John Cale - Music for a New Society (1982)

In mijn zoektocht naar albums uit 1982, bleek ik het meest nieuwsgierig naar dit album van John Cale.
Een gevoel, de reacties hier, de Engelse wiki...kun je dus onmogelijk laten liggen.
Toch een voorkeur voor platen met een gitzwart randje. Is meestal een gemeend iets, en dan haalt een artiest het beste uit zichzelf.
Een soort bluesgevoel, maar dan niet geuit in bluesmuziek.
Nu, daar is deze plaat wel een schoolvoorbeeld van.
De pijn, treurigheid en ellende, wordt hier straight in the face tot je gebracht.
Zelden een plaat gehoord die zo intens is gemaakt.
Puur en zeer melanchonisch.
Natuurlijk op z'n Cale's niet te doorzichtig, want die val is makkelijk gezet.
Nee, hij verpakt het wel zo dat het altijd vol originele vondsten zit, tot klassieke en traditionele referenties aan toe.
Wat kan een gepijnigd kunstenaar ( want daar kunnen we Cale hier wel onder scharen) tot iets geweldigs komen.
Minimalistisch, gedetailleerde muzikale aanvullingen, tegendraadsheid, maar toch in en in melanchonisch.
Avant-garde in een aantal opzichten, maar nooit ten kosten van de emotie.
De boodschap is duidelijk; life sucks en dat is ook de rode draad van dit werkstuk.
Hier moet je voor in een bepaalde stemming zijn, maar wat valt het allemaal mooi op zijn plek.
De viool, de pianostukken, sporadische gitaren en de functionele spanningsboog van percussie/ drums.
Cale is een stuk stemvaster en zingt zich wat rauwig door de nummers heen, maar de beleving is voorbeeldig.
Favo's : de opener, Sanctus, If You We're Still Around, Close Watch, Broken Bird, Chinese Envoy en Damn Life, die met enig inlevingsvermogen een song van Tom Waits had kunnen zijn.

Natuurlijk geen makkelijke kost, maar dit is een meesterwerk.
Het gaat door merg en been en halverwege wilde ik eigenlijk niet weglopen voor een consumptie.
Het bleek het waard.
Nog een aantal keren afgespeeld en het werd alleen maar mooier en indrukwekkender.
Hoe dan ook een soort van Cultplaat, maar wel een heel indrukwekkende.
Subliem.

Music for a New Society is een album dat door de critici op handen werd gedragen maar nauwelijks verkocht omdat dit album niet in de tijdsgeest paste (new wave, synthipop en disco waren toen in). Ik heb lang moeten zoeken naar dit album totdat die eind vorig jaar werd heruitgebracht (met een 2e CD met bonustracks) en ik heb ze een aantal keren gedraaid om tot mij te laten doordringen. Inderdaad niet erg toegankelijk en erg donker maar intens, origineel, emotioneel. Een beetje te vergelijken Berlin van Lou Reed, ik zal dit album na bijna een jaar nog eens beluisteren.

Pijn is het sleutelwoord Luc.
En dit is in mijn beleving een stuk zwaarder dan Lou's Berlin. Al zijn er bepaalde raakvlakken.
Cale betrekt het op zichzelf, Lou liet een stel de hoofdrol spelen. Al zal het ook voornamelijk over zichzelf gaan.

Mooi dat ook jou waardering hoog is.
Maar het is dan ook een parel.

Dank aan bikkel2 en aan al die anderen hier boven die dit album een warm hart toedragen. Dankzij jullie dit album verkozen boven de vele andere albums nadat ik al zo gecharmeerd was van Hobosapiens.

Zei ik warm ?... mwah... ja zijn stem, maar duister en intens is het geheel !

Heb de cd pas gisteren binnen gekregen en slechts 3 keer gedraaid, maar durf er zonder aarzeling al een 4.5 neer te zetten.
Wordt vervolgd......

Knap hoe bikkel2 de platen zo raak weet te beschrijven, Ik heb naar zijn favorieten gekeken en daar vind ik heel veel platen die ook koester

Cale verstaat de kunst om emoties te bezingen zonder te vervallen in een platte smartlap.
Ben het eens met bikkel2 dat het geen gemakkelijke kost is. Ik kan dit album niet van begin tot eind uitzitten, daarvoor is de intensiteit te hoog voor mij.
"Paris 1919" was een vingeroefening voor dit album maar veel poppiër; overigens niets mis met Paris 1919. Dat album kan ik tenminste wel in zijn geheel uitzitten Of beter gezegd: daar kan ik werkelijk van genieten terwijl voor "Music for a New Society" het woord "genieten" niet van toepassing is. Daarvoor is het te zielsnijdend.