menu

Hier kun je zien welke berichten Quadraphonic als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Kubus & Rico - DMT (2011)

Alternatieve titel: De Muziek Trip

3,5
Rico & Kubus....

Het eerste nummer wat ik van hun hoorde was het eigenzinnige Buitenbad. In de tijd van Buitenwesten zat Kubus nog duidelijk met een been in de hiphop, tegenwoordig heeft hij daar nog een half been in hangen. In zijn tijd met BangBang is Kubus aan het experimenteren geslagen met (imo) wisselende resultaten. Ook Rico is niet weg van een experimentje. Al jaren is hij bezig met flow verder ontwikkelen, met wat net niet rijmt. Op papier is het dus een match...

De tracks op DMT zijn kort en de heren hebben getracht om conventionele structuren te mijden een beetje a la madvillainy zeg maar. Het loopt erg uiteen. In een interview met faceculture zei Rico dat ze in eerste instantie alleen maar harde tracks te wilden gaan maken. Enige genotsmiddelen later dachten zij hier al gauw anders over.
Het is een nogal dromerig/trippend geheel geworden. Vage baslijntjes, beats die spontaan omslaan, spoken word, echo. Vreemde skits waar ik wel om moest grinniken(mac). Het is een dolle boel. Ik heb er gemengde gevoelens over

Het geheel kan mij tot nog toe niet overtuigen. Als liefhebber van Opgezwolle ga je toch gauw een vergelijk trekken met Delic en dan trek je als producer zijnde toch vaak aan het kortste eind. Zo ging het met A.R.T en zo gaat het ook met Kubus. Soms holt Rico achter de beat aan(Zeepbubbel) of remt de boel af met melige reffreintjes(Antoinette). De flauwe melodietjes(De Freak, De Flow en Vrij maken ook weinig indruk. Het titelnummer is wel erg vet geworden, met dat hypnotiserende loopje en verknipte verse van Rico, Ook Opties mag er wezen, met dat magische tagteam spelletje waar rico&sticks zo groot mee zijn geworden.

Het is geen doorsnee plaat, het is ook niet de nieuwe nederhopklassieker. Hit&Miss lijkt de juiste term. Wellicht groeit het nog maar voorlopig kan ik er niet meer van maken dan een ruime 3..

The Kills - Midnight Boom (2008)

4,5
Soms pakt een album je meteen. Dat was bij midnight boom half het geval. Wat vooral bleef hangen na de eerste luisterbeurt was het refrein van tape song, "You got to go steal ahead" Wat met het een en ander aan opzoekwerk, Je moet het slim spelen blijkt te betekenen. De definitie daargelaten gaat het vooral om hoe ze steal ahead zingt, dat raakt mij tot in mijn tenen. Het is lang geleden dat een zangeres mij zo wist te overtuigen. Wat een stem, wat kan eenvoud toch mooi zijn.

Dat laatste bleek een aantal luisterbeurten verder een beetje een misvatting te zijn. Ja, de nummers zijn kort en vooral de drumlijnen erg simpel van opzet. Goedkope drumsounds die je standaard bij programma's al FL studio 7 en Reason krijgt zijn gewoon gebruikt en zorgen voor een erg scherp contrast met de pixiaans aandoende gitaarsound. Die zeker in het refrein toch wel een stukje gecompliceerder is dan je in eerste instantie denkt. Een vergelijking met de White Stripes houdt wat mij betreft op bij het aantal bandleden.

Het volgende nummer wat echt bleef hangen was Getting down. Een en al aanstekelijkheid. Weer dat refrein uhuhuh aaaah uhuh aaah!! Ik zing het al dagenlang op mijn werk. Het pompt, klopt en wordt nergens saai. Textueel vind ik het allemaal ook erg hoogstaand. Het wordt nergens gezapig of quasi-filosofisch en zit bomvol heerlijke oneliners als " I'm getting down with the city and the pity of it".

Het voelt allemaal zo onbezonnen en makkelijk. Echte feelgood muziek met een cynisch randje om even later met een nummer als black balloon weer de diepte van een depressie in te duiken ook weer even moeiteloos mooi.

Inmiddels ben ik zo'n 30 luisterbeurten verder en het enige nummer wat mij niet weet te overtuigen is de afsluiter Goodnight bad morning, geen idee waarom niet, het heeft gewoon niet het magische van alle andere nummers.

Hoe dan ook is dit een ijzersterk album vol hoeken en gaten die voorlopig zijn ronden blijft doen en naar alle waarschijnlijkheid binnenkort een plaats krijgt in mijn top10

4.5

Woods of Desolation - Torn Beyond Reason (2011)

3,5
Wat een opener! Torn Beyond Reason komt gelijk binnen, iets wat wat ik niet vaak heb met Black Metal. Toegegeven, met de oervorm heeft dit Australische gezelschap nog maar weinig van doen. Ze begeven zich in 't controversiële postrock/blackmetal hoekje, waar je ook bands zoals Liturgy, Krallice en natuurlijk Neerlands' eigen An Autumn For Crippled Children zal zien zitten. Al is het geenszins een kopie van bovengenoemde bands. Het is allemaal zo elegant, lieflijk bijna, het geshriek doet er niets aan af. De perfect uitgedachte arrangementen zijn zo ontzettend elegant. Wat is het toch elegant, Henk. Wat is het toch elegant!

Daarom ben ik nog even iets minder enthousiast. Er had van mij wel wat meer agressie en lompigheid in gemogen. Die epische sfeer mag best eens onderbroken worden voor wat kwaadaardig gerag, dan steken die bloedmooie tremolo riffjes ook veel duidelijker af. Ik ben er bang voor dat dit een plaat wordt die snel zal gaan vervelen.

Ik hoop dat ze op hun volgende album wel het muzikale equivalent van een scheet durven te laten, want dat dit vakmanschap is kan niet worden ontkent. Een voorzichtige 3.5* met ruimte voor verhoging/laging.