Ok .... i'm quilty, ik geef eerlijk toe dat mn reactie op The Scientist een beetje flauw en gemakkelijk was.
Alles heeft natuurlijk te maken met de manier hoe iemand muziek in het algemeen persoonlijk beleeft, en wat het voor hem of haar waardevol maakt (of juist weer niet).
Iedereen mag natuurlijk vinden en zeggen wat ie van iets vind, en daar heb ik ook alle respect voor. The Scientist neemt zelf de tijd om zn bevindingen te onderbouwen, iets wat ik alleen maar kan toe juichen.
Mijn reactie was ook absoluut niet serieus bedoelt. Enige tijd geleden had ik mijzelf misschien vurig is de welles/nietes (of het een goed album is dus) discussie geworpen, maar ik ben een beetje ouder (en misschien wel iets wijzer) en ik zie het nu als een grappig, soms irritant, maar onbelangrijk spelletje, waar niemand ooit echt zal winnen. Alleen speelde toen even mn zwartgallige en ironische kant op, en kon ik het niet laten om ook even snel een tikje tegen de bal te geven.
En nu kan ik wel beginnen dat mijn muziek beleving dus duidelijk niet strookt met The Scientist (vandaar dat ik zelf vind dat die ene uitspraak kant nog wal slaat) maar dan gaan we helemaal of topic, en daar heb ik ook geen zin in.

Afijn, het album zelf dus.
Een pure vorm van muzikale kunst, alwaar mn mening puur subjectief is, omdat ik vanuit mijn bevindingen meen dat objectiviteit op kunst niet toepasbaar kan zijn.

Ik kan mijzelf wel en fan noemen van deze uitzonderlijke réunion, bestaande uit gepassioneerde en kleurijke figuren. In de afgelopen jaren hebben zij telkens weer bij hun zelf letterlijk en bij mij figuurlijk de juiste snaar weten te raken. Veel'' liedjes'' van Win en zijn vriendjes en vriendinnetjes zijn voor mij veel meer dan alleen maar '' liedjes'', maar meer ingekapselde bolletjes vol emoties en herinneringen, veilig opgeborgen ergens diep in mijn hart, maar met regelmaat (dankzij mn beste vriendje mr. Ipod) gierend vanuit mijn hersenen door alle aderen van mijn lichaam stromen. Heilig zijn zij niet, ik geloof in geen enkele god of godsdienst. Wel geloof ik in de liefde, die voor mij dan ook zeer sterk aanwezig is, als het aankomt op Arcade Fire
Vol nieuwsgierige verwachtingen heb ik dan ook geduldig gewacht op The Suburbs. Net zoals vele anderen. Als het dan eindelijk zover is staan veel belangstellende voor een keuze, al is het eigenlijk niet echt een keuze, maar meer een soort van automatische reactie veroorzaakt door zijn of haar persoonlijke muziekbeleving
Veel (muziek)fans hebben (zeker wel terecht voor hun) hoge persoonlijke gespannen verwachtingen en beluisteren het album met een scherp oor -wellicht- onbewust zoekend naar punten van kritiek. Punten van kritiek waar het album in hun ogen ten opzichte van hun verwachtingen tekort schiet. Bij mij werkt het net ff weer wat anders. Ik ben niet alleen fan, nee, ik ben ook smoorverliefd op deze band. Ik beluister hun muziek met roze oordopjes (figuurlijk he, want ze zijn gewoon zwart natuurlijk), (.....no way dat ik door de stad loop met roze oordopjes in) . En als ik verliefd ben, word ik week en neem ik zonder moeite dingen voor lief, ook tekortkomingen -als ze er zouden zijn - maar die ben de afgelopen momenten niet tegen gekomen. Pas na een lange, lange tijd van koerswijzingen van een richting die niet overeenkomt met mijn eigen gekoesterde droom eindpunt zwakt het af, met voor mij als duidelijk en recent voorbeeld U2.

