menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / 1001 albums die je moet horen voor je sterft!

zoeken in:
avatar van Cabeza Borradora
Cabeza Borradora schreef:
[...]
Het word dus wel tijd voor nog eens een paar echte knallers hier... laat maar komen!

Kronos schreef:

Geen topmuzikanten, maar magie. Zo ruig en woest als punk tien jaar later pas zou zijn. Dat zijn The Sonics!!!.

Ik vraag, jij draait?
Kronos schreef:
[...]Ik zie dat het album hier op MusicMeter goed scoort maar de ervaring leert dat ik mijn verwachtingen beter laag houd.

Inderdaad, toch nog maar even afwachten. Wild enthousiasme opbergen, maar is wel iets waar ik nog eens echt naar uitkijk...

avatar van Cabeza Borradora
Jajaja! The Sonics hebben mijn enthousiasme weer aangewakkerd!
Rock 'n' Roll met twee vette RRen!

video - Psycho


avatar van Kronos
Ben er nog niet aan toegekomen, maar dit schept al goede moed.

avatar van Kronos

(afbeelding)

The Sonics


- Wat ingesteldheid beftreft zal het wel goed zitten met The Sonics maar hun muziek kan mij echt niet overtuigen. Hoewel het leuk om horen is, deze punkmentaliteit uit die tijd, vind ik de nummers gewoon niet goed. Doe mij maar The Counters of Blues Brothers voor Do You Love Me. Tegenvallend album voor mij, maar ik heb er weer stukje geschiedenis mee opgepikt.

- Score: 3,0*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 11 (gekocht), 5 (reeds in bezit)

avatar van Kronos

(afbeelding)

50. Bob Dylan - Bringing It All Back Home (1965)

Eentje van Bob die ik nog niet heb.

De A-kant van dit album is elektrisch versterkt en doorbreekt zo de grenzen van de folk, met een paar gedreven bluesnummers. De andere kant van de lp is meer geschikt voor de puristen maar Dylan die enkel zichzelf begeleidt op gitaar kan ook voor hen teveel van het goede zijn.
Een raadselachtig album dus, net als de bijhorende hoes. Kort hierna verschenen nog sterkere albums maar op Bringing It All Back Home is nog meer het plezier en de opwinding voelbaar van de jonge Dylan die onnavolgbaar tegen de stroom ingaat.


Enkele nummers ken ik al van een verzamelaar of van de radio en de twee volgende albums heb ik. Maar als volgens het boekje ook deze de moeite is ga ik het maar eens beluisteren, als 50ste tussenstop van deze lange muziektrip.

avatar van Kronos

(afbeelding)

Bob Dylan


- Mijn probleempje met Dylan wordt hier wel erg problematisch. Niet alleen herhaalt hij zichzelf weer heel vaak tot het verhaaltje ten einde is, op de A-kant gebeurt dit ook nog binnen de voorspelbare context van het door mij verafschuwde bluesschema. Waarschijnlijk zullen de teksten heel erg de moeite zijn maar de zin me daarin te verdiepen bij zulke muzikale achtergrond ontbreekt me.
Gek is dan wel dat die hele Dylan aanpak voor mij wel werkt op het mooie Mr. Tambourine Man, misschien omdat de opbouw ervan je toch een paar keer op het verkeerde been zet.
Maar veel is al snel te veel als het om Dylan gaat en als hij tegen het einde van dit album zijn nasale stem ten top drijft in It's All Over Now, Baby Blue dan begint zijn gezeur me te irriteren.
Mr. Tambourine Man heb ik op een verzamelaar staan en verder heeft Bringing It All Back Home mij dus niets te bieden.

- 3,0*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 11 (gekocht), 5 (reeds in bezit)

avatar van Rudi S
Hm, jammer, maar het titelnummer en toch zeker het magistrale Love minus zero zijn niet te missen tracks.
Prachtig album deze.

avatar van Kronos

(afbeelding)

51. Otis Redding - Otis Blue / Otis Redding Sings Soul (1965)

Vliegen is veiliger dan autorijden, maar dat geldt wellicht voor lijnvluchten. Er zijn best wat grote artiesten die tragisch ten einde kwamen in een vliegtuigongeluk. Otis Redding is daar een van; Zijn carrière was drie jaar eerder pas goed van start gegaan.
De opnamen voor het album 'Otis Blue' werden geheel in handen genomen door Otis zelf en vonden plaats in de legendarische Staxstudio's. Sessiemuzikanten The M.G.'s vormden zijn begeleidingsband.
Als zoon van een predikant zat de gospel in zijn genen en naast covers, twee van zijn voorbeeld Sam Cooke, zijn hier ook verschillende nieuwe nummers te vinden.
Hij verwierf beroemdheid met dit rijk klinkende album, een succes dat hij later nog bevestigde op het Monterey Festival kort voor de tragedie. Hij sloot dat optreden af met griezelig profetische woorden: 'Ik moet nu gaan, maar ik wil niet.'

avatar van Rudi S
Echt een prachtig album, 2 toppers achter elkaar.
Zangkunst van topniveau, zooooo mooi.

avatar van Kronos
Rudi S schreef:
Hm, jammer, maar het titelnummer en toch zeker het magistrale Love minus zero zijn niet te missen tracks.
Prachtig album deze.

