Bob Dylan - Desire (1976)

Het begin is prachtig.
Natuurlijk met de klassieker Hurricane en ook Isis is prima.

Ik ken een ijzingwekkende versie van One more cup of coffee van Robert Plant maar Dylan's eigen versie mag er ook zeker wezen.

Daarna wordt het album voor mij dan wat minder. Oh, sister. Joey. Waar is de snelheid en de verbetenheid van Hurricane inmiddels gebleven?

Ik zou daarnaast wel eens een kale versie willen horen van Desire, zonder country invloeden en de toch wel enigszins storende (want overheersend) bijkomende vocalen van Emmylou Harris.

Black Diamond Bay is in het tweede deel nog de meest aardige track. Maar ten opzichte van de magische uitstraling die de naam van het album heeft valt voor mij de luisterbaarheid over het geheel een beetje tegen.

Dit is een liedje over zijn scheiding. Ik blijf het adembenemd mooi en persoonlijk vinden.
De country invloeden vind ik trouwens geweldig passen op deze plaat van hem.
Voor mij is deze elpee een van de toppers van de jaren 70 die ik nog regelmatig afspeel. Meer nog dan Blonde on Blonde en Blood on the Tracks. Die ook geweldig zijn.

In 2011 schreef ik, 17 jaar oud, het volgende over dit album:
Ik kan me de teleurstelling van destijds nog goed herinneren. Ik was al lange tijd een liefhebber van Bob Dylan, maar nog altijd een relatieve beginneling in 's mans oeuvre: ik hield van zijn vroege akoestische hitjes uit de vroege jaren zestig en de elektrische klappers van de jaren daarna. Verder had ik een paar jaar ervoor op LimeWire (weten we het nog?) Hurricane gedownload, en bij de Free Record Shop in Amersfoort dit plaatje gekocht op basis van die eerste track. De rest van het album kon ik echter niet waarderen: sentimenteel gejengel.

Vier jaar later (inmiddels ook al bijna vier jaar geleden) was ik al wat milder geworden. Ik schreef hier toen:

Nu is het eind 2018 en is Desire aan de beurt voor een uitgebreide bespreking. Ik ben inmiddels nog milder geworden: deze plaat bevat een paar van Dylans mooiste liedjes, en is als geheel zeer, zeer sterk.

De hoes, hoe potsierlijk ook, vat de toon van Desire eigenlijk heel goed samen: dit is geen stadsmuziek meer. Dit zijn liedjes van reizigers te paard, van uitgestrekte prairies en poesta's, van zigeuners met woonwagens en een vrouw met een viool. Tekstueel mag Dylan dan nog met één been in de wereld staan (Hurricane verhaalt van een zaak die de voorpagina's beheerste, en ook in Joey, over de in 1972 vermoorde gangster Joe Gallo, wordt de actualiteit behandeld), wat muziek betreft wanen we ons steeds verder buiten de ring. De akoestische gitaren overheersen, verder zijn de viool van Scarlet Rivera en Dominic Corteses accordeon alomtegenwoordig. Dit zorgt voor een sfeer die op het eerste gehoor misschien drukkend aandoet. Het helpt ook niet mee dat Dylan als vanouds ruim de tijd neemt (met ruim elf minuten voor één nummer als uitschieter), waardoor de plaat zich soms voort lijkt te slepen. Bijna een uur voor negen liedjes, het is ook niet niks.

Als componist bevindt Bob zich halverwege de jaren zeventig echter op een hoogtepunt. Wat een mooie melodieën weet hij hier, in samenwerking met Jacques Levy, uit zijn zadeltassen te toveren. Melancholie en slagkracht gaan hand in hand, en soms (Mozambique, ontstaan als grapje om te kijken hoeveel rijmwoorden hij kon verzinnen, en Black Diamond Bay) mag er zelfs voorzichtig gedanst worden. De uitvoering is over de gehele linie fenomenaal. De instrumentatie vormt een warm bad, waarin ieder lied optimaal tot zijn recht komt. Dylans stem wordt honingzoet verleid door die van Emmylou Harris, wat de mooiste harmonieën oplevert. En waar de latere Nobelprijswinnaar zich tekstueel eerder nog weleens verloor in pretentieuze zelfbevrediging, zingt hij de luisteraar hier, hatseflats, de koude ziel binnen, zonder aan poëtische zeggingskracht in te boeten. Bob wist al langer hoe hij zijn luisteraars bij de kloten moest grijpen, maar op Desire laat hij ook niet zomaar meer los.

In de loop der jaren is dit een van mijn favoriete albums van Bob Dylan geworden. Het niveau dat hij hier, halverwege de dertig, neerzet, zou hij later niet meer evenaren. Dylan-dwepers hebben de vervelende gewoonte hun favoriete bard als godheid te beschouwen, en zijn werk als Bijbel - wie naar Desire luistert, begrijpt die neiging. Een rijk album om te koesteren.

