Experimenteler album dan zijn debuut. Dit pakt soms slecht uit maar vaak ook goed. Hij opent in ieder geval heel sterk. Want Gax, Kontact Me, Starter, Jeffer en Transmission zijn voor mij de toppers van het album. Lichtelijk anders dan Oi Oi Oi maar ook weer niet. Nerve is dan een beetje jammer, beetje saai ook. Trooper is typisch zo'n experimentje, want het is een vrije vage track maar het heeft wel wat. Drummer is net als Nerve beetje mislukt. Sweet Light heeft van alles wat soms tof, soms niet. Rozz Box vind ik dan weer echt een toffe plaat, geen knaller maar hij doet het wel. Nott is een hele vette techno plaat, geen scheurend geluid maar gewoon een lekkere stamp-bass. Heart Attack is dan weer een saaie afsluiter, die mijn gemengde gevoelens over deze plaat nog eens bevestigd.

Het is een toffe plaat die voor mij een beetje smaakt als een mooie rode appel met hier en daar wat rotte plekken.

Geweldig leuk album dit. Ik maakte kennis met Chromeo door hun nummer Tenderoni, dat vond ik toen niet heel denderend maar wel verrassend vanwege dat 'jaren-80 disco' geluid wat het nummer had.

Dat is alweer drie jaar terug en inmiddels is de disco uit de jaren 80 weer helemaal terug. Met DJ's als oa Aeroplane, The Magician, Villa, Grum en Bottin. Maar ook bandjes als Ali Love en nu met dit nieuwe album van Chromeo. Chromeo gaat uiteraard al wat langer mee aangezien dit hun derde album is. Hier en daar hebben ze ook al wat hitjes gescoord (Needy Girl, Fancy Footwork en Tenderoni) en vielen ze onder de aandacht van verschillende DJ's - het Chromeo-remix album is hier een mooi voorbeeld van - maar echt een goed album neerzetten hebben ze bij mijn weten nog niet gedaan, behalve nu dan

Business Casual vind ik namelijk als album zeer geslaagd. Het album begint een beetje vaag met een, naar mijn idee, onnodige intro van Hot Mess maar al snel veranderd het nummer in een lekker disco nummer. Het nummer bevat ook de nodige foute/cheesy teksten die op het gehele album te horen zijn. Hetgeen waar Chromeo ook bekend om staat, namelijk de vocoder, word eigenlijk in elk nummer gebruikt dus ook in Hot Mess. Gelukkig is het niet irritant en dient het in het nummer eigenlijk alleen als herhaler van sommige woorden (iets wat eigenlijk ook weer iets heel fouts oproept).
I'm Not Contagious zet een beetje dezelfde lijn door als Hot Mess alleen bevat het iets meer instrumentele stukken.
Bij Night By Night begint het album naar mijn idee pas echt want dat nummer is gewoonweg briljant. Alles klopt aan dat nummer en het is denk ik heel representatief voor de muziek die Chromeo wil maken.
Don't Turn The Lights On is ook geweldig alleen net ietsje minder briljant als Night By Night.
You Make It Rough onderscheid zich door de lange outro maar valt in hetzelfde rijtje als de eerste twee nummers.
When The Night Falls vind ik dan weer een leuke verrassing door de goed gevonden vrouwenstem die het refrein steeds inleid, lekker fout
Don't Walk Away is voor mij de grootste verrassing van dit album. Wat een ontzettend geniaal fout nummer is dit. De vrije rustige beat met hoge toontjes in combinatie met de te natte tekst is gewoonweg heerlijk. Ik playback dit nummer dan ook altijd mee, dat mag gewoon bij dit nummer
J'ai Claqué La Porte vind ik een beetje moeilijk. Aan de ene kant is het leuk dat het Frans is, maar aan de andere kant is er genoeg betere 'echte' Franse muziek. Sebastién Tellier bijvoorbeeld. Beetje dubieus dus...
The Right Type is een nummer wat er een beetje tussen in hangt. Hij is leuker dan Hot Mess maar weer minder dan Night By Night, een leuke middenmoter dus.
Grow Up is eigenlijk het enige nummer wat ik niet trek. Die laffe 'musical-klik' (ik noem het maar even zo ) die erin zit trek ik gewoon niet. Natuurlijk is het fout bedoeld maar voor mij werkt het niet, jammer.

