menu

Hier kun je zien welke berichten musicman1311 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Coldplay - Music of the Spheres (2021)

1,5
Schandig gemakzuchtig in elkaar geflanst album van een band die echt tot veel en veel meer toe in staat is (zie - bij vlagen - vorig album). Wat hebben de gitaren van weleer misdaan dat ze totaal zijn verbannen voor wollige synths?
Wat een overbodige plaat is dit. Gauw vergeten dit misbaksel!

Kayak - Night Vision (2001)

3,5
Night Vision is een aparte, wisselvallige plaat en het best vergelijkbaar met het album 'Merlin' uit 1981: het beste en het slechtste wat Kayak heeft opgenomen samen op 1 plaat. Bij de vinylplaat 'Merlin' een ijzersterke serie over Merlin, de keerzijde van de plaat een aantal songs die Kayak onwaardig zijn. Hetzelfde geldt voor Night Vision: met Icarus, Water for guns en vooral Tradition telt het album 3 zeer goede songs. Het is bijna niet voor te stellen dat dezelfde band aan het spelen is op dieptepunten als 'Rings of saturn' of 'Carry on boy'. Haal het goede eruit en vergeet de rest: dan houd je een sterke EP over die beslist de moeite waard blijft!

The Osmonds - The Plan (1973)

3,5
Ik heb ooit het verhaal gelezen dat The Osmonds het hotel waar ze verbleven hebben moeten ontvluchten vanwege een brand, waarbij al hun aantekeningen en songmateriaal voor "The Plan" verloren gingen. De drie oudsten, Alan, Wayne en Merrill, herschreven het complete album vanuit herinnering en gezamenlijke repetities, om de belangrijkste plaat van hun carrière toch in het gouden jaar 1973 te laten verschijnen. Een plaat die bewijst dat The Osmonds heel wat méér waren dan het zoveelste simpele glamrock bandje zoals Mud, Rubettes of Bay City Rollers met kant-en-klare nummers of covers. De band had beslist talent, schreef, arrangeerde, zong en speelde alles zelf, op hier en daar een orkest na, en maakte met "The Plan" hun persoonlijkste artistieke statement. Een statement dat meerdere stijlen beslaat, zoals hun gehele carrière, en mijns inziens volkomen los staat van hun conservatieve en religieuze opvattingen, die kennelijk tot op de dag van vandaag een meetlat zijn voor de mate van waardering.

Na de bloeijaren 1970-1975 ontwikkelde de familie zich, in diverse samenstellingen, tot de ras-entertainers die ze van jongs af aan zijn geweest (de Andy Williams show van de jaren 60) en zijn gebleven (Las Vegas, tot voor kort). Je hoeft niet per se van hun muziek te houden om te erkennen dat ze hun sporen in de Amerikaanse muziekindustrie hebben verdiend, hoe hardnekkig die ook worden genegeerd.

Triumvirat - Pompeii (1977)

4,5
Wat merkwaardig toch: geen enkele review over deze plaat op MusicMeter. Hoewel al vele woorden zijn besteed aan de albums van progrock bands als Genesis, Yes, Pink Floyd, Rush, Asia, Kayak, ELP e.v.a., is dit pareltje uit de symforock kennelijk over het hoofd gezien. En dat is niet terecht!

In 1977 verscheen dit conceptalbum ‘Pompeii’ van de Duitse band Triumvirat (die voor deze gelegenheid New Triumvirat heette omdat er kennelijk een rechtszaak liep over het eigendom van de bandnaam). Hierin wordt de ondergang van de Romeinse villastad Pompeii verklankt, vanaf de aardbeving in het jaar 62 tot en met de fatale uitbarsting van de Vesuvius in 79 na Christus. Pompeii was in die tijd een buitenverblijf voor rijke Romeinen waar ze hun decadentie tot kunst verhieven, een stadje vol van leven, handel, bordelen en slaven, tegen het decor van prachtige gebouwen, tempels en de arena voor het volksvermaak.

Componist en toetsenist Jürgen Fritz had met Triumvirat al enkele platen opgenomen, maar toont op dit album al zijn virtuositeit: niet alleen op het fraaie Hammond C3 orgel, maar ook op de Moog synthesizer en de CS-80 en GX-1 van Yahama; destijds nieuwe keyboards.
Het songmateriaal flitst tussen jazz, symforock en pop en vormt tezamen in hun afwisseling toch een compact geheel, dat zelfs na zoveel jaar energiek en fris uit de luidsprekers knalt. Fritz weet zich op dit album overigens omringd door fantastische musici: het sublieme spel van jazzdrummer Curt Cress voorop! Maar ook bassist Dieter Petereit drukt zijn stempel op de sound van de plaat en de Britse zanger Barry Palmer, geen onbekende op een eerder album van Triumvirat, zorgt met zijn hoge stembereik voor een geheel eigen dimensie en vertelt het verhaal met overtuiging.

Het album opent met de gebeurtenis uit het jaar 62, 'The Earthquake 62 A.D.', een voorbode van wat de Pompeianen 17 jaar later te wachten staat. ’Journey Of A Fallen Angel’ is een fraaie popsong die met geduld wordt opgebouwd en eindigt met een krachtig majeur akkoord, gespeeld door een batterij van strijkers en blazers. Het eerste van de twee instrumentale nummers van de plaat heet ‘Viva Pompeii’, jazz-fusion gespeeld in een hoog tempo, waar Fritz en Cress perfect samenspel laten horen. Het vervolg is ’The Time Of Your Life…(?)’, dat de alledaagse onbezorgde levensstijl in Pompeii verbeeldt, en is bijna een meezinger. Al eindigt het nummer met het grote vraagteken dat in de titel staat, door de omhoog opstuwende stemmen in een groot echo. Daarmee wordt in de vinyl-versie plaatkant 1 afgesloten.

Op plaatkant 2 gaat het verhaal verder met een allegorie: ‘The Rich Man And The Carpenter’, een krachtig nummer met een lyrische bridge. Het stuk wordt gevolgd door ‘Dance On The Volcano’, een opzwepend instrumentaaltje op de Hammond, die de lichtzinnigheid van de Pompeianen uitbeeldt. Maar direct hierna breekt toch de echte pleuris uit in het meesterlijk gespeelde ‘Vesuvius 79 A.D.’, waarin beginthema’s terugkomen, als een deel 2 van het openingsnummer - maar dan in een moordend hoger tempo. Wederom is het majeure slotakkoord weggelegd voor een groots orkest, en klinkt bijna triomfantelijk. De plaat wordt afgesloten met een lyrische ballad: ‘The Hymn’, met de loepzuivere zang van Barry Palmer een machtig slot; niet alleen van deze plaat, dit onbekende juweel uit de symforock, maar ook van wat Triumvirat daarna nog te bieden had.

Mijns inziens is dit een van de beste symfo/jazzrockplaten uit het tweede helft van de jaren 70. Een plaat die je meeneemt op avontuur, die je op gegeven moment doet vergeten dat er geen gitaren op klinken, maar 43 jaar na de release nog altijd doet verbazen. Voor wie de plaat niet kent maar wel liefhebber is van een intelligente mix van symforock, jazz en pop: ga luisteren … en geniet van een vergeten meesterwerkje!