eens kan zijn, dat een moeder tijdens de zwangerschap per ongeluk teveel mannelijke of vrouwelijke hormonen kan doorgeven aan een baby. Dat er een soort van evenwicht is verstoord. Geen drama maar het kan gebeuren dat er zonen ter wereld komen met meer vrouwelijke kanten. Of dochters met meer mannelijke kanten.
In de traditionele rolverdeling uit het zich bij een man met meer vrouwelijke kanten in meer interesse voor zaken als koken, schoonhouden, aandacht voor persoonlijke verzorging en het maken van kleding. En minder interesse voor zaken als de jacht, sportprestaties en oorlog voeren, typisch zaken voor mannen met veel testosteron. En die vrouwelijke kant uit zich dan ook vaak in liefde voor het mannelijke geslacht.

Heeft u wel eens over dit soort onderzoek gelezen, anders dan dat u op het idee kwam om Kyle zes weken lang in elkaar te laten slaan op een boerderij in de middle of nowhere?”
“En wat heeft dat er mee te maken dat je hem, toen hij vijftien was, hebt opgepikt op je school en twee jaar lang je perverse lusten op hem hebt losgelaten?”
“Kyle is nog drie maanden ouder dan ik! Misschien heeft hij mij wel opgepikt! En wat heeft leeftijd er mee te maken? Ja we waren jong en ja waar andere jongens interesse in meisjes kregen, kregen wij interesse in elkaar! We vroegen ons daarbij niet af hoe oud we waren en of dat wel kon! We waren in ieder geval allebei al een man! Niks geen perverse lusten! U weet er helemaal niets van! Het gaat u ook allemaal niks aan! Tenzij u het lichaam van Kyle helemaal voor uzelf wilt blijven houden!”
“Wat zeg je?”
“Ja, een alleenstaande moeder die haar zoon niet kan laten gaan. Ik zou het even moeten opzoeken wat voor woord daarvoor ook weer precies bestaat. Voor zo’n moeder is geen vrouw goed genoeg voor de zoon en een jongen natuurlijk al helemaal niet. En het liefst heeft ze eigenlijk dat haar zoon ook elke avond bij haar in bed komt liggen. Is dat het?

Bent u zo verscheurd door jaloezie dat u alles maar dan ook alles heeft gedaan om Kyle bij mij weg te houden? Geen verdriet van ons was groot genoeg om zelfs maar een klein beetje met uw hand over uw hart te strijken. Geen verstandige afweging kon er door u worden gemaakt? Ik zou uw ex-man wel eens willen spreken. En vragen waarom hij u al zo snel verlaten heeft. Aan Kyle kan het niet hebben gelegen.
…….u heeft een harde vlakke hand. Maar ik ga niet neer. Kijk ziet u, alleen een tand door mijn lip. Geweld is altijd de laatste oplossing van degene die geen argumenten meer heeft. Maar als het u oplucht.
Kyle mag gaan en staan waar hij wil. Dat doet hij ook. Ik hou hem niet gevangen. Ik ben de man van Kyle. De man die u hierbinnen heeft gelaten. De man die ook zorgt voor Kyle, zo goed als ik maar kan. En hem liefheeft tot de dood ons zal scheiden. En waarom gaat u mij dan te lijf, als ik alles voor hem doe.”
“Ja, kom maar met je waterlanders, watje. Ze hadden je al veel eerder moeten neerschieten als een dolle stier. Door vieren moeten delen en gevoerd aan de honden. Dat is hoe God denkt over onreine mensen als jij. Product van de Duivel.
Je bent ook bang voor de straf van God, die zeker nog gaat volgen. En dat weet je. Dat is het hele punt. Het gaat niet om mij alleen. Het gaat om de ziel van Kyle. Hij wordt gedwongen tot perversiteiten die verboden zijn in de ogen van God. Tot zaken die hem gaan leiden naar de hel. En jij bent degene die hem dwingt tot dit alles.”

“Kyle wordt nergens toe gedwongen. En God of Jezus heeft nog nooit iets gezegd over mannen die van mannen houden. Dat heeft de buitenwereld er alleen maar van gemaakt. De legerpredikant heeft dat bij ons trouwen zelf gezegd. En de hel bestaat niet, het bestaat alleen in het hoofd van mensen die het willen geloven. Heeft u de hemel of de hel ooit gezien, is er ooit iemand vandaan gekomen? Welk bewijs is er dat het dan zou bestaan?
U moet zich laten nakijken door een psycholoog. U moet als ouder uzelf laten voorlichten wat het betekent voor een zoon en zijn ouders als de zoon van een andere man houdt. Ik word ook alleen maar bang van u. Heeft u zelf niet in de gaten dat u hele rare dingen zegt en doet? Maar ik wil die discussie eigenlijk helemaal niet meer met u aan. Ik heb liever dat u weggaat.”
“Je woorden zijn hol en leeg voor mij. Je praat maar en je praat maar. En het gaat alleen maar over jou en je aardse verlangen naar Kyle. En als je dat niet lukt, als je het woord van God hoort, huil je bittere tranen. Je hebt het nog nooit gehad over God en zijn plannen met de mens.
Hoe kan het ook anders, als je zonder God bent opgegroeid. Je bent nog steeds de perverseling van zoveel jaar geleden. Geen spat veranderd. Maar hoe zou dat ook kunnen? Mag ik nog wijzen op wat er is gebeurd met je zuster en…… heel recent…. Andrew? De familie Young gaat ten onder. De Heer neemt wraak…..”
“Laat mijn zus er buiten. Dat was een ongeluk.”
“O ja? Hij zal niet rusten voordat alle onrecht dat ons is aangedaan door de familie Young zal zijn hersteld. Ik ga nu weg. Vertel Kyle maar dat hij zijn spullen alvast moet pakken en dat ik hem binnenkort kom halen.”

<

“Hey Mike! Ik ben thuis! Sorry dat het even wat later is geworden! Het regende pijpenstelen en er was geen taxi te krijgen. En mijn eigen taxi was er niet eens!
Mike! Zit je helemaal in het donker? Hee er staat helemaal niks in de keuken? Heb je wel wat gegeten? Waar ben je?
Oh, ben je hier. Ik dacht al dat je er niet was. Waarom doe je geen licht aan? Wat is er aan de hand, heb je een spook gezien? Je bent helemaal wittig. Waarom huil je nu ik binnenkom. Je trilt ook nog helemaal.”
“Je moeder is langs geweest.”
“Wat?”
“Ik ben nog nooit zo bang geweest. Zelfs niet in Korea. Ze heeft twee uur tegen me staan schelden en staan dreigen met de meeste vreselijke straffen van God. Ik vrees dat volgens je moeder het vuur van de hel vermoedelijk nog te genadig voor me zal zijn. Een speciale commissie zal nog iets ergers dan dat moeten gaan bedenken. Ik moet wel toegeven dat ze minder beschaafd taalgebruik heeft dan Andrew. Vierendelen en opgegeten door honden had ze zelf al in haar gedachten.”
“Ik ben het helemaal zat, ik ga een eind aan haar bemoeizucht maken. Waar is ze eigenlijk gebleven?”
“Je hoeft geen einde aan haar bemoeizucht meer te maken. Ik denk dat ze dat zelf al gaat doen.”
“Waarom?”

“Ze heeft me bedreigd met een revolver die ze in haar tas had zitten. Ik was niet alleen bang voor haar woorden en agressie. Ze heeft een tand door mijn lip geslagen.”
“Godallemachtig.”
“Ze had het over het uitdunnen van de familie Young. Ik dacht, ze zal toch niet met die revolver Andrew….. Ik weet niet wie ze van ons het meest haat. Iedereen denk ik. En God neemt wraak voor haar. Tegen mijn hele familie. Voor mijn zondige gedrag.”
“Jezus, we moeten direct naar die Lear van de LAPD.”
“Hij is al weg, ik heb gebeld. Morgenochtend om acht uur is hij er weer.”
“Wat…..wat heeft ze allemaal nog meer gezegd?”
“Ze wil je naar huis hebben. Je moest je koffers pakken. Dat was het beschaafde deel. Verder ging het alleen maar over religie, God en hel en verdoemenis. Mijn familie, Los Angeles en onze relatie natuurlijk.”
“Zei ze nog wat over die brief?”
“Ik zei dat ik er niets van wist. Ze dreigt overal en nergens van alles over ons bekend te maken.”
“Eigenlijk moet ze dood. Of opgesloten in een krankzinnigengesticht in een dwangbuis. Hoe heeft ze ons gevonden?”

“Heeft ze niet gezegd. Wel dat het vijf maanden heeft geduurd. Ze leek te weten dat je er niet was, dat je vloog.”
“Mijn God. Waarom heb je haar eigenlijk binnengelaten? Je had haar van de trap af moeten meppen!”
“Ze zei: als je Kyle als je man ziet, moet je mij automatisch als je schoonmoeder behandelen en binnenlaten. En anders maak ik een scene voor de buren. Toen kon ik niet weigeren. Later zei ik: als ik u dan als schoonmoeder moet zien, ben ik automatisch uw schoonzoon en moet u mij ook als zodanig zien. Wat ze natuurlijk niet deed. Maar misschien heeft ze per ongeluk nog gedacht dat je geen schoonzonen kunt doodschieten.”
“Je kon me natuurlijk niet bereiken. Het spijt me.”
“Het was erg alleen, eerlijk gezegd. Maar daar kun je niks aan doen. Hier kun je geen rekening mee houden. Ik was bang dat ze terug zou komen en me alsnog neer zou schieten. Ik heb alles op slot gedaan. De luiken dicht. Alleen de voordeur heb ik voor je opengelaten. Die moet ook nog helemaal op slot.”
“Verschrikkelijk, wat een middag! Kan ik wat te drinken voor je halen? Zal ik wat maken, iets? Kan ik iets anders voor je doen?”
“Ik wil naar bed. Daarom heb ik op je gewacht. Ik wil dat je naast me komt liggen en me heel stevig vasthoudt. Dat je me opwarmt en nooit meer los laat. Dat je m’n rug dan zachtjes zoent zodat het een beetje kietelt. En af en toe mijn ogen droogt met een badlaken, zo’n grote heb ik wel nodig voor al mijn tranen. Dan staan we om zeven uur op en gaan we naar de LAPD. Als Andrew is doodgeschoten met een vrouwenrevolver, heeft zij het gedaan.”

“Mijn moeder die je vader die je twintig jaar hebt gehad heeft vermoord. Ik word er helemaal niet goed van.”
“Ze wist niet eens dat Andrew niet mijn vader was…..”
“Ze zal toch niet naar aanleiding van die brief….”
“Ze is compleet mesjokke. En gevaarlijk en godsdienstwaanzinnig. Ze is zo gestoord, ze komt niet eens in de gevangenis. Alleen in een gesloten inrichting. In een lege kamer zodat ze zichzelf en anderen niets aan kan doen. En tweemaal elektroshocks per dag. Tot de rook uit haar oren komt.
En nu wil ik met je naar bed en je lichaam voelen voor… de komende 10 uur. En als je in slaap dreigt te vallen geef ik je een schop.”

avatar van musician
Hoofdstuk 43

“Je bent naar mij teruggekomen, Mike. Ik dacht dat je je punt had gemaakt om hier niet meer terug te hoeven keren. En de LAPD heeft je ook niet opgepakt als verdachte vanwege belletje trekken in de buurt. Maar gelukkig kun je hier altijd terecht! Heeft het met Andrew te maken?”
“Helaas. Het is achteraf echt heel erg spijtig dat u mij niet heeft willen vertellen hoe Andrew is vermoord. Ik had een bijna dood ervaring toen ik gisteren bezoek had. Ik durf nog nauwelijks over straat. Is hij vermoord met een klein kaliber revolver?”
“Wat zit er voor mij in als ik dat tegen je zeg?”
“Ach houdt u alstublieft daar mee op. We zitten hier met z’n tweeën tussen vier muren. Er is niemand die ons kan horen. Bevestig het alsjeblieft. Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan zonder dat ik ook maar één gewonde Amerikaan heb gezien! Ik moest gewoon overgeven van de angst.”
“Ja je stond hier ook al vroeg op de stoep. En je hebt zelfs dit keer je huurder meegenomen, begrijp ik van de receptie. Wat is er gebeurd?”

“Gisteren is de moeder van Kyle langs geweest. Ze is fanatiek religieus. Ze is een godsdienstwaanzinnige. Ze sprak een heleboel onzin en ze heeft me bedreigd. Niet alleen met woorden. Ze had een klein kaliber revolver in haar tas zitten. Zo’n dames ding. Ze liet het me opzettelijk zien. Ik heb twee uur gedacht dat ze me zou gaan vermoorden. Kyle was niet thuis. Ze was verheugd, zei ze er bij, dat de familie Young langzaam maar zeker werd uitgedund.”
“We zullen een volledige verklaring van je opnemen. Ik wil ook graag van je horen waarom Kyle's moeder je pleegvader zou hebben vermoord, wat haar motief zou zijn. Dat kan allemaal in de verklaring worden opgenomen.”
“Over waar we verder over hebben zitten praten is niet van belang.”
“Vermoedelijk dan een onderwerp van zéér persoonlijke aard? De reden ook waarom Kyle beneden zit? Zal ik hem er maar niet even bij halen?”
“Wij hebben niets te verbergen.”

“Mannen. Allereerst, weet MacArthur al wat er gisteren in jullie huis is gebeurd?”
“Nee.”

“Als jullie mij zijn privégegevens geven, bel ik hem zo dadelijk gelijk op. Ik zal hem volledig inlichten. Ook dat jullie hier zijn geweest en in veiligheid zijn.
Ik heb nu ook de plicht jullie volledig te informeren over wat er nu vermoedelijk gaat gebeuren. De moord op Andrew Young is inderdaad gepleegd met een klein kaliber revolver. De moeder van Kyle zal hopelijk zo snel mogelijk worden gearresteerd. Ik kan niet anders dan de beslissing te nemen achter haar aan te gaan. Mike’s moeder en ook Mike zelf lopen gevaar, als zij inderdaad uit zou zijn op de eliminatie van de familie Young.
Dat ze Mike nog niets heeft aangedaan, wijst op een worsteling die ze heeft om Mike wel of niet als een soort van schoonzoon te zien. Met alle negatieve consequenties van dien in haar relatie met Kyle, als ze ook Mike zou vermoorden. Maar we weten niet hoe snel haar verwarde gedachten weer zullen veranderen.

Als zij is gearresteerd, breekt de hel vermoedelijk voor jullie wel een beetje los. De pers zal smullen van het hele verhaal, de moord op Andrew, wie er bij is betrokken. Jullie relatie is dus vermoedelijk het motief van mevrouw Fleischmann en zal daarom volledig op straat komen te liggen.
Niet alleen in de pers maar ook de rechtbank en de advocaat van de verdachte zal jullie tijdens de komende zittingen gaan fileren. Ook al staan jullie niet zelf terecht. Jullie zullen een advocaat in de arm moeten nemen. Ja, en dan komt ook nog naar voren dat Andrew niet Mike’s vader is maar MacArthur.
Jullie hadden eerder bedacht om er niet veel ruchtbaarheid aan te geven. Die luwte kunnen jullie nu wel vergeten. Dit wordt nieuws van weken als het niet langer is. We zitten nu nog in de periode stilte voor de storm. Daarom moet MacArthur zo snel mogelijk worden geïnformeerd. Het is niet alleen omdat hij Mike’s vader is.

Het gaat ook over jullie onderlinge relatie, gelinkt aan het leger waar jullie onder hem in hebben gediend. Ook al stonden jullie niet direct onder hem. Het gaat over het nalaten van MacArthur om in te grijpen en jullie niet te laten vallen onder militaire voorschriften. Die in het leger wel bestaan voor jongens als jullie, zoals bekend. Straks wordt hij nog ontslagen als commandant der strijdkrachten als we niet uitkijken.
Verder ontbrandt er natuurlijk ook weer een maatschappelijk debat over homoseksualiteit, mannen die willen samenwonen en het strafrecht. Kerken, geloofsinstanties zullen van zich laten doen horen. Probeer je daar niet in te mengen. Ga niet in op verzoeken om een interview. Laat jullie advocaat ook als woordvoerder optreden. Jullie relatie gaat heel wat los maken. Vermoedelijk nog wel meer dan de moord op Andrew op zich.

Studeer je ook nog Kyle of werk je al ergens?”
“Ik werk bij Pan Am.”
“Oke. Privé krijgt Mike te maken met reacties vanuit zijn opleiding. Kyle krijgt vragen van de personeelsfunctionaris bij Pan Am. Misschien moet hij wel op het matje bij de directeur. De vraag is of jullie nog wel veilig in de buurt kunnen blijven wonen waar jullie nu wonen. Niet alleen vanwege de relatie, ook vanwege de toestroom van journalisten.
Ik zeg het nu maar even zoals het is. Denken jullie dat jullie zijn opgewassen tegen hetgeen er nu in jullie jonge leven gaat gebeuren?”
“Ze halen ons niet uit elkaar. Welk recht hebben ze? Desnoods trekken we bij MacArthur in. Eens kijken of ze ons daar weg krijgen. En ik loop al bij een psycholoog. Dit kan er ook nog wel bij.”
“Ik vroeg mij af, wat als Mike en ik wat tijd zouden krijgen om eerst met onze omgeving in contact te komen. Voordat alles naar buiten komt.”
“Wat bedoel je precies?”
“Als we nu eerst eerlijk zijn over onze relatie ten opzichte van waar we werken, studeren en wonen. Als MacArthur naar buiten brengt dat hij de vader is van Mike. Als dat bekend is en geaccepteerd. En de pers heeft er alles over kunnen schrijven naar aanleiding van deze openlijke verklaring.
Als de LAPD mijn moeder eerst in een soort van krankzinnigengesticht krijgt. Een moordproces kan worden uitgesteld omdat ze geestelijk volledig gestoord is. Dan winnen wij tijd om de juiste voorbereidingen te treffen.”

“Ik gun het jullie van harte en het is briljant bedacht. De rechter zal er een uitspraak over moeten doen. Maar je vergeet wel een aantal zaken. Dat je het risico wilt nemen alles te vertellen op je werk en andere plaatsen zal vermoedelijk leiden tot ontslag en verwijdering.
Daarnaast blijven jullie kwetsbaar voor de wet. Openlijk uitkomen voor jullie relatie brengt jullie rechtstreeks in conflict met de sodomiewetgeving van de staat Californië. Met alle gevolgen van dien. Ik vrees met alle openbaringen ook voor de carrière van MacArthur. Hij ligt al niet overal even goed.
Dan zou het wrange worden dat Kyles moeder in een gesticht terecht komt na haar moord op Andrew. Dat MacArthur naar een andere werkkring kan uitkijken en jullie vermoedelijk in de gevangenis belanden vanwege het toegeven van perverse activiteiten met elkaar. Hoe denken jullie dat het in de gevangenis is tussen mannen die weten waarom jullie in de gevangenis zitten en wel weten wat ze willen doen met onschuldige blanke jongens van eenentwintig? Eigenlijk zou ik jullie al op hebben moeten laten pakken. Ik had er nog niet eens over nagedacht.”
“Wat als op enigerlei wijze kan worden voorkomen dat er een proces plaats gaat vinden? Dat de moeder van Kyle in een krankzinnigengesticht terecht komt, niet toerekeningsvatbaar wordt geacht en de zaak van de moord op Andrew Young gewoon wordt gesloten?”

“Praat later vandaag eens met MacArthur. Laat mij hem eerst zo snel mogelijk bellen. Misschien dat hij en ik eens heel diepgravend en strikt onder vier ogen van gedachten moeten wisselen. Voorlopig weten we nu hoe het zit.
Uit veiligheidsoverwegingen heeft een snelle oplossing wel prioriteit. Maar als LAPD overhaast reageren is nu ook niet gewenst. We zullen niet eerder op zoek gaan dan nadat ik overleg heb gevoerd met MacArthur en eventueel defensie specialisten over hoe dit aan te pakken. Daarom, zit ik mij te bedenken, wacht ik toch even met een directe zoektocht naar de moeder van Kyle om haar te arresteren. Zij zal geen andere mensen willen vermoorden dan eventueel Mike of zijn moeder.
Dat is een gok. Maar voorlopig lijkt ze het vooral gemunt te hebben op de familie Young. Doe jullie ramen dicht. Laat de moeder van Kyle natuurlijk niet binnen. Waarschuw de politie. Ga desnoods even in een hotel zitten. Mike ik laat je moeder vierentwintig uur per dag schaduwen en beschermen, hoewel Kyle’s moeder niet meer weet waar zij woont. En dan moeten we bidden voor een barmhartige oplossing voor alle partijen.”

avatar van musician
Hoofdstuk 44

“En u bent ook weer?”
“Dank u, jongeman. Ja eh, mijn naam is David Tickle, dominee David Tickle om precies te zijn. Ik ben van de Pentecostal Holiness Church. Uw moeder was lid van onze kerk. Ja ja. Mag ik u nog condoleren? Wat is zij met een tragisch ongeval om het leven gekomen! U kent mij niet, maar ik dacht, ik zal mij toch even komen melden bij deze condoleance. En wie is die andere jongeman die daar staat?”
“Zijn naam is Mike Young, hij praat nu met één van de buren. Bij een overlijden ontkom je niet aan wat beleefdheidsgesprekken met oude buurtbewoners."
“Ja ja. Ik kende uw moeder als een fijne vrouw. Een gelovige, religieuze vrouw. Een vrouw ook van de bijbel. Het heilige schrift kende weinig geheimen voor haar.”
“Tja, een fijne vrouw. Helaas kende u haar alleen van uw kerk. Dat is wel jammer. Mike, dominee, is mijn vriend. Mijn levenspartner ook. De liefde van mijn leven. Ja, ik zie u kijken. Wat vond uw vrome moeder daar nou van. Ja, ze was op haar manier heel devoot. Godsvruchtig. Maar dat beperkte zich helaas tot de vier muren van uw kerk.

Voor haar zoon creëerde ze negentien jaar een gevangenis met een soort van streng religieuze opvoeding. Ze woonde zelf in Texas in haar jeugd in een zwarte kousen gemeenschap. Daar krijgen veel mensen vroeger of later op de één of andere manier toch een klap van de molen van. Bij sommige mensen verdwijnt het vermogen om te relativeren. Het vermogen om lief te hebben. Het vermogen om andere mensen te accepteren zoals ze zijn. Zoals je eigen kind. En dan ontstaat er rond de opvoeding een soort van krampachtigheid en gebruik van geweld die heel veel ellende en verdriet voor veel mensen oplevert.
Ze was door de kerk en de bijbel….. hoe noem je dat, gehersenspoeld. Ze werd een godsdienstwaanzinnige. Ik ben geen jongen van de kerk. Maar ze nam me altijd toch mee. Omdat het zogezegd zo hoorde. Ik was nog zo goed om er aan toe te geven ook. Had ik dat maar niet gedaan. Ik dacht, ze is een vrouw alleen. Ze is mijn moeder. Laat ik voor haar maar meegaan. Maar daardoor werd ik haar rolmodel, weet ik nu. Ik moest worden wie zij altijd is geweest. Toen bleek dat ik verre van het rolmodel was, dat ik helemaal niet gaf om de kerk en religie, dat ik op jonge leeftijd al hield van Mike, op eigen benen kwam te staan en eigenlijk voor haar ben weggevlucht, heeft een onschuldige arts daar met zijn leven voor moeten boeten.

Al dat geweld en al die geestelijke armoede en onverdraagzaamheid…. En dat allemaal in Gods naam. Volgens mij….. is ze op enig moment het onderscheid tussen God en de Duivel kwijtgeraakt. Het gebod gij zult niet doden was alvast niet aan haar besteed. Trouwens, ik vermoed dat Gij zult niet doden het meest overtreden gebod van alle tien de geboden zal zijn.
Maar ik dacht, ik zeg het u gelijk, ik wind er geen doekjes omheen. Dan weet u hoe het zit tussen Mike en mijzelf. En wij maken van onze relatie ook zeker geen geheim voor geestelijken. Wij zijn allen gemaakt naar het aangezicht van God, dat zult u toch met mij eens zijn. En onwetende mensen bepalen niet wat dat aangezicht is. Wij zijn niet meer of minder dan wie wij zijn. En wie wij zijn wordt alleen door God bepaald. En voor God zijn alle mensen gelijk.”

“Juist ja. U heeft zich er goed in verdiept, hoor ik al! Ja ja ja. Ik ga u en uw vriend om uw relatie ook niet veroordelen en er lijkt mij ook geen noodzaak voor een theologische discussie. Ik had uw moeder anders ingeschat. Ik huiver om wat u over haar heeft gezegd. Maar mag ik u toch mijn diensten aanbieden ter ondersteuning van de begrafenis van uw moeder, als haar lichaam over enkele dagen wordt vrijgegeven? Hoe staat u daar tegenover?”
“Dominee. Eigenlijk wilden we mijn moeder cremeren. Hoewel we daar ook nog geen afspraak voor hebben gemaakt, zal ik toegeven. U kende mijn moeder goed? Of dan in ieder geval vanaf de periode dat ze in Fayetteville is komen wonen?”

“Nu ja, zij kwam wekelijks naar de kerk. Zij leek mij vanaf het begin al een hele vrome vrouw. Ze heeft ook nog heel wat vrijwilligerswerk gedaan. Bloemschikken. Het stencilen van de liturgie. Ze zat in het koor. Allerlei voorkomende werkzaamheden.
Vanuit die hoek zijn er ook mensen die graag haar begrafenis als laatste eerbetoon zouden willen bijwonen. Uiteraard zullen u en ik en ook uw partner nog om de tafel moeten gaan zitten om voor de preek de juiste toon neer te zetten.”
“Ik waardeer uw inzet oprecht, laat ik dat vooropstellen. Ik ga er van uit dat u ook niet alles kunt weten. Laatste eerbetoon zegt u. Aan tafel voor een gesprek. Zal ik u aanvullend nog iets vertellen, waartoe héle vrome mensen toe in staat zijn? U moet toch op de hoogte worden gebracht.
Mijn moeder was zo tegen de relatie tussen Mike en mijzelf dat, toen we naar Fayetteville zijn verhuisd, ze na verloop van tijd op het idee is gekomen om ons beiden een rouwkaart te sturen zodat we van elkaar dachten dat we dood waren. Geen briefje. Een officiële rouwkaart zoals je die alleen kunt bestellen bij de begrafenisondernemer. We waren zogezegd gestorven aan leukemie en daarna gecremeerd.

We hebben elkaar vijf jaar moeten missen. Drie jaar hebben we van elkaar gedacht dat we dood waren. Dus dat cremeren, na een staak door haar hart, daar zaten we ons eigenlijk een beetje op te verheugen.
Ze heeft, laat ik het maar gewoon benoemen, de pleegvader van Mike vermoord. Ze dacht dat hij zijn echte vader was. De simpele aanklacht was dat hij Mike had voortgebracht. Ze wist niet eens dat dat niet waar was. Dat hij alleen maar zijn pleegvader was. Ze heeft Mike, met datzelfde vuurwapen als waarmee die pleegvader is vermoord, bedreigd.
Ze heeft, moet u ook weten, toen we verhuisden op weg hier naar toe, van Los Angeles naar Fayetteville, mij in Colorado gebracht naar een boerderij met fanatieke gelovigen. Dienaren van God. Heeft u wel eens van het bestaan gehoord? Daar worden jongens of mannen met een christelijke achtergrond met homoseksuele gevoelens naar toe gebracht. Ik ben er zes weken lang gevormd. In elkaar geslagen betekent dat.

Naast lezen uit de bijbel en het nemen van ijskoude waterbaden waar je naakt, ten overstaan van iedereen, in moest gaan zitten. Tot je vurige lusten waren geblust. Je werd met houten latten op je rug en benen geslagen tot bloedens toe. Het verblijf zou mij ervan hebben moeten genezen dat ik van Mike hield. Het zijn maar een paar voorbeelden van mijn moeder’s vroomheid buiten de kerkmuren.
U wilt ons overhalen de crematie om te zetten in een begrafenis en u wilt ook graag een preek houden. Kan zij, met alles wat er over haar bekend is, eigenlijk wel een plaats krijgen op de christelijke begraafplaats?”
“Ik ben het met u eens, dit zijn verschrikkelijke daden. Er zijn geen woorden voor. En ik hoop oprecht, dat u niets heeft overgehouden aan deze gebeurtenissen. Niet alle Christelijke gelovigen zijn als zij, dat moet u van mij aannemen. Toch ontlokt u zelf bij mij een kleine discussie. Namelijk, toen u zei dat we allen zijn geschapen naar Gods evenbeeld. Dat we voor God allemaal gelijk zijn en dat hij ons allemaal liefheeft.

Zelfs nadat je moeder dit allemaal heeft gedaan, blijft deze stelling overeind. Ik was het ook met u eens. We zijn allemaal Gods schepselen. Met een begrafenis geven we haar weer terug aan God. Een preek is ter nagedachtenis aan.
Niemand heeft het verdiend om na de dood niet te mogen worden begraven. Zelfs niet met misdaden achter de naam. Ik ben dankbaar dat u mij heeft willen vertellen welke delicten u zijn aangedaan. Dat lijkt mij nog niet gemakkelijk om er over te praten.”
“U lijkt mij een oprecht man. Betekent dit, na onze constateringen, dat u zondag bij uw preek in de kerk, als u de bijbel openslaat, dan tegen de gemeente gaat zeggen dat iedereen voor God gelijk is? Dat iedereen een schepsel van God is. Geschapen naar zijn beeltenis.
En als twee mannen willen samenwonen en het bed met elkaar willen delen, ook beiden dus geschapen naar zijn beeltenis, dat dat dan ook kan en mag volgens diezelfde God? Vooral ook omdat nergens in de bijbel staat dat God of Jezus het heeft verboden? En dat u er tegelijkertijd voor pleit dat de sodomiewetten in North Carolina zullen worden ingetrokken?
Ik zie dat u er wat over moet nadenken.”

“U kunt dat op dit moment niet van mij vragen, dat weet u ook. Waar woont u zelf?”
“Los Angeles. Vierduizend kilometer hier vandaan.”
“Ja, Hollywood. Dat is misschien toch wel weer een hele andere wereld, in vergelijking met Fayetteville.”
“Ik ga u niet het vel over de neus halen. Wij weten ook heel goed hoe het zit en hoe het helaas nog overal werkt.
Dominee, we hebben het huis opgeruimd van mijn moeder. We durfden er, is eerlijk waar, niet eens te blijven slapen. We hebben een hotel geboekt. Een hele nette boeking in een heel net hotel. Wij weten hoe het hoort. Een man en een vrouw mogen bij elkaar in bed. Twee mannen mogen niet in één kamer overnachten. Dus we hebben twee aparte kamers geboekt. Het is wat omslachtig en kostbaar. Maar dan sluipt de één wel naar de kamer van de ander. Alleen is het leven al koud genoeg. Maar dat hoeven zij niet te weten. En we moesten toch ergens overnachten.
Weet u, toen we in het huis aan de slag waren, hoe er door de buren naar ons werd gestaard? En ook, toen we ’s avonds heel onschuldig wat wilden gaan drinken, we bijna de kroeg uit werden gekeken? En we deden echt geen rare dingen. Het was heel unheimisch. Wij zijn het waarschijnlijk wel eens, dat we allen Gods schepselen zijn.

Maar een heel groot deel van de bevolking is het daar niet mee eens. Daar ligt voor u dan in ieder geval een belangrijke taak voor de toekomst. Veroordeel eens in het openbaar, de praktijken van religieuze fanatici die in een afgelegen boerderij jongens in elkaar slaan omdat ze toevallig van iemand houden die ook een jongen is. Doet u dat dan voor mij.
Dan zal ik u niet onthouden dat u, op basis van wat u en de gemeente kenden van mijn moeder, haar begraaft en dat u ook een preek kunt houden. Vermoedelijk ook met wat gezang. Niet al te lang. Ik geef u de vrije hand daarin. Mike en ik komen dan wel naar de dienst als u ons uitnodigt. Maar ik zal absoluut niets zeggen over mijn moeder. Wij nemen op geen enkele wijze actief deel. U moet ook zelf voor dragers zorgen.
Het spijt mij, maar ik heb zo helemaal niets met mijn moeder. Ik ga mij er alleen maar over opwinden. Daarom vind ik het belangrijk dat u mijn standpunten kent en weet waarom de kloof tussen mijn moeder en mij zo groot was. Onoverbrugbaar. Niet met elkaar te verenigen.
Bij het opruimen zijn Mike en ik tegelijkertijd maar heel weinig tegen gekomen dat wij met ons mee willen en kunnen nemen naar Los Angeles. Een verhuiswagen met spullen is er ook zeker niet te vullen. Ik heb wat spullen die van mezelf waren ingepakt. Die laat ik via een vrachtvlucht naar Los Angeles vliegen. Dan kunnen wij na de begrafenis ook weer naar huis.

Er staan nog veel spullen in haar woning die ik met liefde weggeef aan iedereen die het maar kan gebruiken. Kunt u hierin nog een rol spelen? De huur is betaald tot aan het einde van de maand. Ongetwijfeld zijn er nog meubelen waar andere mensen nog iets aan hebben. De rest kan worden weggegooid. Kan ik dit aan u overlaten? Ik geef u bij de begrafenis de sleutel en het adres.”
“Onze gemeente kan daar zeker verder mee aan de slag. Ik vond het, ondanks de moeilijke omstandigheden, prettig met u kennis te maken, meneer Fleischmann. Wij zullen u graag weer ontmoeten in onze kerk, op de dag van de begrafenis. Als u het goed vindt, nu ik weet hoe het zit, zal ik uw partner ook nog even condoleren.”
“En dan is hij de atheïst van ons beiden, waarschuw ik nog even. Ik ontkom er niet aan, maar hij is zelfs niet eens gedoopt.”
“Dan is er alleen maar een wereld te winnen!”
“Ik wens u erg veel succes!”

avatar van musician
Hoofdstuk 45

“Veel dank voor uw komst! Ik waardeer het echt in hoge mate dat u er bent. Het was een wat onorthodox verzoek, oprecht excuus hiervoor. En u had dit bezoek aan mijn kantoor vermoedelijk in het geheel niet verwacht, meneer Fleischmann.”
“Dank voor uw uitnodiging, sir. Ik weet werkelijk niet waar ik deze aan heb te danken, generaal.”
“Nee, de eer is geheel aan mij. U hoeft mij ook zeker niet de hele avond met “meneer” aan te spreken! U en ik staan meer op gelijke hoogte dan u misschien denkt. We hebben enige moeite gedaan om u te vinden maar ik moet u eerlijk zeggen dat ik blij ben dat we u uiteindelijk hebben gevonden. Gaat u vooral even zitten voor dit gesprek onder vier ogen. Kan ik u iets aanbieden? Koffie of wellicht wat sterkers?”
“Koffie is prima. Helemaal zwart graag. Ik ben erg benieuwd waar het over gaat.”
“Ik wil heel erg graag iets bij u navragen, ter controle. En ik moet u ook nogal wat vertellen. U werkt momenteel in de financiële wereld, begrijp ik?”

“Jawel, sir. Ik heb al heel wat gedaan in het leven maar ik heb al weer jaren een eigen bedrijf als accountant. Het is groot genoeg om ook mijn vrouw als administratieve kracht van werk te voorzien. Wij kunnen er de laatste jaren goed van rondkomen.”
“Hoe bent u ooit begonnen?”
“Nou, dat is al wel weer een tijdje terug! Ooit erfde ik de rookwarenzaak van mijn vader. In Austin, Texas. Een nette zaak al zeg ik het zelf. Ik was jong, het liep aanvankelijk goed. Ik heb er mijn eerste vrouw leren kennen. Het heeft allemaal niet lang mogen duren. In oktober 1929 crashte de beurs.
De luxe rookwaren werden gemeden, ik kon zelf mijn schulden niet meer betalen en dat was feitelijk het einde. Wij, mijn vrouw en ik, hebben alles in de uitverkoop gedaan. En met het overgebleven geld zijn we vertrokken naar Colorado. Er was in Texas voor ons niets meer te doen. Hoewel mijn vrouw het sterkst aandrong op vertrek, moet ik er bij zeggen.”
Ik ben financieel onderwezen. In Colorado Springs ben ik toen bij een oudere verzekeringsagent in dienst gegaan. Het was de bedoeling voor kortere tijd, zodat ik de zaak van hem kon overnemen. In 1932 werd mijn enige zoon geboren. Kyle. Het was geen al te beste tijd in de crisis om u de waarheid te zeggen. Nou ja, dat weet u natuurlijk ook.

