devel-hunt schreef:
Maar neem een nummer als Sara, zijn smeekbede aan zijn vrouw, een waar gedicht. Hetgeen feitelijk voor alle nummers op deze plaat geldt. De teksten zijn juist op deze desire briljant.
Sara is voor mij een bijzonder nummer. Toen in 1988 mijn dochter werd geboren noemden wij haar Sarah. Mijn neef stuurde als geschenk een op cassette opgenomen felicitatie op, vergezeld van het nummer Sarah van Desire.
Maar goed: wat betreft de song Sara:
Wat Dylan hier doet is niet zijn vrouw smeken, maar op zijn eigen unieke manier zijn gevoelens voor zijn inmiddels al enkele jaren ex-echtgenote Sara onder woorden brengen.
Hij vergelijkt haar met een nimf met een pijl en boog, met een sfinx, met een engel, uit zijn liefde voor haar...maar ze is al lang niet meer zijn vrouw, dat weet hij ook: Alles wat hij bezingt speelt in het verleden, toen de kinderen klein waren, toen hij afkickte, toen hij sad eyed lady schreef, op vakantie in Savanna la Mar. Dat is nu allemaal al lang voorbij.
Maar de tijd heelt de wonden en nu is hij instaat om terug te kijken op hun mooiste gelukkige momenten. Vooral de scenes met de kinderen op het strand zijn prachtig verwoord.
Al is de laatste regel: don't ever leave, don't ever go....het is al lang gebeurd, ze zijn al een paar jaar gescheiden. Wat hij hoopt is dat ze ondanks de scheiding toch op een of andere manier in zijn leven blijft, als vriendschap bijvoorbeeld, maar dat vul ik zelf nu in.
Het nummer Sara is eigenlijk een prachtig vervolg op "If you see her say hello" van de plaat die hij voor Desire maakte: Blood on the tracks. Dat was kort er na de scheiding en in "if you see her say hello" is de pijn nog schrijnend.
In de tijd van Sara is het allemaal al zachter geworden en kan hij haar al weer meer los zien van de ruzies, de verwijten en het plotselinge vertrek dat op "Blood on the tracks" de boventoon voert.
Wat dat betreft zijn deze twee songs, trouwens beide hele albums in feite, één mooie reflectie van het verwerkingsproces na een echtscheiding.