menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / 1001 albums die je moet horen voor je sterft!

zoeken in:
avatar van Cabeza Borradora
Tweede suprise bij mijn eerste dag in dit topic. Het tweede album dat ik beluister (Elvis debuut - te wisselvallig - kende ik al), en al meteen een album ontdekt dat ik MOET hebben! Luis Prima raakt elke vezel in mijn systeem!
1/1001

avatar van Don Cappuccino
Ik heb het boek, er staan erg veel muzikale ontdekkingen in voor mij!

avatar van Kronos
Cabeza Borradora schreef:
Eerste verrassing voor mij in dit topic: In '56, via de The Louvin Brothers al bij Nirvana terechtkomen

De link was mij ontgaan. Goed opgemerkt Cabeza. Leuk om je hier te lezen. Ben benieuwd hoeveel en welke albums uit jouw topic van de cultuurkenner hier gaan passeren.


Vinokourov schreef:
Succes en veel plezier ermee

Dank je wel. Jouw ervaring schept in ieder geval goede vooruitzichten.

avatar van Kronos

(afbeelding)

Louis Prima


- Net als Cabeza word ik door dit plaatje van mijn spreekwoordelijke sokken geblazen. Wat een energie en onweerstaanbaar blij makende muziek. I Ain't Got Nobody en Buona Sera kende ik al.
Het meest doet The Wildest! me denken aan de geweldige muziek op deze Blue Note verzamelaar. Een stukje uit de liner notes geeft een goede impressie:
Before there was just the blues and jazz I guess; after was rock 'n roll. But the bit in between - the bit when, to quote Louis Jordan - they put the jump into the blues, makes you wonder why they bothered to invent rock 'n roll! The jump blues was the purest, bumpinest, most unashamed adult music ever commited to vinyl - and what's even better all the songs only lasted two and a half minutes!
Dit album gaat meteen op mijn verlanglijstje.

- Score: 4*

- Tussenstand: 1/1001

avatar van Kronos

(afbeelding)

5. Fats Domino - This Is Fats (1956)

Fats Domino is een naam die ik al lang ken doordat mijn pa er een lp van heeft en enkele jaren geleden kocht ik er op de rommelmarkt ook eentje van.

This is Fats zou volgens het boek van '56 zijn en niet van '58 zoals hier op de site staat. Discogs vermeld dan weer '57 dus ik laat in het midden wie gelijk heeft.
Hoe dan ook, zo'n 5 jaar voor Bill Haley het 'allereerste' rock 'n roll nummer (Rock Around the Clock) opnam schreef Fats de blauwdruk voor het genre. Hij scoorde ook ongelofelijk veel hits. Alleen Elvis ging hem daarin voor.
Dit album is zijn derde en markeerde het hoogtepunt in zijn carrière. Met zijn werk uit de jaren 50 bepaalde hij deels het verdere verloop van de popmuziek door het beïnvloeden van artiesten als Pat Boone tot de Beatles.
Misschien komen we het openingsnummer Blueberry Hill nog tegen in het topic van dazzler, want het kwam op 1 in de Amerikaanse r&b-lijst.
Muziek maken is voor Fats blijkbaar niet (meer) het allerbelangrijkste, want volgend citaat (uit 2002) wordt vermeld: "Mijn grootste ambitie is me aan de Tien Geboden te houden."

Ieder zijn ding, maar de muziek die in de groeven van dit vinyl schuilt boeit mij meer dan wat er volgens een oud stoffig boek in stenen tafelen gebliksemd staat. Op naar het 5de gebod van deze lijst dus.

avatar van chevy93
Kronos schreef:
De opzet verschilt wel en het ligt al enige tijd stil. Misschien dat chevy de draad nog eens oppakt.
Wellicht wel. Ik had er destijds geen tijd/zin meer in, maar binnenkort komt de vakantie weer en wie weet...

Het grootste verschil tussen dit en mijn topic is dat ik niet chronologisch de lijst langs ging, maar vooral ook hoopte dat mensen aangestoken zouden worden en mee zouden luisteren. Op deze manier wordt het, vrees ik, toch vooral de lijst dumpen, wat commentaar voorzien van albums die je al kent en hooguit een paar albums daadwerkelijk extra beluisteren in de geest van dit topic.