Ik moest dus behoorlijk aan de bak om het hoofd boven water te houden. Mijn ex-vrouw nam wat naaiwerk aan zodat ze ook nog wat extra verdiende. Helaas bleef die verzekeringsagent door de crisis langer actief en duurde het lang voordat de zaak kon worden overgenomen. Te lang.”
“Ex-vrouw, zegt u?”
“Ik had een vrouw die buitengewoon religieus was. En bovendien, ik denk wel eens dat het door de crisis is veroorzaakt….., een beetje kierewiet tegelijkertijd ook. Het leidde voor mij tot nogal wat eh…. wat vervelende momenten. Ik zal u dat allemaal onthouden, daar bent u niet in geïnteresseerd.
Maar het leidde tot genoeg conflicten. De vooruitzichten waren niet goed en ik kon niet meer met mijn ex-vrouw op één lijn komen over wat te doen. We kregen een soort van ruzie. Ik wilde uiteindelijk van haar scheiden. Maar door haar religieus fanatisme zei ze dat dat van God niet mocht.
De situatie werd er niet beter op. Ik ben uiteindelijk maar vertrokken. En ik heb daarmee ook mijn zoon verlaten die ik daarna nooit meer heb gezien. Sorry, op zich is dat voor mij één van de meest dramatische momenten uit mijn leven geweest. Ik heb nooit spijt gehad dat ik mijn vrouw niet meer heb gezien. Maar mijn zoon….”
“Neemt u rustig uw tijd. Ik heb hier een glas water voor u.”
“Dank u wel. Toen ik weer nieuw werk had gevonden veel verder weg in Colorado besloot ik na een half jaar terug te keren. Ik wilde mijn zoon zien, u kunt zich dat voorstellen.”
“Zeker.”

“Maar mijn vrouw was verhuisd. Een maand nadat ik was vertrokken. Haar kennende kon ze zijn vertrokken naar elke staat in de Verenigde Staten. Er was niemand uit haar buurt die ik sprak die wist waar ze was gebleven. Sindsdien heb ik haar of Kyle nooit meer gezien of gesproken. Tien jaar geleden heb ik mijn huidige partner ontmoet.”
“Juist. Misschien heb ik dan wel een goed bericht voor u. Dat is ook één van de redenen dat ik u heb laten opsporen, eerlijk gezegd. Meneer Fleischmann, het feit dat u hier met mij hier zit zult u wellicht al als buitengewoon bijzonder beschouwen. Maar ik ga u nog veel merkwaardiger verhalen vertellen. Dus daar moet u echt goed even voor gaan zitten.
Ik moet nog eens proberen goed te achterhalen wat er gebeurd is in de periode 1935-1946. Dat is voor later. Maar ik zal uw verhaal aanvullen. Blijkbaar is uw ex vrouw op enig moment terechtgekomen in Californië. Daar is zij als administratief medewerkster gaan werken bij een bedrijf dat machineonderdelen maakt voor het Amerikaanse leger. We zaten natuurlijk midden in een oorlog dus het bedrijf zal ongetwijfeld goed hebben gedraaid. Ze heeft een woning gevonden in Los Angeles. Daar was het bedrijf ook gevestigd.
En vanaf dat moment komen we bij elkaar in beeld. Weet u, laat ik dat eerst zeggen, u heeft een hele knappe en sterke zoon gekregen, kan ik bevestigen. Intelligent, vriendelijk.

In september van 1946 is hij begonnen op de Beverly Hills High School, natuurlijk in Los Angeles. Het verhaal gaat dat, toen hij op de eerste dag van het nieuwe schooljaar de klas is binnengekomen, hij wat om zich heen keek en direct besloot om in het bankje naast een andere jongen te gaan zitten. Een jongen die Mike Young heet. En ze werden onafscheidelijk. Mike had daarvoor nog op de Beverly Hills Middle School gezeten, maar Kyle was de nieuwe jongen in het dorp.
U kent mij natuurlijk verder helemaal niet. Ja misschien van gezicht als Generaal van het Amerikaanse Leger. En verder zal bekend zijn dat ik vooral de strijdkrachten dien en altijd vrijgezel ben gebleven. Dat laatste klopt wel. Zo’n beetje. Maar ik moet u onder vier ogen opbiechten dat ook ik, hoewel ongehuwd en dus nooit getrouwd ben geweest, een zoon heb verwekt. En die zoon heet Mike Young.
Geen MacArthur, inderdaad. Mike is, om u een lang verhaal te besparen, opgegroeid bij zijn biologische moeder en zijn, laat ik hem maar zo noemen, stiefvader. Die Young heet. Aangezien…… aangezien het in eerste instantie niet bekend was dat ik de vader was. Of, laat ik het zo zeggen, het bleef in het midden en werd niet uitgesproken.

De stiefvader van Mike heeft hem aangegeven bij de gemeente Los Angeles en hem ook zijn naam gegeven. Gezien alle veiligheidsprotocollen die nu om mij heen zitten en die ook voor Mike van toepassing zouden zijn geworden, is dat uiteindelijk niet eens een slechte oplossing geweest.
Mike en Kyle werden een, tussen aanhalingstekens, berucht en onafscheidelijk duo van elkaar, meneer Fleischmann. Berucht in de goede zin van het woord. En om u de waarheid te zeggen, ze zijn nu eenentwintig en ze zijn nog steeds onafscheidelijk. Wel met een pauze, tot hun grote leedwezen, en daar komt uw ex-vrouw nog weer even om de hoek kijken.
Als ik zeg onafscheidelijk bedoel ik het haast letterlijk. U moet weten, ik moet u zeggen waar het op staat, ze zijn namelijk meer dan bevriend. Ze wonen samen en daar hoort ook de conclusie bij dat zij het bed met elkaar delen. Ik zie u er van opkijken en ik geef u direct toe, ik moest daar uiteraard zelf ook aan wennen, aan dat idee.
Want het is nogal wat. En het heeft uiteraard verregaande consequenties voor de jongens en ook voor de omgeving van het duo. Hoewel het eigenlijk zich allemaal een beetje afspeelt in de buurt waar zij wonen en rondom hun directe naasten. In kleine kring dus. Officieel huurt Kyle een ruimte in de woning van Mike.

Door die huurconstructie denken de buren er nog niet veel van. Maar voor het overige pakken de jongens het wonderwel aan en ik moet zeggen dat ik steeds meer aan hun eh… bijzondere relatie gewend ben geraakt en het uiteindelijk ook heb geaccepteerd.
Zij zijn hier natuurlijk niet alleen in. Er zijn veel meer mensen die zich aangetrokken voelen tot hetzelfde geslacht. Alleen gaan we met deze mensen in de Verenigde Staten niet al te mild om, om het eerlijk te zeggen. In veel staten leidt het tot gevangenisstraf. En sommigen zullen het bestempelen als een psychische afwijking. Maar, gezien ook hoe Mike en Kyle in het leven staan, ga ik daar zeker niet in mee. Integendeel. Maar mijn acceptatie is niet genoeg. Voor de buitenwereld blijft hun relatie geheim. Dat is op dit ogenblik nu eenmaal het land waar wij in leven.
Maar waar ik kan bijdragen genieten beide jongens mijn vertrouwen en bescherming, meneer Fleischmann.
Ik ga u weer met uw zoon in contact brengen. Dat is natuurlijk geen enkel probleem en lijkt mij niet meer dan logisch. Of eigenlijk wordt het dan een contact met zoon en schoonzoon, als ik bij de les kan blijven.
Voor uw informatie. Kyle is leerling-piloot. Hij heeft alles geleerd bij onze luchtmacht, kan ik met gepaste trots zeggen. En hij werkt nu bij Pan Am. Mike studeert nog en gaat uiteindelijk chirurg worden. Laten we het hopen.

Helaas ben ik alleen nog niet klaar met het verhaal. Wellicht het meest bizarre onderdeel van de hele geschiedenis moet ongelukkig genoeg nog komen. Die zal ik u nu vertellen.
Er waren inmiddels issues met uw ex-vrouw en dat was een extra reden om naar u op zoek te gaan. Ziet u. Zij is in de loop van de tijd niet minder fanatiek religieus geworden dan toen u haar kende. Integendeel. En zij is, was, heel bezitterig en beschermend richting Kyle.
Ik schat in, ook altijd zo geweest. Dus toen zij de eerste keer vernam van de relatie tussen beide jongens, dat was bijna twee jaar nadat ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden, was zij zo woedend, dat zij weer direct uit Californië is vertrokken en naar North Carolina is gegaan. Ze zag een dergelijke relatie ongetwijfeld als zwaar zondig gedrag.
Ze vertrokken zonder adreswijziging achter te laten. Ik kan niet nalaten u te informeren dat zij Kyle, vlak na het vertrek uit Californië, hij was toen zestien, heeft achtergelaten op een boerderij waar mannen met een religieuze achtergrond er hun werk van hebben gemaakt om liefde voor hetzelfde geslacht uit die jongens te halen.
Hersenspoeling dus. En ik kan u zeggen dat er niet alleen uit de bijbel werd gelezen. Hij is zes weken in elkaar geslagen om hem zijn zondige gedrag af te leren. Niet dat dit tot enig succes heeft geleid. En gelukkig maar.

Uw ex-vrouw is wat later ook zover gegaan een officiële rouwkaart te laten maken door een begrafenisonderneming en die aan beide jongens toe te sturen, zodat ze allebei jaren van elkaar dachten dat ze waren overleden en gecremeerd. Ik denk dat dit wel bevestigt wat u zei, namelijk dat uw ex inderdaad kierewiet is.
Maar. Hoe gek dat ook klinkt, en dat is echt heel verbazingwekkend, ze hebben elkaar weer teruggevonden in Korea. Kyle had zich als leerling bij de luchtmacht gemeld in North Carolina. Hij kwam daar in de opleiding en wilde wat later mee naar Korea.
Kyle raakte daar, en u krijgt het hele verhaal ongetwijfeld nog eens volledig te horen, wat later lichtgewond. Niet ernstig, hij is allang weer hersteld. Hij werd naar een militair hospitaal gebracht en daar was Mike aanwezig als medisch assistent. En toen bleken ze dus helemaal niet dood. Het verhaal in een notendop. Ja, het kan raar lopen in het leven, meneer Fleischmann.”
“Het lijkt wel of de voorzienigheid heeft ingegrepen!”
“Dat dachten beide jongens ook! Nadat dus alles was uitgekomen heeft Kyle zijn moeder een fikse afscheidsbrief geschreven, heb ik later vernomen. Maar dat was buiten de waard gerekend. U moet weten, ik heb voor de beide jongens een woning in Los Angeles gekocht.
Financieel gezien eigenlijk een soort van voorgeschoten. Maar ja u begrijpt hoe dat gaat. Het zijn toch je eigen kinderen, studentenleeftijd, ze doen hun best, dus wat komt er terecht van afbetalen. Ik zie het ook maar als een belegging.

In ieder geval. Uw ex is er in geslaagd om ze op dat adres op te sporen en besloot op een goede dag bij ze langs te gaan.
Uw ex is, durf ik nogmaals rustig te stellen, een godsdienstwaanzinnige. Een fanaticus. Het samenwonen van Mike en Kyle wordt door haar dan ook ongetwijfeld als pure heiligschennis ervaren. Hel en verdoemenis. Sodom en Gomorra. U mag blij zijn dat Kyle gelukkig zo niet is geworden. Vermoedelijk heeft hij uw karaktereigenschappen meegekregen!
Tel daar voor uw ex ook bij op het feit dat Kyle niet meer bij haar woont. En hij tegelijkertijd, zo zal zij het hebben gevoeld, voor haar neus weer is weggekaapt door Mike, en we hebben de poppetjes aan het dansen.
Kyle was niet thuis, alleen Mike was er. Kyle was op zijn werk. Uw ex partner heeft een tijdje onsamenhangend staan te raaskallen tegen Mike maar dat was nog niet het ergste. Ze heeft hem ook bedreigd met een vuurwapen, waarvan ze duidelijk liet zien dat ze het in haar tas had zitten. Een klein wapen, speciaal voor vrouwen. Maar toch. Uiteindelijk heeft ze Mike laten gaan en is ze vertrokken.
Na haar vertrek uit de woning van Mike en Kyle, is zij teruggegaan richting North Carolina. Met het vliegtuig. Gevlucht eigenlijk, uit angst ter verantwoording te worden geroepen voor haar daden.
U moet weten, zij heeft in haar leven sterke grieven tegen het atheïstisch opgegroeide gezin Young opgebouwd. In haar ogen een rijke, invloedrijke familie van aanzien die verkeerde in gelukkige omstandigheden. Twee artsen, de heer en mevrouw Young waren beide arts.

De heer Young was chirurg en directeur van een ziekenhuis in Los Angeles. Mevrouw Young heeft haar eigen huisartsenpraktijk. Gelukkig getrouwd leek het, met een dochter en een zoon. Een familie tevens met geld, aanzien en een hoge sociale status. Nu wil het toeval dat het financieel allemaal ook wel snor zat.
Maar voor wat betreft rampspoed en onderlinge verhoudingen ging het helemaal niet goed met de familie Young. De relatie van Mike met zijn pleegvader was erbarmelijk. En een paar jaar terug is de familie getroffen door een ongeval met dodelijke afloop van Mike’s halfzus Anne. Mike woonde dan bij zijn biologische moeder. Maar de heer Young was natuurlijk verder niets van hem. De tragedie voor Mike was dat hij dat lange tijd niet heeft geweten. Zijn latere gevoelens voor Kyle hebben de relatie met zijn stiefvader ook geen goed gedaan.
Hoe dan ook, om het verhaal voor u iets te versnellen, het was uiteindelijk niet voor niets dat Mike het huis uit ging voor een medische stage in Korea. Gedurende die stage zijn de opvoedouders van Mike al vrij snel gescheiden. Al deze latere kennis ontbrak bij uw ex. Voordat ze bij Mike langsging, was ze enkele dagen eerder naar het landgoed van de familie Young gegaan. Ze kende dat natuurlijk nog vanuit het verleden. Toen Mike en Kyle daar nog speelden. Ze heeft gewacht tot er iemand thuis kwam en dat was uiteindelijk alleen nog de gescheiden professor Young.

Het vermoeden bestaat, maar je weet het nooit zeker, dat zij de heer Young geconfronteerd heeft met het samenwonen van Mike en Kyle. Misschien heeft ze hem verantwoordelijk gehouden voor de geaardheid van Mike. Terwijl, ironisch genoeg, de heer Young juist heel weinig van de nieuwe situatie afwist. Mike had zijn stiefvader anderhalf jaar niet gesproken. Mede in verband met de vele conflicten die de heer Young heeft gehad met Mike. Voor Mike was uiteindelijk ook niet de heer Young zijn vader maar ik.
Uw ex wist niet dat Mike niet de zoon was van Andrew Young. Dus van alle mensen in deze cirkel, is juist Andrew Young degene bij wie zij de minste reden zou hebben om hem dood te schieten. En toch is dat gebeurd. Met hetzelfde wapen dat Mike later in haar tas zag zitten.
Zij ging dus na haar bezoek aan het huis van de jongens terug naar North Carolina. Daar heeft zij nog steeds haar woning. Kyle woonde tot 1951 bij haar. Na de Koreaanse oorlog en de wapenstilstand is hij definitief ingetrokken bij Mike. Ze hebben in de tussentijd nog even bij mij gelogeerd in Hawaii. U kunt zich voorstellen dat dit voor een vader bijzondere momenten zijn. U moet ze ook zeker een keer uitnodigen.

Nadat Mike in overleg met de politie constateerde dat het wapen waarmee Andrew werd vermoord vermoedelijk dezelfde was als die hij had gezien bij uw ex, komt er een enorme klopjacht op gang. Daar raken dan meerdere staten bij betrokken en in dergelijke gevallen neemt de FBI dan de zaak helemaal over.
Het begint daarna haast een Bonnie and Clyde achtig verhaal te worden maar dan zonder Clyde. Uw ex-vrouw kwam bij haar woning aan maar had er niet op gerekend dat de FBI haar al opwachtte. Zij heeft toen een auto van één van haar buren gepakt en is op de vlucht geslagen.
Uiteraard achtervolgd door de FBI. Zij is geen goede autorijdster begreep ik later. Maar u begrijpt hoe het gaat. De FBI zet verderop aan de weg via de telefoon een fuik waar zij niet aan kon ontkomen.
Zij reed recht op die fuik af en was, opzettelijk wordt aangenomen, niet van plan om te stoppen. Er zijn schoten op haar gelost, ze reed volledig over het spijkerkoord dat over de weg was gelegd heen, de banden klapten, ze raakte in een slip en reed met hoge snelheid tegen een boom die aan de kant van de weg stond. Zij heeft dit niet overleefd.
Het spijt mij oprecht u te moeten informeren en mijn welgemeende deelneming. U heeft haar achttien jaar niet gezien maar uiteindelijk was zij toch uw eerste vrouw en moeder van Kyle.
Inmiddels zijn we een week of twee verder. De FBI heeft haar onderzoek gedaan. Kyle en Mike zijn naar North Carolina gegaan. Hebben haar een sobere begrafenis gegeven. Ik begreep dat er wat leden van haar kerk toch nog zijn gekomen. En haar voorganger. Dus het kreeg voor haar toch nog een christelijk tintje. Hopelijk heeft zij haar rust nu gevonden.

Kyle en Mike hebben haar woning leeggeruimd en opgeruimd. Ik weet eerlijk gezegd niet wat Kyle heeft weggedaan en gehouden. Ik weet niet of er nog veel spullen van u vanuit het verleden in het huis aanwezig waren. Uw ex is een aantal keren verhuisd in haar leven. Ik weet ook niet of Kyle zaken nog van u heeft herkend.
Hij is nu eenentwintig. Hij was drie toen u het huis verliet. U zult zichzelf weer helemaal moeten introduceren bij die jongen. Maar dat komt vast helemaal goed. Tijd heelt vele wonden. Ik kan er met u over meepraten.
En de beide mannen zijn ook inmiddels al weer terug in Los Angeles. Ik heb u beloofd bij hen te introduceren. Dus als u het goed vindt maak ik daarvoor graag met u een afspraak. Iets anders is, en dat kan ik mij ook voorstellen, dat u wellicht het graf van uw ex-vrouw nog wilt bezoeken. Ook dat is nog te regelen. Het sluit voor u natuurlijk ook een periode af. En dan kunt u daarna weer aan een nieuwe beginnen.”
“Ik weet niet hoe ik u kan danken voor de ontvangst, voor de uitleg, voor alles wat u voor Kyle heeft gedaan en hoe zorgvuldig u bent omgegaan met de hele situatie. Ik kan u dat nooit meer terugbetalen, ik sta voor altijd bij u in de schuld.
Ik ben blij dat ik voor al zo’n lange tijd niet meer met deze vrouw samenwoonde. Moet u zich eens voorstellen dat ik nog met haar getrouwd zou zijn. Ik had mezelf niet meer durven te vertonen!
Ik zie ook af van een bezoek aan haar graf. Misschien dat het mij voor altijd zou blijven achtervolgen. Die arme dokter Young. Ik gruwel echt van de gedachte alleen al. Zelfs al kende ik die meneer Young helemaal niet. Ik zou u eeuwig dankbaar zijn als ik Kyle en Mike, dan samen met mijn nieuwe vrouw, zou mogen bezoeken. Ik…”

“Ik heb hier ook nog wat sterkers staan, meneer Fleischmann. Ik schenk voor ons allebei wat in. De eer is geheel aan mij om, zoals gezegd, u bij hen voor te stellen. We zijn toch een soort van familie van elkaar geworden. En uw vrouw mag natuurlijk mee. Ik zal wel Kyle vooraf even op de hoogte moeten brengen. Hij heeft nog geen idee dat ik u heb laten opsporen, laat staan dat wij een afspraak hebben gemaakt! Dan neem ik daarna contact op voor de puntjes op de i.”

avatar van musician
Hoofdstuk 46

“Mike!”
“Mevrouw B………..”
“Laat je me nog binnen of blijf ik op de stoep staan?”
“Ik…”
“Ach jongen, moet je me zo om mijn nek vallen…. Ik wist niet dat een bezoekje zoveel emoties zou los maken. Dat je tranen met tuiten moet huilen als je me zou zien. Waar heb ik het aan te danken? Zou je me eerst niet even voorstellen aan de jongeman die hier in de kamer zit?
Nou ja, dan doe ik het wel even zelf. Sorry meneer, Mike is teveel door emoties overmand! Mijn naam is Helen Branson! En u bent zeker de vriend van Mike?”
“Eh….. mijn naam is Kyle Fleischmann.”
“Kyle zegt u?”
“Ja, ik dacht het nog steeds van wel…”

“Dan bent u vast degene van wie ik al die tijd heb gedacht dat u dood was! Inmiddels weet ik beter! Ik kan u gelijk zeggen dat Mike heel wat keren bij mij wat tranen heeft geplengd, over uw vermeende dood! Ja, niet voor mij. Ja nu dan even. Maar voor een Kyle die was gestorven! Maar ja, dat was voor u weer uit de dood was herrezen….”
“Nou, u bent in ieder geval op de hoogte…”
“Sorry mevrouw B. Er kan in korte tijd zoveel gebeuren. De emoties werden mij even teveel. Hoe heeft u mij gevonden? Als ik zou hebben geweten waar u woont! En ik heb echt zoveel spijt dat ik van het proces ben afgehaald ik..”
“Ach mijn schat. Dat had echt niets uitgehaald. Het is mooi dat je solidair wilt zijn maar het is allemaal met een sisser afgelopen. Geen bewijs, nergens van. Kleine boetes over en weer. Ik heb mijn boetes betaald voor onder andere het in dienst hebben van een achttienjarige barman. En sinds 1951 mogen er volgens de gemeenteraad op beperkte schaal drankgelegenheden zijn voor homoseksuelen. Ik ben bezig met een herstart! Maar het lijkt er op dat Kyle helemaal niet weet wie ik ben, Mike!
Zal ik het anders zelf maar even zeggen? Mike is bij mij op de woensdagavond bijna twee jaar lang barman geweest in mijn etablissement, de Windup Bar. Hoe vind je dat? Van 1950 af tot 1952, zo iets? Wanneer ging je naar Korea? De inval was in 1952, dus in die buurt moet het zijn geweest. Here Jezus, je bent ook al zo’n lieve jongen Kyle. Hoe weten jullie elkaar toch te vinden….

Ik denk dat Mike zo’n beetje wel half Hollywood voorbij heeft zien komen. Van heel bekend tot minder bekend. Acteurs, muzikanten, politici, zakenmensen, journalisten. Allemaal met een homoseksuele geaardheid. Ja, er bestond in heel Los Angeles niets voor die mensen. Ging goed hé, Mike?
Het was allemaal heel onschuldig hoor Kyle, ik hóór je denken. Mike kwam niet veel verder dan de paar vierkante meter achter de bar. Toen ik hem aannam dacht ik, ik had makkelijk z’n moeder kunnen zijn, ik hou hem ook in de gaten als zijn moeder! Dus half homoseksueel Hollywood kwam langs en, ik zeg het eerlijk, half homoseksueel Hollywood had ook graag Mike wel eens een avondje mee willen nemen naar huis.
Daar zijn heus ook wel pogingen toe ondernomen. Ik werd er persoonlijk onder vier ogen ook naar gevraagd, gesmeekt. Er is me zelfs geld geboden! Maar, ik was gastvrouw en ik hoorde en zag alles, niemand kwam voorbij mij, en ik heb iedereen wel duidelijk gemaakt dat dat er voor niemand in zat.
Ze mochten naar hem kijken, knipogen en af en toe een opmerking maken. Het blijven natuurlijk mannen met een zwak voor de schoonheid van jeugdige mannen als Mike! Daar moet je tegen kunnen.
Maar als ze ook maar één vinger naar hem hadden uitgestoken waren ze die kwijt geweest en hadden ze ook nooit meer in de zaak mogen komen. Ik wilde ook geen enkel gedoe met een minderjarige zeg! Mike mocht nauwelijks wat alcoholisch van mij drinken en ging, als de bar gesloten was, zich als eerste omkleden en mocht ook als eerste weg. In de auto van zijn moeder. Hij hoefde nooit van mij af te wassen, op te ruimen of schoon te maken.

Hij had tegen mij gezegd dat hij dat thuis ook niet hoefde te doen. Nou, dat kon je wel zien aan zijn handjes, hé! Hij hoefde alleen maar te schenken, af te rekenen en te kletsen met de mannen die aan z’n bar kwamen staan. Ze hebben nooit geweten wie je was hé Mike? We werkten alleen met voornamen of helemaal geen namen. Dan kon iedereen anoniem blijven en dat was niet voor niets.
Ik hield het persoonlijk in de gaten dat hij wegreed. Ik wist ook hoe kwetsbaar hij nog was, gebaseerd op zijn verhalen over zijn liefde voor jou die hij tegen mij wel kwijt kon. En mijn strenge beleid, gecombineerd met de aanwezigheid van Mike, heeft er ook toe geleid dat de woensdagavond verreweg de beste avond van de week was. Afgeladen vol en record omzetten.
Dat was ook de reden, dat de inval van de politie op woensdagavond was. Nogmaals, ik zeg het zoals het is. Maar voor aantrekkingskracht, goede prestaties op de werkvloer en intelligent op de koop toe, heb ik nooit een betere gehad dan Mike.”
“Ik blijf u mijn hele leven dank verschuldigd”.
“Je mag zo weer beginnen hoor, als ik met de nieuwe zaak ben opgestart.”

“Als hobby dan! Ik ben bang dat het niet gaat lukken. Ik moet zoveel studeren…. Mijn dank zit ‘m nog weer in heel wat anders dan de ervaring van het drank schenken aan beroemde en semi-beroemde mensen.”
“Ik ben benieuwd!”
“Want dat weet u niet. Maar zonder de Windup Bar, en vooral de inval in begin ‘52, zou ik Kyle nooit hebben teruggevonden in Korea. Dan had ik een gezapige stage bij mijn ex-vader achter de rug en had ik nu misschien iets meer geweten over chirurgie. Hoewel. In Korea heb ik ook heel wat voorbij zien komen.”
“Dus dit is inderdaad dezelfde Kyle. Ja, ik ben behoorlijk bijgepraat. Wat mensen elkaar allemaal niet aan kunnen doen als het over zoiets onschuldigs kan gaan als mannenliefde.... Ik ben voor jullie echt blij dat het is afgelopen zoals het is afgelopen. Ik hoop maar dat jullie nu voor altijd bij elkaar kunnen blijven.”
“Over hernieuwd contact gesproken, een week of zes geleden is James Jennings hier geweest. Die journalist van One. Hij was ook lid van de Windup Bar maar ik denk dat toen dat blad nog niet bestond. In ieder geval, hij wilde ons interviewen maar wij wilden niet. Hij heeft het niet gehad over een nieuwe Windup Bar. Wordt dat ook weer de nieuwe naam?”

“We hebben verregaande plannen. Maar slechts weinigen zijn officieel op de hoogte. Ja jongen, in Hollywood is er zoveel vraag naar een gelegenheid als de onze. Maar ja, alsmaar dat wachten op al die rechtszaken. En dan is er weer een beroep. En dan moet er weer een commissie over vergaderen. Als je eens wist hoe vaak ik al gevraagd ben wanneer we weer open gaan. Maar binnenkort gaat het weer gebeuren! Daarom dacht ik, als jij naast je studie misschien op woensdagavond… Je bent de eerste die ik vraag.
Ik denk dat ik portier Pete ook wel weer zover krijg. Hij was de vaste portier, Kyle. Elke avond aanwezig. Hoefde nooit ergens anders naar toe. Ja, waar vind je nog zulke mensen. Wat een leuke trouwfoto staat daar eigenlijk! Als de nieuwe zaak is geopend, zou ik daar wel een kopie van willen hebben! Dan krijgt het een prominente plek boven de bar!”

“Wist u, eerlijk zeggen, waar ik eigenlijk was, het afgelopen anderhalf jaar?”
“Ik wist wel dat je weg was. Maar lieverd, we wisten toch van maar heel weinig mensen waar ze woonden, zelfs maar hoe ze heetten? We kenden na verloop van tijd iedereen wel zo’n beetje van gezicht. Het had ook wel een functie. Niemand kon daardoor aan de politie een naam of een adres geven, mocht er ooit wat gebeuren.
Om die reden is er ook een inval geweest, toen hadden ze iedereen tegelijkertijd. Toen de politie ons op had gepakt en de Windup Bar werd gesloten, is de hele club weer anoniem over heel Los Angeles uitgewaaierd. Niemand wilde het proces bijwonen. Dus niemand heeft elkaar meer gezien. Ik had er wel veel spijt van toen ik wist dat ik je kwijt was en vermoedelijk nooit meer zou zien.”
“Maar u staat anders wel vandaag mooi op de stoep! Het is niet voor niets dat het mij even teveel werd.”
“Ja schat. Ik heb echt de stoute schoenen moeten aantrekken om achter je adres te komen. Je had namelijk ooit tegen mij verteld dat je moeder huisarts was in Beverly Hills en je reed altijd met haar auto naar de zaak. En ik herinnerde mij dat eigenlijk pas veel later weer, toen ik er nog eens voor ben gaan zitten. Ik ben in het telefoonboek nagegaan hoeveel vrouwelijke huisartsen er eigenlijk waren in Beverly Hills. Ik ben overdag gaan kijken, zag de auto staan. Toen wist ik waar het was.

De volgende dag heb ik mijn zondagse pak aangetrokken en mijn hoedje met spelden opgezet. Chique schoenen en een duur luchtje opgedaan. Ik was om door een ringetje te halen en toen ben ik naar het spreekuur van je moeders praktijk gegaan. Ik zorgde ervoor dat ik als laatste aan de beurt kwam.
Ik…….. Ik heb mij voorgesteld en toen viel er even een stilte! Ik heb toen alles wat ik van je wist en van je werkzaamheden in de Windup Bar tot en met de inval aan toe verteld aan je moeder. Ik kan je zeggen dat ze af en toe toch ook behoorlijk haar neus moest snuiten. Ik denk dat je toch een schat van een moeder hebt, Mike. Ook al had je het niet altijd zo op je moeder. Ik heb wel eens wat anders gehoord!
Ze had ook nog wel een paar vragen. In ieder geval, we hebben heerlijk intiem als vrouwen onderling met elkaar over je kunnen praten.”
“Roddelen zeker!”
“Het kan me niet schelen hoe je het noemt! Ze heeft me ook helemaal geïnformeerd over Kyle en over haar scheiding met je vader. Zij had geen flauw idee wat je in die periode dat je voor me werkte allemaal hebt gedaan op woensdagavond. Ze wist het pas na de dagvaarding dat je als barman hebt gewerkt!

Het was een hele openbaring. Ze zei op een gegeven ogenblik tegen me: Helen, als je hier eerder op de stoep had gestaan, en ik had van niets geweten, had ik je waarschijnlijk weggejaagd. Ik zeg het eerlijk hoe het zou zijn gegaan.
Maar ik heb geleerd vrede te hebben met mijn jongens en ik heb ook geleerd het vanuit hun gezichtspunt te bekijken. Als zij maar veilig zijn en gelukkig kunnen worden, is dat het enige dat telt. Ik wist het niet van die beroemde mensen in Hollywood en blijkbaar mocht Mike er niet veel van vertellen. Niet dat hij het gedaan zou hebben. Ik hou nu van mijn zoon zoals hij is. Daarvoor is er wel heel wat water door de rivier gegaan.
Ik word er ook goed in begeleid door een psycholoog. Ik ben heel blij dat u bent gekomen en alles heeft uitgelegd wat Mike voor u heeft gedaan. Ik moet u natuurlijk ook erkentelijk zijn voor de goede zorgen die u al die tijd voor Mike heeft gehad toen hij bij u in dienst was. Ik begrijp nog steeds niet hoe hij het geheim heeft kunnen houden. Maar ja, de verstandhoudingen waren ook niet van dien aard….

Enfin, een lang verhaal kort. We hebben geruime tijd met elkaar gepraat, echt niet alleen maar geroddeld. Ik heb met haar afgesproken dat ik zeker nog een keer langs zal gaan. En bij het afscheid heeft ze mij jullie adres gegeven. Ze weet van nieuwe plannen voor het weer opstarten van de Windup Bar en ze heeft haar steun uitgesproken.
Misschien wil ze ons zelfs nog wel sponsoren! Ze wilde zeker een keer komen kijken. En dus, met het briefje waarop jullie adres in de hand, heb ik opnieuw de stoute schoenen aangetrokken en ben met de bus hier naar toegekomen. Het was nog even lopen, een bushalte is niet zo heel dichtbij.
Heerlijk hoor Mike, dat je me nog een keer wilt omhelzen.”

avatar van musician
Hoofdstuk 47

“Ik ben benieuwd wat er zo belangrijk is, nu je je sessie van aanstaande dinsdag wilde vervroegen naar een telefoontje op vrijdagochtend.”
“Het spijt me”.
“Begin maar bij het begin.”
“Eigenlijk wil ik meer je mening weten. En je inschattingen.”
“Je doet toch geen rare dingen? Drugs? Een ongeluk veroorzaakt?”
“Nee, dat is het allemaal niet. Wat weet je allemaal van de Windup Bar en mijzelf?”
“Jij? Oké. De Windup Bar was, in mijn herinnering, een gelegenheid voor homoseksuelen, ik geloof in Hollywood, dat een tijdje terug door de politie is opgerold. Daarna is het stil geworden. En ik hoop dat jij niets met die club te maken hebt.”
“Waarom niet?”
“Mike, je bent de zoon van Douglas MacArthur. Wat denk je. Is het leven nog niet ingewikkeld genoeg voor je?”

“Misschien. Ik ben er barman geweest, op woensdagavond. Tot de politie-inval. Die was ook op woensdagavond. Toen werd ik ook gearresteerd. Heeft MacArthur het daar nooit met je over gehad?”
“Nee, met geen woord. Wat dacht je destijds? Ik zoek een bijbaantje, laat ik solliciteren als barman in een homobar omdat ik zelf ook homo ben?”
“Nee, zo is het niet precies gegaan. Maar dat maakt niet uit. Ik zal je bijpraten. Ik heb, voordat ik dus werd gedumpt in Korea, twee jaar als barman gewerkt in de Windup Bar. De eigenaresse, Helen Branson, die me heeft aangenomen, heeft me alles geleerd en heeft me tegelijkertijd tegen alle opdringerige mannen van de Windup Bar beschermd.
Er is dus niets gebeurd dat het daglicht niet kan velen. In 1951 vond een meerderheid van de gemeenteraad het goed dat exclusieve homobars mochten bestaan in Los Angeles. Het jaar er voor had mevrouw Branson de deuren geopend van de Windup Bar.
De inval onder de wet van Joe McCarthy in 1952 was daarom illegaal, kende alleen valse beschuldigingen, heeft veel mensen beschadigd en heeft uiteindelijk McCarthy niet veel opgeleverd. Kleine boetes. Sinds die tijd is Helen Branson bezig met het weer opstarten van een nieuw etablissement, zoals ze het zelf graag wil noemen.