De discografie vandaag aangeschaft van Bob Dylan. Meteen maar begonnen bij het album Desire omdat dit album het eerste was wat ik ooit zelfstandig kocht (jazeker, in 1976).

Alleen Hurricane is voldoende blijven hangen, nu de rest maar weer eens opdiepen.

Jij bedoelt dat je ze (pak em beet) alle 35 vandaag gekocht hebt?
Of ook de live albums / boxsjes erbij

Ja, 28 studioalbums, flink wat compilatie-albums, 8 live albums en een stuk of wat rarities. ?

mooi hoe kramer zijn oordeel steeds verder ten gunste bijstelt... ik was er meteen bij verschijnen weg van. en daarvoor helemaal niet zon Dylan fan, en zeker niet van Emmylou Harris!
maar als 23 jarige had ik op dat moment ineens weer liefdesverdriet, dus een aantal nummers sneden door mijn ziel. One more cup of coffee, Oh sister, en natuurlijk --- Sara!
de reis-sfeer, het op weg zijn, sloot naadloos aan bij mijn gevoel op reis te zijn - naar de echte liefde? vele jaren later pas echt mijn bestemming gevonden... maar de pijn van niet synchroon met iemand anders te zijn... die herkende ik. pas veel later hoorde ik van zijn verbintenis met Joan Baez. heeft hij die hier uitgeschreeuwd? of was het alleen over Sara? wie zal het weten. maar het mooiste is dat die melodieen niet aan bepaalde personen gebonden zijn - ook al zijn ze voor mij voor altijd wel aan beelden verbonden - maar gevoelens vertolken die vele malen kunnen opduiken. en telkens weer voor nieuw drama zorgen. maar dat is het leven. en daarmee is muziek die altijd weer opnieuw mooi is, nieuw en treffend voor zoveel situaties. tot het einde toe. want wat doen we als iemand van ons vertrekt? zingen of muziek maken.

In de dok. Rolling Thunder zijn veel nummers van Desire te zien en te horen.
Ook op Netflix!

Eerste wist ik , tweede niet en ik heb sinds kort Netflix . Bedankt voor de tip !

Op radio 1, zaterdagochtend, vertelde een bob Dylan kenner.dat het hele gedoel met de Nederlander in deze dok. uit de duim komt. Maar de opnames zijn echt fantastisch.

Dank je sqounk ik kijk heel af en toe of er nog iets nieuws verschenen is...
bij muziekdoc/Netflix ,maar blijft vaak hetzelfde
Ik heb beelden gezien van deze tour
Maar dan nooit zoveel ,zeker een must voor mij ,(zie mijn pers Top10)
En om bij dit album te blijven ...voor mij blijvend een Topfavoriet Dylan album..waarom?
Die sound met..die viool ...Emmylou Harris..en sterke tracks zoals oa Isis,Hurricane,Cup of coffee,Sara,Durango
Super!

Ooit in bezit gehad. Destijds redelijk enthousiast. Inmiddels na 1000 jaar opnieuw gekregen. Naar mijn idee zijn beste plaat. Fraaie liedjes en een uitstekende band met oa Scarlett Rivièra die echt iets essentieels toevoegt. Er staan minstens vijf topnummers op en de rest mag er ook zijn.

Hurricane en Joey zijn mijn favoriete nummers op dit legendarische album.

Dylan deed met "Desire" het onmogelijke: hij leverde een plaat af die bijna net zo goed was als de vorige die eigenlijk niet beter kon.

Sara is mijn favoriet van deze plaat. Meer dan een waardige afsluiting. Dylan was toen al gescheiden. Het schijnt dat zijn ex vrouw op het moment van deze opname in de studio aanwezig was. Dylan gaf alles. Hij zingt voor zijn maatstaven erg goed. De sfeer was magisch. Dylan en zijn vrouw hebben het hierna ook kortstondig geprobeerd de relatie weer te laten herleven. Het is niet gelukt.

Heel mooi verhaal Snakeskin....zelfs al zou het niet waar zijn geweest...dan krijgt Sara net weer een andere en fijnere dimensie, al blijft de Sara op Tusk voor mij onverbeterbaar en magisch.

Ha, ha, zo zie je maar weer, smaken verschillen zo veel. Sara van Fleetwood Mac verbleekt w.m.b. bij deze (idd) magische versie. (Top 2000 waardig)

...maar Joey duurt wel echt te lang.

Komt volgens mij omdat niemand ooit tegen Dylan durfde te zeggen: “Ey Bob ouwe, nu is het wel mooi geweest, kom we gaan naar huis”

Toen Joey werd opgenomen was Dylan niet oud.

geweldig album
al jaren in huis
op lp ook op cd
adembenemend mooi
wellicht het beste van hem
die viool mondharmonica accordeon !!

