Na de eerste luisterbeurt was ik er vrij zeker van dat ik nog lang van deze plaat zou gaan nagenieten. Ik hoef dan ook gelukkig (vooralsnog) niet terug te komen op mijn eerder uitgebrachte stem. Persoonlijk ben ik een liefhebber van het Radiohead na Kid A, het zal ongetwijfeld iets met mijn leeftijd en muzikale interesses te maken hebben. Daarnaast heb ik enkele mooie herinneringen aan specifieke nummers of platen uit deze periode waardoor het heel lastig is om geheel objectief te blijven en op een zelfde manier geraakt te worden door nieuw werk.

Na het horen van Burn the Witch en Daydreaming, in aanloop naar de release, kon ik nog niet echt een beeld schetsen van het totaalplaatje, allerminst gezien het voorgaande; sterk electronisch, georiënteerde King of Limbs en de twee zijprojecten van Yorke (AMOK en Tomorrows Modern Boxes). Na de eerste luistersessie op de BBC was ik vrijwel direct verkocht. Niet alleen omdat A Moon Shaped Pool volstaat met prachtige nummers maar ook omdat de plaat vertrouwd en eigentijds aanvoelt zonder excessieve pogingen te doen origineel en eigenzinnig te zijn.

Burn the Witch blijkt een prachtige opening te vormen die niet alleen de juiste toon neerzet maar ook een brug vormt tussen A Moon Shaped Pool en diens voorganger. De ritmische klanken van de strijkers worden begeleid door de diepe bass en synths die vrijwel vanaf het begin hun intrede maken. Al snel maakt deze plaatst voor de subtiele klassieke klanken van Greenwood, die dikwijls de boventoon voert op dit album zoals dat ook op Amnesiac het geval was. Daarnaast is het een nummer dat zo typisch het Radiohead uit jaren '90 vertegenwoordigd, het afzetten tegen politiek en maatschappij of in dit geval de ironische ondertoon van "Burn the Witch" die wel erg veel geïnspireerd lijkt te zijn door het hedendaagse populisme.

Daydreaming is een nummer dat mij vooral dankzij de spannende videoclip geboeid wist te krijgen. Normaliter ben ik niet de grootste fan van ballads maar de combinatie van beeld en geluid zetten de juiste toon, waarbij vooral de laatste 2 minuten die dagdroom meer standvastig en permanent lijkt te worden, tot de droom de overmacht krijgt "Evol ym dnuof ev'I". Opgevolgd door Decks Dark een van de hoogtepunten op dit album. De opbouw, de tekst, de sfeer sluiten nagenoeg perfect op elkaar aan en dit vanuit een intro die aansluiting vind op Daydreaming. Vooral de laatste minuut waarin Yorkes vocalen "Sweet Dark" subtiel worden begeleid door sketchy gitaar, spookachtige vocals en duistere akkoorden schetsen een sfeer die ook nog eens verschrikkelijk groovy en rustgevend kan overkomen.

Desert Island Disk is een nummer dat meer waardering zou moeten krijgen zoals reeds vermeld door UnknownPleasure. Een nummer dat bijna op Led Zeppelin achtige wijze wordt ingeleid en daarnaast ook nog prachtige teksten kent. Ik kan me haast niet voorstellen dat dit nummer niks te maken heeft met de recente breuk van Yorke. Ondanks dat het nummer besluit in de woorden "Different types of love are possible" voelt het ergens ook onbevredigd of onecht. Vooral omdat wordt opgevolgd door Ful Stop, een nummer dat als een grote knipoog naar de Krautrock scene voelt (bijv. Mother Sky van Can), maar gaandeweg transformeert en van een rups naar een vlinder. Ook hier weer pakt de band uit met gitaar en jazzy drums.

Glass Eyes wordt redelijk recht toe recht aan muzikaal en tekstueel onderbouwd. De slag van de piano voelt haast als neerslaande waterdruppels. De strijkers, die ook dit nummer weer sieren, zorgen voor een melancholische sfeer die goed past tussen Daydreaming en True Love Waits. Op dit gebied zeker een persoonlijk favoriet van de drie. Identikit is een nummer dat op deze plaat eindelijk wordt opgenomen in de studio catalogus van de band. Het is een nummer dat van begin tot eind spannend blijft, door wisselende invloeden van gitaar, koor en synthesizers. Het luidt tevens de drieluik in van het absolute hoogtepunt van dit album, Identikit, The Numbers en Present Tense.

The Numbers is tekstueel misschien wel de climax van dit album. Daarnaast wordt het prachtig begeleid door de akoestische gitaar en piano. Klassieke invloeden die heel vertrouwd overkomen en ik persoonlijk niet meer zo heb ervaart als op bijvoorbeeld de klassieker Karma Police. Persoonlijk geïnterpreteerd als een nummer dat gaat over reïncarnatie of tenminste onze plek in de natuur en op aarde. Dit is een nummer dat je omarmt met rust en vrede, ook muzikaal spannend en prachtig opgebouwd. Daarbij is Present Tense een nummer dat (uiteraard geheel persoonlijk) niet alleen muzikale ontspanning biedt maar tevens tekstueel de typische poëtische kwaliteiten van de band laat zien. Vooral het "In you I'm lost" waarin het nummer besluit raakte bij mij vanaf de eerste luisterbeurt direct een gevoelige snaar.

Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggars Man Thief heeft niet het kaliber van zijn voorgangers maar luidt het naderende einde in van wat dusver een groot muzikaal avontuur is geweest. Een nummer dat zonder twijfel tussen Kid A en Amnesiac had gepast ware het niet dat het op deze plaat staat. De snappy hihat, de subtiele piano, het zeurende geluid van Yorke vormen een combinatie van elementen die gewoon werken. Mede door de invloed van Greenwood en de haast cinematische strijkers later in het nummer ontplooid dit nummer zich in pure schoonheid. True Love Waits besluit de plaat dan definitief. Het is een nummer waar ik heel erg naar uit keek bij het lezen van de tracklist. Een van die nummers, die zoals eerder aangegeven, al in zijn voorgaande versie onlosmakelijk een persoonlijk indruk heeft achtergelaten. Daardoor wordt het lastig om nog langer objectief te blijven. Het is een nummer dat waarschijnlijk door deze band met het "origineel" geen enkele emotie bij mij oproept. Daarnaast klinkt het minder spannend, minder oprecht of urgent dan de live versie die begin 2000 verscheen. Het doet iets wat ik totaal niet gewend ben van Radiohead, het klinkt gemaakt en zeurderig, ware het niet voor de rest van de plaat dan zou deze plaat een halve punt lager scoren.

Een van de redenen om deze plaat met 5 sterren te belonen is puur gebaseerd op het feit dat enkele nummers precies de juiste nuance tussen oud en nieuw weten te vatten die mijn interesse in de band door de jaren heen met name hebben gevoed. Daarnaast werd ik meer dan aangenaam verrast door de kwaliteit en samenhang van het album, het eindproduct ging totaal in tegen mijn verwachtingen. Bovendien is het een plaat geworden die niet zozeer mijn verwachtingen waarmaakt maar een geluid biedt waar ik naar opzoek was... Achteraf voelt The King of Limbs een beetje als een midlife crisis, ondanks het feit dat dit album vooral schittert als deze live wordt uitgevoerd. Radiohead keert terug naar zijn roots zonder voorspelbaar en saai te worden.