Het is een hele hoop, ik weet het, maar dit is mijn review van Reflektor

Arcade Fire - Reflektor: Een Griekse tragedie

Het had iets weg van een guerrilla-oorlog: reflektor logo’s die in het straatbeeld opduiken, verassingsconcerten in Montreal, Miami, New York en Brooklyn, teasers op youtube en dan vorige week de nieuwe single Afterlife. Je had al letterlijk onder een steen moeten leven om aan de Reflektor-hype te ontsnappen. Wil zo’n uitgekiende reclamecampagne iets zeggen over de kwaliteit van de songs op Reflektor? We zagen het eerder dit jaar gebeuren met Random Acces Memories, de nieuwe van Daft Punk, waar ook een groteske marketingcampagne aan de release voorafging en het uiteindelijke resultaat eerder tegenviel. Gelukkig doet Arcade Fire hier beter dan Daft Punk. Meer zelfs, sommige tracks op Reflektor hebben meer groove en discopotentieel dan de laatste worp van de Fransozen.

Neem de vooruitgeschoven single en titelsong Reflektor, een zevenminuten lange odyssee met de ijle zang van Regine Chassagne en David Bowie als gids doorheen le royaume des vivants et des morts. Het mag duidelijk zijn dat Arcade Fire niet verlegen is om nieuwe paden te verkennen. Dat kon ook haast niet anders met LCD Soundsystem-frontman James Murphy achter de knoppen.

Is Reflektor, na Funeral, Neon Bible en The Suburbs de vierde voltreffer op een rij voor Arcade Fire. Helaas is het antwoord nee. Daarvoor zijn er te veel skipbare nummers (Flashbulb eyes, You Already Know) of onnodige fantasietjes (Here Comes The Night Time II en de eindeloze outro van Supersymmetry) die er de vaart uit de halen. Misschien had Arcade Fire hier beter geopteerd voor één plaat met een speelduur van een klein uurtje zoals The Suburbs in plaats van het dubbelalbum dat nu in de winkel ligt.

Maar er valt gelukkig nog veel meer te beleven op Reflektor. Zo barst er een carnavalsfeest los in Here Comes The Night Time, keert Arcade Fire eventjes terug naar de folkrock van Funeral op Normal Person en dan hebben we nog het lepe Porno dat duidelijk de LCD Soundsystem stempel draagt.

Als we de cover mogen geloven is het centrale thema deze keer niet de dood, religie of de eigen neighborhood, maar de Griekse mythe Orpheus en Eurydice. Alleen wordt er enkel op Awful Sound en It’s Never Over letterlijk naar verwezen. Tekstueel gaat Reflektor meer over verandering in je zelfbewustzijn. Over de reflectie van jezelf door de media en dat die nogal vaak verkeerd is. Of zoals Win Butler het zingt op Joan of Arc: “First they love you/then they kill you/then they love you again.”

Net als in de mythe van Orpheus en Eurydice slaat Arcade Fire hier een nieuwe weg in zonder achterom te kijken naar hun geliefde folk-rocksound. Want dat is de enige manier om ze terug te kunnen herenigen en verder te gaan.

Oordeel: 4/5 (ondertussen al omhoog geschroefd naar 4,5)

van op de blog: REVIEW Arcade Fire - Reflek...

te beluisteren op npr-radio

First Listen: Fanfarlo, 'Rooms Filled With Light' : NPR

Het lijkt alsof ze hun gitaar, melodica en piano hebben ingeruild voor synthesizers en drumcomputers, maar toch blijven de songs hetzelfde gevoel uitstralen als hun debuut.
Deconstructuin en Shiny Things kennen we al, twee uitstekende singles. Replicate deed me eerst niet veel, maar als opener van de plaat komt hij wel tot zijn recht.

Lens Life, Tunguska en Tightrope zijn meer dan wat fillers en ook Feathers stijgt boven de middelmaat (die bij Fanfarlo redelijk hoog ligt) uit.

Everything Turns en A Flood dragen niet echt iets bij aan de plaat en Everything resolves is niet meer dan een instrumentale outro.

Al bij al een aardige tweede van Fanfarlo, die helaas niet dezelfde verpletterende indruk maakt als bij hun debuut.