menu

Genres / Rock / Live rock uit de 70's en 80's

zoeken in:
buizen
Nee, die niet Broem, die heb ik al.

buizen
Update:
Heb me vergist, het was geen live-album maar een studio-album: E Pluribus Funk. Excuses, maar ook zoveel albums gezien. Liep achterom de platenboerderij in en na een korte groet informeerde ik direct of er nog wat 'nieuws' (het is allemaal tweedehands) binnengekomen was of gewoon nog steeds dezelfde meuk collectie. Hij zei ja er staat hier en daar nieuw spul tussen en op omfloerste wijze begon ie opeens over ...supervondst... laat maar, lang verhaal. Maar hij had net vier bakken vol binnen maar nog niet geprijsd dat wou ie volgende week doen maar ik zei niets ervan wil ze nu zien en al met al een paar leuke albums gescoord. Hij maakte ter plekke een prijs.
o.a.Rory Gallagher, een dubbel live-elpee in zeer mooie staat: tientje.
Dit soort verhalen mogen best in dit topic over live-albums uit de '70's en '80's.

avatar van gigage
buizen deze Hard Rock Live (1980) lijkt me ook wel iets voor jou om eens op een beurs op te snorren.

buizen
gigage schreef:
buizen deze Hard Rock Live (1980) lijkt me ook wel iets voor jou om eens op een beurs op te snorren.

Dat is inderdaad een heel fijne verzamelaar, gigage. Heb het album 'altijd' gehad. Bij een inbraak is echter ook dat album van me gejat.
Kwam het toevallig de afgelopen week nog tegen maar heb het laten liggen.
Had het mooi gevonden om dat album nog steeds te hebben sinds de aanschaf van toen, om te koesteren. Maar heb geen behoefte om in 2016 het in de collectie te krijgen, het is niet meer 'mijn' album en voor de nummers hoeft het ook niet, staan wel op reguliere albums der bands.
Maar inderdaad wel een fijne verzamelaar, veel harder werk dan bijv. op die verzamelschijf van Lagarde.

En de verzamelaars, uit Nederland (want je had toen ook Metal Massacre natuurlijk, uit de USA), werden steeds interessanter:

(afbeelding)

avatar van Gommans
Ik mis Lynyrd Skynyrd - One more for the road
En een klein beetje Molly Hatched - Double trouble

avatar van Larzz
Goede southern rock albums. Ik mis mijn favoriete live dubbelaar: Humble Pie-Performance Rockin' the Fillmore uit 1971. Wat een plaat was dat. Kan 1 moddervet en heavy. Kant 2 een Lp kant lang geweldig psychedelisch bluesrocknr. Walk on Gilded Splinters. Kant 3 pure blues met Rolling Stone en kant 4 sluit af met stevige rockers zoals I Don't Need No Doctor. Heerlijk gitaarwerk van Peter Frampton en Steve Marriott. En de superstem van Marriott zelf. Wat een power zanger was dat. Mijn favoriet!

Boer K
Random order Top 10 Live Albums 70/80s:

AC/DC - If You Want Blood You've Got It (1978)
Camel - A Live Record (1978)
Deep Purple - Made in Japan (1972)
Golden Earring - Live (1977)
Jimi Hendrix - The Jimi Hendrix Concerts (1982)
KISS - Alive II (1977)
Rainbow - On Stage (1977)
Status Quo - Live! (1977)
The Doors - Absolutely Live (1970)
The Jimi Hendrix Experience - Live at Winterland (1987)

avatar van Mssr Renard
De twee Barclay James Harvest dubbelaars uit de jaren 70: Live en Live Tapes zijn ook de moeite waard.
Ik weet niet of Live at Fillmore East van Allman Brothers al genoemd is?
Wishbone Ash - Live Dates is ook een knaller.

Waiting for Columbus van Little Feat was ook een dubbelaar.

Wipe The Windows, Check the Oil, Dollar Gas was ook een dubbelaar.

REO Speedwagon had ook een live-dubbelaar maar ben daar de titel van kwijt.

Triumph - Stages, maar die was uit de jaren '80.

Rush had er wel drie (twee in de jaren 70 en één uit de jaren 80)

Marillion - Thievin' Magpie.

Saga deed niet aan dubbelaars, maar die vind toch niemand wat aan.

Gentle Giant - Playing the Fool was ook een dubbelaar

Camel - A Live Record is ook favoriet hier.

Kansas had dan weer One for the Show (geloof ik, ik ben de titel even kwijt).

Queen had dan weer Live Killers.

Vaak waren wel die liveplaten niet van één concert maar een verzamelplaat met liveliedjes van verschillende concerten, behalve natuurlijk die Fillmore-platen van Humble Pie en Allman Brothers Band.