Dat is mijn ervaring dan.

Wellicht dat we het kunnen combineren? 2 albums per week, eentje begint vooraan, de andere achteraan?

avatar van GrafGantz
Wellicht dat dit de autist in mij is die nu spreekt maar ik vind het veel leuker om dit chronologisch te volgen i.p.v. willekeurig. En tot nog toe vind ik de stukjes erg aanstekelijk, de voornaamste reden dat ik niet meeluister is helaas tijdgebrek.

avatar van chevy93
Mijn grootste bezwaar tegen het chronologisch afwerken van zo'n lijst is dat je je te veel moet houden aan een volgorde. In plaats van "en nu kies ik eens een lekker soul-album uit" wordt het "en wat staat er op plekje 439? Oh, daar heb ik nu even geen zin in".

Een ander punt is dat je vaak veel van hetzelfde krijgt. Zo staat er aan het begin veel jazz, komt er wat prog/glamrock, neemt de new wave/post-punk de overhand en kom je daarna uit bij de alternatieve rock van de 90s. Uiteraard met uitzonderingen.

Mijn doel was echter nooit de hele lijst af te werken, want dan ben je... in 2032 klaar (dat heb ik niet nagerekend, maar ik geloof Kronos op z'n blauwe ogen). Een aantal weken achter elkaar geen interessant album betekent ook gelijk vermindere interesse. Te veel albums achter elkaar en je krijgt een topic waarbij je eigenlijk alleen maar het boek aan het overtypen bent.

Vandaar mijn voorstel om de lijst zowel vooraf als achteraan te beginnen. Eventueel op vaste tijden (zondag en woensdag), zodat eenieder ook daadwerkelijk de tijd krijgt om de albums op z'n minst een kans te geven. (Of voor zichzelf te besluiten dat het toch niks wordt)

avatar van Kronos
Bedankt voor het meedenken en je voorstel chevy93.

Maar er hier en daar een album uitpikken is nu juist wat de meeste mensen met zo'n boek doen. Op een keer liggen ze dan misschien op sterven en denken ze: 'shit, ik heb niet alle albums uit dat boek gehoord'.

Bovendien vond ik juist de albums die iedereen al kent zeker niet mogen ontbreken. Meestal zijn dat goede albums, valt er altijd wel iets over te zeggen en verdienen ze tussen alle onbekende en nieuwe releases waarmee ik mezelf bedelf ook nog eens wat aandacht.

Om de lijst zowel vooraan als achteraan te beginnen heb ik even overwogen maar ook dat sprak mij te weinig aan. Als je een reis maakt spring je ook niet heen en weer van vertrekplaats naar bestemming om uiteindelijk ergens in het midden uit te komen.

Zoals ik in de openingspost al schreef is dit topic dus de weergave van mijn reis doorheen het boek, waarbij ik geen flauw benul heb of en wanneer ik aankom. Maar de gekke ambitie is er en 2032 vind ik een prima streefdoel. Als anderen deze weg kruisen of even mee volgen wordt het nog leuker.

Het zal geenszins afzakken tot zomaar even dit boek hier droppen. Daar is het echt te omvangrijk voor. Als de passie of tijd ontbreekt zal ik, al dan niet tijdelijk, niet meer verder gaan.

Ik ga wel even aan de moderator vragen om de titel van mijn topic aan te passen, zodat er meer verschil is met jouw topic om verwarring te voorkomen.

avatar van Vinokourov
Kronos schreef:
(afbeelding)
Muziek maken is voor Fats blijkbaar niet (meer) het allerbelangrijkste, want volgend citaat (uit 2002) wordt vermeld: "Mijn grootste ambitie is me aan de Tien Geboden te houden."

Ik vind dit soort quotes redelijk geniaal. Solomon Burke meende dat zijn overgewicht 'a gift from God' was oid .

avatar van Vinokourov
chevy93 schreef:
(quote)
Wellicht wel. Ik had er destijds geen tijd/zin meer in, maar binnenkort komt de vakantie weer en wie weet...

