menu

Genres / Rock / 52 essentiële klassiekers uit de pop/rock geschiedenis

zoeken in:
avatar van niels94
Een overzicht waar ik al dankbaar gebruik van maakte


avatar van niels94
Pink Floyd - The Piper at the Gates of Dawn (1967)

(afbeelding)


Ook ik leerde Pink Floyd kennen met The Dark Side of The Moon en ook voor mij werd het de groep die de muziek maakte die te horen is van Atom Heart Mother t/m The Wall. Ik hoorde ook pas veel later dat deze megaband ooit een heel ander soort muziek maakte. Gewaagder en experimenteler, minder toegankelijk daardoor, maar in bepaalde kringen zelfs meer gewaardeerd dan het latere werk. De band onder mafkees Syd Barrett.

Ik ben er lang benieuwd naar geweest, maar het is weer zo'n typisch gevalletje 'nog niet aan toegekomen'. Tot nu dus. Gelukkig maar, want het is heerlijke muziek! Psychedelische, dromerige pop/rock die veel meer aan Sgt. Peppers doet denken dan aan hoe Pink Floyd een paar jaar later zou klinken (zoals verwacht, overigens, het is ten slotte ook een ander subgenre). De teksten zijn vaak vreemd en spookjesachtig, op een luchtige manier. Ook muzikaal gezien gebeuren vreemde dingen, maar de uitwerking ervan is niet duister, eerder gewoon wonderbaarlijk. Aan de basis liggen vaak fantastische popliedjes die regelrecht pakkend zijn, waardoor het allemaal lekker wegluistert terwijl het toch een telkens weer verrassende en mysterieuze trip is.

Is het ook beter dan de latere albums? Op dit moment heb ik The Dark Side of the Moon en Wish You Were Here denk ik net een beetje hoger zitten. Opgemerkt moet echter worden dat ik die natuurlijk al veel langer ken en dat het eenvoudigweg nauwelijks te vergelijken is met dit eigenzinnige werkje. Ik beschouw het haast als van een andere band. Toch grappig, dat één van de grootste groepen uit de muziekgeschiedenis zo'n interessant, compleet ander verleden heeft dat een klassieker van een heel ander kaliber en soort heeft opgeleverd.

4*

avatar van niels94
Tijd om vrolijk de lijst verder af te gaan met wat platen die ik al ken:

The Velvet Underground - The Velvet Underground & Nico (1967)
De gevaarlijke en verontrustende wereld die hier gecreëerd wordt door de onconventionele instrumentatie met onder meer zwiepende violen, bonkende drums en puntige riffjes in combinatie met de ijzige Lou Reed, die duistere teksten voordraagt over onder meer drugsdealers en SM, is ongekend meeslepend, intens en sfeervol. Baanbrekend jazeker, maar aangezien het iemand die het meer dan veertig jaar naar het uitkomen nog steeds zo aangrijpt is het bovenal tijdloos. Toch wel één van mijn favoriete platen. Lekker origineel. Jullie moeten trouwens ook de soloalbums van Nico eens proberen als je dat nog nooit gedaan hebt. Desertshore doet hier niet eens zo gek veel voor onder.
4,5*

The Doors - The Doors (1967)
Nog zo'n baanbrekend album. De charismatische Jim Morrison heeft een fantastische stem, krachtig en gepassioneerd en nog mooi ook - ik hou wel van een beetje laag, een beetje rauwheid kan ook bepaald geen kwaad. Verder zijn het stuk voor stuk loeisterk geschreven nummers vol met toffe elementen (ik noem de orgeltjes, maar deze muziek zit barstensvol goede ideeën). Maar ach, alles wat er over dit album gezegd kan worden, is allang gezegd.
4*

Van Morrison - Astral Weeks (1968)
Twee Morrisons na elkaar. Ik vind dit een mooi album, vooral vanwege de manier waarop zang en nogal jazzy instrumentatie af en toe een eigen leven lijken te leiden maar elkaar toch onmiskenbaar ondersteunen. Toch trek ik Van Morrisons zang niet altijd, ik ga het op den duur wat te aanstellerig vinden. Daarom geen echt hoge score.
3,5*

The Kinks - The Kinks Are the Village Green Preservation Society (1968)
Het kleine popliedje tot grote kunst verheven. Eigenlijk is dit 'gewoon' een verzameling leuke tot extreem pakkende zanglijnen waarmee wordt gestrooid alsof het niks is met erg fijne muzikale ondersteuning. Het niveau blijft echter continu bijzonder hoog, waardoor dit met recht een klassieker is (kennelijk nogal miskend dus, wist ik eigenlijk niet). Village Green is verder een bazennummer van jewelste.
4*

avatar van zaaf
niels! ga je hier nog mee verder? het is erg leuk om te lezen en had er net kennis van genomen (zoals je weet).
ik zou het waarderen als je je tocht verder beschrijft.