Smaken verschillen.

In mindere mate dan bij de Beatles, maar het blijft altijd wat een gevoel van liefde/haat voor de muziek van Dylan. Zijn genie herken ik wel maar het is lang niet altijd aan mij besteed.

Rudi S schreef:
Echt een prachtig album, 2 toppers achter elkaar.
Zangkunst van topniveau, zooooo mooi.

Ik heb van Otis Redding deze verzamelaar waarop heel wat nummers van dit album opstaan. Inderdaad goeie zanger met een geweldige stem.

avatar van Rudi S
Ja, prima verzamelaar.
Bij Dylan heb je toch vaak dat mensen het of prachtig vinden of het helemaal niets vinden.
Ik zit overigens in de 1e groep

avatar van Kronos
Voor sommige nummers zit ik ook in de eerste groep en voor andere in de tweede .

avatar van Kronos

(afbeelding)

Otis Redding


- Eindelijk weer eens een album dat ik de moeite vind, al heb ik toch wat negatief commentaar. Op de foto hierboven lijkt Otis wel van de duivel bezeten, zoals dat hoort natuurlijk. Maar op dit album is daar helaas weinig (niets eigenlijk) van terug te horen.
De Stones cover Satisfaction maakt dat het best duidelijk. Dit klinkt veel te braaf tegenover het origineel. Wonderful World is dan al zo'n afgezaagd nummer en er wordt hier niets aan toegevoegd. Respect is een knap eigen nummer, maar ik persoonlijk vind de versie van Aretha Franklin honderd keer beter.
Maar genoeg gezeurd nu. A Change is Gonna Come vind ik fantastisch gezongen. Dit ene nummer maakt beter duidelijk wat soul is dan Wikipedia. En verder staat hier nog wel een handvol echt goeie nummers op en slecht wordt het nergens. Als ik nog geen verzamelaar van Otis Redding had dan zou ik deze cd zeker aanschaffen.

- 4,0*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 11 (gekocht), 5 (reeds in bezit)

avatar van Kronos

(afbeelding)

52. The Beach Boys - The Beach Boys Today! (1965)

Een klein half uur vol blije bakvissenpop waarin het slechtste nummer uit heel dit boek voorbijkomt, maar het album is beter dan het van zelfmedelijden druipende Pet Sounds.
Kort voor de opnamen van het album kreeg Wilson van het vele toeren een inzinking, maar van vermoeidheid is hier geen spoor te vinden.
Kant A bevat enkel uitbundige nummers maar nog sterker wordt het op kant B. De vijf ballads daar te vinden zijn mooie persoonlijke en fijngevoelige liedjes, uniek in hun soort. Kiss Me Baby is zeker zo goed als God Only Knows.
The Beach Boys scoorden zo goed in de hitlijsten dat ze voor het eerst The Stones naar de kroon staken. Kortom, de jongens op hun best.


Tja, ik deel de mening van meneer-de-oorspronkelijke-schrijver van bovenstaande mening duidelijk niet. Natuurlijk komt Pet Sounds er ook nog aan. Gelukkig hebben ze daar voor een andere meneer-de-schrijver gekozen.

avatar van ArthurDZ
Ze zijn er in het boek inderdaad iets te enthousiast over. Geen slecht album, met vooral op kant 2 enkele mooie nummers, maar even goed als Pet Sounds? Hahaha!

avatar van Kronos
Beetje suf ook om het te hebben over het slechtste nummer uit het boek maar niet even de titel erbij te vermelden.

Gelukkig zijn de meeste abums in het boek beter dan het boek zelf.

avatar van GrafGantz
Prima album waar inderdaad al wat vingeroefeningen voor Pet Sounds op terug te vinden zijn (She Knows Me Too Well ). Maar die laatste scoort bij mij toch echt een tikkeltje hoger.

Opmerkelijk trouwens dat Kronos bij dat Dylan album "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" niet aanstipt, dat is mijns inziens het absolute hoogtepunt van die plaat.

avatar van GrafGantz
Kronos schreef:
Beetje suf ook om het te hebben over het slechtste nummer uit het boek maar niet even de titel erbij te vermelden.


Bull Sessions with "Big Daddy", dat kan niet missen.

avatar van Kronos
GrafGantz schreef:
Bull Sessions with "Big Daddy", dat kan niet missen.