Namen van de mensen die naar de Windup Bar kwamen waren niet bekend. Dus niemand wist meer waar iemand was gebleven nadat iedereen na de inval weer naar huis kon. Mevrouw Branson ging pas weer recent naar mij op zoek. Uiteindelijk kon ze zich nog bedenken, naast dat ik Mike heette, dat mijn moeder huisarts was in Beverly Hills en dat ik altijd met haar blauwe Ford naar het werk kwam rijden.
Ze heeft de praktijk van mijn moeder gevonden, zag de auto buiten staan en heeft er een afspraak gemaakt. Ze hebben de hele middag over mij zitten praten alsof ze niks beters te doen hadden. Helen is vijf uur bij mijn moeder gebleven. Ze zijn als vriendinnen huilend uit elkaar gegaan, heb ik begrepen. En mijn moeder heeft haar mijn adres gegeven omdat Helen dus zo graag weer in contact wilde treden. Daar had ze een reden voor.
En dus stond ze op een middag opeens bij Kyle en mij op de stoep. Ik wist niet wat ik zag. Ze is twee jaar lang als een moeder voor mij geweest. Maar ik heb zelf ook nooit geweten waar ze woonde.
De woensdagavond was altijd een groot succes voor de Windup Bar. Naast dat Helen mij weer wilde zien, vertelde ze over de komende herstart van de club. Ze had het mijn moeder ook verteld dat ik er had gewerkt. Heel fijn allemaal, want ze heeft nooit geweten hoe lang. Maar goed, inmiddels heeft ze zelfs beloofd te overwegen om een nieuwe Windup Bar te sponsoren.”
“Ga verder, ik ben één en al oor.”

“Er komen vanuit Los Angeles allerlei mensen naar de Windup Bar. Maar het is vooral gecentreerd rond bewoners in Hollywood, gezien ook de ligging. Het is uiteindelijk helemaal niet zover van waar ik nu woon en waar mijn ouderlijk huis ook ligt. Dat overigens nog steeds leeg staat.
En bewoners van Hollywood, dat betekent een warme belangstelling van acteurs, producers, schrijvers, technici, muzikanten, journalisten, radiomensen. Ik heb ze allemaal twee jaar lang voorbij zien komen. Ik weet van velen wie ze zijn. Ze hadden ook belangstelling voor mij. Maar Helen Branson was er altijd, om te zeggen dat ik te jong was, te knap en te intelligent.”
“Mike!”
“Sorry. Het waren altijd haar eigen woorden. Toen ze een zestal weken geleden bij ons langskwam om aan te kondigen dat over drie weken er een feestelijke heropening zou zijn, de club mooier dan ooit, kwam ze me terugvragen voor de woensdagavond. De goede oude tijd. Het was een emotioneel weerzien de hele middag. Ik zei eerst nee omdat ik mijn tijd nodig heb voor mijn studie.”
“Gelukkig, dat lijkt mij een heel verstandig antwoord.”
“Maar ik ben nog helemaal niet klaar! Ze vroeg het later die middag nog een keer, het was gezellig geweest en ik bedacht me dat ik dit jaar sowieso toch al ga overdoen. En voordat ik het wist heb ik gezegd dat ik het wel een paar maanden zou willen doen. Voor de goede oude tijd.”
“Wat vond Kyle daarvan?”

“Een paar maanden vond hij niet zo erg. Te overzien.”
“Mike, je hebt een kapitaal geërfd. Een huis op een landgoed inclusief spullen staat nog te wachten. De erfenis van je oma, als dat doorgaat, maakt je multimiljonair. MacArthur geeft je een toelage, van hem zul je later ook alles erven. En ook je moeder laat je alles nog na. Kyle heeft een interessant salaris dat alleen maar verder omhoog gaat.
Er is financieel geen enkele reden om ook maar één bijbaantje te nemen. En dan helemaal niet als barman in een homobar terwijl je feitelijk moet studeren. Als dit bekend wordt kan je dat als arts jarenlang achtervolgen. Er zullen mensen zijn die zich niet meer door je willen laten opereren.”
“Ik ben nog niet klaar. Ik doe het ook niet voor het geld. En er is trouwens helemaal niets mis met die baan. Ik heb altijd een hele leuke tijd gehad en kritiek bestaat alleen maar uit vooroordelen. Ik kreeg overigens nooit een salarisstrookje. Wel een gele envelop met een strik met geld er in.”
“Leuk! Wist MacArthur eigenlijk van je barman periode? Vooral omdat hij er nooit iets tegenover mij over heeft gezegd.”
“MacArthur heeft mijn juridische verleden inzake de Windup Bar een soort van laten verdwijnen. Er bestaat van mij niets meer op papier daarover. Hij heeft nooit gevraagd naar de barman als functie. Hij heeft het laten verdwijnen en uit zijn geheugen gewist.”
“Daar zou ik bij MacArthur maar niet op rekenen.”

“In ieder geval, want ik was nog niet klaar. Ik zei ja tegen Helen Branson. Ik ging naar de feestelijke opening op een zaterdag. En ik pik op ouderwetse wijze mijn woensdagavond baantje weer op. Ik zie veel oude bekenden weer terug die ik allemaal, ik geloof zo’n twee jaar, niet heb gezien. Het was een mooi weerzien, ze waren blij dat ik er ook weer was. Ik had ook Kyle meegenomen. Ik heb geen geheimen en dan hadden we gelijk het gevoel dat we er een avondje uit waren. Niemand weet daar wie ik ben, dat is op zich voor iedereen wel prettig. Ja, een aantal zullen elkaar wel kennen.
Hoe dan ook, ik was er afgelopen woensdag toen er een man naar mij toekwam die ik ook al langer ken en hij begon een gesprek. Hoe het ging en wat mijn plannen waren. Hij was een producent van films, begonnen met een nieuwe western en hij zocht nog een jonge knappe Amerikaanse acteur.”
“Nee….”

“The Law vs Billy the Kid.”
“Mike…. Zeg me dat het niet waar is. Hoe moet ik dit aan iedereen gaan uitleggen.”
“De opnamen duren vier maanden en er wordt op honderd kilometer onder San Diego geschoten. Ik zei eerst nee.”
“Maar je liet je graag overhalen.”
“Ik sta op een kruispunt Norman. Wat wil ik met mijn leven. Wat kan ik en hoe zijn mijn vorderingen. Ik kan mij heel slecht concentreren op leren, dat weet je. Ik moet heel veel punten halen om daarna nog een groot aantal jaren te studeren. En ik weet niet of ik dat nog op kan brengen.
Kyle heeft een carrière die goed is gestart. Ik heb niks. En als het volgend jaar weer niks gaat worden sta ik gewoon met lege handen. Nu heb ik de gelegenheid om aan iets te beginnen dat ik ook leuk vind. Ik ben inzake het volgen van een medische opleiding altijd braaf in de voetsporen van mijn ouders getreden. Als een soort van logisch.
Niemand heeft aan mij ooit gevraagd wat ik zelf wilde. En toen die producent er mee kwam dacht ik….. Als anderen het nu zien zitten dat ik dit ga doen. En het lijkt mij heel erg leuk. Waarom zou ik het niet proberen?”

“Wat zei Kyle daar weer op?”
“Dat ik met jou als vraagbaak moest overleggen”.
“En daar ben ik dan weer klaar mee. Probeer je nu te zeggen dat je gaat stoppen met studeren?”
“Nog niet eens per se. Ik kan mij na die vier maanden precies op tijd voor het nieuwe jaar weer aanmelden. Opgefrist en al.”
“En dan vraagt mevrouw Greene: en Mike heb je je goed kunnen voorbereiden? En dan zeg je: ja hoor prima. Ik heb in San Diego en de Hollywood Studios een western opgenomen. Dus ik ben er klaar voor. Mijn Korea verslag heb ik niet af. Maar ik heb wel twee vrijkaartjes voor de bioscoop. Dus als u zin heeft.”
“Ik heb in principe ja gezegd.”
“Goeie God. En ik kan de kastanjes uit het vuur halen bij MacArthur, je moeder, je opleiding.”
“Ik heb nog wel goed nieuws. Sinds Helen is geweest en ik betrokken ben geweest bij alle plannen en inmiddels weer heb gewerkt, heb ik veel minder dromen over Korea. Dat mag toch wel als een pluspuntje worden gezien.”

“Eigenlijk Mike, houdt nu een deel van mijn werkzaamheden voor je op. En ik denk dat ik hier tegen je ga zeggen, nu je feitelijk geestelijk al bezig bent met het plannen of herplannen van je leven, wat op zich goed is, dat je oud en wijs genoeg bent om je plannen zelf te presenteren aan alle betrokkenen.
Ik ben geen boodschappenjongen. Als jij ja kunt zeggen tegen een filmproducent om te acteren in een western en mogelijk wordt dat je toekomst: prima. Maar dan ga je dat zelf tegen iedereen zeggen. Dan zijn alle felicitaties voor jezelf. Alsmede ook alle woede-uitbarstingen omdat je zo met je opleiding en je toekomst om wilt gaan.
Ik zeg niet dat ik je niet begrijp. Maar sommigen zullen het toch voelen als dat je ze in de kou hebt laten staan. Je weet waar het kantoor van mevrouw Greene zich bevindt. Het telefoonnummer van MacArthur staat in je klapper. Dit lijkt mij een vader-zoon moment waar een psycholoog zich niet in moet mengen.
Ook Kyle kan zich echt niet achter mij verschuilen. Jullie zijn partners. Jullie moeten het eens worden over welke beslissingen er moet worden genomen in het leven. Of jullie daar eventueel nog ruzie over krijgen of niet. Het is jullie toekomst en het zijn jullie beslissingen. Maar ik wil je er wel nog dit van zeggen.
Ik denk dat Kyle tegen jou zegt “vraag het aan de psycholoog” omdat hij er zelf niet over durft te beginnen. Hij wil je niet in de weg staan en hij durft je ook niets te weigeren. Maar ik denk als ik heel eerlijk ben, dat hij een beetje huilt van binnen. En misschien wel een beetje veel. Daarom moet je heel goed nadenken over wat je gaat doen. Ik zal je uitleggen waarom.

Je wordt als jonge homo in een exclusieve homobar in Hollywood door een homoseksuele producer, of wat hij ook doet, benaderd om een rol te spelen in zijn film. Je bent weken van huis. Hij wil jou om een hele specifieke reden er bij hebben. Je vermoedt dan niet dat die producer in het hotel waar jullie verblijven niet toevallig twee kamers naast elkaar heeft geboekt, één voor hem en één voor jou?
Dat hij niet de machtspositie over je heeft dat hij je kan vragen om ’s nachts bij hem in bed te kruipen? Dat je aandeel in de film daar niet een beetje van afhangt? Je bent nog steeds de zoon van Douglas MacArthur Mike. Je kunt je dit soort van schandaaltjes niet veroorloven. Ook al denk je dat niemand daar achter komt, het komt een keer op straat. Roddelbladen staan er vol van.
Wat denk je daarnaast wat Kyle daar dus van vind? Denk je niet dat hij zich dat ook niet kan bedenken? Wat zou jij zeggen als je wist dat Kyle een paar weken met een andere leuke homo op stap zou gaan en jij zou gewoon thuis zitten? Ik zou mijn vrouw zelfs voor een dag niet met haar baas weg laten gaan zonder daar niet jaloers van te worden en er wat van te zeggen.

Als je een filmster wordt komt je hele leven op straat te liggen. Niet alleen dat van jezelf, ook van iedereen in je naaste omgeving. Alles waar journalisten een smeuïg verhaal in zien komt in de krant of in een roddelblad. Lees je wat ze allemaal schrijven over James Dean?
Denk even na. Het ongeluk van je zus. De moord op je vader door de moeder van Kyle. Ze komen er achter dat je een zoon bent van MacArthur. Ze komen achter je relatie met Kyle. Ze komen achter je activiteiten bij de Windup Bar. Niets is meer heilig en niets is meer privé.
Jij mag je leven en je connectie met de Windup Bar als normaal zien. Je directe omgeving wil het ook nog wel accepteren. Maar hoe denk je hoe de rest van de wereld reageert? Hoe er naar je gekeken wordt, bepaalt ook in hoge mate of je weer nieuwe filmrollen krijgt. En welke rollen. Neem een kleine adempauze Mike. En voor deze keer draai ik mijn psychologen rol voor de verandering eens een keertje om. Praat er niet met mij alleen over maar praat ook eens met Kyle.

Heb je James Dean eigenlijk wel eens gezien in de Windup Bar. Er wordt ernstig aan getwijfeld of hij wel zo’n vrouwenverslinder is.”
“Wat?...Jezus, ik sta te trillen op mijn benen van je antwoord en dan vraag je dit.”
“Nu?”
“Ik…….Ik mag niet over de clientèle van de Windup Bar praten. Dat weet je. Maar zou het zo zijn, dan staat het voor hem in ieder geval niet zijn carrière in de weg.”
“Hij wórdt geleefd Mike. Elke dag staat hij in de krant of in een blad. Hij is net even wat ouder dan jij, heeft ook al meer gezien. Maar ik geloof niet dat hij om kan gaan met de aandacht die hij krijgt. Ik vraag me echt af hoe lang dat nog goed gaat. Er wordt constant in zijn leven gewroet. Als het inderdaad allemaal klopt wat er in de kranten staat. Dan moet je wel heel stevig in je schoenen staan. Oké. Je hebt gehoord wat ik heb gezegd. Ik hoor wel wat je met Kyle hebt besloten.”

avatar van musician
Hoofdstuk 48

“Dank voor uw komst meneer Lear.”
“Dank voor uw uitnodiging.”
“Het ontbrak me aan tijd maar ik moest u nog steeds eens uitnodigen in verband met uw aandeel in het oplossen van de moord op professor Young en het opvangen van beide jongens en mevrouw Young. En ik wilde mij niet met een simpel telefoontje er van afmaken en u persoonlijk bedanken.”
“Mag ik u eerlijk opbiechten blij te zijn dat het op deze manier is afgelopen?”
“Ja, ook dat ben ik met u eens. Uiteindelijk bespaart het ongeluk van mevrouw Fleischmann justitie en veel betrokkenen heel wat kopzorgen.”
“Ballistisch onderzoek heeft uitgewezen dat zij inderdaad de moordenares was van Andrew Young.”
“Ik hoorde het. Hopelijk komt er dan ook een einde aan de tragedie die beide families heeft achtervolgd.”
“Ik hoop van harte dat u gelijk heeft. Alles blijft daarmee voor alle partijen redelijk bij het oude. Even afgezien natuurlijk van het overlijden van Andrew Young en mevrouw Fleischmann. De Officier van Justitie heeft vorige week laten weten dat er geen strafrechtelijk onderzoek komt naar haar ongeluk. Het is bestempeld als verkeersongeval na het negeren van politie signalen om te stoppen.

Het onderzoek naar de moord op Andrew Young is daarmee definitief opgelost en ook afgesloten. Gezien de dreigementen van mevrouw Fleischmann is nog overwogen de zaak van het ongeluk van Anne Young te heropenen. Om te bekijken of er nog wel of geen mogelijke strafbare feiten zijn gepleegd. Of haar auto misschien niet is gesaboteerd. Voor beide families is na het ongeval van mevrouw Fleischmann daar nu geen reden meer voor.”
“Ik dank u nogmaals oprecht voor uw tussenkomst en de afhandeling van de gehele zaak, justitieel en juridisch. U heeft mij echt overtuigd van uw vaardigheden. Als u ooit nog eens iets binnen het leger zou willen….. Als u dat op prijs zou tellen kan ik u ook steun verlenen bij een promotie bij de politie. Ik ben u heel erkentelijk.
Mike en Kyle zijn naar North Carolina gegaan om de moeder van Kyle te begraven. Hoewel ik geloof dat cremeren hun eerste voorkeur had. Maar na overleg met de plaatselijke geestelijke is daar van afgezien. Ze hebben ook haar huis leeggehaald en opgeruimd.

Niet alles is overigens tragedie meneer Lear. Kyle’s vader, die juist vanwege die moeder het gezin al veel eerder had verlaten, heb ik laten opsporen. Hij had Kyle niet meer gezien vanaf dat hij drie was. Kun je je dat voorstellen. Ik heb een mooi gesprek ook met hem gehad.
Alles over die moeder wordt volledig door hem bevestigd. Ik heb hem beloofd weer met Kyle in contact te brengen. Hij was behoorlijk geroerd moet ik zeggen. Aardige man ook wel. Dat lijkt mij dan een gevalletje eind goed al goed. Ook al zit er dan achttien jaar tussen. Hij is voor mij toch een soort van familie geworden. De koude kant, maar toch. Hoe gek dat misschien ook mag klinken.”
“Mag ik u eens een persoonlijke vraag stellen, sir?”
“Jazeker.”

“Eerder heeft Mike tijdens mijn eerste ondervraging over de moord op Andrew Young feitelijk al aan mij toegegeven dat hij en Kyle een relatie met elkaar hebben. Ik denk ook niet dat je zo heel diep hoeft te graven bij die twee. Ik merk eerlijk gezegd wat opvallends bij het duo. Aan de ene kant moeten ze door de wet hun geaardheid voor zich houden. Aan de andere kant maakt het ze helemaal niet uit dat ze zo zijn en zijn ze zelfs een soort van strijdbaar en vinden ze dat hen onrecht wordt aangedaan omdat ze niet mogen uitkomen voor hun relatie. Heel veel homoseksuele mensen zijn zo ontzettend bang dat het uitkomt dat ze zo zijn. Ze vrezen voor de gevolgen. Mike en Kyle hebben daar geen last van. Ze vinden het vooral lastig en irritant dat ze hun relatie niet openlijk kunnen uiten.
Maar ik had ze, met het protocol in mijn handen, natuurlijk formeel moeten laten oppakken en de officier van justitie moeten inlichten. Ik heb het toen niet gedaan. Om de een of andere reden blokte bij mij het systeem.

En u weet dat ik, na de aangifte van Mike, volledige inzage had in wat er zou gebeuren als mevrouw Fleischmann levend zou zijn opgepakt op het vliegveld van Los Angeles. Ik wist wat de gevolgen zouden zijn voor alle betrokkenen, inclusief Mike en Kyle, en ook voor u, als zij zou gaan praten en er een rechtszaak rond haar zou zijn opgestart. Ik heb op gevoel de overweging gemaakt, uit het oogpunt Kyle en Mike voor een dergelijke rechtszaak en bijbehorende publicitaire onthullingen te beschermen, na te laten direct een klopjacht op haar in te zetten.
Terwijl ze dus vermoedelijk nog in Los Angeles was. Daarna wist ik niet hoe het zou gaan aflopen, behalve dan dat de FBI het zou overnemen. Die aarzeling en de bijbehorende tijdwinst heeft Kyle en Mike en hun hele omgeving vermoedelijk gered.
U heeft zelf Mike en Kyle in het leger gehad. U wist het op een gegeven ogenblik van Mike. Al heel snel toen hij naar Korea kwam. Later wist u ook van zijn relatie met Kyle. Terwijl ze dienden in hun eenheid. Het leger had de geaardheid van Mike zelfs al min of meer in de boeken staan. Er zijn militaire voorschriften. Maar ook hier gebeurde er niets. U kon ingrijpen. U had misschien moeten ingrijpen. Maar u deed niets.

Heeft u nu een verklaring voor ons beider gedrag?”
“Ik heb zelfs de optie gehad Mike op te laten pakken vóór dat ik wist dat hij mijn zoon was. Stel je voor dat ik dat had gedaan…. Ik heb Mike tijdens zijn stage uiteindelijk een burgerstatus gegeven. Daarmee viel hij niet meer onder militaire voorschriften. Kyle heeft ontslag genomen voor zijn commandant de militaire politie zou kunnen inschakelen. De jongen had een onberispelijke reputatie in het leger. Maar op dat soort momenten telt dat niet meer.
Heeft u een verklaring voor uw eigen blokkade? Denkt u niet dat ik over hetzelfde, in die hele periode dat ik het wist, niet uitvoerig overleg met mezelf over heb gevoerd?
Bij gebrek aan andere mensen met wie ik daarover van gedachten kan wisselen. Trouwens, u kunt er ook met niemand binnen de LAPD over van gedachten wisselen. Misschien is dat wel het probleem. Niemand kan er met niemand over praten. Hoe dan ook, ik ben ook nog steeds met mezelf in discussie.
Wat ik wel weet is dit. In diezelfde periode, het laatste jaar van de Korea oorlog, zijn er vijftien jongens, militairen, veroordeeld door de Krijgsraad tot een gevangenisstraf van een jaar voor, zoals dat heet, ontucht met elkaar. Soms herhaaldelijk. Het zijn geen zaken waar ik mij, Goddank, als Generaal mee hoef te bemoeien. Ze noemen dat ook wel struisvogelpolitiek. Die hele Krijgsraadzitting is haast een standaardprocedure en een veroordeling tot een jaar cel moet een afschrikwekkende functie hebben. Die vijftien jongens waren betrapt. Ik denk dat ze daarom slechts het tipje van de ijsberg zijn van wat er allemaal in het Amerikaanse leger gebeurt inzake “ontucht”.

Wat denkt u eigenlijk dat de commandanten van respectievelijk het militaire hospitaal en de Amerikaanse luchtmacht, waar zij onder vielen, over Mike en Kyle hebben beslist? Denkt u niet dat zij in onderling overleg, met alle inzet van Mike en Kyle voor hun eenheid, ook niet van alles nog door hun vingers hebben gezien? Terwijl ze dus voor de Krijgsraad hadden moeten verschijnen?
En dan wisten ze nog niet eens van mijn connectie met Mike. Notabene. Ik dank God op mijn blote knieën dat de oorlog nog maar twee maanden heeft geduurd nadat Mike en Kyle elkaar weer hebben gevonden. En dat ze zich in de luwte van een militair veldhospitaal bevonden. U kunt zich voorstellen dat ik ernstig overweeg hier op termijn een legertop over te gaan beleggen. Het onderwerp is te belangrijk. Jammer genoeg mogen militaire wetten niet in strijd zijn met landelijke. Ik overweeg het slechts en aarzel dus ook nog. En dat komt omdat mijn inschatting is dat, hoe vurig ook mijn betoog, ik geen meerderheid op die militaire top ga halen.

En dan is de consequentie dat ik terug zal moeten treden als commandant van de Amerikaanse strijdkrachten. Dat zal sowieso natuurlijk een keer moeten gebeuren. Hoewel ik in de basis nog wel een aantal jaren kan aanblijven. Ik overweeg mijn kansen. Wat is het tijdstip waarop ik iedereen bij elkaar roep. Wat ga ik precies van ze vragen. Ben ik bereid om met kleine stapjes vooruit te gaan in plaats van in één keer grote hervormingen te vragen. En gaan de ontwikkelingen mij dan vervolgens snel genoeg.
Ik merk dat het me ook aangrijpt. Weet u. Ik denk alles bij elkaar wel zeker te weten dat die hele sodomiewetgeving niet deugt. Ik denk dat veel mensen die homoseksualiteit veroordelen het bij het verkeerde eind hebben. Misschien is het een kwestie van tijd dat dat beter gaat worden. Dat mensen in de maatschappij er ooit beter mee leren om te gaan.
Je kunt uitsluiten dat het een ziekte is. Je kunt aantoonbaar uitsluiten dat die mensen anders zijn dan andere mensen. Kijk naar hun inzet. Ze hebben alleen hun liefde voor hetzelfde geslacht. En je vindt ze terug in elke familie. Het feit dat het zo onderdrukt wordt door wetgeving en de negatieve publieke opinie die er om heen zit, maakt dat er vermoedelijk veel meer mensen nog in de kast zitten.

Ik was, als legerleider en vader, eigenlijk verrast door de openheid van Mike en Kyle. Misschien zijn ze al een soort van boegbeeld en de voorbode van een hele nieuwe generatie. Meer liberale, vrijheidslievende Amerikanen. Hoewel ik het al wist kwam Mike mij zijn relatie met Kyle ook gewoon vertellen.
Hij was er niet bang voor. Ongeacht wie ik was. Ongeacht mogelijke consequenties. Ze wilden gewoon de wijde wereld in zoals ze waren. En ze rekenden op de vrije wereld die ze bij hun geboorte door de Verenigde Staten in het vooruitzicht is gesteld. Maar, net als met zoveel dingen, komen ze ook hier bedrogen uit. Nog steeds, helaas.
Zij willen heel graag gewoon deelnemen aan de maatschappij. Het is de omgeving die hen elke keer tegen een muur laat aanlopen. Daar zitten hun frustraties, waar u ook eerder op doelde. We zijn helemaal niet zo vrij en ruimdenkend als dat we zelf zo graag verkondigen. Ze mogen niet eens samen in de kroeg wat drinken zonder het risico dat ze er worden uitgegooid om wie ze zijn. En dan mogen ze nog van geluk spreken.

U en ik konden allebei niet ingrijpen omdat wij wél de vrijheid verkiezen boven de regeltjes en omdat we ons niets aantrekken van de publieke afkeuring die twee verliefde jongens nu eenmaal ten deel valt. En bovendien hebben ze ook nog eens allebei een bepaald soort van charme waarbij je je als handhavende macht je je terecht gaat afvragen of je ze wel moet arresteren.
U en ik weten allebei, toen zij zich bij u kwamen melden, dat u ze eigenlijk moest arresteren en laten voorleiden. Ik dank u nogmaals dat u dit niet heeft gedaan. U weet ook wat criminelen zijn volgens dezelfde strafwet die u moet handhaven. U bent op en top een politieofficier en u weet ook dat ze allebei geen crimineel zijn. Een groter onderscheid met echte criminelen kan er haast niet bestaan.
En dat is de werkelijke reden waarom u dacht dat het te gek voor woorden zou zijn om de jongens te arresteren. Zelfs al is uw handelen in strijd met de wet. En zelfs al heeft u de publieke opinie tegen. Ze maken zich honderd procent dienstbaar voor de natie. Het is eigenlijk een schande hoe ze worden behandeld. En u weet dat.”

“In mijn eerste interview met Mike over de moord op Andrew, toen die moeder van Kyle nog uit het zicht was, reageerde hij ook gefrustreerd, geërgerd. Defensief. Toen vond ik het in mijn afweging in eerste instantie een reactie van iemand uit de rijke Amerikaanse klasse die het bespottelijk vond dat hij zijn auto niet zo maar op de stoep mocht parkeren.
Nu weet ik dat hij elke keer in zijn hoofd bedenkt dat hij vooral wordt opgepakt en verhoord omdat hij homo is. Voor alles. En dat hij uit niets mag laten blijken dat het zo is. Dan kan ik mij voorstellen dat je gefrustreerd raakt en ook zo reageert. Hij wilde niet geloven dat ik hem wilde elimineren van de lijst van verdachten op de moord van Andrew Young. Hij moet altijd blijven denken dat we hem sowieso willen pakken op basis van zijn geaardheid. En hij kijkt dus ook zijn hele leven achterom.
Ik kan mij nu ook heel goed voorstellen dat die mensen zoeken naar iets als de Windup Bar. Ik wist niet eens van die hele operatie af. Maar met de kennis van nu en eventueel in de hoedanigheid van een hogere rang, zou ik nu zeggen: laat die mensen zitten. Ze doen werkelijk niemand kwaad. Dan hebben we wel andere problemen.”

“Ik ga u een klein geheimpje verklappen. Ik ga achter Joe McCarthy aan. Ik ben er al mee bezig. Iedereen ziet dat hij zijn eigen extreme politieke standpunten en wereldbeeld verbindt aan hoe iedereen in de VS zou moeten denken en leven. Als je niet denkt als hij ben je gelijk een communist of minimaal een landverrader die in de gevangenis moet worden gezet. Of, als je niet bent zoals hij, bijvoorbeeld homo, heeft hij inmiddels de macht in te grijpen waar hij wil. Hij heeft de macht te laten beoordelen wie hij wil en te laten veroordelen wie hij wil.
Hij greep in bij de Windup Bar, zogezegd omdat ze staatsgevaarlijk zouden zijn. Er zou anti-Amerikaanse propaganda vandaan komen. Er is geen onderzoek dat dat ondersteund. Integendeel. Er waren eerbiedwaardige mensen bij betrokken die in hun leven een belangrijke bijdrage aan de Amerikaanse samenleving hebben geleverd.
Acteurs, die jaarlijks miljoenen naar de bioscoop trekken. Professoren, academici, journalisten, artsen. Als je zulke mensen als McCarthy de ruimte geeft is dit geen vrij land meer. Maar een dictatuur. McCarthy is een gevaar voor het voortbestaan van de Verenigde Staten van Amerika. Hij moet worden gestopt.
En wij, leger en politie, moeten zij aan zij optrekken tegen deze willekeur. Het is 1954. Zo kan het niet langer.”

“Met alle respect, sir. U heeft niet altijd zo bekend gestaan. U had altijd Republikeinse voorkeuren. U komt uit Texas. U heeft een streng christelijke achtergrond. U heeft in al die jaren dat u aan het hoofd stond van het Amerikaanse leger geen vinger uitgestoken om soepeler om te gaan met homoseksuelen in het leger. U kunt toch niet ontkennen dat het hebben van een zoon als Mike, inclusief schoonzoon, voor een belangrijk deel heeft bijgedragen aan uw ommezwaai in denken?”
“U heeft helemaal gelijk. Maar je bent nooit te oud om te leren. Natuurlijk is het altijd makkelijker negatief of hard te reageren als het een ver van je bed show is. Als je zelf geen homo bent en je meegaat in de stroom van de lachende meerderheid die eigenlijk niet weet waar ze het over hebben….. Natuurlijk is het anders als het je eigen vlees en bloed is. Dus in die zin schaam ik mij wel voor het verleden. Een beetje diep, eerlijk gezegd. Ik heb ook spijt dat ik niet op jongere leeftijd al een kind had dat mij dus ook op veel jongere leeftijd al had kunnen corrigeren. En mij had kunnen introduceren in een meer realistische wereld.

Het leger wil harde jongens. De harde jongens willen, volgens ongeschreven militaire wetten, alleen andere harde jongens om zich heen. En de legertop moet onberispelijk achter z’n harde jongens staan.
Werkelijk? Mag ik eens vragen wie hier eigenlijk de harde jongens zijn? Denkt u niet dat Mike en Kyle een hardere strijd moeten leveren in het dagelijkse bestaan dan hun hetero leeftijdgenoten? In of buiten het leger, dat maakt niet uit.
De hele zooi moet op de schop. McCarthy ziet al communisme in het leger. Ik kreeg dreigementen nadat ik weigerde speciale privileges te verlenen aan een compleet incapabele idioot die dit jaar is opgeroepen te dienen, genaamd Gerard Schine. Omdat hij deel uitmaakt van dat onderzoekscomité van McCarthy. Ik zal je die privileges die hij eist besparen. Hij is dezelfde man die met Cohn, van datzelfde comité, Amerikaanse ambassades en bibliotheken wereldwijd afloopt om ze te controleren op vermeende communistische literatuur. Je zult maar van die idioten hebben rondlopen.

En nu eist McCarthy een onderzoek naar het leger en dan met name onderzoek naar politieke voorkeuren van de meest uiteenlopende officieren. Mannen die ik hoog heb zitten. Wie weet hoe er al in mijn dossier wordt gebladerd. Wat denkt u, wat doet het Amerikaanse leger meer schade. Dit soort extremisten of die paar homo’s op al die duizenden militairen die in hun diensttijd dagelijks onder de meest uiteenlopende moeilijke omstandigheden keurig hun werk doen voor de Stars en Stripes?
Dit is eigenlijk niet eens voortschrijdend inzicht. Dit is gewoon kennis van de dagelijkse gang van zaken binnen het militaire apparaat. Ik had er alleen eigenlijk veel eerder naar moeten kijken. Blijkbaar moet je eerst met de neus op de feiten worden gedrukt. Net zo goed als dat ik er beter aan had gedaan om eenentwintig jaar geleden zelf aan zijn moeder te vragen of zij wel zeker wist dat Mike de zoon was van Andrew Young. Had ik dat toen ook maar gedaan.”

avatar van musician
Hoofdstuk 49

“Beste Oma,
Hoe gaat het met u. Ik hoop naar omstandigheden goed, na de moord op Andrew. Ik schrijf u deze brief vooral om niet het contact tussen u en mij te hoeven verliezen. Hopelijk begrijpt u dat.
U heeft eerder al contact gehad met mijn moeder over de dood van Andrew en wat er is gebeurd.
Ik had samen met mijn vriend Kyle de begrafenis voor Andrew willen regelen. Wij hadden u ook voor zijn begrafenis willen uitnodigen als u het had aangekund om naar Los Angeles te komen. Maar Andrew wilde zijn lichaam ter beschikking stellen aan de wetenschap. Ik heb hem zelf ook niet meer gezien. Toen het lichaam is vrijgegeven door de politie is het regelrecht naar een instituut gegaan dat dit soort onderzoeken verricht.

Toen was er eigenlijk niets meer om te begraven én er was geen dienst. Als atheïst wilde hij geen preek van een dominee of andere heilige. Er is toen in goed overleg besloten om maar helemaal niemand uit te nodigen. Wel heeft zijn ziekenhuis een herdenking gehouden met wat sprekers. Daar zijn mijn moeder, Kyle en ik voor uitgenodigd en daar zijn we ook naar toe gegaan. Hij kreeg heel veel complimenten voor zijn werk. Hij heeft nooit gezegd op het ziekenhuis dat ik eigenlijk niet zijn biologische zoon was. Dat gaf nogal wat verwarring. Iedereen van het ziekenhuis wist al die jaren natuurlijk niet beter en ik ben er vroeger toen ik jonger was ook best vaak geweest. Dus ik moest het wel een paar keer uitleggen. Ik kreeg het er warm van, want ik had niet bedacht of ik wel of niet moest zeggen wie mijn vader is. Dat zou weer een hoop complicaties geven als ik dat zou zeggen. Dus ik heb dat maar zo gelaten.

Misschien omdat er geen officiële begrafenis was kregen we veel kaarten en berichten van mensen die hem goed gekend hebben. Ook vanuit de kringen van zijn werk buiten het ziekenhuis om.
Het spijt mij oprecht dat dus is uitgekomen dat ik niet een echte kleinzoon van u ben. Ik weet dat u blij was dat u in ieder geval één kleinzoon had, naast al de kleindochters die u heeft. Maar u en ik kunnen er allebei niets aan doen dat het niet zo blijkt te zijn. We zijn hier in feite lotgenoten.
Maar als u het goed vindt blijf ik u toch als mijn oma beschouwen. Ik heb er altijd maar één gehad en dat bent u. Omdat mijn andere oma, van mijn moeders kant, al was overleden toen ik werd geboren. Ik heb twintig jaar gedacht dat Andrew mijn vader was en u mijn oma. U dacht dat ik uw kleinzoon was.
Het is heel raar om dan van de ene dag op de andere afscheid te moeten nemen. Alsof je plotseling een vreemde voor elkaar bent geworden. Terwijl je helemaal geen ruzie hebt gehad, ooit. Ik kan u ook zeggen dat ik, ondanks wat er allemaal is gebeurd, gewoon Young blijf heten. Er is lang over nagedacht maar iedereen vond het geen goed idee om mij alsnog de naam van mijn biologische vader te geven.

Vooral omdat ik al mijn hele leven met mijn naam leef. Alleen als ik heel erg graag zou willen zou een verzoek bij de rechter kunnen worden ingediend of mijn naam zou mogen worden veranderd. Maar ik heb toen toch gekozen voor Mike Young. Zo heet ik nu eenmaal. Dat neemt niet weg dat ik, ondanks dat mijn naam hetzelfde is gebleven en ik ook dezelfde jongen ben gebleven, ik het ook kan begrijpen als u zou zeggen dat u geen contact meer met mij wilt hebben. Dat u het zo erg vindt dat ik geen zoon was van Andrew dat u mij niet meer wilt zien.
Ik hoop zelf natuurlijk dat u toch het contact wilt behouden. Want ik zou heel graag ook nog eens bij u langskomen om met elkaar te praten. Ik denk dat dat heel nuttig zou zijn. Ik neem mijn vriend Kyle dan mee. U kent hem goed. Hij is vroeger vaker mee geweest op skivakantie en hij is natuurlijk mijn levenspartner. U heeft dat destijds al goed gezien.
Het is voor Kyle een hele moeilijke stap om mee te komen naar Colorado. Toevallig is Kyle geboren in die staat. Ook in 1932 net als ik. Ik begrijp het heel goed dat Kyle het moeilijk vind om mee te komen. Zijn moeder heeft natuurlijk Andrew vermoord. Hij vindt het zo erg dat hij er nauwelijks met mij over kan praten. Maar hij kan daar uiteraard niets aan doen. Zijn eigen moeder is natuurlijk ook op gewelddadige wijze om het leven gekomen toen ze op de vlucht was voor de politie.