Tegenwoordig zijn liveplaten vaak van één concert. Voordeel is dat er niet maar aan wordt geklooit, en dat in de studio overdubben wat ze 9 van de 10 keer deden in de seventies is er ook niet meer bij tegenwoordig. Nadeel is dat er nagenoeg geen gave gatefolds met bandfoto's en what not meer wordt uitgebracht.

avatar van Mssr Renard
Nog steeds uit mijn hoofd:

Thin Lizzy - Live en Live and Dangerous

Jethro Tull - Bursting Out

Magnum - The Spirit (officieel uit 1990, maar wel een dubbelvinyltje)

Eloy - Live

Hawkwind - Space Ritual

Santana - Moonflower (met studiosongs, maar soit)

Yes - Yesshows (3 dubbel)

Renaissance - Live at Carnegie Hall

avatar van Mssr Renard
Gregg Allman - The Gregg Allman Tour

avatar van Broem
Ah, leuk dat er weet wat ‘live’ in dit topic zit. Weer een rijtje mooie dubbele live-albums. Renaissance ken ik niet/ Waiting for Columbus van Little Feat een tijdje gelden nog op kop getikt (vinyl) Was in die jaren niet echt mijn muziek (niet hard genoeg) maar ben ik later zeker gaan waarderen. Krijg nog altijd zo’n lekker gevoel over me heen als ik terugdenk aan die tijd. If I could turn back time

avatar van Mssr Renard
Ik keek altijd met weemoed terug naar de tijd van mijn eerste baantjes toen ik 12 tot 16 jaar oud was. Ik had cassettebandjes van 90 minuten met een volledige lp op elke kant. Zo verslond ik Queen, Marillion, Barclay James Harvest, Camel, en al die symfozooi, tot ik wat hardere muziek ging luisteren vanaf mijn 18e/19e.

Lange tijd zei ik ook dat dat de gelukkigste tijd van mijn leven was en dat de krantenwijk en mijn schoonmaakbaantjes mijn fijnste jobs waren. Heerlijk om je zo in muziek te kunnen verliezen.

Nu kan dat bijna niet meer, al wordt het wel gelukkig wat makkelijker toegestaan om muziek via een hoofdtelefoon te luisteren op werk. Maar dat gevoel van vrijheid en volledige autonomie heb ik niet meer gevoeld sindsdien.

avatar van gaucho
Mssr Renard schreef:
REO Speedwagon had ook een live-dubbelaar maar ben daar de titel van kwijt.

You get what you play for - en daar zijn ze uitstekend op dreef. Wel de LP aanschaffen, want de 1CD-versie is sterk ingekort. Maar dat geldt voor wel meer live-dubbelaars uit de jaren 70 en 80.

Mssr Renard schreef:
Santana - Moonflower (met studiosongs, maar soit)

Die reken ik inderdaad tot de monumentale live-albums, ondanks de studionummers. Santana had in de jaren zeventig ook de driedubbelaar Lotus: ook goed, meer sfeer, nog meer uitgesponnen, en wat mij betreft in zijn totale lengte iets teveel van het goede.
Mssr Renard schreef:
Saga deed niet aan dubbelaars, maar die vind toch niemand wat aan.

Niet op LP, helaas, maar Detours uit 1998 vind ik toch wel een sterke dubbel-CD. Jammer van de publieksparticipatie, zoals je bij dat album zelf al schrijft. Maar die is natuurlijk niet uit het tijdvak waar het hier om draait. Jammer dat In Transit een enkele LP was - meer was kostentechnisch waarschijnlijk niet haalbaar. Lees: de platenmaatschappij vond de band niet groot/bekend genoeg. Hetzelfde geldt voor Cheap Trick, die een van de bekendste live-albums uit de jaren zeventig uitbracht. Maar helaas, dat was een enkele LP, al is het volledige concert later wel op dubbel-CD uitgegeven.
Mssr Renard schreef:
Kansas had dan weer One for the Show (geloof ik, ik ben de titel even kwijt).

Bijna goed: Two for the show. Het gaat tenslotte om twee LP's, nietwaar?

For the record maar even aangepast. Iemand Caught in the act van Styx al genoemd? Of Live 1980-1986 van Joe Jackson? Die laatste valt natuurlijk een beetje buiten het stramien van de echte (hard-)rock en symfo-dubbelaars, maar het is een uitstekend album, al vind ik drie uitvoeringen van Is she really going out iets teveel van het goede.