De titel klinkt ook al niet best.


Wat Dylan betreft, "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)" viel me inderdaad in positieve zin op, maar het sleept nogal lang aan. En toen bij de laatste luisterbeurt het slotnummer "It's All over Now, Baby Blue" een minuutje bezig was heb ik het afgezet. Zoals Vinokourov bij het album schrijft, Dylan (over)schreeuwt de teksten in plaats van dat ie gewoon mooi zijn liederen zingt. Nu hoeft het van mij niet altijd mooi gezongen zijn, maar hier klinkt hij als een parodie op zichzelf.

avatar van Rudi S
Wanneer komt Coltrane?

avatar van Kronos
Later vandaag.

avatar van Kronos

(afbeelding)

- Dit album van de Beach Boys vind ik niet veel soeps. Om niet te zeggen slecht. Een paar nummers kunnen ermee door. Help Me, Ronda en Please Let Me Wonder vind ik nog genietbaar. De rest klinkt als muziek van een beginnend bandje dat aan het repeteren is. Hun muziek is wel vaak wat flauw en melig, maar in combinatie met uitstekend vakmanschap en pareltjes van nummers werkt dat voor mij. Hier lijken echter amateurs met ondermaats materiaal aan het werk. Op geen enkele manier beter dan Pet Sounds dus. Het grote verschil tussen deze twee albums roept wel bewondering op voor de vorderingen die ze in een jaar tijd gemaakt hebben.

- 2,5*

- Tussenstand: 1 (verlanglijstje), 11 (gekocht), 5 (reeds in bezit)

avatar van Kronos

(afbeelding)

53. John Coltrane - A Love Supreme (1965)

Toen Coltrane's vijfde album voor het eigenzinnige jazzlabel Impulse! verscheen had hij al vele avonturen achter de rug. Samenwerkingen met Miles Davis, Duke Ellington en crooner Johnny Hartman. Ook stelde hij een heel orkest samen voor de opnamen van Africa/Brass. In '62 verweefde hij zijn spirituele hartstocht met Indiase en Afrikaanse toonladders in zijn muziek en leek op die manier in tongen te spreken op zijn instrument terwijl zijn legendarisch band met al even veel zin voor experiment hardbop als achtergrond speelde.
A Love Supreme is compromisloos en toch toegankelijk. Het thema is al meteen aan het begin van het werk te horen op de bas en op het einde van Part I wordt de titel ook op bezwerende wijze gezongen. Dit leidmotief komt doorheen het werk in allerlei veranderde gedaanten weer terug, getransformeerd.
Part II klinkt vertrouwder, met Jones die de hele tijd lijkt te soleren op de drums maar toch strak de maat erin houdt.
Het laatste deel is een gebed, Psalm. De tekst staat op de binnenkant van de gatefold hoes afgedrukt maar de uitvoering is instrumentaal.
Verder lezen we daar ook nog Coltrane's woorden bij dit album, met veel eer en dank aan de 'Allerhoogste'. De muziek is dan ook een weerslag van zijn spirituele ontwaken eind jaren 50, een dankbetuiging aan God, zoals hij schrijft.

avatar van GrafGantz
Kronos schreef:
Dit album van de Beach Boys vind ik niet veel soeps. Om niet te zeggen slecht.


Barbaar


avatar van Edwynn
Dit is wat barbaren doen met The Beach Boys.


avatar van Edwynn
Hmm, dan lijkt me het te laat inleveren niet zo verstandig.

avatar van Kronos
Met een album zo goed als A Love Supreme krijg ik niet meteen zin om verder reizen.

Hierbij nog een paar weekjes blijven hangen.

avatar van Cabeza Borradora
Tsja, over het algemeen genomen vormen de jazz albums tot nu toe in dit topic wel de hoogtepunten. Deze kende ik natuurlijk al, en zal nog wel een paar deccenia blijven hangen

Otis Blue was is en blijft ook nog een hoogtepunt, voor mij één van de beste soul albums ooit. (Die Stones cover Satisfaction vind ik dan weer gewoonweg geweldig. Soul, die qua kracht en passie niet moet onderdoen voor de originele rock versie)

Grote verrassing was de eerste helft van Dylan´s Bring it all back home. Lekkere ruige (blues) rock, maar muzikaal toch subliem opgebouwd. Én de stem van Dylan valt hier eindelijk op zijn plaats! Zowat het zelfde doeltreffende effect als Rotten bij de Pistols... cool! Jammer dat hij de tweede helft weer gaat zeuren bij het kampvuur... Had hij die folkgitaar maar gebruikt om dát vuurtje te stoken...

Gast
geplaatst: vandaag om 13:19 uur

geplaatst: vandaag om 13:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.