Ook ik voel mij nog steeds een beetje verantwoordelijk voor de dood van Andrew. Mijn moeder, mijn decaan, de politie, mijn psycholoog. Ze zeggen allemaal dat Kyle’s moeder geestesziek was en al eerder had moeten worden opgenomen in een inrichting. Zelfs mijn legerpredikant die ik had in Korea, die ik een hele tijd niet had gezien, was zo aardig om te bellen om te zeggen dat het niet aan ons lag. Maar ja, ze heeft Andrew toch echt vermoord vanwege de relatie tussen Kyle en mij.
Ik heb het met die predikant later best vaak over het geloof gehad. We waren het lang niet altijd eens. Maar hij heeft in Korea wel toegegeven dat God of Jezus nooit heeft gezegd dat twee jongens, zoals Kyle en ik, niet elkaars partner mochten zijn. Dat dat nergens in de bijbel staat. Alleen anderen zouden het hebben bedacht en toen is het opgeschreven.
Ze hebben die predikant, toen we nog in Korea waren, overgehaald om Kyle en mij te trouwen. Omdat de oorlog voorbij was, was iedereen zo in een feeststemming dat ze op het idee zijn gekomen om een trouwerij voor ons te organiseren. En toen hebben ze hem gevraagd.

Niet voor echt natuurlijk. Ze vonden trouwen vooral belangrijk als eerbetoon aan Kyle en mij omdat we zo goed bevriend waren. Iedereen wist wel hoe het tussen ons zat. Maar ik vond het wel moedig dat hij het wilde doen en hij heeft het ook erg mooi gedaan. Het was een hele emotionele dag voor Kyle en mij. Een onvergetelijke dag ook. Iedereen van het militair hospitaal was er bij. En op het feest heeft de predikant toen wel een paar wijntjes teveel gedronken. Maar iedereen was ook blij dat de oorlog afgelopen was.
Kyle en ik zullen moeten leven met wat er tussen zijn moeder en Andrew is gebeurd. U bent Andrew kwijtgeraakt. Wij zijn alle drie slachtoffer van hetgeen er is voorgevallen. En daarom leek het mij een goed idee om elkaar in Aspen te ontmoeten. Dan kunnen we met z’n drieën verdrietig zijn over wat er is gebeurd. Dat kan dan heel heilzaam uitpakken. En hopelijk kunnen we dan door met z’n drieën. Ik zal dan ook alle kaarten en brieven die we hebben gekregen naar aanleiding van het overlijden van Andrew meenemen, dan kunt u ze zien en lezen. Dan neem ik ook gelijk wat foto’s mee van Korea en natuurlijk de dag van ons “trouwen”.

Ik weet dat u geen voorstander bent van een relatie tussen twee mannen. Ik weet ook dat het vaak meer onbegrip is voor een onbekende situatie. Wij hebben daar in de dagelijkse praktijk ook vaak mee te maken en wij begrijpen het ook wel. Ook als mensen wel eens opmerkingen richting ons maken.
Voor al dit soort zaken geldt: je hebt jezelf niet gemaakt, je kunt je ouders niet kiezen en zij kunnen jou ook niet kiezen. En het is ook geen keuze of je wel of niet houdt van iemand die dan ook een man is. Ik ben heel erg gelukkig en blij dat ik Kyle heb gevonden.
Maar ook zonder Kyle was ik niet opeens voor een meisje gevallen. Zo werkt het niet oma. Ik weet dat u Kyle toen ook een hele lieve en beschaafde (en knappe) jongen vond. Ik vond het heel aardig, dat u dat toen heeft gezegd en ik ben het niet vergeten.
Dat verandert allemaal niet, omdat hij toevallig ook van mij houdt. Dus hij is nog steeds diezelfde jongen. Hij is inmiddels leerling-piloot bij Pan Am. Dus hij is in zijn werk ook heel goed terecht gekomen. Ik studeer natuurlijk nog steeds, het komende jaar op de Universiteit van Los Angeles.

Ik zou dan heel erg graag in de Kerstvakantie een weekje komen. De laatste keer was alweer drie jaar geleden dat ik u heb gezien. Vroeger kwamen we elk jaar. Toen leefden Anne en Andrew natuurlijk nog.
Ik kan mij voorstellen dat u Kyle en mij niet wilt zien tijdens de Kerstdagen als u mijn ooms, tantes en nichtjes ontvangt. Die zullen het misschien gek vinden als ze mij zien na alles wat er is gebeurd. Ook al kan ik er niets aan doen. Misschien is het te confronterend. Hoewel we elkaar natuurlijk nooit iets hebben misdaan.
Ik wil u ook nog wat schrijven over uw erfenis. Want een notaris heeft mij uitgelegd dat, na het overlijden van Andrew, ik in zijn plaats kom om zijn deel van uw erfenis te krijgen. Ik wil tegen u zeggen dat ik u niets kwalijk neem als u zou beslissen om mij te onterven omdat ik geen zoon van Andrew bleek te zijn. En ik dus ook eigenlijk geen echt kleinkind ben. Ik zou het helemaal begrijpen als u dat zou doen. Dan blijven we toch even goede vrienden om het zo maar eens te noemen.

Ten slotte oma. Kyle en ik neigen er toch naar om onze huidige woning in Los Angeles te verkopen en om dan weer in mijn ouderlijk huis te gaan wonen. Het staat niet echt leeg, alle meubels staan er nog in. Maar er woont nu niemand na het overlijden van Andrew. We willen het huis dan serieus gaan opknappen. Maar dat doen we dan rustig aan en per project. Want het opknappen zal natuurlijk best wel wat gaan kosten en dan moet je eerst wat hebben gespaard.
We kunnen het al een beetje inrichten met de spullen die we hadden gekregen voor onze huidige woning. Als u zou kunnen en willen nodigen wij u te zijner tijd graag uit om bij ons te logeren zoals u dat vroeger ook wel eens deed.
Kyle en ik hopen graag van u te horen. Als u niet kunt of wilt reageren begrijp ik dat ook. Misschien heeft u later behoefte aan contact of misschien nooit meer. Maar die beslissing laat ik dan helemaal aan u.
Met vriendelijke groet, ook van Kyle,
Mike

avatar van musician
Hoofdstuk 50

“Hoe voel je je na al die weken? Over de dood van Andrew? Een eerlijk antwoord?”
“Ik heb nog getracht mij voor de geest te halen wat het laatste was dat ik van hem heb gezien. Het moet zijn geweest dat ik hem nog in de hal zag staan van ons huis. Ik werd opgehaald door een militaire auto om later naar Korea te gaan. Ik stak mijn hand nog op. Maar hij reageerde verder niet, geloof ik.
In Korea bleek wie mijn vader was. Later kreeg ik die brief van zijn advocaat. Toen ik terug kwam, durfde ik door dat verbod niet eens naar mijn ouderlijk huis terug. In de wetenschap dat alleen hij daar kon zijn. Wat zou hij nog tegen me gezegd hebben. Ik was bang voor hem en we hadden elkaar niets meer te vertellen.”
“Het blijft toch een merkwaardige conclusie als je twintig jaar met elkaar onder één dak hebt gewoond. In de veronderstelling dat je vader en zoon bent.”
“Hij wist vanaf dag één dat ik niet zijn zoon was.”

“Dat is waar. Zijn lichaam is beschikbaar gesteld aan de wetenschap heb ik begrepen?”
“Ja dat wilde hij. En dat kwam goed uit, ik had ook weinig zin in een begrafenis. Iedereen die we maar een beetje konden verzinnen heeft een rouwkaart gekregen. Er is niemand uitgenodigd. Je krijgt het lichaam ook niet meer te zien. Dus om hem nog een beetje te gedenken zijn mijn moeder, Kyle en ik uit eten geweest. Biefstuk. Omdat hij hield van biefstuk. Het ziekenhuis vroeg later nog of we bij de herdenking wilden zijn die zij nog hadden georganiseerd.”
“Durfde je te gaan?”
“Het heeft me wel wat moeite gekost.”
“Ik schatte dat al in. Wat zijn je demonen hier precies?”
“Ach. Je bent teveel uit je comfort-zone. Je vader is niet je vader. Hij is ook nog eens vermoord. Je bent homo en je komt met je vriend. Je echte vader blijkt Douglas MacArthur.”

“Je moet leren er mee om te gaan. Dusdanig dat het je niet in de weg staat. Je hoeft iemand niet wijzer te maken dan hij is, als je dat niet wilt. Dat doe je door niet te beginnen over zaken waar je liever niet over wilt praten. Maar wel over zaken waar je dan weer wel over wilt praten. Met iedereen die werkt op het ziekenhuis kun je bijvoorbeeld beginnen over je studie medicijnen. Dan heb je een gemeenschappelijk raakvlak.
Je moet durven er meer uit te gaan. Het leven zit vol met officiële gelegenheden. Probeer het eens, al dan niet samen met Kyle. Er is zijn niet veel mensen die uit zichzelf zullen beginnen over de zaken waar je bang voor bent. Dat zijn ook geen leuke gespreksonderwerpen. Zij zullen tegen jou ook niet alles over hun leven vertellen. Dat is niet echt verstandig bij een wildvreemde.
“Heb je nog contact gehad met je oma?”

“Ik heb haar een brief geschreven. Ze was nooit onaardig tegen mij als we naar haar toe gingen. Ze heeft lang gehoopt dat ik de man zou worden die zou zorgen voor het voortbestaan van de naam van de familie Young. Maar in haar hart wist ze beter toen ze Kyle had gezien. Ze heeft hem in het begin een paar keer meegemaakt toen wij op vakantie gingen naar Aspen. Ze zei niks maar ze wist het van ons. Ik weet het zeker.
Ik heb haar excuses aangeboden. Dat ik niet haar kleinkind bleek te zijn. Maar dat ik er natuurlijk ook niets aan kon doen. Dat ik haar toch gewoon als mijn oma blijf zien. En dat ik hoop dat ze dat niet erg vind. Dat ik er helemaal van uit ga dat ik niets van haar zal erven maar dat ik dat ook begrijp.
Ik heb gevraagd of ze het goed vond dat ik nog een keer langs kwam met Kyle. Misschien wil ze horen over Korea. Ze is niet gek of zo. Of dement. Ze mankeert ook niks aan haar ogen, oren of lichaam. Niet dat ik weet tenminste. Een opmerkelijk voorbeeld van een kras oudje.

Die brief is nog niet zo lang geleden dus ik heb nog geen reactie. Ze zal wel contact hebben met haar advocaat. Over hoe ze mijn erfenis kan blokkeren als ze komt te overlijden. Het gaat misschien om veel geld. Maar het kan mij niet schelen. Ik was niks van Andrew, waarom zou ze mij geld nalaten.
Ik denk ook dat ze niet eens wist hoe slecht mijn relatie met mijn vader was. Hij was niet van het type dat daarover sowieso met zijn moeder sprak. Als ze belde, zij was altijd degene die belde, zei mijn vader meestal dat het goed ging.
Vaak kwam het dan op zijn werk uit en was het gezin ondergeschikt. Alleen als Anne of ik over was naar de volgende klas zei hij dat tegen haar. Met Kerst nam ik mijn rapport altijd mee naar Aspen. Ze stond altijd stil bij de vakken waar ik dan niet zo hoog voor stond en vroeg hoe dat kwam. Daarna gaf ze vijfentwintig dollar.

Ik zit wel een beetje in over Kyle. Hij voelt zich duidelijk schuldig, opgelaten ook, omdat uitgerekend zijn moeder Andrew heeft vermoord. Ik kan honderd keer zeggen dat niemand er wat aan kon doen. Maar hij schreef die afscheidsbrief aan zijn moeder. En zijn mededeling dat hij met mij meeging, voor de rest van zijn leven. Hij verklaarde haar zo’n beetje dood. Volgens hem is ze toen getriggerd, zijn alle stoppen doorgeslagen en heeft haar dat aangezet om Andrew te vermoorden.
Ze dacht waarschijnlijk dat ze mijn vader heeft vermoord. Dat hij een lieve aardige man was en dat zijn dood een enorme schok zou opleveren. Kyle geeft zichzelf de schuld. En zonder onze relatie waren er zeker geen slachtoffers gevallen. Ga daar maar eens met elkaar over praten.
Aan de andere kant vind ik dat verhaal over wat er met de moeder van Kyle is gebeurd in Fayetteville hoogst ongeloofwaardig. Haar dood kwam iedereen héél goed uit. Voordat ze over iedereen de vuile was buiten ging hangen. Het was zelfs een opluchting toen we hoorden dat ze was gestorven. Maar het laatste wat ik ga doen is dat uitzoeken.”

“Je bedoelt dat zowel de politie, als de FBI als het leger de middelen zal hebben gehad om het te laten lijken als een ongeluk? Ik zou er mijn hoofd niet over breken. Je krijgt haar er niet mee terug. Niemand heeft er wat aan. Ze heeft jou ook bedreigd. Ze was volkomen geschift. Daarom moet Kyle zich ook niets aantrekken over de mogelijke gevolgen van de brief. Ze was al gek toen ze nog in Los Angeles woonde. Dat Kyle nog de moeite heeft genomen haar te schrijven. Moet ik eens met hem daar over praten?
“Dat zou fijn zijn. Hij moet echt van het idee af dat zijn moeder mijn pleegvader heeft vermoord in verband met zijn brief. Trouwens, dat is wel leuk. MacArthur heeft de vader van Kyle, die hij helemaal niet meer kent, opgespoord. Die vader verdween toen al door het gedrag van de moeder van Kyle, achttien jaar geleden. En nu prikken we een datum dat zijn vader langs komt. Met zijn nieuwe vrouw. Dan kun je dat gelijk meenemen, als positief nieuws om met hem te bespreken. Dat is toch geweldig voor Kyle?”
“Ja, dat is inderdaad goed nieuws om te bespreken. Zo gaat je leven ook langs pieken en dalen. Dat lijkt me nu eens een hele positieve wending en een belangrijke ontmoeting. Misschien heeft het zo moeten zijn. Ik had inderdaad overigens al gehoord van het speurwerk van je echte vader.
Dat “echte vader” zeg ik overigens expres, want je praat bij MacArthur toch weer over MacArthur en aan de andere kant over “vader” als het over Andrew gaat. Meestal was het inmiddels ex-vader, stiefvader, nepvader of erger. Het kan toeval zijn maar het valt me gewoon op. Misschien heeft zijn overlijden daar mee te maken?”

“En dat ik nu toch alles van hem ga erven? Ik voel mij er wel wat ongemakkelijk bij. Je weet, hij voelde niks voor mij. Hij wilde niets meer met mij te maken hebben. Hij zou mij onterven. We hadden altijd ruzie en hij had geen enkele aandacht voor mij. En dat alleen maar omdat ik niet wist dat een andere man mij had verwekt en dat ik mij daar blijkbaar schuldig door moest voelen of zoiets. Zo simpel is het toch.
Zal ik een anekdote vertellen dat echt gebeurd is. Een oude beveiliger, die ook bij de herdenking was, herinnerde mij er nog weer eens aan. Toen ik in de laatste klas van de kleuterschool zat ben ik samen met mijn moeder eens met de bus naar het ziekenhuis van Andrew gegaan. Ik had dat onthouden en kwam, zo jong als ik was, op het idee om zelfstandig vanuit de kleuterschool ook eens naar mijn vader te gaan.
Ik haalde geld uit mijn spaarpot. Tussen de middag zou ik worden opgehaald door mijn oppas. Ze moet er hebben gestaan maar ik ontweek haar en liep naar de bushalte. De bus kwam, een donkere buschauffeur deed de deur open. Hij vroeg waar ik naar toe wilde.

Ik zei het ziekenhuis en gaf hem mijn portemonnee. Hij haalde er uit wat er nodig was. Ik wilde achterin de bus gaan zitten maar dat mocht niet. Blanke jongetjes moesten voorin. Toen we de halte bij het ziekenhuis hadden bereikt, vertrouwde hij het toch niet helemaal. Hij ging samen met mij de bus uit en liep met me mee naar de ingang van het ziekenhuis. Daar liep die beveiliger, ook een donkere man. Raymond. Hij heeft mij het verhaal een paar maal verteld.
Je kunt je voorstellen wat een consternatie het zal hebben gegeven op school. Iedereen werd opgehaald en ik was gewoon niet aanwezig. De oppas, net als de school zelf, zal een beroerte hebben gekregen van schrik. Ze moesten natuurlijk mijn ouders ook gaan inlichten met dit verschrikkelijke bericht.
Raymond wist niet wie ik was. Pas na enig heen en weer praten begreep hij dat ik Young heette en dus de zoon zou kunnen zijn van de net benoemde directeur. Hij gaf me een hand en we liepen samen naar boven. Tot we op de juiste afdeling waren. De beveiliger zei tegen de secretaresse dat het zoontje van de directeur helemaal met de bus naar het ziekenhuis was gekomen om zijn vader te bezoeken. De secretaresse belde naar de kamer van mijn vader.
Nu maak ik er een quiz van met de vraag: wat deed de vader?

1. Hij stormde de kamer uit, omhelsde zijn zoon en liet iedereen weten dat alles in orde was.
2. Hij deed hetzelfde als 1 en hij liet tegelijkertijd zijn zoon het ziekenhuis zien en liep als trotse vader gelijk bij alle collega’s langs.
3. Hij liet zijn secretaresse zijn vrouw bellen om te vragen of ze de wegloper kon komen ophalen. Hij kon nu even een vergadering niet uit.”
“Ik ben bang, zoals je het stelt, dat ik het antwoord al weet.”
“Denk je, dat het in de jaren daarna nog veel beter is geworden?”
“Misschien ligt je idee over Andrew toch nog wel iets anders ook. Hoewel dit geen beste beurt was van hem. Het grappige is, en daar wilde ik ook naar toe, je weet dat ik in één van mijn vorige bezoeken heb uitgelegd waarom ik vond dat er een hernieuwd contact moest komen met Andrew. Al was het alleen al omdat jullie nu allebei de achtergronden van jullie relatie wisten en omdat, uiteindelijk, niemand baat had bij een eeuwig durend conflict daarover.

Jullie waren inmiddels allebei volwassen. Dus ik vond het een belangrijke poging waard.
Ik zou eerst contact met hem opnemen om te bekijken hoe zijn vlag er bij stond. Of hij open stond voor een voorzichtige toenadering. Ik wilde weten wat zijn visie was over twintig jaar Mike Young. Of dat hij gelijk de haak op de telefoon zou gooien.
Je denkt misschien dat door de moord op hem daar niets van is gekomen. De waarheid is, ik heb dit voor iedereen nog achtergehouden, dat ik hem een paar avonden voor zijn dood ongeveer een uur heb gesproken. Ik heb ook allerlei aantekeningen gemaakt tijdens het gesprek.
En nu ligt er natuurlijk de vraag: wil je nog horen wat hij te zeggen had. Ben je geïnteresseerd, komt het te vroeg of wil je er helemaal niets van weten.”
“Ik schrik er eerlijk gezegd nogal van.”
“Ik weet helemaal niet of je daar wel van moet schrikken. Het was een eerste voorgesprek. Ik heb niet nog al jouw problemen met Andrew naar voren geschoven, zoals zijn scheldpartijen en persoonlijke aanvallen op jou. Omdat ik hem niet op voorhand tegen het hoofd wilde stoten.”
“Een uur lang. Dat betekent dat je heel wat hobbels hebt weten te nemen voordat hij daar mee akkoord is gegaan.”

“Het is de bedoeling dat ik mijn vak een beetje versta.”
“Ik neem aan dat je het niet zou hebben gezegd als je vooraf zou inschatten dat het mij weer voor maanden de put in zou krijgen. Dat lijkt me vast niet je opzet.”
“Dus?”
“Laat het maar horen dan.”
“Oké. Ik heb met mijn werkwijze eerst geruime tijd over zijn werk gesproken. Ik had mij er een klein beetje in verdiept, wat hij allemaal deed. Zijn toch behoorlijk moderne toespraken die hij overal en nergens hield. Toen bleek dat ik daar dus wat van wist en we er inhoudelijk met elkaar over konden spreken, was hij redelijk ontdooid.
Zoals viel te verwachten nam hij je moeder in eerste instantie veel kwalijk. Met name ook in je beginperiode, toen zij zwanger was en na de bevalling. Hij voelde zich gebruikt, wist dat je niet zijn zoon was, ook niet van wie wel, en had geen idee hoe om te gaan met de situatie. Hij zei dat je moeder je hele opvoeding heel sterk naar zich toegetrokken heeft. Dat ze hem nergens bij heeft willen betrekken en dat zij daarom bijna alle beslissingen nam rond je persoon.

Hij heeft dat zo maar gelaten maar realiseerde zich te laat dat er van hem als vader richting jou ook wel wat werd verwacht. Hij ontkent nooit wat met je te hebben gedaan maar denkt ook dat het meer had kunnen en moeten zijn. Hij had daarvoor geen excuus, behalve druk op het werk. Hij zei er nog iets opmerkelijks bij. Namelijk dat hij vermoedt dat het natuurlijke proces in zijn hoofd, waarbij een vader naar contact verlangt met zijn jonge zoon eigenlijk nauwelijks aanwezig was. Vooral door de kennis dat hij niet je vader was. Bovendien had hij het zelf ook niet met de paplepel ingegoten gekregen.
Volgens hem liep alles redelijk op rolletjes totdat je ging puberen. Toen wilde je niet naar die kostschool. Daarna ging je over heel veel dwars liggen en kreeg je vader in die zin een hekel aan je omdat hij vond dat er geen land meer met je was te bezeilen. Tja. Ouders en kinderen die puberen. Je zou toch zeggen dat dit hoofdstuk ooit voorbij zal zijn gekomen tijdens zijn pittige medische opleiding. En daarna.
Maar goed. Over alles zocht je volgens hem de confrontatie in plaats van te overleggen. Je had overal een mening over maar je had nergens verstand van, zei Andrew. Dat vond ik wel een grappige uitspraak eigenlijk.”

“Ik niet.”
“Hij vond je ook niet aardig richting hem. Altijd in het defensief en teruggetrokken. Hij begreep niet goed waar je opstandigheid vandaan kwam. Dat was voor hem de belangrijkste reden waarom hij er niet goed mee om kon gaan. Gaf hij ruiterlijk toe. Later dacht hij dat het te maken kon hebben met frustraties rond homoseksualiteit. Hij had daar nog vakliteratuur op nageslagen. Hij had nooit dergelijke discussies met zijn eigen vader gehad. Wel ooit met andere studenten en later op zijn werk. Maar nooit met zijn ouders.
In die zin vindt hij kinderen van tegenwoordig veel te brutaal, ongedisciplineerd, respectloos richting ouderen en wordt er vooral getart met de goede zeden.
Vanuit dat perspectief bekeken vond hij een relatie met een andere jongen ook onverteerbaar. Hij zou ook hebben ingegrepen als Kyle niet naar North Carolina zou zijn verhuisd. Na die openbaring van de moeder van Kyle. Vreemd genoeg, zat ik mij te bedenken, had hij tegelijkertijd, net als je moeder, geen enkele antenne inzake je relatie met Kyle.
Hij wist na enig doorvragen alleen nog niet hoe hij er mee om zou zijn gegaan want hij wist dat hij aan jou een hele kluif zou hebben gehad. Hij wilde niet praten over allerlei persoonlijke gebeurtenissen in je leven. Hij vond dat allemaal typisch jou en kenmerkend hoe je staat in het leven.
Hij dacht na vele tropenjaren, zoals hij het noemde, dat de contacten weer redelijk waren nadat je naar je Bachelor’s opleiding was gegaan. Dermate, dat hij dacht dat een aanbod om een jaar stage bij hem te lopen wel het beste was dat hij jou kon aanbieden. Ook al zag je het niet direct zitten.

Tja. Hij dacht dan dat de relatie weer was verbeterd. En het nadeel daarvan is dat elke rimpeling in het water als een zware terugslag wordt ervaren. En dat de relatie slechter lijkt geworden dan ooit. Toen bleek dat je was gearresteerd, tijdens je opleiding, heeft hij gehandeld zoals hij heeft gehandeld. Hij had geen idee hoe hij het nog anders had op kunnen lossen dan het inschakelen van MacArthur.
Hij denkt echt dat hij jou daar helemaal mee heeft gered. Toen bleek dat je voor barman speelde bij die “homo-club” (volgens je ex-vader) én even later dat MacArthur definitief je vader scheen te zijn, was de maat helemaal vol. Volgens eigen zeggen kon hij het niet meer aan en liepen de spanningen in huis, nadat eerder dat jaar ook je zus al was verongelukt, steeds verder op.
Je moeder en jij zorgden alleen maar voor frustraties en oplopende stresssituaties terwijl hij dat voor zijn werk juist niet kon hebben. Ondanks dat jullie alles hadden wat jullie hartje begeerde en ook nog eens mochten doen wat jullie wilden zonder dat hij daar wat van zei.”
“Zo vond hij het bijvoorbeeld prima dat ik een vriend had.”

“Veel zal van zijn opvattingen zal niet echt verrassend voor je zijn. Dan was mijn logische vraag nadat ik deze opsomming allemaal met hem had doorgelopen: “Dit alles overziend. En je zou dit van tevoren allemaal hebben geweten. Zou je dan anders met Mike zijn omgegaan?”
Zijn antwoord was volmondig ja. Hij hoefde er niet over na te denken. Hij had meer naar je moeten luisteren. Voor hem was die kostschool een belangrijk keerpunt. Hij had met je moeder beter moeten overleggen over je homoseksualiteit toen zich dat openbaarde.
Hij had meer rekening moeten houden met je gevoelens en minder vast moeten houden aan het traditionele opvoedmodel, zoals hij het noemde. Hij had meer van opvoeding moeten weten maar heeft zelf veel te weinig meegekregen. Desondanks was je ook wel één van de moeilijkste kinderen om op te voeden die je maar kon krijgen, wilde hij nog wel kwijt.
Het klopt hoor dat de studie medicijnen eigenlijk maar heel weinig doet met het onderdeel opvoeden, kinderen in de pubertijd en seksuele voorlichting. Daar ligt nog een heel terrein braak. Vraag er maar eens naar op je Bachelors’.

En toen vroeg ik hem dus of hij er, al dan niet op termijn, voor zou voelen om tot een hernieuwd contact te komen. Om alle kou uit de lucht te halen. Om alle kennis die nu bekend was te implementeren in een nieuwe relatie. Dat hij vrede zou hebben met de relatie met Kyle. En dat jij meer begrip zou opbrengen voor zijn opvattingen van toen.
Als jij daar mee akkoord zou gaan wilde hij best wel opnieuw je hand schudden. Niet van vader en zoon. Maar van man tot man, zoals hij dat zei.
Maar ja. Hij is drie dagen later vermoord.”
“Ik hoor eigenlijk niets nieuws onder de zon. Maar ik ben toch blij dat je hem nog gesproken hebt. Dat je indirect een voorzichtig positief levensteken van mij hebt doorgegeven. Ook al wist je dat niet. Dat hij voor zijn dood toch nog het idee had dat we, zeg maar, er mee bezig waren. Dat hij zelfs bereid zou zijn om Kyle te accepteren bij eventueel een volgende afspraak. Dat heeft hij nog nooit gezegd. En dat doet mij toch wel goed. Ook al was hij een verschrikkelijke man.”

“Ik begrijp wat je wilt zeggen. Ik zal een zo zorgvuldig mogelijk rapport van het gesprek voor je maken. Dan moet je maar kijken hoe je er mee omgaat. Of je er nog over wilt praten. Ik heb voor de volgende keer nog huiswerk voor je liggen. Ik wil met je praten over je kostschool periode.”
“Wat?”
“Je hoort me goed. Iedereen die ik heb gesproken heeft minimaal één keer die kostschool ter sprake gebracht. Je ex-vader en je moeder vol afgrijzen. Ze klapten volledig dicht en wilden er niet over praten. Behalve dat je bent mislukt en naar huis gestuurd.”
“Ik wil het er eigenlijk liever niet over hebben.”
“Maar ik wel. Omdat ik vermoed dat hier de sleutel ligt van alle achterliggende gebeurtenissen die er daarna allemaal bij jullie in huis zijn gebeurd. Het zou heel veel zaken kunnen verklaren. Het zou…… tot begrip leiden. Het zou voor jezelf heel bevrijdend kunnen werken. Onbeantwoorde vragen opgelost. Dus ik kondig het voor de volgende keer alvast aan zodat je het een beetje in je hoofd kunt voorbereiden.”
“Oké. Misschien is het dan inderdaad goed. De sessie is zeker voorbij?”
“Tenzij je nog iets belangrijks hebt?”

“Ik….. Ik wilde nog even wat aan je doorgeven. Ik weet niet wat je er van vind, ik denk dat je er wel blij mee bent.
Ik was erg geschrokken van ons telefoongesprek eerlijk gezegd, toen we het er over hadden dat ik mogelijk een rol zou accepteren in een Western. Met name toen je er over begon met de vraag wat ik dacht dat Kyle daar van zou vinden.”
“Ik kan nog wel even blijven zitten.”
“Nee, zolang duurt het niet. Toen je had opgehangen heb ik eerst een uurtje zitten huilen. Niet alleen vanwege je reactie maar vooral ook omdat ik zo egoïstisch was dat ik niet gezien heb hoe ik daar mogelijk mijn relatie met Kyle zo ver voor op het spel had durven zetten. Ik heb mij wel een beetje geschaamd, eerlijk gezegd.
Dus ik heb gelijk die middag nog de producer gebeld en gezegd dat ik het toch niet zou doen. Hij begreep het. Hij had nog een andere kandidaat. Scott Brady.”
“Nooit van gehoord.”
“Geen homo.

Norm, een avondje in de Windup Bar staan is één ding. Maar verder geldt eigenlijk alleen Kyle in mijn leven. En mijn studie tot die eindelijk klaar is, is daar dan onlosmakelijk mee verbonden. Ook al duurt het nog jaren. Ik heb dus ook niemand hoeven bellen om te zeggen dat ik zou gaan acteren in een film.
Ik heb na het belletje met de producer dan ook heerlijk boodschappen gedaan en lekker gekookt voor Kyle. Ik heb hem eerst mijn excuses aangeboden dat ik zo egoïstisch was geweest. Toen hebben we heerlijk gegeten. We zijn samen in bad gegaan om alles van ons af te spoelen en daarna…..”
“Ik denk dat er een zucht van verlichting door Los Angeles is gegaan.”

avatar van musician
Hoofdstuk 51

“En hoe vind je het hier op deze school? Leuk?”
“Mwah, gaat wel.”
“In welke klas zit je?”
“In de tweede.”
“Wij hebben hier ook op school gezeten. Wij heten Mike en Kyle. En we komen weer eens kijken bij onze oude school. Wie heb je als docenten?”
“Hennessey. Meneer Diaz, mevrouw Moore eh….. meester Shoestring.”
“Die ouwe kliek zit hier nog steeds!”
“Mike Young en Kyle Fleischmann……!”
“Meneer Morrison!”
“Dat ik jullie nu werkelijk tegenkom op jullie oude schoolplein! Geef “die ouwe kliek” eerst maar eens een echte ferme handdruk. Een handdruk van schooljongens die mannen zijn geworden! Wat doen jullie hier opeens? Hebben jullie elkaar weer gevonden? Ik dacht te hebben gehoord dat de moeder van Kyle ruim voldoende kilometers tussen jullie had ingebouwd. Maar blijkbaar is jullie relatie sterker dan dat! Wat grappig dat jullie zo maar komen opdraven. Wonen jullie weer in Los Angeles? Toch niet met elkaar?”
“Jawel. We hebben op een kleine afstand van hier een eigen woning gekocht. Ik huur bij Mike een eigen ruimte…”

“Ik geloof nooit dat je daar vaak zit! Het klinkt mij meer als een loze opslagruimte! Wat ben je gaan doen? Want van Mike ben ik nog wel redelijk op de hoogte gebleven.”
“Ik ben leerling-piloot bij Pan Am. Ik heb bij de luchtmacht geleerd om te vliegen in een straaljager. Dat heb ik eerst in North Carolina gedaan, later ben ik in actieve dienst naar Korea gegaan. Toen ik uit het leger moest door mijn relatie met Mike heb ik gesolliciteerd bij een commerciële vliegmaatschappij. En dat gaat heel goed.”
“Ik had je destijds niet ingeschat dat je ooit als een waaghals met zoveel kilometer per uur door het luchtruim zou scheren! Mijn hart slaat over bij het idee dat je luchtgevechten moest aangaan in Korea met alle risico’s die daar bij horen!”
“Ik….. Mike en ik hebben nog een tijdje van elkaar gedacht dat we waren overleden. Mijn moeder had bedacht ons allebei een rouwkaart te sturen. Om de relatie definitief te beëindigen. Met het idee dat Mike was overleden durfde ik eerlijk gezegd veel meer dan als ik had geweten dat hij thuis op mij zou zitten wachten.

De werkelijkheid is dat Mike en ik elkaar weer hebben gevonden in Korea. Ik was lichtgewond geraakt en ben gebracht naar een militair hospitaal waar Mike toevalligerwijs medisch assistent was.”
“Nou dat is zeker toevallig! Zoveel geluk kom je maar zelden tegen.”
“We komen ook om onszelf aan jullie, al die oude docenten, te laten zien. Dat we samen zijn en dat het ons goed gaat. We hebben in Korea tegen elkaar gezegd dat, als we weer terug waren in Los Angeles, we hier met elkaar zouden komen pronken. Richting de docenten. Dat we ten onrechte uit elkaar zijn gehaald. En dat jullie konden zien dat we elkaar weer hebben gevonden.”
“Loop zo dadelijk nog maar even mee naar de lerarenkamer! Jullie zien er ook heel goed uit, dat meen ik echt. Mike is dat hele dunne jongenslijf van hem ook een beetje kwijtgeraakt. Je moest in het leger zeker wat aansterken! Fysiek zijn jullie dan een man geworden maar jullie zien er nog steeds geweldig uit als twintigjarige en nog wat jongelingen. In alles. Jullie hadden zagen er vroeger ook al goed uit. Hoe doen jullie dat toch. Jullie relatie blijft ook nog eens ijzersterk.

En met jullie blozende verschijning zijn jullie vermoedelijk ook voor niemand bang, zeker niet voor de FBI of de LAPD. Voor zover ze niks anders hebben te doen dan te zoeken naar mensen als jullie. Jullie weten dat niet, maar ook hier op school achter de schermen werd jullie relatie als een behoorlijke sensatie gezien. Het was meer natuurlijk dan alleen maar vriendschap.
Sommige docenten zaten er mee in hun maag, dat ze niet wisten hoe ze daar mee om moesten gaan. En dan gezwegen over de tweestrijd die kan ontstaan. Privé kunnen docenten er wel eens hele andere mening op na houden dan wat er van ze als docent wordt verwacht. Want wat is wijsheid in dit soort situaties? Hoe ga je als staf daar mee om, onderling, richting medeleerlingen, richting jullie of zelfs richting jullie ouders.
Of, en dat sla ik dan nog helemaal over, de wetgever? Hebben jullie daar wel eens over gedacht, de worsteling van docenten? Want er bestaan helemaal geen instructies voor leraren op dit soort van terreinen. Trouwens, wil ik wel gezegd hebben, het was voor mij ondenkbaar, onbespreekbaar, dat ik jullie relatie zou doorgeven aan de FBI. Ook als dat had gemoeten. Jullie waren zestien! De docenten waren het daar mee over eens.

Er werd voor gekozen het stilzwijgend aan te zien en er verder geen ophef over te veroorzaken. Jullie werden er niet op aangesproken en jullie ouders ook zeker niet. Ik had niet het idee dat jullie echt werden gepest om jullie relatie. Dat hielden we best wel in de gaten.
Er werd door andere leerlingen een beetje schouderophalend over gedaan had ik de indruk. En jullie zaten natuurlijk ook nog maar in de tweede. Het probleem loste zich voor ons op door de verhuizing van Kyle. Mike heeft op school daarna nooit meer zo’n vergelijkbare vriendschap opgedaan. Hij was na je vertrek wel al die tijd een soort van aangeslagen.”
“Weet u waar ik zo ontzettend benieuwd naar zou zijn geweest. Wat zou de school hebben gezegd als wij elkaar zouden hebben meegenomen naar het schoolbal? Dat we hand in hand zouden zijn verschenen bij de diploma uitreiking?”