Ondanks de wat matige afsluiting van het album is het een heerlijk dansbaar-meezing album geworden, met de duidelijke aanwezigheid van foute teksten plus de synthesizer. En het is ook precies die combinatie die dit album zo lekker maakt. Vergelijkbare bandjes zijn er ook niet echt behalve misschien Ali Love en Hall & Oates. Alleen is die laatste net wat akoestischer, maar ja dat komt dan ook omdat Hall & Oates écht uit de jaren 80 komen

18 november komt die uit. Vanmiddag weten te downloaden en sindsdien eigenlijk non-stop geluisterd.

Hun, heerlijke track en doet me lichtjes denken aan SebastiAn's 'Dog'.

Pourriture 2, lekkere track alleen jammer dat hij praktisch hetzelfde is als Pourriture 7.

Z, heerlijke track om op te springen op bijv. een feestje.

Cut Dick, van deze track werd ik heel vrolijk en dat komt denk ik door de 'trompet' die erin verwerkt is.

Two Takes It, jammer van het irritante gezang/rap.

Rank, typisch vage Oizo track waar ik eigenlijk niks uit kan halen (niet zozeer negatief bedoeld)

Bruce Willis Dead, dé knaller van het album, en daarmee ook het meest toegankelijk, ik hoop daarom ook dat hier een heerlijke typische Oizo video bij word gemaakt en dat hij gewoon een gigantische hit word

Jo, briljant nummer wat geniaal in elkaar zit. Alle vage klanken/klikken maakt dit nummer heel bizar maar ook weer zo vet. Het lijkt ook of het hele nummer steeds vast blijft zitten tussen de eerste 5 seconden en dat het nummer nooit fatsoenlijk 'begint' echt briljant

Positif, hetzelfde straatje als Z.

Lambs Anger, lekker vage intermezzo waar je eigenlijk niks mee kan waardoor je ook 'blij' bent als je het laatste zinnetje hoort. "Ok, that's enough go back to the closet"

Erreur Jean, de titel doet me denken aan 'error' en als ik zo het nummer hoor vind ik dat wel terecht.

Steroids, hetzelfde als 'Two Takes It' snap ook niet waarom Oizo dat doet, spijtig

Gay Dentists, beat doet me in het begin sterk denken aan Bruce Willis Is Dead met daarbij dat irritante gezang. Maar dan net over de helft van de track start hij opeens het 'Patrick 122'-deuntje, dat is dan wel weer geestig

Pourriture 7, net als nummer 2.

W, leuk nummer en dan vooral door het feit dat dit gewoon 'Z' is alleen dan met hoge tonen, leuk gedaan.

Lars Von Sen, angstaanjagend deuntje met een vrouwenstem eroverheen die geloof ik een gedicht voorleest in het Frans. Weer lekker vaag

Blind Concerto, gewoon hetzelfde als Blind Concert

Heel fijn album met sterke nummers (Z, Positif, Hun, Bruce Willis Is Dead, Pourriture 2(7) en Erreur Jean) maar ik vind het jammer dat sommige nummers gewoon precies hetzelfde klinken (Blind Concerto en Pourriture). En ook jammer van de nummers met irritant gezang (Steroids en Two Takes It). En dan heb je natuurlijk altijd nog de vage/typische Oizo tracks. (Lambs Anger, Lars Von Sen en Rank)

Maar goed het blijft toch Mr. Oizo en ik vind dat je dat heel sterk terughoort in het album en ik heb ook het gevoel dat hij gewoon gedaan heeft waar hij zin in heeft en wat hij vet vind en dat kan ik waarderen.