avatar van niels94
Jazeker! Ik ben nu echter bezig met het presenteren van mijn top 100 in de De top 100 van...

avatar van niels94
The Byrds - The Notorious Byrd Brothers (1968)


(afbeelding)


Die echte sixtiesshizzle. Want natuurlijk hoor ik hier The Beatles, The Kinks en The Beach Boys. Dromerige psychedelische popnummers met volle en veelgelaagde arrangementen. Die vele lagen tillen deze muziek wat mij betreft echt naar een hoger niveau, het is heerlijk om je op te laten nemen in de instrumentatie en te horen hoeveel er gebeurt, alles uiteraard in schijnbaar perfecte harmonie met elkaar en de zang. Daar komt bij dat de liedjes gewoon ontzettend sterk geschreven zijn, zoals ze dat in dit tijdperk zo goed konden.

Voor mijn gevoel is het allemaal nog net wat waziger dan bijvoorbeeld bij The Beatles, er lijkt een nog wat dikkere laag LSD-invloed overheen te liggen. Luister eens naar die totale verdwazing die Natural Harmony oproept, met die toffe, subtiele versnellingen en vertragingen in de muziek en de soundscape-achtige effecten. De naadloze overgang naar Draft Morning, dat uit dezelfde droomwereld komt, is ook zo mooi. Niet dat dit beter is dan The Beatles, maar hierdoor is het gevoel van een muzikale ontdekkingstocht die in een consistente trip is gegoten wel sterker dan bij bijvoorbeeld Sgt. Peppers, iets dat ik altijd erg kan waarderen. Het is een bijzonder knap en sfeervol geheel.

Dieptepunten zijn wat mij betreft niet aanwezig en de hoogtepunten (Wasn't Born to Follow, met die geniale zanglijnen, bijvoorbeeld) ontlopen wat mij betreft het geheel niet zozeer, waardoor het niveau belachelijk constant is. Het album moest wel even groeien bij mij, ik heb het inmiddels ook heel wat keren beluisterd, waardoor het me nu veel meer meesleept en boeit dan ik bij de eerste paar luisterbeurten had verwacht. Een terecht, erg knap gemaakt sixtiesmonument dat je het gevoel geeft dat je in een wazige, kleurrijke en intrigerende droom verzeild bent geraakt en me weer eens doet beseffen wat een goed idee het is om deze lijst door te nemen!

4*

avatar van niels94
Sorry dat ik even op me liet wachten, maar bij deze los ik mijn belofte aan zaaf in en ga ik gestaag verder

The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland (1968)
Had ik het net over een trip, die term geldt natuurlijk als geen ander voor dit album. The Byrds gebruikt rijke arrangementen met een flinke hoeveelheid instrumenten om dit te bereiken, Jimi Hendrix doet het vooral met zijn elektrische gitaar en de effecten die hij daar op briljante wijze uit tovert. Een erg lastig album om te komen, zo ervoer ik het althans, maar inmiddels kan ik heel hard genieten van deze gitaartovenarij waarin vage gitaargeluiden en sterke liedjes in perfecte symbiose leven of elkaar juist afwisselen (zet het trippy Voodoo Chile tegenover het pakkende Burning Of the Midnight Lamp, twee grote favorieten van me). Zo wordt dus een trip gecreëerd die van begin tot eind grijpt en boeit. Heerlijk! Misschien moet deze maar eens naar een hogere score...

4*

avatar van zaaf
niels94 schreef:
Sorry dat ik even op me liet wachten, maar bij deze los ik mijn belofte aan zaaf in en ga ik gestaag verder


ha fijn niels! leuk lees- en luistervoer met de kerst

avatar van niels94
Sly & The Family Stone - Stand! (1969)

(afbeelding)


Tja, funk dus, niet direct een genre waar ik erg bekend mee ben, op wat losse gerelateerde dingen als Herbie Hancock en Breakestra na. Maar met funk zoals hier ten gehore wordt gebracht, is alleen Maggot Brain van Funkadelic te vergelijken als het gaat om wat ik zelf al ken (nee, beste kenner, het is inderdaad niet precies hetzelfde, maar ik neem aan dat je snapt wat ik bedoel). En dat vind ik een geweldige plaat.