Het grootste verschil tussen dit en mijn topic is dat ik niet chronologisch de lijst langs ging, maar vooral ook hoopte dat mensen aangestoken zouden worden en mee zouden luisteren. Op deze manier wordt het, vrees ik, toch vooral de lijst dumpen, wat commentaar voorzien van albums die je al kent en hooguit een paar albums daadwerkelijk extra beluisteren in de geest van dit topic.

Dat is mijn ervaring dan.

Wellicht dat we het kunnen combineren? 2 albums per week, eentje begint vooraan, de andere achteraan?

Ik pak het zo aan:
- Gewoon een aantal albums volgens de chronologische volgorde in Spotify gooien (of ergens vandaan halen) en die afwisselend opzetten.
- Na verloop van tijd een review schrijven bij het album waar je gebleven bent. Ik denk dat ik er 3 a 4 per week doe. Ik heb daar niet echt een schema voor. Het ligt ook maar net of ik toevallig veel muziek luister of zin/tijd heb om een review te schrijven.
- Na een stuk of vijf reviews gooi ik weer wat nieuwe albums in Spotify, die ik dan dus willekeurig luister en zo gaat het de hele tijd door dus.

Zo raffel je de boel niet af, houd je genoeg variatie en wordt de stiekem verscholen autist in jezelf toch beloond . Ik merk wel dat ik sommige albums vaker opzet dan andere. Ik prefereer Gershwinliedjes van Fitzgerald boven wat dom getrommel van ene Sabu Martinez. Maar dat wordt dan ook weerspiegeld in de score die ik ze dan geef .

avatar van Kronos

(afbeelding)

Fats Domino


- Mogelijk doordat dit album na het bruisende The Wildest! in de lijst komt klinkt het wat mak in mijn oren. Integenstelling tot bij dat album denk ik bij het luisteren naar This Is Fats wel; wat een geluk dat later de echte rock 'n roll nog uitgevonden is. Ik mis hier wat pit.
Pas op het eind, met het nummer Trust In Me dat een hevige solo bevat, komt daar verandering in.
Al bij al toch een genietbare plaat. Heerlijk, die piano en Fats heeft behalve een bluesy klankkleur een aangrijpende snik in de stem.

- Score: 3*

- Tussenstand: verlanglijstje 1/1001

avatar van Kronos
Vinokourov schreef:
- Na verloop van tijd een review schrijven bij het album waar je gebleven bent.

Ik heb er alvast een gewoonte van gemaakt om jouw reviews te lezen als ik aangekomen ben bij een album dat jij dus al voorbij bent.

avatar van Kronos

(afbeelding)

6. Duke Ellington - Ellington at Newport 1956 (1956)

Van Duke Ellington haalde ik ooit eens zo'n budget ceedeetje in huis. De muziek beviel me wel maar de geluidskwaliteit was rotslecht.

Ellington At Newport schijnt helemaal niet in Newport te zijn opgenomen. De kwaliteit van de opnamen van dit zeer geslaagde concert was te slecht dus vroeg men aan de Duke om de maandag erna het concert over te doen... in de studio. Dat mengde men met de liveopnamen en plakte het applaus er bij aan. Dat deed men blijkbaar toen al.
Wonderbaarlijk genoeg, heel veel jaren later, in 1999 pas, verscheen alsnog een uitgave met het originele concert. Dankzij een hoogtechnologisch staaltje postproductie kon men van een verloren gewaande radio-opname en gebruikname van de originele masters alles perfect op cd zetten.
De reputatie van dit concert en album is vooral het gevolg van de ontzagwekkende solo door tenorsaxofonist Paul Gonsalves in het kwartier durende Diminuendo and Crescendo in Blue. Hoewel swingbands in die tijd uit de mode waren geraakt leefde de populariteit ervan weer helemaal op door Ellington's concert.

Nog voor een noot gehoord te hebben zie ik die heruitgave met zowel het oorspronkelijke album als het oorspronkelijke concert wel zitten.

avatar van Kronos

(afbeelding)

Duke Ellington


- Een heerlijk album van deze jazzlegende. Minpunt vind ik dat de muziek van een big band wat persoonlijkheid mist en daardoor voor mij al snel inwisselbaar wordt. De ritmesectie springt nergens echt uit de band maar dient nogal braaf als achtergrond voor het solo instrument. Ik hou meer van kleine bezettingen waarbij drie of vier individuen hun eigen weg uit willen maar er op een mysterieuze wijze toch in slagen een geheel te vormen. Hoe dan ook genoten van dit concert. De oorspronkelijke lp mist iets van het echte live gevoel en de heruitgave is wat al te omvangrijk.