“Mike….. Wat zouden jullie ouders hebben gezegd? Wat denk je hoe de andere leerlingen en hun ouders zouden reageren? Met je vrijgezellen dronkemansgroepje die er wel was, hebben je je trouwens bij het werkelijke eindexamenfeest ook al niet populair gemaakt. Dat gold voor alle zelfbenoemde vrijgezellen.”
“Maar wat zouden de docenten hebben gezegd? Onaangekondigd zouden jullie er niets van hebben geweten. Ik weet één ding. Als Kyle op school zou zijn gebleven was ik met Kyle naar de prom gegaan. Wat er ook zou zijn gezegd.”
“Misschien had niemand zich er over verwonderd. Als jullie toen al vier jaar als innig koppel op onze High School zouden hebben rondgelopen. Misschien zou iedereen er al aan gewend zijn. Ik had als directeur wel doodsangsten uitgestaan. Want ik krijg natuurlijk de kritiek en de vragen. Niet in de laatste plaats van het schoolbestuur. In mijn hart had ik het voor jullie geweldig gevonden. Een knuppel in het hoenderhok. Onbevreesd, met open vizier. Ik had ook wel een beetje trots geweest. Maar ja. Jullie zouden wel graag willen, maar eerlijk gezegd denk ik dat een voorstel om dat te doen niet dat het tot een klein feestje in huize Young en Fleischmann zou hebben geleid.

Ik weet nog goed hoe bedremmeld als jongens jullie hier stonden na die afperspoging van Vic. Toen werd het ook spannend. Dachten jullie dat ik er niks van geloofde? Dat Vic maar wat had verzonnen? Zo dik als het er boven op lag als bij jullie ben ik het in de jaren daarna niet meer tegengekomen. Het is maar goed, dat we van die omkoping geen politiewerk hebben gemaakt.
Ik had wel medelijden met Mike, Kyle, toen hij hier nog twee jaar zonder jou moest rondlopen. Hij had het niet gemakkelijk. Ik mag haast wel zeggen dat er bij hem behoorlijk wat door de vingers is gezien, haast als een soort van compensatie omdat jij was verhuisd.”
“Ik denk niet dat iemand van ons het makkelijk had. Dat het een interne worsteling was voor de leraren hebben we natuurlijk nooit geweten. Die verhuizing heeft ons vijf jaar lang van elkaar gescheiden. Maar we hebben elkaar dus weer teruggevonden in Korea. Om nooit meer uit elkaar te gaan. We wonen nu dus ook samen. Toen we in het leger zaten hadden we ons al voorgenomen om hier naar toe terug te gaan. Om ons te laten zien dat we niet zijn gebroken en dat we heel goed als partners kunnen samen leven.
Dat een relatie tussen twee mannen heel goed kan. Dat het heel normaal is dat je ook verliefd kan zijn op iemand van hetzelfde geslacht. Je zou eigenlijk alle leerlingen op deze school dit gewoon moeten laten weten. Als het zou kunnen.”

“Als het zou kunnen. Ik vind het geweldig voor jullie en de docenten ongetwijfeld ook. Maar jullie begrijpen zeker ook wel dat een toelichting aan de studenten volstrekt niet aan de orde is. Dan heb ik gelijk alle ouders op de stoep staan. Hoe ik ook graag had gewild dat het anders was. Gaat het goed op je bachelors, Mike?”
“Laatste jaar. Ik ben bijna klaar. En dan de universiteit.”
“Tja, voor je echt chirurg bent.. Ik heb nog heel wat voor je moeten pleiten eerlijk gezegd. Bij die mevrouw Greene. Ze wilde weten hoe goed je eigenlijk precies was. Hoe groot het verschil was tussen je eindexamen cijfers en je cijfers in de klas. Ik heb er maar een behoorlijke draai aan gegeven.
Met gekruiste vingers en in de hoop dat je meer serieus in het leven zou gaan staan. Ik heb maar niks gezegd over je volledige gebrek aan interesse in studie na het vertrek van Kyle. Dat je je huiswerk achterwege liet. En hoe vaak je bent betrapt op afkijken. Of eigenlijk, zo noemde je het, “samenwerken”. Je hebt je eindexamen gehaald op routine, met de hakken over de sloot. Maar als je je even had ingezet had je de hoogste cijfers kunnen halen!

Ik dacht al niet dat je ooit over het vertrek van Kyle heen zou komen. Ik vermoedde, en ik hoopte ook eigenlijk, dat je hem zou gaan zoeken. En hier staan jullie! Kyle aan het begin van een carrière als piloot en Mike die studeert aan de medische universiteit. Ik kon mij een paar jaar terug haast niet voorstellen dat je op universitair niveau zou kunnen meedraaien, zonder verandering van instelling. Als ik eerlijk ben.
Ik weet ook van de dood van je vader, ik heb het in de krant gelezen. Nog mijn oprechte deelname. Is de dader eigenlijk al gepakt?”
“Ja, een tijdje later. In een andere staat. Toen was het hier alweer een beetje uit het nieuws. Ik ben wel blij dat hij de school bij tijd en wijle heeft gesponsord. Ik kan tegen u wel zeggen dat hij niet mijn echte vader was. Wel van Anne.”
“Wat? Ja ik heb hem niet al te vaak gezien. Meestal kwam je moeder. Maar niet je vader? Heb je een andere vader?”
“Het wordt nog een beetje geheim gehouden maar belangrijke mensen in mijn leven mogen het wel weten. Mijn biologische vader was een goede huisvriend van mijn ouders in die tijd. En nog steeds van mijn moeder eerlijk gezegd. Blijkbaar is dat nooit weggegaan. Ze hebben dan ook wel wat veroorzaakt met z’n tweeën.

Maar mijn vader is Douglas MacArthur. Ik geef direct toe dat het vrij moeilijk is te geloven. Ik ben zijn enige kind. Maar hij heeft dus een behoorlijk avontuurtje met mijn moeder achter de rug. Destijds. Ik kan er niets aan doen en moet er al even mee leren leven. Dat gaat ook best goed.
Maar het is uiteindelijk uitgekomen en MacArthur, mijn moeder en ik proberen er zo goed als mogelijk mee om te gaan. We hebben gelukkig ook geen ruzie of zo. Hier op school wist ik het nog niet. Het bleek ook pas in Korea.”
“Jongen, wat een geschiedenis! Daar kun je tenminste wel een mooi verhaal over houden in de eindexamenklas! Hoe is het om Douglas MacArthur als vader te hebben? Misschien is het mooi te koppelen aan jullie ervaringen in Korea!”
Over Korea willen we allebei wel wat zeggen. Maar MacArthur zal ik achterwege moeten laten. Ik vind het jammer dat er in het openbaar niets over onze relatie kan worden gezegd. Maar misschien kan ik u zover krijgen er wat in het algemeen over te zeggen. Dat als je een jongen bent en je houdt van een andere jongen, het niet iets is om je voor te schamen. Dat de leerlingen hun gevoelens niet hoeven weg te stoppen. En dat je heel goed met iemand van je eigen geslacht kunt samenwonen. Dat u daar goede voorbeelden van heeft. Het hoeft maar kort. Als een klein signaal. Voor die paar leerlingen die misschien ook met dergelijke gevoelens zitten. Wij mogen er zelf voor alle mogelijke gevolgen niet mee te koop lopen. Maar misschien wilt u er juist op onze oude school wat van zeggen. Gezien ons verleden. Wij kunnen u wel van informatie voorzien.”

“Jullie zijn niet veel veranderd en hebben nog steeds een zelfde soort van drive. Maar ik wil dus geen ouders aan mijn bureau. Nog gezwegen wat de LAPD met mij gaat doen als ze er achter komen. Wat is jullie inschatting eigenlijk hoe leerlingen zullen reageren als ik wat ga zeggen over homoseksualiteit en samenwonen? Zullen ze begripvol zijn en vol ongeloof over onze sodomie wetten? Ik geef jullie helemaal gelijk, hou me ten goede. Maar ik ben bang dat de maatschappij als zodanig, en dus ook heel veel leerlingen, er nog niet aan toe is.
Ik beloof jullie het in het docententeam te brengen. Dat is dan voor mij een belangrijke graadmeter zonder dat ik zelf direct gevaar loop.”
“De school is heel belangrijk voor ons. Het zal duidelijk zijn dat de school voor Kyle en mij alles gebracht heeft. Wij voelen ons dus behoorlijk schatplichtig. Het hoeft niet alleen over homoseksualiteit te gaan. Misschien wil de school met leerlingen uit de examenklassen een dag naar het vliegveld komen kijken. Ook achter de schermen.”
“Het is een mooi initiatief. Laten we er zeker contact over houden. Loop maar even mee naar boven, ik ben benieuwd wat jullie oude docenten over jullie te zeggen hebben. En ik ben vooral benieuwd naar hetgeen ze eigenlijk destijds al eens hadden willen zeggen tegen jullie maar het toen niet mochten. Of durfden. Denk niet, dat ze zonder sympathie waren.”

avatar van musician
Hoofdstuk 52

“Uw naam is?”
“Mike Young.”
“Wilt u iets harder praten? De rechtbank is weliswaar niet zo groot maar de mensen op de achterste rij moeten wel kunnen horen wat u zegt.”
“Ik doe mijn best.”
“U bent geboren op zesentwintig augustus 1932 te Los Angeles. U weet waarom u hier bent?”
“Overtreding van de sodomiewetgeving van de staat Californië.”
“Dit heeft ook niemand gehoord. Graag luid en duidelijk. Of schaamt u zich er al dusdanig voor dat u zich niet durft uit te spreken?”
“Sorry. Ja, ik schaam mij diep. Ik verwacht ook niets anders dan de doodstraf. Een terechte straf lijkt mij. Vanwege mijn liefde voor een man. Hoewel de liefde wederzijds is. Ik hoop maar dat dat voor het vonnis niets uit maakt.”
“Misschien dat u dan moet overwegen om een familiegraf te kopen. Dan kan uw vriend naast u komen te liggen. Meneer Young. Voordat er door een jury een oordeel gaat worden gegeven zal allereerst de Officier van Justitie zijn bevindingen op een rij zetten. Er worden getuigen gehoord. Uw leven van de afgelopen….. tien jaar komt voorbij. En dan wordt dit proces voorlopig uw sluitstuk voordat u wordt veroordeeld. Meneer de Officier.”

“Dank u wel, edelachtbare. Voor ons staat de eenentwintig jarige Mike Young. Zoals vandaag uit alles zal blijken, heeft hij reeds op hele jonge leeftijd tot vandaag de dag liefde opgevat voor hetzelfde geslacht. Opgegroeid in een gegoede familie is hij ongetwijfeld voldoende gewaarschuwd tegen zijn dwalingen. Maar ondanks de waarschuwingen is hij een buitengewoon actief homoseksueel levenspad ingeslagen. Tot nu aan toe uiteraard. Het is een hardnekkige verdorvenheid, edelachtbare!
Meneer Young, u was net twaalf jaar oud toen u na de zomervakantie naar een goed aangeschreven kostschool ging. U zat voor de kerstdagen al weer thuis. En de lage cijfers die u daar haalde waren niet de enige reden dat u zo vroeg al weer thuis zat. De kostschool duurt in principe zes jaar. Waarom zat u na vier maanden al weer thuis?”
“Ik kan mij maar heel weinig herinneren van die periode.”
“De school heeft anders nog alles in haar archieven staan. Er zijn, na onderzoek, uiteindelijk eenentwintig incidenten genoteerd waarbij u betrokken bent geweest. Afgezien van wat onbekend is gebleven. Allemaal incidenten met een seksuele achtergrond. U was er al vroeg bij, zoals ik zei. Kunt u zich dat niet meer voor de geest halen of zal ik deze zaken allemaal nog een keer met u doornemen? Wellicht dat uw geheugen dan weer wat beter werkt.”

“Zo is het niet gegaan. Ik was daar ….. geloof ik, slachtoffer en geen dader. Ik weet het niet meer. Alleen, toen ik de schuld van alles dreigde te krijgen en daarbij gezegd werd dat ik naar huis zou worden gestuurd, terwijl dat het enige was dat ik eigenlijk nog wilde, gingen de incidenten zoals u dat noemde gewoon door. Ik wist uiteindelijk dat ik dan na verloop van tijd vanzelf naar huis zou worden gestuurd.
U moet toch ook weten hoe het is gegaan…..”

“Mike! Mike!!”
“Wat? Wat is er?”
“Ben je in je stoel in slaap gevallen?”
“Aaah…..Ja, ik geloof het wel…..”
“Dat geeft niks, ik ben maar door de achterdeur naar binnen gegaan, die was open. Je reageerde niet eens op de bel! Zal ik even koffie zetten? Of staat er al koffie? We zouden vandaag toch gaan zitten om te praten over een voor mij nog onbeschreven, blanco pagina uit je leven? Je kostschool waar je vier maanden op hebt gezeten. Je zou het nog even voorbereiden.”
“Ik geloof zelfs dat ik er over heb gedroomd, zojuist….”

“Hier is eerst maar eens een zwart bakkie. Waren het eigenlijk zoete dromen?”
“Ik geloof dat ik er zelfs voor bij de rechtbank moest verschijnen. Als je niet was gekomen en mij wakker had gemaakt was ik nog veroordeeld ook.”
“Nou, het is inmiddels tien jaar geleden, dat lijkt mij niet meer mogelijk! Ik ga er maar gelijk even bij zitten. Zo. Wat is er gebeurd waardoor je nog een veroordeling vreest? Wat was het eigenlijk voor een kostschool om mee te beginnen, nu we het er toch over hebben?”
“Het was een kostschool voor twaalf- tot achttienjarige jongens. Veel testosteron, competitie en pesten. Ik neem aan dat de school nog steeds bestaat. Mijn vader heeft er ook op gezeten. Hij wilde mij daar ook op hebben. En ik wilde niet. Hij kreeg zijn zin natuurlijk. Ik was net twaalf. Ik wilde met alle geweld thuis blijven en naar de Beverly Hills Middle School. Met mijn klasgenoten van de lagere school. Ik heb er weken een hele felle ruzie over gehad met mijn ouders.”
“Oké.”
“Met name dan Andrew. Ik was geschokt door die ruzies en toen ben ik ook steeds meer bang voor hem geworden. Elk jaar komt er op die kostschool een groep van ongeveer vijfentwintig jonge jongens bij. Een oudere groep was dan weer klaar en had hun High Schooldiploma gehaald. Waar ze met de reputatie van de school overal mee terecht konden.

Allemaal van die bevoorrechte jongens zaten er op die school. Het kostte ook nogal wat aan schoolgeld. Dus ze hadden allemaal rijke tot zeer rijke ouders. En er was dus ook heel veel bla bla en hete aardappels in de keel. Sommigen zullen elkaar misschien wel hebben gekend. Omdat hun ouders er zelf ook op hadden gezeten, zoals Andrew.
Ik begrijp niet dat ouders dat willen. Hun kinderen opbergen, ver weg op een school. En dan alleen met vakanties een paar weken thuis. Wie doet zoiets. Het is eigenlijk toch veel leuker om je kinderen gewoon thuis te hebben en ze elke dag naar school te laten gaan?
Ze worden op zo’n kostschool na verloop van tijd natuurlijk gewoon een soort van vreemde voor hun eigen ouders. Gedrild in de gedachtegang van de school en de onderlinge relaties van de leerlingen. Met een beetje pech werd je er zes jaar gepest en was je met je diplomering geestelijk gebroken.
Dan hadden ze voor de rest van hun leven bij jou op de stoep gestaan voor psychische hulp. Waarschijnlijk voor jaren. In ieder geval. Op de kostschool gingen ze er heel erg prat op dat het een school was waarbij jong en oud elkaar hielp met sport, werk en natuurlijk studeren. Dat werd ook gezegd tijdens de openingsspeech. Hoe geweldig die samenwerking was en hoe goed je er ook van leerde om op elke leeftijd met elkaar om te gaan. In theorie is het misschien een leuk uitgangspunt.
Maar de speech was nog niet voorbij of de werkelijke verhoudingen kwamen al snel boven drijven. Dat samenwerken tussen jong en oud hield in de praktijk niets anders in dan dat de jongste groep als een soort slaafje door de oudere groepen werd gebruikt. Binnen een week lag al helemaal vast wat er ging gebeuren.

De oudere jongens intimideerden de jongere en de eerstejaars kregen allerlei klusjes om te doen voor de oudere leerlingen. Als je geluk had moest je een paar bladzijden strafregels voor ze overschrijven. Die ze dan niet meer zelf hoefden te schrijven. Of ze stuurden je om wat te drinken of te eten voor ze te halen.
Maar ze lieten je ook hun kamer opruimen, schoenen poetsen, boodschappen doen. Je werd, zolang er geen docenten in de buurt waren, in het openbaar vernederd. Het leek een soort van ontgroeningsproces. Een wreed ontgroeningsproces dat het hele jaar zou duren. Tot er een nieuwe lichting eerstejaars zou zijn. Je leven was het eerste jaar op die school weinig waard. Maar wie durfde er wat van te zeggen. Elke jongen in het eerste jaar accepteerde het ook als het was. Het was een min of meer bestaand fenomeen. Zo ging het nu eenmaal. Hoe ouder je werd, hoe hoger de klas, betekende ook een steeds betere omgang met iedereen.
Ik……. Toen er naar mij werd gekeken met betrekking tot dienstjes en klusjes, was er een oudere jongen die mij wegtrok bij iedereen. Hij zei onder vier ogen dat ik niet zou worden lastiggevallen door de andere jongens en geen klusjes zou hoeven doen als ik…….. aan andere speciale wensen zou voldoen. Ik wist eerst niet wat hij bedoelde.

Seksuele wensen, bleek uiteindelijk. Er was geen enkele vrouw of meisje op die kostschool te bekennen. Zelfs geen docente. Laat staan dat er een jongen was met een vriendin. Dat maakte niet dat er geen behoefte zou zijn aan seks of intimiteit. Elke leerling was een jongen tussen de twaalf en de achttien. En die zaten vierentwintig uur per dag met elkaar op hetzelfde terrein. Je kunt je er een voorstelling van maken wat er zoal gebeurde. Hoe dat broeide.
Ik kwam terecht bij een groepje van ongeveer zes oudere leerlingen die elkaar goed kenden. Ze vonden mij een jongen die heel erg aan een meisje deed denken, zeiden ze later tegen mij. Perfect bestemd voor wat ze in gedachten hadden. Moet ik er op ingaan wat ze allemaal van mij wilden en wat ik met ze en voor ze heb gedaan?”
“Nee, dat is niet nodig.”
“Ik werd onder vier ogen aangesproken om een afspraak met ze te maken. Tijdstip en locatie. Ik kreeg een soort van reputatie. Alle eersteklassers werden afgesnauwd of kregen wel eens klappen. Ik werd anders behandeld. Ze vertelden me wat ze wilden. Ik deed het. Soms alleen. Soms wilden ze iets met z’n tweeën.

De waarheid is dat ik het niet eens zo erg vond om te doen. Misschien was ik ook wel gewoon een beetje nieuwsgierig. Zonder dat ik toen natuurlijk wist wat mijn geaardheid was. Ik ervaarde het meer als een spannend klusje waarbij ik in ieder geval niet gepest werd. Beter dan schoonmaken of boodschappen. Ik was ook niet angstig als zodanig.
Op een gegeven ogenblik, vrij snel al, werd ik een keer betrapt. Die andere jongen wist in de hectiek te ontkomen. Ik heb z’n naam niet doorgegeven. Ik kreeg straf. Doordat ik die andere jongen zijn naam niet wilde zeggen, kreeg ik nog meer straf opgelegd. Ik steeg daardoor in de achting van de ouderejaars. Ik werd ook gewaarschuwd. Als ik mijn gedrag niet zou veranderen zou ik niet meer passen bij de school. Er zouden maatregelen volgen. Met andere woorden, ik zou zelfs kunnen worden verwijderd. Dat klonk mij als welkome muziek in mijn oren. Toen werd ik nogmaals opgepakt.
Omdat het voor mij toen de tweede keer was meende de directie van de school een patroon te zien. Daarom gaven ze een laatste waarschuwing. Bij de derde keer zouden ze mijn ouders inlichten en moest ik van school af. Nou, dat hoefden ze geen tweede keer te zeggen. Wisten zij veel hoe graag ik daar weg wilde.

In plaats dat ik het hele verhaal zou vertellen wat er aan de hand was en waardoor ik daarna zes jaar lang als een paria zou worden behandeld, wist ik nu hoe ik zo snel mogelijk van die school af kon komen! Allemaal onvoldoendes in combinatie met aanstootgevend gedrag….
Die docenten begrepen er niets van. Als zoon van nota bene de voorbeeldige Andrew Young die dertig jaar eerder op dezelfde kostschool had gezeten! Sommige docenten waren zo oud dat ze zich hem nog konden herinneren! Ze begonnen zoete broodjes te bakken. Kwamen met bijlessen.
Zelfs een psycholoog kwam er nog met mij praten. Om te kijken wat er aan de hand was. Hij zei dat het niet mocht van de wet en vroeg waarom ik dit allemaal deed. Dat ik veel te jong was voor dit soort zaken. Dat ik niet wist waar ik mee bezig was. Dat ik mijn jeugd vergooide…… Ik zei niks.
Maar ik werd voor de derde keer betrapt…. Misschien wel expres, na een anonieme tip. Wie weet. Ik kreeg een enorme uitbrander. Ze zochten naar wegen om mij toch op de school te houden. Maar ik zei alleen tegen die directeur: “U heeft het beloofd. Na de derde keer mocht ik naar huis.” Misschien gingen er toen belletjes rinkelen dat er iets niet klopte.

Te laat. Hij keek mij in ieder geval langdurig vreemd aan. Ik denk dat hij mij toen pas heeft doorzien. Een jonge jongen met heimwee voordat hij al van huis was vertrokken en niet opgewassen tegen het regime van een kostschool. Wanhopig op zoek naar zijn verloren vrijheid. En naar zijn moeder waarschijnlijk. Z’n oude omgeving. En blijkbaar tot alles bereid om maar weg te kunnen komen…..Een laatste smeekbede bij dat oogcontact. Hij wist hoe laat het was. De directeur kon niet meer terug. Het ging richting Kerst. Ik had er vier maanden op school gezeten. Vier maanden met die groep van oudere jongens.
Ze moesten mij van school sturen. Ze belden mijn ouders. Ik zat ’s morgens om zes uur al klaar. Ingepakt en al. Ik hoorde één van de docenten nog zeggen tegen een andere docent: “ik begrijp er niets van. Het lijkt wel of hij het expres deed. En hij is zo’n aardige, keurig opgevoede jongen. Als je hem eens gewoon spreekt, na een les. Hij kan ook veel beter leren dan zijn cijfers doen vermoeden.”
Toen mijn ouders kwamen, heeft de school gewoon gezegd wat er is gebeurd. Wat ik had gedaan. Waartoe ik andere jongens zogezegd had aangezet. Hoe vaak ik was gesnapt en dat ik vermoedelijk nog veel vaker niet was gesnapt. Waarom ze mij niet meer konden handhaven. Mijn overtredingen van de sodomie wetgeving.

Het was toen voor het eerst dat ik er van hoorde. Ik wist niet wat dat was, sodomie wetgeving. Maar ik had die wet wel overtreden! Mijn ouders hadden weinig weerwoord natuurlijk. Ze hadden echt geen flauw idee wat er de afgelopen vier maanden allemaal was gebeurd. Ze werden nu ruw wakker geschud. Ze kregen ook mijn cijferlijst mee met allemaal onvoldoendes. Te overhandigen aan de volgende school.
Er is onderweg geen woord gewisseld. Ik heb alleen maar een beetje uit het raam van onze auto gekeken. Ik zal opgelucht zijn geweest en tegelijkertijd bang voor wat er zou gaan komen, het onbekende. De ruzie kwam toen we thuis waren. Binnen de veilige muren van ons eigen huis. Er kwam geen eind aan. Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen en uit huis zou worden geplaatst.
Maar Andrew gaf me nog één laatste kans. Vermoedelijk onder druk van mijn moeder. Ze kregen de Beverly Hills Middle School alsnog zo ver om mij aan te nemen. Met al mijn onvoldoendes. Toen juichten alle andere oud-leerlingen van de lagere school waar ik op had gezeten nog dat ik weer terug was. Ze hadden geen idee.

Mijn ouders hebben nooit geweten wat zich echt op de kostschool heeft afgespeeld. Ze hebben er niet meer naar gevraagd. Ze kregen het verhaal van de directie en ik heb er niets van ontkend. Dus ze zullen wel gedacht hebben dat het waar was. Ik ga ook niet zeggen dat het niet waar was. Alleen hoe het echt is gegaan, wat er precies is gebeurd, waarom het is gebeurd en onder welke omstandigheden, daar hebben we het nooit over gehad.
Daar klopt natuurlijk helemaal niets van. Het is goed dat ik je dit alles nu dan eens een keer kan vertellen. Hoe ik er toe ben aangezet, waarom ik er toen al niets van wilde zeggen. Ik was ook lang trots op mijzelf. Dat ik een manier had gevonden om van de kostschool, waar ik nooit naar toe had gewild, te kunnen worden afgetrapt. Ik heb ook geen enkele foto van mezelf als leerling van die school. Misschien was het één lange nachtmerrie.

De sfeer in huis was definitief verpest. We gingen rond de Kerst alleen nog naar het huis van mijn grootouders in Aspen. Pas toen Kyle mijn vriend werd op de Beverly Hills High School, anderhalf jaar later, ging het weer wat beter. Ook omdat ik toen hogere cijfers haalde. Toen waren mijn ouders ook blij met Kyle. Toen nog wel.
Ik heb Kyle er ook nog nooit over verteld, eigenlijk. Ook niet toen ik hem leerde kennen en nu eigenlijk ook nog steeds niet. Vind je dat het een belangrijk deel uitmaakt van mijn leven? Of dat ik geprobeerd heb om het weg te stoppen maar dat me dat uiteindelijk nooit gaat lukken en dat het me blijft achtervolgen?
Soms denk ik: ik heb een makkelijke naam. Zouden er nog jongens van die kostschool zijn die nog zouden weten wie ik ben? Dat één van die schooljongens later een patiënt van mij wordt en dat hij dan tegen het ziekenhuis zegt: geef hem maar als dokter hij heeft me vroeger al heel vaak naakt gezien. We hebben een aparte relatie…Of denk je dat ze zichzelf een beetje schamen en het verhaal nooit aan iemand zullen vertellen?

Hoeveel van die oudere leerlingen hebben gewoon een partner gekregen. Kinderen misschien al. Zullen ze nog wel eens terug denken aan die tijd dat ik met ze….. Nee hé? Ik denk dat ze mij liever niet meer willen kennen.
Al die eerstejaars wisten het ook, vermoed ik. Al werd er niet over gepraat. De jongen met wie ik mijn kamer deelde vroeg wel een keer waarom ik geen klusjes had. Wat ik voor ze deed. Hij ontving zelf met enige regelmaat klappen. Ik zei: o, niks bijzonders. Ik neuk met ze. Hij schrok zich een ongeluk en durfde niks meer te zeggen. We hebben het er nooit meer over gehad.
Heel erg spraakzaam was hij toch al niet. Zou hij het hebben geloofd? Hij zag wel dat ik niet de klusjes kreeg die zij moesten doen. Ik kreeg geen slaag of hatelijke opmerkingen. Zullen die eersteklassers later ook de jongste klassen te grazen hebben genomen? Net zoals ze zelf ook als huisslaaf zijn begonnen? Ik ben nooit meer teruggegaan naar die school.

Maar soms denk ik wel eens. Wat voor mensen zullen er van die school zijn afgekomen. Al die pestkoppen. Al die psychopaten en hun meelopers. Waar komen ze terecht. Wat voor kinderen krijgen ze zelf. Sturen ze die dan ook naar hun kostschool. Hoe zijn ze in hun huwelijk. Kunnen ze wel gewoon functioneren in de samenleving? Hoeveel van hen hangen de sodomiewetgeving aan en wie weet nog heel goed wat ze aan mij hebben gevraagd om te doen.
Het is wonderlijk hoe dit soort zaken lopen. Maar de studenten van dezelfde kostschool zullen elkaar nooit laten vallen. Misschien helpen ze elkaar aan baantjes. Eén grote kliek. Misschien zijn er sommigen jaloers op mij. Als ze weten dat ik met Kyle ben en zij zich tot een huwelijk met een vrouw hebben laten dwingen. Door hun omgeving en de wet.”

“Zou je nog wel eens terug willen naar die school? Om ze definitief uit te leggen wat er is gebeurd. Hoe het komt dat het is gegaan zoals het is gegaan. Dat betrapt worden op seksuele handelingen voor jou juist de ultieme beloning betekende omdat je van school wilde worden weggestuurd. Dat je ze alsnog wilt laten zien dat je heel anders bent dan wat zij misschien van je denken. Dat je dat spijt maar dat je bent gekomen, uiteindelijk, om het uit te leggen?”
“En als ik dan zeg dat ik studeer en een gelukkig leven heb met Kyle, kunnen ze mooi zeggen dat ze gelijk hebben gekregen. Dat ik wel degelijk zelf op zoek was naar seksueel contact met andere mannen. Of jongens eigenlijk. Ook al was ik nog maar twaalf.
Die schoolpsycholoog dacht uiteindelijk ook dat ik er zelf naar op zoek was. Er is niemand die heeft gedacht: klopt dat wel wat ik hoor en zie. Er is hier iets niet in de haak. Het kan gewoon niet kloppen dat de jongste leerling van de school vanaf dag één als een groot roofdier belust op seks hier rondloopt. Het klopt niet, er moet iets gebeurd zijn.

Maar ja. Liever alles geconcentreerd op één leerling dan een breder onderzoek naar de onderliggende gebeurtenissen. “Steek je kop liever zo diep mogelijk in het zand in plaats te kijken wat er is gebeurd en de reputatie van de school blijft ongeschonden. Stuur die jongen zo snel mogelijk van school. Iedereen blij!” Behalve dan natuurlijk de groep van leerlingen die zich door mij allemaal hebben laten bevredigen.”
“Heftig hoor, Mike. Ik ben een beetje met stomheid geslagen. Ik heb je zo volledig mogelijk laten uitpraten. Ik had niet kunnen raden dat dit ooit zo is verlopen. Maar dit is haast wel een proces bij de rechtbank waard. Als je niet jezelf daarmee zou verraden als overtreder van de sodomiewetgeving. Ik vind het echt één van de zwaarste geschiedenissen van de laatste tijd die ik in mijn praktijk heb gehoord.
Ik ben er zelfs enigszins naar van. Natuurlijk lag het niet aan jou. Je kwam volledig blanco binnen. En je had een honderd procent beschermde jeugd achter de rug. Je had in jullie huis het woord seks vermoedelijk nog nooit horen vallen. Je ouders hadden al vanaf je geboorte een eigen slaapkamer, had ik van je moeder begrepen. Ik denk niet, dat je ooit één van je ouders zelfs maar naakt hebt gezien. Je was op dat gebied een absoluut groentje.

Dan verander je als je twaalf bent niet in één dag van een jongen die net komt kijken, zo bleu als maar kan en nergens van afweet, in een roofdier belust op seks, zoals je het zelf noemt. Dan moet er wel wat zijn gebeurd! En dat blijkt wel. Hoe ben je er verder mee omgegaan?”
“Even hoor….. Sorry voor mijn tranen. Ik… ik ben gewoon doorgegaan met het leven. Op de Middle School kon ik wel opschieten met de leerlingen, die ik natuurlijk nog kende. Maar concentreren was altijd al moeilijk. Ze zeiden dat ik wispelturig was en te weinig geïnteresseerd. Dat ik dan net zesjes haalde maar dat het beter kon.
Nu ja, de cijfers waren in ieder geval al hoger. Soms dacht ik wel eens terug aan die kostschool. Eerst meer, later minder. En dan zeiden ze op de Middle School dat ik af en toe zat te dagdromen. Een docent had een keer vijf minuten naar me zitten kijken toen alle leerlingen met hun werk bezig waren in de klas. Ik was aanwezig maar keek alleen maar voor mij uit en ik deed niks. Ik weet niet meer waar ik aan zal hebben gedacht of wat er door mij heen ging.
Die docent kwam naar mijn bankje en sloeg heel hard met zijn hand op mijn tafeltje. “Een dollar voor je gedachten!” riep hij. Ik schrok me het apelazarus. Maar geen haar op mijn hoofd….. Ik ging wel anders kijken naar de jongens op school. Naar de ontwikkeling van hun lichaam. Vind je dat gek? Ik zei er natuurlijk niets van.”

“Nee, dat is uiteraard de leeftijd. In de pubertijd ontstaat er van alles aan en op je lijf en dan ben je ook geïnteresseerd in het lichaam van iemand anders. Dat is niet zo gek.”
“Die situatie bleef zo een beetje totdat ik naar de High School ging en Kyle naast me kwam zitten. Dat was het moment dat plotseling het zweet mij aan alle kanten uitbrak. Het leven ging als een onweersbui in mij tekeer. Ik was natuurlijk hals over kop verliefd geworden maar alsof dat nog niet schokkend genoeg was, besefte ik tegelijkertijd dat Kyle precies dezelfde reactie had. Dat gaf een ervaring die ik daarna nooit meer heb meegemaakt. Later zei Kyle een keer tegen mij dat hij niet wist hoe snel hij naast mij moest gaan zitten. We hadden een soort onderlinge reactie als twee magneten. Plus en min.
Op die eerste de beste schooldag, het zal een maandag zijn geweest, vroeg ik al aan Kyle of hij met mij mee wilde naar mijn huis. Om huiswerk te maken. Zijn moeder zou geen bezwaar maken, die werkte. Mijn vader zat in zijn ziekenhuis, mijn moeder in haar praktijk. Hij ging mee. Ik heb hem ons hele huis laten zien. Het is niet voor niets dat we er naar toe terug willen.

Wij hadden elkaar gevonden voor het leven. De kostschool was in mijn beeld al na anderhalf jaar langzaam weggezakt. En mijn leven was ondanks alle gebeurtenissen op die kostschool niet geëindigd. Ik had gewoon de Middle School afgerond en ging naar de High School.
Ik ben nooit meer één van de namen van de leerlingen van die kostschool tegengekomen. Ik heb er ook nooit naar gezocht. Maar tel maar na, het was zelfs zo’n drie uur rijden met de auto. De locatie was best wel ver weg.”
“Je ouders hebben er iets van gehoord. Je hebt het maar zo gelaten en er nooit meer met iemand over gepraat. Terwijl je twaalf jaar oud was moest je alles wat er was gebeurd helemaal zelf verwerken. Dat moet traumatisch voor je zijn geweest. Het is duidelijk dat je er op de Middle School nog aan dacht. Op de High School ben je volledig gered door de komst van Kyle. Hij heeft er voor gezorgd dat je de ervaring diep kon opbergen zodat je er niet meer aan hoefde te denken. Het heeft ook geen plaats in je leven gekregen omdat Kyle door zijn aanwezigheid alle nare herinneringen heeft verdrongen. Daardoor verloor het ook zijn urgentie om er met iemand over te praten. Dat maakte Kyle een onbetaalbare reddende engel. En hij is dat nog steeds, op meerdere fronten.

Je zei dat je alleen eenmalig er met mij een keer over wilde praten. Ik adviseer toch te overwegen, als je er aan toe bent, er met hem over te praten. Vooral omdat Kyle moet weten van deze gebeurtenissen.
Iedereen van die kostschool heeft z’n eigen leven gekregen, verder opgebouwd. Wat ik eigenlijk ook proef is dat je niet uit bent op wraak. Ik geloof ook niet uit je verhaal te kunnen aflezen dat je de behoefte hebt iemand uit de periode er mee te confronteren. Er is niet één iemand die je specifiek zou willen aanspreken want er is niet echt één dader.
Anders moet je het zeggen, we kunnen er altijd werk van maken. Maar ik begrijp dat je ook niet staat te springen om een reünie, als ik mij voorzichtig uitdruk. Ik zou ook overwegen het aan je moeder te vertellen. Je ruzies in huis zijn nota bene begonnen bij de discussie of je wel of niet naar een kostschool moest gaan.
En die ruzies hebben zich eigenlijk alleen maar voortgezet nadat je weer was thuisgekomen. En ze zijn bepalend geweest voor de rest van je leven. Voor de hele periode dat je nog met Andrew Young onder één dak leefde. Hij heeft je vreemd genoeg wel weer een soort van gered toen hij er voor je in is geslaagd om je op de Beverly Hills Middle School te krijgen.”