Wat we op Stand! vooral horen zijn vrolijke ritmes, een keur aan energieke vocalen, overduidelijk speelplezier en gedeeltes waarin het brede pallet aan instrumenten zijn gang kan gaan, terwijl er in de teksten een serieuze onderlaag aanwezig is. Het 'jamgehalte' is vrij hoog: niet alleen maar in het lange Sex Machine (wat gewoon een jamsessie is), elk nummer heeft een losjes gevoel en bevat stukken waarin instrumenten lekker los kunnen gaan. Dat werkt op zich goed: ik vind het dan ook fijne muziek met een goede drive en een fijn sfeertje, dat lekker doorrammelt.

Toch is er wat mij betreft ook een nadeel, en dat is dat de songwriting niet altijd even sterk is. In dat opzicht vind ik het titelnummer, met die waarlijk pakkende zanglijnen, nog het meest geslaagd. De rest steunt net iets te vaak op dat jamgevoel en de energie van de muziek, maar gaat niet echt ergens heen. Hierdoor is het allemaal 'gewoon' erg lekker maar nauwelijks meer, waardoor dit album geen topper is voor mij, daar waar Maggot Brain, dat voor mijn gevoel veel sterkere nummers bevat, dat veel meer is.

Neem nu het befaamde I Want to Take You Higher: dat ontleent zijn charme wat mij betreft grotendeels aan de blazers. Dit is prima gedaan, want het is een erg fijn nummer en zonder meer een hoogtepunt. De rest doet me muzikaal gezien echter gewoon minder, meestal, en daarom gaat alles ook erg op elkaar lijken op gegeven moment. Het zal niemand dan ook verbazen dat het eerder genoemde Sex Machine me niet bepaald wegblaast. Dit is vooral leuk voor iets vrolijks op de achtergrond of om af en toe eens een los nummer van te beluisteren, maar als geheel grijpt het me gewoon niet genoeg om me bij de les te houden.

Overigens denk ik door dat gezoem in I Want To Take You Higher telkens dat mijn telefoon afgaat.

3*

avatar van Mjuman
Leuk dat je zo onbevangen je mening geeft, maar mazzel voor je dat je het nog op een voldoende houdt - anders had je een kaart gekregen - een beetje verdieping in context kan echt geen kwaad als je inzicht over een album wilt geven, want jonge muziekvriend: what is written on the internet, stays on the internet!

De USA stond jarenlang in het teken van zgn musical segregation - in boerentaal: muzikale apartheid. Er waren aparte hitlijsten voor zwarte muziek - soul en R&B werden pas in ' verwaterde' vorm beschikbaar voor de ' whities, honkies' in de vorm van Tamla Motown. David Bowie was een van de eerste blanke artiesten die optrad in Soultrain, en wel ttv Young Americans.
Sly was met zijn familie zo'n beetje de enige all-black act die optrad op Woodstock - overigens een optreden om met genoegen te aanschouwen.

De rol van Sly dan? Nou, zeg maar degene die de brug sloeg tussen zwarte muziek/funk en rock - bands als Mother's Finest en Living Colour namen het stokje later over - en Sly was ook met zijn teksten en inbreng een soort van boegbeeld voor een bepaald deel van de bloemenkinderen en hipjes. Wij zongen bij een demonstratie tegen rassendiscriminatie bijv het refrein van Everyday People. Sly was een symbool, a living legend. Ik heb ' em ooit gezien op NSJ en dat hd ik niet moeten doen: dat was fnuikend voor het mythische beeld. Wil je Sly echt beleven - check dan enkele Woodstock-tracks. Sly is om de dooie dood geen funk (alleen) - Sly is de connectie, a level higher, de groove voor the honkie en toch (nog steeds} da brother from da hood

Stijn_Slayer
Funkadelic heb ik altijd als een soort Slyklonen gezien. Op Maggot Brain zit daar dan een scheut Hendrix bij. Goede band wel, maar eigenlijk heb ik aan één Sly genoeg. Fantastische band en inderdaad een heel opzwepend optreden op Woodstock. Op There's a Riot Goin' On hebben ze ook best wel een apart, eigen geluid ontwikkeld.

avatar van niels94
Bedankt voor de achtergrondinfo. Niet geheel onbekend bij mij, en op de albumpagina had ik al het één en ander opgepikt over de relevantie op het punt van bijvoorbeeld raciale ongelijkheid van Sly en de familie. Neemt niet weg dat de muziek zelf - waar het hier om draait - me (nog) niet zo grijpt. Een echte klassieker staat ook buiten de context muzikaal gezien overeind, wat mij betreft, al kan die context het inderdaad allemaal net nog wat indrukwekkender of bijzonderder maken. Ik ga verder trouwens niet ontkennen dat dit een klassieker is, dat staat denk ik wel buiten kijf.