- Score: 3,5*

- Tussenstand: verlanglijstje 1/1001

avatar van Kronos

(afbeelding)

7. Frank Sinatra - Songs for Swingin' Lovers! (1956)

Het is alweer weekend en dat betekent de nodige vrije tijd om verder te reizen. En dat is alweer met, Sinatra!

Voor Songs for Swingin' Lovers! werd opnieuw samengewerkt met Nelson Riddle maar het album heeft een heel andere sfeer.
Dit roept geen beelden op van een nachtelijk jazzcafé maar van een zonovergoten park. Sinatra was pas veertig geworden en het is te horen dat dan je leven pas begint, want de muziek bruist van de levenslust. Onmisbaar daarbij is het arrangeertalent van Riddle. In het boek staat te lezen dat de muzikanten hem spontaan met applaus begroetten voor wat hij de nacht ervoor had uitgewerkt voor I've Got You Under My Skin.
Het album is weloverwogen samengesteld uit 15 nummers met een totale speelduur van bijna 45 minuten, waarmee een begin gemaakt werd met de kunst van de drie minuten durende popsong.

Hoeveel nummers ik van dit album reeds ken weet ik niet. I've Got You Under My Skin kent iedereen natuurlijk. De rest van de titels zeggen me niet meteen iets.
Maar hoewel ik eerder een melancholicus ben, ik ben zeker geen alcoholicus. Van zonnige zomerdagen geniet ik meer dan van rokerige kroegen. Ik zie dit plaatje dus helemaal zitten.

avatar van Kronos

(afbeelding)

Frank Sinatra (met Nelson Riddle)


- Nog meer dan van zonnige parken hou ik van natuurlandschappen. Zeker als er een paar dreigende donkere wolken hangen, waardoor het zonlicht een bijzondere glans krijgt. Drie kwartier van deze blije zanger is voor mij meer dan genoeg. Ik had gedacht dat er naast I've Got You Under My Skin nog bekende nummers voor mij zouden voorbijkomen. Niet dus. Op de verzamelaar die ik heb hoor ik soms een Sinatra die ook wat wrang uit de hoek kan komen terwijl dit album me in het geheel toch wat te zoetsappige wordt.

- Score: 3*

- Tussenstand: verlanglijstje 1/1001

avatar van Cabeza Borradora
Die van Fats had ik al (****), een "grote" mijnheer
Met de combinatie van zijn zalige zoetzachte bariton stem, originele pianospel en onweerstaanbare ritmes komt hij tot een uniek, steeds meteen herkenbare eigen geluid. Bovendien heeft hij ook nog het talent om aanstekelijke liedjes te schrijven, al scoort hij één van zijn grootste hits met een cover van Glenn Miller, Blueberry Hil.
This is Fats betekent voor mij popmuziek van het vroegste, puurste en beste soort. En ik hou er van.
Fats was mij al sinds mijn kindertijd bekend van de singletjes en albums van mijn vader, maar mijn eigen eerste album was er één uit de (wisselvallige) "The Blues Collection" reeks met live opnames. Hier komt Fats heel wat minder gepolijst uit de hoek en ligt het rock´n´roll en blues gehalte een stuk hoger. Maar zowel live, als met zijn studio opnamse weet Fats me altijd te amuseren.

(afbeelding)

(Mijn tussenstand: 1(1)/1001 - de twee Sinatras skip ik even, At Newport moet ik nog in zijn originele uitvoering beoordelen)

avatar van Kronos
Cabeza Borradora schreef:
...één uit de (wisselvallige) "The Blues Collection" reeks met live opnames.