“Ik kan moeilijk inschatten wat voor plaats het heeft in mijn leven. Het is weggesleten, weggestopt. Ik had, tot hij verhuisde naar North Carolina, inderdaad een geweldige tijd met Kyle waardoor ik er niet meer aan dacht. Soms kan ik nog wel eens terug verlangen naar die periode. Ik moet wel toegeven, dat het wel weer eens voorbij kwam toen hij was verhuisd. De beelden van de kostschool kwamen af en toe terug, op de High School zonder Kyle. Alleen overheerste het verlies van Kyle toen meer mijn gedachten.
Na de High School kreeg ik zelfs geen tijd meer om er over na te denken. Toen ik voor mijn bachelor ging, lid werd van de Wind Up Bar en daarna naar Korea was gestuurd, zeg maar, verbannen. Toen had ik hoofdzakelijk alleen nog maar het beeld van de zogenaamd overleden Kyle om mij te helpen tegen mijn depressies. Ik kon dat aan niemand uitleggen. Waarom je kon huilen en wakker kon liggen van iemand die je al vijf jaar niet had gezien en ook al drie jaar dood was.”

“Ik kan mij inderdaad nu nog beter jullie sterke onderlinge relatie voorstellen. Waarom je zo depressief bent geworden na de verhuizing en helemaal toen je de rouwkaart van het overlijden van Kyle had gekregen. Hoe wanhopig je bleef, zelfs toen je al in Korea zat. Ik zou deze geschiedenis alleen aan Kyle en je moeder vertellen als je er ook echt aan toe bent. Desnoods overleggen wij eerst vooraf. Ook voor hen is het een heel dramatisch verhaal om te horen, moet je beseffen. Dit gaat niemand in z’n koude kleren zitten. Realiseer je je echt dat je het slachtoffer bent van de hele situatie, Mike. Niet de aanstichter zoals ze zeiden op de kostschool. Wil je dat goed onthouden? Dat is ook precies wat je moeder moet weten. Die heeft ook alleen maar aanstichter gehoord van die directeur. En ze heeft al die jaren ook met het idee moeten leven dat het zo is geweest. We kunnen het natuurlijk ook samen met haar bespreken. Nogmaals, als je er aan toe bent.

Ik heb uiteraard mijn privacy overeenkomst met jou. Dat betekent dat je zelf ook het zware besluit moet nemen of je het ooit tegen MacArthur gaat vertellen. Hij weet overigens dat je jaren terug op een kostschool hebt gezeten en daar, als conclusie, was “mislukt”.
Maar hij heeft geen idee wat zich daar heeft afgespeeld en is ook nooit een onderzoek begonnen. Je weet, zijn armen reiken ver. Als hij zich op een zondagmiddag bedenkt dat hij er eens meer over wil weten, liggen op maandagavond de rapporten op zijn bureau. En wil je die situatie voor zijn is dan de vraag.
Ik moet zeggen, ik vond het een heftig gesprek zoals ik al zei, hele heftige gebeurtenissen. Ik ben blij dat je het mij hebt willen vertellen. Dat je het verhaal nu dan ook voor de eerste keer eindelijk eens kwijt kon. Iets dat je nog nooit tegen iemand had verteld. Ik ben ook zeker blij, uit mijn hart, dat je er op zich geen psychische klachten aan lijkt te hebben overgehouden. Want dat zou zomaar gekund hebben. Ook hier blijkt je relatie met Kyle je beste medicijn.

Ik laat het voor mezelf even bezinken. Ik analyseer natuurlijk onze gesprekken en dan moet ik dit verhaal over de kostschool ook een plaats gaan geven. Wil je er nog wat over zeggen?”
“Nee, het is goed dat ik er iemand deelgenoot van heb gemaakt. Ik geloof inderdaad dat ik ooit in ieder geval Kyle, mijn moeder en ook MacArthur ga informeren. Als ik het aandurf. Ik heb nooit eens mooie verhalen voor MacArthur ben ik bang. Geen stoere praatjes over een krokodillenjacht in Florida. Maar dat ik barman ben geweest, en dat nog steeds bij de Windup Bar ben eigenlijk, dat moet dan weer helemaal geheim blijven. En dan zo’n verhaal over mijn kostschool…
……Ik geloof dat ik nog gevoelens voor je begin te krijgen Norman. Eerlijk is eerlijk!”
“Zei hij door alle tranen heen! Jezus, we zullen eens van onderwerp veranderen! Laten we dan in ieder geval vrolijk eindigen! Je weet, ik ben pas vijfentwintig jaar getrouwd geweest, dat is uitbundig gevierd.”
“Ja, maar dat zegt helemaal niks. Weet je hoeveel getrouwde homo’s er eigenlijk zijn?”

“En ik ben éénenvijftig en jij bent eenentwintig. Ik vind niet veel medestanders voor een relatie, waaronder mijn kinderen niet.”
“Saaie mensen allemaal”.
“Denk ook aan mijn beroepseed, dat stuit ook op bezwaren. Zou het mogen van Kyle?”
“Hij doet gewoon mee.”
“Oké, nu wordt het mij te bont, al deze schunnige praatjes. Volgende week zie ik je weer. Dan zullen we weer eens ouderwets over je resultaten op school gaan praten. Nog enkele maanden, is de bedoeling, dan ga je naar de universiteit. Dus ik wil wel zeker weten dat dat gaat lukken. Dan moet je nog afscheid gaan nemen van die arme mevrouw Greene.
Volgende week, zelfde tijd en plaats. Eis en weder dienende.”

avatar van musician
Hoofdstuk 53
Open Einde

“Meneer Trippe vraagt naar je, Kyle.”
“Wat? Waarom?”
“Dat weet ik niet. Heb je iets gedaan dat niet door de beugel kan? Passagiers in gevaar gebracht?”
“Moet ik nu naar hem toe?”
“Ja, je moest gelijk komen als ik je zag.”

>

“Kyle Fleischmann, was het toch jongen?”
“Jawel meneer Trippe.”
“Bevalt het je hier, bij Pan Am?”
“Jawel, ik maak steeds meer vorderingen.”
“Als oude luchtmacht man.”
“Dat is nog niet eens zo heel erg lang geleden.”
“Nee. Ik heb je er even persoonlijk bijgehaald om wat te babbelen. Want zie je, over twee weken is er een personeelsfeest bij Pan Am. Iedereen is uiteraard uitgenodigd en ook de partner wordt geacht aanwezig te zijn. Ik denk, ik meld het je even van tevoren, omdat je nieuw bent en dit je eerste Pan Am personeelsfeest is. Heb je een vriendin, want je bent natuurlijk nog niet getrouwd.”
“Ik………nee, eigenlijk heb ik geen vriendin.”
“Dat is toch wonderlijk. Je hebt een woning die je nog niet kunt betalen met je huidige salaris. Ik dacht wel dat je die met een gefortuneerde vriendin zou delen.”
“Ik huur er kamers.”

“O, je hebt een hospita, begrijp ik.”
“Nee, ik huur, om de waarheid te zeggen, kamers van een vriend.”
“Een rijke vriend dan. Waar werkt hij?”
“Eigenlijk studeert hij nog.”
“O, zo jong nog.”
“Hij is net iets jonger dan ik.”
“En waar betaalt hij het huis van?”
“Eh, dan wordt het allemaal wat gecompliceerder allemaal. Zijn vader heeft het voor hem gekocht. En ik betaal dan huur aan die vader.”
“Ah, ik begrijp het. De vrijgezellen-met huurcontract optie! Kyle ik ben een ruimdenkend man. Ik ken mijn pappenheimers die voor mij werken van haver tot gort. En dat moet ook, natuurlijk. Het systeem met het vrijgezellen huurcontract tussen twee mannen is mij geheel en al bekend. En daarom deed ik ook even navraag. En daarom zeg ik ook tegelijkertijd: je verhuurder is ook van harte welkom.
Ik wil hem heel graag zien, even de handen schudden en kennismaken. Als je bij Pan Am werkt ben je familie van elkaar. En ik moet weten wie er vanuit het thuisfront steun verleent aan mijn piloten. Op wie we kunnen terugvallen. Niet onbelangrijk in ons vak!

En dan gaan we geen feesten organiseren voor een paar honderd man met partners er bij en dan sommige partners uitsluiten. Je doet je stinkende best voor het bedrijf, wij waarderen het ten zeerste. Wij kunnen het ons niet veroorloven om te discrimineren. Of durf je hem niet te vragen? Of ben je er misschien nog niet aan toe?”
“Ik…. u overvalt mij er een beetje mee…”
“Dat brengt in ieder geval leven in de brouwerij! Ik zie jullie graag verschijnen.”

>

“Mike! Ik ben thuis!”
“Ging alles goed?”
“Ja, ik moet je nog wel wat vertellen! Ik ben bij meneer Trippe op het matje geroepen!”
“Wat had je gedaan?”
“Niets. Oké. Hij heeft mij persoonlijk uitgenodigd voor het personeelsfeest over twee weken én hij heeft ook jou persoonlijk gevraagd om mee te komen. Hoe hij het nu weer weet van ons…. Hoe het zit.”
“En nu is de vraag….”
“Durven wij dat aan.”
“Je wist dat het een keer zou komen. Ze hebben altijd personeelsfeestjes bij bedrijven. Dan heeft het bedrijf weer een mooie groei doorgemaakt…. Bij jullie krijgen dan de stewardessen nieuwe pakjes. Er wordt een lijn geopend naar een nieuwe internationale vluchthaven in Verweggistan. Had je anders alleen gegaan?”
“Verdomme, ik weet het niet……. Nog nooit over nagedacht.”
“Wil je me wel laten zien aan iedereen?”

“Ach, natuurlijk wel. Maar ik moet gewoon weten wat ik moet zeggen in dit soort van situaties. Ik moet gewoon leren hoe ik daar mee om moet gaan. Weet je, die directeuren weten je altijd zo in een hoek neer te zetten dat je geen kant meer op kunt met je antwoorden. Het is net kat en muis. Je gaat uiteindelijk altijd voor de bijl. Je kunt er niet over liegen en altijd weten ze weer veel meer van je dan je denkt.”
“Reken er maar op dat MacArthur ook weet wat je vorderingen zijn.”
“Al die bemoeizuchtige types.”
“Denk je……. dat je opmerkingen gaat krijgen als je mij hebt meegenomen naar het feest? Durf je dan ‘s maandags niet meer naar je werk?”
“Je kunt het wel of niet krijgen van opmerkingen bij geen enkele gelegenheid van tevoren voorspellen. Jezus. Zo’n Trippe voelt dat helemaal gewoon aan. Honderden mensen komen op het feest. Honderden partners. En hij haalt mij er uit omdat hij gewoon weet dat ik geen echtgenote en geen standaard date heb. Hoe weet hij dat?”

“Omdat er op je voorhoofd staat geschreven: ik hou van Mike Young. Ik heb elke dag seks met hem. PS: ook na lange afstandsvluchten. En eventueel ook in de lucht. Dan vliegt de automatische piloot.”
“Kijk jij maar uit, straks ga ik het aantal keren seks per dag nog opvoeren.”
“Mij pest je daar echt niet mee. Ik ga naar het feest. Hij heeft me persoonlijk uitgenodigd, begrijp ik. Ik vind dat heel fideel van hem. Ik neem de gok. Al die piloten zijn hoog opgeleid. De stewardessen kijken tegen je op. Misschien zijn er wel meer piloten die op mannen vallen, dat zullen we zien. Trippe kent het klappen van de zweep. Die man heeft Pan Am opgericht. Of wil je niet dat ik ga?”
“Natuurlijk wel. Misschien heb je wel gelijk en blijft iedereen achteraf heel relaxt.”
“Misschien dat ik meneer Trippe wel een beloning ga geven.”
“Ik durf er niet over na te denken.”

>

“Dus uw naam is Young begrijp ik. Mike Young en u bent de verhuurder van Kyle met een vrijgezellen huurovereenkomst.”
“Ik denk dat mijn relatie met Kyle precies zo is als wat u denkt dat het is! Dank u wel voor de uitnodiging, meneer Trippe. Wat een mensen zijn er aanwezig.”
“Ik waardeer uw openheid enorm, meneer Young! In de publiciteit en in reclames vallen stewardessen nogal eens in katzwijm voor piloten. De realiteit bevestigt dat beeld lang niet altijd, kan ik u verklappen!
Voor een vliegmaatschappij is de geestelijke en mentale weerbaarheid van haar piloten van het grootste belang. Is dat leven in de traditionele gezinssituatie met een hele rits aan kinderen, prima. Hecht mijn piloot daar juist helemaal niet aan en kiest hij voor een andere vorm van samenleven, is mij dat ook om het even.
Het gaat Pan Am namelijk om het welzijn van de piloot, niet om mij of om de vliegmaatschappij zelf. Puur uit eigenbelang. Een depressieve piloot, zonder mentale weerbaarheid en die niet goed in zijn vel zit, zou wel eens tot hele destructieve gedachten kunnen komen. En dan ben je als vliegmaatschappij uiterst kwetsbaar om het voorzichtig uit te drukken.

Zo’n piloot heeft een paar honderd kansloze passagiers in zijn vliegtuig zitten, als u mij kunt volgen. De financiële consequenties van een ramp zijn niet te overzien. De thuissituatie is voor ons daarom extreem belangrijk. Aangezien u, eh…….. Mike, de onbetwiste man bent in het leven van Kyle, heb ik nu wel begrepen, respecteren wij zijn keuze uiteraard volledig. Wij ondersteunen u ook desgewenst waar nodig. Ik wilde u dat graag laten weten. Studeert u nog, heb ik dat goed begrepen?”
“Dank voor uw vriendelijke woorden. Ja, ik studeer nog. Mijn laatste jaar bachelors. Daarna ga ik naar de universiteit voor mijn medicijnen studie.”
“Ah, u wordt chirurg! De naam Young zegt mij wel iets. Was er ook niet een professor Young die eerder dit jaar is doodgeschoten en daarmee uitvoerig in de krant heeft gestaan?”
“Hij was mijn stiefvader.”
“Uw stiefvader? Dat spijt mij oprecht te horen.”

“Ja, het is een lang verhaal. Ik wil u er best wel wat over vertellen, maar misschien neem ik dan teveel tijd van u in beslag.”
“Nou, u maakt mij wel erg nieuwsgierig.”
“Kyle en ik verhuizen binnenkort naar het landgoed van professor Young in Beverly Hills. Ik heb het geërfd. Eigenlijk ben ik mijn hele leven zijn pleegzoon geweest. Hij heeft mij wel opgegeven bij de burgerlijke stand. Ik draag dus zijn naam en ben ook zijn erfgenaam geworden, na zijn dood.”
“Mijn oprechte deelneming nogmaals. Maar u zegt stiefvader. Heeft u er weet van wie uw echte vader is?”
“Jawel. Ik wil het u graag laten weten, maar ik moet u daarbij wel vragen om geheimhouding. Voor mezelf maar ook voor de veiligheid van Kyle. Maar ik denk dat dit bij u wel goed zit.”
“U slaagt er behoorlijk goed in om mij op het puntje van mijn stoel te krijgen!”
“Mijn echte vader is Douglas MacArthur. Ik ben een buitenechtelijke zoon van hem. Hij heeft maar één zoon hoor. We lopen met deze onderlinge band niet te koop, mede uit veiligheidsoverwegingen. Ik zeg het ook lang niet tegen iedereen. Maar ik vind het wel van belang, dat u het weet. Ik heb een normale vader-en-studerende-zoon relatie met hem. Iemand moet per slot van rekening mijn studie betalen! Ik heb ook gediend in Korea, net als Kyle. Ik zat alleen bij de medische troepen.”
“Wat een bijzonder verhaal!”

“Gelooft u het direct? Er zijn wel eens mensen die gelijk afhaken of er om moeten lachen omdat ze het niet geloven.”
“Mike, niet veel mensen binnen dit grote bedrijf durven tegen mij te liegen. En u heeft er ook geen enkele aanleiding voor. Het verhaal lijkt zo onwaarschijnlijk dat het wel waar moet zijn. Waar is hij nu?”
“In Honolulu. Daar is zijn huis. Los Angeles is niets voor hem. Ik bemoei mij daar natuurlijk niet mee. Maar ik geloof dat de onderhandelingen over Korea nu helemaal uit gefaseerd zijn. Ze hoeven alleen nog te tekenen. Ja en dan hoeft hij daarna, na de oorlog, bij alle bases in de Verenigde Staten alleen nog maar zijn gezicht met grote regelmaat te laten zien.
Uiteraard voeren we nog een koude oorlog met de Sovjet Unie en blijft waakzaamheid geboden. En in de tussentijd gaat het over steeds nieuwere en geavanceerdere wapens en wordt hij gevraagd voor lezingen en trainingen. Als het nodig is gaat hij naar de Senaat als er vragen zijn van senatoren.”

“U hoeft niet teveel in details te treden maar…… wat vindt hij van jullie eh….. bijzondere relatie?”
“Tja, wat moet hij er van vinden. Weet u wat het is, met zo’n relatie die Kyle en ik met elkaar hebben? Wij kunnen onszelf niet veranderen. Wij vinden onze relatie heel normaal en wij begrijpen niet waarom andere mensen dat niet normaal zouden vinden. Net als iedereen zijn we geschapen zoals we zijn.
Dat verandert dus ook niet als je je als ouder daar tegen gaat verzetten. In welke mate dan ook. Dat begrijpt MacArthur ook. Dus hij heeft misschien even moeten slikken. Maar inmiddels staat hij er open voor, heeft hij ons volledig geaccepteerd en hebben we daardoor ook een normale relatie met hem. Hij heeft zelfs een huis voor ons gekocht.”

“Uitzonderlijk….. waar heeft hij u gelaten, toen het oorlog was en hij elke dag nodig was in Azië?”
“Tot voor kort gewoon bij mijn echte moeder. In Los Angeles. De vrouw dus met wie bij een affaire heeft gehad en die dus ook de echtgenote van professor Young was. Zij heeft een eigen huisartsenpraktijk in Beverly Hills. Ik ben niet op één of andere militaire basis terecht gekomen of zoiets.”
“Wat een avontuurlijk leven! Je bedenkt je wel iets als je een nieuwe piloot aanneemt. Maar niet dat dit er allemaal achter kan zitten!”
“Daar zijn deze informele bijeenkomsten dan goed voor! Zal ik u een geheimpje over MacArthur vertellen? Ik vind het wel aardig dat u deze weet. Voordat Kyle solliciteerde, heb ik hem gevraagd of hij niet een persoonlijke aanbevelingsbrief voor Kyle wilde schrijven. Ik wilde zelf natuurlijk graag dat Kyle werd aangenomen! Maar MacArthur wilde dat niet doen. “Als ik dit doe, waar gaat het dan mee eindigen? Wat moet Pan Am van mij gaan denken?” zei hij tegen mij.

Hij vond dat Kyle geheel op zijn eigen kracht moest solliciteren en worden aangenomen. En dan kon ook worden volstaan met de ontslagbrief van de luchtmacht, die u heeft gezien en gekregen. Zo wil MacArthur bekend staan. Geen vriendjespolitiek, alleen uitgaan van eigen kracht en deskundigheid. Hij wilde het zelfs niet bij zijn eigen familie. En u heeft Kyle ook zonder extra getuigschrift van MacArthur aangenomen.”
“Ja, want hij is ook gewoon een goede piloot. Ik wist niet Kyle, dat je zo’n interessante familiegeschiedenis achter je had.”
“U heeft nog niets gehoord!”
“Wat ik u eigenlijk wilde voorstellen. U heeft zevenentwintig jaar geleden Pan Am opgericht en u bent ook al die tijd al eigenaar. Mijn vader is, mede ook natuurlijk in verband met de functie van Kyle, ongetwijfeld geïnteresseerd in uw bedrijf. U heeft hem nog nooit ontmoet, geloof ik toch? Zou u hem niet een keer willen ontmoeten? Dat ik dat aan hem vraag?”

“Ik zou het een hele eer vinden de schoonvader van Kyle te mogen ontvangen, Mike!”
“Dan zal ik zorgen dat er contacten worden gelegd.”
“Ik ben jullie op voorhand al dankbaar! Ik zal dan ook uitleggen waarom ik zo gespitst ben op jullie relatie, naast de kennis wie er het thuisfront bemannen bij mijn piloten. Ik vind, speciaal in jullie geval, dat jullie ook mijn achtergrond moeten kennen.
Jullie zijn knappe, intelligente en ook onafhankelijke jongelingen. Jullie relatie staat, zo te zien, jullie leven als zodanig niet echt in de weg. Ik ben er heel gelukkig mee dit te kunnen constateren. Dat heeft een belangrijke reden.
Ik heb ooit een zoon gehad zoals jullie. Hij was ook wel intelligent. Maar hij was ook een stille jongen, onopvallend. Weinig vrienden. Geen sportieve prestaties. Geen vriendinnen over de vloer. Op school kon hij voor wat betreft zijn studie wel meekomen. Later, toen we het gingen uitzoeken, hoorde ik dat hij op de High School behoorlijk is gepest. Dat hebben we toen niet gehoord. Hij is wel nog naar de universiteit gegaan.

Hij zou nu bijna veertig zijn geweest. Hij heeft het ons nooit durven vertellen. Hij heeft zijn liefde voor iemand van hetzelfde geslacht aan niemand durven te vertellen. Hij heeft geen vriendje gehad dat wij weten. Niets. Hij was te angstig voor de maatschappij als geheel om te durven blijven leven. Hij leed aan depressies. We weten dit allemaal omdat hij ons een enorme afscheidsbrief heeft geschreven toen hij….. uit het leven is gestapt. Hij heeft vlak na de Tweede Wereldoorlog zelfmoord gepleegd toen hij hoorde van de aantallen homoseksuelen die zijn omgebracht in de concentratiekampen. Dat was voor hem de laatste druppel. Dat is inmiddels negen jaar geleden.
Mijn vrouw en ik zijn daar nooit meer over heen gekomen. Ik ben wel een enorm onderzoek naar hem begonnen om maar op de één of andere wijze te kunnen achterhalen wat had kunnen worden gedaan om dit te voorkomen. Wat er in hem om moet zijn gegaan.

Wat als hij nu maar gewoon naar ons toe zou zijn gestapt…. Als ouder begin je er niet over en dan moet je ook nog je vermoedens hebben.
Wij hebben ons wel in de jaren er na enorm verdiept in het onderwerp. We zijn inmiddels grote tegenstanders van de sodomie wetgeving. Ik heb voor mijzelf een heel specifiek traject in het hoofd met betrekking tot hoe om te gaan met homoseksuele werknemers of eventueel, als dat van toepassing zou zijn, homoseksuele kinderen van werknemers.
Toen Kyle solliciteerde wist ik eigenlijk wel gelijk wie ik daarmee zou binnen halen. Ik heb daar een soort gevoel voor ontwikkeld en het inschatten van Kyle was niet zo moeilijk. Ik nam hem aan omdat hij een goede piloot is en ook omdat ik wist hoe moeilijk het voor hem zou zijn op de reguliere arbeidsmarkt. Bedrijven die geen zin hebben het risico te lopen met de wet in aanvaring te komen. Ik heb meer mensen die zijn als jullie aangenomen. Ik heb er mijn zoon natuurlijk niet mee terug. Maar ik hoop wel, in zijn geest, iets voor hem terug te kunnen doen. Als ik jullie dan ook meer als zonen beschouw, en ook als zodanig misschien zelfs aanspreek, dan weten jullie waar het aan ligt.

Ik hoop dat jullie dat kunnen begrijpen. Mijn huis, mijn kantoor staat altijd voor jullie open. Ik hoop jullie ook een keer te mogen uitnodigen voor een bezoek. Mijn vrouw en ik zouden jullie voor eeuwig dankbaar zijn als jullie dan ook de brief van Ewan zouden willen lezen. Misschien lezen jullie er nog weer meer in, iets dat wij over het hoofd hebben gezien.
Ik ben jaloers op hem! Generaal MacArthur is een gelukkig man dat hij jullie heeft. Dat Mike niet bang was hem te informeren. Dat hij niet bang was om Kyle aan hem voor te stellen, nota bene aan de hoogste commandant van ons leger! Het is een ongekende luxe. En MacArthur heeft zichzelf ook gelukkig gemaakt door jullie te accepteren zoals jullie zijn. Ook al realiseert hij zich dat misschien niet eens. Ik zal hem dat ook zeggen. Ik wed, dat niet veel andere mensen dat bij hem durven! Maar ach, zo’n oude CEO als ik…. Daar kan hij het vast wel van hebben!
En nu, verder niet al te veel sombere verhalen op een feest! Ik hoop dat jullie er van genieten, er staan overal hapjes en drankjes, doe jullie zelf niet te kort!

>

“Jezus, jij bent echt helemaal gek.”
“Vind je? Ik vond het een leuk feest. Lekkere garnalen en champagne. Een echte live-band.”
“Je hebt directeur Trippe gewoon zitten afbluffen, je hebt hem om je vinger gewonden alsof je de president van Amerika bent! En je hebt hem iets toegezegd dat je van z’n levensdagen niet kunt waarmaken! Ik heb ook nog nooit meegemaakt dat je MacArthur hebt ingezet voor je ambities. Waarom deed je dat?”
“Ik geef hem gewoon een leuk dagje. Dan kan hij vliegtuigen bekijken. Dat vindt hij geweldig, wist je dat niet? Zelf in de cockpit zitten en aan de knoppen draaien. Trippe heeft ook de dag van zijn leven door de komst van MacArthur. Hij heeft een luisterend oor als gelijkgestemde ouder van je-weet-wel kinderen. Jouw kostje is gekocht want jij kunt niet meer stuk bij Pan Am.
Er is niemand meer die ook maar één opmerking richting jou durft te plaatsen in verband met je liefde voor mij. En wie weet hoe snel je je binnen het bedrijf gaat ontwikkelen. Sneller dan zonder hun kennis over MacArthur schat ik in. En na zijn bezoek gaat het alleen nog maar sneller.

Op mij kun je niet rekenen, ik ben voorlopig nog bezig. Tegen de tijd dat ik mijn eerste operatie mag doen ben jij één van de directeuren bij Pan Am.
“Ik wil alleen maar vliegen.”
“Wie weet wat voor plannen Trippe nog met je heeft. We gaan zeker een keer bij hem langs voor zijn overleden zoon. Wat een verschrikkelijk verhaal. Zouden er echt zoveel van ons zijn vermoord door de nazi’s? Dat ze echt gericht op ons uit waren? Ik had dat nog nooit zo gehoord.
Ik vond de reacties van je collega’s overigens echt meevallen. Weet je, het is misschien makkelijker om het zo te doen dan iedereen afzonderlijk in de loop van de tijd te informeren. En we werden zo door drie homo-collega’s aangesproken.

Twee hadden geen vaste partner en de derde woonde nog gewoon thuis, bij zijn ouders! Hij is in de veertig! Wij waren veruit de jongsten en wonen met z’n tweeën al samen! Ik geloof wel dat ze een beetje jaloers waren….. Je moest er duidelijk een keer door heen door mij voor de eerste keer voor te stellen. En dat is nu gebeurd.
Daarna werd het steeds makkelijker. Ze waren echt erg aardig. En ze willen ons allemaal uitnodigen voor een bezoek. Ik geloof dat ik dat voor het eerst in mijn leven op deze manier heb meegemaakt. Ben je niet blij dat het zo is gegaan? Hmmmmm. Ik heb echt heel lang geleden zo’n lekkere droge champagne gedronken.
Maar. Ook al stink je een beetje naar de rook en de wijn, ik wil nu voor onbeperkte tijd met je naar bed. Ik heb al lang genoeg moeten wachten.”

avatar van musician
Hoofdstuk 54
De Aanvulling

“U bent Norman Kizovich, dan moet u Mike Young zijn! Welkom bij onze school. Dank voor uw komst, u moet even onderweg geweest zijn! Gaat u vooral beiden zitten. U heeft ook inmiddels al koffie gekregen zie ik? Mijn naam is Hank Whitfield, aangenaam. Ik ben sinds drie jaar de directeur van de school. En dat is gelijk een punt waarop ik u alvast mijn verontschuldigingen moet gaan aanbieden.
Ik wil u met alle plezier ter wille zijn maar ik zal mij geheel in de door u genoemde materie moeten gaan verdiepen. De feiten zijn van tien jaar geleden. Ik moet mij niet alleen inlezen, ik zal ook contact moeten opnemen met de heer Stewart. De vorige directeur is drie jaar geleden met pensioen gegaan.

Ik kan u wel zeggen dat ik het dossier van Mike alvast heb laten lichten. Dat was gelukkig nog aanwezig. Wij bewaren dossiers vrij lang. En het dossier is ook de reden voor uw komst. Meneer Kizovich, misschien kunt u in het kort de belangrijkste punten aangaande Mike voor de duidelijkheid naar voren brengen.”
“Ja graag, dank u. Ik ben natuurlijk de psycholoog van Mike en niet zijn advocaat, zoals per ongeluk aanvankelijk werd aangenomen. En dat komt omdat wij helemaal nog niet gedacht hebben aan juridische stappen. Het gaat eerder om het verwerken van aangedaan leed waarbij de schuld ten onrechte is neergelegd bij Mike. Het zal duidelijk zijn dat dit zijn weerslag op het leven van Mike heeft gehad. Ik zal het nog even kort schetsen.

Mike is hier begonnen in september 1944, na de zomervakantie. Hij was toen net twaalf jaar oud. Hij is, het was destijds de doelstelling van de school, net als alle andere jongens in een systeem terecht gekomen waarbij oudere en jongere leerlingen werden gemixt met als doel samen te werken en van elkaar te leren. Ongeacht de leeftijd. De realiteit was dat de jongste leerlingen de hele dag door allemaal klusjes opgedragen kregen van oudere leerlingen.
Daarbij werden door de oudere leerlingen ook fysieke straffen uitgedeeld en werden, buiten het gezichtsveld van docenten en directie, de jongste leerlingen dagelijks belachelijk gemaakt. Dat zou je hard maken, een man. Mike werd er uitgepikt om aan seksuele “klussen” te voldoen van een zestal oudere leerlingen. Hij leek, in zijn jonge voorkomen, nog het meest op een meisje werd gezegd. U heeft de namen doorgekregen van de betreffende leerlingen. Mike heeft hier vier maanden gezeten.

En hij is, als twaalfjarige jongen, vier maanden door hen misbruikt. Een andere term kan ik er als psycholoog niet aan geven. Ik heb met Mike afgesproken dat hij niet in details hierover hoeft te treden. In ieder geval nu nog niet. U moet weten, Mike wilde niet naar deze school. Hij is uiteindelijk, na veel ruzie thuis hierover, hier toch terecht gekomen. Hij had heimwee vanaf dag één en had hier misschien ook nooit mogen zijn.
Nadat hij voor de eerste keer bij seksuele handelingen is “betrapt” is aangegeven dat hij, bij herhaling, van school zou worden verwijderd. Dat rare vooruitzicht voor iemand met veel heimwee werkt voor de school natuurlijke eerder averechts dan dat er een oplossing werd gevonden. Nadat hij voor de derde keer werd betrapt is door de directie besloten hem van school te sturen.

Waarbij aangetekend dat Mike volledig verantwoordelijk werd gehouden voor de seksuele misdragingen waarbij hij dus zogegezegd werd betrapt. Er is, zoals in zijn dossier staat te lezen, de ouders van Mike voorgehouden dat hij de dader was van seksueel misbruik. Maar feitelijk wilde Mike alleen maar naar huis. U zult het niet met mij eens zijn, maar misschien mag best wel eens worden geconcludeerd dat niet elke leerling ook geschikt is voor een kostschool. Ongeacht status of rijkdom.
Meneer Whitfield, u kunt zich voorstellen wat in psychische zin seksueel misbruik allemaal heeft betekend voor mijn cliënt. Hij heeft er met niemand over durven praten. Hoe hij daar in het vervolg op zijn dagelijks leven onder gebukt is gegaan. Hoe dit uiteindelijk is geëscaleerd in ruzies met zijn ouders. Hoe dit ten koste is gegaan van zijn schoolprestaties en zijn sociale leven. De school heeft dit allemaal natuurlijk niet meer meegekregen.

Voor de school was het boek na het wegsturen gesloten. Wat Mike en ik graag met u geregeld willen hebben is dit. De school erkent schuld en neemt de verantwoordelijkheid voor hetgeen door de oudere leerlingen Mike is aangedaan. Dat betekent dat de school ook zal gaan erkennen dat de conclusies zoals vermeld in het dossier van Mike onterecht zijn en dat ze in vervolg daarop ook zullen worden herzien. Het schoolgeld van Mike van destijds, dat gaat richting tweeëneenhalf duizend dollar, wordt aan hem terugbetaald.
En dan hebben we dit ook nog besproken als onderdeel van de therapie. Het is misschien wat ongebruikelijk, maar ik vraag me af waarom eigenlijk. We willen graag van de zes leerlingen die door Mike zijn genoemd, een uitvoerige brief met excuses voor hetgeen ze met Mike hebben gedaan. U kunt als school hierin een bemiddelende rol spelen. Daarmee blijft een rechtstreekse confrontatie achterwege.

Meneer Whitfield, ik kan mij voorstellen dat de school, en ook de zes oudere leerlingen, niet zit te wachten op negatieve publiciteit of eventueel een proces. Zij hebben ook hun nieuwe gezinsleven. En laten we op dat vlak proberen te voorkomen dat er meer slachtoffers gaan vallen. Ik kan mij aan de andere kant ook voorstellen dat de school voor Mike zelf ook gerechtigheid wil. Want dit wil je als school niet op je geweten hebben.”
“Zoals aangegeven ben ik behoorlijk geschrokken van uw eerdere signaal. Als dit waar is betreft het inderdaad een schandaal dat moet worden rechtgezet. Ik wil geen advocaat van de duivel spelen maar we zitten natuurlijk wel met de vraag hoe Mike na tien jaar nog kan bewijzen dat het zo is gegaan? En dan zit ik straks met zes oud-leerlingen die alles ontkennen en één leerling die als gevolg daarvan psychisch nog verder in de put terecht komt.”

“Ik kan beschrijven wat ze hebben gedaan. Ik kan details geven.”
“En bovendien, als er een rechtszaak van zou komen, zou de rechter geloven dat er zes jongens van zeventien en achttien zich seksueel zouden laten misbruiken door één jongen van twaalf? In uw dossier worden er uiteindelijk twee van de zes jongens genoemd. Terwijl Mike nota bene de schuld van het misbruik heeft gekregen. Het is, voor wie de seksuele ontwikkeling van een jongen naar een volwassene een beetje kent, bizar te veronderstellen dat dit zo zou kunnen zijn gegaan. Het is nog erger dat de directie van de school dit ook heeft aangenomen. Zonder zich van alles af te vragen. Of eigenlijk, zonder zich te willen afvragen wat er werkelijk is gebeurd. Mike heeft doelbewust de schuld gekregen.”
“Maar Mike heeft het toegegeven dat hij contact heeft gezocht, staat ook in zijn dossier.”

“Wat denkt u dat in het dagelijkse leven een jongen van achttien terug zegt tegen een jongen van twaalf als de laatste zogezegd op zoek zou zijn naar seksueel contact? Denkt u ook niet dat de jongste een flinke aframmeling zou krijgen? De verhouding in zo’n mogelijke relatie is toch volledig zoek? En, als dat al een keer zou gebeuren, zou dat dan ook bij zes jong volwassenen lukken, langdurig, in een periode van vier maanden?
Zoals u wellicht merkt, Mike en ik zoeken geen justitieel onderzoek naar de school. Ook niet naar de jongens die betrokken zijn geweest bij het misbruik. Maar we zoeken wel naar het benoemen van de feiten, een duidelijk verslag van wat er is gebeurd. Dat wordt erkend dat Mike slachtoffer was van het misbruik en excuses daarvoor. Van de school en van de oudere studenten. Een financiële genoegdoening voor het betaalde schoolgeld voor dat jaar lijkt mij het minste.