Dit topic valt natuurlijk onder de entry 'rock', maar er waren ook funk-, soul- en jazzrockbands die in de jaren 70 en 80 met uitstekend live-werk kwamen, uitgesmeerd over dubbel-LP's. Ik noem Commodores Live!, Live in New Orleans van Maze en I wanna play for you van Stanley Clarke (ook hier is de 2LP langer dan de 1CD) als voorbeelden, maar er zijn er meer.

avatar van gaucho
Mssr Renard schreef:
Tegenwoordig zijn liveplaten vaak van één concert. Voordeel is dat er niet maar aan wordt geklooit, en dat in de studio overdubben wat ze 9 van de 10 keer deden in de seventies is er ook niet meer bij tegenwoordig. Nadeel is dat er nagenoeg geen gave gatefolds met bandfoto's en what not meer wordt uitgebracht.

Tja, alles heeft zijn tijd en plaats. Tegenwoordige live-concerten mogen dan vaak 'eerlijker' geregistreerd zijn, ik heb niets tegen een beetje overdubben als het de geluidskwaliteit en de sfeer ten goede komen. Aan Live and dangerous van Thin Lizzy is enorm gerommeld, bijna alle vocale takes van Phil Lynott zijn bijvoorbeeld overgedaan in de studio, maar zolang dat het eindresultaat ten goede komt, heb ik er niet zoveel problemen mee. Zeker niet als je weet dat de band in kwestie live wel degelijk zijn mannetje staat. Maar het kan ook te ver gaan, zoals het hoorbare knip- en plakwerk op Live killers van Queen.

Stages van Triumph is een goed voorbeeld van zo'n 'eerlijke' registratie uit de jaren tachtig. Rechtstreeks van het soundboard, maar het klinkt niet best...

Mssr Renard schreef:
Ik keek altijd met weemoed terug naar de tijd van mijn eerste baantjes toen ik 12 tot 16 jaar oud was. Ik had cassettebandjes van 90 minuten met een volledige lp op elke kant. Zo verslond ik Queen, Marillion, Barclay James Harvest, Camel, en al die symfozooi, tot ik wat hardere muziek ging luisteren vanaf mijn 18e/19e.

Lange tijd zei ik ook dat dat de gelukkigste tijd van mijn leven was en dat de krantenwijk en mijn schoonmaakbaantjes mijn fijnste jobs waren. Heerlijk om je zo in muziek te kunnen verliezen.

Nu kan dat bijna niet meer, al wordt het wel gelukkig wat makkelijker toegestaan om muziek via een hoofdtelefoon te luisteren op werk. Maar dat gevoel van vrijheid en volledige autonomie heb ik niet meer gevoeld sindsdien.

Je bent een stuk jonger dan ik, maar dit klinkt als mijn verhaal. Helaas waren live-dubbel-LP's voor mij als tiener in de jaren zeventig en begin tachtig nogal prijzig, zodat je bijna gedwongen werd om ze te tapen van vriendjes - in ruil voor teepjes van jouw albums natuurlijk.

Over tapes gesproken: Tokyo Tapes van de Scorpions is vast al genoemd, neem ik aan... EDIT: Ahem, al 3x, zo blijkt bij teruglezen. Vooruit, dan voeg ik er graag World wide live aan toe. Anders en minder goed dan Tokyo Tapes, en uit de jaren tachtig, maar nog zeer goed te pruimen.

avatar van Mssr Renard
Goede opmerkingen en aanvullingen gaucho.

Ik denk dat ik in de loop van de week wel weer ingevingen krijg. Wellicht platen waar tot op het bot aan gesleuteld is, of juist platen die rauw en echt 'live' zijn.

Er schiet me ook een waanzinnige liveplaat van McCoy Tyner binnen, die bijna verplichte kost zou moeten zijn.

avatar van gaucho
Een uitstekende reggae-dubbelaar is Bob Marley's Babylon by bus. Al heeft-ie - naar mijn idee onterecht - altijd een beetje in de schaduw gestaan van die 'enkele' live-LP van de band.

avatar van Brutus
Iron Maiden Beast Over Hammersmith 1982 2002
Manilla Road Live at Keep it True 2017 2018
Heaven & Hell Live at the Radio City Hall 2007 2007
Kiss Alive! 1975 1975
UFO Strangers in the Night 1978 1979
Ac/dc If You Want Blood.. You’ve Got It 1978 1978
Epitaph Harmonie, Bonn, Dec. 22nd 2004 Live at Rockpalast 2007
Slade On Stage 1981 1982
Deep Purple California Jamming 1974 1996
Helloween Live in the U.K. 1988 1989

Gast
geplaatst: vandaag om 18:30 uur

geplaatst: vandaag om 18:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.