Afijn het album zelf dus .-poging 2.
Enige tijd geleden was er plotselijke opwinding. Van uit het niets waren er in 1 keer 2 nieuwe songs van het nieuwe album te beluisteren. Getiteld ''The Suburbs'' en ''Month Of May''. Ongeduldig als ik was heb ik me gelijk getrakteerd op deze verrassing. Al na de eerste seconden van ''The Suburbs'' was ik alweer week.
Ik denk zelf dat het door dat piano riedeltje komt. In de eerste seconden. Want dan moet het nummer zelf nog echt beginnen, en komt er zoveel meer bij wat mij raakt. Wat ik bijvoorbeeld echt schitteren vind, is het minimalistische gitaarrifje na het 2e refrein, wat op het einde nog even herhaalt word. De combinatie van de piano, het rustige ritme en gedwee mee schuivende baspartij zorgen voor een terneergeslagen stemming. Win mijmert sentimenteel over vroeger, over verwachtingen, over onvermijdelijke veranderingen, en misschien wel het ergste, over het feit dat hij steeds minder dat gevoel terug lijkt te krijgen. Pretentieus sentimenteel gezwets en gezwaffel menen sommigen. Ik heb kippenvel en een brok in mn keel. Eerder gaf iemand de reactie bij de tekst van een ander nummer ''het epitoom van holle pathos'' (ik heb eerlijk waar tot 2 maal toe moeten googlen om die zin te kunnen begrijpen). Fok pretenties, wanneer iets bij mij oprecht overkomt raakt het mij, ook al begrijp ik - in eerste instantie- er geen donder van. Een aantal mensen geven aan teleurgesteld te zijn. Zou de teleurstelling ook niet stiekum een beetje gevoed kunnen zijn door het gevoel wat dat nummer, of het album in zn geheel over weet te brengen?

Ik heb het album nu een paar maal beluisterd. Naast de opening track zijn er een paar nummers die ik op dit moment wel als favoriet kan aanmerken. Rococo en, vreemd genoeg, gelet op reacties van anderen, afwijkend Sprawl II bekoren mij zeer.
Maar dr is iets anders aan de hand. Dit album heeft mij in zn greep. Ik snap dat sommige bepaalde songs wat karig vinden. Zelf vind ik dat niet, in mijn optiek missen zij het grote geheel. Dit album voelt aan alsof het compleet in balans is. Maar liefst 16 nummers, terwijl elke seconde van uiterste belang is. Voor mij althans.

Is het ''poppiër'' ? Geen idee. Misschien wel. Maar de Arcade Fire essentie blijft fier overeind en komt nergens in het geding. Wat is er mis mee wanneer het toegankelijker klinkt, terwijl ze toch hun eigen ding blijven doen? Ik vind het juist alleen maar erg knap. The Suburbs is bij lange na niet een X&Y (bijvoorbeeld) waarbij Win schreeuwt '' Kijk hier mensen, wij willen groot en populair worden en in uitverkochte stadions spelen!''

Ga dr maar eens aan staan. In je hele leven vormen zich ideeen die op dat moment, waarschijnlijk door gebrek aan know how rauw en ongepolijst voor het eerst op je debut in uitbarsting komen. Door bijna iedereen word je gelauwerd, waarbij de lat ongewild belachelijk hoog komt te liggen.. Komt de tweede. Op zich niet zo moelijk, gewoon het zelfde trucje met letterlijk meer toeters en bellen, slim verpakt in een opzichtig donker concept. Vooral het donkere is belangrijk.
Maar dan die 3e. Wat dan te doen? Het is onvermijdelijk dat de focus duidelijker voor anderen en fans komt te liggen op het ''moeten'' maken van nieuwe songs, waardoor het kan overkomen alsof de songs ter plekke gemaakt moesten worden, in plaats dat het lijkt alsof het materiaal na een leven lang regel vrij creatief proces te wereld is gekomen. Het lijkt mij voor een artiest een cruciaal moment, waarbij je je niet alleen aan jezelf, maar ook aan de rest van de wereld moet bewijzen, of je het wel degelijk in je mars hebt. Nu geen trucjes meer, maar je eigen ding blijven doen en maling aan iedereen en hun verwachtingen hebben, en vooral vertrouwen hebben in je eigen creativiteit( en dat van je muziekvrienden) . En voor mij zijn ze daar glansrijk in geslaagd. Voor mij is Arcade Fire juist meer en duidelijker Arcade Fire als The Arcade Fire ooit is geweest.
Ik ben het eens met de eerder gemaakte statement dat dit album niet in de schaduw mag staan van die eerdere 2, maar lekker op zn eigen verdiende plekkie. Niet dr achter of dr voor, maar rustig er naast genietend van zn eigen zonnetje.

Ik heb sinds kort besloten niet meer te doen aan sterren uitdelen enzo. Ik voel niet meer de behoefte om op die manier een statement te maken, want hoe valt liefde uberhaubt uit te drukken in vaste waarden ?

Nuttig genoeg Herman ?