Ik denk dat alle betrokkenen daar goed mee wegkomen. En voor Mike is dat nu ook voldoende. Een slepende rechtszaak levert alleen maar verliezers op. En ook hij moet werken aan een carrière. U zou daarnaast Mike zijn oude dossier kunnen geven en voor de school een herziene versie kunnen maken. Dat zou, op het emotionele vlak, natuurlijk ook veel kunnen uitmaken.”
“Ik moet u opbiechten dat al eerder het systeem van de samenwerking tussen jong en oud op deze school is verlaten. De jongste leerlingen vormen inmiddels ook hier een Middle School of Junior High, net wat u wilt. Zij hebben hun eigen protocollen en bewonen andere vertrekken hier op het terrein. Ze krijgen les in een apart gebouw.
Ze kunnen elkaar natuurlijk altijd wel tegenkomen maar hebben feitelijk niet met elkaar te maken. Ik ben het met u eens. In de ontwikkeling van de jonge man is twaalf of achttien een te groot verschil. Op alle denkbare terreinen. Ik zou er niet aan moeten denken dat tijdens mijn bewind….

Enfin, ik zal de heer Stewart moeten benaderen. Net als de betrokken oud-leerlingen. Ik zal voor u moeten overleggen over de teruggave van het schoolgeld. De zaak is mij op zich verder duidelijk. Ik wil, op basis van wat ik heb gehoord, Mike op voorhand al mijn gemeende excuses aanbieden. Het uitzoeken van wat ik maar huiswerk zal noemen zal enige tijd vergen. Maar kunt u zich beiden hier in vinden?”

<

“Kyle! Ik ben terug van de markt. Kun je even helpen slepen? Kyle! Je mag wel antwoord geven! Waarom zeg je niks?”
“Ik…..”
“Jezus, ik breng zelf alles wel naar binnen!”
“Mike!.....”
“Wat?”
“Ik…..Er zat vanmorgen een grote envelop in de brievenbus van het St. Paul’s School For Boys. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik dacht dat het reclame was. Ik heb de envelop opengemaakt. Het spijt me. Ik heb alles gelezen…. Ik was het niet van plan. Eerlijk niet. Maar ik las de eerste regels en toen…. Waarom heb je het nooit gezegd? Ik vind het echt heel erg voor je. Ik kon mij het gewoon niet voorstellen dat je dit allemaal hebt meegemaakt.”

“Maar….Het is nog een zaak van mij die onder behandeling is bij de psycholoog. Ik kan er pas wat over vertellen als ik er aan toe ben. Waarom….. waarom maak je mijn post ook open?”
“Dat is niet wat er hier aan de hand is. Mike, we hebben geen geheimen voor elkaar, weet je nog? Je weet alles van mij. Waarom hou je zoiets belangrijks dan toch voor mij achter?”
“Wat zit er allemaal in die envelop?”
“ Kijk zelf maar. Dit is de begeleidende brief.”
“Geachte heer Young, beste Mike,
In vervolg op uw bezoek aan onze school met uw psycholoog Norman Kizovich heb ik voor u zoals beloofd enige werkzaamheden verricht.

Allereerst wil ik u namens het bestuur onze oprechte excuses aanbieden voor de dwalingen die er zijn geweest met betrekking tot u. Het huidige bestuur is unaniem van oordeel dat er onjuist is gehandeld en geoordeeld inzake de verklaringen rond seksueel misbruik. Mede gelet op de reacties van de oud-leerlingen en mijn gesprek met de heer Stewart kan er ook maar één conclusie mogelijk zijn. U bent onschuldig.
Op grond daarvan is uw dossier op onze school volledig herzien, zoals ook door u verzocht. Het oude dossier vindt u bijgesloten. Het staat u uiteraard vrij daarmee te doen wat u wilt. Een kopie van het nieuwe dossier is eveneens voor u bijgesloten. Hopelijk kunt u zich daarin vinden, anders vernemen wij dat graag.
De zaak is ook aanhangig gemaakt bij de oud-leerlingen zoals door u genoemd. Op grond daarvan waren allen bereid een excuusbrief te schrijven. U vindt hun originele brieven bijgesloten. Hopelijk geeft het u enige innerlijke vrede, dat zij bereid waren hun misbruik te erkennen en hun welgemeende excuses aan te bieden.

Het bestuur heeft, na enig overleg, ook uitgesproken dat het schoolgeld waarover is gesproken aan u wordt gerestitueerd.
Op de voorwaarden, zoals besproken, dat voor u de onderhavige zaak is afgedaan. In de hoop dat u zowel de oud-leerlingen voor hun gedrag als ook de school voor onze grove nalatigheid kunt vergeven. Naast genoemde stukken bevat deze envelop ook een overeenkomst. Wilt u deze goed doornemen, ook met uw psycholoog, het bij akkoord ondertekenen en het per expresse naar ons retourneren? Na ontvangst zullen wij het ook ondertekenen. U krijgt het origineel toegezonden. En wij zullen u dan ook het geld overmaken op een door u nader genoemd bankrekeningnummer.
Hoogachtend……..,”
“En? Ben je er nu aan toe om er met mij over te praten?”

“Sorry, ik wist niet….. Ik durfde niet…. Het is… Je gaat me nu vast haten om alles wat er toen is gebeurd.”
“Waarom?”
“Omdat…. Hoe noemde je moeder dat ooit? Bezoedeld! Ik ben bezoedeld door andere jongens en nu wil je niks meer met mij te maken hebben! Je blijft er altijd aan denken ook al is het niet mijn schuld! Uiteindelijk vind je het zo erg dat je er niet meer tegen kunt en me gaat verlaten! Daarom durfde ik het je niet te vertellen!”
“Ach idioot! Wat haal je je in Godsnaam in je hoofd! En wilde je het daarom geheim houden? Denk je dat dit iets uitmaakt in mijn relatie met jou? Je bent hier duidelijk slachtoffer Mike. En moet ik je daarom verstoten? Je bent niet goed wijs.”
“Ik moest over deze brief eerst overleggen met Norman. En later ook met jou en mijn moeder. Ik moet met haar overleggen over wat er is gebeurd en ook over dat geld dat ze toen hebben betaald en nu dan terug krijgen. Ik had het heus wel een keer tegen je gezegd. Als ik er aan toe was en je niet boos zou zijn.”

“Ik ben helemaal niet boos! Godallemachtig. En je denkt niet dat mijn ondersteuning handig zou zijn? Je onderschat ernstig hoe belangrijk het voor je is dat ik het weet en kan helpen. We zullen de boodschappen binnen halen. En kom dan straks eerst maar eens bij me liggen en uithuilen, voordat je denkt dat het niet meer mag. Je mag me gelijk ook alles vertellen. En dit keer laat ik jou niet meer los in plaats van andersom. Soms ben je echt gek.”

<

“Mike je hoeft echt niet op mijn spreekuur te komen. Ik kan ook gewoon langs komen of we spreken ergens af.”
“Ik wilde gewoon met je praten en je zien. Dit is niet iets voor over de telefoon. En dan wacht ik braaf tot iedereen geweest is. Dan krijg ik langer dan tien minuten aandacht. Ik heb dat geleerd van Helen Branson.”
“Is er dan zoiets belangrijks dat het niet kon wachten?”
“Ik moet het ergens met je over hebben. We kunnen hier rustig zitten. En je hebt voldoende zakdoeken liggen. Ik heb iets waar ik al bijna tien jaar niet over durf te praten. Maar…. Ik ben er nu onlangs mee aan de slag gegaan met de psycholoog. Hij wilde voor mij, voor alles wat zich afspeelt in mijn hoofd, per se dat deze zaak werd gesloten. Dat er voor iedereen een streep onder kon worden gezet. Ook voor de ouders. Ook al is Andrew dan dood. Ik heb hier een envelop met stukken…”

“De St. Paul’s School For Boys. Is dat niet je oude kostschool? Heb je daar na tien jaar nu weer contact mee? Waarom?”
“Noodzakelijk ja. Je moet even deze brief van de nieuwe directeur lezen.”
“Herzien…..onschuldig…..slachtoffer. Jezus Mike. Ik moet het even goed doornemen.”
“De school heeft het helemaal uitgezocht. De psycholoog heeft uiteengezet waarom ik geen dader zou kunnen zijn. De school was bereid tot een volledige herziening. Mijn dossier is herschreven. Die andere leerlingen hebben een excuusbrief geschreven. We krijgen zelfs het schoolgeld terug. Als ik maar afzie van verdere vervolgstappen. Dat wordt dan de afspraak. Maar ik vind het allang goed. Er is helemaal aangegeven wat er is gebeurd.”

“Waarom heb je het in Godsnaam destijds niet tegen ons gezegd? Wilde je zo graag weg bij die school? Of was het omdat je slimmer wilde zijn dan Andrew? Dat hij wist hoe hij je op die school kon krijgen en dat jij weer wist hoe je van die school af kon komen? Je hebt hem echt helemaal over de rooie gekregen door je van school te laten wegsturen. En dat niet alleen. We dachten werkelijk even dat je uit was op seks met andere leerlingen. De directeur zei het zelf! We durfden voor een school nergens meer met je naar toe! Waarom zei je niks? Dat had heel wat ruzies en kopzorgen gescheeld.”
“En wat dan? Dan had Andrew mij op een andere kostschool gedaan. Dan lag het dus niet aan mij maar aan de school. Nu dacht hij dat het aan mij lag en dat een openbare school met leerlingen die ik kende de enige oplossing nog was. Mij maakte het niet uit dat hij dat dacht.”
“Je gaat mij toch niet wijs maken dat je dat op die leeftijd allemaal hebt zitten uitvogelen?”

“Nee, niet echt denk ik. Door niks te zeggen ging het wel allemaal mijn kant op. Dat zag ik wel. Dat had ik wel geleerd op die kostschool. Als ik die oudere jongens had verraden, was ik misschien op die school gebleven. En wat dan. Zes jaar gepest voor dat verraad. Wellicht fysiek geweld. Dus ik zei niks en mocht weg. En hoe had het gemoeten als ik achter mijn geaardheid zou zijn gekomen. Nu had ik tenminste nog Kyle.”
“Ik ben echt helemaal misselijk van wat er toen is gebeurd. Ach Mike, dit is wel erg als ik zo’n excuusbrief lees. Hoe heb je dit verwerkt? O jongen, waarom deed je toch zo? Alle valse beschuldigingen die tegen je zijn geuit. De leugens. En dan zwijg ik nog over hoe ik mij zelf weken heb gevoeld na dat gesprek met die directeur. Je vader die mij niet meer aankeek voor maanden. Op je eerste rapport van de Middle School stond dat je wispelturig was. Niet geconcentreerd. Afgeleid. Ze dachten dat je dagdroomde. Ze wisten niet goed wat ze met je aan moesten.”

“Ik kon niet beter….. Ik dacht in die eerste periode best nog vaak aan de kostschool. Ik was bang voor Andrew. De Middle School bleek ook heel anders dan de lagere school. En ik had niet meegekregen hoe het er allemaal aan toe moest gaan, door die paar maanden kostschool.
Waarom mocht Anne wel gewoon naar de Middle School en later de High School? Waarom moest ik het huis uit? Eerst werd gedaan alsof ik zo bijzonder was. Dat ik naar een aparte school ging omdat ik best goed kon leren. Dat ik daar naar toe moest als ik ook arts wilde worden….. Ja, ik heb het antwoord jaren later gekregen. En daar ging het allemaal niet om. Nu weet ik het. Ik was niet zijn kind. Hij wilde met jou en Anne gewoon een normaal gezin vormen, zoals jullie waren. Ik was maar een bastaardzoon. Een lastpost. Een niksnut bovendien. Ik hoorde er niet bij. Hij wilde mij er niet bij hebben.”

“Mike, het spijt me echt dat je je zo voelt. Dat je denkt dat het zo gegaan zal zijn. Ik kon ook niet in het hoofd van Andrew kijken. Maar hij was op jouw leeftijd ook naar die school gegaan. Hij had er goede herinneringen aan en hij dacht dat het voor jou ook goed zou zijn. Hij zag het als de beste opstap om verder te komen in het leven. Contacten, vriendschappen en een belangrijke maatschappelijke carrière. Hoe gaat het nu?”
“Ja, nu ik alles weet gaat het beter. Gelukkig heb ik er ook een hele tijd niet aan gedacht. Vanaf de High School eigenlijk niet meer dankzij Kyle. Hij heeft mij alles sowieso rond die kostschool doen vergeten. Ik had het weggestopt. Maar volgens de psycholoog was veel van wat er ooit gebeurd was nu onbewust de grondslag voor veel van mijn handelingen. Daarom wilde hij het uit de wereld hebben.”
“Een heel verstandige man. Ik heb hem eerder gezien toen hij over je wilde praten. Als je het goed vindt, wil ik hem binnenkort ook weer een keer spreken. Over dit alles. Hoe er mee om te gaan.

Andrew had mij van het hele fiasco de schuld gegeven. Natuurlijk. Terwijl…… als ik hem dit had kunnen uitleggen.”
“Volgens de psycholoog heeft Kyle mij gered. Daardoor werd het leven al anders. Niet alleen tussen hem en mij. Maar ook tussen jullie en mij. Door die hogere cijfers en de waardering die er van kwam.”
“Heb je het MacArthur al verteld?”
“Nee! Wat denk je! Alleen Kyle weet het omdat hij toevallig de envelop open maakte. En jij. En Norman natuurlijk. Ik kom er heus wel weer bovenop. Het is niet dat ik voor het eerst weer gehoord heb dat Andrew niet mijn vader was. En ik kan alles toch al niet meer uitpraten met hem. Wat hij dacht over mij. Wat hij wilde met mij. Ik mag er best wel eens emotioneel over zijn. Maar Norman heeft mij geleerd hoe ik er mee moet omgaan. Dat het niet aan mij lag. Dat ik mij niet schuldig hoef te voelen over het feit dat ik niet zijn zoon was. Dat ik niets kon doen aan het misbruik.

Ik wilde eigenlijk wat aan je vragen. Ik ga akkoord met de overeenkomst met die kostschool. Je ziet dat ik dat schoolgeld nog terug krijg. Wil jij dat dan weer hebben? Of mag ik het houden? Ik……. ik wilde eigenlijk iets moois kopen voor Kyle. Om eerlijk te zijn een auto. Dan hoeft hij niet meer met de taxi en het is voor ons allebei erg handig. Je kunt in Los Angeles niet zonder auto. Mag het? We hebben binnenkort ook een auto nodig als we verhuizen naar ons oude huis. Kyle en ik hebben ons huis te koop gezet.”
“Ja, daar kan ik natuurlijk maar moeilijk nee tegen zeggen. Ik had na tien jaar toch al niet op dat geld gerekend.”
“Dat kun je weer gewoon langs komen in je oude huis.”
“Er moet wel wat aan gebeuren.”
“Daar gaan we voor sparen. Alles wat ik verdien bij de Windup Bar steken we in het huis.”
“Let je nog wel op je studie?”

“Ja hoor. Ik heb me zelfs al ingeschreven bij de UCLA. Knap he?”
“De rekening gaat zeker naar Douglas?”
“Schoolgeld. Boeken. Ik moet ook allemaal medische instrumenten hebben. Een stethoscoop.”
“Je mag echt blij zijn met zo’n vader.”
“En misschien wil je dan binnenkort weer eens ouderwets kleren met me kopen! Dan nodig ik jou en MacArthur allebei uit in ons oude huis. Dan wordt het een historisch weerzien. Maar ik hou jullie wel persoonlijk in de gaten!”
“Grappig hoor Mike. Ik weet werkelijk niet van wie je die humoristische inslag hebt geërfd.”
“En dan kun je kijken of er nog iets in het huis staat dat je wilt hebben voor in het huis van de tennisleraar. Je mag van mij alles hebben wat er staat en wat je kunt gebruiken. Of waar je aan bent gehecht.”
“Ga je het anders weggooien? Het huis is zo groot. Je kunt ook gewoon kamers gebruiken voor opslag.”
“Ik weet het niet moeder. We moeten nog helemaal nadenken over de inrichting.”

<

Gefeliciteerd Mike, met je succes op je bachelor opleiding. Ik heb mevrouw Greene gesproken. Je mag door naar de universiteit. Je scriptie over de nieuwe technieken bij nierdialyse was uitmuntend en je kennis over de anatomie steeg ver uit boven dat van de andere leerlingen. Je Korea verslag was al eerder A plus.”
“Door de verschrikkelijke realiteit van Korea ben ik eigenlijk alles over het menselijke lichaam wel te weten gekomen. Elk orgaan, elk ledemaat. Ze waren natuurlijk nooit in goede conditie en moesten worden hersteld. Maar ik heb zoveel soldaten met verschillende wonden gezien.”
“En je hebt je zelfs al ingeschreven zonder te hoeven worden aangespoord! Wat ga je nu doen met je avondje bij de Windup Bar? Want ik denk eigenlijk dat je het te druk krijgt. En er zijn zelden chirurgen met een dergelijk bijbaantje op hun CV. En je weet heel goed waarom.”

“Ik heb het geld nodig voor het opknappen van ons oude huis. En Kyle en ik vinden het er leuk. Trouwens, we lopen er anoniem rond.”
“En ik heb de overeenkomst met de St. Paul’s School For Boys helemaal doorgelezen. Er is door hen gedaan wat we wilden. Ze geven zelfs het jaarbedrag retour. Er liggen excuses. Ik kan niets ontdekken in de voorwaarden waar we het niet mee eens zijn. De belangrijkste vraag is natuurlijk of daarmee voor jou de kous af is. Dat het ook kan worden afgerond. We kunnen, met je handtekening, er ook later niet meer op terug komen.”
“Ik heb er al met Kyle over gesproken. En met mijn moeder. Ze vonden me allebei stom dat ik er niet eerder over durfde te praten. Kyle heeft per ongeluk de envelop opengemaakt. Ik was er helemaal niet aan toe er met hem over te praten. Maar hij wilde dat ik bij hem kwam liggen en hem alles zou vertellen.
Dat heb ik toen gedaan. Hij had daarna veel begrip. Hij heeft me getroost. Ik kon het natuurlijk weer niet droog houden.
Hij heeft herhaald dat hij mij nooit zal verlaten. Ook niet om die kostschool. Hij was eerst boos. Op mij en op die oudere leerlingen. Later werd hij weer rustig en begreep hij waar jij en ik mee bezig waren. Daarna werd hij erg lief toen we zo naast elkaar lagen en hij weer zijn oude ik was. Mijn moeder was bezorgd maar ik kon het niet helpen dat ik een soort van ruzie met haar kreeg over Andrew.
Ik had mij al eerder afgevraagd waarom ik wel naar een kostschool moest en Anne niet. Mijn moeder wilde het niet toegeven maar ik wist het nu. Andrew wilde mij er gewoon niet bij hebben. Als bastaardzoon. Als ik ver weg op school zat was hij tenminste thuis met het gezin dat hij wilde.”
“En dat idee was ook weer precies gebaseerd op…..?”
“Dat is de enige conclusie die je kunt trekken als je alles bij elkaar optelt.”

“Mike, je vergeet één ding. Ja, je vader was met betrekking tot het gezinsleven een ouderwetse man. Ja, hij wist niet beter dan dat zijn vader niets met hem ondernam. Dat hij een nanny had totdat hij zelf naar de kostschool ging. Hij deed daar veel ervaringen op die hij misschien voor jou ook nuttig vond. Denk je niet dat het ook een ouderwets staaltje vrouwendiscriminatie van hem kan zijn geweest?
Dat hij in zijn achterhoofd heeft gehad dat vrouwen achter de kinderwagen en het aanrecht horen en dat het daarom weggegooid geld zou zijn als Anne naar zo’n dure kostschool zou zijn gegaan? Is er ooit bij haar op aangedrongen dat ze na haar High School verder zou studeren?

Bij jou daarentegen golden andere normen. Jij moest als zoon des huizes, kostte wat het kost, verder studeren. En kosten noch moeite zijn gespaard. Hij heeft zich persoonlijk voor je moeten inspannen om je op bepaalde scholen te krijgen. Alles voor een mooie carrière. Een hoog inkomen. Een hoge levensstandaard. Je zus zou dat via die tandarts en zijn praktijk later vanzelf ook wel krijgen. Maar zij werd hoofdzakelijk geacht om kinderen op te voeden en het huishouden te doen.
Dat zouden ook Andrews overwegingen wel eens geweest kunnen zijn. Misschien zou hij trots zijn geweest, dat je nu naar de UCLA gaat voor een studie medicijnen. Ook al heb je niet de gemakkelijkste weg gevolgd.

We zullen de overeenkomst getekend naar de kostschool sturen.
Mike. Ik moet opbiechten dat mijn werk er eigenlijk voor je op zit. Je bent feitelijk van je Koreaanse dromen af. Ik heb met MacArthur alle vorderingen besproken. Ik denk dat je zover bent dat we als laatste nog kunnen overstappen naar een gesprek voor over drie maanden.
Om te kijken hoe het met je gaat zonder mij. Ik heb met MacArthur alles doorgenomen wat ik kon doornemen. Hij krijgt een eindrapportage, het leger blijft uiteindelijk de opdrachtgever van mijn hulp die ik je heb geboden en moet dus ook betalen. Ik wil je ook meegeven dat er ook dingen in het leven zijn die niet vallen onder psychologische ondersteuning. En dat zijn onder andere zaken die thuis horen in normale ouder met zoon gesprekken.
Daar vallen ook gesprekken onder die je misschien liever niet voert. Ik noem met name de Windup Bar en de kostschool. Ik heb je beloofd daar niet met je vader over te praten. Dat heb ik ook niet gedaan. Je gaat dat wel een keer doen, maar alleen als je er aan toe bent. De stukken van die kostschool die er liggen kunnen je heel goed helpen.

Je kunt ze aan MacArthur laten lezen. Hij zal het direct begrijpen. Hij zal je niets verwijten. Je moet alleen een keer de stap durven zetten. Ik denk dat je inmiddels heel goed op je eigen benen kunt staan. Ook al verander je nu weer van school en ga je verhuizen naar je oude huis. Maar iedereen heeft veranderingen in zijn leven. Iedereen moet daar ook weer mee leren omgaan. En daar heb je geen psycholoog voor nodig. Maar je mag me altijd bellen natuurlijk. Als je toch even omhoog zit of een gewillig oor zoekt.”
“Heb ik je wel eens bedankt Norman?”
“Vast wel eens. Maar een omhelzing is ook gewoon goed. Jezus, Mike.”

avatar van musician
Hoofdstuk 55
Aanvulling (2)

“Wat een mooie kamer is dit.”
“Ja, Mike en ik overwegen hier te gaan slapen. Ons bed staat nog in een andere kamer. We moeten hier nog wel wat aan doen. Verven is één ding maar ook alle elektriciteitskabels en aansluitingen moeten worden vervangen.”
“Je bent er voorlopig nog niet klaar mee.”
“Nee maar we hebben alle tijd.”
“Ik ben blij dat het zo goed met je gaat, jongen. Je hebt het toch getroffen, met Mike, die moeder en MacArthur. Ik heb er al die jaren toch wel een beetje een hard hoofd in gehad. Je eigen moeder, he.”
“Ze………… ze was wel Godsdienstwaanzinnig maar niet altijd zo heel erg. Maar ik kwam wel eens bij vriendjes thuis in Colorado en vooral later bij Mike. En dan zag je toch dat dingen anders konden zijn. Voor moeder was Mike’s familie een verschrikking. Ook al ging ze uit beleefdheid dan wel eens thee of koffie drinken als ze werd gevraagd. Maar Mikes familie ging niet naar de kerk, ze waren geen lid van een gemeente.

Daar begon het al mee. En ze hadden naast geld ook allerlei spullen in huis waarvan veel gelovigen niet wilden weten. In Colorado had je ook nog wel van die Christelijke mensen. Geen radio, geen telefoon. Soms zelfs geen elektriciteit. In Los Angeles doen ze, volgens die mensen, alles wat God heeft verboden. Mike mocht een pick up hebben met platen.
Het gezin ging gewoon ’s avonds uit. Naar een bioscoop of theater. Of uit eten. En op ’s zondags gingen ze met de auto, als ze daar zin in hadden, gewoon ijs eten op de boulevard. Moeder noemde het hier Sodom en Gomorra. En echt niet alleen vanwege iets meer seksuele vrijheid. Het ging vooral over de moraal en haar idee van het verval er van.”
“Maar hoe lang woonden jullie dan al in Los Angeles, Kyle?”
“Alles bij elkaar hebben we hier maar kort gewoond. Het was eigenlijk maar iets raars toen we hier naar toe verhuisden. Ik ben dus geboren in Colorado. Daarna ben ik eerst verhuisd naar Utah. Toen weer terug naar Colorado. Daarna naar Californië en toen North Carolina. Mijn moeder raakte werkeloos in Colorado, door de oorlog.

Toen werd ze aangenomen door een bedrijf in Los Angeles. Maar ze had geen idee wat voor stad Los Angeles was. Als ze alles eens zou weten wat ik hier in deze stad allemaal heb gedaan voordat we verhuisden naar North Carolina… Of toen ik hier weer terug kwam. Een radio en een telefoon is alleen maar handig. Je kunt er eventueel mensenlevens mee redden. Er is geen God die het hebben van een radio of telefoon zal verbieden. Of autorijden op zondag. Het is waanzinnig om dat te denken.”
“Je hebt dan ook wel wat scholen gezien in je leven.”
“Meer dan mij lief was. Je komt elke keer binnen als nieuwe jongen. Onbekend. De docenten willen je wel helpen. Maar kinderen onderling zijn niet zo aardig tegen elkaar. En als je dan ook nog mij bent…We moesten ook min of meer een beetje vluchten uit Utah. Mijn moeder was als de dood voor de mormonen. Op het schoolplein werd je ook niet echt vriendelijk aangekeken als je geen mormoon was.
Ik ben in Colorado naar de Middle School gegaan. Toen was ik ook een nieuwe jongen. Moeilijke leeftijd. Dan ben je al blij als je wordt getolereerd. Toen we naar Californië zouden gaan hadden we helemaal geen geld meer op het eind….. We zijn het hele voorjaar bezig geweest met verhuizen. Ik kon helpen omdat ik al een paar maanden eerder van school af was. Ja, toen we waren verhuisd moest moeder lange werkdagen maken.

Ze kon mij wel weer inschrijven voor een nieuwe High School in Los Angeles. Ik kwam de klas binnen en toen zag ik Mike zitten. En hij zag mij binnen komen. Ik weet niet welke chemische processen er allemaal in mij plaats vonden. Maar ik moest naast hem gaan zitten. Zo snel mogelijk. Je weet nu waarom. We zullen elkaar nooit meer verlaten.”
“Ja, dan kom je op die manier ook eens een heel ander huishouden binnen.”
“Het was een verschil van een dag en een nacht. Het kon Mike niet schelen dat het gezin waar ik uit kwam helemaal anders was. Maar…….het verschil. Alleen al als er blijkbaar geen geldgebrek is. Mike haalde gewoon voor ons koud drinken uit een koelkast. Hij vroeg niet eens aan zijn moeder of het mocht. Trouwens die was er toch niet.
Er stond van alles in die koelkast. Koude kip. Kaas, worst. We konden ook gewoon wat eten als we uit school kwamen. Wonderlijk he? O, als je uit dat raam kijkt zie je een tennisbaan. Daar links van is een zwembad. Het staat al een tijd leeg. Dat heeft ook allemaal onderhoud nodig, maar goed. Ik zal je straks de keuken en de tuin laten zien. Wil Joanne ook niet mee om te kijken?”

“Ik geloof eigenlijk dat ze met Mike, MacArthur en Mike’s moeder ons een vader en zoon momentje gunt. Ze praten over hoe verschrikkelijk de Sovjet Unie eigenlijk is. Dat geeft ons wel even tijd. Hoe……hoe wist je uiteindelijk dat je van een jongen hield? Ik bedoel er niets mee, begrijp me goed. Ik vind het ook niet erg. Maar je weet wat er over wordt gezegd. Je weet wat veel mensen er van denken. Ik ben alleen benieuwd hoe dat werkt. Hoe dat toen is gegaan.”
“Ik was de eerste schooldag gelijk met Mike mee naar zijn huis gegaan. Hij liet me dit huis zien. Zijn kamer en al zijn speelgoed en spullen. We maakten huiswerk voor wat we die dag hadden op gekregen. Hij draaide plaatjes op zijn pick up. De Andrew Sisters. De tijd vloog voorbij. Ik moest op tijd weer thuis zijn. Voordat mijn moeder er was. Dat ging zo een week. Ze vroeg of ik al een vriendje had op de nieuwe school. Ik zei dat ik naast Mike was gaan zitten. Ze had geen idee van de vlinders in mijn buik. Ik werd er helemaal dronken van.

De week er na ging ik weer met Mike mee naar huis. Toen ik wegging en al buiten stond kwam hij plotseling heel dicht bij mij staan. Hij gaf me een zoen op mijn wang, zei niks en ging snel weer naar binnen. Ik liep als in een trance naar huis. Ik was helemaal verward en verliefd in één. Hij was ook nog eens een knappe jongen…. Nu ja, dat zie je. Zachtaardig.
Ik kon die nacht niet slapen van de opwinding, ik bleef er maar aan denken. Ik was ook verward omdat Mike ook een jongen was. Je dacht er niet aan dat dat ook kon. Of, als je al dacht dat je verliefd was op een jongen, wilde je dat nooit toegeven. Ik heb wel preken gehoord…… Dus ik ging de andere dag vrij brak naar school bij gebrek aan nachtrust.
Toen we bij hem thuis kwamen op die dag zei ik dan ook dat ik heel moe was. Hij bood gelijk aan dat ik wel op zijn bed mocht uitrusten. Later zei hij tegen mij dat hij die nacht ook niet had kunnen slapen omdat hij bang was dat ik boos zou zijn vanwege die zoen en niet meer met hem mee naar zijn huis zou willen.

Hij had een heel zacht bed, ik had nog nooit op zoiets gelegen. Ik nam een boek om te lezen. Maar na de eerste bladzijde viel ik al in slaap. Ik werd wakker door het roepen van de moeder van Mike. Ze stond onderaan de trap. Ze riep dat ze thuis was en vroeg aan Mike of hij nog wat wilde hebben. Mike werd ook wakker. Hij was naast mij gaan liggen en ook in slaap gevallen.
We hadden ons verslapen, ik moest eigenlijk direct naar huis. Maar ik ontkwam er niet aan dat ik eerst kennis moest maken met de moeder van Mike. Over verschillen tussen dag en nacht gesproken. Ze lag met haar benen op de bank de krant te lezen, een glas wijn in haar hand. Tas met spullen op de grond.
Haar jas op een stoel gegooid. Haar schoenen uitgeschopt. Ze wist duidelijk niet dat ik er was. We maakten vluchtig kennis. Zo’n moeder had ik ook wel willen hebben! Ze was blij dat Mike een nieuwe vriend op school had gevonden. Mike zei dat het zo handig was dat we samen huiswerk konden maken.
Hij vroeg of hij mij naar huis mocht brengen. Het was een kwartier lopen. Zijn moeder vond het goed. Onderweg bood Mike zijn excuses aan voor de zoen, hij zat er een beetje mee in zijn maag. Ik zei dat ik het niet erg had gevonden en plotseling zei ik daar achter aan dat ik hem ook wel een kus terug had willen geven. “Dat mag echt wel”, zei hij.

We gingen een stil zijstraatje in. Niemand kon ons zien. “Maar dan geef ik je er eerst nog een”. Hij kuste me en toen zoende ik hem terug. We kwamen in een soort van omhelzing. Ik voelde zijn hele lichaam door zijn kleren heen. Ik kwam veel te laat thuis en kreeg er ruzie over.
Ik weet dit allemaal nog zo goed, en alles wat er daarna in de komende twee jaren nog zou komen, omdat ik er zo intens over heb nagedacht in de periode dat mijn moeder ons uit elkaar had gehaald. Die periode, met die verhuizing naar Fayetteville, heeft alles bij elkaar vijf jaar geduurd. Toen ik alleen was, en dat was ik vaak in North Carolina, heb ik mij elk moment met Mike proberen te herinneren.
Ik kon er over dagdromen. Toen ik opging om te leren voor piloot bij de luchtmacht, zei de commandant tegen de lichting jongens die waren opgekomen dat het een geweldige uitdaging was, vliegen. Maar dat ook de kans onevenredig groot was dat je bij een gevecht werd neergeschoten en dat je het niet zou overleven.

Hij noemde de aantallen piloten en de andere bemanning aan boord die om het leven waren gekomen tijdens de tweede wereldoorlog in Duitsland en Japan. Hoe gevaarlijk het was, al was je nog zo goed. Dat er nu oorlog was in Korea. Hoeveel doden er daar al waren gevallen. Wie bang was kon zich nog terug trekken. Er vielen tientallen jongens af.
Ik dacht aan Mike en ik dacht dat hij dood was. Ik was op een boerderij weken achter elkaar in elkaar geslagen om wie ik was. Zonder Mike had ik voor niemand enige betekenis. Ik was klaar met school en ik was gestopt met ijshockey. Ik dacht er aan hoe alleen ik eigenlijk was. Ik was niet bang om te vliegen en eventueel dood te gaan. Als ik hem ergens nog zou tegenkomen was het in het hiernamaals. Wat had ik te verliezen.

Ik heb in die eerste jaren met Mike hier getennist, in het zwembad gelegen. Ik ben met de familie mee geweest op vakantie en andere uitjes. Mike en ik gingen surfen en naar het strand. De hele zomer. Zolang we konden. Zijn ouders waren blij met mij omdat Mike zulke goede resultaten haalde op school. Veel beter dan in het verleden. En hij was voorbestemd om te gaan studeren dus zijn cijfers konden niet hoog genoeg zijn.
Mike en ik zijn in die eerst periode van twee jaar heel erg naar elkaar toe gegroeid. In alle opzichten. Ik maak daar geen geheimen van. Een docent noemde ons een Siamese tweeling. Misschien had hij wel gelijk. Het was helemaal niet alleen de liefde of desnoods de seks. Mike en ik hebben allebei nooit een broer gehad. Ook iemand met wie je een sterke onderlinge band kunt hebben. Of wilt hebben.
Broers voelen elkaar ook aan. Wij zijn niet alleen partners. Mike en ik zijn voor ons gevoel ook een soort van broers van elkaar. Een leemte op dat vlak, in allebei onze levens, werd door elkaar opgevuld. We leken in die jaren dan ook heel close met elkaar om die reden. Omdat we ook de dingen deden die broers in het dagelijks leven ook met elkaar doen.

We ontdekten de omgeving. We maakten wandelingen. We gingen zelfs kamperen. Zijn moeder bracht ons in de omgeving van Mount Lee. We moesten zelf onze tent opzetten en later koken. ’s Avonds maakten we een kampvuur en maakten we elkaar bang dat er slangen en beren om de tent heen kropen. We hadden allebei geen broers en vaders die wat met ons deden of hadden gedaan.
Daarom zaten we ook bijna de hele dag bij elkaar. Ook al waren we dan niet echt familie. We hadden wat in te halen. Niemand in de buitenwereld of op het schoolplein wist daarom hoe close we waren. Er kwamen wel opmerkingen. Maar wij sloegen ons daar vrij gemakkelijk door heen.
We moesten niets hebben van meisjes of vrouwen. Dat had voor ons nul aantrekkelijkheid. Wij waren wel geïnteresseerd in elkaars lichaam. Een jongenslichaam dus. Gecombineerd met wat ik zei over onze relatie en elkaar volledig aanvoelen. Ik wist wat Mike dacht en hij wist dat van mij. Dat ging echt feilloos en we wisten ook snel dat we zo waren nadat we elkaar hebben leren kennen.
Ja, en dan wordt onze relatie als homoseksueel en fout beschouwd. We zouden voor de wet en volgens veel mensen in de gevangenis thuis horen. En daarom heb ik ook geen officieel boterbriefje met Mike maar een huurcontract. Maar mijn verlangen naar hem is niet anders dan het verlangen van een man naar een vrouw, kan ik mij zo voorstellen.