Overigens, voor de helderheid: ik heb het album aardig wat keren beluisterd tot ik het gevoel kreeg mijn mening te kunnen verwoorden en vind het prima maar niet fantastisch, wat natuurlijk niet betekent dat ik hier altijd zo over blijf denken. Daar kunnen ten slotte jaren overheen gaan. Ik heb mezelf echter voorgenomen deze lijst te bespreken en dan moet je toch een keer verdergaan - met het debuut van Can, nu.

Kaarten, in wat voor kleur dan ook (hangt van de sport af), moet ik verder niet hebben, natuurlijk

avatar van Mjuman
Oh, ik begrijp het best: een album moet - net als andere artistieke uitingen - als autonoom artefact ook overeind kunnen blijven zonder context en dat doet dit album dus net met 3*

Wat als een paal boven water staat is de impact van de allereerste beleving: immers there is no second chance for a first impression!

De hedendaagse receptiecontext is natuurlijk ook een heel andere dan die van ruim 40 jaar geleden.

avatar van niels94
The Can - Monster Movie (1969)

(afbeelding)


Van Can (hier nog The Can genoemd) ken ik de heilige drie-eenheid: Tago Mago, Ege Bamyasi en Future Days. Die eerste vind ik geweldig, de tweede erg goed en de derde zit tegen het geniale aan, zo heerlijk is het. Het is dus wel duidelijk: er is voor mij voldoende reden om benieuwd te zijn naar het debuut, waarop de originele zanger, Malcolm Mooney, nog meedoet.

Monster Movie, getooid met een overigens erg gave hoes, laat duidelijk dezelfde band horen: originele, uitgesponnen rockmuziek met wat experimentjes en onconventionele structuren. Alleen de zang klinkt inderdaad beduidend anders (niet per se veel slechter, al prefereer ik het stemgeluid van Damo Suzuki toch wel een beetje). En ook op dit album is het geregeld genieten van instrumentale passages, zoals het gitaarspel in Mary, Mary So Contrary, de felheid van hoogtepunt Outside My Door, het indrukwekkende drumspel of hoe de gitaar invalt in Yoo Doo Right. Helaas kan ik ook melden dat ik het over het geheel beduidend minder spannend en meeslepend vind dan later werk. Het geheel is in mijn optiek gewoon veel minder sterk. Yoo Doo Right, wat met zijn twintig minuten het hoogtepunt zou moeten zijn, vind ik een zeer aardige trip, maar als je het dan naast Bel Air legt... dan is het toch allemaal beduidend een slag minder goed uitgewerkt en spannend gemusiceerd, waardoor er toch wat taaie momenten inzitten.

Mijn conclusie is dan ook weinig interessant: ik vind het zeer aardig, maar niet geweldig (op prijsnummer Outside My Door na!). De potentie om tot iets groots te komen is overduidelijk hoorbaar (hier zou men een kleine twee jaar later natuurlijk al veel meer van laten zien, op Tago Mago), maar als geheel is het allemaal nog net niet meeslepend genoeg, naar mijn smaak, om in aanmerking te komen voor een hoog cijfer. Overigens denk ik wel dat dit album nog best een stukje kan gaan groeien.

3*

avatar van Mjuman
niels94 schreef:
TOverigens denk ik wel dat dit album nog best een stukje kan gaan groeien.

3*


Als ie gaat uitlopen en nieuwe 'off-shoot' aanmaakt, hoor ik het graag.

Stijn_Slayer
Ik snap niet hoe iemand uitgerekend deze plaat van Can kan opnemen in de lijst. Niet dat 'ie niet goed is, maar er zijn zeker vijf (veel) betere opties.

avatar van Mjuman
Stijn_Slayer schreef:
Ik snap niet hoe iemand uitgerekend deze plaat van Can kan opnemen in de lijst. Niet dat 'ie niet goed is, maar er zijn zeker vijf (veel) betere opties.


