menu

Hier kun je zien welke berichten Lennart_M als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

John Frusciante - The Empyrean (2009)

4,5
Ik zat al een tijdje op The Empyrean te wachten, dit zou DE nieuwe Frusciante worden waar ik al zo lang op wacht.
Veel psychedelischer en gelaagder dan de albums van zijn zes releases uit 2004/2005. Dit zijn goede albums met mooie liedjes, maar ik hou toch meer van het psychedelische Niandra LaDes. Hier volgt een kleine review per liedje zonder rekening te houden met het achterliggende concept.

The Empyrean begint al meteen verrassend. Een negen minuten lange gitaarsolo ala Maggot Brain. Ik kon mn geluk niet op, hij soleert bijna nooit op zn soloalbums en nu gooit hij er in het eerste nummer al een solo van negen minuten tegen aan? wow... wat gaat dit worden!? Jammer dat de climax een beetje achter wegen blijft.

Daarna komt Song to the Siren, een Tim Buckley cover. Heerlijk rustig, lekker zeven op de klanken van zijn prachtige stem. Iemand die nog twijfelt aan zijn stem moet Song to the Siren luisteren! Zachtjes een soort hartslag in je linker speaker, het fluisteren aan het einde, ik smelt!

Unreachable was al eerder gelekt via zijn myspace. Klinkt op het begin als een typisch Frusciante-liedje, maar dan gelaagder. Het bouwt rustig op in het 2de deel tot een instrumentaal orgasme.

God begint met synthgolven en bouwt rustig op waarna het in het 2de een beetje op Inside Of Emptiness 2.0 gaat lijk. Lekker nummertje.

Na het rockende God is het weer tijd voor hele andere koek. Dark Light. Het heeft, zoals de titel al doet vermoeden, een dark en een light stuk. Het eerste stuk is dark met alleen piano en Johns galmende stem. Na 2minuut45 slaat het om in een RnB-achtige beat met een 6 minuten durende mantra van een koor en de stuwende bas van Flea, die het hele album prominent aanwezig is met zijn karakteristieke basspel. Op een of andere manier klinkt het 2de deel wat fout, maar ook wel erg lekker .

Heaven is een typisch The Will to Death liedje, maar dan gelaagder. Opzich niks mee want The Will to Death is mijn favoriete post-drugs album. Datzelfde heb ik met Enough of Me, alhoewel dit nummer wel beter vind als Heaven. Dit komt mede door de heerlijk chaotische solo aan het einde.

Het echte hoogtepunt van The Empyrean is Central. Ik kan het eigenlijk niet goed beschrijven, maar die muur van geluid die op je af komt icm met de strijkers geeft me de gillingen. (op een goede manier )

De zware sten op One More of Me is even wennen, maar muziekaal is het prachtig. Weer stelen de strijkers de show over de dreunende elektrische piano.

After The Ending is een echte afsluiter. Een simpele piano met de prachtige kenmerkende falset van Frusciante. Een mooie afsluiter van een mooi album. Voor mij na Niandra de mooiste. The Empyrean heeft in tegenstelling tot die van andere wel aan mijn verwachtingen voldaan
4,5*

De twee bonustracks zijn leuk, maar passen niet echt bij de rest van het album. Zie het maar een leuk extratje voor het lange wachten.