Collectie die in de jaren '90 werd aangeboden als ik me goed herinner.

avatar van Kronos

(afbeelding)

8. The Crickets - The "Chirping" Crickets (1957)

Hoewel de bandnaam me wel bekend in de oren klinkt, - daar zal mijn rock-'n-roll daddy dan weer verantwoordelijk voor zijn - misschien omdat er een paar gitaren op de hoes te zien zijn, maar anders zou ik dit album er in een volle platenbak op de rommelmarkt zeker niet uitpikken als mogelijk interessant...

Volgens het boek gaat het hier over een mijlpaal in de rockgeschiedenis. Een kort plaatje, dat wel, amper een half uur. Maar daarin passen precies twaalf geweldige nummers.
Het waren Buddy Holly en drummer Jerry Allison die de band vormden. Ze mengden rockabilly, blues, r&b en pop, de regelrechte aanzet tot wat even later de wereld overspoelde; rock-'n-roll.
Het album bevat hun eerste drie klassieke hits en twee nummers waaraan Roy Orbison meeschreef. Dit is overigens het enige album waarop Holly te horen is. Zijn credits staan vaak onder de naam Charles Hardin (zijn volledige naam was Charles Hardin Holley). Zijn opvallende schrijverstalent had enorme invloed op latere beginnende songwriters; McCartney, Lennon, Jagger, Richards.

...natuurlijk, Buddy Holly (and The Crickets). Nu is mijn oude belgische frank gevallen. That'll be the Day heb ik nog op een verzamelaar van hem staan. Ook de andere hits zal ik wel kennen. Op naar een half uurtje proto rock-'n-roll.

avatar van Cabeza Borradora
Leuk! Ik heb wel wat vroege rock'n'roll albums, maar deze zit daar niet bij. Ik ben ook bekend met de Crickets van bij Buddy Holly via pa's platencollectie, maar in mijn jonge rebelse jaren had ik nog niet teveel interesse in die ouderwetse slappe brol van 'onze oude'...

avatar van Kronos

(afbeelding)

The Crickets


- Net als het debuut van Elvis is dit een wat wisselvallige plaat. Een deel kende ik al van deze verzamelaar. Voor een half uurtje is dit zeker genietbaar.
Het album opent met het bekende Oh, Boy!, gevolgd door een van de betere nummers naar mijn mening; Not Fade Away, met een erg aanstekelijk ritme.
Zwakker is de b-kant, met achtereenvolgens An Empty Cup (And a Broken Date), Send Me Some Lovin' en Last Night. Nogel melig en flauw. De stem van Holly heeft ook niet de blues om zo'n gedrochten toch wat op te tillen met het nodige gevoel. De samenzang op de achtergrond is niet altijd even goed te pruimen. Maar de bakvissen van toen zullen het allemaal geweldig hebben gevonden.
Er zijn vast ook andere essentiële albums uit die tijd maar de eerste acht van deze lijst op rij geven goed weer hoe muziek steeds meer naar pop en rock-'n-roll evolueerde.

- Score: 3*

- Tussenstand: verlanglijstje 1/1001

avatar van Kronos

(afbeelding)

9. Count Basie - The Atomic Mr. Basie (1957)

De volgende in rij is alweer geen onbekende, maar het hele album heb ik nog niet gehoord.

Ook hier weer het verhaal van een artiest die al een schitterende carrière achter de rug heeft maar met de toevoeging van vers bloed helemaal terug komt. Neal Hefti was de naam, toen een jonge arrangeur, maar later ook bekend van zijn thema's voor Batman en The Odd Couple.
De dynamiek van vuur en ijs in de composities van Hefti wordt aangedreven door onder andere saxofonist Eddie 'Lockjaw' Davis en een allstar-trompetsectie, onder leiding van Thad Jones. De spil van de muziek zit echter zoals steeds bij Basie in de ritmesectie, bestaande uit drummer Sonny Payne, bassist Eddie Jones, gitarist Eddie Green en uiteraard ook William 'Count' Basie zelf, die zich meester toont in zijn zuinige pianospel.

Met het zalige openingsnummer van dit album in gedachten zit ik al te watertanden om de rest te horen. Ik voel al aankomen dat deze mijn bescheiden jazzcollectie gaat aanvullen.

avatar van Cabeza Borradora
Van dit album heb ik ook wel wat op verzamelalbums, maar het album in zijn geheel had ik voordien nog nooit gehoord. De uptempo nummers dragen veruit mijn voorkeur, de tragere wordt ik (momenteel nog niet?) zo gek van. Al bij al een dikke 4 en op de lijst!