En zo gaat het leven verder. We leren er mee omgaan. Maar het is niet echt fijn als mensen niet vriendelijk tegen je willen zijn of zelfs vijandig als ze weten dat je een vriend hebt in plaats van een vriendin. Gelukkig heeft Los Angeles een leuke gelegenheid voor mensen als Mike en ik. Daar komen we veel andere homo’s tegen en dan weet je dat je niet alleen bent.
Hoe bevalt Wyoming eigenlijk? Is het een mooie staat om er te wonen?”
“Ik ben erg trots op je dat je zo achter je relatie met Mike blijft staan. Ik begrijp volledig wat je zegt. Ik geef jullie helemaal gelijk dat jullie zijn gaan samenwonen. Voordat ik jullie leerde kennen wist ik er niet zoveel van af natuurlijk.
Ja, Wyoming. Daar zullen ook ongetwijfeld mannen zijn die van elkaar houden. Ik hoor er alleen niet veel van. Ik zit mij alleen nu te bedenken. Ik krijg wel eens boekhoudingen van alleenstaande zelfstandige ondernemers. Zou dat ook kunnen zijn omdat ze meer van een man houden dan van een vrouw maar dat ze dat ook niet kunnen erkennen?

Joanne en ik hebben er een goedlopende praktijk opgebouwd. Mensen hebben toch altijd een accountant nodig. En Joanne kan goed helpen in de zaak. Wyoming is met de Rocky Mountains natuurlijk bergachtig. De natuur is er wild. Jullie moeten echt zo snel mogelijk eens komen kijken. En er wonen niet zoveel mensen. We wonen dan in Cheyenne. Maar het is niet te vergelijken met de drukte in Los Angeles.”
“Ben je zelf ook vaak verhuisd?”
“Ach jongen. Je moeder heeft ons wat aangedaan! Als ze niet zo gek was geweest had dit allemaal niet gehoeven. Dan waren jullie ook niet tig keer verhuisd. Als ik gewoon een baan had kunnen nemen. Ook al was die dan beneden mijn niveau. Je moeder was in onze dagen alleen maar uit op prestige en aandacht. Iedereen moest weten wie ze was. Ze moest vooraan in de kerk. Ze deed van alles en wilde vooral belangrijk worden gevonden. Dat maakten de mensen een beetje schuw voor haar. Zal ik het zo voorzichtig uitdrukken? Misschien werd ze achter haar rug om ook nog wel wat uitgelachen.
We hadden een zaak in luxe rookwaren in Texas. Daar ontleende ze haar status helemaal aan. Dat de zaak van je opa was en dat wij het plotseling bij zijn overlijden in onze schoot kregen geworpen, deed daar niets aan af. Ze was jong, ze was eigenaar van een zaak en ze wilde het weten ook. Toen kwam het ineenstorten van de beurs. Eind 1929.

Eerst merkten we er nog weinig van. De economische crisis moest nog komen. Toen die hard aankwam moesten we de zaak van de hand doen. Zeer tegen haar zin. Ze vond het de grootste schande die haar was aangedaan. Terwijl niemand er wat aan kon doen. Ze wilde na de afwikkeling ook gelijk weg, niet alleen uit de plaats waar we woonden en waar we vandaan kwamen. Gelijk naar een andere staat. Ergens anders zou het beter zijn. Ik gaf daar aan toe. We rondden alles af in Texas.
We staken ons spaargeld voor een deel in een verhuizing naar Colorado Springs. Ik kocht me in bij een verzekeringsagent met de bedoeling om na een aantal jaren zijn praktijk over te kunnen nemen. Maar hij kon door de crisis niet stoppen met werken en ging door. De werkeloosheid was hoog. Er was voor mij nauwelijks werk en mijn investering raakte ik langzamerhand steeds meer kwijt.
Je moeder wilde haar hoge status behouden. Ik kon dat niet meer betalen. En er was geen extra werk te vinden. We zijn in 1931 naar Colorado gegaan, in 1932 ben jij geboren. Nog een mond om te voeden! Je moeder nam, beneden haar stand, naaiwerk aan. De relatie verslechterde.
Tussen die tijd en toen ik wegging, was het dus op alle fronten kwakkelen. Het lag niet aan jou hoor. Je was een lieve baby en altijd een beetje een stille jongen.”

“Van Mike wordt gezegd dat hij een echte huilbaby was. Lekker hard en lang als hij het nodig vond. Ook toen hij een peuter was wilde hij nog wel eens een keel opzetten.”
“Nee, dat was jij echt niet. Ik heb nooit last van je gehad. Je stond het eerste jaar met je wieg bij ons in de slaapkamer. We hadden nog een piepkleine extra kamer voor je ingericht. Naast de onze. Maar we hoorden je niet, je was niet lastig. Je was wel vaak verkouden en dan zat je helemaal vol. Toen je kon lopen kwam je naar onze kamer en wilde je tussen ons in liggen. Je moeder wilde het eigenlijk niet hebben. Dan kwam je maar aan mijn kant liggen. Tegen mijn borst aan. En dan vielen we heel voorzichtig in slaap. Jij hebt je herinneringen met Mike. Maar ik heb mijn herinneringen aan jou. Het was dwaas dat ik wegging en tegelijk onvermijdelijk. Je komst, op het hoogtepunt van de crisis heeft mijn vertrek wel uitgesteld. De ruzies werden niet minder.

Je moeder kwam op het idee de hele investering terug te vragen. Terwijl het risico contractueel bij mij zelf lag. We hadden, dat is ook waar, nog steeds weinig aansluiting met andere bewoners van de stad. Alleen de kerk stond centraal in het leven van je moeder.
We werden het niet eens. Eigenlijk over alles niet. Ik vond het niet erg onder mijn niveau te werken. Het gaf tenminste inkomen. Ik kon alleen je moeder niet meer geven dan ze wilde. We kregen meer en meer ruzie. Ik kon er niet meer tegen en wilde uiteindelijk scheiden. Ze haalde er mensen van de kerk bij. Wat een flauwekul hadden die te bieden! Uiteindelijk heb ik besloten maar weg te gaan. Met de bedoeling af te koelen en werk te zoeken. Met een bundeltje kleding en tien dollar ben ik toen op pad gegaan.
Ik heb je moeder niet meer ingelicht toen ik vertrok. Ik schreef een briefje. “Ik ga op zoek naar werk.” Ik ging maar richting het noorden, ik wilde ook niet terug naar Texas. Ik kwam uiteindelijk in een klein plaatsje terecht, Paonia. Eigenlijk een dal midden in de bergen. Ze moesten er de straten nog aanleggen, alles was nog zand.

Er was een ambitieuze burgemeester gekomen. In een lokaal cafe hoorde ik dat het dorp een boekhouder zocht. Ik kwam in contact met hem. Het was hem niet alleen te doen om het boeken van de uitgaven van het dorp. Er moest een heel administratiesysteem worden opgezet. Hij wilde Paonia opnemen in de vaart der volkeren en er een recreatieoord van maken. Bergen, sneeuw, een mooie rivier door het dal. Alles was voor handen. Het dorp moest gemoderniseerd, straten moesten worden aangelegd.
Hij had alleen weinig geld voor een salaris. Misschien later. Hij kon kost en inwoning bieden en een kleine vergoeding. Ik zei ja, tegen een klein, oud bouwvallig houten huis, een bed, een handvol boeken voor de avonduren en verlichting door kaarsen. Van wat ik “verdiende” stuurde ik toch nog de helft naar je moeder. De omgeving was er fantastisch. De mensen waren er vriendelijk. Soms stopten ze me wat toe uit hun eigen handel.

Ik wilde er een paar weken blijven. Ik dacht dat dan alles wel klaar zou zijn. Het werden maanden. Ik stuurde je moeder geld en brieven. Brieven ook met redenen waarom ik een terugkeer moest uitstellen. Ze gaf me geen reactie terug. Ik belde weken later een groenteboer die in de buurt van jullie adres zat. Ik vroeg of hij kon kijken of je moeder aan de telefoon kon komen. Ik had diep adem gehaald voor het gesprek. Hij kwam terug aan de lijn. Hij had aangebeld op ons adres. Er woonden andere mensen. Hij had aangebeld bij de buren. Ze wisten zich een verhuizing te herinneren maar niet waar naar toe.
Ik wilde gelijk weg maar was nog niet klaar met mijn werk. Nog twee weken zei de burgemeester, “ze is heus niet verdwenen.” Het werden er drie en ik moest nog terug reizen. Het was 1936 en zo simpel ging het allemaal nog niet. Je begrijpt hoe ongerust ik was tijdens de terugreis. Het kon niet snel genoeg gaan. Toen ik aankwam ontdekte ik inderdaad dat jullie waren verhuisd.

En nog veel erger, niemand wist waar naar toe. Je moeder had eerder een deal gesloten met die oude verzekeringsman. We waren nog getrouwd, ze mocht het doen. Ze had mijn investering voor tien procent teruggekregen. Terwijl het inmiddels beter ging in het land, had zij zich laten afkopen voor een schijntje. Het contract was ontbonden. Het geld was weg.
Bij de bank kreeg ik wel het geld terug dat ik had opgestuurd. Het was na de eerste maand al niet meer opgehaald. Ik heb…….. ik heb een paar jaar naar jullie gezocht. Ik wilde je natuurlijk zien. Maar Amerika is heel groot. Ik kon kort nadat ik terug kwam geen detective huren. Ik moest werk vinden. Ik huurde een kamer met een bed bij een hospita. Ik kon het nauwelijks betalen.
Ik deed losse financiële klussen. Pas jaren later heb ik een detectivebureau ingehuurd. De man schatte in dat je moeder nooit ver weg zou kunnen zijn gegaan. Met huisraad en kind. Hij heeft de hele omgeving van Colorado Springs afgezocht volgens eigen zeggen. Maar er was geen leidraad, niks.

De oorlog veranderde alles. Alles kwam in het teken van de oorlog te staan. Ik verhuisde naar Wyoming. Zoeken naar een vrouw met een kind werd zoeken naar een speld in een hooiberg genoemd. Bureau’s die zouden kunnen worden ingeschakeld wezen op de kosten en geen garantie voor succes. Ze hadden geen enkel aanknopingspunt.
Langzaam maar zeker realiseerde ik mij dat ik je vermoedelijk nooit meer zou vinden. En je zou me ook niet meer herkennen. De man bij wie je zo stil had geslapen in bed was een vreemde voor je geworden. Ik heb het daar wel moeilijk mee gehad. In Cheyenne vond ik een nieuwe vrouw, een nieuwe uitdaging. Nieuw werk, een eigen bedrijf. Ik werkte vele uren in de week omdat ik dan even vergat dat ik ergens nog een zoon had lopen. Hoe groot de stad ook, Los Angeles had ik nooit achter je moeder gezocht!

Maar ja. Toen kreeg ik dat informele belletje van defensie. Vlak na het aflopen van de Koreaanse oorlog. Generaal MacArthur wilde mij spreken voor informatie. Of ik dan en dan zou kunnen. Ik vroeg me werkelijk af waarom hij mij zou willen spreken. Om financieel advies zou het niet hoeven gaan. Ik zou worden opgehaald en naar hem worden toegebracht.
Hij ging uiteindelijk naar een militaire basis in Whiting, redelijk dicht bij Cheyenne in de buurt. Het leger kan blijkbaar beter speuren dan ik! Maar, anders dan je moeder, ik heb altijd keurig bij de burgerlijke stand aangegeven dat ik ging verhuizen. Ik dacht eigenlijk dat, als je een keer naar mij op zoek zou gaan en je zou informeren bij de gemeente Colorado Springs, ze daar dan zouden kunnen zeggen naar welke plaats ik zou zijn verhuisd.

En bij een volgende plaats opnieuw. Dat jij mij zou vinden op basis van de gegevens die ik achterliet…. Dat kan natuurlijk altijd maar je kunt nu begrijpen dat je moeder niet wilde dat ik jullie zou vinden. Nu was het nog wel even naar mij zoeken maar verder een peulenschil als je van het Amerikaanse leger bent.
Ik kan daarom allemaal nog steeds niet bevatten dat ik hier ook echt zit. Ik blijf MacArthur eeuwig dankbaar. Het idee dat ik vanavond bij hem aan tafel zit!”
“We hebben wel ons best gedaan maar het blijft vrij eenvoudig hoor, het eten. Mike’s moeder heeft nog geholpen met voorbereiden. MacArthur heeft een kamer aan de andere kant van de gang. Maar het kan dus ook gebeuren dat je hem vanavond of vannacht in zijn pyjama tegen komt!

Ik vermoed dat ik mijn moeder nog wel enige tijd naar je heb gevraagd. Iedereen had een vader en ik niet. Ik aarzel eigenlijk om het te zeggen. Maar ze was nooit positief over je. Waar het ook over ging. Ik ben na verloop van tijd gestopt met vragen. Ik kende al haar antwoorden. Het klonk logisch dat je de zwarte piet kreeg toegespeeld. Je was degene die was vertrokken en mij achter had gelaten. Later begon ik wel te begrijpen waarom je jaren terug vermoedelijk ook al niet tegen haar gedrag kon. Dat zij je uiteindelijk heeft weggejaagd. Mike was zo’n lieve jongen…. Toen ze te weten kwam van onze relatie zag ze hem als de personificatie van de duivel. Ze kon hem ook wel vermoorden. Ooit stond ze bijna op het punt….

Zou ze zichzelf eigenlijk ook niet in de weg hebben gezeten? Wanhopig gevangen in haar eigen religieuze hersenspinsels? Opgeven als het haar ergens niet beviel en dan maar weer verhuizen? Was ze misschien ook op de vlucht? Bang dat je haar een keer zou vinden? Nergens rust, nergens aansluiting. Geen familie in de buurt. Weinig kennissen.
Alleen haar werk en een rol als vrijwilliger in de kerk. Daar leefde ze elke zondag naar toe. Zij werd steeds religieuzer, de wereld werd steeds vrijer. Liberaler. Een psycholoog zei een keer tegen me dat ze het als haar ultieme taak beschouwde mij te beschermen tegen de boze buitenwereld. Dat die wereld steeds kleiner werd, steeds meer op kennis en techniek gebaseerd.

Dat ze daardoor steeds meer radicaliseerde. MacArthur heeft voor ons als cadeau een televisie gekocht, toen het oude huis weer was verkocht. Het onderzoek tegen McCarthy komt rechtstreeks op tv! Je hoeft niet meer naar de rechtbank of een krant te lezen. Je kunt nu op een beeld zien wat er ergens anders in Amerika gebeurt. Je kunt zelfs gaan zien wat er in de hele wereld gebeurt. Je begrijpt dat een tv er bij ons niet zou zijn ingekomen. Mijn moeder paste niet meer in de tweede helft van de twintigste eeuw. En ze wilde mij er ook van weghouden.
MacArthur heeft overigens nog een leuke winst gemaakt bij de verkoop van onze woning. Zo gaat het altijd. Maar het geeft niet, hij betaalt ook de hele studie van Mike.”
“Een hele bijzondere man. Dus Mike ’s echte moeder en echte vader zijn nu voor het eerst sinds jaren weer eens bij elkaar onder één dak en in hetzelfde huis, begrijp ik?”

“Ja, relaties liggen niet altijd even gemakkelijk… Vooral niet als er ook nog eens kinderen om de hoek komen kijken! Het zal wel even wennen zijn. Maar Mike brengt zijn moeder vanavond naar huis. Ze woont bij een tennisleraar in Los Angeles. We moeten hem nog steeds een keer ontmoeten. Maar ook dat ligt weer niet al te gemakkelijk. Je zou zeggen dat ze na Andrew Young een vriend zou moeten vinden die meer begrip zou opbrengen voor de relatie tussen Mike en mij.”
“Liefde is onvoorspelbaar moet je maar denken. Ik verheug me er op morgen meer van Los Angeles te zien en natuurlijk van de vliegmaatschappij waar je werkt!”
“Ze zullen wel denken. Gisteren had MacArthur een officieel bezoek bij Pan Am. Ik wist niet dat het zo kon, maar Mike vroeg op een personeelsfeestje aan directeur Trippe of hij aan MacArthur zou vragen of hij eens langs zou willen gaan. Ter kennismaking, omdat zijn “schoonzoon” er werkt! Dus hij vroeg het aan MacArthur. Die zet er een mannetje op en er werd een afspraak gemaakt. Zo simpel kan dat blijkbaar gaan als je zijn zoon bent. Trippe was helemaal in de wolken.”

“Ik……..Nu we hier toch zitten. Sinds ik je weer heb gevonden. Je bent mijn enige zoon. Ik heb zitten denken. Ik ben weliswaar achtenveertig maar dat is ook weer niet zo oud. Ik heb je achttien jaar moeten missen en dat waren niet de makkelijkste jaren. En nu zit ik in Cheyenne en jij in Los Angeles. Daar zit achttienhonderd kilometer tussen. Dat is veel te veel voor regelmatig contact.
En ik wil veel meer tijd met je doorbrengen om de verloren tijd weer in te halen. Ik heb geen excuses genoeg dat ik je ooit heb verlaten. Je weet dat het niet aan jou lag en je begrijpt waarom ik niet meer met je moeder kon samenleven. Maar ik heb heel veel goed te maken. En ik wil je helpen je bestaan hier op te bouwen.

Ik wil je helpen met het opknappen van het huis. Wat zou je er van vinden, als Joanne en ik naar Los Angeles zouden verhuizen en we bij elkaar in de buurt zouden wonen? Een goede accountant vindt altijd werk. En ik spendeer mijn spaarpotjes liever aan mijn nageslacht dan dat ik rijk mijn kist in ga. En volgens mij kunnen jullie wel wat hulp gebruiken.
Je hoeft niet gelijk ja of nee te zeggen. Het heeft voor ons en voor jullie natuurlijk een behoorlijke impact. Maar ik zou het zelf niet meer kunnen verdragen je hooguit maar een paar dagen per jaar te zien alleen vanwege de afstand die er tussen ons zou zitten.”
“Ik zou het helemaal niet erg vinden. Mike ook niet, die vind alles allang goed. Maar dat gaat wel wat voorbereiding kosten.”

“Ik moet met Joanne ook nog overleggen. Zij verlaat dan ook haar leven in Cheyenne natuurlijk en moet hier met mij en jullie een nieuw leven gaan opbouwen. Haar familie woont nu dichterbij maar echt vaak zien we ze niet. Zo hecht zijn de familiebanden daar ook weer niet. Haar ouders zijn al allebei overleden. En we hebben met elkaar geen kinderen.
Het is een wat moeilijk onderwerp. Maar Joanne heeft één keer een miskraam gekregen. Daarna hebben we de kinderwens maar laten varen. We waren toch ook al achter in de dertig. De eerste dag dat we elkaar hebben ontmoet, en je kunt het navragen, heb ik wel verteld dat ik al een zoon had. Het was een hele bijzondere dag. Ik wist natuurlijk precies wanneer je was geboren. Zestien mei. De was ook de dag dat Joanne en ik elkaar jaren later hebben gevonden.”

avatar van musician
Hoofdstuk 56
Afsluiting

“Louise, Joanne, David, Mike en Kyle. Welkom allemaal bij deze maaltijd in het huis van Mike en Kyle. Ik ben een gelukkig man dat iedereen er is. Ik ben blij in mijn hoedanigheid de vader van Kyle te kunnen hebben opsporen. Het is bijzonder hoe wij beiden onze rol ten aanzien van jullie hebben teruggevonden en herkregen. Mede dankzij jullie relatie. Ik voel even de noodzaak wat tegen jullie allemaal te zeggen. Het is niet ernstig, maar ik wil het toch wel even gedaan hebben. Allereerst maar even Mike en Kyle: dank voor jullie gastvrijheid, het is gezellig en het eten is, mede dankzij Louise en de hulp van Joanne, geweldig. Het is dankzij jullie activiteiten met deze verhuizing dat we hier ook met z’n allen zijn.

De tijd staat voor niemand stil en dat geldt voor iedereen. Mike studeert het komende jaar aan de UCLA. Kyle schuift binnen de rangen van de commerciële luchtvaart op naar de functie tweede piloot. In een recordtempo, begreep ik van de week bij Pan Am. Hij kan inmiddels ook nog eens met zijn auto naar het werk. Jullie hebben de stationwagen trots laten zien maar als algemeen advies moet ik wel meegeven dat jullie hem wel af en toe even poetsen en het oliepeil meten! Het is met auto’s net als met oude mensen, je moet ze met enige regelmaat wat koesteren.

De tijd staat dus niet stil, beter zou zijn te zeggen dat de tijd voorbij vliegt. Als ik terug kijk op mijn eigen carrière kan ik dat alleen maar beamen. Je wordt ouder als je bijvoorbeeld op enig moment het gevoel krijgt dat de overwinning op Japan aanvoelt alsof je gisteren nog de handen van de geallieerden stond te schudden. Terwijl het toch echt inmiddels negen jaar geleden is gebeurd. Natuurlijk maakt een dergelijke gebeurtenis een dusdanige indruk, emotioneel ook, dat je dat nooit zult vergeten. Ik moest er weer even aan denken toen David gisteren mij het verhaal vertelde dat zijn vertrek uit Colorado Springs, toen hij Kyle om bekende redenen heeft moeten verlaten, meer dan achttien jaar geleden inmiddels, hem ook nog steeds op het netvlies staat. Alsof het vorige week vrijdag is gebeurd. Dramatische beslissingen en gebeurtenissen blijven dan misschien nog weer langer en intensiever bij.

Mike en Kyle ik heb voor jullie een televisie gekocht en dat was niet alleen omdat jullie die nog niet hadden. De televisieverkopen in de Verenigde Staten stijgen explosief. Er is zelfs een wachttijd om er één te krijgen. Hoe lang zal het duren voordat iedereen er één in z’n huis heeft staan?
Binnenkort, en een dergelijke rechtstreekse tv-uitzending is ook nieuw, zal er verslag worden gedaan van het onderzoek dat is gestart naar Joseph McCarthy. De naamgever van de commissie die zogezegd alle on-Amerikaanse praktijken opspoort en aan de kaak stelt. Oorspronkelijk joeg hij alleen op communisten.

Maar we weten dat hij daar in de afgelopen jaren veel onder heeft laat vallen. Kyle en Mike weten daar alles van. Zijn onderzoek dat hij vorig jaar is opgestart naar vermeend communisme of linkse denkbeelden bij officieren binnen het Amerikaanse leger wordt zijn Waterloo. Dat kunnen jullie van mij aannemen. Niet alles van het onderzoek zal in de openbaarheid komen. Wij hebben genoeg over McCarthy gevonden om hem als kleine jongen van de politiek afscheid te laten nemen.
Ik vind voor jullie dit hele proces binnen de Amerikaanse politiek misschien wel het meest belangrijke proces ooit in jullie leven. In ieder geval in jullie leven tot nu toe. Daarom adviseer ik ook het zoveel mogelijk te volgen. Zijn verschrikkelijke praktijken worden nu aan de kaak gesteld en geopenbaard en dit betekent ongetwijfeld het einde van McCarthy. Daar hoef ik geen glazen bol voor te hebben.

Jullie hier met zijn allen mogen, onder geheimhouding, van mij persoonlijk weten dat ik na dit proces zal aftreden als commandant van de Amerikaanse Strijdkrachten. Eigenlijk heb ik mijn ontslag al aangeboden maar ik heb beloofd aan te blijven tot het onderzoek naar McCarthy is afgerond. Ik zal ook nog als getuige en deskundige worden opgeroepen. Misschien wel meerdere keren.
Het wordt tijd dat een ander het stokje van mij gaat overnemen. Iemand met een frisse kijk op de zaken. We gaan naar een tijd toe dat oorlog voeren op het land anders gaan worden. We gaan inzake wapens naar een nucleaire tijd. Een tijd van afschrikking, spionage en een status quo voor wat betreft oorlog voeren. Alle landen zijn lid van de Verenigde Naties of zullen dat binnenkort worden en ze zullen zich allemaal moeten houden aan internationale afspraken. Anders worden ze bestraft. Er komen steeds meer landen bij de VN. De tijd dat met name Europese landen overzeese gebiedsdelen bezaten lijkt ook voorbij. De VS juicht die ontwikkeling toe.

Dergelijke ontwikkelingen vragen ook om andere mensen aan het roer. De tijd waarin leiding moet worden gegeven aan de troepen in grote veldslagen lijkt voorbij.
Toch had ik nog kunnen aanblijven en mij kunnen oriënteren op een nieuwe toekomst binnen de strijdkrachten. Ik doe dit niet, omdat zaken die voor mij meer belangrijker en ook meer dierbaar zijn niet gaan zoals ik dat, in al mijn ongeduld, zou willen. En dan kom ik toch weer bij jullie terecht, Mike en Kyle.
Ik heb een onderzoek laten verrichten onder een groot aantal officieren, en ook binnen het hogere kader binnen de landmacht, de marine en de luchtmacht, met betrekking tot hoe er wordt aangekeken tegen het mogelijkerwijs volledig accepteren van homoseksuele militairen binnen de krijgsmacht. Er is, in ieder geval naar mijn mening, voldoende aanleiding om oude standpunten van voorgaande eeuwen te herzien en over te stappen naar een meer menselijker aanpak.

De krijgsmacht en jullie liggen mij na aan het hart. Maar mijn liefde voor ons leger is behoorlijk bekoeld nadat ik de, toch vrij schokkende, uitslag doorkreeg van het onderzoek. Misschien wil ik teveel. Misschien is de Amerikaanse bevolking er nog niet aan toe en over het conservatisme binnen het leger nog maar gezwegen. Ik zou willen dat er een einde wordt gemaakt aan de discriminatie van homoseksuelen. Het moet eveneens volledig uit de criminele sfeer worden gehaald. Het zou ook, binnen het Amerikaanse rechtssysteem, niet meer als psychische aandoening mogen worden bestempeld. De wet moet dringend worden aangepast. Wij mogen grote groepen Amerikanen niet meer uitsluiten voor normale deelname aan de maatschappij. Dat is wat er nu nog steeds gebeurd.

Ik heb, bij het interne onderzoek, expliciet laten navragen bij de leidinggevenden die de afgelopen jaren te maken hebben gehad met homoseksuele ondergeschikten, of zij een oordeel wilden geven over het functioneren van de betreffende militairen voordat zij door de Krijgsraad werden veroordeeld. Ik heb ze met naam en toenaam genoemd zodat de officieren er ook een beeld bij hadden. Ik heb gevraagd of hun aanwezigheid van invloed is geweest op de sfeer binnen hun unit of bataljon. In hoeverre er sprake is geweest van onderlinge wrijving voordat hun geaardheid naar boven kwam.
En dan blijkt, zoals kon worden verwacht, dat op hun prestaties als zodanig in het geheel niets viel aan te merken. Die waren zelfs bovengemiddeld. Hun aanwezigheid had in de periode voor zij, zeg maar, uit de kast kwamen, ook geen enkele negatieve invloed op het functioneren van de betreffende legereenheid. En toch werd het voorstel, of we dan niet gewoon het militaire recht zouden moeten aanpassen en homoseksuele militairen moeten laten integreren binnen de krijgsmacht, massaal afgewezen.

Hoe oud de ondervraagde officieren ook waren. Leeftijd maakte geen enkel verschil. Daar komt overigens nog bij dat uiteindelijk de Amerikaanse politiek zal gaan uitmaken of homoseksuele militairen binnen de krijgsmacht mogen worden opgenomen. Een goed onderbouwd onderzoek vanuit het leger had kunnen helpen. Maar ik sta hier letterlijk met lege handen.
En daarmee verandert er niets aan de bestaande situatie. Mike en Kyle zijn bij de gratie van Jim Harvey en Hoyt Vandenberg buiten alle procedures kunnen blijven. Als zij betrapt waren geweest op Osan Air hadden zij hier nu niet gezeten maar waren ze, na een procedure bij de Krijgsraad, tot een gevangenisstraf veroordeeld.

Het zal duidelijk zijn dat er voor mij met dergelijke vooruitzichten geen ruimte meer is binnen het Amerikaanse leger. Jullie hoeven overigens met mij geen medelijden te hebben. Financieel kom ik er met een hele goede regeling van af. Bovendien kan ik mij als spreker, gast en consultant door de hele VS laten uitnodigen. Deskundigen, of mensen die hun stempel hebben gedrukt op het verloop van de Tweede Wereldoorlog en daarover kunnen vertellen, zijn gewilde mensen. Ik zal mij ook gaan inzetten voor alle tijdens veldslagen invalide geraakte soldaten of militairen die door mentale geestelijke problemen in instellingen in de Verenigde Staten zijn opgenomen. Het lot van deze mensen en hun omgeving is ook pijnlijk. Ik vind dat daar voor mij eveneens een verplichting ligt.

Ik kan mij tegelijkertijd ook meer storten op mijn rol als vader en schoonvader van Mike en Kyle. Het voordeel van deze grote woning is dat er meerdere logeerkamers zijn in te richten. Ik geloof dat ik jullie maar gewoon om een sleutel vraag, dan heb ik altijd een toevluchtsoord! Ik zal toch ook met Louise met enige regelmaat moeten overleggen. Over de studie van Mike, zijn vorderingen en onze financiële ondersteuning.
Ik begrijp dat David en Joanne overwegen om naar Los Angeles te verhuizen. We kunnen hier natuurlijk altijd afspreken de verjaardagen van de jongens te vieren, dat lijken mij prima gelegenheden om het glas weer eens met elkaar te kunnen heffen!
En laten we daar vandaag dan ook mee beginnen ook al gaat het nu om de verhuizing! Jullie hebben alweer genoeg van mij gehoord! Op de kennismaking, een nieuwe start, onze onderlinge band en de toekomst!

avatar van musician
De communist/ Herinneringen

Ik heb ze gekend. De oudere leden van het anti-fascisme comité. Zij hebben op hun
beurt ‘hen’ nog gekend: de mannen die met gestrekte armen in uniform door de stad
liepen. De mannen die uit naam van hun leider in Duitsland dood en verderf hebben
gebracht. De mannen die, met de hakenkruizen op hun mouwen, de armoedige,
straatarme en kansloze Leidse arbeidersbevolking meer leed hebben berokkend dan
dat ze in hun verdriet konden verwerken.
‘Ik zou ze nog zo herkennen. Daarom heb ik soms deze nog bij me’ zegt een 70-
jarige man naast me, laat ik hem Jan noemen. Hij is nog altijd communist en een oud
verzetsstrijder. Hij laat me een bolling zien aan de binnenkant van zijn jas. Ik weet
wat er zit, ook zonder dat hij het toont.
We zijn allebei lid van het comité en zitten samen op een monumentale bank aan het
einde van het Rapenburg, met uitzicht over het drukke Kort Rapenburg.
‘Als er één voorbij komt, van de Breestraat richting het Noordeinde loopt, is het met
hem gebeurd.’
Het is begin jaren ’80. Ik ben nog niet eens twintig.
‘Alleen de NSB officieren of ook alle meelopers? Je kunt toch niet zomaar mensen op
straat doodschieten?’ vraag ik enigszins ongerust.
‘Meelopers….Angsthazen. Je kunt ze wel aanhouden. Een burgerarrest.
Jongen, je denkt: de oorlog is voorbij. Er is niemand die ooit nog een nazi wil zijn.
Maar dat is wel heel naïef om te denken. Je moet altijd waakzaam blijven. Ik heb
nooit een gezin gehad. Als ze mij pakken kunnen ze niet mijn vrouw of kinderen te
grazen nemen. Door hun blijvende aanwezigheid heb ik nooit overwogen mijn wapen
in te leveren.’
‘Ik heb nog nooit een wapen gehad. Niet vastgehouden ook. Ik heb juist militaire
dienst geweigerd.’
‘Jullie generatie zijn watjes. Zie je niet, hoe stom dat is? Al die pacifistische
weigeraars denken dat ze de Nederlandse Staat moeten treffen. Maar net als de
kapitalisten, dat is politiek. Wat solidariteit is leer je in het leger. Omgaan met wapens
ook. En je voorkomt dat het leger een clubje van fascisten gaat worden want van dat
tuig weigert er niemand dienst.’
‘Ze hoeven maar één atoombom te gooien en het is gebeurd met Nederland.’
‘Dat is wat ze je laten geloven.’
‘Of ze roepen je op voor zoiets als een politionele actie in Indonesië. Maar ik wil
niemand doodschieten en ik accepteer geen bevelen. Ik kan zelf heel goed
nadenken over wat ik moet doen.’
We zitten een tijdje stilletjes op de bank. Ik betrap mij er op te zoeken naar gezichten
van autoritair ogende mannen die minimaal ouder zijn dan zestig.
‘Was je vader een arbeider?’ vraagt Jan.
Ik knik.
‘In een fabriek?’
‘Aan het einde van de Rooseveltstraat.’
‘En in de oorlog?’
‘Hij was pas elf toen de oorlog was afgelopen.’
‘Ja de tijd gaat snel voorbij….Zeker PvdA?’
‘Inmiddels wel.’
‘Inmiddels?’
‘Hij komt oorspronkelijk uit het Groene Hart. Daar heeft het socialisme niet zoveel
aanhang.’
‘Ik noem ze hoofdzakelijk sociaal democraten. Met het echte socialisme heeft het niet
veel te maken. Ze heulen net zo makkelijk met de VVD.’
‘Ik heb PPR gestemd. Ik mocht voor het eerst stemmen.’
‘Aha. Intellectuele wereldverbeteraars. Kabouters, provo’s. Hippies.
Geitenwollensokken en baarden. Hoewel bij jou een ‘baard’ nog even op zich laat
wachten, zo te zien. Vandaar dat dienst weigeren. Dat zit bij die mensen in het
bloed.’
We kijken naar het verkeer. Een bus uit de Breestraat remt bij het afslaan hard af
voor een voetganger die het Kort Rapenburg illegaal wil oversteken. Een fietser slaat
bijna over de kop.
‘Wat doet een zoon van een arbeider bij de PPR? Je gaat mij niet wijs maken dat er
nog meer zonen van arbeiders rondlopen.’
‘Het ging eigenlijk een beetje via de studentenclub Augustinus. Het zijn hele
aardige mensen. Ze hebben goede politieke ideeën over het milieu, vrouwen- en
homorechten. Onvoorwaardelijke steun ook voor het anti-fascisme comité.’
‘Met aardige mensen kun je de gracht hierachter dempen. Je gaat zeker ook
studeren?’
‘Ik moet eerst vervangende dienstplicht doen.’
‘O ja, natuurlijk. De totaalweigeraars zitten bij de PSP. De softies, de doetjes van de
PPR doen braaf hun maatschappelijke taak. Anderhalve keer langer dan een periode
in militaire dienst.’
Er loopt een agent voorbij. Hij kijkt ons enigszins onderzoekend aan. De politie was
niet per se onze grootste vriend. Hij ziet een slonzig geklede jongen met een blonde
bos krullen als een ragebol en een oudere man met een arbeiderspet zoals Leen
Jongewaard die droeg in Ja Zuster Nee Zuster.
‘Ik rust even uit met mijn kleinzoon’ durft Jan zonder met zijn ogen te knipperen te
beweren. De agent tikt tegen zijn pet en loopt weer verder.
‘Gelukkig zitten ze er geen fascisten in de gemeenteraad’ breng ik de Leidse actuele
politieke stand van zaken naar voren.
Jan trekt een pakje shag uit een zak van zijn jas. Behendig draait hij een sigaret.
‘Twintig kilometer verderop, in Den Haag, zit Joop Glimmerveen van de Nederlandse
Volks Unie. Hij doet alsof hij de laatste gezant van Adolf Hitler persoonlijk is. Hij wil
de nieuwe Seyss Inquart worden en is een echte fascist. Hij schaamt zich er
helemaal niet voor, terwijl de nazi’s half Den Haag hebben afgebroken om de Atlentik
Wall te bouwen en er duizenden Hagenezen zijn omgekomen in de hongerwinter.
Glimmerveen had bijna een zetel in de Haagse gemeenteraad. Zeg nooit nooit en
onthoud wie Rotterdam heeft plat gebombardeerd. ’
Ik kijk in de richting van de Breestraat. Door de kromming van de weg kan ik het niet
zien maar verderop, meer naar het gebouw van Minerva, aan de overkant, zou Jan
Wolkers al schilderend ondergedoken hebben gezeten. Misschien liep hij wel
dagelijks langs deze bank.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:29 uur

geplaatst: vandaag om 14:29 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.