Vijf is écht wel stoeremannenpraat, maar in (de) drie die hierna komen ga ik zeker mee - vandaar ook mijn off-shoot/off-spring grapske

Stijn_Slayer
Delay 1968 en Soon Over vind ik ook beter. Soundtracks was ik zelfs nog vergeten, zes dus.

avatar van niels94
Dat Monster Movie een vreemde keuze is, daar zijn we het echter allemaal wel over eens... Die wordt eigenlijk nooit tot de grootste werken van Can gerekend. Maar goed, nu heb ik er tenminste kennis mee kunnen maken

Neil Young & Crazy Horse zijn 'up next', trouwens

avatar van niels94
Neil Young & Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere (1969)


(afbeelding)


Met Neil Young ben ik zeker wel bekend - in die zin dat ik zijn bekendste werk zo'n beetje ken, ook met Buffalo Springfield, want ik ben lang geen expert. Zijn zeer hoog aangeschreven werk met de band Crazy Horse was voor mij echter nieuw. De bekendste plaat die dit heeft opgeleverd, Everybody Knows This Is Nowhere, past voor mij perfect in het rijtje van loeisterke platen dat ik al van Young ken.

Qua sound vind ik het zelfs nauwelijks afwijken van het werk dat Neil Young begin jaren zeventig uitbracht, want ondanks dat er bijvoorbeeld vaker back-up vocalisten langskomen, horen we hier gewoon de folkrock waar Young zich zo op thuis voelt. Ook qua niveau is dit weer fantastisch, want nummer voor nummer is geweldig geschreven en blijft op zijn eigen manier hangen.

Wat mij vooral opvalt is de relatieve lichtheid van de plaat. Dit is bepaald geen zwaarmoedige muziek. Met Round & Round (It Won't Be Long) - waarop zangeres Robin Lane echt een prachtige toevoeging is, een schot in de roos - bevat het dan wel een rustiger, ietwat droeviger nummer, maar over het algemeen draait het hier niet om hangende hoofden, daar waar dat bij andere Neil Young-platen vaak veel meer het geval is.

Wat we wel krijgen zijn erg pakkende nummers, soms trouwens behoorlijk uitgesponnen, waar een zekere ongepolijstheid en energie vanuit gaan en waar de zeurstem van Neil Young zelf perfect bijpast. Vooral in Down By the River, waar hij haast kinderlijk naïef klinkt, komt zijn onvaste stem prachtig uit de verf. Enkele mooie solo's (gitaar en viool) eisen verder de aandacht op, maar zonder ook maar één moment overdadig aan te doen, geheel in lijn met de sobere en rauwe sfeer van het geheel. Zo is er genoeg te beleven op dit rustige album, dat eigenlijk geen bijzonderheden bevat, geen vreemde experimenten en opvallende of eigenzinnige elementen, maar dat volledig steunt op de songschrijfvaardigheden van één van de grootste artiesten van de afgelopen vijftig jaar, die hier gewoon prima bij begeleid wordt door Crazy Horse en de opgeroepen sfeer.

4*

avatar van niels94
Twee albums waar ik al bekend mee was:

Captain Beefheart and his Magic Band - Trout Mask Replica (1969)
Een veelbesproken album. Totaal onbegrepen door sommigen en juist intens geliefd als een monument in de rockmuziek door anderen. Waar sta ik? Zeker niet aan één van de extreme zijden. Ik ervaar het als een aaneenschakeling van intrigerende ideeën en gekkigheden, afgewisseld met gewoon erg goede nummers. In die hoedanigheid werkt het erg goed, al vind ik niet elk moment even geweldig en duurt het ook erg lang als je het achter elkaar draait. Het cijfer dat ik erop heb geplakt is dan ook de prima zeven: een gaaf album, natuurlijk ook interessant en origineel, maar niet iets waarvan ik met mijn handen in het haar ga zitten door de hoeveelheden geniale geest die over me heen worden gegutst. Als je sommige mensen moet geloven zou dat moment overigens nog wel moeten komen

3,5*

The Stooges - Fun House (1970)
Woest en energiek, maar bovenal heerlijk geschreven rockmuziek die me probleemloos bij de kladden pakt. Iggy Pop gooit zijn ziel en zaligheid erin, en dat is te horen. De muzikale begeleiding ondersteunt hem daarin prima. Is het nou het begin van de punk, zoals sommigen stellen? In de zin van de passie die erdoorheen druipt wel, maar volgens mij luisteren we gewoon naar een wat ruigere vorm van rockmuziek. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen zin om die discussie aan te gaan... Laten we het er maar op houden dat het dat door mij zeer gewaardeerde genre erg beïnvloed mij. Sterke plaat!
4*

Gast
geplaatst: vandaag om 02:33 uur

geplaatst: vandaag om 02:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.