Mijn tussenstand: 2(1)/1001 (van 5 beluisterd)

avatar van Cabeza Borradora
The Crickets bevallen me niet zo veel, al kan ik het wel pruimen. Ik had Buddy Holly ruim twee jaar geleden ook al een keer nog eens geprobeerd. Dat was bij de start van het "52 essentiële" topic, toen hij ter sprake kwam bij "The Sun Sessions" van Elvis. Volgens mij wordt dit album nogal eens vernoemd in historische overzichten omdat het soms al wel erg veel heeft van wat The Beatles een kleine 10 jaar later uitvoerden. Omdat ik er toch wel een meerwaarde voor mijn collectie in zie gaat hij ondanks de score van 3.5 toch op de lijst.

Dat brengt mijn tussenstand op: 3(1)/1001 (van 6 beluisterd)

avatar van Kronos
Waar staat die 1 tussen haakjes voor, Cabeza?


The Crickets scoren wat popgehalte betreft hoog in die tijd denk ik. De snellere nummers vind ik wel leuk voor even.

avatar van Cabeza Borradora
Toch wel leuk ook om af en toe gecoverde nummers te ontdekken of tegen te komen op die albums. Naar aanleiding van dit topic deze nummers nog eens vergeleken:

In The Pines - The Louvin B...
(deze versie was mij onbekend, en maakt die van Nirvana voor mij wel erg geniaal:
Nirvana - Where did you sle...
Maar als je ook die van Leadbelly kent (1944), lijkt je die van Nirvana toch weer iets minder ver gezocht:
Leadbelly - In The Pines / ...

Ook de oudere bekende versie van Blueberry Hill door Glenn Miller nog eens opgezocht:
Glenn Miller - Blueberry Hill
De rollende stenen versie van Fats:
Blueberry Hill
De verschillen in die twee versies deden me spontaan terugdenken aan het begin van de eerste aflevering van de schitterende documentaire serie Dancing in the Street (kijk na van 2:00 tot 3:00)

Benieuwd of er door andere lezers nog gecoverde songs zijn waargenomen in de reeds voorbijgekomen albums. Moet haast wel, zou ik zo denken. Shoot!

avatar van Cabeza Borradora
Kronos schreef:
Waar staat die 1 tussen haakjes voor, Cabeza?

Albums die ik al had voordat dit topic begon. (This is Fats)

avatar van Kronos
Aha. Voor mij tot hiertoe nog geen albums die ik al had.

Leuk, dat van die covers. Ik heb er nog geen ontdekt.

De beelden van Fats Domino in 'Dancing in the Street' zijn geweldig.

avatar van Cabeza Borradora
Ellington at Newport 1956 was een hele boterham, omdat ik met de 1999 Complete versie begonnen was. Na deze enkele malen beluisterd te hebben was ik er nog niet helemaal uit. Fantastische muziek, dat wel, maar een goed album? Al dat gewauwel er tussen zal tijdens het optreden gewoon als een onderdeel ervan ervaren zijn geweest, maar op plaat gaat het al snel op mijn zenuwen werken, zeker wanneer je het album voor een ...e maal beluisterd. Bovendien is twee uur toch wel erg lang, en afgespeeld in één ruk blijft het me toch niet tot het einde boeien, na een uurtje krijg ik goesting om een ander (jazz) album in mijn speler te laden. Maar omdat het in deze lijst om de 1965 versie gaat, die ook maar eens gedraaid. En ja hoor, duidelijk een geval van "Less is More". De samenstellers van dit album kenden duidelijk hun vak. Het gebrabbel in de prullenmand, en een selectie van 46 minuten die op een kwartiertje voorbij lijken. Hier zit vaart, én afwisseling in. En met Diminuendo and Crescendo in Blue een geweldige climax als afsluiter! Wat een album! Geen twijfels bij deze, de lijst op! ****

(tussenstand op: 4(1)/1001 (7 van 9 beluisterd)

Gast
geplaatst: vandaag om 22:46 uur

geplaatst: vandaag om 22:46 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.