Mooie plaat. 'Joey' duurt me te lang en 'Romance in Durango' vind ik qua exotisch thema wat minder, maar verder heb ik weinig tot niets aan te merken. 'Hurricane' en 'Oh Sister' zijn favoriet.

Dikke acht voor deze klassiekert.

en... de sublieme tweede stem van Emmylou Harris.. Favoriet nummer: "One more cup of coffee".

Isis gezien en gehoord in docu Netflix. Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Wat een tempo, bezetenheid, passie. Gehele oeuvre maar meteen aangeschaft.
Bob for president!

Zo, dat zijn geen halve maatregelen!

Ik was 15 jaar toen deze plaat uitkwam en ik ook een aantal nummers op de radio hoorde. 15/16 jaar, ik was altijd al weg van muziek, kocht mijn eerste platen. David Bowie vond ik te gek, maar ook Kraftwerk vond ik bijzonder. En toen ineens Bob Dylan, die ik enkel kende van 'The times they are a changin' en natuurlijk 'Blowing in the wind'. Totaal anders en juist die brede interesse heb ik altijd wel behouden.
Maar dit was heel iets anders. Hurricane met 8.33 min een geweldige start. Het was folk/country muziek die ik nog nooit had gehoord. Joey met 11 minuten, Sara een prachtig nummer. Het engels was me vaak nog te ingewikkeld maar de sfeer van deze plaat sprak en spreekt boekdelen. Nog steeds één van mijn favorieten van Bob Dylan. Je moet natuurlijk wel van deze sfeer houden, maar het is echt een eenheid. Ook een plaat die in mijn optie redelijk uniek is in het genre, muzikaal gezien dan. Want tekstueel is het Bob Dylan zoals hij zich vaker presenteerde. Protestzanger, verhalenverteller. Een prachtige plaat, voor velen zal het wat eentonig klinken, maar mij stoort het in het geheel niet. Hierna kwamen al snel de drie reli platen, totaal anders, maar ondanks al die verschillen stijlen en aanpak altijd typisch Dylan.

Dit is wel een erg fijn album hoor. Inderdaad Joey is te lang !! haha. 4*

1. Hurricane (8:33) 4,5
2. Isis (6:58) 3,5
3. Mozambique (3:00) 3,0
4. One More Cup of Coffee (3:43) 4,5
5. Oh, Sister (4:05) 3,5
6. Joey (11:05) 3,5
7. Romance in Durango (5:50) 4,0
8. Black Diamond Bay (7:30) 3,5
9. Sara (5:29) 4,0

[quote]MIAB schreef:
Dit is wel een erg fijn album hoor. Inderdaad Joey is te lang !! haha. 4*

/quote]

Inderdaad een klassieker van Dylan. Ik heb meer dan 30 platen van Dylan én mijn vrouw slaagt er toch elke keer in om deze uit te kiezen. Hi hi

[quote]TONYLUNA schreef:


Doe mijn zo'n vrouw .

Ik denk wel te weten waarom jouw vrouwtje kiest voor "Desire"... Het is de tweede stem van Emmylou dat dit album zo onweerstaanbaar goed maakt.

Helemaal met je eens
(daar hoef je geen vrouwtje voor te zijn)

Het voelt aan als vloeken in de kerk, maar dit is zeker niet mijn favoriete Dylan-album. Het is vooral muzikaal minder interessant, zijn teksten blijven sterk. Het album kent alvast een top openingsnummer met Hurricane dat de laat meteen hoog legt. Maar dan zijn er maar een paar nummers die me echt blijven hangen: One More Cup of Coffee en Sara bvb. Als ik het album opzette had ik niet meteen zin om er nog een keer naar te beluisteren.

Kwalitatief album, maar Dylan kan me vaak niet over de gehele lengte voldoende boeien om een hogere score uit te delen. Ook hier is dat het geval, de nummers blijven vaak in dezelfde lijn, waardoor ik wat variatie mis en te weinig opveer tijdens mijn luisterbeurten.

Het is eigenlijk geen wonder dat dit zo'n grote hit werd: sterke melodieën, toegankelijke teksten, een gevarieerd repertoire, Dylan zelf gefocust, de band met swing (op mijn 2003-remaster klinken met name de drums af en toe heerlijk fel), en met als blikvangers de zang van Emmylou Harris, de viool van Scarlet Rivera en het gedreven Hurricane. Allemaal niets mis mee, en ik heb bewondering voor de warmte en de kleur van het geheel, maar de dominante "scherpe" viool gaat mij op een gegeven moment tegenstaan, Isis heeft te weinig afwisseling voor z'n lengte, en Joey is niet alleen ein-de-loos lang en muzikaal saai maar bevat ook nog eens een op z'n minst dubieus te noemen ode aan een gangster. Het maakt van dit album een fascinerende maar onevenwichtige lappendeken waar ik niet onverdeeld enthousiast over kan zijn, ondanks diverse prachtige momenten en een zeldzaam ontroerende afsluiter.